Naar Massachusetts met Kai

"Aanslag op consulaat in Saudi Arabie" flitste de tv, die op CNN Headline News afgesteld stond. Vreemd, toch, dat het bijna een schouderophaal aan mij ontlokte. Dagelijks is er wel "iets" naars te melden uit dat gedeelte van de wereld. Ik zou me er drukker om moeten maken, maar wat kan ik eraan doen, behalve een gele magneet achterop onze auto plakken met "Support our Troops" erop. Die kunnen er tenslotte niets aan doen, dat "wij" (Amerikanen) de politie van de wereld willen zijn.

Thuis gaat het leven gewoon verder. Het regent vanochtend en we moeten afscheid nemen van Ricks vader en zijn vriendin. Hun bezoek was kort, maar krachtig, zoals we dat in Nederland zeiden. Volgens Ricks vader gaan vis en bezoek na drie dagen stinken, dus rijdt hij liever twee dagen heen en twee dagen terug voor een bijna even lang bezoek, dan langer te blijven.

Herhaalde malen dit keer merkte hij op, dat hij toch best weer in dit gebied zou willen wonen. Hij mist de vele restaurants, jaloers telde hij 7 verschillende cuisines in Vienna alleen al. En natuurlijk is Washington een mooie stad met zijn vele musea en neo-klassieke bouw. Daarbij vergeleken is Muskegon, Michigan een compleet gat. Aan de andere kant woont hij aan het meer en kan gaan zeilen of zalm vissen wanneer hij wil.

Om 9 uur gisterochtend reden ze, uitgezwaaid door Rick, Kai en mij, weer noordwaarts. Een Sinterklaas ervaring rijker en met de belofte binnen het jaar terug te keren om de nog gemiste nieuwe attracties te gaan bekijken.

Een paar minuten later zaten we in de auto op weg naar Washington National Airport, vanwaar Kai en ik de US Airways shuttle zouden nemen naar Boston.

Mijn moeder woont sinds twee jaar om geestelijke en lichamelijke gezondheidsredenen weer in Nederland. Mijn vader, die nog hier woont, heeft haar deze week meegenomen naar Newburyport om haar nieuwe kleindochter te zien.

Omdat dit allemaal nogal onverwachts was, was het bezoek van Ricks vader al geboekt. Natuurlijk wilde ik mijn moeder graag weer eens zien, voor het eerst in twee jaar en gelukkig waren de tickets, zelfs voor doordeweekse vluchten, heel goedkoop.

Iedere keer als ik mijn zusje bezoek mag er een kind met me mee en dit keer was dat Kai. Het was natuurlijk erg jammer, dat mijn moeder zo haar twee kleindochters hier niet zou zien, maar het was niet anders.

Iedere keer weer sta ik versteld over hoe efficient de "Shuttle" vluchten zijn. In Washington zowel als Boston hebben ze hun eigen gates, waar het altijd rustig is. Er is een restaurant en een nieuwsstand en allerlei manieren om als zakenpersoon online te gaan. Verder worden er gratis tijdschriften aangeboden, waarvan ik vooral de reistijdschriften leuk vind.

Gisterochtend zaten we allemaal ruim op tijd in het vliegtuig. Kai en ik hadden een hele rij voor onszelf, kennelijk is 11:30 op maandag geen populaire tijd om te reizen! Voor Kai was het heel spannend op twee schooldagen te missen en alleen met zijn moeder op stap te gaan. Hij begon aan het boek "Skipping Christmas" van John Grisham, waar een film van is gemaakt, die "Christmas with the Kranks" heet. Nu moeten we die film wel gaan zien, ook al krijgt hij heel slechte reviews.

We kwamen maar liefst 15 minuten vroeger aan dan het schema en hadden binnen een paar minuten onze baggage al. Mijn ouders hadden daar niet op gerekend, dus wachtten Kai en ik in de ijskou tot zij bij het vliegveld kwamen.

