Onweer en verkiezingen

Net voor vijven schrik ik wakker van een bonk. Jee, dat was een zware vrachtwagen, die door de "dip" in de straat langs ons huis reed. Daar zit een geul in om het water af te voeren en om het verkeer te verlangzamen. Maar de meeste trucks remmen er absoluut niet voor af.

Echter, dit blijkt geen truck te zijn geweest, maar een naderend onweer. Steeds duidelijker wordt, dat Cosmo heel erg bang is voor onweer. Volgens Rick heeft hij de hele nacht lopen hijgen. Kennelijk is er iets van luchtdruk of zo, waardoor Cosmo van tevoren weet, dat er zulk slecht weer zal komen.

Het wordt een fiks onweer met klappen, die ons huis doen schudden en bliksem, die de hele kamer verlicht. De arme hond drukt zich tegen mijn bed aan, maar ik weet, dat aanhalen die angst enkel versterkt. Het is moeilijk om het te negeren, je instinct wil gerust stellen. Als iemand nog suggesties heeft om deze angst van Cosmo te temmen, graag. Het gaat hier nogal eens flink tekeer.

Saskia komt ook angstig uit bed en die mag wel het laatste uurtje voor de wekker gaat tussen ons inliggen. Ook Katja en Kai zijn wakker geworden. Het voordeel is wel, dat iedereen keurig op tijd klaar is voor school! Alleen Katja slaapt weer rustig verder tot tegen het middaguur.

Als ik om kwart voor negen naar de tandarts vertrek is de nasleep van het noodweer nog te merken. Er zijn bomen omgevallen langs de hoofdweg in Vienna en door stroomuitval werken sommige lichten niet. Ik besluit een route te nemen, waarvan ik denk, dat hij niet zo druk zal zijn.

Dat valt ernstig tegen en de route, die gewoonlijk op zijn hoogst een kwartier neemt, neemt nu meer dan een half uur. Netjes bel ik op, dat ik een paar minuten te laat zal zijn. Hoeveel dan precies, wil Sandy, de mondhygieniste, weten. Tja, dat is moeilijk in te schatten, als je in de file staat. Uiteindelijk kom ik volgens mijn horloge maar drie minuten te laat.

Sandy is duidelijk gestresst en vraagt Rose om vast met mij te "beginnen". Dat houdt in bloeddruk, pols en temperatuur opnemen. Iets, wat ik nog steeds belachelijk vindt voor de tandarts, maar goed. Gelukkig word ik gezond verklaard en de schoonmaakbeurt kan beginnen.

Eerst word ik nog ondervraagd, waarom ik vijf keer mijn afspraak heb verzet. Tja, onze verzekering betaalt twee tandartsbezoeken per jaar en zij staan erop, dat ik eens in de vier maanden kom. Ik heb daar de $200+ niet voor over en het is ook niet nodig. Sandy zelf complimenteert mij iedere keer over hoe goed en schoon mijn gebit en tandvlees zijn. Aangezien zij niet willen horen, dat ik eens per zes maanden wil komen, verzet ik de afspraak gewoon zo vaak, dat het uiteindelijk toch elk half jaar wordt. Zo simpel is het.

Om een preek over het hoe en waarom van de iedere vier maanden te voorkomen, gooi ik het op het leven en mijn reizen naar familie. Vaag genoeg en geloofbaar, hoop ik. Zo luisterend krijg ik het gevoel, dat de anders zo rustige Sandy flink geagiteerd is. De tandarts en zijn vrouw (die zijn PR persoon is in alle reclames) zijn er vandaag niet en ik krijg de frustaties te horen.

Ze hebben al sinds april 2008 geen receptioniste, want Jody (de vrouw) zoekt naar het perfecte persoon. Intussen moet Sandy het doen bovenop haar mondhygienewerk. En dat wordt haar duidelijk teveel.

Deze tandarts verdient geld als water, dus je zou denken, dat ze de creme de la creme zouden aantrekken, zeker in deze economie. Maar de lat ligt zo hoog, zegt Sandy, dat niemand hem haalt. Hopelijk blijft Sandy wel, want zij is wel erg goed als mondhygieniste.

