Een weekend buiten bezig

Zaterdag

Het is vochtig warm en bewolkt vanochtend en pas om half tien staan Rick en ik op. Nog vier schooldagen en dan begint de zomer van wekkerloze ochtenden.

Samen gaan we Saskia ophalen, die bij een nieuw vriendinnetje logeert. Dit meisje woont aan een straat, die wij niet kenden. De prachtigste huizen staan erlangs! Landgoederen is eigenlijk een betere beschrijving. We staan weer versteld, dat er hier zoveel mensen wonen, die zich zulke huizen kunnen veroorloven!

Mary Ellen heeft vanochtend geen tijd om te lopen en eigenlijk vind ik dat ook wel prima. In dit klamme weer is hardlopen echt geen pretje! Bovendien moet er van alles aan de tuin gedaan worden, dus ik stel aan Rick voor, dat ik het gras maaien voor mijn rekening zal nemen. Dan kan hij werken aan onkruid trekken, want als ik dat doe word ik lekgeprikt door allerlei insekten.

Nu maait Rick meestal met de rijdende machine, maar die vind ik eng. Ik doe het wel met de gasmaaimachine. Nu hebben wij een aardige lap tuin en aan beide kanten van het huis een flinke heuvel. Het is dus een goede inspanning en al gauw ben ik doorweekt. Na anderhalf uur ziet het er weer keurig uit en heb ik mijn beweging wel weer gehad!

Tot voor kort hadden we een struik naast de garage staan, waar een ziekte in was gekomen. Samen met onze buurjongen heeft Rick die vorige week uitgegraven. Dat is een hele klus, want onze grond bestaat uit dikke rode klei (toevallig schreef DixieChick hier ook net over). Klei, die door alle regen van de afgelopen tijd nog zwaarder is geworden (en die overal op en aan gaat zitten, vooral via Cosmo's poten, maar ik dwaal af).


Een kruiwagen vol klei

Enfin, met veel moeite is het dus gelukt die dode struik eruit te krijgen. Maar nu hebben we een gapend gat naast ons huis. Daar willen we dus weer een boom of struik inzetten en ik weet precies, wat ik er graag zou zien staan: een crape myrtle. Deze bomen bloeien bijna de hele zomer, wanneer er door de hitte hier verder weinig in bloei staat.

Om er een uit te zoeken rijden we naar Craven's Nursery. Dit tuincentrum is nog geen vijf kilometer bij ons vandaan en het is enorm! Ik ben niet zo'n tuinierster, dus kom niet vaak bij tuincentra, maar als ik er dan ben kijk ik mijn ogen uit.


Buiten staan zover je kan kijken bomen en struiken in alle soorten en maten. Dat er zoveel verschillende soorten hulst zijn, bijvoorbeeld, daar had ik geen idee van. Binnen staan ook nog allerlei leuke hebbedingetjes (en Mariabeelden) voor in de tuin. We zien van alles, behalve crape myrtles.

Als we ernaar vragen blijken ze recht voor onze van te staan. Duidelijk is onze plantenkennis zeer gelimiteerd. Er is een ruime keuze en een ervan is een redelijk geprijsde kersenrode boom. Die gaat het worden! We regelen, dat hij 3 juli bezorgd en geplant zal worden (als we hen de boom laten planten krijgen we er een jaar garantie op, nooit weg in dit klimaat).

Nadat we Saskia bij haar partijtje hebben afgezet, rijden we naar Tysons Corner. Wij hebben kaartjes voor de film Up! in 3D en Kai, Michael en Charlie gaan The Hangover kijken. De recensies voor Up! zijn heel goed en het is maar goed, dat Rick van tevoren online de kaartjes heeft gekocht. Onze voorstelling is uitverkocht!

De jongens maken zich nog even zorgen, want The Hangover is "rated R", wat betekent, dat je onder de zeventien niet naar binnen mag zonder ouder. Kai en Michael zijn zeventien, maar Charlie nog niet. Voor de zekerheid gaat Rick naar binnen met een Hangover kaartje en Charlie met een Up! kaartje, maar geen haan, die naar de leeftijden kraait.

Up! voldoet aan alle verwachtingen. Het is wat melancholisch in het begin, grappig in het midden en aandoenlijk aan het einde. Het is een film met alle Disney ingredienten (dood, niet aanwezige ouders etc.) en een heel apart verhaal. Zeker in 3D is hij zijn geld meer dan waard.

