Kai en Katja zijn gisteren “graduated”. Voor Katja’s graduation van middle school naar high school werd niets speciaals gedaan, tenslotte zijn de kinderen daar maar 2 jaar. Maar het is natuurlijk toch een grote overgang voor haar en ze was gisteren een beetje verdrietig, want een paar van haar beste vrienden en vriendinnen gaan naar een andere high school. Naar welke (high) school je gaat wordt hier bepaald door je adres.

Kai’s graduation van elementary school echter was een hele produktie. De kinderen moesten netjes (kerk best) gekleed komen en kwamen op muziek binnen lopen. Daarna gingen ze in alfabetische volgorde kwa achternaam zitten.

Toen kwam er een ellenlang uitreiken van verschillende awards, vrijwel ieder kind kreeg er wel een, Kai had er een gewonnen met een reken competitie. Het hoofd van de school spreekt ontzettend saai en Rick en ik hebben besloten haar een openbaar spreken cursus aan te bieden als einde van het jaar cadeau. Nadat de werkelijke diploma’s waren uitgereikt werd er cake en lemonade geserveerd in het cafetaria. Het is toch altijd weer even emotioneel zo’n afscheid van een school waar je 6 jaar hebt doorgebracht.

Eenmaal thuis was het inpakken geblazen, fietsen achterop de van en om half 3 reden we weg, op weg naar Muskegon, Michigan, waar Rick’s vader woont.

Naar Muskegon kunnen we twee routes kiezen, de eerste, de snelste, is via de Pennsylvania en Ohio turnpikes. Deze wegen zijn altijd druk, vol met vrachtwagens, hebben relatief nauwe rijbanen en vaak rijd je langs cement barrieres. Om over de vele wegwerkzaamheden en oponthoud daardoor maar niet te spreken!

Het is dus wel de snelste maar ook verreweg de meest stressvolle weg. Rick wil altijd zo gauw hij kan ergens zijn, maar als hij mijn hulp wil met rijden moet hij de iets (60 mijl of zo) langere route kiezen, die we nu rijden.

Op het moment, dat ik dit schrijf is het zaterdagochtend en zijn we al halverwege. Deze route gaat via de Interstates 68, 79, 70 en dan een stukje geen interstate op state route 23 en uiteindelijk interstate 96 naar Muskegon. Al met al is het een rit van 13 tot 14 uur.

Deze weg is echter zo mooi, dat de tijd lijkt te vliegen. Ik heb gisteravond het grootste gedeelte gereden, door de prachtig groene heuvels van West Virginia en Pennsylvania, die op het moment een paarse gloed hebben omdat de klavers in bloei staan. Er was bijna geen verkeer en al helemaal geen vrachtwagens, dus ik voelde me een met de natuur en de rondcirkelende roofvogels en kon bijna de hele tijd 80 mijl per uur rijden (iets meer dan 120 km).

Rick was helemaal blij, want hier waren de cicadas nog helemaal aan het rondvliegen en we kregen nog een paar lijkjes daarvan op de auto. Ik moet zeggen, ik heb zelden zo relaxed gereden! Alleen in het zuidwesten was het soms zo leeg op de weg. Wat een verschil met die vermaledijde turnpikes!

In Washington, Pennsylvania gingen we om half negen op zoek naar een restaurant. Dat nam even tijd en we reden door de leukste buurten met heel ongewone kleurige huizen met torentjes en andere grappige details. Zoiets verwacht je niet in de “boondocks”, zoals wij de gebieden buiten de grote steden noemen.

Uiteindelijk vonden we een winkelcentrum met een heel stel restaurants. We probeerden eerst het Texas Road House restaurant, want daar hadden we nog nooit gegeten. Maar kennelijk waren we niet de enigen en er was een wachttijd van ongeveer 20 minuten. In dit restaurant krijg je bij je tafel of terwijl je wacht ongepelde pinda’s om van te snacken. Er stonden enorme vaten met pinda’s. De omhulsels en velletjes gooi je dan gewoon op de grond. Heel leuk voor de kinderen natuurlijk. Lone Star, een restaurant bij ons in de buurt, had dit vroeger ook, maar is er mee opgehouden toen ze werden aangeklaagd door iemand, die claimde over de schillen uitgegleden te zijn en een arm gebroken te hebben. Helaas!

TGI Fridays lag naast het Texas Road House en, omdat we toch wel haast hadden op doorreis en daar geen wachttijd was, streken we daar maar neer. De kinderen kregen Etch A Sketches om zich bezig te houden, een briljant idee!

Tijdens het wachten op het eten zochten we een hotel uit in Cambridge, Ohio, ongeveer 70 mijl verderop. Het moest er een zijn met kamers waar je van de parkeerplaats binnen kon lopen, omdat we de fietsen ook in de kamer moesten hebben.

De keuze viel op de Best Western daar, waar we rond 23 uur aankwamen. De kamer was kleiner, dan de gewoonlijk motel kamer en het was passen en meten om alle tassen, 4 fietsen en een extra bed erin te krijgen. Het is maar goed, dat er geen brand was, want de deur kon met het extra bed niet meer open. Maar de bedden sliepen heerlijk en we werden pas om 8 uur weer wakker, een half uur later dan we wilden.

Om 8:45 zat alles weer op en in de auto en na een ontbijtje bij McDonald’s begonnen we aan het laatste stuk door Ohio en Michigan.

Het landschap in dit deel van Ohio is glooiend, maar vlakker dan Virginia, en hier staan koeien in de wei, want er zijn nogal wat melkboerderijen. Ook komen we langs gigantische maisvelden en andere gewassen, die minder herkenbaar zijn. Echt een boerengebied, dus.

We rijden nu op Columbus aan, de hoofdstad van Ohio. Wat ik nog steeds zo machtig vind in de VS is dat je mijlen en mijlen door vrijwel onbewoond gebied rijdt en dan doemen opeens in de verte de wolkenkrabbers van een grote stad op!

Tijd voor mij om het stuur weer over te nemen (ik schrijf dit in de auto met een wireless connection), mijn volgende post is hopelijk vanuit Muskegon.