Destijds ben ik bij deze tandarts terechtgekomen via mijn "gewone" tandarts. Een heel aantal kiezen stond op springen en ik had kronen nodig. Deze tandarts deed dat allemaal in twee behandelingen onder narcose. Maar ik heb me van het begin af aan geergerd aan de overdrevenheid van deze praktijk. De medewerkers (vooral Jody) zijn zo overdreven vriendelijk (en nu blijkt achter de scenes alles helemaal niet zo leuk en lief), dat het onecht is. En daar krijg ik de ribbels van.

Enfin, de tandarts is er dus niet vandaag, die bekijkt mijn foto's online. Ook alweer zoiets, waar ik eigenlijk niet tegen kan, want intussen kost dit bezoek wel de volle $275! Maar goed, volgens Sandy ziet alles er goed uit en na minder dan een uur sta ik weer buiten met een schone mond. De volgende afspraak maak ik om te beginnen voor over vijf maanden, dan hoef ik minder te verzetten.

Op de terugweg stop ik bij Cedar Lane Elementary School, ons stembureau. Virginia en New Jersey zijn de enige twee staten, die dit jaar in november voor goeverneur gaan stemmen. Helaas kunnen goeverneurs in onze staat maar een keer verkozen worden. Het lijkt mij wel goed om tenminste een keer te kunnen herverkiezen.

Sinds ik mijn Amerikaanse staatsburgerschap verkreeg in 1999 heb ik in alle verkiezingen gestemd. Nu ik dat recht heb, gebruik ik het ook. Het gros van mijn landgenoten ziet het niet zo. Er wordt vandaag een 2% opkomst verwacht!

Nu is dit natuurlijk geen opwindende verkiezing. Er staan drie kandidaten voor Democratische goeverneur op het biljet, drie kandidaten voor vice goeverneur en vier kandidaten voor het 35ste district van het Virginia House of Respresentatives. De Republikeinen hebben intern hun goeverneurskandidaat verkozen.

Voor mij is het vooral belangrijk, dat Mark Keam de zetel in het House of Representatives wint. Hij woont in onze buurt en zijn kinderen gaan naar de basisschool hier. Voor dit soort posities wil je zo plaatselijk mogelijke mensen, die het beste met jouw buurt voor hebben.

Bij dit station ben ik om half elf nummer 67, die stemt (de bureaus openden om 7 uur), dat laat wel het gebrek aan enthousiasme voor deze verkiezingen zien. Met de "I voted" sticker op, loop ik een paar minuten later weer naar buiten. Ik heb mijn "civic duty" gedaan en op Facebook roep ik mijn Virginiaanse "vrienden" op ook te stemmen. Tot mijn genoegen heeft een heel aantal van hen dat al gedaan.

De afgelopen dagen heb ik me schuldig gevoeld jegens Cosmo. Door het weer en de drukte heb ik al een tijdje geen goede wandeling met hem gemaakt. Vandaag komt daar verandering in. Met mijn zestien pond vest aan rijd ik met hem naar het W&OD pad. We parkeren bij de kerk aan Cedar Lane en gaan richting Vienna lopen. Van daaruit naar Whole Foods en terug is precies vijf kilometer.

Dit is een ander stuk van het pad, dan we gewoonlijk lopen, dus Cosmo vermaakt zich prima. Ik vind het zwaar. Het is veel heuvelachtiger, dan verder naar het westen. De temperatuur is zeker 25 graden en de vochtigheidsgraad hoog. Het pad heeft hier vrijwel geen schaduwrijke stukken en het vest weegt extra zwaar. Ik houd mezelf voor, dat ik dus in ieder geval echt een goede workout krijg. Maar als de van weer in zicht komt, ben ik echt opgelucht.

Katja is inmiddels ook op. Ik fris me snel op en dan gaan we samen lunchen. Dit zijn de laatste paar dagen, dat zij en ik samen iets kunnen doen. Vrijdag gaat ze naar North Carolina (Justin) tot dinsdag en volgende donderdag zijn de andere twee ook vrij voor de zomer.

