Een rondleiding met Zuiderburen

Rick is alweer heel vroeg weg en Kai en ik gaan samen ontbijten.  Daarna brengt Kai mij naar de Vienna metro.  Ik ben er net iets vroeger dan de vorige dagen en kan met de trein van tien voor negen mee.  Een half uurtje later stap ik bij Smithsonian uit.

Meteen zie ik mijn groepje van vandaag zitten.  Het zijn dit keer twee Belgische stellen en de volwassen zoon van een van hen.  We maken kennis en beginnen dan aan de wandeling.  We hadden geen beter weer kunnen wensen!  Een graad of 25 en staalblauwe luchten, deze juli is over het algemeen een stuk minder heet dan gemiddeld.

Mij hoor je daar zeker niet over klagen, dus vol enthousiasme lopen we langs de monumenten.  Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we een heel grote groep Honor Flight veteranen.  Dat is de eerste, die ik in een tijdje heb gezien, misschien verzorgen ze minder vluchten in de hitte van de zomer.

Het is druk in de stad en samen met grote groepen toeristen bekijken we de Vietnam, Lincoln en Korea memorials.  Dan steken we over naar het Tidal Basin.

Daar is het altijd wat rustiger.  Het Martin Luther King Jr. stanbeeld lijkt wel wit tegen de blauwe lucht.  Franklin Roosevelt's monument bezoeken we op ons gemak en lopen dan naar het Jefferson Memorial.

In het gras daarvoor zien we een huwelijksvoltrekking.  Dat heb ik nog niet eerder gezien.  Er is alleen het bruidspaar, de officiant en twee getuigen, geen gasten.  Als we er dichterbij komen zien we dat twee vrouwen met elkaar trouwen.  Een is in mannenpak gekleed, vandaar dat dat niet meteen duidelijk was. In Washington is het homohuwelijk wettelijk toegestaan.

We lopen na het bezichtigen van het Jefferson Memorial richting de Old Ebbitt Grill.  Op het schema van Obama vandaag had ik al gelezen dat hij ging vergaderen met een aantal Central Amerikaanse presidenten.  De stoet van de president van Guatemala komt net langs als wij daar lopen.

In het restaurant heeft Tony onze tafel al klaar staan met glazen water en menu's.  We hebben met zijn zessen de VIP tafel, die aan het raam staat en waarvandaan je goed zicht hebt op de bedrijvigheid in het restaurant.  Wat is het hier toch altijd druk!

Het eten smaakt zoals altijd goed.  Ik bestel de "heirloom" tomatensalade met verschillende soorten tomaat en mozzarella.  Die is alleen een stuk kleiner dan vorig jaar, maar ja, goed voor de lijn.  De anderen hebben allemaal pasta met grote garnalen, die er wel heel lekker uitziet.  Misschien iets voor de volgende keer dat ik hier eet (morgen).

Na het eten zetten we onze tocht voort, beginnend met de voorkant van het Witte Huis.  Hier zien we de auto met de vlag van Guatemala staan.  Teken dat de presidenten aan het vergaderen zijn in de West Wing.  Er is een crisis gaande met duizenden kindervluchtelingen afkomstig uit vooral de Centraal Amerikaanse landen aan de zuidelijke grenzen van dit land.

Bij de achterkant van het Witte Huis mogen we niet helemaal tot aan het hek komen vandaag.  Ook staat er veel meer Secret Service dan gewoonlijk. 

Langs Pennsylvania Avenue en de bekende gebouwen daar lopen we naar het Capitool.  Iedere dag staat de koepel iets meer in de steigers, maar het grootste deel moet nog gedaan. 

Aan de overkant gaan we de Library of Congress binnen en na daar het een en ander aangewezen te hebben wijs ik hen de tunnel naar het Capitool.  Daar willen zij nog graag een rondleiding gaan doen.  Deze route van de rondleiding werkt daar goed voor en meerdere mensen hebben die optie al gekozen.

Wij nemen afscheid en ik loop naar het Capitol South metrostation.  Morgen gaat de nieuwe Zilver lijn open, die naar Tysons Corner en Reston loopt.  Overal wordt daarmee geadverteerd.  Ik ben benieuwd hoeveel drukker de treinen zullen worden of juist minder druk.

In Dunn Loring haalt Kai me op en in het hotel gaan de voeten omhoog.  Die moeten weer even opladen voor morgen.

Vanavond hoeven we eens een keer niet te bedenken waar of wat we willen gaan eten.  We zijn uitgenodigd bij Lois en Jim, Laura's ouders, om te komen eten.  Saskia zou eerst ook meegaan, maar we hebben haar sinds haar thuiskomst nog niet gezien.  Ze is naar het strand met een vriendin, die volgende week naar de andere kant van het land verhuist.

We treffen Lois en Jim en Laura buiten op hun terras (ja, Amerikanen zitten echt ook buiten) en krijgen een lekker wijntje aangereikt.  Het wordt een heel gezellige avond met heerlijk eten.  Verschillende salsa's, wilde gegrilde zalm, freekeh en gegrilde groentes.  Als toetje vers fruit met wat yoghurtijs.  Allemaal smaakt het even goed.

Na het eten komt Serena ook nog even buurten, want zij hoorde dat wij hier waren.  Ook met haar kletsen we bij.  Ik mis het zo erg in onze buurt te vertoeven en ben Lois en Jim dan ook zeer dankbaar voor deze avond buiten in hun tuin.  Ik zie ook weer heel veel vuurvliegjes.

Om half tien begint Rick echt te gapen en hoe lekker het buiten ook aanvoelt en hoe gezellig het ook is, het is tijd om afscheid te nemen.  Serena en Niall gaan morgen voor een week naar een meer in zuidwest Virginia, Rick moet morgen op reis en ik heb weer een rondleiding.

We nemen afscheid en bedanken Lois en Jim uitvoerig.  Zij hebben waarschijnlijk geen idee hoe leuk Rick en ik de avond vonden.  Eindelijk geen restaurant, maar gewoon gezellig met elkaar.  En het eten was minstens zo goed als in een restaurant.

