Een dag voor DRAAKJE

Jammer genoeg is het maar een sombere dag vandaag. Perfect dus om een lijstje van dingen, die allang gedaan hadden moeten worden, af te werken.

Rick voelt zich nog steeds belabberd en dat duurt, heel ongewoon voor hem, ook al meer dan een week. Na ons ontbijt vertrekt hij dus naar de Urgent Care waar ook bij hem een sinus infectie wordt geconstateerd. Zelfs meer dan een maand later ben ik nog niet helemaal beter!

Boven doe ik een uur cardio op de elliptical en ben blij dat tenminste weer vol energie te kunnen doen. Zoals altijd slaapt Orion lief aan mijn voeten. Na afloop maak ik me meteen klaar, laat Orion even uit en ga dan mijn lijstje afwerken.

Hier in Virginia moeten auto's niet alleen een algemene keuring krijgen ieder jaar, maar ook een emissie keuring. Daar is DRAAKJE vandaag voor aan de beurt. Gelukkig staat er bij de Shell verder niemand te wachten en na een kwartiertje is de van weer goedgekeurd voor twee jaar.

Het is ook hoog tijd voor een beurt voor de van dus ik rijd vervolgens naar Jiffy Lube. Behalve de olie verversen roteren ze de banden en doen nog een of ander vloeistof gerelateerd onderhoud. Dit duurt redelijk lang en ik ben blij dat ik voor twaalven kwam, want iedereen komt tijdens de lunch en opeens zit de wachtkamer vol.

Tegen enen is de van eindelijk klaar en ga ik naar huis om Orion op te halen. De schoonmaaksters komen vanmiddag en dan zou ik hem de hele middag in zijn bench moeten laten. Beter dus om hem mee te nemen zolang het nog niet te warm is.

Dat is het vandaag niet, slechts een graad of zestien en de regen is inmiddels gearriveerd. Op regenachtige dagen heb ik altijd zin in pho en zo ook vandaag. Bij Viet Aroma weet de serveerster al wat ik wil, wel zo handig. Zoals altijd is het weer heerlijk.

Mijn nagels moeten ook een beurt hebben en Mary maakt ze bij Pro Nails 3 weer mooi. Ik kies dit keer roze met roze glittertjes, leuk lenteachtig. Het regent flink als ik klaar ben en Orion heeft geduldig in de van gewacht.

Eerst dacht ik ergens met hem te gaan wandelen, maar het regent pijpenstelen. Dan ga ik maar in de auto lezen tot de schoonmaaksters klaar zijn. Orion slaapt lief want die vindt het allang best zolang ik er maar ben.

Het bos door de beregende autoruit, het wordt al flink groen

Pas na vijven vertrekken de dames, iets wat ik via onze Arlo webcam kan zien. Ik hoop nog steeds dat Rick een manier zal vinden om die boven dit blog te plaatsen. Het is altijd weer fijn om een schoon huis binnen te lopen.

Voor Rick thuiskomt maak ik de niet werkende ijskast verder leeg. Dat hebben we al grotendeels gedaan, maar er zijn nog allerlei dingen om leeg te gooien en in de recycling te doen. Ik kan niet wachten tot we vrijdag die nieuwe ijskast krijgen!

Rick komt thuis met een stoot medicijnen. Hopelijk helpen die hem. We bestellen makkelijk Thais eten. Intussen Facebooken we met Katja, die bij een bruidssalon is.

Haar oorspronkelijke jurk gaat het helaas niet worden. Hij zit nog altijd te strak en ze kan er niet eens in zitten. Natuurlijk is ze daar erg teleurgesteld over maar het belangrijkst is dat zij zich een mooie bruid voelt op haar grote dag.

Bij David's Bridal Salon vindt ze haar perfecte jurk! Misschien zelfs beter dan de eerste. Jammer dat we hier niet begonnen zijn want het prijskaartje is ook een stuk minder. Katja is dolgelukkig met deze jurk en die andere gaan we wel proberen te verkopen.

Gisteren was het honderd dagen tot de bruiloft! De tijd gaat snel!

