Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, juni 22, 2009

In Michigan

Tot 1 juli zal ik hier schrijven over onze vakantie in Michigan: http://michigan2009nl.blogspot.com

vrijdag, juni 19, 2009

Wild weer en inpakken

Vrijdag

Heerlijk is het om niet om kwart over zes door de wekker gewekt te worden! Ik word net na zevenen wakker en zie gelukkig de zon weer eens schijnen door de lamellen. Mijn vrijdag begint zoals altijd met core training.

Heel veel mensen gaan net als wij de komende week op vakantie. De meesten naar een van de badplaatsen in Maryland, Virginia of North Carolina, dus wij zullen ze tijdens onze trek naar het noorden niet tegenkomen.

Na afloop gaan Mai Lan en ik nog een half uurtje op de elliptische machine. Dan haal ik Cosmo op en rijd naar Whole Foods om Kirsten te ontmoeten. Ik weet zeker, dat we vorig week voor vanochtend hebben afgesproken, maar Kirsten komt niet opdagen. Ik probeer haar mobieltje, maar ook daar is geen reactie.

Er zit niets anders op, dan er dan maar alleen met Cosmo op uit te gaan. Op zich vind ik het niet zo erg, want eigenlijk was tien kilometer lopen me in deze vochtige hitte iets teveel van het goede geweest. Zo midden op de dag ligt het pad volop in de zon.

Vijf kilometer vind ik wel genoeg. Cosmo jaagt op chipmunks en groundhogs, die hem allemaal veel te snel af zijn. Hij vermaakt zich prima, maar opeens vandaag heeft hij een hekel aan naakte mannen!

Nou ja, naakt, ze hebben wel een korte broek aan, natuurlijk. Voorheen reageerde hij nooit op mannen met ontbloot bovenlijf, dus ik ben er eerst niet op bedacht. Een oudere man, die ik vrijwel altijd zie, en die zodra het weer het toelaat zijn shirt thuislaat, loopt voorbij. Opeens springt Cosmo op hem af en begint te blaffen! Gelukkig kan ik nog net voorkomen, dat hij de man aanraakt!

Even later wil hij hetzelfde doen bij een andere man! Gelukkig voorzie ik dat nu wel op tijd. Zelf vind ik het ook geen smakelijk gezicht, hoor, die nogal dikkige, oudere mannen met blote borst. Maar eropaf springen en blaffen kan natuurlijk niet! Dat wordt weer even flink trainen.

Voor de tweede keer in even zovele dagen bevind ik me in de ABC winkel. Ik word al als een oude bekende begroet. Maar ik ben er niet voor mezelf. Voor vaderdag ga ik Rick een boek met recepten voor martini's en een boek met recepten voor margarita's geven. Hij vindt het opeens heel leuk om cocktails te mengen. Hij wilde eigenlijk niets hebben, maar dit leek me een verrassing voor hem.

Bij die boeken wil ik een fles tequila geven en Kai wil de ingredienten voor een Woo Woo Martini geven (Perzik Schnapps en Cranberry Wodka). Natuurlijk mag Kai die niet zelf kopen, dus doe ik het voor hem. De Perzik Schnapps is Nederlands: de Kuyper. Rick kan dus straks na zijn werk lekker genieten van een zoete cocktail. Helaas voor hem houd ik daar niet van. Geef mij maar een lekker glaasje wijn.

Het is waarempel lekker zonnig weer en Katja en ik zitten samen op het deck. Zij heeft het maken van vriendschapsbandjes helemaal herontdekt. Voor mij maakt ze een enkelbandje in zig-zag vorm met paars, groen, geel en wit. Ik vind het heel gezellig, als ze zo naast me bezig is. Dat ga ik straks weer missen, gelukkig is haar terugkeer naar school nog heel wat weken weg.

Vanavond zijn alle drie de kinderen de hort op. Katja gaat met een vriendin L.A. Boxing uitproberen, Kai is naar de bioscoop met een vriend en Saskia naar de dansuitvoering van Delaney. Rick en ik gaan met Paul en Janet uit eten.

Vorige week vertelden ze ons over een leuk Thais restaurant in Fairfax, waar ze ons graag heen wilden nemen. Rick en Paul komen vroeg uit hun werk en in hun van rijden we naar Old Town Fairfax. Via de sluipweggetjes zijn we er binnen het kwartier en vinden ook nog meteen een parkeerplaats (in het stadje is er weinig parkeergelegenheid).

Inderdaad heeft Courtside Thai een gezellig terrasje met een fonteintje en verlichting. Overal staan potten met pepers, waarvan het restaurant zelf verse sambal en andere hete sauzen maakt. Dat het vers is proeven we tijdens het eten meteen.

We beginnen met een cocktail voor Janet, Rick en mij (ik laat me verleiden tot een martini) en een Thaise ijskoffie voor Paul. Dan delen we een paar voorafjes, die werkelijk verrukkelijk zijn. Janet en Paul prijzen dit restaurantje niet voor niets de hemel in. Op vrijwel iedere hoek hier zit een Thais restaurant en de meesten zijn goed, maar deze onderscheidt zich wel.

Voor de verandering eens foto's van de drankjes

Ook de hoofdgerechten zien er allemaal goed uit. Ik heb garnalen en scallops met baby courgette en shiitake paddestoelen in een knoflook saus. Het is een lekkere lichte maaltijd. Na afloop blijven we nog een uurtje nakletsen. Grappig, we zijn al tien jaar buren en pas in het afgelopen jaar doen we veel meer samen. Daarvoor waren zij altijd heel druk met weekendactiviteiten van de kinderen.

Thuis wil Saskia graag mooigemaakt worden voor de bruiloft morgen. Ik lak haar nagels en doe haar haar in een Franse vlecht, want ze wil er morgen slag in hebben.

Zondag

Gisteravond heb ik met Janet afgesproken vanochtend te gaan fietsen, aangezien ik zondag geen tijd zal hebben. Maar als ik om half negen beneden kom, vind ik het wel heel erg donker! Een blik op de radar stemt me niet bepaald vrolijk: er komt een fiks onweer aan.

Duidelijk gaat er niet gefietst worden. Dat is een tegenvaller! Janet vindt het ook erg jammer. We spreken af om misschien later als het opklaart te gaan. Daar reken ik echter maar niet op en ga een "marathon" workout van 50 minuten doen met Wii Sports Active.

Dit programma werkt echt verslavend! Terwijl het buiten dondert en flitst en de regen met bakken uit de lucht valt, doe ik mijn squats, lunges, tennisoefeningen, volleybaloefeningen en nog veel meer. Het gaat snel en is een flinke uitdaging. De Wii gaat op Saskia's verzoek mee naar Michigan en ik heb me al voorgenomen daar ook een paar Sports Active workouts te doen.

Terwijl we in Michigan zijn, zal Ricks auto gemaakt worden. Er is weer eens iets mis, dit keer met de koelingsvloeistof. Hopelijk gaat dat niet weer honderden dollars kosten. Ik rijd met hem mee naar BMW of Fairfax, zodat hij geen leenauto hoeft te vragen. Die zou toch maar ongebruikt op de oprit staan.

Saskia wacht al vanaf negen uur in haar groene jurkje en met haar sandalen met (heel!) hoge hakken aan om naar Kaylee te gaan. Eindelijk is het dan zover. Gelukkig voor Kaylees moeder is het eindelijk droog en zonnig, want zulke harde regen wil je niet op je trouwdag!


Kaylee, die bruidsmeisje is, heeft een leuk rood jurkje aan. Haar moeder, die ik even te zien krijg, een heel smaakvolle roomwitte jurk. Saskia en Laura mogen mee in de limousine naar de kerk. Helaas is die er nog niet, als ik Saskia breng, want ik had graag foto's gemaakt. Nu maar hopen, dat Saskia dat doet, ze heeft haar cameraatje mee.

De tijd vliegt gewoon en Rick en ik willen nog een aantal dingen doen voor onze reis. We rijden naar Tysons Corner, waar we eerst een heerlijke lunch eten bij Food Corner Kabob House. De enthousiaste eigenaar begroet ons vriendelijke en raadt de "special" zalmkabob lunch aan. Rick heeft liever lamsvlees, maar ik neem die zalm.

Ook kabob restaurants hebben we hier in overvloed, maar ik kan met zekerheid zeggen, dat dit de lekkerste is. Vooral hun brood overtreft de andere restaurants, zacht van binnen en knapperig aan de buitenkant. De zalm is ook lekker, helemaal niet droog, zoals hij soms wordt geserveerd.

Bij Blinds to Go haalt Rick de lamellen voor Kais kamer op. Vorige week heeft hij die besteld. Dit is het tweede paar, want hoe Rick het heeft gedaan is nog steeds een raadsel, maar hij had Kais ramen verkeerd opgemeten, waardoor de eerste lamellen niet breed genoeg waren. Gelukkig was de manager van Blinds to Go bereid een tweede stel te maken zonder verdere kosten voor ons, want het was duidelijk Ricks fout.

Voor tijdens de ellenlange autorit van morgen willen Rick en ik bij Barnes and Noble audioboeken vinden, waar we allebei in geinteresseerd zijn. Dat valt nog niet mee, maar uiteindelijk vinden we er twee: "The Sign" van Raymond Khoury en "The Venetian Betrayal" van Steve Berry.

Rick zoekt ook nog een vaderdag cadeau voor zijn vader. Terwijl hij daarnaar kijkt (hij kiest een mooi kookboek met gerechten uit het Midden Oosten, omdat zijn vader Middle Eastern Studies aan het studeren is), bel ik een paar fietsenzaken op. Toen we Katja terugverhuisden bleek, dat ons fietsenrek voor achter op de auto te groot is voor onze Toyota Sienna. Die heeft een Europese opening voor een trekhaak, terwijl onze Ford Windstar een Amerikaanse opening heeft.

We willen fietsen mee naar Michigan nemen, dus is het tijd voor een nieuw rek. Twee zaken hebben rekken voor $240, zeer prijzig. Maar Performance Bicycle Shop heeft een "sale" en een rek voor slechts $139!

Alleen zegt degene aan de telefoon er niet bij, dat dat rek in Fairfax is uitverkocht. Gelukkig was er net iemand anders, die naar hetzelfde rek zocht, en weet de medewerker, dat de winkel in Tysons Corner er wel nog een paar heeft. Daar komen we net vandaan!! Om het goed te maken krijgen we er nog een 20% korting coupon bovenop! Dat maakt het wel heel veel goedkoper, dan de andere zaken. Tysons Corner wordt gebeld en een rek voor ons opzij gelegd.

Rick zet mij eerst thuis af, want Cosmo moet voor vijven naar de kennel. Katja en ik brengen hem erheen. Enthousiast loopt hij naar binnen, duidelijk vindt hij het hier leuk. Ik geef zijn eten en de botjes, waarvan ze hem er iedere dag een zullen geven, af en beantwoord de vragen (twee keer per dag eten, uiteraard extra wandelingen, geen bad etc.). Een laatste aai en weg is mijn vriendje. Dat is het enige, wat ik niet leuk vind aan reizen: Cosmo achterlaten!

Katja maakt meteen van de gelegenheid gebruik door me naar Michaels mee te slapen. Ze wil nog meer hennep en kraaltjes voor haar creaties. Als ze zo doorgaat kan ze ze gaan verkopen!

Opeens begint het te waaien en voelen we de luchtvochtigheid omlaag gaan! Je kunt het ook aan het blauw van de lucht zien, dat opeens niet meer melkerig, maar weer staalblauw is. Gelukkig is de voorspelling voor morgen ook droog, dat rijdt toch wel een stuk fijner.

Als avondeten bestellen we makkelijk Chinees, zodat we door kunnen met pakken. We willen morgenochtend bijtijds (ik hoop voor half tien, maar of dat met de tieners gaat lukken valt nog te bezien) te vertrekken. Of we het in een dag helemaal naar West-Michigan gaan halen, weten we nog niet. Vanaf morgen zal ik een reisverslag bijhouden op http://michigan2009nl.blogspot.com. Hopelijk zullen we overal internet hebben.

PS: Net lees ik, dat Miranda mij een "I love your blog" award heeft gegeven:


Dank je wel, Miranda! Deze "award" mag ik nu aan zes anderen uitreiken. Oei, dat wordt moeilijk, want ik lees veel heel interessante blogs. Maar hier zijn mijn zes winnaressen (op alfabetische volgorde):
- Anja, die een aantal jaren in Utah doorbrengt en daar leuke verhalen met mooie foto's over schrijft.

- Annemiek, die heel interessant vertelt over haar leven in Upstate New York en haar werk als verpleegster.

- Bianca, die op het platteland in Texas woont en zo'n heel ander leven leidt, dan wij hier en daar onderhoudend over schrijft.

- Cisca in Pennsylvanie, die een druk leven heeft met baan en baby, maar toch de tijd vindt humoristische stukjes te plaatsen.

- Ineke, die mij altijd weer dat echte "Nederland" gevoel geeft met haar foto's en verhalen (ok, nu even niet, want ze zijn op vakantie in de VS)

- Petra, die altijd vol enthousiasme schrijft over de verschillende hardloopwedstrijden, waar zij aan meedoet. Zij is echt een inspiratie voor mij!

Jammer, dat het er maar zes mogen zijn, want ik zou er zo nog veel meer kunnen noemen. Iedere avond geniet ik echt van het lezen van iedereens reilen en zeilen!

donderdag, juni 18, 2009

De zomervakantie is begonnen!!

Voor de laatste keer dit schooljaar maak ik Saskia om kwart voor zeven wakker. Kai blijft uitslapen na zijn late escapade gisteravond. Eigenlijk is er vandaag wel een paar uur school voor de high schoolers, maar er wordt niet op aanwezigheid gecheckt.

Als Saskia op is, ga ik even terug naar bed, want ik ben moe. Er kwam een flinke onweersbui om een uur of vier en ik ben er nu van overtuigd, dat Cosmo de luchtdrukveranderingen voelt en niet fijn vindt. Hij hijgde al een paar uur voor de bui kwam, waardoor ik niet kon slapen. Hopelijk is dit wilde weer binnenkort eens voorbij, want het is deze lente wel bar en boos!

Na mijn ontbijt kan ik het niet nalaten nog een Sports Active workout te doen. Die zijn zo leuk en gaan heerlijk snel! Daarna neem ik Cosmo mee naar het W&OD pad. Het is werkelijk net een sauna buiten! Warm en de bewolking hangt als een vochtige deken op ons.

