Over een reis naar een nieuw land

Alexa wekt me om vijf voor half zes en ik blijf nog heel even liggen tot Rick vier minuten later vraagt of ik niet moet opstaan. Dat moet ik zeker, maar het is zo koud in de kamer! We hebben met de ramen wijd open geslapen en het vriest dat het kraakt.

Rick staat galant op en zet de verwarming aan. Het duurt altijd even voor die echt verwarmt dus ik neem mijn douche in een badkamer waar het 14 graden is. Gelukkig is het water wel warm. Dan pak ik mijn laatste spullen in en kan mijn bagage naar beneden.

Rick gaat mij alleen wegbrengen en komt dan weer thuis dus hij doucht pas als hij terugkomt. Dat scheelt ook weer tijd en nog voor ons vertrekdoel van zes uur zitten we bepakt en bezakt in de auto. Ik heb een koffer met mijn snorkelspullen en mijn gewone tas mee. Het verbaast me dat die in de kleine BMW passen.

Via de I-66 met zijn tol (maar $2,50, het is weleens $40 geweest!) rijden we naar Ronald Reagan National Airport, in de volksmond nog altijd gewoon National Airport. Hier mag je een uur gratis in de garages parkeren dus Rick helpt me met mijn bagage en loopt mee naar de check in.

Mijn vlucht gaat pas om acht uur, maar door de sluiting van de regering melden veel veiligheidscontrole beambtes zich ziek. Ik ben dus maar vroeger dan gewoonlijk gegaan. Dat blijkt echter niet nodig.

Na de afgifte van de bagage neem ik afscheid van Rick en sluit in de rij voor TSA Pre aan. Die gaat snel want ik hoef geen schoenen uit te doen of vloeistoffen uit mijn tas te halen. Zo heb ik nog ruim de tijd om ontbijt te halen.

Dat doe ik bij Starbucks waar ik de eiwit egg bites op het menu zie staan. Dat met een ijskoffie om mijn dorst te lessen en een fles water voor in het vliegtuig en ik kan verder.

Op het scherm bij de gate zie ik dat de middelste plaats in mijn rij nog steeds onbezet is. Hopelijk blijft dat zo, zoveel aangenamer! Ik heb zoals altijd de raamplaats en aan de rechterkant in de hoop de National Mall te kunnen zien bij het opstijgen. Inderdaad blijft de stoel naast mij leeg.

Mijn vliegtuig staat klaar

Jammer genoeg zit er veel condensatie op het raam waardoor ik niet veel zie. Hopelijk wordt dat beter als het vliegtuig vaart maakt. Dat is inderdaad zo, maar ik krijg alleen een foto van het Washington Monument. Voor de rest van de Mall zit er nog teveel water op het raam.

De vlucht naar Houston verloopt heel voorspoedig. Dit vliegveld is ook alweer meer gemoderniseerd sinds ik er het laatst was. Ik moet van de C naar de E terminal en dat is een flinke wandeling en daarna een kort treinritje.

In de E terminal vind ik een plaats aan de bar bij Ruby's Diner. Daar adverteren ze een heerlijke bloody Mary en ik begin mijn vakantie daarmee. Als lunch neem ik een Aziatische kipsalade mee om in het vliegtuig te eten.

Een uur voor vertrek kom ik bij de gate aan, maar het aan boord gaan begint maar liefst veertig minuten voor vertrek! Ik zit dus al snel in mijn stoel en dit keer heb ik de hele rij voor mij alleen. Ik zit in een nooduitgang rij en we moeten de flight attendant allemaal luid "Yes, I can" antwoorden op de vraag of we in staat zijn te helpen bij een noodgeval.

Zo fijn!

Tot mijn genoegen zie ik mijn tassen in het vliegtuig gaan. Geen stress dat ze het niet gehaald hebben dus. Zodra we de lucht in zijn eet ik mijn allerminst spectaculaire salade, maar ach, het vult de maag. Al kleurend en spelletjes spelend gaan de twee uur snel voorbij en voor ik het weet landen we in Belize.

De paspoortcontrole gaat vrij snel en mijn bagage staat al klaar als ik eruit kom. Dan nog even door de douane, niets aan te geven natuurlijk. Het is wel schipperen met twee grote tassen, een kleinere tas en mijn cameratas, maar het lukt.