Koelkast perikelen

Om zes uur begint Orion te zeuren. Dat is ongewoon voor hem dus ik neem hem gauw mee naar beneden. Terwijl Orion zijn behoefte doet geniet ik van de mooie zonsopgang. Het is te vroeg om op te blijven dus ik doezel nog een paar uurtjes voor ik opsta.

Het is weer prachtig weer en de bloeiende bomen in onze achtertuin stemmen me vrolijk. Rick is nog niet op en ik ben wel blij dat hij wat rust neemt. We zijn dus tegelijkertijd beneden om te ontbijten.

Zo'n twee weken geleden begaf onze ijskast het. Rick riep de monteur, die er al een keer eerder aan had gewerkt. Die kwam en dacht dat het de freon (koelstof) was. Echter belde die man daarna niet meer en wat Rick ook probeerde, hij nam niet op.

Vandaag mag ik het dus proberen. Ik krijg iedere keer een antwoordapparaat en op mijn sms wordt niet geantwoord. Rick vertelde al dat de man zei een hekel aan LG, het merk van onze ijskast, te hebben. Hij probeerde een andere vrouw ook maar niet te antwoorden omdat hij haar niet kon helpen.

Afijn, we gaan dus nog even door zonder ijskast (gelukkig hebben we een tweede beneden, maar nu merk je pas hoeveel dingen uit die ijskast gebruikt worden).  We moeten tenslotte verder met de dag. Ik ga naar Anytime Fitness en doe daar drie kwartier cardio voor Sharon me komt halen. Gelukkig is mijn energie terug en gaat het lekker.

Het halve uur met Sharon gaat ook snel. Op de terugweg naar huis probeer ik de ijskast monteur nog eens te bellen, alweer zonder succes. Ik heb er genoeg van, we hebben die ijskast nodig! Online zoek ik naar een bedrijf in de omgeving dat goede recensies krijgt.

Een kleurrijke buurt, die over een paar maanden helemaal groen zal zijn

Zo kom ik er bij een terecht, die vanmiddag nog een monteur langs zal sturen. Ik zou willen dat we dit bedrijf meteen gevonden hadden de vorige keer dat we problemen met deze ijskast hadden. De goede man zal tussen drie en zes komen. Wel jammer dat ik nu dan niet naar de bluebells kan, maar het is niet anders.

Het is inmiddels lunchtijd en ik haal een salade van Chopt. Orion gaat mee en vindt het heel leuk zijn kop buiten het raam te hangen als we rijden (ik doe dat niet vaak want ik ben altijd bang dat er iets in zijn ogen vliegt, maar nu rijd ik heel langzaam).

Thuis smul ik op het deck van de salade. Ik vind deze door elkaar gehakte salades zo lekker! Niet iedereen vindt dat want Sharon heeft bijvoorbeeld liever een gewone salade. Chopt is echter wel heel populair, er staat altijd een rij.

Het is lekker op het deck en ik geniet van de mooi gekleurde bomen en de zingende vogels om me heen. Ook ben ik weer helemaal in mijn boek en voor ik het weet komt Rick thuis. Hij wil er zijn als de ijskast monteur komt.

Mijn uitzicht vanuit mijn luie stoel

Dat is het geval om half zes. De man weet duidelijk waar hij het over heeft. Hij haalt een apparaatje uit zijn van en checkt de ijskast. Het nieuws is niet goed. De compressor is naar de haaien en dat kost bijna zoveel om te laten maken in een LG als een nieuwe ijskast. Niet wat wij wilden horen, maar eerlijk gezegd ben ik niet verbaasd.

Bij Bray & Scarff gaan we gelijk een nieuwe ijskast uitzoeken. De verkoper zegt al op voorhand dat ze geen LG of Samsung verkopen. Nou, die willen wij nu ook zeker niet meer!

Jammer genoeg had onze ijskast wel een aantal leuke snufjes, die andere merken niet hebben. Uiteindelijk kiezen we een Whirlpool, die er nog het meest uitziet zoals we het hadden. Rick vooral is teleurgesteld, maar ik heb gewoon liever een goed werkende ijskast en het gaat het gros van het jaar maar om ons tweeen tegenwoordig.