Terug in het hotel wachten Kai en Cosmo ons op.  Ik denk dat het voor Kai heel belangrijk is Cosmo hier te hebben.  Ze doen van alles samen.  Wij maken ons klaar voor bed en gaan vast al gauw slapen.

Foto's van vandaag staan hier (zijn die ook te zien voor jullie, want ik krijg er nooit reacties op?)

Vierde dag zonder werk aan het huis en gezellig etentje

Rick vertrekt weer bijtijds en ik houd het maar net tot acht uur uit in bed.  Tot zover mijn voornemens om op mijn vrije dagen flink uit te slapen.  Rick belt ook dat er nog steeds niemand bij ons huis aan het werk is.  

We balen ervan dat we zo gewoon alweer vier dagen verloren hebben.  Vandaag is de brand vijf weken geleden en er is nog nauwelijks iets aan het huis gedaan.  We zitten dus nog maar een week verwijderd van de kortste periode die de eerste inspecteur schatte dat we ontheemd zouden zijn.

Na Cosmo zijn ochtendwandeling eet ik ontbijt en ga dan in het sportzaaltje een dubbele Max Capacity training doen.  Ik heb me voorgenomen op mijn niet-rondleidingsdagen gewichten te doen.  Thuis doe ik deze routine met 8 pond gewichten, maar die hebben ze hier niet.  Dan maar 10 pond, maar dat maakt verrassend veel verschil, zeg, ik kan sommige routines bijna niet volbrengen!

Het heeft vannacht geregend en is vandaag een stuk koeler dan gisteren

Eenmaal weer terug op de kamer schrijf ik een nette, doch krachtige email aan Jenkins, het bedrijf dat nog een aantal dingen in ons huis moet doen voor Service Master aan het schoonmaken kan beginnen.  "Onze" projectleider is tot 4 augustus het land uit en voor zijn tijdelijke vervanger zijn wij duidelijk geen prioriteit.  Ricks emails werden zelfs niet eens beantwoord.

Kennelijk verwoordde ik e.e.a. beter, want een paar uur later krijgen we een email dat tenminste het parket er morgen zal worden uitgehaald, zodat er maandag door Service Master begonnen kan worden.  Dat is voor ons op het moment het belangrijkste, de rest kan wachten tot de projectleider terug is.

Intussen is Katja hier aangekomen op doorreis naar een vriend in New Jersey.  Kai, zij en ik gaan op het terrasje van Le Pain Quotidien lunchen en nemen Cosmo mee.  De gerookte zalm tartine smaakt weer heerlijk en het is gezellig met mijn twee oudsten.  Saskia is terug uit Portland, maar meteen weer met een vriendin mee naar het strand.

Katja stelt voor onze nagels te gaan doen, iets wat ik voor volgende week op het programma had staan, maar wel zo gezellig met zijn tweetjes.  Eerst gaan we langs het huis waar Katja haar duikspullen alvast voor Aruba in de basement legt en een koffer meeneemt.  Zij zal vanuit Roanoke naar Aruba vliegen.

Hopelijk wordt er dus morgen verder gegaan

Bij Pro Nails 3 maakt Thu mijn nagels weer kleurig.  Dit keer laat ik ze een lichte blauwgroene kleur verven, leuk straks op het strand in Aruba.  Die vakantie nadert met rasse schreden, zondag over een week vertrekken we al!

Terwijl Thu bezig is aan mijn nagels komt de baas van de salon mij vragen even het Engels op een  pamflet dat hij op wil hangen te verbeteren.  Het is verbazingwekkend hoe slecht het Engels van veel Aziaten hier is.  Hij schroomt er gelukkig niet voor hulp te vragen, want het pamflet zonder verbetering ophangen had het bijna onbegrijpelijk gemaakt.  Hij is me dan ook zeer dankbaar voor mijn hulp.

Katja neemt weer afscheid en hopelijk komt ze niet in erg slecht verkeer te zitten, want het is later dan ze had gedacht te vertrekken.  Het was leuk haar weer even te zien.  Ze sms-t pas om half tien dat ze is aangekomen, dus het heeft heel wat tijd genomen.

Om half zeven hebben we met Hanneke en Harold en de jongens afgesproken uit eten te gaan.  Zij komen daarvoor naar ons hotel.  Alleen krijg ik een telefoontje van Hanneke en blijkt het dat ze te ver door zijn gereden.  Ik loods ze weer onze kant uit en een kwartiertje later zien Rick en ik ze aan komen lopen.

We gaan eten bij de Cheesecake Factory in Tysons Corner.  Zij volgen ons, zodat ze na afloop direct terug naar hun hotel kunnen gaan.   We krijgen meteen een tafeltje en het wordt een heel gezellige maaltijd.

We beginnen met een voorafje en de mannen kunnen het prima met elkaar vinden en Hanneke en ik kletsen gezellig bij.  De jongens doen ook regelmatig mee aan het gesprek, in het Engels meestal, waarvan Rick later zegt dat hij vond dat ze het enorm goed spreken.

De hoofdgerechten gaan er ook goed in.  Voor mij dit keer weer twee voorgerechten, de verse artisjok en de zalmrolletjes, allemaal erg lekker.  Volgens mij zouden Hanneke en ik, als we dichter bij elkaar zouden wonen, ook vaker samen dingen doen, zo goed klikt het.  Natuurlijk weet je na jaren met elkaar corresponderen ook wel of iemand je ligt of niet, maar het is dan ook altijd leuk om dat in persoon bevestigd te zien.

Als dessert bestellen we twee verschillende smaken cheesecake, die we met zijn vieren delen.  Ook dat is heerlijk.  Het is zo gezellig dat Rick tot zijn schrik ziet dat het al na negenen is.  Hij moet nog werken voor een presentatie morgen en dus moeten we helaas afscheid nemen.

We wijzen Harold en Hanneke nog de weg naar de I-66 en rijden dan terug naar ons hotel.  Daar werkt Rick aan zijn presentatie en ik ga alvast op bed, want morgen en overmorgen weer rondleidingen.  Ik overweeg eens te proberen hoe mijn Fitflops voelen om te dragen.  Het enige nadeel daarvan is het teenslipper gedeelte, want het voetbed is alsof je op een wolk loopt..

