Nou, het was me het kraambezoekje wel, dit weekend! De tijd, dat we zonder oponthoud naar Massachusetts konden rijden is voorgoed voorbij, dat is helaas wel duidelijk geworden!

Uitgerekend op de dag, dat we bijna 500 mijl wilden gaan rijden, bereikte een flink regengebied Virginia. Het regende honden en katten, zoals ze hier zeggen. Omdat het ook nog eens het begin van het weekend was, wanneer de wegen gewoonlijk al propvol zitten, werd ik nerveus en besloot Kai en Saskia vroeg uit school te halen.

Katja was al thuis gebleven, want die voelde zich niet lekker. Nog even hebben we getwijfeld of we dan wel zouden gaan, want tenslotte is de baby van mijn zus pas 2 weken oud en het is niet goed haar aan virussen bloot te stellen. Ik belde dus in alle vroegte op om dit te overleggen met mijn zus en zwager. We besloten, dat ik bij de CVS maskers zou kopen en dat we die allemaal zouden dragen als we dicht bij het kindje kwamen en constant onze handen te wassen. Verder instrueerde ik de 3 kinderen om vooral niet aan de handjes en het gezichtje te komen (een instructie, die Katja prompt in de wind sloeg en zo voor wat paniek zorgde, maar hopelijk valt het allemaal mee!).

Om twee uur vrijdagmiddag reden we van huis weg, hopend de grote drukte voor te zijn. Het weer was werkelijk erbarmelijk en het nam maar liefst twee uur tijd om 65 mijl van huis en voorbij Washington te komen! Gelukkig werd het verkeer bij Baltimore rustiger, mede omdat we een sluiproute wisten, die veel minder druk is, dan de vermaledijde Interstate 95.

Helaas valt die interstate niet te vermijden zonder heel veel extra mijlen te rijden, want hij is werkelijk een ramp! Voorbij Baltimore stonden we weer telkens vast vanwege ongelukken en pas rond 19:30 bereikten we eindelijk New York City. En ook daar was het precies zoals ik gevreesd had beredruk.

We wilden wachten met stoppen om te eten tot we door de stad waren, dus stonden we hongerig in de file, want het duurde een uur voor we voorbij de tol van de George Washington Bridge waren! Ons geduld (en vooral dat van de nu over lege magen klagende kinderen) werd werkelijk heel erg op de proef gesteld! Pas om kwart voor negen vonden we in Connecticut een McDonald's, waar iedereen zich te goed deed aan meerdere hamburgers!

Ik begon steeds meer te betwijfelen of we het wel helemaal naar Newburyport zouden halen. De regen hield maar aan en het zou nog tenminste 4 uur rijden zijn vanaf New York, in goed weer en zonder verkeer. Onze aankomst voor middernacht zag ik al wegglijden en toen bij Hartford, Connecticut, de regen opeens overging in zware sneeuw was de droom om nog die avond aan te komen vervlogen.

Rick was inmiddels al flink moe van het getuur door regen en sneeuw (ik kan door nachtblindheid 's avonds niet rijden) en de weg werd zo glad, dat verschillende mensen recht voor ons de berm in gleden.

We hadden al een nacht gereserveerd bij de Essex Street Inn in Newburyport, waar we waarschijnlijk voor zouden moeten betalen, maar doorrijden zou levensgevaarlijk zijn.

In Sturbridge, Massachusetts (wat een heel oud, toeristisch plaatsje bleek te zijn), vonden we een Comfort Inn, waar we een heel comfortabele suite toegewezen kregen. Inmiddels lag er al zeker 10 centimeter sneeuw buiten tot opwinding van de kinderen.

De kamer was ijs- en ijskoud, toen we erin kwamen en we moesten om niet te bevriezen in ons bed de hele nacht de verwarming aan hebben. Gewoonlijk ben ik dol op een koele temperatuur in de kamer om te slapen, maar deze kou ging door merg en been!

Na toch nog een goede nachtrust zaten we om 9 uur weer in de auto. We hebben het snel opstaan en op weg gaan na al onze reizen goed voor elkaar, want we stonden om 8:15 op en 45 minuten om op pad te gaan is voor een gezin van 5 niet slecht, vind ik.

We vonden naast het hotel een McDonald's, waar we een Drive Thru ontbijt haalden. Terwijl we in de rij wachtten, liepen twee dames langs onze auto en riepen: "Bet you'd like to be back in Virginia now!". Hi, hi, inderdaad hadden we niet verwacht in de sneeuw terecht te komen en het was zo koud, Virginia leek er bijna tropisch bij!

Eindelijk om 11 uur 's ochtends kwamen we bij mijn zus, Ayesha en zwager, David in Newburyport aan! Dit was voor Rick en Kai de eerste keer, dat ze hun nieuwe huis en Newburyport bezochten. Ze wonen er zo leuk! Ik zou er zo willen wonen, als het klimaat er warmer was.

Natuurlijk is mijn nieuwe nichtje een prachtig kindje en de heel roze kleertjes, die we voor haar mee hadden gebracht, stonden schattig.