De verkoper is zeer spraakzaam en als hij doorheeft (waar komt de naam Petra vandaan?) dat ik uit Nederland afkomstig ben is er geen houden meer aan. Zijn zoon is net in Amsterdam geweest en de architectuur in Europa is zoveel beter enzovoorts. Gelukkig laat Rick weten dat we wat haast hebben, want ik heb intussen flinke trek.

Op weg naar huis bespreken we waar we willen eten. Ik heb zin in sashimi, maar Rick wil niet naar een Japans restaurant. Het wordt dan Sweet Ginger waar ze allerlei Aziatische gerechten op het menu hebben, maar ook heel goede sashimi.

Rick bestelt de sate, maar hij is verwend door de Indonesische want hij vindt de pindasaus niet lekker. Dan heeft hij een lamsgerecht. Ik ben heel blij met mijn bord verse sashimi. Hier geven ze drie stukken heel verse vis. Het is een lekker maal na een teleurstellende middag.

We balen enorm van de onverwachte flinke kosten voor de nieuwe ijskast. Nu maar hopen dat deze vele jaren mee zal gaan. De eenvoudige ijskast in de basement gaat al bijna twintig jaar mee! Zonder ijskast leven is geen optie dus het moest maar. Ik weet niet of LG ook in Europa wordt verkocht maar het feit dat de professionelen er zo tegen zijn maakt dat wij een grote rode kras door dat merk zetten voortaan.

Een emotioneel afscheid van een jongeman, die veel te vroeg deze wereld verliet, en de rest van het weekend

Zaterdag

Rick heeft vannacht in Katja's kamer geslapen want hij wilde mij niet wakker houden door zijn verkoudheid. Het was in San Francisco handig aparte bedden te hebben, maar Rick weet hoe moeilijk het was voor mij om over de vorige verkoudheid heen te komen en wil zo min mogelijk riskeren mij weer aan te steken. Ik ben hem zeer dankbaar!

Na een goede nachtrust sta ik om half negen op. Tot mijn verbazing slaapt Rick nog dus ik laat Orion uit. Het is prachtig weer en alles is mooi in bloei. Ik ben dol op het vroege lentegroen in deze periode van het jaar en de bomen in bloei, paars, roze en wit.

We halen ontbijt van Starbucks. Rick bestelt het via zijn app en het staat al klaar als we er aankomen. Een heerlijke nitro brew en eiwitten met paprika wordt het voor mij. We eten en Rick haalt dan een pakje van het postkantoor.

Maar nu is het opeens na negenen en we moeten rond half tien naar de kerk. We kleden ons snel netjes voor een begrafenis, of zoals deze wordt genoemd een "Celebration of Life" (viering van het leven). We hoeven enkel over te steken naar de Vienna Baptist Church, die schuin tegenover ons huis ligt.

Onze harten zijn zwaar want deze derde begrafenis, die ik ooit in de VS heb meegemaakt (de eerste voor Ricks moeder), is voor een jeugdvriend van Saskia. Hij overleed plotseling op maandag op tweeentwintigjarige leeftijd. Dat was een enorme schok voor iedereen. Hij was zo'n goed persoon en gaf zijn alles voor anderen. We zijn er dan ook de hele week al verdrietig van.

R. was een EMT en zijn hele groep komt afscheid nemen, zeker dertig mensen

In de kerk zien we R.s ouders en gaan meteen onze condoleances aanbieden. Rick heeft gelijk als hij zegt dat het  na afloop misschien moeilijk is. Maar wat te zeggen? Gelukkig komen de woorden vanzelf, zelfs gewoon zeggen "no words" en dan de typisch Amerikaanse hug, die dit keer echt een berenknuffel wordt.

Mary komt zeggen dat ze een paar bankjes voor mensen uit de buurt vrijhouden en daar gaan wij zitten. Zoveel mensen die wij kennen uit de buurt zijn hier. De helft van ons pleintje en nog veel meer. Iedereen kent elkaar al zeker meer dan tien jaar.

