Een onbekende Memorial en fondue

Al jaren geleden is Rick een keer met de kinderen naar Roosevelt Island in de Potomac rivier gegaan. Ik ben toen om de een of andere reden niet mee geweest, maar ze waren er allemaal heel enthousiast over, dus ik heb al heel lang het plan gehad ook te gaan.

Het was vanochtend mooi zonnig, wel ijskoud, maar het leek me een prima dag om Brynna mee te nemen en dat eiland eens te verkennen.

Rick, Kai en Saskia waren daar ook wel voor te vinden, dus stapten we rond half elf in de auto. Het eiland is te bereiken vanaf de George Washington Memorial Parkway en het is nogal ingewikkeld om daar op te komen.

Rick reed dan ook om te beginnen verkeerd en voor we het wisten zaten we midden op de Mall in Washington. Wat wonen we toch bij een mooie stad! Nu alle bomen kaal zijn kun je nog beter zien, wat er allemaal aan moois staat. Zo viel het ons op hoeveel standbeelden er staan langs Constitution Avenue, een van de hoofdwegen! In de zomer worden die veelal door de bomen aan het oog onttrokken.

Na een rondje langs de monumenten vonden we de Memorial Bridge terug, die we over moesten om de Parkway op te gaan. Dit is een heel mooie brug, met grote gouden beelden aan het begin. Hij leidt van het Lincoln Memorial naar onder andere naar Arlington National Cemetery en is zo een symbolische schakel tussen Noord en Zuid (Lincoln, de Noorderling en Lee, wiens huis op Arlington Cemetery staat, de Zuiderling).

We parkeerden op de parkeerplaats voor Roosevelt Island en liepen de voetbrug over naar het eiland. De Potomac is op het moment helemaal bevroren en we hadden mooi uitzicht op de Key Bridge en Georgetown University.

Eenmaal op het eiland bekeken we eerst de Memorial voor Theodore Roosevelt. Hij staat daar midden in de natuur, waar hij zo dol op was. Om hem heen staan stenen met bekende uitspraken en in de zomer zijn er fonteinen, die nu natuurlijk niet werkten.


Theodore Roosevelt en een stand in

Vanaf het Memorial loopt een pad, wat voor een groot deel een "boardwalk" gemaakt van gerecycleerd materiaal door het nu bevroren moeras is. We liepen het hele rondje om het eiland, wat mooie uitzichten gaf op de Potomac, het aan de overkant gelegen Kennedy Center en Georgetown.


De "boardwalk" door het moeras

Veel dieren zagen we niet, wel hertensporen, mooie rode kardinaaltjes, die in dit seizoen zo opvallen en hele groepen roodborstjes, die deze winter in veel grotere getallen aanwezig lijken te zijn, dan anders.


Uitzicht op de Key Bridge en Georgetown over de bevroren rivier

Dit Memorial is de moeite van een bezoek zeer waard, maar ik denk, dat de meeste toeristen hier nooit zullen komen. En zo heeft Washington honderden verborgen schatten, misschien maar goed ook, zo kun je ver van de mensenmassa's ook echt genieten van de omgeving.

Na meer dan een uur in de vrieskou hadden we flinke honger gekregen. Op de terugweg kwamen we langs de Metro 29 Diner en besloten daar een hapje te gaan eten. Het was er gezellig druk, maar we hoefden maar even op een tafeltje te wachten. Terwijl we op ons eten wachtten zochten we liedjes uit van de jukebox op de tafel. Mijn keuze viel of Riders of the Storm van de Doors, lekker nostalgisch.

Het eten was beter, dan ik van diners gewend ben. Vooral hun frietjes smaakten voortreffelijk, ze deden niet onder voor Nederlandse friet! Ook de onion rings (ja, ik weet het, héél gezond allemaal) waren heerlijk.

Ik bestelde een bowl met Manhattan Clam Chowder, waarin heel wat lekkere stukjes clam zaten. Kortom, hier gaan we nog eens heen!

De diner

Vanavond hebben we een heel gezellige avond gehad met Janet, Paul en Leah bij de Melting Pot. Dit fondue restaurant blijft een favoriet! Je begint er met een kaasfondue vooraf, met appels, groentes en brood om te dopen. Dan een kleine salade en vervolgens het hoofdgerecht van vlees- en visfondue. Daarvoor kun je bouillon of olie kiezen. De kinderen vinden de olie altijd het lekkerst en wij nemen altijd bouillon. Toe is er dan chocolade fondue met vruchten om te dopen. Kortom, we gaan er niet hongerig vandaan! Bovendien was het dolgezellig en hebben we drie uur lang lekker zitten tafelen.

Het sneeuwde buiten toen we erheen gingen en er ligt een laagje sneeuw, maar op de terugweg ijzelde het. Natuurlijk kwam Rick precies achter een strooiwagen te rijden, dus mijn auto zal wel extra onder het zout zitten nu. Ik ben blij, dat we verder niet weg hoeven! Saskia logeert bij een vriendinnetje, maar dat is maar een paar straten verderop, verder hoeven we er morgen niet uit als de wegen slecht zijn!