Zonnebloemen en mooie natuur

Heerlijk heb ik vannacht geslapen en ik word pas wakker als Kai mijn kamer inkomt.  Het loopt tegenn achten, dus ik sta ook gelijk maar op.  Alweer eten Kai en ik samen ontbijt.  Ik bestel weer eens een eiwit omelet met groentes en ham.  Het verveelt (nog) niet.

Kai heeft een nieuwe vertaalopdracht en gaat aan het werk, Ik neem mijn Kindle mee naar de sportzaal en doe een uur cardio op de elliptical.  Gelukkig voel ik mijn knie niet meer, daarvan moeten alleen de wonden nog helen.  Het is ook wel lekker om weer eens intensief te sporten.

In de kamer douche ik gauw en maak me klaar om op pad te gaan.  Anja wacht me al op in de lobby en Saskia komt ook net binnenlopen.  Met haar bespreek ik dat ze een lijst moet maken van dingen, die ze voor college nodig heeft, zodat we die later vanmiddag kunnen gaan kopen.

Anja en ik lopen naar de Taylor Gourmet in de hoop daar een broodje voor onze picknick te kopen.  Alleen gaan die pas om elf uur open en het is net half elf geweest.  Gelukkig weet ik dat Panera wel open is en daar bestellen we onze picknick.

We nemen beiden hetzelfde mee.  Een Griekse salade en een tomaat-basilicum sandwich met ham en kaas.  Daarbij water en voor mij chips en voor Anja een appel (ik vind hun appels niet te pruimen).

Dan beginnen we aan onze excursie van vandaag.  We hopen zonnebloemvelden in bloei te zien in het McKee-Beshers Wildlife Reserve.  Er zijn daar vijf zonnebloemvelden, die tussen begin juli en begin augustus bloeien.  Verder is het ook een prachtig natuurgebied vlak langs de Potomac en dichtbij de stad.

Een paar jaar geleden ben ik hier ook geweest en ik herinner me het ene zonnebloemveld van de vijf dat we toen vonden.  Dat vinden we dan ook meteen terug, maar helaas zijn hier de meeste bloemen uitgebloeid.

We lopen er toch omheen, voorzichtig om niet in de alom aanwezig poison ivy te stappen.  Ik laat Anja zien welk plantje het is.  Rick heeft er pas nog een nare maand mee meegemaakt.

Kleinere zonnebloemen staan nog wel in bloei en in de uitgebloeide hebben mensen soms een gezichtje gemaakt.  Verder zien we felgele vinkjes af en aan vliegen, maar het lukt niet een daarvan op de foto te krijgen.  Het is hier wel heel erg mooi, dus ondanks de uitgebloeide bloemen genieten we toch.

Terug bij de van smullen we van onze picknick en bedenken hoe we andere velden kunnen vinden. We proberen op het kaartje wat bij de parkeerplaats hangt te zien waar de andere velden zijn.  Dat valt nog niet mee. 

Eerst vinden we een weg, die aan de Potomac rivier eindigt.  We lopen tot aan de rivier waar een paar Duitse kinderen en een hond zwemmen (wat eigenlijk niet mag, maar iedereen doet het).  Ik doe mijn voet in het water en het heeft inderdaad een heerlijke temperatuur.

Bij de volgende parkeerplaats hebben we wel geluk.  Een bloeiend zonnebloemenveld lacht ons tegemoet.  Helaas is het wel afgezet met een electrische draad.  We proberen daar maar niet over te stappen en maken van een afstand foto's.

Toch nog niet tevreden proberen we een derde parkeerplaats.  Ook hier zien we niet meteen zonnebloemen, maar wel een pad.  We besluiten toch even te gaan kijken en zien een mooi moerasgebied met veel libelles, schildpadden en zo te horen kikkers.

Wilde hibiscus

 

Ook hier staat een klein kaartje en ik meen te ontcijferen dat we, als we een stukje wandelen, op een zonnebloemveld zullen stuiten.  Drie mannen met serieus fotografie materiaal bevestigen dat vermoeden.

Inderdaad stuiten  we na even lopen op een prachtig bloeiend veld.  We fotograferen er weer op los.  Je wordt gewoon vrolijk van al dat geel!  Ook zitten er heel wat insekten wat het nog mooier maakt.

Als we naar hartelust gefotografeerd hebben lopen we terug naar de van.  Anja krijgt vanavond gasten te eten en ik heb Saskia beloofd haar collegespullen te gaan kopen.  Tegen drieen zijn we terug in het Mosaic District.

Anja neemt afscheid en ik wacht op Saskia.  Zij maakt met behulp van Bed, Bath & Beyond een lijst van benodigdheden.    Heel handig is het opgedeeld in secties, zoals keuken, organiseren, studeren etc.  We vinden alles zonder problemen.  Dit gaat heel wat makkelijker dan met Katja zes jaar geleden!

Op de terugweg stoppen we bij onze buren, die Saskia's nieuwe iPhone in ontvangst hebben genomen.  Die liet zij op de avond van de brand in paniek vallen en hij begaf het eergisteravond.  We kletsen ook even bij met Chuck en Lorraine en zij beloven ons huis tijdens onze vakantie als haviken in de gaten te houden.  We hadden ons echt geen betere buren kunnen wensen!

Terug in het hotel willen Kai en ik eigenlijk in het vandaag geopende restaurant naast het hotel eten.  Maar daar is geen plaats tot half tien!  Dan wordt het Sea Pearl. Ik zag vanochtend dat ze tijdens hun happy hour oesters en sushi voor $1 hebben!

We nemen dus plaats in de bar en ik bestel zes oesters.  Kai neemt de hamburger sliders, mini hamburgertjes, dus.  Als "hoofdgerecht"  neemt Kai de pot stickers, die er ook erg lekker uitzien.  Ik neem de Summer Roll en de crispy rice cake.  Van die laatste zou ik er tien opkunnen!

Terug in het hotel neem ik weer plaats op mijn gemakkelijke stoel, ehm, bed.  Saskia en Kai zijn op hun computer en ik kijk tv.  Rick belt uit heel heet Arizona, het werd daar maar liefst 45 graden vandaag.  Heel anders dan hier waar het maar koeler dan gewoonlijk blijft, heel comfortabel, ook vandaag weer.

Ook hij is helemaal thuis, duidelijk

Foto's van vandaag staan hier.

Een rondleiding met mijn kleinste klantje tot nu toe

Mijn rondleiding van vandaag betreft een halve dag en we zullen ook een half uurtje later beginnen dan gewoonlijk.  Ik heb dus alle tijd om me klaar te maken en wilde eigenlijk ook langer slapen, maar tja, dat lukt me gewoon niet.  Misschien ook wel fijn, dan kan ik in Aruba ook lekker op tijd opstaan en helemaal van alles daar genieten.