Voor de verandering loop ik eens in tegenovergestelde richting naar Falls Church. Het is alweer een hele tijd geleden, dat we deze kant op zijn gegaan, dus het pad is helemaal nieuw voor Cosmo. Hij trekt dan ook helemaal niet, weer duidelijk makend, dat dat echt verveling is.

Zelf vind ik het pad deze kant op minder mooi. We lopen langs een weg en over de grote interstates 495 en 66. Heel veel auto's dus en, behalve een paar chipmunks, waar Cosmo prompt achteraan gaat, geen wilde dieren.


Dit is meer ons uitzicht, dan de mooie natuur, vandaag

Zo lopend mis ik Christine en onze lange wandelingen opeens. Het lijkt al veel langer, dan een jaar, geleden, dat zij verhuisde naar Alabama! Na iets meer dan een uur en zo'n 4,5 mijl zijn we terug bij de auto. Ondanks het klamme weer was het toch lekker buiten te lopen.

Thuis tref ik Saskia en drie vriendinnen. Ze hebben het begin van hun zomervakantie al gevierd met lunch bij Amphora. Kai gaat met vrienden bij IHOP eten. Dat soort onafhankelijkheid om gewoon de stad in te fietsen of lopen hebben veel Amerikaanse tieners niet. De scholen van onze kinderen liggen midden in Vienna en dus kunnen ze na school overal heenlopen.

Katja loopt een beetje met haar ziel onder haar arm. Ze mist Justin en haar vrienden hier hebben of een baan overdag, of zijn blut, omdat ze geen baan hebben. Ik stel haar voor met mij mee te gaan naar Vienna en daarna naar Target. Het vooruitzicht om te gaan winkelen vrolijkt Katja gelukkig op.

Zaterdag is Saskia uitgenodigd bij de bruiloft van Kaylees moeder en haar verloofde. Voor beiden is het het tweede huwelijk. Ik heb Kaylees moeder enkel een paar keer ontmoet, dus ken haar niet, maar Saskia zei, dat ze ze vaak cocktails ziet drinken.

Aan Church Street in Vienna liggen een aantal leuke snuisterijenwinkeltjes, waar ik hoop originele wijn- of andere glazen te vinden. Het is meteen raak bij de Dandelion Patch. Daar vind ik een paar vrolijke Margarita glazen met gekleurde pepers erop geverfd.

Daarbij koop ik bij de ABC winkel een fles met kant en klare Margarita en klaar is Kees, of liever Petra. Nu ik toch bij de ABC winkel ben, koop ik ook gelijk mijn Bunco bijdrage voor vanavond. Het thema is "School's out for Summer" en wat is er zomerser, dan een rumcocktail? Ik kies drie miniflesjes met verschillende smaken rum uit.

Als we naar buiten lopen zien we een inktzwarte lucht achter ons. We zitten nog niet in de auto of ik zie een flits met daaropvolgend een keiharde donderslag. Voor we het weten komt de zondvloed naar beneden! Mijn hemel, wat een water, het klatert op het dak van de auto.

Binnen de kortste keren is de weg een rivier geworden. We grappen, dat we maar een ark gaan bouwen, want het is werkelijk onvoorstelbaar hoeveel regen we de afgelopen weken hebben gehad! Iedere keer, als de media beginnen te praten over een droogte, die nooit meer zal aflaten, krijgen we zo'n natte periode. Helaas betekent dit ook veel meer muggen dan gewoonlijk, die ook overdag honger hebben.

Gelukkig is het als we naar Target rijden weer droog. Katja en ik willen allebei graag wat nieuwe sportkleding. De prijzen van hun Champion kleding zijn werkelijk onvoorstelbaar laag. Zo kosten mijn skorts $20 per stuk en Katja's shorts $10 per stuk! Dat is toch geen geld?


Mijn "oogst" voor vandaag

Voor vaderdag en de bruiloft kies ik een aantal kaarten uit. Ik sta er versteld van, hoe duur die wel zijn! Het kleinste kaartje kost al $3! Even overweeg ik ze zelf te maken, maar ik weet hoe belangrijk kaarten zijn voor Rick. Daar had ik het van de week nog over met Ymkje en Gert. Hier is het zo gewoon om overal een kaart bij te geven, terwijl je in Nederland een kaart meestal opstuurt.

Bij Petsmart haal ik een zak Eukanuba voor Cosmo. Bij de kennel volgende week wil ik, dat hij zijn eigen merk eten heeft. Ook koop ik een paar zakken met botjes, waarvan ze hem er iedere dag een zullen geven. Liever had ik Cosmo meegenomen, maar we gaan in Michigan o.a. bij vrienden logeren, die geen huisdieren hebben.

Het weer is inmiddels helemaal opgeklaard en Katja en ik gaan op het deck zitten. We moeten onszelf wel platspuiten met Off!, al helpt het wel, dat het deck hoog is. Jan viel het zondag op, dat we veel minder muggen hebben, dan zij. Die van ons blijven denkelijk beneden in de tuin.

Katja en Rick gaan naar Land of the Lost, Saskia heeft twee vriendinnetjes te logeren en Kai een vriend te eten. Ik ga zo naar Laura, waar vanavond de Bunco avond wordt gehouden, lopen. Ik heb er zin in, het is altijd zo leuk om weer met iedereen bij te kletsen!

woensdag, juni 17, 2009

Afsprakendagje

Je kunt veel zeggen over de meteorologen hier, maar meestal hebben ze het al best ver van tevoren bij het rechte end. Ook voor vandaag is dat het geval. Al vorige week zag ik op Accuweather.com (of Wunderground.com of Weather.com, alle drie waren ze het eens), dat het veel koeler dan gemiddeld zou zijn en regenachtig. Daarop afgaand heb ik alle afspraken voor deze week naar vandaag verzet.

Inderdaad regent het bij het opstaan. Nadat we samen ontbeten hebben, vertrekt Katja naar haar babysit baantje. Daar verdient ze toch een zekere $80 per week mee, op woensdag- en donderdagochtend.

Op Petra's aanraden besluit ik vandaag Cosmo's wandeling interessanter te maken voor hem. Ten eerste doe ik hem voor het eerst de backpack, die hij voor zijn eerste verjaardag kreeg, om. Deze Outward Hound (vind ik altijd zo'n leuke naam) rugtas vul ik met mijn waterflesje. Cosmo vindt dat wel best, so far so good.

Ook neem ik snoepjes voor hem mee om weer eens een trainingprogramma te gaan doen, een supergoede suggestie van Petra. Ik heb er helemaal vertrouwen in, dat Cosmo dit ook leuk gaat vinden. Hij is tenslotte ook altijd heel enthousiast iedere middag thuis tijdens onze trainingen.

Maar ik heb waarschijnlijk buiten de regen gerekend, waar Cosmo dus een grote hekel aan heeft. Het regent niet eens zo hard, maar hij heeft er al in de cul de sac genoeg van! Een record!

Zo gauw geef ik het niet op. Ik begin meteen met trainen en snoepjes, denkend, dat hij daar toch wel voor zal gaan. En waarempel, we lopen zonder getrek of stilstaan een hele straat naast ons huis uit. Cosmo lijkt zijn "vracht" ook rustig te dragen. Hij is aan het werk en mijn mensenogen lijken een soort trots in zijn houding te zien.

Inwendig prijs ik Petra om haar inzicht. Zie hier, zomaar een hond, die wel wil lopen! In de regen zelfs nog wel, duidelijk helpen de kunstjes, die hij moet doen en de snoepjes. Het gaat allemaal wat langzamer dan gewoonlijk met vaker stoppen, maar goed, beter dan het ezelgedrag. Ik voorzie een lekker lange wandeling, want ondanks de regen is de temperatuur zeer aangenaam.

En dan...doet Cosmo zijn behoefte. Zijn, zoals we dat hier in de VS zo netjes zeggen, nummer twee behoefte. Daarna is hij klaar. Klaar met zijn behoeftes, klaar met de regen, klaar met de wandeling, geen snoepjes of rugzak veranderen hem van gedachten. Hij zet zijn vier poten schrap zoals nooit tevoren. Er zit niets anders op, dan terug te keren, want dan loopt hij wel.

Maar ik heb ook ezelachtige neigingen en geef niet op. Volgende keer, zonder regen, doen we weer hetzelfde. Maar eerst zal ik hem morgen naar het W&OD pad of een ander natuurgebied meenemen. Daar vermaakt hij zich altijd prima en ik ook. Maar ja, daarvoor heb ik nu eenmaal niet iedere dag tijd, dus we moeten een manier vinden om de "gewone" buurtwandelingen ook leuk te maken.

Vorige week heb ik van Rick EA Sports Active voor de Wii gekregen. Vandaag is de perfecte dag om dat uit te proberen. Ik kies de twintig minuten durende "moeilijke" workout. Nou, dat is het ook zeker! Lunges, squats, hardlopen, power-lunges, power-squats, roeien met een band en meer, het is werkelijk een intense twintig minuten. Veel intenser, dan de Wii Fit, ik zie ernaar uit dit programma meer te gebruiken.

Inmiddels is het tijd om naar Anytime Fitness te gaan. Ik heb een afspraak met Roger om elf uur. Keurig op tijd ben ik aanwezig, maar Roger heeft per ongeluk een dubbele afspraak gemaakt. Hij is een supertrainer, maar zijn organisatietalent laat zeer te wensen over!

Noodgedwongen ga ik een half uur op de elliptische machine. Ik doe het heel rustig aan, want ik heb vanochtend al genoeg beweging zonder dit halve uur. Er is een leuk programma op tv over hoeveel antieke troep, die mensen hebben verzameld, waard is. Ik kijk meer, dan ik beweeg. Gelukkig is het verder rustig, dus niemand wil mijn machine.

Tijdens het halve uur met Roger vraag ik vooral aan rug- en buikspieren te werken. Nou, dat laat hij zich geen tweede keer zeggen! Maar het is goed, want vooral mijn rugspieren kunnen wel wat versterking gebruiken. Sharon concentreert zich naar mijn gevoel erg op de borstspieren.

Thuis tref ik Kai al aan, zijn zomer is begonnen. Hij heeft de examens vandaag goed gedaan en kan nu van een welverdiende vakantie gaan genieten. Om het te vieren haal ik op zijn verzoek lunch van Noodles & Company. Ook voor Katja, die net klaar is met babysitten. Hun Bangkok Curry voldoet aan het Weight Watchers dieet, dat Katja volgt.

Laura komt om mij een massage te geven. Met het warme weer voel ik me altijd een stuk beter, maar de afgelopen paar dagen begon ik toch weer de gewoonlijke knopen te voelen. Ze kneedt ze er allemaal uit. Ook kan ze volgende week gelukkig voor de katten komen zorgen.

Net op tijd ben ik klaar om Saskia mee te nemen naar de orthodontist. Daar is het druk en we moeten even wachten. Saskia heeft helemaal genoeg van haar beugel en vraagt, wanneer die er af mag. Ze gaan kijken, hoe deze nieuwe draad het doet, maar het ziet er volgens Dr. McGrath goed uit. Ik zal ook blij zijn na drie beugelbekjes er klaar mee te zijn!

Om kwart over vier zijn we klaar en Saskia heeft om vijf uur een chiropractorafspraak nog geen twee kilometer verderop. Ik bel de chiropractor om te vragen, of we daar nu kunnen komen. Gelukkig kan dat, scheelt weer een ritje.

Brandon is in Venezuela, weet ik via Facebook (ik vind het niet erg netjes, dat hij dat ons niet persoonlijk vertelde vorige week, maar goed). Saskia wordt behandeld door een invallende vrouwelijke chiropractor. Een van Saskia's klachten is, dat Brandon haar nek niet masseert, als ze hoofdpijn heeft. Deze dokter doet dat wel en Saskia vindt dat erg fijn! Ik ga daar toch een opmerking over maken tegen Brandon.

Thuis bekijk ik Saskia's jaarboek van school. Dit is haar eerste "officiele" jaarboek, de basisscholen hebben wel een boekje, maar dat is door vrijwilligers samengesteld. Dit is haar eerste gebonden jaarboek. Ik vermaak me met de commentaren, die haar vrienden en vriendinnen schreven. Gelukkig voor onze sociale vlinder heeft Rick extra bladzijden bijbesteld voor opmerkingen van vrienden en vriendinnen.




Saskia's pagina, van de foto met haar en Kaylee als "superheroes" met Halloween mag ik geen foto voor dit weblog maken, al vind ik die heel leuk

Vooral het commentaar van James vind ik zeer vermakelijk:
I love Saskia more than the sun. You are my best friend for life and we were born to be partners cuz our projects always get A's - James Gevolgd door Brendan:
Well, I can't write something as "deep" as James, but here goes. Ure (you're) awesome and cool. Ure one of my best friends. Ure fun to talk to and be around and yre awesome.
Kostelijk!


Rick komt weer uit Maryland en haalt onderweg Grieks eten op van Plaka Grill. Dit is de eerste keer, dat ik hun eten eet en ik moet zeggen, het verbaast me niets, dat het zo'n druk restaurant is! De kipsouvlaki sandwich is werkelijk heerlijk!

Katja moet vanavond ook weer oppassen en Kai gaat met vrienden helemaal naar Silver Spring, Maryland, voor Silverdocs. Dit heeft even wat voeten in de aarde, want Silver Spring is helemaal aan de andere kant van Washington (zo'n dertig kilometer verderop) en het meest criminele gebied hier. Het filmfestival begint om 22:15 en de jongens zouden aanvankelijk met de metro gaan. Maar die gaat om 23:50 dicht en dat zullen ze niet halen.

Het plan is eerst, dat een van hun vrienden hen erheen rijdt en na middernacht ook weer terug. Daar voelen Rick en ik ons niet gerust bij. Ze moeten door nare gebieden en over heel drukke wegen en deze jongen kennen wij niet.