De dienst is werkelijk prachtig en ik moet toegeven dat ik heel wat zakdoekjes nat maak. De pastoor spreekt heel goed. Het koor van vrienden en vriendinnen van Rs high school zingt, waaronder zijn broer. Dan moet ik al erg slikken want ik ken een aantal van deze "kinderen", al zijn sommigen net zo oud als R. en Saskia, ze zijn nog zo jong en vrijwel allemaal studenten!

Als de speeches aan de beurt zijn spreekt Rs beste vriend eerst. Hij heeft een zeer bewogen speech met lachen en huilen en aan het einde kan hij zich niet inhouden en moet zo hard huilen. Dan houd ik het ook niet meer droog en de meesten om mij heen ook niet.

De rest van de sprekers, inclusief Rs broers, hij was de middelste van drie, hebben heel mooie speeches. Die van de broers zijn heel persoonlijk, de ene is 25 en de ander pas 17. Ik kan zien dat B. het vooral moeilijk heeft als haar jongste spreekt. Geen jongen zou een grafrede moeten spreken voor zijn eigen broer op deze leeftijd.

Na anderhalf uur is de dienst afgelopen en stroomt iedereen de zaal uit. Er is niet genoeg plaats in de aula of de bibliotheek om alle mensen te herbergen! Wij zien nog heel wat bekenden en de hugs zijn constant. Ik ben zo dankbaar in deze buurt te wonen waar mensen elkaar al zo lang kennen. Dat vind je volgens mij niet veel in de VS.

We praten met deze en gene en eten wat van het eten waar wij aan bijgedragen hebben. Er zijn veel groentes en fruit, geen lunch, maar gewoon lichte hapjes. Onderwijl begroeten we allemaal mensen. Nu ga ik het eens eerlijk zeggen, ik heb me in Nederland nooit zo deel gevoeld van een gemeenschap als hier.

Mijn voeten doen intussen heel veel pijn in mijn zogenaamd "comfortabele" nette schoenen. We nemen uitgebreid afscheid van Rs ouders, die duidelijk overrompeld zijn door de enorme opkomst om het leven van hun zoon te vieren. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om permanent afscheid van je kind te moeten nemen.

Onderweg naar huis doe ik mijn schoenen uit en loop op blote voeten naar huis. Rick zorgt ervoor dat ik niet in iets naars stap en hij draagt galant mijn schoenen naar huis. Rick zag ook wel dat ik meer aangedaan was dan hij, hoewel hij toegeeft ook af en toe natte ogen te hebben gehad.

Het inhouden van emoties en huilen hebben mij een flinke hoofdpijn bezorgd. Ik neem wat medicijn want we moeten verder. Bij Panera halen we lunch, voor mij de soba noedels met kip. Die eten we in de auto op en Orion houdt ons gezelschap.

Dan gaat Rick zijn leesbril ophalen, maar die is nog steeds niet goed. Hij moet een progressieve bril en krijgt een gewone leesbril. Ga niet naar My Eye Dr!!! Dit is al de tweede keer dat het misgaat.

In Oakton kiezen we een leuke kaart uit voor Kai's verjaardag, de 29e. Na vandaag wil ik eigenlijk elk kind gewoon hier hebben. Hoewel, R. stierf in de keuken van zijn ouderlijke huis dus dat is geen bescherming. Als laatste kopen we een paar dingen bij Giant.

Genoeg soorten Oreo koekjes!

Thuis ga ik proberen me te ontspannen door voor het huis in de zon te gaan lezen in mijn boek. Gewoonlijk zou je niet denken dat een thriller ontspannend is, maar het boek van Melinda Leigh heeft me zo in zijn greep dat ik alles om me heen vergeet.

Rick stelt voor pizza bij Pazzo Pomodoro te gaan eten.  Ik bel ook even met Saskia want ik heb wat foto's van haar met R. gevonden, die ik naar Rs ouders heb gestuurd. Saskia is zeer verdrietig over het verlies van haar leeftijdgenoot. Ik stuur haar de foto's ook.

  

Het houdt ons de hele dag bezig. Rick en ik praten over de ceremonie tijdens het eten. Nog steeds kan ik het niet bevatten dat R. opeens dood is. Als ik dat al niet kan hoe dan zijn familie?  Dit zou niet mogen, niet kunnen, maar toch. Een kind weg uit ons midden zei een buurvrouw en zo is het.