Kai en ik gaan weer samen ontbijten.  Niet dat we veel tegen elkaar zeggen, want Kai heeft de hele tijd een koptelefoon op.  Hij had er gisteren erg moeite mee te horen dat het zoveel langer zou kunnen duren voor we weer in ons huis kunnen.  Gelukkig is Cosmo hier, want ik denk dat hij voor Kai op het moment het belangrijkste is.  Echt zijn maatje is het.

Mijn groentes en ham eiwit omelet smaakt weer prima.  Boven op de kamer smeer ik me in en neem drinken mee.  Dan brengt Saskia me naar de Vienna metro.  Onderweg bespreken we hoe zij boodschappen kan doen en Saskia's telefoon.

Haar iPhone werkt sinds gisteravond helemaal niet meer.  Zij heeft hem op de avond van de brand in paniek laten vallen en het scherm gebroken.  We hebben er garantie op, maar een eigen risico van $200 wat de verzekering hopelijk zal betalen.  Tijdens mijn rondleiding krijg ik allerlei sms-jes van Saskia en hopelijk is de nieuwe telefoon nu op weg naar haar.

De trein staat al klaar en om kwart voor tien stap ik bij McPherson Square uit.  Buiten wacht ik op mijn familie van vandaag en zie hen een kwartiertje later aan komen lopen.  Ze waren bij de andere uitgang uitgestapt, maar hebben mij gelukkig gevonden.

Na kennis gemaakt te hebben met S. en R. en hun kleintjes, F. van zes en C. van tien maanden, lopen we eerst naar de voorkant van het Witte Huis.  F. stapt parmantig mee en heeft mij van alles te vertellen, zo schattig!  C. is ook een superlieve baby, die vrolijk lacht, zeker mijn jongste "klantje" tot nu toe.

Het is vandaag ontzettend koel voor juli!  Ik heb zelfs af en toe met de wind spijt geen vest mee te hebben.  Maar het maakt het zo ook wel erg lekker om door de stad te lopen.  Kleine F. neemt al gauw plaats in de buggy en C. verhuist naar de buikdrager.  Zo loopt het wat sneller.

We bezoeken de oorlogsmonumenten en nemen de lift naar boven om Lincoln in zijn monument te zien.  Het is al na twaalven als we bij het Martin Luther King Jr. Memorial zijn en S. en R. besluiten niet helemaal naar het Jefferson Memorial te lopen.  Over die president vertel ik dus vanaf de overkant van het Tidal Basin.

Als laatste lopen we naar het Franklin Roosevelt Memorial.  Dan banen we ons een toch nog lange weg terug naar de voorkant van het Witte Huis.  Het is al lunchtijd geweest en zij kopen hot dogs bij een van de standjes, die vooral door kleine F. zeer lekker wordt gevonden.

Tegenover het Witte Huis bevinden zich een paar banken en daar pint S.  Nog steeds voelt het vreemd betaald te worden voor wat ik zo leuk vind om te doen.  We nemen afscheid en pas later realiseer ik me dat de tijdschriften, die S. voor me mee had, nog onder het wandelwagentje lagen.  Lief dat ze ze meenam en ik vind het jammer ze niet te kunnen lezen.

Het loopt inmiddels tegen tweeen en mijn maag rommelt luid.  De Old Ebbitt Grill is een paar stappen verderop en Mark geeft me een tafeltje.   Hij merkt ook op dat hij mij op het moment vaak ziet dus de zaken moeten goed lopen?  Dat is inderdaad zo, ik heb nu al drie aanvragen voor 1 augustus gekregen, helaas kan ik daar maar een van aannemen.

Ze hebben vandaag als soep van de dag een koude tomatensoep en die klinkt wel heel erg lekker.  De serveerder herkent mij nu ook, laat wel zien hoe vaak ik hier eet!  Bij de soep bestel ik de heirloom tomatensalade, met tomaten van verschillende kleuren en vormen en mozzarella.  Het is een heel lekkere lunch zo.

Na afloop loop ik naar het Federal Triangle station, niet het dichtstbijzijnde, maar wel verzekerd van een zitplaats.  Onderweg naar huis overdenk ik de mogelijkheden om terug naar het hotel te komen.  Saskia is zonder telefoon niet bereikbaar, Kai vindt het overduidelijk niet leuk mijn chauffeur te spelen en het is zulk lekker koel weer.

Bij Dunn Loring stap ik uit en besluit eens te kijken hoe lang het lopen is naar het hotel.  Dat blijkt alles mee te vallen, ongeveer zo ver als van de Vienna metro naar ons huis, zo'n twintig minuten.  Niet dat ik die wil lopen na een volle dag rondleiden, dan kunnen Kai of Saskia weer aan de bak om mijn vermoeide voeten te ontzien.

In het hotel print ik als eerste de door Katja georganiseerde lijst van benodigdheden voor college uit.  Ik wil dat Saskia die als leidraad neemt, zodat we niet oeverloos door warenhuizen dwalen om te kijken wat ze nodig heeft.  We hebben maar zeer beperkt tijd om ons voor te bereiden op Saskia's verhuizing naar Richmond.

Boven fris ik me even op en ga dan Vienna in.  Ik zet mijn de afgelopen weken verdiende geld op de bank, haal medicijnen op bij de Rite Aid en haal onze post op.  Als ik onze cul de sac inrijd zie ik een heel brutale vos gewoon door onze voortuin lopen.  Helaas is hij me te snel af om een foto te nemen.

Voor ons avondeten gaan Kai en ik maar weer eens naar Matchbox. Ik ben blij een vestje met lange mouwen te hebben, de rest is opgeslagen!  Hopelijk duurt deze koelte niet lang, anders moeten we op de een of andere manier onze kleding voor koelere dagen terugkrijgen en waar we die dan zullen laten???

Bij Matchbox lijkt het wel Cheers (voor degenen, die zich die serie herinneren).  De barkeeper Sean vraagt of ik mijn "signature cocktail" wil en ja, zeker!  Hij maakt  een heel lekkere wodka martini met bloody mary mix en Old Bay seasoning.

Hun menu is gelukkig ook erg gevarieerd en ik bestel eens wat anders.  De "simpele" salade met zalm is veel groene groentes, Parmezaanse kaas, tomaat en een heerlijke moot zalm.  Ik heb vandaag volgens mij mijn groentes zeker binnengekregen.