Uiteindelijk wordt er overeengekomen, ook in overleg met Charlies ouders, dat Charlie en Kai met Nicky meerijden erheen en Rick ze na afloop op gaat halen. Arme Rick, maar die heeft dat toch liever, dan Kai aan een onbekende tiener overleveren. Er zijn net iets teveel berichten van zulk soort excursies, die verkeerd aflopen. Jammer en belachelijk, dat de metro zo vroeg sluit, anders zou er geen probleem zijn en zouden de jongens gewoon met het openbaar vervoer gaan.

dinsdag, juni 16, 2009

Libelles en lelies

Met schrik word ik om kwart voor zeven wakker. Dat is ongewoon! Saskia heeft hoofdpijn en vraagt, of ze later naar school mag. Prima, hoor, deze laatste dagen doen ze niets meer op school. Ze heeft het grootste deel van haar "locker" al mee naar huis en neemt enkel een potlood mee naar school.

Terwijl Saskia verder slaapt, ga ik met Cosmo wandelen. Die heeft er vandaag weer geen zin in. Ik trek hem gewoon mee, als hij weer eens koppige ezel speelt. Het is vandaag toch mijn "rust"dag qua sporten, dus ik vind het wel prima, als we er maar een half uur op uitgaan. Maar ergerlijk is die eigen wil van het anders zo schattige hondenbeest wel. Ik vraag me af, hoeveel andere honden op die manier laten weten, dat de route hen niet aanstaat!

Nadat ik Saskia naar school heb gebracht komt Pat me ophalen. We gaan terug naar Meadowlark Gardens om te fotograferen. We hopen de waterlelies nog in bloei aan te treffen.

Bij de ingang overwegen we even een jaarpas te nemen. Maar die had ik vorig jaar en toen heb ik hem maar een keer gebruikt. We betalen dus gewoon de $5 entree per persoon. De oudere dame waarschuwt ons, dat we niet in het park mogen picknicken. Waar dat vandaan komt is ons een raadsel, want behalve onze fototassen hebben we niets bij ons.

Buiten is het overwegend bewolkt, wat voor goede belichting zorgt. De temperatuur is koeler, dan de afgelopen dagen, wat het fotograferen beduidend aangenamer maakt. Op het moment zijn veel van de lelies uit en dat zijn bloemen, die ik heel inspirerend vind om te fotograferen.


Zoals altijd vindt Pat een plekje om te fotograferen en loop ik meer rond. Alweer zie ik allerlei libelles rondvliegen en wacht tot een van hen neerstrijkt om ze te fotograferen. Vandaag heb ik wel heel veel geluk, want maar liefst vijf van de acht verschillende soorten, die hier volgens het foldertje van het park rondvliegen, poseren voor mij.


Dit park is zo idyllisch mooi! Het is een wonder, dat het niet beter bekend staat (hoewel maar goed ook, want dat draagt bij aan de serene rust). Overal staan bankjes omgeven door mooie bloemen, kunst, rustieke houten bruggetjes en prieeltjes. Maar wat het zo bijzonder maakt zijn de dieren. De gekleurde vissen en schildpadden in de vijvers, de vlinders en libelles en de vele vogels maken het een klein paradijsje.


Gelukkig staan er nog een aantal waterlelies heel mooi in bloei. Daar kwamen we tenslotte voor. Ook poseert een Eastern Tiger Swallowtail vlinder prachtig op een roze bloem. Tevreden houden we het rond een uur voor gezien.

Inmiddels rammelen onze magen toch wel. In het park vertelde Pat, dat ze zich de laatste week "raar" heeft gevoeld. Geen wonder, haar oudste dochter, Sam, heeft morgen haar high school graduation en vertrekt aan het einde van de zomer naar Colorado. Wetend, dat Sweet Ginger Pats "comfort food" restaurant is, stel ik voor daar te gaan eten.

Pats ogen lichten op, zij heeft nu echt zin in sushi. Mooi! Ik voorzie een herfst met veel excursies om haar aandacht van het gemis van haar dochter af te leiden. Haar jongste dochter is stiller, dus ze verwacht een stil huis volgend schooljaar.

Bijna de hele maand juli gaat Pat met haar jongste dochter Katie naar hun huis in Medford Lakes, New Jersey. Wij zijn daar ook uitgenodigd, maar ik betwijfel, dat de rest van mijn gezin wil gaan. Zij kennen Pat en haar gezin tenslotte niet. Maar ikzelf wil wel graag eens zien hoe het er daar uitziet. Pat heeft me er zoveel over verteld. Als het lukt ga ik de tweede week van juli een paar dagen daarheen.

Als Pat me thuis heeft afgezet, maak ik meteen rechtsomkeerts om bij Giant ons avondeten te gaan halen. Rick en ik hebben vanochtend besloten pita's met gegrilde kip (kant en klaar te koop), kaas, tomaat, ui en salsa te eten. Lekker makkelijk en heel smakelijk, iedereen vindt het lekker.

De rest van de middag zit ik buiten, maar tegen etenstijd wordt het me waarempel te koel. Saskia komt terug uit het zwembad met de mededeling, dat het gesloten is wegens donder. Huh? Er is echt in de verste verte geen onweer te bekennen voor de verandering. Wellicht hadden de lifeguards zin in vroeg vrij?

Eigenlijk had ik Katja al thuis verwacht voor het avondeten, maar die heeft besloten onderweg te stoppen om neef Lucas een bezoek te brengen. Lucas vindt dat hartstikke leuk en leidt haar rond op de marinebasis Quantico. Voorheen hadden ze weinig contact, maar zijn nabijheid helpt de familiebanden zeker.

Het is bij tienen en Katja belde net om te zeggen, dat ze op weg naar huis is. Raar als het klinkt, ik heb haar de afgelopen paar dagen weer echt gemist. Kai heeft nog twee examens morgen en dan is zijn schooljaar klaar. Saskia wil donderdagochtend wel nog even naar school om afscheid van iedereen te nemen. We tellen de uren tot de zomervakantie.

maandag, juni 15, 2009

Weer een leuke internet ontmoeting

De laatste schoolweek of liever halve week, want donderdag is de officiele laatste dag, maar Kai gaat dan niet en Saskia heeft maar een paar uur, is begonnen. Misschien omdat Katja al een aantal weken thuis is, maar ik heb "het" zomergevoel al een tijdje. Vorig jaar kreeg ik dat pas, toen de kinderen vrij hadden.

De zon schijnt weer uitbundig, wat opstaan zoveel makkelijker maakt. Aan de ene kant vind ik Sharons schema van half negen fijn, omdat we dan ook vroeg klaar zijn. Aan de andere kant had ik het liever een half uurtje later gewild, zodat ik eerst even lekker met een kop koffie email e.d. kan lezen.

Stephanie, Katja's toekomstige flatgenote, is er weer en groet me verlegen. Het gesprek is geanimeerd, maar de college meisjes doen niet mee. Grappig, want ik denk, dat Katja gewoon mee zou kletsen. Maar om dat te testen, zou ik haar om acht uur uit bed moeten krijgen. Vrijwel onmogelijk, dus, tenzij het iets is, wat ze heel graag bij wil wonen!

Het uur vliegt voorbij en een aantal dames gaat erna nog op de elliptische machine. Ik vind, dat ik Cosmo een flinke wandeling verschuldigd ben, dus sla dat vandaag over. Cosmo heeft er voor de verandering ook zin in en zonder getrek lopen we door de buurt.

De tijd vliegt en voor ik het weet moet ik me haasten. Gauw douche ik me en rijd naar Vienna om mijn fiets bij Spokes Etc. af te leveren. De afgelopen paar weken heb ik Ricks fiets gebruikt, want die schakelt beter en fietst lichter. Op de zijne hoef ik niet eens terug te schakelen op heuvels, terwijl die van mij als lood voelt tijdens het heuvel op gaan. Nu krijgt de mijne een "gold tune up" voor $130, dus ik verwacht daarna vrijwel te vliegen op die fiets!

Om half een heb ik met Ymkje en Gert afgesproken bij de Federal Triangle metrostop in het Reagan gebouw. Met de metro ga ik dat niet meer halen, dus ik besluit naar Washington te rijden. Bij het Reagan gebouw moet ik mijn rijbewijs laten zien en wordt de van nagekeken op explosieven. Na een paar minuten mag ik de garage in.

Hier is vrijwel altijd plaats, maar het is even zoeken in de enorme garage. Ik vind een ruime plek in "Mexico". De hoeken en verdiepingen in de garage hebben allemaal de namen van landen, zodat je je makkelijker herinnert, waar je staat.

Als ik boven de grond kom, hoor ik een gezellig bandje spelen op de binnenplaats. Mijn vriendin Mary werkt in dit gebouw en schreef vorige week al, dat Chaka Khan er was. Dit bandje is niet bekend, maar klinkt erg goed.

Meteen zie ik Ymkje bij de ingang van het metrostation. We hebben elkaar nog nooit in persoon ontmoet, maar wel op foto's gezien. We maken kennis en even later ontmoet ik ook Gert.

Ymkje en Gert komen net uit North Carolina, waar ze een weekje aan het strand hebben doorgebracht. Zij hebben de groene kaart loterij gewonnen en nu is Ymkje hard bezig een baan te zoeken. Zij heeft voor een baan net het vierde interview gehad. Hun verhaal horend vind ik het heel ondernemend, dat ze, twee volwassen kinderen in Nederland achterlatend, deze emigratiestap willen gaan nemen. Ik wens hen heel veel succes!!

We beginnen met een lunch op het terrasje van Aria Trattoria. Daar horen we op de achtergrond ook de gezellige live muziek. De serveerster waarschuwt ons, dat we vandaag geen pizza's of lasagna kunnen bestellen, want de baksteenoven doet het niet. Dan houden we het maar bij een salade. Die van mij is heerlijk met druiven, blue cheese, kip, cranberries en meer.


De gezellige binnenplaats met groot terras van het Reagan gebouw

Het gesprek verloopt geanimeerd. Gert vraagt mij, of dergelijke internetontmoetingen weleens mis gaan. Ik kan eerlijk "nee" antwoorden. Iedereen, die ik heb ontmoet, is op vakantie en het is voor mij altijd leuk om hen delen van mijn geliefde omgeving te laten zien. Er is ook altijd meer dan genoeg gesprekstof.

Tijdens het eten bespreken we, wat we vanmiddag zullen gaan doen. Gert en Ymkje zijn al eerder in DC geweest en hebben een groot deel van de Mall al gezien. Maar in het Capitool zijn ze nog niet geweest en denken, dat dat onmogelijk is, omdat je zo vroeg al kaartjes moet gaan halen.

Twee weken geleden heb ik met Ingrid uitgevonden, dat je nu ook in de "walk up" rij kunt aanschuiven en dan al gauw kaartjes kunt bemachtigen. Dat gaan we dus proberen. Verder is Gert jurist en zeker geinteresseerd in de lezing bij het Supreme Court.

De wandeling naar het bezoekerscentrum van het Capitool is flink, maar ook mooi. We komen langs het mooie, neo-klassieke gebouw van de National Archives, waar een enorme rij staat om naar binnen te gaan. Even later zien we het Newseum en de Canadese ambassade, beiden opvallende gebouwen.

Na Capitol Hill op te zijn geklommen en de nodige foto's van het imposantste gebouw van Washington te hebben genomen, komen we bij het bezoekerscentrum aan. Daar vraagt de Capitol politie agent aan Gert, of hij eten of drinken in zijn rugtas heeft. Daar zit wel appelsap in, ja. Dat mag niet mee naar binnen, dus drinken Gert en Ymkje het gauw zoveel mogelijk op.

Eenmaal door de veiligheidspoortjes (het gaat er nu zoveel efficienter aan toe, dan voorheen, ik kan er niet over uit) lopen we naar beneden en sluiten aan in de korte rij wachtenden. Het duurt niet lang voor er kaartjes vrij komen. De mensen voor ons krijgen ze, maar als wij aan de beurt zijn, zijn er maar twee over. Die worden aan mensen achter ons gegeven.

Wij zijn de volgenden aan de beurt en denken nu weer te moeten wachten. Een groepje van vier voor ons besluit echter opeens toch maar niet naar binnen te gaan. Wij kunnen toch nog met de groep van 14:10 naar binnen! Vooral omdat we ook de lezing in het Supreme Court nog willen meemaken is dat een groot geluk.

Voor de tweede keer kijk ik de film over "E Pluribus Unum" (uit velen een) en het Congres. Dat is geen straf, want het is een mooie film. Dan worden we naar een van de rijen met gidsen geleid. Onze rij mag als eerste naar boven en krijgt een goede gids!

Zijn verhaal is weer heel anders, dan wat ik met Ingrid een paar weken geleden hoorde. Hij geeft meer aandacht aan de geschiedenis en feiten van het gebouw, minder aan de kunst, die er hangt en staat. Dit is een van de redenen, waarom ik het niet erg vind een rondleiding meerdere malen te doen. Iedere keer leer ik weer iets nieuws (dit keer, dat de schilder van de hoge schilderingen van de stellage viel en daarna er niet meer op durfde). Ook is het nieuwe beeld van Ronald Reagan inmiddels onthuld door Nancy Reagan anderhalve week geleden.


Vandaag heb ik alleen mijn kleine toestelletje mee, wat weer andere foto's levert

Om kwart over drie staan we weer buiten en banen ons een weg door de toeristen naar het Supreme Court gebouw. Hier is het vele malen drukker, dan een paar weken geleden. Er staat een rij voor het veiligheidspoortje. Die gaat vrij snel en we sluiten aan in de (flinke) rij voor de laatste lezing van de dag.

Gelukkig is er genoeg plaats in de rechtszaal en wij zitten ergens in het midden. Meteen herken ik de docent van een paar weken geleden, dus ik weet zeker, dat Gert en Ymkje een leuk verhaal gaan horen. Ik ben onder de indruk, want, zonder te klinken, alsof hij een uit zijn hoofd geleerd versje opzegt, speelt deze Ben Gold het klaar alle informatie en grapjes van een paar weken geleden te herhalen!

Dit keer zijn er veel meer vragen, waar Ben bekwaam antwoord op geeft. Duidelijk weet hij heel veel over de geschiedenis van het gebouw en de justices en de verschillende zaken, waar ze mee te maken krijgen. Iedere keer, als ik zo'n lezing hoor, neem ik me voor erheen te gaan, als de justices een zaak horen. Wie weet volgende winter...

Net voor het gebouw sluit, staan we weer buiten. De Library of Congress ligt naast het Supreme Court en dat wil ik Ymkje en Gert ook wel graag laten zien.