Een internetvriendin en gezin rondleiden

Rick is al om zes uur uit de veren en hoe zachtjes aan hij het ook probeert te doen, ik word toch wakker.  Ik draai me nog een paar keer om, maar zo lekker doezelen als ik thuis altijd doe lukt me hier om de een of andere reden niet.

Voor mijn wekker afgaat lees ik dus alvast mijn emails en spring dan onder de douche.  Ook Kai is hier iedere ochtend een stuk eerder op dan thuis.  Ik hoor hem al om kwart over zeven naar buiten gaan om Cosmo uit te laten. 

Vanochtend ben ik op tijd genoeg voor het ontbijt om een eiwit omelet te bestellen.  Er zijn verschillende mensen, die ze maken, en deze dame maakt ze het lekkerst.  Knapperig aan de buitenkant en precies goed aan de binnenkant.

Kai brengt me weer naar Vienna en ik facebook onderweg met Hanneke, die ik al jaren online "ken".   Eerst via een emaillijst en nu vooral ook via Facebook.  We zien ernaar uit elkaar eindelijk te ontmoeten.

Als ik het perron oploop rijdt de trein net weg.  Balen, maar gelukkig komt de volgende snel genoeg dat ik nog net voor half tien uitstap bij het Smithsonian metrostation.  Daar zie ik meteen Hanneke, haar man Harold en kinderen Dirk van tien en Bram van dertien.

Het is meteen vertrouwd, al ben ik natuurlijk wel in officiele capaciteit als hun gids.  Voor de tweede dag achtereen ben ik onder de indruk van de kinderen.  De jongens vragen veel en zijn erg geinteresseerd in alles. 

Vandaag is het ook nog warmer en vochtiger dan gisteren en ik heb geen klacht van hun lippen gehoord.  Zelfs wij volwassenen puffen erop los.  Na mijn gewoonlijke inleiding lopen we naar het Washington Monument en dan door naar het Tweede Wereldoorlog Monument.

Het is tien uur als we daar aankomen, dus vier uur 's middags in Nederland.  We zoeken een schaduwplek op om een minuut stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van MH17.  De hele dag door denken we aan de gebeurtenissen in Nederland en de nationale dag van rouw. 

De Amerikanen leven ook erg mee, president Obama ging gisteren het condoleanceregister bij de Nederlandse ambassade hier ondertekenen.  De dingen, die daar achter zijn gelaten zijn ook niet alleen van Nederlanders in deze omgeving, maar ook van veel Amerikanen.  Ook op het nieuws wordt er heel veel aandacht aan besteed.

Lopen door het monument voor de meer dan 400.000 Amerikaanse militairen, die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid voelt des te speciaal naderhand.  Het Vietnam Veteranen Monument maakt veel indruk, ook op de jongens.  Iets met die namen op een muur, hoe eenvoudig ook, maakt toch tastbaar wat de menselijke tol was van die oorlog.

De Reflecting Pool

Bij het Lincoln Memorial ben ik altijd blij als kinderen Night at the Museum 2 hebben gezien.  In die film komt het beeld van Lincoln uit zijn stoel en dit monument is dus zeker bij de Amerikaanse kinderen het bekendste, al is het maar daarom.  Ook Bram en Dirk hebben de film gezien.

Voor we erg nodige waterflesjes gaan kopen lopen we nog even door het Koreaanse oorlogsmonument.  De beelden van de soldaten en de foto's op de muur daar spreken ook tot de verbeelding.  Dirk vindt ook de vliegtuigen, die over de rivier bij Reagan National Airport landen, erg interessant.

We kopen lekker koude drankjes bij het standje aan de overkant en steken dan over naar het Tidal Basin.  Daar staat tenminste een koeler windje en we lopen langs de drie monumenten daar.  In het Jefferson Memorial zoeken we een bankje op voor even pauze.  Dit monument tocht en is in de zomer dus een lekker koel plekje om te vertoeven.

Na een kwartiertje zetten we onze tocht voort naar de Old Ebbitt Grill.  We zijn doorweekt van het zweet als we er aankomen.  Mark begroet ons vriendelijk, al zie ik er vast weer eens als een verzopenn rat uit. 

We krijgen een tafeltje in de zijbar en zijn blij even in de koelte te kunnen vertoeven.  Vandaag neem ik de zalmburger met zeewiersalade.  De jongens kiezen burgers, Harold de "kroketten" (meer aardappelkroketten) en caesarsalade en Hanneke de ravioli. 

Alles smaakt  prima en Hanneke en Bram hebben nog plaats voor een dessert, terwijl Harold en ik van een espresso genieten.  Om een uur of twee gaan we de oven, ehm, de buitenlucht weer in.  Ik realiseer me dat ik deze zomer zo'n geluk heb gehad met het weer.  Vorig jaar liep ik bijna iedere rondleiding in de zomer met dit weer of nog warmer.

Na de voor- en achterkant van het Witte Huis te hebben bekeken lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  We hebben geen water meer, maar meestal staan er entrepreneurs met waterflesjes voor $1 langs de route.  Natuurlijk zijn ze er vandaag uitgerekend niet.

Gelukkig is er bij het Capitool een oase met drinkfonteinen.  Daar maken we dankbaar gebruik van.  Het liefst zouden we in de fontein willen springen, maar ja.  Iedereen ziet er ook zo verhit uit en dan bedoel ik niet alleen wij, maar iedereen, die we tegenkomen.

Ik lijk hier een stuk kleiner dan Hanneke, maar we zijn ongeveer dezelfde lengte

Binnen in de Library of Congress is het dan ook goed vertoeven.  Ook daar is een waterfontein, dit keer met gekoeld water.  Daarna bekijken we de grote leeszaal en de rest van het mooie gebouw.

Dan gaan we op zoek naar een ATM.  Die is in Capitol Hill vrij snel gevonden, maar geen van de kaarten werken.  Na een telefoontje aan de bank blijkt dat ze geblokkeerd zijn voor de VS.  Gelukkig wordt dat opgelost en opgelucht lopen we naar de metro.