Een taxi is ook snel gevonden en er is een vaste prijs van $25 om naar de stad te gaan. Altijd fijn om zeker te zijn dat je niet bedonderd wordt. Dat is mij alleen in Lissabon overkomen en nu nooit weer!

Een half uurtje later rijden we voor bij het Radisson hotel. Daar gaat het inchecken vlot en ik krijg een kamer op de tweede verdieping met vol zicht op zee. Er is helaas geen balkon, maar het uitzicht kan niet beter.

Nadat ik wat uitgepakt heb ga ik op verkenning uit. Ik zie dat de sportkamer aan de overkant van de straat is. Daar is ook een tweede zwembad. Verder heeft dit hotel drie restaurants, die er allemaal goed uitzien.

De bellman raadde me aan naar de vuurtoren te lopen. Daar ligt een Brit begraven, die het land een warm hart toedroeg en veel geld gaf. Daar vlakbij zijn ook de BELIZE letters. De cruise schepen vertrekken net dus het toeristendorpje wordt gesloten. Ik hoop dat deze week wel nog open te zien want het opent alleen als er een schip is.

Terug in het hotel ga ik naar de zesde verdieping en loop dan de trap naar het dak op. Van daaruit (heb ik ook van de bellman) heb ik zicht over heel Belize City. De zon gaat ook onder, maar ik ben daar eigenlijk te vroeg voor. Ik heb geen zin om te wachten dus neem wat foto's en ga weer naar beneden.

Het vroege opstaan en de lange reis begin ik nu te voelen. Het is hier ook nog eens een uur vroeger dan thuis. Ik besluit naar de bar bij het zwembad te gaan en bestel daar weer mijn favoriete bloody Mary. Deze is wel heel erg lekker, met Worcestershire saus, die ga ik vaker nemen!

Janice is super aardig en als de cocktail op is bestel ik een steen grill maaltijd. Ik neem de vis en die grill ik zelf op die steen. Er zijn garnalen, snapper vis en kreeft en heel veel groentes! Precies de maaltijd, die ik heerlijk vind, en die in mijn dieet past. Helemaal perfect!

Na het eten blijf ik nog even genieten van de lekkere temperatuur buiten (het was 29 graden toen ik aankwam). Er zijn ook heel veel vogels in de bomen, die een flink kabaal maken. Dit zijn lokale merels, die een bepaalde naam hebben, die ik niet verstond.

Terug in de kamer praat ik via Facebook met Katja en Saskia en schrijf natuurlijk dit blog. Morgen heb ik een rust en verken dag en daarna en paar excursies. Ik ben heel benieuwd, maar alleen dit warme weer doet me al veel goed.

Over dierenartsen, inpakken en mooie nagels

De dag voor ik op reis ga, vooral als dat alleen is, ben ik altijd heel druk in mijn hoofd. Ik word dan ook wakker met een zenuwachtig gevoel. Het helpt me dan een lijst te maken, zodat ik weet dat ik het niet allemaal in mijn hoofd hoef te hebben.

Rick is al op, maar ik blijf nog even doezelen tot de klok beneden acht uur slaat. Mijn eerste daad is de dierenartsenpraktijk weer bellen. Gisteren belde niemand terug en de oorspronkelijke dokter blijkt pas na twaalven te komen.

Na voor de zoveelste keer de urgentie uitgelegd te hebben wordt er eindelijk beloofd met de dienstdoende dierenarts te gaan praten. Nog geen half uur later krijg ik een telefoontje terug dat ik de medicijnen op kan halen. Het werd tijd want intussen is Pig dus wel ziek, het arme dier.

Eerst doe ik mijn uur op de elliptische machine en ga daarna direct naar Town and Country Animal Hospital. Daar liggen de medicijnen inderdaad klaar en ik breng ze meteen naar de UPS Store om overnacht naar Saskia te sturen. Haar nieuwe rijbewijs gaat ook gelijk mee, wel zo makkelijk.

Bij Safeway naast de UPS Store pin ik geld voor mijn reis en vraag aan het loket om een paar van die $20 biljetten kleiner te maken. Dat is altijd handig voor fooien en dergelijke. Belize heeft zijn eigen valuta, maar de Amerikaanse dollar wordt ook overal geaccepteerd. Dat is in heel het Caribisch gebied het geval.