Een kwartier voor sluiting komen we eraan. Er ligt een rode loper en ik zie een man in tuxedo naar binnen gaan. Binnen is men duidelijk bezig een speciaal evenement op te zetten. We bewonderen de mooie architectuur en de grote leeszaal met vijf mijl aan boeken. Om ons heen wordt er duidelijk versierd voor een party. Als we weggaan zien we keurig geklede stellen, hij in tuxedo, zij in net zwart jurkje, naar binnen gaan. Die rode loper was dus helaas niet voor ons.


Moe van de indrukken, en arme Gert heeft een flinke blaar, lopen we langzaam terug naar het Reagan gebouw. Het hotel van Ymkje en Gert ligt aan het einde van de blauwe Metro lijn en ik adviseer hen om bij King Street in Alexandria uit te stappen. Daar zullen ze allerlei leuke restaurantjes vinden.

We nemen hartelijk afscheid. Het was een erg leuke middag en ik hoop hen, als ze hierheen geemigreerd zijn, nog vaker in Washington te kunnen ontvangen.

Bij de ingang van het Reagan gebouw moet ik mijn rijbewijs laten zien en door de veiligheidspoort. Aan de andere kant probeert een van de agenten een vrouw te helpen, die vergeten is, waar haar auto staat. Een ieders nachtmerrie in dit gebouw! Gelukkig weet ze nog "Mexico", maar dat zegt de veiligheidsbeambte natuurlijk niets. Ik hoor het en zeg, dat mijn auto ook in "Mexico" staat, op B2 aan deze kant van het gebouw. Zelden heb ik een dankbaarder iemand gezien, dan die vrouw! Mijn goede daad voor de dag is weer gedaan.

De terugtocht verloopt langzaam. Gewoonlijk is mijn sluiproute snel, maar vandaag zijn er allerlei opstoppingen. Rick heeft daar ook last van, die moet weer helemaal uit Maryland komen. We maken het vanavond makkelijk en bestellen Domino's pizza.

De temperatuur is weer heerlijk, dus ik schrijf mijn verslag van vandaag buiten. Zolang de luide cicades er nog niet zijn is het geluid van ons watervalletje idyllisch en de lichtjes van de vele vuurvliegjes geven mij dat gevoel van "zomer in Frankrijk" (waar volgens een aantal mensen dit gebied trouwens op lijkt).

zaterdag, juni 13, 2009

Een weekend buiten bezig

Zaterdag

Het is vochtig warm en bewolkt vanochtend en pas om half tien staan Rick en ik op. Nog vier schooldagen en dan begint de zomer van wekkerloze ochtenden.

Samen gaan we Saskia ophalen, die bij een nieuw vriendinnetje logeert. Dit meisje woont aan een straat, die wij niet kenden. De prachtigste huizen staan erlangs! Landgoederen is eigenlijk een betere beschrijving. We staan weer versteld, dat er hier zoveel mensen wonen, die zich zulke huizen kunnen veroorloven!

Mary Ellen heeft vanochtend geen tijd om te lopen en eigenlijk vind ik dat ook wel prima. In dit klamme weer is hardlopen echt geen pretje! Bovendien moet er van alles aan de tuin gedaan worden, dus ik stel aan Rick voor, dat ik het gras maaien voor mijn rekening zal nemen. Dan kan hij werken aan onkruid trekken, want als ik dat doe word ik lekgeprikt door allerlei insekten.

Nu maait Rick meestal met de rijdende machine, maar die vind ik eng. Ik doe het wel met de gasmaaimachine. Nu hebben wij een aardige lap tuin en aan beide kanten van het huis een flinke heuvel. Het is dus een goede inspanning en al gauw ben ik doorweekt. Na anderhalf uur ziet het er weer keurig uit en heb ik mijn beweging wel weer gehad!

Tot voor kort hadden we een struik naast de garage staan, waar een ziekte in was gekomen. Samen met onze buurjongen heeft Rick die vorige week uitgegraven. Dat is een hele klus, want onze grond bestaat uit dikke rode klei (toevallig schreef DixieChick hier ook net over). Klei, die door alle regen van de afgelopen tijd nog zwaarder is geworden (en die overal op en aan gaat zitten, vooral via Cosmo's poten, maar ik dwaal af).


Een kruiwagen vol klei

Enfin, met veel moeite is het dus gelukt die dode struik eruit te krijgen. Maar nu hebben we een gapend gat naast ons huis. Daar willen we dus weer een boom of struik inzetten en ik weet precies, wat ik er graag zou zien staan: een crape myrtle. Deze bomen bloeien bijna de hele zomer, wanneer er door de hitte hier verder weinig in bloei staat.

Om er een uit te zoeken rijden we naar Craven's Nursery. Dit tuincentrum is nog geen vijf kilometer bij ons vandaan en het is enorm! Ik ben niet zo'n tuinierster, dus kom niet vaak bij tuincentra, maar als ik er dan ben kijk ik mijn ogen uit.


Buiten staan zover je kan kijken bomen en struiken in alle soorten en maten. Dat er zoveel verschillende soorten hulst zijn, bijvoorbeeld, daar had ik geen idee van. Binnen staan ook nog allerlei leuke hebbedingetjes (en Mariabeelden) voor in de tuin. We zien van alles, behalve crape myrtles.

Als we ernaar vragen blijken ze recht voor onze van te staan. Duidelijk is onze plantenkennis zeer gelimiteerd. Er is een ruime keuze en een ervan is een redelijk geprijsde kersenrode boom. Die gaat het worden! We regelen, dat hij 3 juli bezorgd en geplant zal worden (als we hen de boom laten planten krijgen we er een jaar garantie op, nooit weg in dit klimaat).

Nadat we Saskia bij haar partijtje hebben afgezet, rijden we naar Tysons Corner. Wij hebben kaartjes voor de film Up! in 3D en Kai, Michael en Charlie gaan The Hangover kijken. De recensies voor Up! zijn heel goed en het is maar goed, dat Rick van tevoren online de kaartjes heeft gekocht. Onze voorstelling is uitverkocht!

De jongens maken zich nog even zorgen, want The Hangover is "rated R", wat betekent, dat je onder de zeventien niet naar binnen mag zonder ouder. Kai en Michael zijn zeventien, maar Charlie nog niet. Voor de zekerheid gaat Rick naar binnen met een Hangover kaartje en Charlie met een Up! kaartje, maar geen haan, die naar de leeftijden kraait.

Up! voldoet aan alle verwachtingen. Het is wat melancholisch in het begin, grappig in het midden en aandoenlijk aan het einde. Het is een film met alle Disney ingredienten (dood, niet aanwezige ouders etc.) en een heel apart verhaal. Zeker in 3D is hij zijn geld meer dan waard.

Onze film is eerder afgelopen, dan die van de jongens, en we hebben afgesproken, dat ze ons bij T.G.I. Friday's zullen treffen. Daar krijgen we al gauw een tafeltje. Kai bestelt de gefrituurde boontjes als voorafje en zelfs Charlie, die niet van boontjes houdt, zie ik er stiekem toch een paar eten.

Sinds we hier voor het laatst aten is er een nieuwe pagina aan het menu toegevoegd: Right portion, right price. Daarop staan gerechten, die tussen de $6,99 en $9,99 kosten en kleinere porties zijn. Precies mijn ding dus en ik bestel de "dragonfire" kip voor $8,29.

Daar krijg ik geen spijt van. De kipfilet is gemarineerd in een pittige Kung Pao saus met daarbovenop ananassalsa. Het geheel wordt geserveerd met bruine rijst met worteltjes erdoor en broccoli en mandarijntjes. Inderdaad precies de goede portie, niet teveel en niet te weinig.

T.G.I.Friday's was het eerste restaurant, waar we na aankomst in de VS aten, waardoor ik me altijd wat nostalgisch voel, als we er eten. Dit was, waar we giechelend kennis maakten met gevulde "aardappelschillen". Die zijn toch voor varkens, dachten wij, tot we ze proefden en ons realiseerden, hoe lekker ze ook voor mensen kunnen zijn. Na al die jaren blijft dit een van de betere ketens in de VS.

Zondag

Al om half negen stappen Jan en ik op de fiets. We willen de drukte van de Tour de Cure, die vandaag in Reston wordt gehouden, voor zijn. Ricks collega's van Microsoft doen aan die Tour mee, maar vanwege het drukke weekend van vorige week hebben wij daar dit jaar vanaf gezien.

Het is werkelijk schitterend weer. De luchtvochtigheid van de afgelopen dagen is helemaal verdwenen. Het is zo vroeg al warm genoeg om in korte mouwen te fietsen. Fijne bijkomstigheid van de race later vandaag is, dat bij alle oversteekpunten (waarvan sommigen best gevaarlijk zijn) politie staat om ons over te helpen.

Binnen het uur bereiken we Herndon. Het wordt al flink druk met fietsers, dus we besluiten niet verder te rijden. Op de terugweg zien we nog een dikke groundhog langs de kant. In de verte zie ik ook een klein hert grazen, maar verder houdt het wild zich met de drukte op het pad verborgen.

Onderweg heb ik Jan en Paul uitgenodigd voor het avondeten. Ze hadden een tijdje geleden al gegrapt onze nieuwe deckset in te willen wijden en dit weer is daar perfect voor. Bij Whole Foods haal ik kip en biefstuk en pinda en teriyaki marinade voor sate. Daarbij serveren we dan komkommersalade en stokbrood en Jan zal een salade meebrengen. Toe angelfood cake met verschillende verse bessen en slagroom, wat er neem ik aan goed in zal gaan.

Als ik thuiskom staat er een kooi met een babyvogel op tafel. Kai en Saskia hebben die onder een enorm hoge boom in de tuin van de buren gevonden en van de katten gered. Het diertje heeft gespikkelde veertjes en hopt, maar kan nog niet vliegen. Het nest zit veel te hoog om het erin terug te zetten.




De dieren zijn zeer geinteresseerd (let op Meike achter de kooi en Sushi onder de tafel staat niet op de foto)

Het probleem is nu: hoe gaan we voor dit diertje zorgen, zodat het overleeft? Kai belt met het Wild Bird Center hier in Oakton. Het eerste advies is natuurlijk terugzetten in het nest, maar dat is onmogelijk.

Dan krijgt Kai het telefoonnummer van de Wild Bunch Wildlife Rehabilitation. Op het antwoordapparaat daar staat, dat als je een jong vogeltje buiten het nest vindt, je het moet laten, waar het is. De ouders komen het dan weer voeden. Er zit niets anders op, dan het diertje terug te zetten, ondanks het kattengevaar. Duidelijk zal het ons anders ook niet lukken het in leven te houden.

Tijd om de komkommersalade te gaan maken en het vlees te marineren. We hebben al lang geen gasten meer gehad bij het avondeten. Ik zie erg uit naar een gezellig avondje met vrienden als afsluiting van alweer een heerlijk weekend.

vrijdag, juni 12, 2009

Vrijdag

Oei, wat heb ik vanochtend een moeite met opstaan! Gisteravond is het later geworden, dan ik wilde. Even overweeg ik, om later naar de fitness te gaan en mijn eigen gewichtenroutine te doen. Maar ik vind het groepje toch te leuk, dus netjes om vijf voor half negen loop ik het lokaal binnen.

Vrijdag is altijd de drukst bezochte dag, dus ik moet even een plekje vinden. Er zijn ook altijd te weinig gewichten, maar niemand, behalve Sharon en ik, gebruiken de 15 ponders, dus die zijn er altijd.

Sharon gebruikt op het moment helemaal geen gewichten, want haar rug is nog helemaal niet goed. Ik hoop voor haar, dat het gauw beter wordt, maar ik houd het ook in gedachten als voorbeeld, dat het beter is niet teveel te willen doen.

Kirsten heeft vanochtend onze wekelijkse wandeling afgezegd, helaas, want het is lekker, zonnig weer. In plaats daarvan doe ik een zware interval van een half uur op de elliptische machine. De analoge tv kanalen op de machine hebben een heel slechte ontvangst. Is dat omdat de hele VS vannacht overgaat op digitale tv? Ouderwetse antennes zullen onbruikbaar zijn vanaf morgen.

Thuis is Katja op en zich aan het klaarmaken voor haar reis naar North Carolina. We eten samen nog lunch en dan vertrekt ze voor haar rit van 268 mijl (431 km) naar het zuiden. Of ik er ooit aan zal wennen, dat ze zulke afstanden in haar eentje rijdt, weet ik niet. Dat zij en Justin elkaar willen zien, snappen Rick en ik wel, dus het moet maar.

Als Katja is vertrokken overvalt me opeens een enorme vermoeidheid. Maar het is zulk heerlijk weer, zonde om het te verslapen! Lezen bij het zwembad is ook rust, dus ik maak me klaar daarheen te gaan.

Nu de kinderen nog school hebben, is het voor drie uur nog heerlijk leeg. Chris trekt haar baantjes en ik krijg dat bekende "ik moet eigenlijk" gevoel. Maar ik ben moe en heb een interne conversatie, dat het vandaag genoeg is om mezelf even onder te dompelen. Het water voelt heerlijk! Ondanks de vele onweersbuien warmt het kennelijk toch goed op.

Mijn boek begint me langzaam meer te boeien. Eigenlijk wil ik ook graag zo'n audioboek vinden, zodat Rick en ik daar op weg naar Michigan naar kunnen luisteren. Heeft iemand nog suggesties voor mystery/thrillers, die ook iets met geschiedenis te maken hebben. William Dietrich schrijft weer heel anders, dan Dan Brown, maar ze hebben wel overeenkomsten.

Een oude bekende komt even bij mij kletsen. Zij is niet mijn favoriete persoon, om eerlijk te zijn, maar ik blijf natuurlijk aardig. In het verleden heeft ze nogal vreemde dingen gezegd en gedaan, maar het zal haar vergeven zijn. Ze komt herinneringen ophalen over de zomerkampen van onze kinderen.

Ja, dat zijn lang vervlogen tijden, toen Katja en Kai naar Frying Pan Park gingen en daar koeien leerden melken. De kinderen genoten van die kampen en zijn er nu nog trots op, dat ze een koe gemolken hebben en biggetjes gevoed hebben. Die kampen zijn er dit jaar weer, maar L. vertelt, dat er veel minder kinderen heengaan. Waarom is niet duidelijk, aan de prijs kan het niet liggen, want ze zijn echt niet duur voor twee volle weken kamp.