Onze film is eerder afgelopen, dan die van de jongens, en we hebben afgesproken, dat ze ons bij T.G.I. Friday's zullen treffen. Daar krijgen we al gauw een tafeltje. Kai bestelt de gefrituurde boontjes als voorafje en zelfs Charlie, die niet van boontjes houdt, zie ik er stiekem toch een paar eten.

Sinds we hier voor het laatst aten is er een nieuwe pagina aan het menu toegevoegd: Right portion, right price. Daarop staan gerechten, die tussen de $6,99 en $9,99 kosten en kleinere porties zijn. Precies mijn ding dus en ik bestel de "dragonfire" kip voor $8,29.

Daar krijg ik geen spijt van. De kipfilet is gemarineerd in een pittige Kung Pao saus met daarbovenop ananassalsa. Het geheel wordt geserveerd met bruine rijst met worteltjes erdoor en broccoli en mandarijntjes. Inderdaad precies de goede portie, niet teveel en niet te weinig.

T.G.I.Friday's was het eerste restaurant, waar we na aankomst in de VS aten, waardoor ik me altijd wat nostalgisch voel, als we er eten. Dit was, waar we giechelend kennis maakten met gevulde "aardappelschillen". Die zijn toch voor varkens, dachten wij, tot we ze proefden en ons realiseerden, hoe lekker ze ook voor mensen kunnen zijn. Na al die jaren blijft dit een van de betere ketens in de VS.

Zondag

Al om half negen stappen Jan en ik op de fiets. We willen de drukte van de Tour de Cure, die vandaag in Reston wordt gehouden, voor zijn. Ricks collega's van Microsoft doen aan die Tour mee, maar vanwege het drukke weekend van vorige week hebben wij daar dit jaar vanaf gezien.

Het is werkelijk schitterend weer. De luchtvochtigheid van de afgelopen dagen is helemaal verdwenen. Het is zo vroeg al warm genoeg om in korte mouwen te fietsen. Fijne bijkomstigheid van de race later vandaag is, dat bij alle oversteekpunten (waarvan sommigen best gevaarlijk zijn) politie staat om ons over te helpen.

Binnen het uur bereiken we Herndon. Het wordt al flink druk met fietsers, dus we besluiten niet verder te rijden. Op de terugweg zien we nog een dikke groundhog langs de kant. In de verte zie ik ook een klein hert grazen, maar verder houdt het wild zich met de drukte op het pad verborgen.

Onderweg heb ik Jan en Paul uitgenodigd voor het avondeten. Ze hadden een tijdje geleden al gegrapt onze nieuwe deckset in te willen wijden en dit weer is daar perfect voor. Bij Whole Foods haal ik kip en biefstuk en pinda en teriyaki marinade voor sate. Daarbij serveren we dan komkommersalade en stokbrood en Jan zal een salade meebrengen. Toe angelfood cake met verschillende verse bessen en slagroom, wat er neem ik aan goed in zal gaan.

Als ik thuiskom staat er een kooi met een babyvogel op tafel. Kai en Saskia hebben die onder een enorm hoge boom in de tuin van de buren gevonden en van de katten gered. Het diertje heeft gespikkelde veertjes en hopt, maar kan nog niet vliegen. Het nest zit veel te hoog om het erin terug te zetten.




De dieren zijn zeer geinteresseerd (let op Meike achter de kooi en Sushi onder de tafel staat niet op de foto)

Het probleem is nu: hoe gaan we voor dit diertje zorgen, zodat het overleeft? Kai belt met het Wild Bird Center hier in Oakton. Het eerste advies is natuurlijk terugzetten in het nest, maar dat is onmogelijk.

Dan krijgt Kai het telefoonnummer van de Wild Bunch Wildlife Rehabilitation. Op het antwoordapparaat daar staat, dat als je een jong vogeltje buiten het nest vindt, je het moet laten, waar het is. De ouders komen het dan weer voeden. Er zit niets anders op, dan het diertje terug te zetten, ondanks het kattengevaar. Duidelijk zal het ons anders ook niet lukken het in leven te houden.

Tijd om de komkommersalade te gaan maken en het vlees te marineren. We hebben al lang geen gasten meer gehad bij het avondeten. Ik zie erg uit naar een gezellig avondje met vrienden als afsluiting van alweer een heerlijk weekend.