Hanneke en ik vinden het beiden jammer dat we maar zo weinig tijd hadden samen en we spreken af dat we morgenavond uit eten zullen gaan bij ons in de buurt.  Dat vind ik echt heel leuk!  Zo kunnen zij Rick ook ontmoeten.

We lopen terug naar de metro en daar nemen we afscheid.  Zij kunnen een trein eerder dan ik nemen en ik zwaai ze uit.  Mijn trein komt minuten later en ik vind gelukkig een zitplaats.  Mijn voeten protesteren hard tegen al dat lopen.

Bij Dunn Loring komt Kai al gauw om me op te halen.  In het hotel gaan de voeten omhoog. Rick komt pas tegen half acht thuis.  Na zijn werk is hij eerst nog naar ons huis gegaan.

Daar is de afgelopen drie dagen niets gebeurd en we hebben geen idee wanneer er verder aan zal worden gewerkt. Dat is natuurlijk heel frustrerend en Rick roept mij al in als hulptroep.  Ik kan namelijk mijn ongenoegen zeer goed kenbaar maken en dan gebeurt er meestal opeens van alles.  Laten we hopen dat dat in dit geval ook zo is.

Ondanks dat er geen constructie was heeft Rick toch allerlei foto's en video's te laten zien.  Zo heeft Snickers kennelijk een vleermuis gevangen en is een cicade uit zijn schaal gekomen.  Maar vooral bijzonder is dat een baby vogeltje verstrikt was geraakt in net en Rick hem of haar gered heeft en weer in het nest onder ons deck heeft gezet.  Ik mis het zo erg om een tuin te hebben!

We zijn allemaal moe en besluiten om gemakkelijk bij Le Pain Quotidien te gaan eten.   We bestellen eerst een voorafje van prosciutto met verschillende kazen.  Dan neem ik het zes groentes taartje.  Dat is lekker, maar ik vraag er harissa bij om het wat pittiger te maken.

Terwijl we eten komt het onweer dat voorspeld was voorbij.  We treffen dus een heel nerveuze Cosmo terug in de hotelkamer.  Arme hond, maar het is allemaal weer voorbij.  We kijken tv en ik ben blij morgen "vrij" te hebben.  Saskia is inmiddels ook op weg naar huis na een week in Portland.  Ik ben zeer benieuwd naar haar verhalen (als we die krijgen althans).

Foto's van vandaag staan hier.

Een paar dagen geleden pas aangevraagde rondleiding

Zaterdagavond kreeg ik een aanvraag voor een rondleiding op maandag.  Dilemma, want ik wil niet graag mensen teleurstellen, maar voelde heel duidelijk dat ik gisteren echt een rustdag in moest lasten. 

Vandaag was ook een optie, maar ik had al een afspraak staan om erop uit te gaan met een vriendin.  Gelukkig vond zij het niet erg dan maar volgende week te gaan en ik bevestigde dus de rondleiding van vandaag.

Rick moet al heel vroeg op, want hij moet helemaal naar Columbia, Maryland, meer dan een uur rijden hiervandaan.  Natuurlijk word ik ook wakker door zijn wekker, maar hoef er nog niet uit.  Ik blijf nog even liggen en lees en beantwoord emails.

Dan laat ik Cosmo even uit en ga beneden ontbijten.  Kai is intussen ook wakker en zo eten we samen.  Ik kan het niet laten weer ham met ananas en roerei op te scheppen.  Dat geeft me een goede bodem voor de ochtend.

Kai brengt me naar de Vienna metro waar het me weer opvalt hoe vol de treinen telkens zijn.  Ik denk dat het komt doordat ze aan het testen zijn voor de Silver lijn, die zaterdag open gaat.  Ik ben heel benieuwd hoeveel drukker dat de treinen gaat maken.

Zonder oponthoud kom ik bij het Smithsonian station weer boven de grond.  Daar zie ik meteen het gezin van vandaag zitten.  Ik maak kennis met J. en Y. en de 12-jarige L. en 9-jarige M.  De kinderen hebben vierdaagsen gelopen dus zijn ervan overtuigd dat ze de rondleiding ook aankunnen.  Inderdaad houden ze het de hele dag heel goed vol, erg knap!

We lopen naar het Washington Monument wat dit keer ook aangeraakt moet worden.  Ik moet zeggen dat ik al lange tijd niet zo dicht bij de obelisk ben geweest.

Bij het Tweede Wereldoorlog monument is het vrij rustig.  Ik maak er een foto van hun vieren en dan lopen we door naar het Vietnam Veteranen monument.  Daar staat een heel treffend gedicht over de dood tegen de muur en ik moet meteen ook aan de slachtoffers van MH17 denken (klik op de link onderaan dit blog om het te lezen).

Lincoln op zijn troon in zijn Memorial maakt ook indruk op de kinderen, net als de soldaten van het Koreaanse oorlogsmonument.  We lopen het hele Tidal Basin rond en gaan in het Jefferson Memorial. 

Dan is iedereen wel klaar om in de airco te zitten en wat te gaan eten.  Het is vandaag een warme en ietwat vochtige dag.  Het is altijd nog even lopen van de monumenten naar de Old Ebbitt Grill dus we zijn allemaal blij de blauwe luifels van het restaurant te zien.

We krijgen een lekker ruime tafel en de volwassenen bestellen salades en de kinderen van het kindermenu.  Het gaat er allemaal goed in.  Intussen geef ik ook wat tips voor een rit langs de kust naar het noorden. 

Na het kindertoetje, een ijsje en fruit respectievelijk lopen we weer naar buiten.  De kinderen hebben hun zinnen op een snowcone ijsje gezet en die kopen we bij een van de standjes.  Met dit hete weer is zo'n ijsje natuurlijk extra lekker.

Voor het Witte Huis worden de nodige foto's genomen en vertel ik er het een en ander over.  Dan lopen we via de achterkant terug naar Pennsylvania Avenue.  Net als we daar lopen horen we een enorm gekraak en met een enorme klap valt er zo een tak zo groot als een kleine boom uit een van de hoge bomen hier!