Kidwell Farm bij Frying Pan Park is de dichtstbijzijnde boerderij, een half uur rijden bij ons vandaan. Hier in de nabije omgeving zijn geen weides met koeien en schapen of varkens- of kippenboerderijen. Dat zo'n kamp onze kinderen dus het boerderijleven van nabij liet meemaken, vond ik wel erg leuk.

Misschien komt dat wel door mijn eigen achtergrond, ik fietste dagelijks langs boerderijen en koeien in weilanden vroeger. Ik herinner me, dat ik terug naar huis fietste na een eindexamenfeest vroeg in de ochtend en de koeien sliepen in de wei. Rick komt ook oorspronkelijk uit een boerengebied. Iedere keer, als we naar zijn vader gaan, moet ik aan Nederland denken, want West-Michigan lijkt daar enorm op. Niet voor niets zijn daar zoveel Nederlandse emigranten heengegaan.

L. vertelt ook, dat bij de middle school, waar haar zoon heengaat, een heel aantal kinderen ziek is met "griepverschijnselen". Waarschijnlijk, volgens haar, zijn het gevallen van H1N1 oftewel de varkensgriep. Inderdaad kregen we vandaag een email van het schooldistrict, dat de ziekte is aangetroffen in de scholen hier. Dat is geen nieuws, maar het lijkt zich dus wel uit te breiden. Wij kunnen niet meer doen, dan de kinderen op het hart te drukken hun handen te wassen.

Het zou vervelend zijn, als we nu ziek werden, want we plannen een reis naar Michigan eind volgende week. Die reis zou dan geen doorgang kunnen vinden. Ricks vader en zijn vriendin zijn wel in goede gezondheid, maar ook al senioren, dus die wil je dan niet in gevaar brengen. Maar we zullen niet op de feiten vooruitlopen.

Saskia logeert bij een vriendinnetje vannacht en Katja is dus op reis. Kai, Rick en ik blijven over voor het avondeten. Rick werkt alweer laat in Maryland en heeft zin om de week af te sluiten met een etentje buitenshuis. Kai is doodmoe en kiest ervoor, dat Rick KFC voor hem meeneemt.

Zelf ben ik ook heel erg moe, maar ik vind het zielig voor Rick, als ik niet mee ga. Hij werkt hard en heeft het verdiend om te doen, wat hij vanavond wil. Zijn eerste keuze is het Thaise restaurant Busara. Dat restaurant is echter gesloten. Later vinden we uit, dat ze het aan het renoveren zijn.

Vlakbij ligt Cafe de Luxe, wat een van mijn favoriete restaurants is. Daar krijgen we een tafeltje op het gezellige terras. Steeds meer restaurants hebben terrasjes en er wordt dankbaar gebruik van gemaakt.


Dit restaurant heeft een tonijnsteak voor $16,95 en ik kan het nooit nalaten, die te bestellen. Iedere keer wordt die perfect bereid en zo zacht als boter geserveerd. In veel duurdere restaurants heb ik ze niet zo lekker gegeten!


Hun frietjes zijn ook heerlijk, maar daar eet ik er heel braaf maar een paar van

Thuis zitten we buiten op het deck tot bedtijd. In deze tijd van het jaar kijken we eigenlijk helemaal geen televisie. Te lekker om buiten te genieten van de aangename temperatuur!

donderdag, juni 11, 2009

Whisked away

Het is bewolkt en belooft vandaag een heel warme en vochtige dag te worden. Als eerste ben ik bij de sportschool, alleen Sharon is er nog. Zij heeft enorme last van haar rug, dus vertelt, dat we vandaag alleen Pilates gaan doen.

Daar ben ik niet echt blij mee, want ik heb gisteren mijn gewichtenroutine ook al niet gedaan. Maar ja, het rekken en strekken van Pilates is ook goed voor mij, al vind ik het stiekem maar erg saai. Langzaam komen de anderen binnen en wordt het toch een gezellig uur.

Na afloop gaan Pat en ik nog een half uur op de elliptische machine. Deze week is voorbij gevlogen, zonder dat we samen iets hebben ondernomen. Ik heb me eigenlijk vooral op dingen samen met Katja doen geconcentreerd. Kat vertrekt morgen naar North Carolina tot dinsdag en dan begint donderdag de zomer ook voor Kai en Saskia.

Pat is druk bezig met online fotoalbums maken voor haar oudste, die volgende week haar high school graduation heeft. Sam gaat volgend jaar naar de University of Colorado in Boulder. Pat heeft het er moeilijk mee, dat ze zover weg gaat. Dat kan ik me goed voorstellen, want ik vind Virginia Tech al zo ver!

Cosmo heeft vanochtend hoegenaamd geen zin om te gaan wandelen. Toch neem ik hem mee. Als we de cul de sac uitlopen, zie ik Saskia's vroegere pianoleraar en zijn vrouw met hun twee shelties. Hier heb ik al eerder over geschreven. Dit zijn de enige honden, waar Cosmo heftig blaffend op reageert. Zij blijven stil en ik krijg altijd het "vervelende jongetje in de speeltuin" gevoel hierbij.

Vandaag wordt me verteld, dat Cosmo hun honden een paar weken geleden zou hebben aangevallen (misschien is hij aan een van de kinderen ontsnapt, want ik herinner me niet, dat hij los de cul de sac uit is geweest). Hij zou in hun nek gebeten hebben.

Nu hebben die shelties net zoveel vacht, als Cosmo, en geen van beiden reageren ze angstig op Cosmo. Het lijkt mij heel sterk, dat dat een "aanval" was, eerder een poging tot spelen, vooral omdat Cosmo nog nooit ook maar gegromd heeft of zijn tanden opgetrokken heeft tegen een andere hond (of tegen wat dan ook, ueberhaupt). Maar ja, bewijs dat maar eens.

Gauw loop ik met mijn onbehouwen hond verder. Jee, wat voel ik me dan net als vroeger, toen de kinderen heel klein waren en iets deden met iemand anders' kind, waardoor dat kind ging huilen. Het is onmogelijk te voorkomen en toch krijg jij er de schuld van.

Cosmo doet zijn behoeftes en wil dan niet verder. Prima, dan duik ik wel onder de douche. Daarna vouw ik de achterstallige was op, terwijl ik op Kat wacht. Die heeft haar oppasbaantje vanochtend en daarna hebben we afgesproken te gaan lunchen. Zolang het nog kan maken we zoveel mogelijk gebruik van onze moeder-dochter uren.

De keuze valt op "The Four Sisters", een Vietnamees restaurant hier dichtbij. Katja heeft nog nooit Vietnamees gegeten. Tot mijn verbazing moeten we wachten op een tafeltje. Vijftien tot twintig minuten zegt de hostess, dus we bestuderen intussen het enorm lange menu. Na vijf minuten gaat onze "beeper" al af en nemen we midden in het gezellige restaurant plaats.

We bestellen de overheerlijke "spring rolls", die ik me van toen we in Senegal woonden herinner. Ik houd niet van loempia's of de Chinese "spring rolls", maar voor deze kun je me wakker maken. Misschien heeft het met nostalgie te maken?

Katja neemt een gerecht met eiernoedels, vis en groentes en ik gegrilde gamba's met groentes en rijstcrepes. Die laatsten doen het bij mij niet. Ze zijn me te papperig en hebben geen smaak. Onthouden voor de volgende keer, zodat ik die niet weer bestel. Verder is het allemaal voortreffelijk voorbereid. Niet voor niets is dit restaurant het populairste Vietnamese restaurant in dit gebied!

Van de ene Vietnamees naar de andere gaan we. Het is tijd om onze nagels te laten doen! Katja wil er morgen perfect uitzien voor Justin en mijn zijden nagels zijn aan een opknapbeurt toe. Bij Pro Nails 3 is Katja meteen aan de beurt en ik moet een kwartiertje wachten.

Het verbaast me, hoe druk het er is zo midden op de dag op een donderdagmiddag. Als ik dat had geweten, had ik een afspraak gemaakt, want Katja moet om tien voor half vier weer oppassen.

Als ik Thu vertel, dat ik haast heb, denkt zij alles binnen het uur te kunnen doen. Hm, misschien moet ik voortaan altijd haast hebben, want meestal zit ik hier wel een uur tot anderhalf uur. Inderdaad maakt Thu bekwaam mijn vingernagels mooi en vervangt dan ook nog de nagellak op mijn teennagels, zodat die dezelfde kleur hebben. Dit alles binnen vijftig minuten en het ziet er keurig uit!

Netjes op tijd lever ik Katja af bij haar oppasadres. Kai en Saskia zijn inmiddels thuis. Kai heeft zijn jaarboek mee. Ieder jaar weer sta ik versteld, hoe professioneel het eruitziet. Het is een gebonden boek met dikke bladzijden vol foto's en tekst. Ik weet niet, hoe het nu in Nederland is, maar ik heb alleen van de studentenvereniging van de universiteit zulke jaarboeken. Vorig jaar werkte Katja mee aan de uitgave.

Kai staat er met twee foto's in, zijn "gewone" foto als Junior en als zijnde vice-president van de Sandwich Club. Die club wordt in het boek "Madison's favorite club" genoemd, toch leuk voor de jongens!

Mijn grijze wortels zijn weer te opvallend in mijn haar, dus tijd om Mona een bezoek te brengen. Die constateert, dat de zon mijn haar weer flink heeft opgelicht en geeft me daar een beschermende spray voor mee. Het kapsel blijft hetzelfde, want dit bevalt me prima.

Mona is bijna klaar, als Rick belt. Hij komt weer uit Maryland, maar vraagt: "Can I whisk you away tonight?". Nou, daar heb ik wel oren naar! Gauw reken ik af.

In de auto bel ik de kinderen om te vragen, wat ze als avondeten willen van Whole Foods. Ik haal dat op en tank ook gelijk even de van bij. Jeetje, $2,56 is de benzine alweer per gallon! Dat gaat weer rap naar de $3, toch vreemd, dat benzineprijzen ook onderhevig zijn aan vraag en aanbod (in de zomer rijden mensen meer).

Rick komt thuis en neemt me mee. Het is een verrassing. We gaan helemaal naar Vienna, naar Church Street Cellars. Hier wil ik al een tijdje graag heen, want ik hoor telkens van anderen, dat hun eten lekker is en de wijnen ook. Rick wist dat, dus daar "whiskt" hij mij heen.

Als we het terrasje oplopen wordt Rick al begroet door zijn zwangere collega, die ook hier in Vienna woont. We kletsen even gezellig. Zij verwacht een tweeling en moet eigenlijk bedrust houden. Ze is even "ontsnapt" om de lekkere hapjes hier te eten.

We vinden het ene tafeltje op het (heel kleine) terrasje, dat nog vrij is. Het is heerlijk buiten, de beloofde onweersbuien blijven uit. We bestellen een aantal van hun "kleine" gerechten: bruschetta, gegrilde kipspiesjes en gevulde champignons.


Ricks stoel


Speciaal voor Mieke: onderaan de bruschette (roze is met garnalen) en bovenaan de kipspiesjes

Intussen krijg ik een kaart om in de wijnmachine te steken. Daarmee kan ik uit zo'n twintig verschillende wijnen kiezen. De hoeveelheid is ook te verkiezen: een tasting, een paar slokken of een glas (2 ounces, 4 ounces of 6 ounces). De prijs daarvan staat boven de wijn vermeld. Goedkoop zijn ze niet, dat is zeker! Maar zo proef je wel verschillende wijnen.

Het eten is voortreffelijk en ik probeer pinot grigio, chardonnay en als laatste de enige rose. Die laatste vind ik heerlijk, maar $11,25 per glas is me te gek. Net heb ik bij Whole Foods een fles rose uit het Loire gebied voor $8,99 gekocht! Rose komt er hier wel meer in, maar is veel "exclusiever", dan in Europa, helaas.

Terwijl we daar zitten te eten komen Mary en Linda en een vriendin uit Californie aanlopen. Dat is een van de leuke dingen van hier zitten, allerlei mensen lopen langs. Het geeft me een Europees gevoel, ook weleens leuk zo af en toe. We kletsen wat en dan gaan de dames ook wijn proeven.

Dit was echt een prima idee van Rick om even samen te gaan relaxen vlakbij. Het voelde, alsof we veel verder van huis waren verwijderd. Aan de andere kant vind ik het ook weer super, dat dat gevoel hier in Vienna kan worden opgewekt. Het is een "small town" in een groot voorstedelijk gebied en daarom woon ik er zo graag.

Thuis ga ik op het deck zitten met mijn laptop. Het watervalletje van de vijver klinkt op de achtergrond. De cicades en krekels zijn nog niet uit. In de bomen zie ik vuurvliegjes, die in juni zoveel aanwezig zijn. Heerlijk, zo'n zomerse avond zonder onweer voor de verandering!

woensdag, juni 10, 2009

Scott's Run

Om vier uur word ik wakker met de ergste krampen, die ik sinds mijn tienertijd heb gehad! Meestal heb ik geen pijnstillers nodig, dus ik probeer weer in slaap te komen, denkend, dat het wel minder zal worden. Dom!!

Voor ik het weet wordt het zo erg, dat ik Rick wakker moet maken. Hij gaat een hete kruik maken, maar intussen moet ik overgeven van de pijn. Gauw neem ik Saridon, me gelukkig net toegezonden vanuit Nederland. Dat is het enige middel, dat ooit heeft geholpen, en ook nu neemt de pijn met een half uurtje af. Ik hoop nu niet, dat dit een maandelijks terugkerend iets gaat zijn!

Nogal geradbraakt sta ik op en besluit mijn geplande gewichtenroutine bij de sportschool af te lasten. In plaats daarvan neem ik Cosmo mee naar Nottoway Park. Daar is een picknick gaande van vierde klassers en Cosmo krijgt volop aandacht en liefkozingen van de kinderen.

Het is warm en vochtig, maar in het bos valt het wel mee. Voor vanavond wordt alweer onweer voorspeld. Onze droogte voor de lente begon is helemaal weggespoeld, net als grote gedeeltes van de natuurpaden, waar ik op loop. De natuur is er wel prachtig diepgroen door.

Op de terugweg zie ik een bekende hond op ons afkomen. Het is Cosmo's vriendje Cuckoo van vorig jaar. De honden herinneren zich elkaar duidelijk, want er wordt meteen op ouderwetse manier gespeeld.

