Ik heb even getwijfeld of ik hier alle details van mijn innerlijke tweestrijd en het resultaat ervan zou verslaan. Ik was me er niet van bewust, dat een stem uitbrengen in deze verkiezing zo persoonlijk zou voelen. Maar ik denk, dat ik in dit land niet de enige ben, die zich zo voelt en vind het daarom ook wel belangrijk het allemaal weer te geven. Ik hoop echter van harte, dat lezers mijn mening respecteren, als die anders is dan de hunne.

Vanochtend werd ik met een knoop in mijn maag wakker, verkiezingsdag en nog wist ik niet voor wie ik zou stemmen. Gisteravond heb ik lang met Rick gepraat hierover. Ik heb de programma's van de andere kandidaten op het Virginia stembiljet gelezen, want ik heb er even over gedacht een van hen mijn stem te geven. Maar beiden (Peroutka en Badnarik) hadden zulke vreemde extreme ideeen, dat kon ik toch ook niet waarmaken. En niet stemmen, hoewel ik daar ook over heb gedacht, vond ik ook geen optie, want ik wilde zeker op de plaatselijke onderwerpen stemmen.

Rick's stem is naar Kerry gegaan, hoewel ook hij erg lang getwijfeld heeft en dit geen overtuigde stem is voor hem. Hij is om 7 uur opgestaan om niet te lang in de rij te hoeven staan, uiteindelijk wachtte hij toch nog 35 minuten, waarschijnlijk omdat iedereen gauw wilde stemmen voor het begin van de werkdag.

Om half 9, toen ik bij het stembureau (dat dit jaar in een andere school is voor ons, dan voorgaande jaren) aankwam, stonden er ongeveer 10 mensen voor me. De rij was echter weer beduidend gegroeid toen ik wegging en ik was al nummer 326, wat een heel goede opkomst is voor deze buurt.

Terwijl ik in de rij stond te wachten voelde ik me doodnerveus. Belachelijk, eigenlijk, mijn stem is er maar van de 100 miljoen en bovendien gaat Virginia traditioneel met de Presidentsverkiezingen de Republikeinse kant op.

Toch stond ik daar te wikken en wegen. Aan de ene kant ben ik voor eigen keuze bij abortus, wil ik goede energie praktijken en verhoging van het minimumloon. Maar aan de andere kant ben ik ervan overtuigd, dat de manier waarop Bush de terroristen aan heeft gepakt, de goede is. Wat te kiezen? Tot in het stemhokje wist ik het niet.

Toen het mijn beurt was, werd mijn rijbewijs gevraagd en gecontroleerd op naam en adres. Daarna kreeg ik een blauw biljet om aan de functionaris bij het stemhok te geven. Alle functionarissen daar waren senioren, die het als vrijwilligerswerk doen.

Ik kreeg het gevoel, dat de man, die mij uitlegde hoe de stemmachine werkte, kon zien hoe nerveus ik was. Ik wilde zo graag aan anderen daar vragen of ze ook zo in tweestrijd stonden en wat zij dan hadden besloten.

Het stemmen gaat hier in Fairfax County heel modern met een computer met een touchscreen. Hier staat een voorbeeld "stembiljet" zoals we het op het scherm kregen.

Nu moest ik toch beslissen! Bijna met mijn ogen dicht heb ik Bush/Cheney aangetikt. En gauw de rest gestemd, want daarvan was ik tenminste wel zeker van mijn stem. Toen het scherm met het grote rode Vote! tevoorschijn kwam was er niets meer, dat ik kon veranderen.

Pfff! Voor het eerst sinds ik hem ken hebben Rick en ik een andere kandidaat gekozen (ook al kon ik niet stemmen, ik was het wel altijd met hem eens). Gek toch, want we zijn het over het leeuwendeel eens, alleen waren voor hem de sociale onderwerpen iets belangrijker en voor mij de veiligheid van het land, Kerry heeft me niet kunnen overtuigen wat dat betreft.

Na het stemmen ben ik een eind gaan joggen. De hele tijd spookte door mijn hoofd, wat als ik nou verkeerd gekozen heb? Wat als de toekomst vreselijk blijkt? Maar ik weet zeker, dat ik dezelfde twijfels had gehad, als ik voor Kerry had gekozen.

Enfin, het is gedaan, nu wordt het afwachten wat het uiteindelijke resultaat is. Als morgen blijkt, dat Kerry verkozen is, zal ik daar niet van ondersteboven zijn, ik vond het gewoon vrijwel onmogelijk tussen de twee te kiezen.

Bij thuiskomst heb ik de Halloween versieringen in de voortuin opgeruimd. Vroeger deed ik dat altijd meteen na het Trick or Treaten, omdat 1 november All Saints Day is en ik altijd bang was de geesten boos te maken (ja, ik ben dus zeer bijgelovig!). Maar ik was zondagavond te moe en gisteren weg, dus dan maar gauw vandaag gedaan.

Terwijl ik stemde en rende is Rick met Kai en Saskia naar de orthodontist geweest. Kai heeft nu ook een beugel aan zijn ondertanden en die van Saskia is uitgebreid van alleen haar voortanden naar haar hele bovengebit. Beiden hebben nu een zeer gevoelige mond.

Katja had intussen al haar vriendinnen en een vriendje gemobiliseerd om naar de mall te gaan. Ik ben de enige thuisblijfmoeder, cq. taxi chauffeuse, dus ik doorkruisde Vienna om de verschillende tieners thuis op te halen.

Op weg naar de mall kwam het gesprek natuurlijk op de verkiezingen. Het groepje bedacht, dat zij bij de volgende presidentsverkiezingen oud genoeg zullen zijn om mee te stemmen (slik!).

Ik vind het zo leuk om met tieners te praten, ze hebben al zo'n heel eigen mening en veelal goed onderbouwd. Van een stel hoorde ik, dat hun ouders het dit keer ook geen gemakkelijke keuze vonden. Ook zeiden er twee, dat ze blij waren zelf nog geen keuze te hoeven maken, want ze zouden het niet geweten hebben. De rest was ronduit voor Kerry. Elkaars meningen werden gerespecteerd en dat vind ik nog het belangrijkst, dat ze door hebben, dat niet iedereen bij definitie dezelfde overtuigingen heeft.

Omdat ik nu toch op het politieke vlak bezig was, heb ik vanmiddag gewerkt aan een protestbrief aan de Fairfax County Board of Supervisors. Ondanks dat onze lagere school al overvol is, de hoofdweg door de stad vaak helemaal vast staat en de Metro al te weinig parkeerplaatsen heeft, wordt er voorgesteld 2350 nieuwe woningen vlak naast de Metro te bouwen. Ik klim niet gauw in de pen, maar dit vond ik toch te belangrijk om mijn stem niet te laten horen!

Vanavond zal ik op AllesAmerika.com schrijven over de ontwikkelingen omtrent de verkiezingen in Washington en omgeving.

Dit is al een lang verhaal geworden, dus ik post het vroeg. Als er meer nieuws komt, zal ik later vanavond nog meer posten.