Gelukkig valt hij op gras en niet waar mensen liepen.  Als die op iemand was gevallen zou dat ernstig letsel veroorzaakt hebben, zo niet dodelijk geweest zijn.  Het doet me toch even anders naar de hoge bomen hier kijken!

Wij lopen verder en komen bij de National Archives aan.  Als J. hoort dat hier de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie te bezichtigen zijn wil hij er graag naar binnen.  Er staat vandaag geen rij dus we lopen zo door de veiligheidscontrole en naar de documenten.  Ik vind het ook nog altijd bijzonder ze te zien.   Daarmee is toch de eerste moderne democratie ontstaan.

Het wordt steeds warmer en vochtiger dus het is goed dat we niet lang meer te gaan hebben.   We bekijken het Capitool van achteren en dan van voren en gaan dan als laatste de Library of Congress in.  Ook daar zijn de kinderen van onder de indruk.  Het werkt dan ook wel tot de verbeelding zo'n gigantische bibliotheek.

Dan lopen we naar het Capitol South station.  Daar laat ik ze zien hoe ze wat meer geld op hun kaartjes moeten zetten eenmaal bij hun eindstation, want ze hebben er twintig cent te weinig op, omdat we niet bij hetzelfde station instappen.  Grappig genoeg moet ik die machines zelf ook gebruiken, want mijn Smartrip kaart blijkt bijna leeg te zijn.

We nemen afscheid, want mijn trein komt eerder dan die van hun.  Het was weer een leuke dag en ik ben blij dat ik me vrij kon maken om ze deze mooie stad te laten zien.  Gelukkig heb ik een zitplaats, want ik voel mijn voeten wel.  Na Metro Center is de trein weer afgeladen.

Kai komt me van Dunn Loring ophalen en in het hotel word ik weer bij naam welkom geheten, wel erg netjes en vriendelijk komt dat over.  Rick komt terug van een lange dag in Maryland en we besluiten hier in Mosaic District te gaan eten.

We lopen naar Cyclone Ayana en vragen een tafeltje in de schaduw op hun terras.  Ik bestel eerst de soft shell crab taco's, maar die zijn uitverkocht.  Dan maar de kreeft taco's, die ook ontzettend lekker zijn.  Dit restaurant krijgt gemengde recensies, maar onze ervaringen zijn er goed.

Terug in het hotel help ik Kai met verbeteringen op Duolingo en Rick gaat nog wat werken.  We gaan op tijd slapen, want Rick moet nog vroeger dan vanochtend op en ik heb ook weer een rondleiding.  Morgen is een van de twee de komende dagen waarvan ik de vrouw al "ken" via Facebook.   Ik zie ernaar uit haar (en haar gezin) te ontmoeten!

Foto's van vandaag staan hier.

Een "rust"dag

Vanochtend mag ik van mezelf lekker uitslapen.  Alleen lukt dat niet, kennelijk zit ik in het ritme van vroeger wakker worden en als Rick om half acht opstaat ben ik eigenlijk ook al klaarwakker.  Ik dwing mezelf nog een tijdje door te doezelen, maar sta dan op en ga ontbijten.

Na een paar weken in dit hotel valt me op dat hun ontbijt door de weeks uitgebreider is dan in het weekend.  Om onverklaarbare redenen is er in het weekend geen tomatensap en geen ham.  Vandaag neem ik dus weer lekker een glaasje tomatensap en ham met verse ananas.  Kai komt me ook vergezellen.

Omdat ik nog ruimschoots de tijd heb voor ik met Sharon voor personal training heb afgesproken, begin ik alvast aan een van mijn taken van vandaag.  Omdat we in het hotel wonen moeten we ook veel vaker buiten huis eten (nog veel vaker dan we al deden) en dat kost natuurlijk ook meer. 

De verzekeringsmaatschappij heeft aangegeven daar een gedeelte van te zullen betalen.  Rick doet al zoveel, dus ik heb aangeboden dit op me te nemen.  Eerst moet ik nog even USAA bellen, want ik blijk nog geen account te hebben.   De vriendelijke dame aan de lijn legt me ook uit hoe ik foto's kan plaatsen, zodat ik met de claim kan beginnen.

Met Office Lens neem ik foto's van de bonnetjes op chronologische volgorde, beginnend op 20 juni, de dag na de brand.  Wat lijkt dat alweer lang geleden!

Blij dat ik ook iets heb kunnen doen stap ik in de van om naar de sportschool te rijden.  Rick belt dat hij langs het huis is gegaan en er is geen werker te bekennen.  Het blijkt dat de rechterhand niet weet wat de linkerhand doet zo'n beetje. 

Het is natuurlijk zomer, dus een belangrijke coordinator is een aantal weken op reis.  Een ander heeft net een baby gekregen en weer een ander wist niet dat ons project nu zijn verantwoording is.  Erg frustrerend, want iedere dag niet gewerkt betekent een dag langer hotel wonen.  Rick denkt ook niet dat er morgen gewerkt gaat worden, twee verloren dagen dus weer.

Sharon wacht me al op en heeft een uur intensieve oefeningen met gewichten in petto voor mij.  We kletsen natuurlijk ook bij over van alles en nog wat en voor ik het weet is het tijd om te rekken en strekken.  Op dagen dat ik geen rondleidingen heb wil ik gewichten routines blijven doen.

Op het moment zou ik mijn hoofd nog vergeten als het niet vastzat en als ik terug bij het hotel ben merk ik tot mijn schrik dat ik mijn tas bij de sportschool ben vergeten.  Gauw bel ik Julie, de administratrice, en gelukkig ziet zij de tas meteen en legt hem in haar kantoor. 

Als ik de tas opgelucht weer in ontvangst heb genomen besluit ik dan ook maar gelijk lunch te eten bij Panera.  Ik bestel mijn "comfort food" hier: de lemon chicken orzo soep en tonijnsalade op tomaat basilicum brood.

Na het eten ga ik terug naar het hotel en werk een heel lijstje administratie af.  Onder anderen een aantal dingen, die we proberen terug te krijgen voor Kai.  Helaas krijg ik overal antwoordapparaten, dus hopelijk bellen die mensen allemaal terug.