Door Nottoway Park lopend, bedenk ik me, dat het woensdagochtend is. Voorheen was er dan in dit park een farmer's marktje, maar dat is verhuisd naar Oak Marr. Sindsdien ben ik er nooit meer heen geweest. Het verhaal ging, dat het te groot was geworden voor Nottoway Park, dus ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig.

Onderweg zie ik de leuke Nederlandse markten voor me, met allerlei lekkernijen en hebbedingetjes. Zo zijn de farmer's markten hier niet. Het zijn letterlijk boeren uit de omgeving, die hun produkten komen verkopen. Van het Oak Marr marktje had ik me toch teveel voorgesteld, want ik ben teleurgesteld, als ik het zie.

Er staan ongeveer tien kraampjes, waarvan de meesten groentes verkopen. Ik had gehoopt op wat lekker vers fruit, maar kennelijk is niets vers nu. Bij het ene kaasboertje is wel interessante kaas te koop en "curds" (ik weet zeker, dat iemand hier mij de Nederlandse vertaling van kan geven. Je kunt alle smaken proeven en de gerookte Goudse kaas smaakt "net echt". Ik wil een zakje curds kopen, maar vind $8 voor zo'n klein zakje te gek.

Ook de andere produkten vind ik erg aan de prijs. Er staat een bakker, maar de broden kosten meer, dan bij de warme bakkers in Vienna. De ene slager heeft dan wel organische biefstuk, maar ook weer tegen een flinke prijs. Uiteindelijk vertrek ik met twee, inderdaad prachtig rode, tomaten, maar ook daar betaal ik een flinke $3,25 voor.

Kortom, ik wil de lokale boeren best helpen, maar dan moeten de prijzen tenminste vergelijkbaar zijn met Whole Foods, wat de duurste supermarkt hier is. Teleurgesteld ga ik huiswaarts, misschien zaterdag toch het marktje in het centrum van Vienna eens verkennen. Wie weet is daar meer van mijn gading.

Katja is inmiddels ook klaar met oppassen en samen eten we buiten lunch. Ik geniet er echt van haar thuis te hebben! We maken sandwiches van Arnold's thins, ik met de door Priscilla vorige week meegebrachte kaas en Katja met kalkoenborst. Over die thins wil ik het even hebben. Ik ben niet zo'n broodfan en al helemaal niet van supermarktbrood hier, maar deze zijn een aanrader! Vooral getoast zijn ze erg lekker.

Aanvankelijk was ons plan naar de Shenandoah te gaan voor een hike, maar na mijn rusteloze nacht is me dat net te ver weg. In plaats daarvan stel ik Scott's Run voor. Katja is daar ook nog nooit geweest en het is een romantisch plekje om eens met Justin te gaan picknicken.

We nemen Cosmo mee en tot mijn verbazing is de parkeerplaats vrijwel leeg. Meestal is dit een heel populaire bestemming. We lopen het bos in en we horen meteen, dat ook hier de regen van de afgelopen tijd merkbaar is in het vele water in de kreek. We moeten hem twee keer oversteken en lopen lekker door het nog koele water. Mijn Teva's mogen nat worden en Katja loopt, zoals altijd, op teenslippers.

Na een half uurtje komen we bij de waterval aan. De Potomac staat hier ook erg hoog. Waar gewoonlijk een strandje is, raast het water voorbij. De waterval is hierdoor ook lekker vol en mooi. We gaan op een boomstronk zitten en nemen al het moois in ons op. Wat is het toch heerlijk om binnen een paar mijl zo helemaal in de natuur te zitten!

We lopen nog wat langs de rivier en Katja vindt een klein padje. Natuurlijk moet die opgepakt en uitgebreid gefotografeerd worden (met Katja's telefoon zet ze de foto's zo op Facebook). Het is leuk om te zien, hoe Katja zo'n wandeling in de natuur nu ook echt kan waarderen. Dat is weleens anders geweest.


Terug in de auto vernemen we meer details over de schietpartij, die rond een uur plaatsvond in het Holocaust Museum in Washington. Eerst, als ik hoor, dat de dader 88 jaar oud is, denk ik aan een Holocaust overlevende, die gek is geworden. Maar het blijkt om een gedecoreerde ex-militair te gaan, die een anti-semitisch boek heeft geschreven en in de jaren tachtig al jarenlang vast heeft gezeten, vanwege poging tot kidnappen.

Hoe meer we over de man horen, hoe enger ik hem vind. Helaas is de veiligheidsagent, die hij geschoten heeft, bezweken aan zijn verwondingen. Gelukkig, dat de andere veiligheidsbeambten snel reageerden en hem neerschoten, anders had hij vast nog meer slachtoffers gemaakt. Hoeveel jaren heeft zo iemand zijn haatgevoelens lopen opzwepen? Ik krijg er kippenvel van.

Thuis gaan we buiten op het deck zitten. Overal om ons heen rommelt het, maar hier blijft het droog. Zo vaak lijken we hier op een soort eilandje te wonen, waar de onweersbuien precies omheen trekken. Geen idee, waar dat aan ligt.

Katja komt naast me zitten en vlecht bandjes. Ze is nu met eentje in de Virginia Tech kleuren bezig en dan begint ze aan een enkelbandje voor mij. Intussen kletsen we over van alles en nog wat. Katja merkt op, dat ze alweer bijna een maand thuis is. Ieks, dat gaat snel! Gelukkig zijn er nog een volle twee maanden te gaan!

Om ons heen kleurt de radar groen, geel en rood en we horen donder, maar het blijft voorals nog droog. Na Ricks loopje (ik ben trots op hem, dat hij volhoudt!) eten we met zijn allen buiten aan de tuintafel.

Rick vertelt, dat hij in juli een nieuwe baan binnen Microsoft begint. Hij gaat met alle Windows produkten werken en zal daardoor meer "zichtbaar" zijn. Het is niet onverwachts en een verandering ten goede, maar Rick vindt het wel jammer niet meer met zijn huidige team te werken dan. Met hen zijn we onder anderen naar San Diego geweest. Zijn nieuwe manager is een goede vriend, dus hij ziet ook erg naar uit met hem samen te werken.

Zolang het droog blijft, blijf ik buiten zitten, want de temperatuur is zeer aangenaam. En net nu ik dit typ voel ik de eerste druppel en hoor een harde donder. Ook vanavond zullen we weer aan de nattigheid moeten geloven!

dinsdag, juni 09, 2009

Onweer en verkiezingen

Net voor vijven schrik ik wakker van een bonk. Jee, dat was een zware vrachtwagen, die door de "dip" in de straat langs ons huis reed. Daar zit een geul in om het water af te voeren en om het verkeer te verlangzamen. Maar de meeste trucks remmen er absoluut niet voor af.

Echter, dit blijkt geen truck te zijn geweest, maar een naderend onweer. Steeds duidelijker wordt, dat Cosmo heel erg bang is voor onweer. Volgens Rick heeft hij de hele nacht lopen hijgen. Kennelijk is er iets van luchtdruk of zo, waardoor Cosmo van tevoren weet, dat er zulk slecht weer zal komen.

Het wordt een fiks onweer met klappen, die ons huis doen schudden en bliksem, die de hele kamer verlicht. De arme hond drukt zich tegen mijn bed aan, maar ik weet, dat aanhalen die angst enkel versterkt. Het is moeilijk om het te negeren, je instinct wil gerust stellen. Als iemand nog suggesties heeft om deze angst van Cosmo te temmen, graag. Het gaat hier nogal eens flink tekeer.

Saskia komt ook angstig uit bed en die mag wel het laatste uurtje voor de wekker gaat tussen ons inliggen. Ook Katja en Kai zijn wakker geworden. Het voordeel is wel, dat iedereen keurig op tijd klaar is voor school! Alleen Katja slaapt weer rustig verder tot tegen het middaguur.

Als ik om kwart voor negen naar de tandarts vertrek is de nasleep van het noodweer nog te merken. Er zijn bomen omgevallen langs de hoofdweg in Vienna en door stroomuitval werken sommige lichten niet. Ik besluit een route te nemen, waarvan ik denk, dat hij niet zo druk zal zijn.

Dat valt ernstig tegen en de route, die gewoonlijk op zijn hoogst een kwartier neemt, neemt nu meer dan een half uur. Netjes bel ik op, dat ik een paar minuten te laat zal zijn. Hoeveel dan precies, wil Sandy, de mondhygieniste, weten. Tja, dat is moeilijk in te schatten, als je in de file staat. Uiteindelijk kom ik volgens mijn horloge maar drie minuten te laat.

Sandy is duidelijk gestresst en vraagt Rose om vast met mij te "beginnen". Dat houdt in bloeddruk, pols en temperatuur opnemen. Iets, wat ik nog steeds belachelijk vindt voor de tandarts, maar goed. Gelukkig word ik gezond verklaard en de schoonmaakbeurt kan beginnen.

Eerst word ik nog ondervraagd, waarom ik vijf keer mijn afspraak heb verzet. Tja, onze verzekering betaalt twee tandartsbezoeken per jaar en zij staan erop, dat ik eens in de vier maanden kom. Ik heb daar de $200+ niet voor over en het is ook niet nodig. Sandy zelf complimenteert mij iedere keer over hoe goed en schoon mijn gebit en tandvlees zijn. Aangezien zij niet willen horen, dat ik eens per zes maanden wil komen, verzet ik de afspraak gewoon zo vaak, dat het uiteindelijk toch elk half jaar wordt. Zo simpel is het.

Om een preek over het hoe en waarom van de iedere vier maanden te voorkomen, gooi ik het op het leven en mijn reizen naar familie. Vaag genoeg en geloofbaar, hoop ik. Zo luisterend krijg ik het gevoel, dat de anders zo rustige Sandy flink geagiteerd is. De tandarts en zijn vrouw (die zijn PR persoon is in alle reclames) zijn er vandaag niet en ik krijg de frustaties te horen.

Ze hebben al sinds april 2008 geen receptioniste, want Jody (de vrouw) zoekt naar het perfecte persoon. Intussen moet Sandy het doen bovenop haar mondhygienewerk. En dat wordt haar duidelijk teveel.

Deze tandarts verdient geld als water, dus je zou denken, dat ze de creme de la creme zouden aantrekken, zeker in deze economie. Maar de lat ligt zo hoog, zegt Sandy, dat niemand hem haalt. Hopelijk blijft Sandy wel, want zij is wel erg goed als mondhygieniste.

Destijds ben ik bij deze tandarts terechtgekomen via mijn "gewone" tandarts. Een heel aantal kiezen stond op springen en ik had kronen nodig. Deze tandarts deed dat allemaal in twee behandelingen onder narcose. Maar ik heb me van het begin af aan geergerd aan de overdrevenheid van deze praktijk. De medewerkers (vooral Jody) zijn zo overdreven vriendelijk (en nu blijkt achter de scenes alles helemaal niet zo leuk en lief), dat het onecht is. En daar krijg ik de ribbels van.

Enfin, de tandarts is er dus niet vandaag, die bekijkt mijn foto's online. Ook alweer zoiets, waar ik eigenlijk niet tegen kan, want intussen kost dit bezoek wel de volle $275! Maar goed, volgens Sandy ziet alles er goed uit en na minder dan een uur sta ik weer buiten met een schone mond. De volgende afspraak maak ik om te beginnen voor over vijf maanden, dan hoef ik minder te verzetten.

Op de terugweg stop ik bij Cedar Lane Elementary School, ons stembureau. Virginia en New Jersey zijn de enige twee staten, die dit jaar in november voor goeverneur gaan stemmen. Helaas kunnen goeverneurs in onze staat maar een keer verkozen worden. Het lijkt mij wel goed om tenminste een keer te kunnen herverkiezen.

Sinds ik mijn Amerikaanse staatsburgerschap verkreeg in 1999 heb ik in alle verkiezingen gestemd. Nu ik dat recht heb, gebruik ik het ook. Het gros van mijn landgenoten ziet het niet zo. Er wordt vandaag een 2% opkomst verwacht!

Nu is dit natuurlijk geen opwindende verkiezing. Er staan drie kandidaten voor Democratische goeverneur op het biljet, drie kandidaten voor vice goeverneur en vier kandidaten voor het 35ste district van het Virginia House of Respresentatives. De Republikeinen hebben intern hun goeverneurskandidaat verkozen.

Voor mij is het vooral belangrijk, dat Mark Keam de zetel in het House of Representatives wint. Hij woont in onze buurt en zijn kinderen gaan naar de basisschool hier. Voor dit soort posities wil je zo plaatselijk mogelijke mensen, die het beste met jouw buurt voor hebben.

Bij dit station ben ik om half elf nummer 67, die stemt (de bureaus openden om 7 uur), dat laat wel het gebrek aan enthousiasme voor deze verkiezingen zien. Met de "I voted" sticker op, loop ik een paar minuten later weer naar buiten. Ik heb mijn "civic duty" gedaan en op Facebook roep ik mijn Virginiaanse "vrienden" op ook te stemmen. Tot mijn genoegen heeft een heel aantal van hen dat al gedaan.

De afgelopen dagen heb ik me schuldig gevoeld jegens Cosmo. Door het weer en de drukte heb ik al een tijdje geen goede wandeling met hem gemaakt. Vandaag komt daar verandering in. Met mijn zestien pond vest aan rijd ik met hem naar het W&OD pad. We parkeren bij de kerk aan Cedar Lane en gaan richting Vienna lopen. Van daaruit naar Whole Foods en terug is precies vijf kilometer.

Dit is een ander stuk van het pad, dan we gewoonlijk lopen, dus Cosmo vermaakt zich prima. Ik vind het zwaar. Het is veel heuvelachtiger, dan verder naar het westen. De temperatuur is zeker 25 graden en de vochtigheidsgraad hoog. Het pad heeft hier vrijwel geen schaduwrijke stukken en het vest weegt extra zwaar. Ik houd mezelf voor, dat ik dus in ieder geval echt een goede workout krijg. Maar als de van weer in zicht komt, ben ik echt opgelucht.

Katja is inmiddels ook op. Ik fris me snel op en dan gaan we samen lunchen. Dit zijn de laatste paar dagen, dat zij en ik samen iets kunnen doen. Vrijdag gaat ze naar North Carolina (Justin) tot dinsdag en volgende donderdag zijn de andere twee ook vrij voor de zomer.