Mijn zus en ik hebben lekker bijgekletst, terwijl David en Rick de oudste kinderen (mijn stiefneefje Devon en Kai en Katja) meenamen naar de "batting cage". Dit zijn een soort kooien (zoals naam al aangeeft), waarin je je baseball slag oefent. Je krijgt door een machine ballen toegegooid, die je moet proberen te raken. Dit was voor Kai en Katja de eerste keer, dat ze het deden, en beiden vonden het erg leuk. Ik moet hier in de buurt ook maar eens zoeken naar zo'n plaats. Ik weet ze wel te vinden voor golf, maar niet voor baseball.

Na het avondeten gingen we dan eindelijk naar de Essex Street Inn. Daar waren ze zo vriendelijk om ons de gemiste nacht niet in rekening te brengen. We hadden vanuit het vorige hotel gebeld, dat het ons door het weer niet gelukt was te komen.

We kregen een zogenaamd "townhouse" toegewezen in een van de historische huizen in het centrum van Newburyport. Deze had twee verdiepingen en twee badkamers, heel handig, dus. We hebben er heerlijk geslapen!

Vanochtend waren we om 9 uur weer present bij Ayesha en David voor een heerlijk ontbijt van Davids eigen gebakken pannenkoeken, van die lekkere dikke en luchtige Amerikaanse pancakes. En natuurlijk waren we in New England, dus mocht de maple syrup niet ontbreken. Echte maple syrup vind ik zo ontzettend lekker, maar het is flink duur, dus we eten het niet vaak, het is een ware tractatie.

Om even uit te buiken liet David ons daarna het strand bij Plum Island zien. De zee was enorm ruw, een pracht gezicht. Ook brachten we nog een bezoekje aan de vuurtoren op het eiland, waarvan David vertelde, dat hij heel belangrijk is, omdat de mond van de Merrimack rivier daar heel gevaarlijk is voor schepen. Er liggen dan ook een heel stel schepen uit de 16e en 17e eeuw op de bodem.

Om 11 uur was het alweer tijd om afscheid te nemen! Het was nu wel prachtig zonnig weer, dus we hoopten op een voorspoedige terugreis. We verlieten al snel Massachusetts en aten lunch bij Wendy's net over de grens in Connecticut. Ik vind hun chili op koude dagen heerlijk!

Na de lunch reed ik een stuk om Rick wat rust te gunnen. De zon ging steeds lager staan en we reden in zuidwestelijke richting, dus verlangzaamde het verkeer, omdat de chauffeurs verblind werden. Bij New Haven kwamen we hierdoor in een file terecht en besloten van I-95 af te gaan, want er liep een Parkway parallel aan de Interstate tot aan New York City.

We reden om er te komen door de stad New Haven heen en opeens bevonden we ons op de campus van Yale University! Je weet niet wat je ziet, zeg! Het is een hele stad op zichzelf daar. Het ziet er allemaal erg mooi uit. Maar ja, dat mag ook wel voor een de meeste prestigieuze scholen in het land, waar zowel George W. Bush als John Kerry gestudeerd hebben.

De Parkway bleek een mooie natuurweg, hij stond op de kaart ook al groen aangegeven. We kwamen langs idyllische meertjes en watervalletjes langs de rotsen. En dat zo dicht bij metropool New York!

Toen we dichterbij de stad kwamen en ik zo eens op de kaart keek en me de grote file bij de George Washington Bridge herinnerde, maakte ik de domste beslissing in lange tijd! Op de kaart leek het namelijk korter om langs de oostkant van Manhattan naar de Holland Tunnel te rijden. Op zondag zou dat toch niet zo druk zijn, nam ik aan.

Rick was daar helemaal niet gerust op, maar stemde toch toe. Zo zagen we een prachtige zonsondergang met de New York skyline en het Empire State Building vanaf de freeway.

Maar helaas, waar al die auto's vandaan kwamen weet ik niet, want ze hadden hun rustige zondag thuis moeten genieten, naast Ground Zero kwamen we vast te staan. En niet zomaar een beetje, maar muurvast! We kropen van daaraf de iets meer dan 2 mijl naar de tunnel, waar we twee uur (!) later doorheen reden. Oh, wat had ik een spijt van die wens om toch nog even Manhattan te zien!

Later hoorden we op de radio, dat er ook meer dan een uur wachttijd voor de George Washington Bridge was geweest, dus dat maakte het wat minder bitter. Maar toch!

In New Jersey aten we een heel erg lekkere roastbeef sandwich van Roy Rogers. Die keten is helaas uit onze buurt weg, want behalve lekkere sandwiches hebben ze ook een "fixin's" bar, waar je zelf tomaten, sla, komkommer en dergelijke op je broodje kunt doen. Heerlijk!

En nu zijn we dan met een heel vieze, wit beslagen auto van al het zout weer thuis. Het was me het avontuur wel weer, deze reis! En wie doet het ons na, een kraambezoekje met meer dan duizend mijl rijden in een weekend? Are we crazy or what?