Het is verbazingwekkend hoeveel kouder het was, enkele honderden mijlen naar het noorden! In Virginia hoefden we geen jas aan, maar hier was niet alleen een jas nodig, handschoenen waren ook niet overbodig!

De rode gehuurde Ford Taurus van mijn vader doemde al gauw in de kou op en we reden door de geindustrialiseerde buurten van Boston terug naar het idyllische Newburyport waar mijn zus en haar familie wonen.

Natuurlijk was er na 2 jaar elkaar niet zien heel wat bij te kletsen en foto's te bekijken, dus dat is wat we de rest van de middag gedaan hebben. Mijn kleine nichtjes, die we voor het laatst met twee weken oud hadden gezien, was alweer een stuk gegroeid. En mijn bijna 3 jarige neefje ging uit zijn dag bij het zien van Kai, die het heerlijk vindt met kleintjes te spelen.

's Avonds gingen we met baby en peuter en al uit eten bij de Kiwi Grille. Mijn zwager moest helaas naar een werkdiner. Maar mijn zus heeft dezelfde filosofie als ik, hoe jonger je de kinderen aan uitgaan went, hoe makkelijker het is. Met twee en een half vindt mijn neefje het prachtig naar een restaurant te gaan. Hij vermaakte zich gisteren met het brood en zout, dat hij als ballast gebruikte in zijn vrachtwagens.

Intussen aten wij een voortreffelijke maaltijd. Mijn zus en ik bestelden twee voorafjes, wat hier als heel normaal wordt gezien. Je krijgt de ene dan als voorgerecht en de tweede als hoofdgerecht.

Mijn moeder bestelde lamsbout, het was tenslotte een Nieuw Zeelands restaurant. Die bout was lekker, maar ook erg vet. Mijn struisvogel was voortreffelijk en Kai vond de kindermaaltijd niet te versmaden, want in plaats van gewone frietjes kwam die met sweet potato frietjes!

Kai en ik logeerden vannacht in de Essex Street Inn, in het midden van Newburyport. Volgens mij waren wij de enige gasten. We kregen kamer 101, de allereerste kamer in de inn. Te laat realiseerde ik me, dat ik voor 21 uur had moeten laten weten, wat we voor ons ontbijt wilden. Dat misten we dus.

De kamer was groot met een queen size bed. Alles was in de oude stijl ingericht, wel erg stijlvol. Aangrenzend was een kleine badkamer met douche en wastafel.

We sliepen goed, tot een uur of half zes, toen begon de verwarming te blazen en bleek de thermostaat niets eraan te veranderen. Binnen de kortste keren was de kamer een brandende haard en lagen Kai en ik te puffen en te klagen over onze droge handen en kelen. Open ramen hielpen er niets tegen!

Uiteindelijk bedacht ik me, na een handdoek geprobeerd te hebben, die gewoon weggeblazen werd, dat een skijack wel zwaar genoeg zou zijn. Dus legde ik Kai's skijack op de "vent", waar de warme lucht hard uitgeblazen werd, en wonder boven wonder werkte het perfect! Zo kregen we nog een uurtje rust in de koelte.

Bij het uitchecken moest ik weer de bel luiden, waarop iemand uit de basement naar boven kwam en me gemelijk vroeg hoe ze me kon helpen. Al met al heb ik besloten de volgende keer bij een andere inn te logeren. Volgens mij waren wij vannacht ook de enige gasten, wat ik ook een minder idee vond, want verder was er niemand in de toch grote inn!

We hebben nog enkele uren kunnen genieten van ons kleine neefje en nichtje en samen te zijn met mijn ouders en toen was het alweer tijd om terug te reizen. Op de terugweg was de Shuttle net zo makkelijk als op de heenweg! Het was goed om mijn moeder weer te zien en het was ook goed om weer huiswaarts te gaan, waar het maar liefst 30 graden Fahrenheit warmer is!