De keuze valt op Sakana en natuurlijk worden we allerhartelijkst ontvangen. We delen een paar rolls (waarvan ik nu weet, dat je die bij Japanse restaurants in Nederland niet op het menu ziet) en ze smaken voortreffelijk. Dan maakt Ken nog een speciaal gratis hapje voor ons. Wat er precies inzit verstaan we niet, maar het is het hartige equivalent van een petit four. Zo lekker!

Vanavond gaan we taco's eten, want we hebben nog ik weet niet hoeveel tortilla's van voorgaande maaltijden in de vriezer. Bij Giant halen we daar de rest van de benodigdheden voor.

Daarna gaan we nog even naar Michaels, want Katja verveelt zich zo af en toe (niet verwonderlijk) en wil armbanden van hemp en borduurdraad gaan maken. Daarvoor vinden we een paar Klutz boeken.

Het is heerlijk zonnig en warm weer, dus ik ga me klaarmaken voor het zwembad. Katja ook, maar die gaat met een paar vrienden naar een ander zwembad ergens in Vienna. Het zwembad is vrijwel leeg, als ik er aankom.

Het is echt heel erg warm en eigenlijk heb ik het nog warm van mijn eerdere wandeling. Ik besluit het erop te wagen en proberen door te komen in het koele water van het zwembad. Tot mijn verbazing valt dat alles mee. Na minder dan een baan ben ik "door". Snel zwem ik mijn eerste halve kilometer van het seizoen. Heerlijk!

Al lezend kijk ik ook mijn ogen uit, als het zwemteam komt trainen. De coach van dit zwembad is nogal een karakter. De dochter van Mary Ellen zwemt hier ook en Mary Ellen heeft regelmatig botsingen met hem. Maar hij traint het team goed. Zo te zien zwemmen ze ook echt als speren zo snel!

Na nog wat kletsen met een paar zwemteammoeders, loop ik terug naar huis. Het zwembad is ook altijd een erg leuke sociale ontmoetingsplaats. Mensen, die je de hele winter niet ziet, zijn er opeens weer.

Als ik mijn baddoek op het deck hang, zie ik een paarse lucht aankomen. Gauw kijk ik op de radar op de computer en mijn Weatherbug krekeltje tsjirpt: Several Thunderstorm Warning. Er komt een rode lijn onze kant op, dat is duidelijk.

Binnen een paar minuten begint het vervaarlijk te rommelen en Cosmo heeft het niet meer. Kai en ik vinden dit juist fascinerend. Er zijn veel mooie bliksems en een ervan vang ik zowaar op film! Het dondert en bliksemt en plenst, gelukkig blijft de beloofde erge hagel uit.


Saskia vraagt of ze met Kaylee hierheen mag komen. Net als ze het vraagt, klapt de donder boven ons hoofd. Ik zeg haar te wachten, tot ik weer bel om het "all clear" te geven. Dat duurt nog even, want, al lijkt het ergste altijd langs ons heen te gaan hier in Vienna, het dondert en bliksemt links en rechts fel. Hoe gevaarlijk dat is, hebben we vorige week wel gezien.

Met zijn allen maken we de taco's. Dat blijft een favoriet maal, vooral omdat iedereen het lekker vindt. Ik zou eigenlijk een wereld zonder avondeten best fijn vinden. Ontbijt is makkelijk, lunch is makkelijk, maar dan die laatste maaltijd van de dag!!

Na de zware stormen worden we getracteerd op een prachtige roze lucht bij zonsondergang. Het is, dat we geen echt goed punt hebben om de zonsondergangen te zien, maar ik heb hier al mooiere zonsondergangen gezien, dan ooit in tropische omgevingen! Het zijn de palmbomen en zee, die missen. Tja.

De resultaten van de Race for the Cure staan eindelijk online. Jan heeft het echt fantastisch gedaan met iets meer dan 27 minuten. Zij staat hoog in haar leeftijdsgroep. Kai was de tweede snelste met 28:31, Katja derde met 28:58. Wij bleven dus alle drie heel dicht bij elkaar, ik scoorde 29:26 officieel en was daarmee nummer 69 in mijn leeftijdsgroep (45-49) van 431 lopers (de grootste groep van de race, trouwens). Ben ik heel tevreden over.

maandag, juni 08, 2009

Laatste Spaanse les

Na de afgelopen week met iedere dag wel een groot evenement om over te schrijven, voelt het vandaag bijna als een "vrije" blogdag!

Sharon heeft haar trainingsklasschema aangepast aan zomeruren. Nu begint iedere klas om half negen, wel zo makkelijk om te onthouden. Maar dat betekent wel, dat ik er vandaag een kwartier voor het einde vandoor moet. Anders haal ik mijn Spaanse les niet. Ik kan daar moeilijk in sportkleding en bezweet arriveren!

Voor deze laatste les van het jaar hadden we vorige week afgesproken allemaal iets lekkers mee te nemen. Ondanks mijn gehaast kom ik toch als laatste en net op tijd binnen. Gisteren heeft Rick tijdens het boodschappen doen een frambozenkoffiecake van Giant voor mij meegenomen. Die zet ik met servetjes en vorkjes bij de andere meegebrachte lekkernijen: een fruitsalade en een zoet brood van Great Harvest. Voor iedereen is er ook een kop Starbucks koffie van de vierde cursiste.

Halverwege de les nemen we pauze om wat te eten. Om de anderen aan te moedigen ook wat koffiecake te nemen, neem ik daar een klein stukje van. Ik moet zeggen, hij ziet er mierzoet uit en dat is gewoonlijk niet mijn smaak, maar hij blijkt buitengewoon lekker te zijn. Helaas zullen mijn mede-cursisten dat nooit weten, want niemand anders neemt ervan. Gelukkig heb ik een man en kinderen, die hem graag als ontbijt zullen eten.

Na afloop van de les vertelt Harry (Senor Diaz), dat er geen Spaans 3 zal zijn, als er minder dan vijf aanmeldingen zijn. Aangezien wij met zijn vieren zijn, ziet dat er somber uit. We bespreken de mogelijkheid om dan als groepje hem prive te betalen en de lessen bij ons thuis te houden. Gelukkig lijkt hij daar wel in geinteresseerd. We willen allemaal graag door nu en hij is een goede leraar. We wachten op de herfst om te zien, of er nog een aanmelding is bij het Community Center en anders slaan we die weg in.

Bij Whole Foods haal ik avondeten. Mijn oorspronkelijke plan was makkelijk worstjes (voor Katja en mij kipworstjes met feta en spinazie, die weinig vet en calorieen hebben), tomatensoep en brood. Maar die worstjes zijn er vandaag niet, alleen de volvette. Katja doet serieus het Weight Watchers dieet nu, dus dat gaat haar niet helpen.

Wat is dan lekker en gezond met deze warme temperaturen? Mijn keuze valt op de citruszalm voor Rick, Katja en mij en kipnuggets (in de oven) voor de andere twee. Daarbij worteltjes en het heerlijke meergranenstokbrood en we hebben een lekker maal.

Thuis tref ik Katja al in haar bikini aan. Of ik meega naar het zwembad? Daar heb ik zeker oren naar! Mijn middag is leeg en samen gaan we heel decadent op ligstoelen liggen lezen. Het water is mij nog te koud om te zwemmen, dus ik dompel me zo af en toe, als het te warm wordt, onder. Heerlijk, wat een luxe!

Om drie uur kondigt Katja aan, dat ze lunch gaat eten. Daar lach ik smakelijk om, maar zij snapt dat niet en zegt hoogst serieus, dat ze om half twaalf ontbijt at. Haar ritme ligt gewoon een aantal uur later, dan dat van mij. Als ik ver terugdenk, herinner ik me die periode in mijn leven ook wel, eigenlijk.

Mijn Libelles zijn nog niet uit, dus ik blijf nog even. Het zwembad wordt druk door de training van het zwemteam en Saskia en Aoife komen ook nog even. Ik zie een heel stel bekenden, die ik vrijwel de hele winter niet heb gesproken, en klets lekker bij.

Dan wordt het Saskia te koud en mijn luie bui is ook over. We lopen samen naar huis en Saskia vertelt me over haar problemen met een aantal "beste" vriendinnen. Wat kan dertien jaar oud zijn toch moeilijk zijn!

Een van die vriendinnen is Laura (Saskia's "beste" vriendin vanaf groep 3), die mij zaterdag bij hoog en laag beloofde te kunnen babysitten vanavond. Een van mijn kennissen vroeg om babysitters bij de basisschool tijdens de PTA (soort OR) vergadering van vanavond. Ik heb dus, na Laura's acceptatie, Saskia en Laura opgegeven.

Als Saskia Laura bij thuiskomst belt, wanneer ze er heen zullen gaan, kan Laura opeens niet. Als zwak excuus geeft ze op, dat ze dacht, dat ik volgende week maandag bedoelde. Mijn handen jeuken en mijn mening over Laura is weer eens bevestigd, maar nu zitten we met een acuut probleem. Men verwacht bij de school twee babysitters. Gelukkig vindt Saskia Samira op het laatste moment bereid om in te springen.

Terwijl dit mini-drama zich afspeelt, gaat mijn mobieltje. Ik ben de chiropractor straal vergeten! Oeps!!! Gauw springen we in de auto en binnen vijf minuten ligt Saskia op de behandeltafel.

De afgelopen week had Saskia weer meer hoofdpijn en na afloop van de behandeling klaagt ze erover, dat Dr. Brandon de knopen, die die hoofdpijn veroorzaken, niet behandeld heeft. De laatste tijd klaagt ze weer vaker over hoofdpijn en is het ook weer een meer gespannen tijd voor haar, op school en sociaal. We houden de chiropractor nog even vol, maar de twijfels komen gelijk weer boven. Misschien heeft ze toch meer baat bij massages. Stomvervelend, dat zij dit spierprobleem van mij lijkt geerfd te hebben!

Op de terugweg halen we Samira op en ik bedank haar hartelijk, dat ze zo op het laatste moment kan helpen. De meisjes lopen naar de lagere school en Katja gaat bij een ander buurtgezin oppassen voor dezelfde vergadering.

Rick, Kai en ik eten buiten op het deck. Dat geeft ons gelegenheid om met Kai over colleges te praten. In de herfst zal hij zich ergens moeten aanmelden, dus het is belangrijk, dat hij daar nu, al heeft hij er geen oren naar, over begint te denken. Ik maak me wel een klein beetje zorgen om zijn ongeinteresseerdheid, die zo anders is, dan Katja twee jaar geleden.

Aan de andere kant weet ik ook, dat hij in de herfst van 2010 ergens zal zijn, is het geen vier jaar college, dan een community college. Maar even in de toekomst kijken voor hem zou ik wel willen. Hij heeft zoveel capaciteiten, maar die moeten nu ook naar buiten komen.

zaterdag, juni 06, 2009

Race for the Cure en Relay for Life

Zaterdag

Om kwart over zes gaat de wekker van Ricks horloge af. Ik ben, zoals altijd, als ik weet, dat ik op een bepaalde tijd moet opstaan, al een tijdje wakker. Katja en Kai hebben kennelijk zin in de race, want ze staan zonder morren op.

We eten een licht ontbijt en voor mij een minimum aan koffie, zodat ik straks in Washington niet naar de wc hoef. Jan klopt om kwart voor zeven aan de deur en na nog even op Katja gewacht te hebben, die per se een ei moest koken en pellen, rijden we naar de metro.

Daar staat de parkeerplaats flink vol voor een zaterdagochtend en in het station staan de rijen om kaartjes te kopen. Zijn wij even blij, dat we dat al van tevoren hebben gedaan! We lopen zo door de poortjes en de trein staat al klaar. Die zit al zo vol, dat we geen zitplaatsen kunnen krijgen. Ook heel ongewoon, aangezien Vienna het beginstation is.

De eerste paar stations gaat het nog wel, maar al gauw staan we als sardientjes op elkaar. En bij iedere stop proberen zich nog meer mensen erbij te proppen. Zo druk kan ik het me van de andere twee Race for the Cures, die ik jaren geleden heb gelopen, niet herinneren.

Eindelijk komen we bij het Smithsonian station aan. Iedereen neemt de werkende roltrap, maar wij lopen stoer de stilstaande op. Stoer, want wie ooit de roltrappen van de metrostations in Washington heeft gezien, weet, dat dat een hele klim is.

Buiten aangekomen zien we, dat de zon zo af en toe doorkomt. Gelukkig is de regen van gisteren vertrokken. De Mall is wel heel erg nat en modderig. De start van de race is op 7th Street en dat bereiken we al gauw. Het is tien voor acht, dus we denken netjes op tijd te zijn, want gewoonlijk begint de race om klokslag acht uur.

Op een enorm beeldscherm horen we een bekende plaatselijke nieuwsleester praten, die Dr. Jill Biden als spreekster voorstelt. Die naam komt ons allemaal wel heel bekend voor. En jawel, hoor, daar is vice-president Joe Biden, die over zijn vrouw en haar vriendinnen, die borstkanker hebben gehad, spreekt. Dit is het begin van een aantal speeches door o.a. de kroonprinses van Serbie. Deze 20ste Race for the Cure in Washington is de eerste globale race om aandacht te vestigen op het wereldwijde borstkankerprobleem.

Acht uur, de officiele starttijd, komt en gaat. Er is een parade en er wordt een roze globe naar een middelpunt gedragen. Het publiek wordt gevraagd de handen in de lucht te steken om deze symbolische wereldbol te dragen.

Het is een onbeschrijflijk gevoel hier te staan. Heel veel t-shirts om ons heen, inclusief dat van Jan, zijn roze: overlevenden van borstkanker. Mensen hebben briefjes met de namen van geliefden, die aan de ziekte zijn overleden, op hun rug gespeld. Ik moet regelmatig even slikken, wat een rotziekte is dit toch!

Eindelijk om half negen wordt door de Pink Panther (grappig genoeg Katja's team naam bij de Relay for Life de afgelopen jaren) het startsein gegeven. De mensenmassa deint naar de start en het duurt een goede vijf minuten, voor ik de startlijn passeer en mijn Garmin aan kan doen. We hebben van tevoren afgesproken allemaal ons eigen tempo aan te houden.

Rick blijft al gauw achter en Jan lijkt meteen weg te sprinten. Een tijdje loop ik mee met Kai en Katja. Kai zigzagt tussen iedereen door, maar het is zo druk, dat ik dat wat eng vind. Hij laat mij en Katja dan ook al gauw achter. In de mensenmassa ben ik Katja ook weer snel kwijt, dus ga mijn eigen race dan maar lopen.