Om de hotelkamer te ontvluchten besluit ik bij het zwembad te gaan lezen.  Ik wilde ook gaan zwemmen, maar er is een life guard en ik zou me vreemd bekeken voelen als ik het water in zou gaan.  Als er nu ook andere mensen waren zou het anders zijn.

Als mijn spannende boek, de nieuwste van Barbara Freethy, uit is, ga ik terug naar de kamer.  Daar maak ik me klaar voor het avondeten.  Rick komt me ophalen en we rijden naar het Westin hotel in Reston.

We hebben met Anja en Marcel afgesproken bij Vinifera, het restaurant daar, te gaan eten.  Rick en ik zijn hier een keer eerder geweest en ik begrijp nu niet waarom we er niet veel vaker heengaan.   Dit is precies het soort restaurant dat ik heerlijk vind.  Ze hebben allerlei kleine hapjes en gerechtjes.

Het gesprek is geanimeerd en we smullen van de liflafjes.  Marcel bestelde een kreeft gerechtje dat er zo lekker uitziet dat Anja en ik het ook bestellen.  Daar hebben we geen spijt van, zo lekker!

Pas tegen negenen nemen we afscheid.  Het was ontzettend gezellig en het restaurant zeker voor herhaling vatbaar.  In het hotel kijken we nog wat plaatselijk nieuws en het is hartverwarmend te zien hoeveel bloemen en condoleances bij de Nederlandse ambassade hier liggen.  Dan is het slaaptijd, want morgen moet ik weer paraat zijn in Washington.

Een weekend vol rondleidingen

Zaterdag

Omdat Rick me vanochtend naar de stad zal brengen kan ik een half uurtje langer slapen vandaag.  Alleen ben ik om half zeven al klaarwakker en het lukt met niet weer in slaap te vallen.  Ook Rick is veel vroeger op dan hij wilde.

Om toch zoveel mogelijk te rusten, want ik voel het wel dat ik zoveel heb gelopen de afgelopen dagen, blijf ik nog doezelen.  Rick vertrekt naar Starbucks, want tja, wat moet je nu in een donkere hotelkamer doen als je klaarwakker bent.  Daarom wilde ik eigenlijk de aparte slaapkamer, maar ja, die waren al bezet.

Om half acht houd ik het echter ook niet meer uit.  Ik lees mijn emails en beantwoord er een paar over rondleidingen.  Dan kleed ik me aan en ga naar beneden voor mijn ontbijt.  Kai komt ook gelijk mee, ook hij is telkens vroeger wakker dan hij zou willen.

Rick brengt me een ijs Americano van Starbucks en we vertrekken bijtijds naar de stad.  Daar zet Rick mij af bij het Smithsonian metrostation waar ik de familie L. al vrijwel meteen zie staan.  Ik maak kennis met L. en G. en hun kinderen R. en F.

Het is alweer een ongewoon koele dag voor juli en ook wat bewolkt, al komt later de zon regelmatig tevoorschijn.  Al met al alweer comfortabel weer om de stad te verkennen.

Vandaag is het vele malen drukker dan de afgelopen paar dagen.  Met drommen toeristen lopen we na mijn korte verhaaltje over de stad naar het Washington Monument en dan door naar het Tweede Wereldoorlog monument.

Ook bij het Vietnam Veteranen monument krioelt het van de mensen en bij het Lincoln Memorial moeten we bijna onze ellebogen gebruiken om door de menigte te komen.  Toch lukt het mij een aantal foto's van hun vieren te maken zonder al te veel mensen erop.

Als we naar beneden lopen heeft G. spierpijn met trappen lopen.  Onderaan de trap legt ze uit dat ze een soort spierreuma heeft.  "Oh, fibromyalgie", begrijp ik.  Ja dat is het.  Natuurlijk begrijp ik als geen ander hoe dat is, zeker na gisteren een hele dag in het vliegtuig te hebben gezeten en met jet lag.

Trappen vermijden we dus zoveel mogelijk de rest van de rondleiding, maar het lopen gaat wel goed.  We lopen zelfs helemaal om het Tidal Basin heen en bekijken de drie monumenten daar.  Bij het Jefferson Memorial blijf ik bij G., terwijl de anderen boven de binnenkant van het monument gaan bekijken.

Dan lopen we nog even naar de souvenirwinkel hier, want F. spaart potloden.  Inderdaad vindt zij hier een potlood met een uitspraak van Thomas Jefferson erop.  Nooit geweten dat er zulke potloden bestonden.

Via de achterkant van het Witte Huis lopen we naar ons lunch restaurant.  Onderweg worden er nog een potlood en een sneeuw globe (voor de verzameling van G.) gescored bij een straatstandje. Omdat ik de afgelopen week al twee keer bij Potbelly heb gegeten, kies ik deze keer het ernaast gelegen Cosi.  Gelukkig valt ook dat zeer in de smaak.  Ik neem de kip tandoori flatbread, mijn favoriet hier.

Na lekker even gerust te hebben zijn we weer klaar om onze tocht voort te zetten.  We beginnen met de voorkant van het Witte Huis waar het alweer enorm druk is.  Daarna halen G. en L. wat geld uit de muur en lopen we de White House Gifts binnen. Hier vindt G. wel een leuke Kerstversiering, maar die blijkt ontzettend duur te zijn.

We gaan verder langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Ook deze familie laat Chinatown letterlijk links liggen.   Helemaal goed wat mij betreft, want mijn rechterenkel begint me flink parten te spreken.  Die heb ik op mijn 21ste ernstig gebroken en is kennelijk nog steeds een zwak punt.

Na Capitol Hill op te zijn gelopen en de nodige foto's voor het Capitool te hebben gemaakt lopen we naar de Library of Congress.  Daar sluiten we aan in de rij voor groepen en mensen, die geen trappen kunnen lopen.  Die is vrij lang, maar het gaat snel.

Eenmaal binnen nemen we de lift naar de uitkijk over de grote leeszaal.  Ook daar is het weer heel druk en na een paar minuten worden we alweer gemaand verder te lopen.  Ik leg dus in sneltreinvaart uit wat we hier zoal zien.