Dan is het tijd voor mijn douche en warme kleding. Ik smacht naar een lekkere bak pho. Bij Viet Aroma weet de serveerster al wat ik wil. De dame naast mij lacht daarom en vraagt wat mijn favoriet hier dan is. Ik vertel de citroengras pho met kip en groentes. Zij komt hier ook vaker en gaat die nu proberen. Zoals altijd smaakt het super!

Terwijl ik aan het inpakken was keek ik in mijn handbagage en zag dat de contactlensvloeistof ver over datum is, lees 2015. Sinds ik een paar dagen in Houston gestrand ben geweest heb ik altijd de belangrijkste toiletspullen, ondergoed en pyjama in mijn handbagage.

Online lees ik allerlei enge verhalen over het gebruiken van verlopen vloeistoffen. Dingen als oogontstekingen en weet ik wat meer, het doet mij bepalen me er niet aan te wagen. Bij Walgreens koop ik nieuwe vloeistoffen.

Het flesje voor een ervan is 3,5 ounces en van de TSA (veiligheidscontrole op het vliegveld) mag alles maar 3,4 ounces of minder zijn. Ik kijk weer online en zie dat er mensen zijn, die hun flesjes in hebben moeten leveren. Idioot, maar ik waag het er maar niet op en koop een 3 ounce flesje waar ik de vloeistof in zal doen.

Orion is tot dusver met me mee geweest, maar thuis doe ik hem na zijn wandeling in zijn bench. Ik ga mijn nagels laten doen en dat duurt meestal te lang om Orion in de van te laten. Dat is ook nu weer het geval.

Gisteren heb ik een afspraak gemaakt om mijn zijden nagels weer te laten doen. De eigenaar zelf zou het doen, maar als ik keurig om drie uur binnenloop blijkt hij er niet te zijn en dus kan niemand zijden nagels doen. Dan maar acryl, maar ook daar is maar een styliste in geschoold.

Dan laat ik maar eerst mijn teennagels doen. Daarna moet ik nog even wachten voor ik mijn vingernagels kan laten doen door Mary. Die verontschuldigt zich dat ik zo lang moest wachten maar het is werkelijk de eigenaars fout.

Die man komt opeens ook binnenlopen, maar geen excuses van hem. Pas als ik klaar ben krijg ik $5 korting omdat hij zijn afspraak niet nakwam. Het is dat ik zo dol ben op hun glitter nagellak.

De dames hier hebben allemaal een flinke verkoudheid en snotteren en hoesten. Het laatste waar ik zin in heb dus ik was mijn handen heel goed. Toch besluit ik dat ik een doosje Zicam mee wil nemen voor het geval dat.

Bij CVS koop ik dat ene ding en krijg dan een bon mee, die werkelijk idioot lang is met allerlei coupons, die niemand ooit gebruikt. Deze keten staat hierom bekend en zelfs de kassajuffrouw maakt er een opmerking over. Thuis plak ik de bon aan het raam en neem er een foto van want hij is zeker anderhalve meter lang!

Nu ga ik verder met inpakken en denk alles wat ik nodig zal hebben in de koffers te hebben. Ik neem een extra koffer mee want tot volgende maand ben ik nog Gold bij United en daarom is die gratis. Zo kan ik mijn snorkelspullen en meer ook kwijt.

Rick haalt eten voor ons op de terugweg van zijn werk. Hij weet dat ik vandaag een pijndag heb en brengt mijn favoriete sashimi mee. Hijzelf heeft Libanees eten. We eten het samen gezellig op.

Dan kijken we naar America's Got Talent, the Champions, van gisteren. Daar doet ook een Belgische touwspring groep mee, die Holland's Got Talent won. Ik denk dan meteen waarom "Holland's Got Talent" in plaats van "Netherlands' Got Talent"?

Zoveel mensen worden geergerd als buitenlanders het over "Holland" (Olanda, la Hollande etc.) hebben. Logisch ook, want de toeristensite voor Nederland is Holland.com. We kunnen net zo goed het hele land Holland noemen, toch?

Over de ansichtkaart met sneeuw, die Vienna vandaag was

Het is wel mooi wakker worden met al die sneeuw op de bomen als uitzicht. Ik doe mijn liniaal in de sneeuw op onze deck tafel en die meet 25 centimeter. Er is gistermiddag veel meer bij gevallen van voorspeld was.