Het gaat lekker en ik vind telkens mensen (vooral mannen), die op een tempo lopen, dat ik goed vol kan houden, tussen de 6 en 7 mijl per uur. De eerste kilometer loop ik in vijfenhalve minuut, de tweede ook ongeveer en bij de derde denk ik mijn doel om onder het halve uur te lopen ruimschoots te gaan halen.

Maar dan komt de vierde kilometer en worden we met zijn allen in een (te) nauwe straat geleid, waardoor het tempo beduidend verlaagt. Het is uitkijken om niet te struikelen over wandelwagens (officieel verboden tijdens de race) of wandelaars, die gewoon midden op de straat lopen (er was een officiele wandelaarsstart, waar deze mensen zich duidelijk niet aan hielden, maar loop dan tenminste aan de rechterkant!). Helaas verlies ik hier dus wel redelijk wat tijd.

De laatste kilometer is een eitje en met 29:10 op mijn GPS loop ik over de finishlijn. Toch nog mijn doel bereikt, al liep ik die vierde kilometer echt te balen! Het is een enorme drukte hier bij de finish en ik kom nauwelijks vooruit.

Hoe nu de rest weer te vinden in deze mensenmassa? Ik besluit midden op de weg te gaan staan, zodat ik hopelijk opval. Opeens hoor ik mijn naam roepen en zie Jan. Tot mijn verbazing heeft zij slechts ongeveer twee minuten sneller gelopen, dan ik. Ook Kai vindt ons en zijn tijd was een minuut sneller dan de mijne.

Na een paar minuten zien we Rick uit de finishmenigte komen. Hij is wat gebelgd, dat ik er niet stond om foto's te maken van zijn eerste racefinish ooit. Maar ik was zo bang, dat we elkaar niet meer zouden vinden, dat ik me daarop concentreerde. Rick klokte zijn tijd op 37 minuten, zeker niet gek voor iemand, die pas negen weken hardloopt!

Als laatste vindt Katja ons terug. Zij heeft ongeveer net zo snel gelopen als Jan! Dat kind wordt echt opgezweept door races, volgens mij, want alweer heeft ze niet zoveel getraind. Ik vind het wel grappig, dat wij vieren zo dicht bij elkaar geeindigd zijn uiteindelijk zonder samen te lopen.

Een serieuze tijd kun je dit door de menigte ook niet noemen. Het is dan ook geen officiele race, iedereen wint. Maar het is voor mij wel de eerste keer in lange tijd, dat ik onder het halve uur finishte. Het kan dus nog wel.

Overal staan tentjes met gratis spullen van de sponsors. Ik heb weinig gegeten voor de race, dus de Babybel kaasjes gaan er goed in. Ook de Fuze drankjes zijn heerlijk. Verderop zijn er nog yoghurtjes, maar ik ben niet zo'n Yoplait fan. Verder zijn er nog bananen en granola bars en vruchtensappen. We drinken wat en we eten wat, maar hebben al gauw meer dan genoeg van de drommen mensen. Zo'n menigte maak je hier niet vaak mee!


We gaan ervan uit, dat het dichtstbijzijnde metrostation afgeladen zal zijn en we willen wel graag zitten. Voorbij het Capitool weten Rick en ik het eerdere station te liggen. Daar gaat niemand naar binnen en inderdaad vinden we in de trein allemaal allemaal een zitplaats. Dat voelt wel heel fijn! Al gauw staat de trein bijna net zo vol als op de heenweg.

Thuis is Saskia hard bezig met de voorbereidingen voor de Relay for Life van vanavond. Ik heb haar opgedragen een aantal meisjes te vragen drinken en snacks mee te nemen. De ouders vinden het maar al te makkelijk, dat wij iedere keer alles van dit evenement op onze schouders nemen en dat vind ik toch niet eerlijk. Wij kopen al pizza voor middernacht voor de meiden, dus de rest van de versnaperingen kan verdeeld worden.

Ook het chaperone zijn komt altijd op onze schouders. Nu is Saskia wel de team captain, maar, zoals Jan vandaag opmerkte, dat hoeft toch niet automatisch te betekenen, dat wij de enige verantwoordelijke volwassenen zijn ieder jaar? Volgend jaar gaan we dat toch anders doen, want Katja doet het vanavond en vannacht, maar zeker niet van harte en het is slopend voor Rick, terwijl ik het met mijn gezondheid al helemaal niet aankan. Desnoods heeft Saskia een mede-captain en wisselen de ouders de nachtdienst af.

Rick heeft de tent al opgezet en om een uur of drie rijden we naar Oakton High School. Het valt ons op, hoe rustig het is, in vergelijking met andere jaren. Er staat nog maar een handjevol tenten en de gewoonlijke paarse en witte ballonnenboog hangt er ook niet. Misschien komen de meeste mensen later, anders is er beduidend minder deelname, dan vorig jaar.

Terwijl Rick en Katja nog verder dingen halen, blijf ik bij de tent om te zorgen, dat het inchecken van de meisjes goed verloopt. Door de regen van de afgelopen dagen is het veld erg drassig, maar "onze" plek is redelijk droog. Saskia's team bestaat uit dertien meisjes. Gelukkig zijn ze wel bijna veertien inmiddels, dus hopelijk zal Katja er weinig moeite mee hebben.


De dames vermaken zich op verschillende manieren



Rick en ik laten de meisjes achter en gaan terug naar huis voor een paar uurtjes rust. Het is inmiddels heerlijk weer geworden, dus ik ga met een ijsthee op het deck zitten computeren. Al het op pad zijn van de afgelopen dagen begin ik nu toch wel te voelen.

Voor de meisjes gaat Rick sandwiches van Tropical Smoothie Cafe halen en hij neemt er voor ons ook gelijk een mee als avondeten. Dit is een nieuw restaurant hier in de buurt en het wordt zeker goedgekeurd!

Rick gaat weer terug naar de Relay om Katja gezelschap te houden en Kai en ik volgen net na negenen om de Luminaria Ceremonie mee te maken. Doordat ik niet in het donker kan rijden en Rick en Katja de afgelopen jaren hun teams niet konden verlaten, is dit de eerste keer, dat ik die mee zal maken. Kai, voor wie het ook de eerste keer is, rijdt naar Oakton High School.

Daar heeft iedereen al een kaarsje in de hand en er wordt een aangrijpend lied door een van de deelneemsters gezongen. Daarna gaat de microfoon naar Shayne Ward, een jongen van Katja's leeftijd. Hij heeft zijn moeder in 2007 na een verschrikkelijk gevecht met kanker verloren. Vooral als hij moeite heeft zijn stem te vinden, houd ik, en met mij vele anderen, het niet droog. Wat een onvoorstelbare, verschrikkelijke, oneerlijke rotziekte is het toch!!!

De kaarsjes worden aangestoken en iedereen ziet er erg aangedaan uit, als we aan de stille tocht bij kaarslicht rond de hardloopbaan van de school beginnen. Op een van de tribunes staat het woord HOPE in luminaria gespeld. Rond de baan staan om de zoveel centimeter luminaria met de namen van familie, vrienden en bekenden van de deelnemers, die door kanker getroffen zijn.

Het is buitengewoon indrukwekkend en aangrijpend, al die namen. Mensen houden stil bij hun luminaria en sommigen worden door hun teamgenoten getroost, als ze het te moeilijk krijgen. Natuurlijk staat er een kaarsje voor Ricks moeder, die in 2001 aan longkanker overleed, en een kaarsje voor Ricks tante, die het gevecht tegen borstkanker het afgelopen jaar moest opgeven.

Bovendien had ik voor een aantal Nederlandse internetbekenden luminaria aangevraagd. Al wonen ze ver weg en heb ik een paar van hen nooit persoonlijk ontmoet, je leeft toch mee en het voelt goed vanavond extra stil te staan bij hun verlies of het harde gevecht, dat ze nog moeten leveren. Een heel goede vriendin heeft pas te horen gekregen, dat haar beste vriendin ernstig ziek is en ook voor hen gaan mijn gedachten de oceaan over.

Eigenlijk valt het niet in woorden te beschrijven, wat er tijdens dit lopen door me heen gaat. Iedereen is stil. Er zijn zoveel mensen met kaarsjes, ieder met zijn eigen stille verdriet en gemis. Nu ik dit typ voel ik de emoties weer bovendrijven.


Het begin van de tocht


Let op alle bewegende kaarsjes aan de overkant van de baan

Na de stille tocht heeft vooral Saskia het erg te kwaad bij de luminaria voor haar Grandma. Een groepje vriendinnen troost haar. Met alle drie de kinderen halen Rick en ik bij het kaarsje herinneringen op aan deze lieve grootmoeder, van wie zij maar zo kort mochten genieten. Om haar te herdenken ging Katja vijf jaar geleden voor het eerst aan de Relay meedoen.

Rick gaat even met Kai en mij mee naar huis en dan terug (de school is nog geen twee kilometer van ons huis verwijderd) om Katja nog even gezelschap te houden. Ik weet, dat ik moet gaan slapen, maar ben nog veel te veel onder de indruk van vanochtend en vanavond. Pas als Rick om middernacht thuiskomt en we samen nog even kunnen napraten, lukt het me een einde aan deze emotionele dag te maken.

Rest mij nog degenen, die een Relay for Life bijdrage aan Saskia (en Katja) hebben overgemaakt heel hartelijk te bedanken. Mede namens jullie heeft zij maar liefst 90% van haar doel gehaald aan inzamelingen en het grootste bedrag van haar hele team (Aoife volgde met $5 minder). Haar team heeft bij elkaar bijna $1500 ingezameld voor het gevecht tegen kanker en dat vind ik voor een groepje dertienjarigen toch heel wat.

Zondag

Om zes uur gaat de telefoon. Het is Katja, de Relay is voorbij en ze kunnen naar huis. Rick springt uit bed, voor zover hem dat op dit vroege uur lukt, om te helpen de boel op te ruimen en de tent op te halen.

Om zeven uur is iedereen weer thuis en de meisjes duiken doodmoe hun bed in. Katja vertelt, dat ze wel vanaf ongeveer drie uur geslapen hebben, maar dat is natuurlijk lang niet genoeg. Ook Rick en ik slapen nog even verder.

De zon zorgt er echter voor, dat mij dat niet zo lang meer lukt. Mary Ellen vraagt, of ik wil gaan lopen, maar het lijkt me beter het vandaag rustig aan te doen. Ik heb Jan ook al beloofd te gaan fietsen, dus mijn beweging zal ik wel krijgen.

Voor de verandering besluit ik nu eens degene te zijn, die voor iedereen ontbijt bij Starbucks gaat halen. Dat wordt zeker in dank afgenomen door Kai en Rick, die op zijn, als ik terugkom. Op het deck eten we met zijn drieen in het heerlijke weer. Dan brengt Rick Kai naar bijles.

Jan wacht me al op, als ik de garage uitfiets. Het is schitterend weer en enorm druk op het pad. Van tevoren wist ik niet, of ik vandaag de twintig mijl wel zou halen, want ik ben flink moe. Maar we houden een rustig tempo en het is zo lekker buiten, dat we voor we het weten toch in Herndon uitkomen.

We komen even bij met een koude lemonade van een van de kleine winkeltjes daar, want het is goed warm, voor we aan de terugrit beginnen. In de verte zie ik een hert door het water lopen en ik rijd bijna over een chipmunk, maar dat is al het wild, dat we vandaag zien. Het is te druk met mensen.

De laatste paar kilometers voel ik de vermoeidheid opeens toeslaan, dus ik ben blij als na iets meer dan 32 kilometer de cul de sac weer in zicht komt. Saskia is inmiddels ook op en heeft een groot project voor geschiedenis. Ze moet voor ieder jaar van haar leven een foto vinden, een belangrijk evenement in de wereld en een belangrijke gebeurtenis in haar eigen leven.

Natuurlijk moet ik daarbij helpen. Dat valt nog niet mee, want vooral in het begin van haar leven moet ik echt even goed nadenken, wat nu in welk jaar gebeurde. Gelukkig zijn wij altijd vrij consistent geweest met fotoalbums maken voor het digitale tijdperk en zo vinden we dertien belangrijke gebeurtenissen. Ik verwachtte dit project al, want vorige week klaagde een andere moeder van een zevende klasser er steen en been over. Ik vind het eigenlijk wel een leuk idee.

De rest van de middag rusten we allemaal uit. Iedereen is moe van gisteren. Het weer kan niet beter. Er wordt buiten gezeten (gezond door Katja), wat gelezen, wat gecomputerd en met familie en vrienden getelefoneerd. We zijn zelfs te lui om naar het zwembad te gaan!

Na deze relaxte middag is er dan eindelijk tijd om Ricks nostalgische pizza's te maken. Katja en ik delen een pizza en de anderen maken hun eigen. Er zijn allerlei mogelijkheden om erop te doen: paprika, champignons, ham, ananas, jalapeno's, banaanpepers en meer.


Gezellig met zijn allen eten we het op het deck op. Een muziekje en een drankje erbij en leuke gesprekken met elkaar. Dit weekend heeft ons als gezin nog dichter bij elkaar gebracht, merk ik. Samen emoties beleven is bij tijd en wijlen heel goed.

Voor ik dit bewogen weekend afsluit, zit ik nog buiten van de natuur te genieten (al heb ik Off! op, want van de tijgermuggen en hun beten geniet ik liever niet). De vuurvliegjes zijn er weer en lichten de bomen op als Kerstbomen. Een paar vleermuizen vliegt heen en weer. Het zijn de dingen, die ieder seizoen terugkeren en een soort eeuwigheidsgevoel met zich meebrengen.

Tot slot wil ik degenen hier, die moeilijke tijden meemaken, veel sterkte wensen. Eens te meer realiseer ik me, hoeveel kleiner de wereld is geworden door het internet. Maar ook hoeveel onbekenden hier langs komen, van wie ik het lief en leed niet ken. Mijn kaarsje gisteravond brandde voor een ieder, die met de vreselijke ziekte "kanker" te maken heeft gehad, hetzij persoonlijk, hetzij via een familielid, vriend(in) of kennis. Ik denk helaas, dat er weinig lezers zullen zijn, die daar niet bijhoren.