Comfort food

Zondag

Alweer heb ik heerlijk geslapen en eigenlijk ben ik tot mijn verbazing om half acht al klaar wakker. Zin om op te staan heb ik echter nog niet dus ik doezel nog een uurtje verder. Als ik opsta zie ik dat Rick ook net wakker wordt.

Het is weer heerlijk weer en ik laat Orion naar buiten. Op het moment is onze achtertuin vooral zo mooi! De bomen staan in bloei, roze, paars en wit. Dat met het prille lentegroen en de zingende kleurrijke vogeltjes maakt het bijna paradijselijk.

We halen ontbijt van Starbucks en dan gaat Rick het deck schoonmaken en de plantenbakken klaar om daar volgend weekend hopelijk nieuwe geraniums in te zetten. Ik heb geen zin om binnen te sporten en doe een uur op de plaats lopen op het deck. Dan heb ik 8500 stappen bijeen, de rest gaat me vandaag vast lukken.

Orion vindt het heerlijk om mee te gaan als we ontbijt halen

Orions BarkBox is er weer, maar Rick vindt dat hij teveel speeltjes heeft. Ik heb een abonnement voor een half jaar, in januari begonnen, dus tot juli komen ze nog. Ik besluit deze aan de buren te geven voor hun Deense doggen. Ook een beetje als dank voor de goede zorg voor Orion altijd.

Zoals altijd kletsen Lorraine en ik over van alles en nog wat. Als ik bijna een uur later weer binnenkom vraagt Rick wat er met mij gebeurd was. Hij ging bijna op zoek, ha ha. Tja, Lorraine en ik hebben nu eenmaal altijd allerlei gesprekstof.

We hebben wat dingen nodig van Whole Foods en daar haal ik ook gelijk dumplings als lunch. De gele tulpen zien er goed uit en daar neem ik ook twee bosjes van mee. Buiten eten we lunch en lezen op het deck en in mijn geval ook voor het huis in de zon, want het is me net iets te koel in de schaduw (20 graden).

Rond drie uur skypen we met Kai. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik met hem op pad was. Hij is weer met school begonnen en heeft maar vier mensen in zijn Nederlandse klas. Hij is heel enthousiast dat hij een muziekgroep heeft gevonden bij de universiteit. Hij is weer volop bezig met zijn basgitaar en deze groep geeft ook concerten. Precies waar Kai naar zocht!

Bij Whole Foods hebben we een maal om te grillen meegenomen. Rick grilt de kipsate's en ik maak de tomaat en verse dille augurken salade. In de oven bakken we een olijfbrood af, heerlijk knapperig en vers komt het eruit.

Zo eindigt dit weekend ook weer. Ik zag enorm op tegen de dienst gisteren, maar uiteindelijk werd het een samenkomen en steunen van de familie met ook veel positieve klanken. De rest van de tijd hebben we uitgerust. Zeker goed voor Rick, die zich niet lekker voelt door zijn verkoudheid.

En weer naar huis

De wekkers gaan om half zeven en iets voor zevenen zijn we uitgecheckt en probeert Rick een Uber te roepen. Die is echter zeven minuten weg en een taxi komt net voorrijden. Die nemen we dan maar, we hoeven er toch niet zelf voor te betalen.

Dat blijkt maar goed ook, want we komen op de 101 in heel langzaam rijdend verkeer terecht. Mijn Waze app geeft een alternatieve route want kennelijk is er een flink ongeluk gebeurt. Ik vraag de taxichauffeur die route te nemen en die weigert dat!

Het gevolg is dat we veel tijd verliezen. Gelukkig hebben we zoals altijd ruim de tijd genomen en komen alsnog meer dan anderhalf uur voor vertrek op het vliegveld aan. De taxirit is door het oponthoud ook veel duurder dan die had moeten zijn. Misschien deed de chauffeur het daarom wel.

We slepen onze bagage naar binnen en bij de Premier check in geven we onze grote tassen af. De rij voor TSA Pre is ook kort en ook daar zijn we zo doorheen. Dat geeft ons tijd om ergens te ontbijten.