Vanuit onze ramen zien de wegen er redelijk uit. Rick vertrekt naar zijn werk en ik doe eerst even een uur op de plaats hardlopen. Me klaarmakend om naar de sportschool te gaan vul ik mijn Yeti beker met water. Om onverklaarbare redenen begint de ijskast opeens weer ijsblokjes te spuwen! De hele keukenvloer ligt er vol mee voor ik het kan stoppen. Natuurlijk gebeurt dat als ik gehaast ben, zucht!

Gauw raap ik de blokjes bijeen en gooi ze in de gootsteen. Dan rijd ik voorzichtig via de hoofdwegen naar Anytime Fitness. Church Street, waar dat aan ligt, is een ijsvlakte! Gelukkig hoef ik daar maar een heel klein stukje op te rijden.

Sharon wacht me al op voor de personal training. Het halve uur gaat snel voorbij. De volgende sessie is volgende week donderdag. Ik betwijfel dat ik in Belize gewichten ga doen. Ik kan mezelf daar zo moeilijk toe zetten!

Op weg naar huis bel ik de dierenartsenpraktijk.  Donderdagavond belde een van de dierenartsen dat uit Pig's bloedtest bleek dat er iets mis is met zijn lever of galblaas. Daar moet hij medicijnen voor krijgen.

Probleem is alleen dat Saskia niet naar huis kan komen en donderdag waren wij natuurlijk in Michigan. We probeerden of een dierenarts in Richmond die medicijnen zou kunnen geven, maar dat bleek niet het geval.

Zaterdag belde ik onze dierenartsenpraktijk weer op weg naar huis om te vragen of ze de medicijnen klaar kunnen hebben bij hun andere locatie, die ook op zondag open is. Dat werd beloofd, maar toen ik gisteren naar die andere locatie belde was er geen melding van medicijnen.

Vandaag blijkt dat er sowieso niet vermeld is welke medicijnen Pig moet hebben. De dierenarts, die mij belde, werkt vandaag niet en mijn enige optie is een berichtje in te spreken voor een andere dierenarts (die bij het schrijven van dit blog nog niet heeft teruggebeld).

Inmiddels zijn we dus vier dagen verder zonder medicijnen voor Pig. Hopelijk lukt het morgen en dan stuur ik ze met UPS volgende dag bezorgen naar Saskia. Die krijgt ze dan woensdag, bijna een week nadat die dierenarts belde!

Thuis douche ik snel en dat is maar goed ook want klokslag twaalf uur komt het schoonmaakbedrijf. Dat is heel vroeg voor hun doen en ik ben er niet op voorbereid. Gauw doe ik Orion aan zijn lijn voor ze binnenkomen. Hij blaft flink, maar ze kunnen ongehinderd naar boven lopen.

Snel maak ik mijn lunch, mini komkommertjes met een haring (de laatste alweer, helaas) en wat van Dads zalm dip. Dan haast ik me het huis uit voor de schoonmakers de keuken gaan doen. Orion vindt het altijd prima achterin de van.

Bij Walgreens haal ik medicijnen op en koop ook gelijk wat nieuwe cosmetica voor de reis. Ik gebruik onze medische credit card en tot mijn verbazing weet de machine precies wat mijn medicijnen zijn en betaalt niet voor de rest. Daar moet ik een andere kaart voor gebruiken. De apotheker is er ook verbaasd over.

Bij Whole Foods koop ik weer een heel aantal van mijn favoriete Chomperz zeewier snacks. Ook heeft Saskia mijn shampoo en conditioner een heel stuk leger gemaakt dus daar neem ik nieuwe van mee.

Dan speel ik een middagje Pokémon Go genietend van de sneeuw met blauwe lucht. Het is alsof ik door een ansichtkaart rijd. Het is maar net boven het vriespunt en er staat geen wind dus er smelt maar weinig en de sneeuw op de bomen blijft liggen.

 

 

  

Via de webcam kan ik zien wanneer de schoonmakers weggaan en kom in een lekker schoon huis binnen. Orion is moe van alle indrukken en gaat lief op zijn botje knauwen. Ik heb weer meer pijn dan me lief is dus laat mezelf toe naar mijn lichaam te luisteren en in mijn luie stoel Scattergories te spelen.

