We zien dollartekens voor onze ogen!

Een van de rondleidingen in Washington, die ik al heel lang heb willen doen met de kinderen, is die bij het Bureau of Engraving and Printing. Hier zie je hoe de dollarbiljetten worden vervaardigd.

In de zomer is het altijd enorm druk daar en moet je al heel vroeg in de rij voor tickets. Maar vandaag was een perfecte dag: buiten het seizoen en de enige scholen, die vrij hadden, waren die van Fairfax County.

Alle drie de kinderen wilden mee, maar helaas werd Katja vanochtend met flinke hoofdpijn wakker. Zij bleef dus thuis, ook al omdat ze toch wel erg veel huiswerk had voor morgen.

Met de andere twee en Saskia's vriendinnetje Laura reed ik om 11 uur naar de Metro. Ik parkeerde de van op Claudia's oprit, die woont in onze oude buurt, recht tegenover het Metro station.

Het Bureau of Engraving and Printing

De eerste rondleiding zou om 12:30 beginnen en we waren er precies op tijd voor. Er waren geen tickets nodig, we konden zo doorlopen.

Na de altijd aanwezige veiligheidscheck van tassen en camera's liepen we door een gang met allerlei informatie over de dollar en het Bureau of Engraving and Printing. Allemaal heel interessant en ik had er graag meer tijd doorgebracht met lezen, maar de kinderen hadden daar het geduld niet voor.

Vervolgens kwamen we in een gedeelte met banken, waar al zo'n 25 anderen zaten te wachten. Keurig om 12:30 begon een korte film over de geschiedenis van het Bureau en wat er allemaal gedrukt wordt hier. Behalve dollars, worden ook (nog, binnenkort niet meer) alle postzegels van de VS en alle staatsobligatie biljetten hier (en in Fort Worth, Texas) gedrukt.

We zagen met hoeveel precisie de gravures worden gemaakt en dat zelfs iemand, die de pakjes dollars moet nakijken op fouten, daar minstens 4 jaar voor in opleiding is!

Na de film kregen we een heel interessante rondleiding. We zagen live hoe de dollars bedrukt worden en hoeveel checks er zijn om zeker te zijn, dat er geen slechte biljetten de deur uit gaan.

We leerden, dat een dollar biljet gemiddeld 22 maanden in omloop is en dat 95% van de biljetten, die nu gedrukt worden, vervanging van biljetten, die te oud zijn, zijn. Het is onvoorstelbaar hoeveel vellen geld er aan ons voorbij kwamen in die paar minuten, dat we keken!

De mensen, die met al dat geld werken, zagen er zo kalm uit. Het is gewoon een baan voor ze, natuurlijk, maar jee, er komt me toch even een fortuin hun neus voorbij iedere dag!

Ook werd ons uitgelegd hoe er kleinigheden in de biljetten verwerkt zijn om te voorkomen, dat ze worden nagemaakt.

De hele rondleiding duurde ongeveer een half uur en de kinderen waren er zeer in geinteresseerd. Natuurlijk kwamen we naderhand in een winkel terecht. Daar kon je allerlei zeldzame dollarbiljetten kopen en natuurlijk souvenirs, zoals t-shirts met het gezegde "The buck starts here" (een parodie op "the buck stops here", hier een humoristisch artikel over wat de geschiedenis van die uitdrukking is). Saskia en Laura lieten een souvenir foto maken, hun gezichtjes op een dollar biljet. Kai koos een boek met Origami projekten, die je met een dollar biljet kunt maken. Hij heeft intussen al een kikker, olifant en ring gevouwen.

De meisjes voor hoeveel dollar biljetten hun lengte waard zou zijn

Het was toen we weer buiten stonden half twee en dus hadden we honger. Ik stelde voor om bij ESPN Zone te gaan eten. Dat leek niet zo ver weg, op 11th en E Street, terwijl het Bureau of Engraving and Printing aan 14th en C Street ligt. Dus drie blokken naar rechts en dan drie blokken naar links, simpeler kan het niet. Alleen had ik me weer eens verkeken op de grootte van de blokken in deze stad!

In New York zou je binnen tien minuten op de plaats van bestemming zijn. Maar niet hier in DC! Het was een goede 20 minuten lopen, ook al liepen zelfs de meisjes zo snel mogelijk.

Maar het restaurant was het voor de kinderen meer dan waard. Ze kregen kleurmateriaal en bestelden hun favoriete "chicken tenders" en keken onderwijl tv. Ik vond dat deel ook leuk, want het ging over Joe Montana en hoe hij twee Superbowls won met de 49-ers.

Een deel van de enorme tv-muur bij ESPN Zone

Ik bestelde een, zoals het in het menu werd beschreven, "apple, walnut and blue cheese" salade. Natuurlijk had ik mijn verwachtingen moeten verlagen! De appel en blue cheese waren ruim aanwezig, ijsbergsla ook en een paar rozijntjes en rode paprika stukjes. Maar walnoten? Nergens te vinden. Ik besloot er geen werk van te maken, ondanks het constante vragen van de manager of alles naar wens was. Soms is
het gewoon te veel moeite om te klagen.

Na het eten vertrokken de kinderen naar de laagste verdieping, die helemaal vol staat met de meest moderne spelletjes. Ik had ze ieder 5 dollar gegeven, maar dat bleek maar net genoeg voor een spel. Dus nog maar wat geld er tegenaan gegooid, waardoor ze allemaal nog een keer konden.

Het was inmiddels al na drieen en ik had Laura's vader beloofd voor 16 uur thuis te zijn. We liepen dus gauw naar de Federal Triangle metro en een half uurtje later waren we thuis. De kinderen hebben genoten (en ik stiekem ook)!

Eenmaal thuis begon de werkelijkheid weer, alle kinderen hadden huiswerk, dus begonnen daar meteen aan. De Verizon meneer kwam om onze ADSL lijn aan te leggen, binnenkort zullen we ons eigen webdomein hebben! Morgen begint de school weer, snik!