International Spy Museum

Ziezo, Saskia's vriendinnetjes zijn uitgenodigd voor haar partijtje volgende week. Vanochtend heb ik rennend van het ene naar het andere huis (en die huizen liggen best ver uit elkaar, bij elkaar heb ik, denk ik, zo'n 4 mijl gerend) de helft ervan bezorgd, de andere helft van de zelfgemaakte Care Bear uitnodigingen moest op de post.

Dit rennen deed me realiseren, van hoe ver kinderen naar onze lagere school komen! We hebben toch wel erg geluk, dat we zo dichtbij wonen en kunnen lopen!

Het plan met de gasten voor vandaag was een paar van de Memorials te bekijken en daarna het International Spy Museum te bezoeken.

We hadden via Ticketmaster kaartjes voor het Spy Museum gekocht, met als toegangstijd 13:45. Rond half twaalf was iedereen klaar. De vriendin van Ricks vader is heel anders, dan Ricks moeder was. Ze doet er uren over om klaar te zijn! Ik kan aan Rick merken, dat hij daar helemaal niet aan gewend is, want ik ben ook in een wip klaar.

We propten ons zevenen in de van, die ik telkens weer zegen als we gasten hebben, veel makkelijker om met een auto te kunnen gaan! Het weer was alweer prachtig, ze hebben enorm geluk daarmee dit keer.

Altijd als we over de Roosevelt brug Washington DC binnenrijden krijg ik een trots gevoel. Vooral in de winter zie je de monumenten mooi liggen en aan de overkant van de rivier Arlington National Cemetery en ons aller Netherlands Carillon, een zwart carillon ooit door Koningin Juliana aan de VS geschonken.

Het is best bijzonder, dit carillon, want, behalve de Japanse kersenbomen, die door Japan geschonken zijn, is het bij mijn weten het enige opvallende bouwwerk in Washington, dat door een ander land geschonken is.

We vonden wonder boven wonder een prachtige parkeerplaats bij het Franklin D. Roosevelt Memorial en bekeken dit mooi aangelegde, lage monument met zijn mooie fonteinen, beelden en spreuken op ons gemak. De kinderen zijn dol op dit monument, want er liggen allerlei grote stenen, waar ze op kunnen klimmen en het beeld van het hondje van Roosevelt is ook populair.

Met alle kale bomen is het moeilijk voor te stellen, dat het daar over een paar maanden weer een roze pracht van bloesems zal zijn! Nu kun je vanaf het FDR Memorial het Washington Monument en Jefferson Memorial goed zien, dan niet meer.

Na een half uurtje wilden we eigenlijk naar het World War II Memorial gaan, maar de tijd begon al te dringen en Rick wilde zeker zijn van een parkeerplaats bij het Spy Museum. We besloten dit memorial maar tot morgen uit te stellen, hopelijk komt er van uitstel geen afstel.

We hadden ook weer geluk met parkeren bij het museum, want we waren de laatsten, die nog op de parkeerplaats naast het museum mochten voor hij vol was. In dit gedeelte van Washington is er een chronisch tekort aan parkeerruimte, vooral ook omdat er verschillende attracties te bezoeken zijn en een aantal heel gerenommeerde en populaire restaurants.

Ricks vader was vooral geinteresseerd in het Spy Museum, omdat hij vroeger voor de CIA heeft gewerkt. Hij kende dan ook sommige mensen op de films persoonlijk (inclusief de spion Aldrich Ames!), wat de hele ervaring voor ons ook zoveel echter maakte!

Als eerste bezochten we de tijdelijke tentoonstelling "The Enemy Within" over het terrorisme binnen de VS sinds het begin van de republiek. Het was allemaal een beetje eng, vond ik, vooral de foto's en wat is opgeschreven over de Ku Klux Klan. Het idee, dat het gewoon wordt gevonden, zoals in de jaren 20, om zo'n haat voor iedereen, die anders is, te hebben!

We waren geschokt om te lezen, dat president Harding, in het Witte Huis nog wel, officieel en openlijk toetrad tot de Klan!