Op de kamer gaat de tv aan en America's Got Talent.  Zo'n leuke show is dat!  Nog twee dagen en dan is Rick weer thuis.  Vandaag zijn ze in ieder geval aan de rookverwijdering in het huis begonnen. 

Foto's van vandaag staan hier.

Weer heerlijk weer voor een rondleiding

Alweer word ik vroeg wakker en kan niet meer in slaap komen.  Het maakt het opstaan in iedere geval makkelijker, want ik sta zelfs voor mijn wekker op.  Zo heb ik wel ruim de tijd me klaar te maken.

Kai en ik eten samen ontbijt en dan brengt hij me naar de Vienna metro.  Daar lijkt het toch wat minder druk dan normaal.  Met de Silver Line open gebruiken waarschijnlijk veel mensen, die voorheen naar Vienna kwamen, die nu.j

Voor de poortjes wacht ik op de familie M..  Zij hebben hun camper op de parkeerplaats van het Pan Am Center hier vlakbij gezet.  Na een minuut of tien zie ik ze aan komen lopen.  Met Vivianne heb ik online al veel contact gehad via het forum en Facebook dus ik herken haar meteen. 

Na kennis met Aimee, Jeroen en Raoul te hebben gemaakt activeren zij hun metro dagpassen en gaan we door de poortjes.  De trein komt net aanrijden en we vinden een zitplaats.  Onderweg kletsen we gezellig bij.  Dat is wel het leuke aan al het e.e.a. van elkaar weten via het internet.

Bij het Smithsonian station stappen we uit.  Alweer is het een vreemd koele dag voor juli en het waait behoorlijk.  Hele zandwolken waaien op op de Mall.  Na de korte geschiedenis van het ontstaan van de stad te hebben verteld lopen we naar het Washington Monument.

Daar zijn zij gisteren in omhoog gegaan, maar dan krijg je niet veel van de geschiedenis ervan te horen.  En die is best interessant voor een monument.  Via het Tweede Wereldoorlog monument en Vietnam Veteranen monument lopen we naar het Lincoln Memorial.

Daar vertel ik over de symboliek ervan en dan gaan de anderen boven kijken.  Voor het eerst ga ik niet de trappen op.  Mijn knie doet vooral pijn met trappen lopen dus ik ga hem vandaag wat ontzien.  Trappen helemaal voorkomen blijkt onmogelijk in deze stad.

Na het Koreaanse oorlogsmonument uitgebreid bekeken en gefotografeerd te hebben (ik blijf het ook zo mooi vinden) lopen we naar het Tidal Basin.  Door de wind zitten er zelfs kleine golven op het water.  Er is dan ook geen waterfiets te bekennen vandaag. 

Harde wind blies alle kransen om

 

Martin Luther King Jr. staat er nog altijd even ongenaakbaar bij met zijn armen over elkaar.  Ik vraag me altijd af wat hij zelf van zijn monument gedacht zou hebben.  Hetzelfde geldt voor Franklin Roosevelt, die tijdens zijn leven zei enkel een steen voor de National Archives te willen, mocht er een monument voor hem komen (die steen is er trouwens ook).

 

Bij het Jefferson Memorial wacht ik weer onderaan tot de anderen het boven hebben bekeken. Aimee verzamelt stempels van de nationale parken in een "paspoort".  Erg leuk, ik wist niet dat dat bestond.  Bij het winkeltje van het Washington Monument staan allemaal stempel voor de bezienswaardigheden hier en zij vult dat deel van haar boekje ermee.

Dan lopen we naar de Old Ebbitt Grill waar Tony de menu's al op "mijn" tafel klaar heeft liggen.  Ik dacht de pasta met garnalen te bestellen, maar wil toch eigenlijk liever weer de boerenkoolsalade met kip.

Boerenkool in een salade vinden de Nederlanders altijd wat vreemd, maar het is echt erg lekker.  Vivianne neemt de crabcake, Jeroen de canelloni en de kinderen bacon cheeseburgers.  Het smaakt iedereen zo te zien goed.

Na de lunch lopen we naar de voorkant van het Witte Huis.  De achterkant hebben zij gisteren al bekeken, dus dat slaan we over.  Langs Pennsylvania Avenue lopen we dan richting Capitool.  Nog steeds is het zeer aangenaam weer met 28 graden en een verkoelende wind.

Bij de National Archives willen Aimee en Vivianne wel graag de Onafhankelijkheidsverklaring en Constitutie zien.  Zo zie ik die documenten voor de tweede keer in een week.  Ik zoek ook op wat de "Bill of Rights" nou precies was.  Die is namelijk compleet onleesbaar geworden en heeft de eerste tien amendementen van de Constitutie (die nog het best leesbaar is van de drie).

Daarna lopen we via het Capitool naar de Library of Congress.  Daar kijken we uitgebreid rond.  Zij gaan morgen een rondleiding in het Capitool doen, dus mijn rondleiding eindigt hier.  We lopen naar het Capitol South metrostation en gaan op een oranje trein wachten.

Er is duidelijk iets mis, want er komt een blauwe trein, maar het bord met komende treinen verandert constant en er komen geen treinen.  Het houdt ons in ieder geval bezig tijdens het wachten, want de gekste dingen komen op het bord te staan. 

Eindelijk komt er als eerste een oranje lijn trein, hoera!  Wij krijgen zitplaatsen, maar het wordt al gauw zo vol dat de chauffeur omroept dat er een andere trein vlak na ons komt.  Opeens zien we ook dat er wel een heel ongewone passagier meereist.

Een musje zit heel rustig op een van de vasthoudstangen.  Mensen staan er vlakbij, maar het vogeltje blijft zitten.  Er worden allerlei foto's van gemaakt, want een vogel in de trein gebeurt niet vaak.  Ook wij proberen hem op de gevoelige plaat te krijgen, maar dat lukt maar matig.

Als we in Vienna aankomen probeert een man het vogeltje op zijn vinger te krijgen om het naar buiten te laten.  Het vogeltje springt op zijn vinger en vliegt dan de deur uit onder gejuich van de andere passagiers. 

Vivianne, Jeroen en de kinderen gaan teruglopen naar hun camper en Vivianne heeft heel lief Nederlandse tijdschriften voor mij mee, dus ik loop mee.  Ik neem het aanbod van Jeroen om me terug naar het hotel te brengen gretig aan.  Ook om eens in zo'n grote camper te rijden, moet ik toegeven.

Ze hebben werkelijk een mooi bakbeest en ik bewonder hoe Jeroen er bekwaam mee rijdt alsof het een personenauto is.  De weg voor ons hotel is te nauw, maar een kruispunt later is lekker ruim.   Daar stap ik uit en neem afscheid. 

