Old Town Alexandria Market Square

Sharon is er vanochtend niet en Julie neemt haar trainingsklas over. Van tevoren heb ik al van anderen gehoord, dat je maar beter wat lichtere gewichten kunt gebruiken met haar, omdat ze geen pauzes inlast en heel veel repetities doet. Inderdaad wordt het een uurtje echt afzien! Maar de oefeningen, die Julie doet zijn interessant en nieuw en zo gaat de tijd toch lekker snel. Het gewoonlijke gezellige geklets blijft uit, we concentreren ons allemaal te hard om onze balans te bewaren op de bal en de bosu!!

Het plenst werkelijk van de regen en Cosmo moet er niets van hebben. Dat is maar goed ook, want ik moet me klaar maken. Priscilla, van het Alles Amerika forum is gisteravond hier in Washington aangekomen en we hebben voor vandaag afgesproken.

Net voor elven belt ze, dat ze bijna bij het Vienna metrostation is. Ik parkeer de van daar even, want ik wil ook gelijk metrokaartjes voor morgen voor de Race for the Cure kopen voor ons vieren. Op de dag zelf staan er altijd lange rijen bij de ticketmachines.

Al meteen zie ik Priscilla aankomen. Ik herken haar van haar avatar op het forum. Thuis krijg ik heerlijke drop, stroopwafels en kaas van de markt van haar. Die zullen hier geen lang leven beschoren zijn!

Het plenst en plenst, als we naar Old Town Alexandria rijden. Nu ben ik hier al vele malen geweest met bezoekers, maar nog nooit met zulk slecht weer. Gelukkig heeft Alexandria een heel aantal historische plekken, die van binnen bezichtigd kunnen worden. Dat heb ik in al die jaren ook nog nooit gedaan, dus ik zie ernaar uit vandaag iets heel nieuws te doen!

We parkeren onder City Hall en bij het bezoekerscentrum aan de overkant winnen we wat informatie in. Er is een hele lijst van historische gebouwen en musea, die bezocht kunnen worden. Voor allemaal hebben we natuurlijk geen tijd, dus we gaan tijdens de lunch bekijken, welke het zullen worden.

Bij Gadsby's Tavern raad ik Priscilla de pindasoep aan. Dit is een traditioneel Virginiaans gerecht en erg lekker. Zelf houd ik het bij de meergranensandwich met gegrilde groentes en kaas, ook bijzonder smakelijk bereid.

Na het eten gaan we naar het ernaast gelegen Gadsby's Tavern museum. Daar kopen we een "Market Square" ticket voor $9, wat ons ook toegang tot twee andere gebouwen zal verlenen. We moeten een kwartiertje wachten op onze rondleiding en dan neemt Jim ons mee. We zijn de enigen hier, dus krijgen een prive-tour, wat ik altijd wel fijn vind.


Jim spreekt nogal onduidelijk, waardoor we ons erg moeten concentreren hem te verstaan. De rondleiding is erg interessant. Het achttiende eeuwse gebouw laat helemaal zien, hoe het sociale leven in die tijd zich afspeelde. De tafels zijn zelfs gedekt met de gerechten, die men destijds at. Zo kwam suiker in de vorm van een kegel en werden er kleine stukjes afgesneden.

Na een half uur staan we weer buiten in de regen. Gelukkig zijn alle bezienswaardigheden dicht bij elkaar. Onze volgende stop is het Stabler-Leadbetter apotheekmuseum. Dit vind ik zeker een aanrader voor iedereen, die Alexandria bezoekt.

Toen dit bedrijf in 1933 failliet ging, heeft een prive groep de zaak opgekocht om er een museum van te maken en helemaal gelaten, zoals hij was. Alles is daardoor oorspronkelijk en veel erin veel ouder, dan 1933. Jenny, onze gids, vertelt onderhoudend over de geschiedenis van de families Stabler en Leadbeater, die begonnen als apothekers, uitgroeiden tot de grootste handel in van alles en nog wat in Alexandria en uiteindelijk toch failliet gingen.

Het begin van het einde voor de apotheek was de Pure Food and Drug Act in 1906. Voor die tijd hadden de "apothekers" overal wel een drankje voor, maar dat bestond grotendeels uit alcohol en narcotica, die de ziekte zelf niet genazen. Langzaam verloor het publiek vertrouwen in de zaak, vooral toen grotere ketens zich uitbreidden. De Great Depression maakte een einde aan hun eens zo'n bloeiende bedrijf.