Natuurlijk is de Klan heden ten dage verre van uitgeroeid. Op een kaart verderop konden we zien hoeveel (bekende) haatgroepen er tegenwoordig in de VS opereren en daar word je niet vrolijk van. Meer dan 500 groepen, 25 ervan in Virginia, waaronder twee KKK groepen. Andere groepen zijn Neo-Nazi's en Confederate groepen en nog een stel waarvan ik de namen vergeet. Slechts een paar staten, waaronder South Dakota en Vermont, waren "schoon".

Dit alles werd Saskia te veel en ze begon te huilen, dat ze niet meer wilde zien. We hadden een audio tour gekregen, maar ik heb hem maar half kunnen luisteren voor ze zich angstig aan mij vastklampte. Ze was vooral angstig na het Klan gedeelte, want een van haar beste vriendinnetjes is Afrikaans Amerikaans. Ik leerde van mezelf, dat ik dat soort haat niet eens kan uitleggen, zo misselijk word ik er ook van.

Saskia en ik hebben de tentoonstelling dus vervroegd verlaten, waardoor ik de film over 11 september 2001 heb gemist. Misschien maar goed ook, ik steek wat dit alles betreft toch liever mijn hoofd in het zand, zelf kan ik er toch niets aan veranderen, behalve mijn kinderen een respect voor alle mensen, ongeacht geloof, huidskleur of nationaliteit, meegeven.

Gelukkig was het Spy Museum zelf een stuk minder donker en eng. We gingen als eerste met de lift naar boven om de tentoonstelling te beginnen. Eenmaal boven kregen we een film te zien, waarin het leven van "de spion" uiteen werd gezet.

Hierna kwamen we in een kamer met allerlei identeiten, die een spion zou kunnen hebben. Je moest de kwaliteiten van een van die personen uit je hoofd leren, want dat zou je "cover" zijn voor je reis door het museum.

Ik koos Carol Liu, 42, architecte, uit Santa Monica, Californie, die op vakantie naar Volgograd, Rusland, ging.

Een paar kamers later moest je op een computer met een immigratie officier "praten" om het land van je bestemming binnen te komen. Als je vragen, gebaseerd op wat je eerder geleerd had, fout beantwoordde, werd die beambte steeds achterdochtiger.

Als enigen van onze groep beantwoordde ik alle vragen goed, ik zou dus een goede spion zijn! Vooral ook, omdat je op deze computer een opdracht kreeg, waarover je aan het einde van de tentoonstelling ook weer vragen moest beantwoorden. Ook daarin maakte ik geen fouten, dus mochten we rustig het land verlaten. Dat was wel anders bij anderen!

Deze persoonlijke "spion" ervaring maakte dit het bezoek wel erg leuk, de kinderen deden er ook enthousiast aan mee.

Het museum is zeer mysterieus in opzet, je kunt er door tunnels kruipen en ziet er natuurlijk allerlei gereedschappen gebruikt door spionnen, echt James Bond achtig!

"Onze" Mata Hari was ook vertegenwoordigd, met haar eigen filmpje nog wel! Ze kwam er alleen niet al te best uit, behalve aan het einde, omdat ze weigerde zich te blinddoeken alvorens ze doodgeschoten werd.

Ricks vader heeft duidelijk genoten van dit uitje. Het bracht weer van alles terug voor hem.

In de uitgebreidde winkel keken we onze ogen nog even uit, vooral vanwege de enorme hoeveelheid boeken, die er over het onderwerp "Spionnage" geschreven zijn!

Al met al zijn we meer dan 3 uur binnen geweest. Ik hoop zelf met alleen volwassenen terug te gaan, want door Saskia heb ik lang niet alles kunnen zien en lezen, dat ik wilde. Het is werkelijk een fascinerend museum!

Moe van al het geloop en de indrukken hebben we bij de Griek en de Turk eten gehaald en hebben de rest van de avond doorgebracht met het schrijven van de laatste Sinterklaas gedichten!

Er mochten in het museum eigenlijk geen foto's gemaakt worden, maar ik realiseerde me dat te laat, dus hieronder toch een paar:


Deel van de tentoonstelling "The Enemy Within", de foto van de mars van de KKK in Washington is deels te zien.



Een van de vele vernuftige wapens



Een vrouwelijk "contra-spionne"