Het was erg leuk Vivianne te ontmoeten na al die maanden online contact.  Ook haar gezin was erg gezellig.  Ik vind het altijd vooral fijn als tieners geinteresseerd zijn en vragen stellen.  Zowel Raoul als Aimee deden dat.  De tijd vloog dan ook voorbij.

Kai en ik gaan zodra ik terug ben in de kamer naar Tysons Corner.  Gisteravond viel mijn Swatch horloge opeens van mijn pols.  Een van de pinnetjes tussen de metalen schakels was eruit gevallen, iets wat makkelijk te maken zou moeten zijn, maar alleen door Swatch.

Saskia zal ons hier ontmoeten.  Ik geef mijn horloge aan de medewerkers en al gauw zit het weer in elkaar.  Ik hoef er zelfs niets voor te betalen!  Ik voelde me vandaag gewoon naakt zonder horloge, dus ben zo blij het terug te hebben.  Ik weet niet hoe de huidige generatie zonder horloge fungeert.

Nu we toch in de mall zijn besluiten we hier ook te gaan eten.  Bij Seasons 52 nemen we plaats aan de bar.  Saskia heeft al gegeten, maar Kai en ik smullen.  Ik heb tonijn tartaar als voorafje en een superheerlijke geitenkaasravioli met tomatenbouillon.  Kai neemt sushi en dan een flatbread.  Het eten hier stelt nooit teleur.

Op de terugweg naar huis telefoneer ik met Rick in Arizona.  Daar doet hij ook nog van alles voor het huis, want ze sturen alles naar hem als kostwinner.  Rick vertelt dat we het vaste contract van een van de twee grootste bedrijven, die aan ons huis gaan werken, hebben.  De verwachte datum van aflossing stemt ons allerminst blij: 29 september!

Rick denkt dat dat de uiterste datum is en ik hoop dat ook.  Ik ken echter een aantal mensen, die door een brand zijn gegaan hier in de VS en stuk voor stuk duurde het voor hun veel langer dan geschat.  In Amerikaanse termen is mijn glas meestal half leeg en dat van Rick half vol.  Ik hoop dat het in dit geval Ricks glas wordt.

Foto's van vandaag staan hier

Rondleiding, verre vrienden zien en naar de wijngaarden

Zaterdag

Met schrik word ik om tien voor half negen wakker.  Rick heeft al gedoucht en ik heb er niets van gemerkt, waarom kan dat nu niet als hij al heel vroeg naar zijn werk moet??

Gauw sta ik op en maak me klaar.  We gaan beneden ontbijten en dan brengt Rick mij naar Washington.  Eenmaal in de auto bemerk ik dat ik vergeten ben mijn make up te doen.  Gelukkig heb ik oogpotlood en mascara in mijn bodemloze tasje.

Precies op tijd komen we bij het Smithsonian metrostation aan.  Ik neem afscheid van Rick tot donderdagavond.  Hij gaat vanavond naar Arizona voor jaarlijkse training.

Bij het station zie ik niemand, die op een gezin van vier Nederlanders lijkt, maar gelukkig komen er al gauw vier mensen resoluut op mij aflopen.  Ik maak kennis met F. en E. en hun zonen M. en T. van dertien en bijna vijftien.

Vanochtend is het bewolkt en daardoor vrij koel.  Het is lekker lopen door de stad.  Het is ook enorm druk overal. Bij het Lincoln Memorial krijg ik een vlaggetje in de handen gedrukt.  Er is vandaag een ceremonie om 70 jaar sinds D-Day te herdenken.  Vreemd, want D-Day was op 6 juni.

M., de jongste, vindt alles duidelijk teveel lopen en vraagt regelmatig hoe ver het nog is.  Het is ook veel lopen en ik kan me best voorstellen dat het soms saai is voor kinderen.  Daarom ben ik altijd zo onder de indruk van de inmiddels toch vele kinderen, die de hele rondleiding hebben volbracht.

We lopen rond het Tidal Basin en tot M.'s opluchting na het Jefferson Memorial langzaamaan naar de Old Ebbitt Grill.  Helaas is het vandaag een brunch menu en staat het pasta gerecht waar iedereen gisteren zo gek op was er niet op. Ik bestel dus maar weer de zalmburger, die erg lekker is.

Na de lunch lopen we verder voor en achter het Witte Huis langs.  Zij zijn gisteren in het Witte Huis geweest en hebben er dus al heel wat van gezien.  Er loopt vandaag ook een groot protest van Christenen uit Iraq, die door de Islamitische ISIS worden verdreven van hun huizen.

Inmiddels schijnt de zon weer uitbundig, dus ik probeer zoveel mogelijk in de schaduw langs Pennsylvania Avenue te lopen.  Zodra de zon zich laat zien is het namelijk flink warm, al haalt het niet bij vorig jaar juli.  Deze maand is echt een heel stuk koeler dan gewoonlijk.

Bij het Capitool aangekomen vraagt M. of dit nu bijna het einde is.  Gelukkig voor hem is dat zo.  We lopen nog de Library of Congress in en bekijken die uitgebreid.  Dan geef ik ze de keuze om de rondleiding in het Capitool te gaan doen, want mijn rondleiding eindigt hier.

Helaas voor M. wordt besloten die rondleiding inderdaad te gaan doen.  Ik neem afscheid en loop de Mall weer op.  Mijn vrienden Kate en Tony uit Texas zijn hier dit weekend met hun jongste en zijn vriendin.  Zij wachten mij op bij het Natural History Museum.

Snel loop ik daarheen.  Te snel, want opeens ga ik door mijn rechter (zwakke) enkel en lig zomaar tussen de kiezels van de Mall.   Het stel dat achter me liep helpt me op en wil weten of ik ok ben.  Ja, dat wel, maar mijn knie bloedt flink.

Bij een standje koop ik een flesje water en neem een heel aantal servetten mee.  Zo goed en zo kwaad het gaat maak ik de wonden schoon.  Ik sms Kate en Tony dat ik eraan kom, maar even oponthoud heb.  Ik ben al blij dat het enkel mijn knie is, want de komende week moet ik nog heel wat wandelen!

Na mijn knie opgekalefaterd te hebben loop ik over de heel drukke Mall naar het Natural History Museum.  Daar zie ik Kate en Tony meteen.  Ik stel voor naar Elephant & Castle te gaan voor een drankje op hun terras.

Dat wordt enthousiast aangenomen en we krijgen daar een tafeltje in de schaduw.  Even later komt er een Nederlands stel naast ons zitten.  De laatste week heb ik enorm veel Nederlands gehoord in de stad en zelfs in ons hotel.  Ik spreek natuurlijk Engels met Tony en Kate, dus de Nederlanders weten niet dat ik hun gesprek van verstaan.  Ik probeer maar zo min mogelijk mee te luisteren.