We kiezen de Mission Bar and Grill en bestellen roerei met verschillende ingredienten. Ik heb de Mediterrane met feta, olijven, tomaat en spinazie. Het is werkelijk lekker en zeker beter dan wat we aan boord zouden kunnen krijgen.

De eeuwige aardappeltjes komen ook weer bij dit ontbijt. Rick is er ook geen fan van.

We kopen nog een paar flesjes water en sluiten dan in de rij voor groep 2 aan. Die is altijd het langst, zeker hier in San Francisco waar heel veel United klanten zoals wij zijn. Ik heb weer een Economy Plus stoel en Rick een gewone stoel achter in het vliegtuig. Verschil moet er wezen, ha ha (de vlucht was vol anders had ik hem ook Economy Plus kunnen geven).

Naast mij zitten een paar grote mannen en ik voel me in een hoekje gedrukt. Gelukkig heeft de raamplaats net iets meer plek. Ik heb een spannend boek van Melinda Leigh, de tweede in de Morgan Dane serie. Ik lees en lees en net voor we landen heb ik het uit, perfect!

Vliegend over gebergte, de VS heeft alle klimaten

Ondanks dat we wat later vertrokken komen we voor op schema aan. Het is wel heel fijn dat het nog licht is als we landen. De tassen zijn al op de band en er staat geen rij voor een taxi dus we zijn al heel gauw op weg naar huis.

Daar krijgen we natuurlijk een heel hartelijke begroeting van Orion. Zelfs Zorro en Snickers geven enige blijk dat ze toch wel blij zijn ons weer te zien. Het is ook fijn weer thuis te zijn want hier is mijn plek, hoe leuk ik andere steden ook vind.

Voor het avondeten halen we Libanees van Al Nakheel. Hun rundvlees shawarma is heerlijk, die had ik nog niet eerder op. Ik moet toegeven dat ik dol op vis en schaaldieren ben, maar na de afgelopen week is het wel lekker iets heel anders te eten.

Vanavond ontspannen we ons verder zoveel mogelijk en hopelijk kunnen we op tijd de slaap vatten aangezien het drie uur vroeger aanvoelt.

Een paar dagen geleden schreef ik al dat we naar nieuws uit de buurt kregen. Dat heb ik de afgelopen dagen zoveel mogelijk opzij geschoven al was het eigenlijk nooit uit mijn gedachten.

Toen wij op maandagavond landden hadden we een berichtje van Saskia dat R., die zij al vanaf group 3 kende, was overleden. Wij kennen zijn ouders goed en we waren natuurlijk allemaal heel erg geschokt. Hij was maar 22 jaar oud en een heel verantwoordelijke en veelbelovende jongeman.

De volgende dag vertelde Saskia dat hij zichzelf een zoutwateroplossing infuus had willen geven, omdat hij een kater had. Dat schijnt iets te zijn wat medische studenten en EMTs vrij routine doen. Het werd R. fataal, zo tragisch! Katja denkt dat hij de buizen niet goed gecheckt had en er misschien nog lucht in zat. Zo erg!

Het houdt me eigenlijk constant bezig. Ik weet niet hoe zijn ouders en broers doorgaan. Morgenochtend is zijn begrafenis en Rick en ik gaan erheen. Saskia is erg verdrietig over zijn dood want vroeger was hij in haar vriendenkring en ze kende hem al zo lang.

Zij kan er niet zijn voor de begrafenis maar met wat andere vriendinnen stuurt ze bloemen. Dit laat weer zien dat het leven zo fragiel is. Opeens kan het voorbij zijn. Ik ga mijn motto "Carpe Diem" weer heel actief volgen!

Dag 3 San Francisco: Mission District en Pier 39

Als ik om half acht wakker word hoor ik Rick al bezig in de badkamer. Hij voelt zich helemaal niet lekker en kon daardoor niet slapen. Terwijl ik me klaarmaak haalt Rick net als gisteren koffie van Starbucks voor ons. Hij heeft daar ook een ontbijtbroodje bij.