Met de lift gaan we naar de tweede verdieping waar ik ook de belangrijkste dingen aanwijs.  Als laatste bekijken we de eerste verdieping met de bijbels en de sterrenbeelden in de vloer.  Daarna nemen we de lift naar begane grond.

Daar gaan we nog even de gift shop in en vindt F. een paar leuke potloden.  Wat een grappig iets om te verzamelen!  Ik heb enorme dorst, dus koop een flesje water en drink dat buiten helemaal leeg. 

Dan neem ik afscheid van de familie, vooral heel knap van G. dat ze alles gelopen heeft.  Ik merkte aan haar dat ze net als ik liever gewoon doorzet en dan later de gevolgen wel ervaart.  Een ding dat we weten en dat beaamde zij ook is dat we aan deze aandoening niet doodgaan.  Het is alleen verdomd pijnlijk, om het eens heel duidelijk te zeggen.

Over pijn gesproken, ik strompel inmiddels.  Mijn enkel doet pijn en die pijn verspreidt zich al gauw over mijn hele lichaam.  Ik ben dan ook erg blij dat Rick er al is om me op te halen.  Ik neem de lift vanuit de parkeergarage en ga dan meteen met de voeten omhoog op het bed in de kamer.

Het kost me dan ook wat moeite om nog op te staan om uit eten te gaan.  Vanavond gaan we maar weer eens naar Blackfinn.  Rick en ik merken dat we gewoonlijk wel vaak eten lieten bezorgen of afhaalden, maar toch minder uit eten gingen dan we dachten.  Nu we dat bijna iedere avond "moeten" doen is het speciale er wel zo'n beetje vanaf.

Toch wordt het een lekkere maaltijd, Ik bestel het tonijn "poke" voorafje, een soort salade van rauwe tonijn met komkommer en avocado.  Daarbij een salade met veel groen, pijnnoten, olijven en Parmezaanse kaas, helemaal goed.

Rick gaat na afloop naar de Planet of the Apes film, maar ik ben daar veel te moe voor.  Ik kijk op het bed tv en hoop van harte dat mijn enkel het morgen weer goed gaat "doen".  Maar goed dat ik maandag een rustdag heb.

Zondag

We zijn weer bijtijds op en gaan beneden ontbijten.  Ik bestel weer een eiwit omelet met groentes en ham, een gezond begin van de dag.  Daarna brengt Rick me naar Washington.

Daar zie ik meteen mijn gezelschap van vandaag en maak kennis met M. en S., hun kinderen L., I. en S. en de vriend van L.  De stemming zit er gelijk in, er wordt veel gelachen en gefotografeerd.  Ik speel net als gisteren ook regelmatig fotografe van de hele groep.

Het weer is wat bewolkt en weer een stuk koeler dan het zijn kan in deze tijd van het jaar.  Het zal een graad of 27 zijn.  We lopen langs en door de monumenten op de Mall, maar eenmaal aan het Tidal Basin wijst M. naar het Jefferson Memorial en vraagt of ze daar nog helemaal heen moeten lopen.

Niets moet tijdens mijn rondleidingen, daarvoor zijn ze prive.  Er wordt unaniem besloten het Jefferson Memorial van verre te bekijken.  Ons laatste monument vandaag wordt dus het Franklin Delano Roosevelt Memorial.

Daarna banen we ons langzaam een weg naar de Old Ebbitt Grill.  We komen zo nog langs de achterkant van het Witte Huis waar de president, getuige de aanwezigheid van de Secret Service op het dak, duidelijk thuis is.  Onderweg worden er ook nog een paar souvenirs gekocht.

In het restaurant staat onze tafel al klaar.  Het is altijd weer lekker even te zitten en de lunch smaakt weer prima.  Drie van ons, waaronder ikzelf, kiezen de linzenburger, de rest houdt het bij echte hamburgers.  In ieder geval zijn de magen na afloop weer goed gevuld.

We zetten onze tocht richting Capitool voort en er wordt besloten Chinatown over te slaan, aangezien ze ook nog een of twee musea willen bezoeken vanmiddag.  Dat blijkt sowieso een goed besluit te zijn, want M.'s knie waar ze aan is geopereerd begint op te spelen.

We lopen nog Capitol Hill op en voor langs het Capitool en dan de heuvel weer af richting Air and Space museum.  Daar nemen we afscheid en komt Rick, die al aanwezig was, me ophalen.  Ik betwijfel of ze nog lang in het museum zijn geweest, want M. leek flink last van haar knie te hebben.

Mijn enkel heeft de dag redelijk doorstaan, maar terug op de hotelkamer ga ik wel meteen met de benen omhoog op bed zitten.  Morgen moet ik mezelf echt dwingen niet teveel te gaan doen.  Een rustdag is weleens lekker.

Rick en ik gaan gezellig een drankje drinken bij Matchbox.  Daar zien we ook een stel uit onze buurt, die het hele verhaal van de brand willen horen.  Intussen proberen we ook zoveel mogelijk van Kai's vernietigde spullen terug te kopen. 

Hij had bijvoorbeeld clown letters op zijn deur, net als zijn zussen.  Gelukkig vind ik dan wel niet helemaal dezelfde, maar wel clown letters online en bestel een K, A en I.  Morgen wil ik proberen Kai's ooievaar's "luier", die vlak na zijn geboorte voor ons huis stond, opnieuw te bestellen.  Ik kon merken dat hij het erg vond dat aandenken niet meer te hebben. 

We hebben vanavond geen zin om in een restaurant te eten en halen eten van Friends.  De zalm kabobs zijn zoals altijd weer erg lekker, met verse groentes erbij een gezonde maaltijd.  De rest van de avond gaat het brein op nul  en kijken we tv.

Foto's van zaterdag staan hier.

Foto's van zondag staan hier.

En weer een gezellige rondleiding

Als ik wakker word werkt mijn brein tegenwoordig altijd overtijd.  Vanochtend bedenk ik me dat ze pas gisteren aan ons huis zijn begonnen en zes tot acht weken is een stuk langer dan 15 august, op het moment onze uitcheckdatum hier in het hotel.