Tony en Kate zijn ontzettend lieve mensen, die ik voor het eerst (na vele jaren contact online) ontmoette in San Antonio vorig jaar april.  We hebben dan ook zeer veel conversatiestof.  Voor we het weten moeten zij hun zoon en zijn vriendin ophalen en nemen wij afscheid.

Bij het Federal Triangle station zie ik dat de Zilver lijn van de metro vandaag inderdaad in gebruik is genomen.  Ik moet zelfs twee "zilver" treinen afwachten voor mijn oranje trein komt.  Met een zucht zijg ik neer op mijn bankje, ik ben flink moe.

Saskia en Kai komen me ophalen bij Dunn Loring.  We gaan met zijn drieen eten bij Passion Fin waar het eten en de service weer super goed zijn.  Hun sushi en sashimi is lekker en vers smakend.  Ook erg gezellig om met mijn twee jongsten te eten, Saskia vertelt ons veel over haar reis naar Portland.

Terug in het hotel ga ik meteen onder de douche en maak mijn knie zo goed mogelijk schoon.  Dan kijk ik tv en computer wat. Ik wil opblijven tot ik van Rick hoor dat hij veilig is geland.  Ik ben zo moe dat ik vannacht vast heel goed ga slapen.

Zondag

Goed geslapen heb ik inderdaad, maar uitslapen lukt me weer niet zo.  Kai is ook alweer bijtijds op, alleen Saskia blijft nog lang liggen, maar die lag er gisteravond volgens mij ook laat in.

Kai en ik gaan beneden ontbijten en vandaag heb ik tijd om op een eiwit omelet met ham en groentes te wachten.  Het is druk in de zaal en alweer hoor ik aan het accent in zijn Engels dat een van de mannen aan het tafeltje naast ons Nederlands is.  Hij is in diep gesprek gewikkeld, dus ik zeg maar niets.

Na het ontbijt bel ik mijn ouders in Nederland.  Mijn vader wordt vandaag 80 jaar en dat is natuurlijk wel een hele mijlpaal.  We kletsen even bij en gelukkig gaat het goed met hen.

Dan vertrek ik naar de sportzaal van het hotel.  Voor het eerst zijn hier nu ook andere mensen aanwezig.  Ik doe een dubbele Max Capacity tabata, maar ontzie mijn benen zoveel mogelijk.   Mijn knie doet wel pijn, maar voornamelijk als ik traploop.  Dat ga ik dus de komende dagen maar zoveel mogelijk vermijden.

Op de kamer maak ik me klaar en ga dan naar beneden waar Anja al in de lobby zit te wachten. Marcel heeft heel lief zijn zondag met Anja aan mij opgegeven.  We gaan een paar wijngaarden bezoeken.

Eerst rijden we naar Whole Foods waar we broodjes met ham en veel groentes en een bak fruit halen om mee te picknicken.  Dan rijden we richting Middleburg.  Langzaamaan verlaten we het stedelijke gebied en komen in prachtig glooiend landschap terecht.

Na door het historische plaatsje Aldie te zijn gekomen gaan we op zoek naar de eerste wijngaard.  Die hebben Rick en ik vorig jaar "ontdekt", nota bene op hun openingsdag.  Greenhill ligt prachtig en we maken eerst een heel aantal foto's.

 

Dan lopen we het proeflokaal binnen waar we heel vriendelijk worden ontvangen.  Wij willen vandaag gewoon een lekker glas wijn voor bij onze picknick.  We kiezen beiden hun mousserende Blanc de Blancs en dat is een heel goede keuze.

Aan een van de tafeltjes op hun terras genieten we van al het lekkers, de rust en het schitterende uitzicht.  Voor we het weten is er meer dan een uur voorbij.  We ruimen alles op en gaan dan naar de tweede wijngaard, praktisch schuin tegenover.

Cana is een heel stuk groter en dus ook een stuk drukker.  Er is live muziek en ook hier weer een terras met schitterend uitzicht.  Dit keer bestellen we een glas rose en gaan buiten zitten kletsen onderwijl slokjes nemend van de lekkere wijn.  We hebben ook geluk met het weer, vanochtend zag het er wat dreigend uit.

 

 

 

Ah, zo ontspannend en zoveel mooier dan een hotelkamer!

Voor we het weten loopt het tegen vieren.  Ik koop nog een fles van de rose, die ik erg lekker vond, en dan gaan we terug naar de drukte.  Bij het hotel gaat Anja nog even mee naar boven om onze kamers te zien.

Dan rijden we samen naar de Target garage waar Anja geparkeerd staat.  We nemen afscheid en ik ga de Target in om een boodschappenlijstje af te werken.  Op de terugweg zie ik Kai en Cosmo op een bankje zitten.  Kai neemt bij lekker weer Cosmo en zijn laptop mee en gaat op een van de bankjes in het winkelcentrum zitten, veel leuker dan in de hotelkamer natuurlijk.

Saskia eet met een vriendin en Kai en ik gaan naar de Four Sisters om Vietnamees te eten.  Het is er druk, maar wij vinden plaatsen aan de bar.  Mijn five spice beef smaakt heerlijk en Kai's maal ziet er ook erg goed uit. 

Het is heerlijk weer en weer eens vind ik het zo jammer niet lekker op het deck te kunnen zitten.  Kai neemt Cosmo weer mee naar buiten, maar ik wil echt goed rusten nu zodat ik morgen de rondleiding aankan.  Er gaat een ijspak op mijn knie, hopelijk helpt dat tegen de pijn.

Een rondleiding met Zuiderburen

Rick is alweer heel vroeg weg en Kai en ik gaan samen ontbijten.  Daarna brengt Kai mij naar de Vienna metro.  Ik ben er net iets vroeger dan de vorige dagen en kan met de trein van tien voor negen mee.  Een half uurtje later stap ik bij Smithsonian uit.

Meteen zie ik mijn groepje van vandaag zitten.  Het zijn dit keer twee Belgische stellen en de volwassen zoon van een van hen.  We maken kennis en beginnen dan aan de wandeling.  We hadden geen beter weer kunnen wensen!  Een graad of 25 en staalblauwe luchten, deze juli is over het algemeen een stuk minder heet dan gemiddeld.

Mij hoor je daar zeker niet over klagen, dus vol enthousiasme lopen we langs de monumenten.  Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we een heel grote groep Honor Flight veteranen.  Dat is de eerste, die ik in een tijdje heb gezien, misschien verzorgen ze minder vluchten in de hitte van de zomer.

