Om half twee vannacht fluisterde Rick me toe: "ben je wakker?". Hij doet dat nooit 's nachts, want hij weet hoe moeilijk het is voor mij om weer in slaap te vallen, dus ik schrok me rot! Natuurlijk was ik meteen klaar wakker. Het bleek, dat er een ambulance en een brandweerwagen voor het huis van onze buren twee huizen verderop stond. Zij hebben een een-jarig jongetje, dus we maakten ons grote zorgen. We zagen ze ook weer wegrijden, maar hadden geen idee of er ook iemand mee naar het ziekenhuis was genomen. Ik heb de rest van de nacht nauwelijks meer geslapen, allerlei nare scenes omtrent de 1-jarige speelden door mijn hoofd, terwijl ik hem die ochtend nog schattig had zien zwaaien.

Vanochtend bleek het zijn moeder te zijn waarvoor de ambulance was geroepen. Ze had zich heel erg naar gevoeld, maar het bleek voedselvergiftiging te zijn, uiteindelijk. Goddank!

Om 8 uur, na een zeer onrustige nacht, wekte Rick me, want ik zou naar het vliegveld gaan om Annelies en Pascal op te halen, die terugkwamen van hun vakantie in Florida. Saskia en ik gingen op weg en moesten 4 rondjes rond het vliegveld rijden, want toen we probeerden te wachten werd er op ons raampje getikt door de politie, dat we door moesten rijden. Maar na het 4e rondje stonden Annelies en Pascal gelukkig op ons te wachten.

Na even de baggage bij ons thuis te hebben afgezet en iets gedronken te hebben, namen we de Metro naar Washington. Annelies en Pascal hadden de hele nacht niet geslapen, dus ik vond hun uithoudingsvermogen bewonderenswaardig! We stapten uit bij de L'Enfant Plaza stop, het dichtst bij het Air and Space Museum, onze eerste stop.

Bij het museum aangekomen aten we eerst een hapje bij de McDonald's daar en bezichtigden daarna het ruimtevaart gedeelte van het museum (wat natuurlijk gratis te bezoeken valt, iets wat iedereen altijd overrompeld.). We zagen onder anderen alle dingen, die meegingen naar de maan destijds. En we liepen door een Skylab om te zien hoe de astronauten daarin leefden. Ze sliepen bijvoorbeeld rechtop. Het blijft zelfs na de zoveelste keer dat ik het zie interessant.

Vervolgens liepen we door het Folklife festival wat op de Mall gaande was naar de National Archives. Daar bezichtigden we de Declaration of Independence, de Constitution en de Bill of Rights. De Archives is een imposant gebouw, met overal metalen deuren. Zelfs de deuren naar de wc zijn van metaal, alles zoveel mogelijk brandproef!

We lieten het Natural History Museum links liggen, maar Annelies wilde Pascal wel de tentoonstelling over de Presidenten in het American History Museum laten zien. Het is zo fijn, dat alles gratis is, dus kun je voor slechts een klein deel van het museum naar binnen gaan. We bekeken daarna ook nog even de originele "Star Spangled Banner".

Verder op onze tocht liepen we naar het World War II Memorial, waar het ontzettend druk was. Duidelijk is het zomerseizoen begonnen en zijn er duizenden toeristen in Washington. Het blijft een vreemd gevoel bij een stad te wonen, die zo druk bezocht wordt door mensen uit alle landen van de wereld.

Van het World War II Memorial liepen we naar het Vietnam Memorial, het Lincoln Memorial en Korean Memorial. En toen voelde Annelies zich niet goed genoeg om verder te gaan, dus hebben we een taxi terug naar huis genomen.

Vanavond kwamen mijn vader en Christine en Chuck om afscheid te nemen van Annelies en Pascal. We aten taco's, altijd makkelijk met een grote groep: gehakt met taco kruiden, tomaten, uien en sla in tortilla's gewikkeld. Toe hadden we vlaaien van de Pie Gourmet, een bramen met perziken en een key lime pie. De laatste was schoon op.