Rick komt thuis met gyro salades van Plaka Grill. Die smaken altijd heel lekker. Na het eten gaat de tv aan en ben ik van plan voor de verandering eens op tijd naar bed te gaan. De afgelopen avonden werd het telkens veel te laat.

Over de terugrit en een sneeuwstorm

Zaterdag

Rick heeft zijn wekker gezet want we willen om acht uur vertrekken. Dat lukt goed en als eerste gaan we door de drive thru van Starbucks. Daar zie ik tot mijn verrassing dat ze een nieuw soort egg bites hebben. Deze zijn met cheddar, ham en paprika. Natuurlijk bestel ik die en ze zijn heel lekker.

Nu stellen we de GPS in op Vander Veen's The Dutch Store. Die ligt in de buurt van Grand Rapids en is een van de grootste winkels met Nederlandse spullen in dit land. We kopen er een Delfts blauwe pollepelhouder voor op het fornuis, haring, paling, kaas met mosterdzaad, thee en koffie. Het is altijd weer leuk hier even rond te neuzen.

Dan begint de lange rit naar huis. Waze geeft tien uur rijden aan, maar we zullen waarschijnlijk in sneeuw terechtkomen en onderweg natuurlijk eten. Dat zal het langer maken maar we hopen wel voor de ergste sneeuw thuis te zijn.

Net na twaalven rijden we Michigan uit en Ohio in. Eenmaal op de Ohio Turnpike gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Dat wordt Buffalo Wild Wings in de buurt van Fremont. Ik bestel de gegrilde kip nuggets met een pittige saus en een gemengde salade. Rick heeft burger zonder broodje. Het smaakt goed en duurt niet lang.

We gooien de van nog even vol en zetten onze tocht dan voort. Tot nu toe gaat het vlot en rond half vier rijden we Pennsylvania binnen. Al snel begint het te sneeuwen wat het zicht heel slecht maakt. Gelukkig blijft het nog niet liggen dus de wegen zijn goed te doen. Toch wordt Rick heel moe van het turen in die grijsheid.

Even stoppen voor een koffie van Starbucks bij een van de Service Plaza's

Moeilijk licht om in te rijden (hier lijkt de weg wel verlaten)

In Maryland rijden we door een heel onbewoond gebied en daar wordt de snelweg niet onderhouden. Er zijn ook veel bochten en heuvel op heuvel af. Natuurlijk zijn er altijd gekken die daar toch op volle snelheid rond racen. Rick en ik slaken een zucht van verlichting als we weer in bewoond gebied zijn.

Eindelijk komen we rond kwart over acht in Vienna aan. We schuiven aan aan de bar van Pazzo Pomodoro en delen een prosciutto en kaas plankje. Als hoofdgerecht heb ik weer de vissoep en die smaakt zoals altijd super. Rick neemt een pizza en eet daar alleen de bovenkant van.

Mijn zuppa di pesce

Op weg naar huis halen we nog wat proviand voor morgen, want er wordt tussen de 15 en 20 centimeter sneeuw voorspeld vannacht en morgen. De Giant is helemaal leeg gekocht! Onvoorstelbaar! Ik wilde komkommer, maar er is daar geen meer van te bekennen.

Dan stoppen we toch nog maar even bij Whole Foods waar Rick een minuut voor sluitingstijd naar binnen glipt. Daar vindt hij mijn geliefde mini komkommertjes nog wel.

Eindelijk kunnen we nu naar huis. Daar haalt Rick de sneeuwblazer uit de schuur. Het is wel mooi buiten met sneeuw die ook op de bomen blijft liggen. Dat is niet altijd het geval hier want vaak komt zo'n sneeuwstorm met harde wind. Wij zijn in ieder geval blij er niet meer doorheen te hoeven rijden.

 

Zondag

We hebben expres de lamellen opengelaten om de sneeuw te zien vallen als we wakker worden. Dat is een gezellig gezicht en ik lig een tijdje te genieten van de dwarrelende vlokken. Ik vind sneeuw mooi als het valt, maar het moet niet langer dan een dag duren qua ongemakken.

Rick heeft de koffie al klaarstaan als ik beneden kom. Er ligt een pak sneeuw van ongeveer vijftien centimeter waar vandaag nog wat meer bij zal komen. Dit is de meeste sneeuw die we sinds 2016 hebben gehad, de afgelopen paar winters waren vrijwel sneeuwvrij.