Het is druk in de stad en samen met grote groepen toeristen bekijken we de Vietnam, Lincoln en Korea memorials.  Dan steken we over naar het Tidal Basin.

Daar is het altijd wat rustiger.  Het Martin Luther King Jr. stanbeeld lijkt wel wit tegen de blauwe lucht.  Franklin Roosevelt's monument bezoeken we op ons gemak en lopen dan naar het Jefferson Memorial.

In het gras daarvoor zien we een huwelijksvoltrekking.  Dat heb ik nog niet eerder gezien.  Er is alleen het bruidspaar, de officiant en twee getuigen, geen gasten.  Als we er dichterbij komen zien we dat twee vrouwen met elkaar trouwen.  Een is in mannenpak gekleed, vandaar dat dat niet meteen duidelijk was. In Washington is het homohuwelijk wettelijk toegestaan.

We lopen na het bezichtigen van het Jefferson Memorial richting de Old Ebbitt Grill.  Op het schema van Obama vandaag had ik al gelezen dat hij ging vergaderen met een aantal Central Amerikaanse presidenten.  De stoet van de president van Guatemala komt net langs als wij daar lopen.

In het restaurant heeft Tony onze tafel al klaar staan met glazen water en menu's.  We hebben met zijn zessen de VIP tafel, die aan het raam staat en waarvandaan je goed zicht hebt op de bedrijvigheid in het restaurant.  Wat is het hier toch altijd druk!

Het eten smaakt zoals altijd goed.  Ik bestel de "heirloom" tomatensalade met verschillende soorten tomaat en mozzarella.  Die is alleen een stuk kleiner dan vorig jaar, maar ja, goed voor de lijn.  De anderen hebben allemaal pasta met grote garnalen, die er wel heel lekker uitziet.  Misschien iets voor de volgende keer dat ik hier eet (morgen).

Na het eten zetten we onze tocht voort, beginnend met de voorkant van het Witte Huis.  Hier zien we de auto met de vlag van Guatemala staan.  Teken dat de presidenten aan het vergaderen zijn in de West Wing.  Er is een crisis gaande met duizenden kindervluchtelingen afkomstig uit vooral de Centraal Amerikaanse landen aan de zuidelijke grenzen van dit land.

Bij de achterkant van het Witte Huis mogen we niet helemaal tot aan het hek komen vandaag.  Ook staat er veel meer Secret Service dan gewoonlijk. 

Langs Pennsylvania Avenue en de bekende gebouwen daar lopen we naar het Capitool.  Iedere dag staat de koepel iets meer in de steigers, maar het grootste deel moet nog gedaan. 

Aan de overkant gaan we de Library of Congress binnen en na daar het een en ander aangewezen te hebben wijs ik hen de tunnel naar het Capitool.  Daar willen zij nog graag een rondleiding gaan doen.  Deze route van de rondleiding werkt daar goed voor en meerdere mensen hebben die optie al gekozen.

Wij nemen afscheid en ik loop naar het Capitol South metrostation.  Morgen gaat de nieuwe Zilver lijn open, die naar Tysons Corner en Reston loopt.  Overal wordt daarmee geadverteerd.  Ik ben benieuwd hoeveel drukker de treinen zullen worden of juist minder druk.

In Dunn Loring haalt Kai me op en in het hotel gaan de voeten omhoog.  Die moeten weer even opladen voor morgen.

Vanavond hoeven we eens een keer niet te bedenken waar of wat we willen gaan eten.  We zijn uitgenodigd bij Lois en Jim, Laura's ouders, om te komen eten.  Saskia zou eerst ook meegaan, maar we hebben haar sinds haar thuiskomst nog niet gezien.  Ze is naar het strand met een vriendin, die volgende week naar de andere kant van het land verhuist.

We treffen Lois en Jim en Laura buiten op hun terras (ja, Amerikanen zitten echt ook buiten) en krijgen een lekker wijntje aangereikt.  Het wordt een heel gezellige avond met heerlijk eten.  Verschillende salsa's, wilde gegrilde zalm, freekeh en gegrilde groentes.  Als toetje vers fruit met wat yoghurtijs.  Allemaal smaakt het even goed.

Na het eten komt Serena ook nog even buurten, want zij hoorde dat wij hier waren.  Ook met haar kletsen we bij.  Ik mis het zo erg in onze buurt te vertoeven en ben Lois en Jim dan ook zeer dankbaar voor deze avond buiten in hun tuin.  Ik zie ook weer heel veel vuurvliegjes.

Om half tien begint Rick echt te gapen en hoe lekker het buiten ook aanvoelt en hoe gezellig het ook is, het is tijd om afscheid te nemen.  Serena en Niall gaan morgen voor een week naar een meer in zuidwest Virginia, Rick moet morgen op reis en ik heb weer een rondleiding.

We nemen afscheid en bedanken Lois en Jim uitvoerig.  Zij hebben waarschijnlijk geen idee hoe leuk Rick en ik de avond vonden.  Eindelijk geen restaurant, maar gewoon gezellig met elkaar.  En het eten was minstens zo goed als in een restaurant.

Terug in het hotel wachten Kai en Cosmo ons op.  Ik denk dat het voor Kai heel belangrijk is Cosmo hier te hebben.  Ze doen van alles samen.  Wij maken ons klaar voor bed en gaan vast al gauw slapen.

Foto's van vandaag staan hier (zijn die ook te zien voor jullie, want ik krijg er nooit reacties op?)

Vierde dag zonder werk aan het huis en gezellig etentje

Rick vertrekt weer bijtijds en ik houd het maar net tot acht uur uit in bed.  Tot zover mijn voornemens om op mijn vrije dagen flink uit te slapen.  Rick belt ook dat er nog steeds niemand bij ons huis aan het werk is.  

We balen ervan dat we zo gewoon alweer vier dagen verloren hebben.  Vandaag is de brand vijf weken geleden en er is nog nauwelijks iets aan het huis gedaan.  We zitten dus nog maar een week verwijderd van de kortste periode die de eerste inspecteur schatte dat we ontheemd zouden zijn.

Na Cosmo zijn ochtendwandeling eet ik ontbijt en ga dan in het sportzaaltje een dubbele Max Capacity training doen.  Ik heb me voorgenomen op mijn niet-rondleidingsdagen gewichten te doen.  Thuis doe ik deze routine met 8 pond gewichten, maar die hebben ze hier niet.  Dan maar 10 pond, maar dat maakt verrassend veel verschil, zeg, ik kan sommige routines bijna niet volbrengen!