Rick vertrekt niet veel later naar het convention center en ik loop naar het Hollywood Cafe. Het is vroeger dan de andere dagen en er staat een korte rij. Na een kwartiertje kan ik echter aan een tafeltje buiten plaatsnemen.

Het menu hoef ik niet te bekijken want ik wil nog eens de Benedict met crab en het schaaltje vers fruit. Ik eet echt heel wat fruit maar nog lijkt het of ik het nauwelijks aangeraakt heb!  Wel zonde, maar meenemen is ook geen optie. Thuis zou ik dat zeker wel doen!

Met een Uber ga ik vervolgens naar het Castro Theater in de grootste LGBT (homo) buurt van San Francisco. Van hieruit heb ik een hele wandeling voor mezelf uitgestippeld met hoog fotografie gehalte (althans dat hoop ik). Mijn grote fototoestel heb ik deze reis niet mee dus alles wordt met mijn telefoon genomen.

Het Castro Theater stamt uit 1922 en is nu een bioscoop. Het ziet er prachtig uit van buiten en ik maak de nodige foto's met de regenboogvlaggen erbij. Dan loop ik Castro Street af en kijk mijn ogen uit. Dit is duidelijk de hoofdstraat en de regenbogen zijn overal te vinden, zelfs het zebrapad!

Dan loop ik richting het Mission District. Dit heet zo vanwege Mission Dolores, of de officiele naam Mission San Francisco de Asis. Dit is de oudste van de Californische missies en ik heb iets met missies. Ik betaal dus $7 om een rondleiding binnen te doen.

De vrouw aan de balie zegt wel iets over een groep binnen, maar ik ben toch verbaasd en wat beschaamd om midden in een mis binnen te lopen. Er wordt gebeden en ik prevel maar wat mee, maar zodra de priester aanstalten maakt voor zijn preek schiet ik de deur uit naar buiten.

Dit was de oorspronkelijke missie uit 1776. Ernaast is de basiliek, die later werd gebouwd. Ook daar kijk ik even binnen. Dan loop ik door het kerkhof naar de cadeauwinkel en dat was het dan. Deze missies werden door de Spanjaarden opgezet om de inheemse bevolking te bekeren en een van de interessantste dingen, die ik zag waren graven van mensen, die bekeerd waren (hun namen veranderden dan ook).

Tijd om mijn speurtocht naar de befaamde muurschilderingen van het Mission District te beginnen. Als eerste loop ik door Clarion Alley, ook wel "Mural Alley" genoemd, waar de ene na de andere te bezichtigen zijn. Er is zelfs nog iemand aan een nieuwe bezig.

Dan volg ik mijn telefoon GPS naar het Vrouwenhuis. Hier gaat alles om vrouwen, opvang, programma's, klassen en meer. Het gebouw is prachtig beschilderd met zeer aandoenlijke platen. Dit is mijn favoriet van vandaag, zo mooi!

De hoofdbuurt met schilderingen is langs 24th Street. Dat is nog even aanpoten en ik loop de kleurrijke, op alle manieren mogelijk, Mission Street af om daar te komen. Dan ben ik in een heel Spaanstalige buurt met allemaal Taqueria's en Panaderia's. De geuren zijn heerlijk en ik krijg er honger van!

Hier loop ik naar Balmy Alley waar de beroemdste muurschilderingen moeten zijn. Daar werkt mijn telefooncamera inderdaad overtijd. Zo mooi en kleurrijk en velen hebben ook een sociale betekenis en zijn protesten.

De organisatie, die de muurschilderingen sponsort en een bezoekerscentrum ervoor heeft, is Precita Eyes. Daar loop ik binnen en kijk wat rond. De vriendelijke medewerkster vraagt of ik hulp nodig heb. Ik zeg dat ik alles eigenlijk andersom heb gedaan, want ik ben hier als laatste na Clarion en Balmy Alley.

"Oh!", zegt ze, "Dan heb je nog niet de helft gezien!" Op een kaartje laat ze me zien waar ik nog heen moet en ik neem het advies dankbaar aan. Eigenlijk zou ik echt nog naar Lilac Alley moeten, maar halverwege sms-t Rick dat hij klaar is en een Uber terug neemt.