Op weg naar het ontbijt regel ik dus dat de reservering wordt verlengd tot 31 augustus.  Mijn realistische kijk is dat we dan nog niet terug in het huis zullen kunnen, maar Rick, de optimist, denkt dat het zelfs eerder zal kunnen.  Ik hoop natuurlijk dat hij gelijk krijgt, maar dan kunnen we kosteloos annuleren.

Vandaag ben ik vroeg genoeg om een eiwit omelet met groentes te bestellen.  Na het ontbijt brengt Rick me naar Vienna waar ik nog net een zitplaats kan bemachtiigen in de trein, die er net aankomt.  Ik ben ruim op tijd, maar in Rosslyn valt een vrouw in de trein flauw. 

Wat zijn mensen dan meteen begaan, echt hartverwarmend.  De chauffeur wordt gewaarschuwd en een persoon belt 911.  Anderen ontfermen zich over de vrouw, die gelukkig al snel weer bij haar positieven is, maar nog lijkwit ziet.  Ze wordt de trein uit geholpen en metropersoneel wacht met haar op de ambulance.

Onze trein gaat verder en ik hoop maar dat de vrouw ok is.  Net voor half tien kom ik de Mall op, maar ze nog niemand, die op een drietal Belgen lijkt.  Even later zie ik H., R. en J. naar boven komen.  We maken kennis en na het korte verhaaltje over de geschiedenis van de stad lopen we naar de monumenten.

Het is alweer erg lekker weer voor half juli.  Wat een geluk heb ik deze week, want ik vreesde met 35 vochtige graden zes dagen achtereen rondleidingen te geven.  Moeder Natuur is mij zeer gunstig gezind.  Het is weer rond de dertig graden met weinig luchtvochtigheid.

We zetten er de pas in en zoals altijd maken alle monumenten indruk.  Bij het Vietnam Veterans Memorial horen we dat een gezin daar ook Belgisch is.  De man draagt een Kuifje t-shirt, dus ik dacht al.  Ze proberen uit te vinden wat de muur betekent en ik leg het uit. 

Dan kletsen de families even over hun respectievelijke reizen.  Het is niet vaak dat ik Vlamingen tegenkom, maar wel, vandaag ook weer veel Nederlanders.

Na als laatste Jefferson in zijn monument bewonderd te hebben lopen we naar de Old Ebbitt Grill.  Daar krijg ik zelfs een omhelzing van Tony, die ons ook naar onze tafel brengt.  Het wordt weer een lekkere lunch. 

Dit keer neem ik de salade Nicoise en die is heel lekker, alleen mis ik de ansjovis.  De anderen vinden hun crabcakes, biefstuksalade en canneloni ook erg smakelijk.  Het menu hier is zo gevarieerd en verandert regelmatig dat zelfs ik nog vaak echt moet kiezen waar ik zin in heb.

Na de lunch zetten we onze tocht voort met de voor- en achterkant van het Witte Huis.  Aan de achterkant is er een groep mensen bij de moestuin van Michelle.  We hopen de First Lady daar ook te zien, maar helaas is dat niet het geval.

We lopen door langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  Onderweg zien we een farmer's market waar we doorheen lopen.  R. koopt er een root beer en J. wil graag een ijsje, maar dat wordt ter plekke gemaakt en er staat een flinke rij want dat duurt even.  Dat ijsje laat ze dus maar gaan.

Het lelijke FBI gebouw

Zoals altijd geef ik de keuze Chinatown of niet en zij kiezen (een beetje tot mijn opluchting, want dat is toch altijd ook weer meer lopen) niet.  Dichter bij het Capitool horen we opeens de typische sirenes, die een stoet met een belangrijk persoon aankondigen.  Inderdaad allerlei politie en een aantal zwarte officiele wagens waarvan er een uitziet als "the beast" waar de president in rijdt.

Niemand is te herkennen in die auto's, dus het is enkel speculatie.  Echter, eenmaal bij het Capitool zijn bepaalde wandelpaden afgezet door de politie en we zien diezelfde stoet daar ook weer.  Denkelijk dan toch de president, die zelden naar het Capitool gaat, maar wie anders krijgt zoveel bescherming.

De president?

Gelukkig kunnen we nog wel naar de Library of Congress lopen.  Daar kijken we uitgebreid rond en lopen dan terug naar de metro.  Ik moet de oranje lijn hebben, maar zij kunnen ook de blauwe lijn nemen.

Snel laat ik nog even zien hoe een Smartrip te kopen voor de ouders.  J. heeft nog $20 op haar kaartje staan en houdt het daarbij.  Alleen werkt haar kaartje niet en de metro medewerker vraagt of ze die bij haar telefoon heeft gestopt.  Ja, dus, waardoor de magnetische strip niet meer werkt.

Hij laat haar door, maar adviseert om naar Metro Center te gaan om het geld er weer op te krijgen.  Voor $20 is het dat wel waard.  De eerste trein, die komt, is een blauwe trein en ik leg gauw uit hoe en wat en neem dan afscheid.  Ik hoop maar dat het allemaal goed gekomen is.

Mijn oranje trein komt een paar minuten later en ik bel Kai of hij me bij Dunn Loring op kan halen.  In het hotel vertelt Anida, die mij al bij naam en toenaam kent, dat de reservering tot eind augustus is bevestigd.

Boven op de kamer ga ik eerst rusten en neem daarna een douche.  Zo'n dag in de stad maakt dat ik me echt op wil frissen.  Net als Rick thuiskomt ben ik weer helemaal schoon.  Hij laat foto's en film van het huis zien, waar Kai's kamer nu helemaal weg is.

We gaan voor het avondeten naar Pazzo Pomodoro waar we als oude bekenden begroet worden.  Het is dan ook weer heerlijk eten.  We delen een antipasto bord als voorafje en dan neem ik de inktvis pasta met gamba's.  Allemaal even lekker.

Nog twee rondleidingen te gaan en dan zijn maandag en dinsdag mijn "weekend".  Ik vind het echter nog steeds heel erg leuk om te doen.  De enige delen van mijn lichaam die protesteren zijn mijn voeten.

Foto's van vandaag staan hier.