Na het eten gaat Rick de oprit sneeuwvrij maken met de sneeuwblazer. Daarna gebruikt buurman Chuck hem en dan andere buren. Rick gaat ook onze overbuurman Bruce, die met darmkanker leeft en zijn laatste chemotherapie krijgt, helpen.

Met een andere buurman doet Rick daarna de oprit van buren waarvan de vrouw haar voet gekneusd heeft en de man door zijn rug is gegaan. Zo is Rick een goede barmhartige Samaritaan vandaag. Sneeuw is ook altijd gezellig omdat het alle buren naar buiten brengt.

Vienna komt om tien uur ons plein al schoonschuiven, dat is wat anders dan Fairfax County. Mijn ouders waren regelmatig een paar dagen ingesneeuwd.

Na mijn uur op de plaats hardlopen neem ik Orion de achtertuin in. Tot mijn verbazing vindt hij het maar zeer matig en wil al gauw weer naar binnen. Ik had gehoopt sneeuwfoto's met hem te maken, maar hij wil niet poseren.

 

 

Voor we het weten is het lunchtijd en ik heb me daar al de hele ochtend op verheugd. Het wordt namelijk een haring en paling lunch. Het is al bijna vier jaar geleden dat ik die heb gegeten en ik peuzel ze met heel kleine hapjes op. Echt een delicatesse!

Na het eten nemen we Orion mee voor een wandeling in de sneeuw. Het sneeuwt even wat minder hard en ik maak foto's met mijn telefoon, Zodra we weer binnen zijn begint het opnieuw flink te sneeuwen en krijgen we de tweede ronde over ons heen.

Voor we het weten is alles weer wit en moet Rick nog een keer met de sneeuwblazer aan de gang. Er ligt nu meer dan twintig centimeter en het zal nog tot vanavond laat doorsneeuwen. De scholen zijn morgen dus dicht, maar daar hebben wij niets meer mee te maken.

Als Rick klaar is met opritten schoonmaken sms-t hij dat hij bij de buren drie deuren verderop is waar een buitenhaard aanstaat. Dat is natuurlijk wel heel erg leuk, in de sneeuw met een verwarmend vuur. Ondanks dat het nog hard sneeuwt staan we rond het vuur en wordt het heel gezellig.

Met moeite onttrekken we ons dan ook om te gaan eten. We willen Indiaas eten, maar er is intussen tenminste tien centimeter meer sneeuw gevallen en de wegen niet meer schoon. Ik bel een aantal restaurants, ook niet Indiase, maar nergens wordt opgenomen.

Tot ik Bollywood Bistro in Fairfax bel en die blijven tot acht uur open. Aangezien het net voor zevenen is gaan we daar naartoe. Het is sowieso een van onze favoriete Indiase restaurants.

Rick wil met zijn BMW gaan, maar ik voel me veel veiliger in de van, die zowel voor als achter aandrijving heeft. Ik vertrouw de BMW niet op de soms steile heuvels die we hier hebben. De wegen zijn een stuk slechter dan eerder vandaag, maar we komen zonder kleerscheuren in Fairfax aan.

We bedanken de serveerders dat ze er zijn en smullen van een kop kippensoep met mosterdbladeren, zo lekker op een koude dag als vandaag. Als hoofdgerecht neem ik de tandoori kip met een olijven rajta. Rick heeft de kip in spinazie. Allemaal smaakt het voortreffelijk.

Om kwart voor acht ziet Rick dat ze hun Open bordje omgedraaid hebben naar Closed. Er kwam nog net een groep eten. Wij zijn dankbaar dat we toch konden eten wat we wilden vanavond. Op de terugweg zijn de wegen al beter, maar het vriest weer dus wie weet of ik er morgen in durf te rijden.

Zo'n sneeuw dag is altijd wel interessant, maar feitelijk haat ik winters weer. Het maakt dat ik niet kan gaan en staan waar ik wil, want ik ben als de dood om op gladde wegen te lopen en rijden. Hopelijk is alles morgen weer schoon en kan ik woensdag naar de warmte vertrekken (ook onzeker vanwege het niet betaald worden van de luchtverkeersleiders en de veiligheidscontrole beambtes).

Wel een sprookjesachtig plaatje van onze webcam