Opruimdag

Onze laatste luie dag van de Kerstvakantie! Eigenlijk heb ik een grote hekel aan de schoolvakantie kalender hier. We krijgen een schamele 10 dagen met Kerst en een weekje met Pasen, met nog wat dagen ertussendoor. Maar het overgrote deel van de vakantie valt in de zomer met 2,5 maanden. Waarom daar geen twee weekjes vanaf kunnen voor gedurende het jaar is me een raadsel.

Maar goed, ik had me dus helemaal voorgenomen op tijd op te staan om Dennis uit te zwaaien, die om 8:15 klaar was te vertrekken. Helaas was de brunch niet goed gevallen en had ik erge maagkrampen, dus lag nog in bed toen hij op de deur klopte om afscheid te nemen. De week, dat hij er was is voorbij gevlogen! Wel erg leuk, zo'n Nederlandse gast, vooral als het allemaal heel gezellig is.

Rond 10 uur stond ik eindelijk eens op, helemaal tegen mijn principe van "Pluk de Dag" in. Deze week komt de Vienna vuilophaaldienst de kerstbomen ophalen, dus we werkten een paar uur keihard om alle versieringen op te ruimen en de kerstbomen leeg te halen. Wat een deprimerend werk is dat toch altijd! Maar met zijn zessen (Katja's vriendinnetje Leah logeert hier tot donderdag) ging het vrij snel en nu ziet de family room er nogal kaal uit. Ik ben van plan daar toch wat verandering in te brengen in de komende dagen, gezelligheid is erg belangrijk in de winter, vind ik!

De buitenlichtjes laten we nog een week of langer hangen, het is altijd wel zo gezellig erbij thuis te komen en Kerst loopt tenslotte tot 6 januari.

Iedere dag zijn er berichten over mensen, die geliefden zijn verloren in de tsunami's in Azie. Zes leden van de Fairfax County Urban Search and Rescue team zijn op weg naar Azie. Dit team is internationaal bekend om zijn expertise bij dit soort rampen.

Ook de cardinaal van de Cathedral of St Matthews gaat met een aantal miljoen dollars die kant op. En zo mobiliseren de meeste kerken hun leden, zowel als de buurten. Er wordt vooral gevraagd om geld, omdat goederen over het algemeen te duur zijn om te verschepen en er te lang over doen om aan te komen. Het is hartverwarmend te zien hoeveel er gedaan wordt, ook door mensen, die het niet breed hebben en vooral door kinderen, die bijvoorbeeld auto's wassen om geld op te halen.

Wat is in zulke gevallen genoeg? Ik worstel daarmee. We geven veel aan verschillende doelen gedurende het jaar en ik vind ze allemaal even belangrijk. Want niet alleen de slachtoffers van de tsunami's hebben hulp nodig, maar ook het meisje in Kenya, wat we voor de kinderen sponsoren, en de mensen in Rwanda, Somalie en Ethiopie. Wie is er het belangrijkst? En welke instantie gaat het best met de bijdragen om. In ieder geval hoop ik mijn kinderen bij te brengen, dat wij het heel goed hebben, maar dat dat niet gewoon is, en dat geven een deel van hun leven wordt. Maar hoeveel? Het voelt allemaal als een druppel op een gloeiende plaat.

Vanavond kijk ik naar het maken van Dynasty, een show, die ik vroeger in Nederland leuker vond, dan Dallas. Wat een uitersten: glitz op tv, lijden op tv. En zo gaan we 2005 binnen.