De keuze valt op Sakana en natuurlijk worden we allerhartelijkst ontvangen. We delen een paar rolls (waarvan ik nu weet, dat je die bij Japanse restaurants in Nederland niet op het menu ziet) en ze smaken voortreffelijk. Dan maakt Ken nog een speciaal gratis hapje voor ons. Wat er precies inzit verstaan we niet, maar het is het hartige equivalent van een petit four. Zo lekker!

Vanavond gaan we taco's eten, want we hebben nog ik weet niet hoeveel tortilla's van voorgaande maaltijden in de vriezer. Bij Giant halen we daar de rest van de benodigdheden voor.

Daarna gaan we nog even naar Michaels, want Katja verveelt zich zo af en toe (niet verwonderlijk) en wil armbanden van hemp en borduurdraad gaan maken. Daarvoor vinden we een paar Klutz boeken.

Het is heerlijk zonnig en warm weer, dus ik ga me klaarmaken voor het zwembad. Katja ook, maar die gaat met een paar vrienden naar een ander zwembad ergens in Vienna. Het zwembad is vrijwel leeg, als ik er aankom.

Het is echt heel erg warm en eigenlijk heb ik het nog warm van mijn eerdere wandeling. Ik besluit het erop te wagen en proberen door te komen in het koele water van het zwembad. Tot mijn verbazing valt dat alles mee. Na minder dan een baan ben ik "door". Snel zwem ik mijn eerste halve kilometer van het seizoen. Heerlijk!

Al lezend kijk ik ook mijn ogen uit, als het zwemteam komt trainen. De coach van dit zwembad is nogal een karakter. De dochter van Mary Ellen zwemt hier ook en Mary Ellen heeft regelmatig botsingen met hem. Maar hij traint het team goed. Zo te zien zwemmen ze ook echt als speren zo snel!

Na nog wat kletsen met een paar zwemteammoeders, loop ik terug naar huis. Het zwembad is ook altijd een erg leuke sociale ontmoetingsplaats. Mensen, die je de hele winter niet ziet, zijn er opeens weer.

Als ik mijn baddoek op het deck hang, zie ik een paarse lucht aankomen. Gauw kijk ik op de radar op de computer en mijn Weatherbug krekeltje tsjirpt: Several Thunderstorm Warning. Er komt een rode lijn onze kant op, dat is duidelijk.

Binnen een paar minuten begint het vervaarlijk te rommelen en Cosmo heeft het niet meer. Kai en ik vinden dit juist fascinerend. Er zijn veel mooie bliksems en een ervan vang ik zowaar op film! Het dondert en bliksemt en plenst, gelukkig blijft de beloofde erge hagel uit.


Saskia vraagt of ze met Kaylee hierheen mag komen. Net als ze het vraagt, klapt de donder boven ons hoofd. Ik zeg haar te wachten, tot ik weer bel om het "all clear" te geven. Dat duurt nog even, want, al lijkt het ergste altijd langs ons heen te gaan hier in Vienna, het dondert en bliksemt links en rechts fel. Hoe gevaarlijk dat is, hebben we vorige week wel gezien.

Met zijn allen maken we de taco's. Dat blijft een favoriet maal, vooral omdat iedereen het lekker vindt. Ik zou eigenlijk een wereld zonder avondeten best fijn vinden. Ontbijt is makkelijk, lunch is makkelijk, maar dan die laatste maaltijd van de dag!!

Na de zware stormen worden we getracteerd op een prachtige roze lucht bij zonsondergang. Het is, dat we geen echt goed punt hebben om de zonsondergangen te zien, maar ik heb hier al mooiere zonsondergangen gezien, dan ooit in tropische omgevingen! Het zijn de palmbomen en zee, die missen. Tja.

De resultaten van de Race for the Cure staan eindelijk online. Jan heeft het echt fantastisch gedaan met iets meer dan 27 minuten. Zij staat hoog in haar leeftijdsgroep. Kai was de tweede snelste met 28:31, Katja derde met 28:58. Wij bleven dus alle drie heel dicht bij elkaar, ik scoorde 29:26 officieel en was daarmee nummer 69 in mijn leeftijdsgroep (45-49) van 431 lopers (de grootste groep van de race, trouwens). Ben ik heel tevreden over.