Het heeft vannacht geregend en is vandaag een stuk koeler dan gisteren

Eenmaal weer terug op de kamer schrijf ik een nette, doch krachtige email aan Jenkins, het bedrijf dat nog een aantal dingen in ons huis moet doen voor Service Master aan het schoonmaken kan beginnen.  "Onze" projectleider is tot 4 augustus het land uit en voor zijn tijdelijke vervanger zijn wij duidelijk geen prioriteit.  Ricks emails werden zelfs niet eens beantwoord.

Kennelijk verwoordde ik e.e.a. beter, want een paar uur later krijgen we een email dat tenminste het parket er morgen zal worden uitgehaald, zodat er maandag door Service Master begonnen kan worden.  Dat is voor ons op het moment het belangrijkste, de rest kan wachten tot de projectleider terug is.

Intussen is Katja hier aangekomen op doorreis naar een vriend in New Jersey.  Kai, zij en ik gaan op het terrasje van Le Pain Quotidien lunchen en nemen Cosmo mee.  De gerookte zalm tartine smaakt weer heerlijk en het is gezellig met mijn twee oudsten.  Saskia is terug uit Portland, maar meteen weer met een vriendin mee naar het strand.

Katja stelt voor onze nagels te gaan doen, iets wat ik voor volgende week op het programma had staan, maar wel zo gezellig met zijn tweetjes.  Eerst gaan we langs het huis waar Katja haar duikspullen alvast voor Aruba in de basement legt en een koffer meeneemt.  Zij zal vanuit Roanoke naar Aruba vliegen.

Hopelijk wordt er dus morgen verder gegaan

Bij Pro Nails 3 maakt Thu mijn nagels weer kleurig.  Dit keer laat ik ze een lichte blauwgroene kleur verven, leuk straks op het strand in Aruba.  Die vakantie nadert met rasse schreden, zondag over een week vertrekken we al!

Terwijl Thu bezig is aan mijn nagels komt de baas van de salon mij vragen even het Engels op een  pamflet dat hij op wil hangen te verbeteren.  Het is verbazingwekkend hoe slecht het Engels van veel Aziaten hier is.  Hij schroomt er gelukkig niet voor hulp te vragen, want het pamflet zonder verbetering ophangen had het bijna onbegrijpelijk gemaakt.  Hij is me dan ook zeer dankbaar voor mijn hulp.

Katja neemt weer afscheid en hopelijk komt ze niet in erg slecht verkeer te zitten, want het is later dan ze had gedacht te vertrekken.  Het was leuk haar weer even te zien.  Ze sms-t pas om half tien dat ze is aangekomen, dus het heeft heel wat tijd genomen.

Om half zeven hebben we met Hanneke en Harold en de jongens afgesproken uit eten te gaan.  Zij komen daarvoor naar ons hotel.  Alleen krijg ik een telefoontje van Hanneke en blijkt het dat ze te ver door zijn gereden.  Ik loods ze weer onze kant uit en een kwartiertje later zien Rick en ik ze aan komen lopen.

We gaan eten bij de Cheesecake Factory in Tysons Corner.  Zij volgen ons, zodat ze na afloop direct terug naar hun hotel kunnen gaan.   We krijgen meteen een tafeltje en het wordt een heel gezellige maaltijd.

We beginnen met een voorafje en de mannen kunnen het prima met elkaar vinden en Hanneke en ik kletsen gezellig bij.  De jongens doen ook regelmatig mee aan het gesprek, in het Engels meestal, waarvan Rick later zegt dat hij vond dat ze het enorm goed spreken.

De hoofdgerechten gaan er ook goed in.  Voor mij dit keer weer twee voorgerechten, de verse artisjok en de zalmrolletjes, allemaal erg lekker.  Volgens mij zouden Hanneke en ik, als we dichter bij elkaar zouden wonen, ook vaker samen dingen doen, zo goed klikt het.  Natuurlijk weet je na jaren met elkaar corresponderen ook wel of iemand je ligt of niet, maar het is dan ook altijd leuk om dat in persoon bevestigd te zien.

Als dessert bestellen we twee verschillende smaken cheesecake, die we met zijn vieren delen.  Ook dat is heerlijk.  Het is zo gezellig dat Rick tot zijn schrik ziet dat het al na negenen is.  Hij moet nog werken voor een presentatie morgen en dus moeten we helaas afscheid nemen.

We wijzen Harold en Hanneke nog de weg naar de I-66 en rijden dan terug naar ons hotel.  Daar werkt Rick aan zijn presentatie en ik ga alvast op bed, want morgen en overmorgen weer rondleidingen.  Ik overweeg eens te proberen hoe mijn Fitflops voelen om te dragen.  Het enige nadeel daarvan is het teenslipper gedeelte, want het voetbed is alsof je op een wolk loopt..

Een internetvriendin en gezin rondleiden

Rick is al om zes uur uit de veren en hoe zachtjes aan hij het ook probeert te doen, ik word toch wakker.  Ik draai me nog een paar keer om, maar zo lekker doezelen als ik thuis altijd doe lukt me hier om de een of andere reden niet.

Voor mijn wekker afgaat lees ik dus alvast mijn emails en spring dan onder de douche.  Ook Kai is hier iedere ochtend een stuk eerder op dan thuis.  Ik hoor hem al om kwart over zeven naar buiten gaan om Cosmo uit te laten. 

Vanochtend ben ik op tijd genoeg voor het ontbijt om een eiwit omelet te bestellen.  Er zijn verschillende mensen, die ze maken, en deze dame maakt ze het lekkerst.  Knapperig aan de buitenkant en precies goed aan de binnenkant.

Kai brengt me weer naar Vienna en ik facebook onderweg met Hanneke, die ik al jaren online "ken".   Eerst via een emaillijst en nu vooral ook via Facebook.  We zien ernaar uit elkaar eindelijk te ontmoeten.

Als ik het perron oploop rijdt de trein net weg.  Balen, maar gelukkig komt de volgende snel genoeg dat ik nog net voor half tien uitstap bij het Smithsonian metrostation.  Daar zie ik meteen Hanneke, haar man Harold en kinderen Dirk van tien en Bram van dertien.

Het is meteen vertrouwd, al ben ik natuurlijk wel in officiele capaciteit als hun gids.  Voor de tweede dag achtereen ben ik onder de indruk van de kinderen.  De jongens vragen veel en zijn erg geinteresseerd in alles. 

Vandaag is het ook nog warmer en vochtiger dan gisteren en ik heb geen klacht van hun lippen gehoord.  Zelfs wij volwassenen puffen erop los.  Na mijn gewoonlijke inleiding lopen we naar het Washington Monument en dan door naar het Tweede Wereldoorlog Monument.