In 2006 werd het museum gerenoveerd en daarmee de trap naar boven vernieuwd. In meer dan zeventig jaar was niemand boven geweest en daar werd een schat aan medicijnen, kruidenmengsels, verschillende zaden en meer ontdekt. De archeologen zijn nog bezig het allemaal uit te zoeken.

Wij mogen dus ook naar boven en hier zou ik nog wel een uur door kunnen brengen, zoveel is er te zien. Overal zijn laatjes met namen van exotische kruiden en zaden. Jenny vertelt, dat vrijwilligers ook helpen met uitzoeken en dat lijkt mij wel wat. Ik krijg informatie daarvoor mee van haar. Ze vertelt, dat ze zeker op zoek zijn naar gidsen, maar daar ben ik niet echt in geinteresseerd.


De laatste bestemming op ons ticket is het elegante Carlyle House. John Carlyle, een Britse handelaar, die heel rijk werd hier in de "colonies" woonde hier met zijn gezin.

Dit keer wordt Bob onze gids. We zien om te beginnen de geschiedenis van de familie. Wat was het toch een harde tijd toen! Carlyle's eerste vrouw overleed op haar dertigste tijdens het baren van hun zevende kind (in dertien jaar). Slechts twee van die kinderen overleefden! Zijn tweede vrouw leefde ook maar kort en alleen hun zoon overleefde, maar sneuvelde als vijftienjarige in de Revolutionaire Oorlog. Dan laat Bob ons een korte film over het leven van John Carlyle zien.

Als we naar boven lopen vanuit de slavenkelder, zien we een foto van de uitgedroogde kat, die tussen de muren gemetseld zit hier. Veel achttiende eeuwse huizen hebben zo'n kat, want daarvan werd gedacht, dat hij beschermde tegen heksen en kwade geesten.

Boven zien we hoe een rijk gezin in die tijd woonde. Het huis is prachtig gerestaureerd en er zijn nog een aantal originele meubelen, teruggebracht hier door nazaten van de Carlyles. Tot de jaren zeventig was dit huis helemaal vervallen en lag het achter een hotel. Voor het tweehonderd jarig bestaan van Amerika is het helemaal gerestaureerd en zeer de moeite waard om te bezoeken.


Deze drie gebouwen bezoeken was precies genoeg, want mijn oren tuiten van het luisteren naar al die feitjes en jaartallen. Priscilla zal dat nog wel meer gevoeld hebben, die heeft ook nog eens met jetlag te maken.

Langs de gezellige winkeltjes aan King Street lopen we naar het water. Daar verbaast het Priscilla hoe breed de Potomac is. Bij Starbucks op de hoek gaan we koffie drinken. Het is wel lekker om even te zitten!


Als de drankjes op zijn gaan we nog even de naast Starbucks gelegen Virginia Company binnen. Deze winkel heeft allerlei plaatselijke produkten, boeken, kaarten, t-shirts, maar ook Virginiaanse pinda's in allerlei smaken, crabprodukten, Virginiaanse wijn en nog veel meer. Wij kopen beiden een blikje pinda's, de mijne met Old Bay smaak.

Het is inmiddels al na vieren en via de George Washington Memorial Parkway, zodat Priscilla de "skyline" van Washington kan zien, rijden we terug naar huis.

Rick belt op, dat hij alweer laat heeft moeten werken en stelt voor, dat ik met Priscilla ergens ga eten. Priscilla heeft daar ook wel oren naar en ik stel, omdat ze eerder vandaag had verteld dol op sushi te zijn, Sakana voor. Daar komen we net voor de grote drukte binnen en krijgen stoelen aan de sushi bar. MJ en Ken verwelkomen ons enthousiast.


De sushi gaat er prima in en het wordt een gezellige maaltijd. Als ik Priscilla weer bij de metro heb afgezet, tref ik een heel moeie en gefrustreerde Rick aan thuis. Hij had zich erg verheugd op "happy hour" met Niall, maar die moest afzeggen. Rick heeft nog een conference call en we spreken af daarna nog wat te gaan drinken.

Maar ook de conference call duurt langer dan verwacht en we moeten morgen vroeg op. We besluiten het drankje dus tot een andere avond uit te stellen. Wat in het vat zit verzuurt niet, toch? We gaan vroeg voor ons doen naar bed, want het belooft een druk weekend te worden.