Dan roep ik ook maar een Uber want ik heb vandaag al meer dan genoeg muurschilderingen gezien. Lilac Alley doe ik dan wel een volgende keer. Ik laat me naar het Pier 23 Cafe brengen en krijg daar een tafeltje aan het water. Hier wacht ik op Rick, die een half uurtje later verschijnt.

Het is hier lekker toeven en Rick neemt de fish and chips (waarvan ik wat van de chips steel) en ik de ahi poke, heel goed gemaakt. We genieten van het zitten en buiten zijn. Rick is duidelijk niet zichzelf, gelukkig hoeft hij nu tot maandag niet meer te werken.

Na het eten lopen we naar Pier 39. Daar gaan we eerst bij de zeeleeuwen kijken en brengen daar zomaar een uur door. Ze zijn zo grappig en speels! Een drietal mannetjes gooien elkaar om de beurt van de vlonders af.

Dan lopen we door het Pier 39 winkelcentrum. Er zijn leuke winkels en een ervan is Charms by the Bay. Daar heb ik ooit een bedel voor de Golden Gate Bridge gekocht en ben benieuwd of ze iets nieuws hebben.

Dat blijkt het geval, ze hebben nu ook de befaamde cable cars. Al heb ik daar dit keer niet in gereden, ik heb ze zeker gezien en in het verleden ettelijke ritjes gemaakt. Rick koopt de bedel voor me en hij gaat meteen aan mijn armband.

Rick voelt zich steeds slechter en wil gaan rusten in het hotel. We lopen terug langs Fisherman's Wharf wat al meer dan honderd jaar bestaat. Op een bord lezen we dat er niet veel is veranderd, zelfs de restaurants zijn zo oud. Die zijn van Italiaanse families, vader op zoon overgegaan.

Mijn zonnebril is werkelijk compleet kapot en eindelijk zien we een betaalbaar zaakje met zonnebrillen (bij Sunglass Hut was de goedkoopste $99 en ik verlies ze met grote regelmaat). Ik kies een turquoise glitter bril, best netjes, maar niet saai. Zo kan ik er weer even tegen aan.

Rick gaat rusten en ik loop terug naar Pier 39, onderwijl Pokemon Go spelend. Ik vang er heel wat want veel mensen spelen hier. Op een bankje in de zon tussen drie Pokestops vermaak ik me prima (ook met mensen kijken, trouwens).

Dan heb ik zin in een drankje en vind Happy Hour met $6 cocktails bij Swiss Louis. Die bar heeft ook zicht op de zeeleeuwen, de Golden Gate Bridge en Alcatraz. Juan Carlos zorgt ervoor dat ik de lekkerste bloody Mary ooit krijg en dat met extra olijven.

Genietend van het uitzicht neem ik er kleine slokjes van want het is ook flink pittig! Intussen is Rick in aantocht en komt naast me zitten. We kijken nog een tijdje naar de vertrekkende schepen vol kratten. Dan reken ik af en lopen we naar The Crab House waar we gereserveerd hebben voor het avondeten.

Maar goed ook want het is een heel populair restaurant! Vrijwel iedereen bestelt de Dungeness krabben van een, twee of zelfs drie pond! Rick en ik beginnen met een krab cocktail en dan heeft Rick een krab omelet (niet zo lekker, helaas) en ik de kleinste maat cioppino (van drie maten), wel heel erg lekker!

De cioppino van gisteren smaakte goed, maar deze heeft zoveel vis en schaaldieren en is wat pittig. Die "kleinste" maat is een flinke bak en ik weet niet hoe mensen de grootste ueberhaupt op kunnen! De krabben komen af en aan, maar dit keer vind ik het gewoon teveel werk.

Voldaan lopen we terug naar het hotel waar Rick al heel gauw gaat slapen. Ik schrijf nog even dit blog en dan moet ik er ook aan geloven. We moeten morgen vroeg op voor onze vlucht terug naar Washington. Ik wilde dat ik nog even in deze "bubbel" zou kunnen blijven want dit is zo'n leuke stad. Maar gek genoeg zou ik er niet willen wonen, geef mij dan Washington en omgeving maar (heeft ook net zoveel te bieden, gelukkig).