Het is tien uur als we daar aankomen, dus vier uur 's middags in Nederland.  We zoeken een schaduwplek op om een minuut stilte in acht te nemen voor de slachtoffers van MH17.  De hele dag door denken we aan de gebeurtenissen in Nederland en de nationale dag van rouw. 

De Amerikanen leven ook erg mee, president Obama ging gisteren het condoleanceregister bij de Nederlandse ambassade hier ondertekenen.  De dingen, die daar achter zijn gelaten zijn ook niet alleen van Nederlanders in deze omgeving, maar ook van veel Amerikanen.  Ook op het nieuws wordt er heel veel aandacht aan besteed.

Lopen door het monument voor de meer dan 400.000 Amerikaanse militairen, die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid voelt des te speciaal naderhand.  Het Vietnam Veteranen Monument maakt veel indruk, ook op de jongens.  Iets met die namen op een muur, hoe eenvoudig ook, maakt toch tastbaar wat de menselijke tol was van die oorlog.

De Reflecting Pool

Bij het Lincoln Memorial ben ik altijd blij als kinderen Night at the Museum 2 hebben gezien.  In die film komt het beeld van Lincoln uit zijn stoel en dit monument is dus zeker bij de Amerikaanse kinderen het bekendste, al is het maar daarom.  Ook Bram en Dirk hebben de film gezien.

Voor we erg nodige waterflesjes gaan kopen lopen we nog even door het Koreaanse oorlogsmonument.  De beelden van de soldaten en de foto's op de muur daar spreken ook tot de verbeelding.  Dirk vindt ook de vliegtuigen, die over de rivier bij Reagan National Airport landen, erg interessant.

We kopen lekker koude drankjes bij het standje aan de overkant en steken dan over naar het Tidal Basin.  Daar staat tenminste een koeler windje en we lopen langs de drie monumenten daar.  In het Jefferson Memorial zoeken we een bankje op voor even pauze.  Dit monument tocht en is in de zomer dus een lekker koel plekje om te vertoeven.

Na een kwartiertje zetten we onze tocht voort naar de Old Ebbitt Grill.  We zijn doorweekt van het zweet als we er aankomen.  Mark begroet ons vriendelijk, al zie ik er vast weer eens als een verzopenn rat uit. 

We krijgen een tafeltje in de zijbar en zijn blij even in de koelte te kunnen vertoeven.  Vandaag neem ik de zalmburger met zeewiersalade.  De jongens kiezen burgers, Harold de "kroketten" (meer aardappelkroketten) en caesarsalade en Hanneke de ravioli. 

Alles smaakt  prima en Hanneke en Bram hebben nog plaats voor een dessert, terwijl Harold en ik van een espresso genieten.  Om een uur of twee gaan we de oven, ehm, de buitenlucht weer in.  Ik realiseer me dat ik deze zomer zo'n geluk heb gehad met het weer.  Vorig jaar liep ik bijna iedere rondleiding in de zomer met dit weer of nog warmer.

Na de voor- en achterkant van het Witte Huis te hebben bekeken lopen we langs Pennsylvania Avenue naar het Capitool.  We hebben geen water meer, maar meestal staan er entrepreneurs met waterflesjes voor $1 langs de route.  Natuurlijk zijn ze er vandaag uitgerekend niet.

Gelukkig is er bij het Capitool een oase met drinkfonteinen.  Daar maken we dankbaar gebruik van.  Het liefst zouden we in de fontein willen springen, maar ja.  Iedereen ziet er ook zo verhit uit en dan bedoel ik niet alleen wij, maar iedereen, die we tegenkomen.

Ik lijk hier een stuk kleiner dan Hanneke, maar we zijn ongeveer dezelfde lengte

Binnen in de Library of Congress is het dan ook goed vertoeven.  Ook daar is een waterfontein, dit keer met gekoeld water.  Daarna bekijken we de grote leeszaal en de rest van het mooie gebouw.

Dan gaan we op zoek naar een ATM.  Die is in Capitol Hill vrij snel gevonden, maar geen van de kaarten werken.  Na een telefoontje aan de bank blijkt dat ze geblokkeerd zijn voor de VS.  Gelukkig wordt dat opgelost en opgelucht lopen we naar de metro.

Hanneke en ik vinden het beiden jammer dat we maar zo weinig tijd hadden samen en we spreken af dat we morgenavond uit eten zullen gaan bij ons in de buurt.  Dat vind ik echt heel leuk!  Zo kunnen zij Rick ook ontmoeten.

We lopen terug naar de metro en daar nemen we afscheid.  Zij kunnen een trein eerder dan ik nemen en ik zwaai ze uit.  Mijn trein komt minuten later en ik vind gelukkig een zitplaats.  Mijn voeten protesteren hard tegen al dat lopen.

Bij Dunn Loring komt Kai al gauw om me op te halen.  In het hotel gaan de voeten omhoog. Rick komt pas tegen half acht thuis.  Na zijn werk is hij eerst nog naar ons huis gegaan.

Daar is de afgelopen drie dagen niets gebeurd en we hebben geen idee wanneer er verder aan zal worden gewerkt. Dat is natuurlijk heel frustrerend en Rick roept mij al in als hulptroep.  Ik kan namelijk mijn ongenoegen zeer goed kenbaar maken en dan gebeurt er meestal opeens van alles.  Laten we hopen dat dat in dit geval ook zo is.

Ondanks dat er geen constructie was heeft Rick toch allerlei foto's en video's te laten zien.  Zo heeft Snickers kennelijk een vleermuis gevangen en is een cicade uit zijn schaal gekomen.  Maar vooral bijzonder is dat een baby vogeltje verstrikt was geraakt in net en Rick hem of haar gered heeft en weer in het nest onder ons deck heeft gezet.  Ik mis het zo erg om een tuin te hebben!

We zijn allemaal moe en besluiten om gemakkelijk bij Le Pain Quotidien te gaan eten.   We bestellen eerst een voorafje van prosciutto met verschillende kazen.  Dan neem ik het zes groentes taartje.  Dat is lekker, maar ik vraag er harissa bij om het wat pittiger te maken.

Terwijl we eten komt het onweer dat voorspeld was voorbij.  We treffen dus een heel nerveuze Cosmo terug in de hotelkamer.  Arme hond, maar het is allemaal weer voorbij.  We kijken tv en ik ben blij morgen "vrij" te hebben.  Saskia is inmiddels ook op weg naar huis na een week in Portland.  Ik ben zeer benieuwd naar haar verhalen (als we die krijgen althans).

Foto's van vandaag staan hier.