Race for the Cure en Relay for Life

Zaterdag

Om kwart over zes gaat de wekker van Ricks horloge af. Ik ben, zoals altijd, als ik weet, dat ik op een bepaalde tijd moet opstaan, al een tijdje wakker. Katja en Kai hebben kennelijk zin in de race, want ze staan zonder morren op.

We eten een licht ontbijt en voor mij een minimum aan koffie, zodat ik straks in Washington niet naar de wc hoef. Jan klopt om kwart voor zeven aan de deur en na nog even op Katja gewacht te hebben, die per se een ei moest koken en pellen, rijden we naar de metro.

Daar staat de parkeerplaats flink vol voor een zaterdagochtend en in het station staan de rijen om kaartjes te kopen. Zijn wij even blij, dat we dat al van tevoren hebben gedaan! We lopen zo door de poortjes en de trein staat al klaar. Die zit al zo vol, dat we geen zitplaatsen kunnen krijgen. Ook heel ongewoon, aangezien Vienna het beginstation is.

De eerste paar stations gaat het nog wel, maar al gauw staan we als sardientjes op elkaar. En bij iedere stop proberen zich nog meer mensen erbij te proppen. Zo druk kan ik het me van de andere twee Race for the Cures, die ik jaren geleden heb gelopen, niet herinneren.

Eindelijk komen we bij het Smithsonian station aan. Iedereen neemt de werkende roltrap, maar wij lopen stoer de stilstaande op. Stoer, want wie ooit de roltrappen van de metrostations in Washington heeft gezien, weet, dat dat een hele klim is.

Buiten aangekomen zien we, dat de zon zo af en toe doorkomt. Gelukkig is de regen van gisteren vertrokken. De Mall is wel heel erg nat en modderig. De start van de race is op 7th Street en dat bereiken we al gauw. Het is tien voor acht, dus we denken netjes op tijd te zijn, want gewoonlijk begint de race om klokslag acht uur.

Op een enorm beeldscherm horen we een bekende plaatselijke nieuwsleester praten, die Dr. Jill Biden als spreekster voorstelt. Die naam komt ons allemaal wel heel bekend voor. En jawel, hoor, daar is vice-president Joe Biden, die over zijn vrouw en haar vriendinnen, die borstkanker hebben gehad, spreekt. Dit is het begin van een aantal speeches door o.a. de kroonprinses van Serbie. Deze 20ste Race for the Cure in Washington is de eerste globale race om aandacht te vestigen op het wereldwijde borstkankerprobleem.

Acht uur, de officiele starttijd, komt en gaat. Er is een parade en er wordt een roze globe naar een middelpunt gedragen. Het publiek wordt gevraagd de handen in de lucht te steken om deze symbolische wereldbol te dragen.

Het is een onbeschrijflijk gevoel hier te staan. Heel veel t-shirts om ons heen, inclusief dat van Jan, zijn roze: overlevenden van borstkanker. Mensen hebben briefjes met de namen van geliefden, die aan de ziekte zijn overleden, op hun rug gespeld. Ik moet regelmatig even slikken, wat een rotziekte is dit toch!

Eindelijk om half negen wordt door de Pink Panther (grappig genoeg Katja's team naam bij de Relay for Life de afgelopen jaren) het startsein gegeven. De mensenmassa deint naar de start en het duurt een goede vijf minuten, voor ik de startlijn passeer en mijn Garmin aan kan doen. We hebben van tevoren afgesproken allemaal ons eigen tempo aan te houden.

Rick blijft al gauw achter en Jan lijkt meteen weg te sprinten. Een tijdje loop ik mee met Kai en Katja. Kai zigzagt tussen iedereen door, maar het is zo druk, dat ik dat wat eng vind. Hij laat mij en Katja dan ook al gauw achter. In de mensenmassa ben ik Katja ook weer snel kwijt, dus ga mijn eigen race dan maar lopen.

Het gaat lekker en ik vind telkens mensen (vooral mannen), die op een tempo lopen, dat ik goed vol kan houden, tussen de 6 en 7 mijl per uur. De eerste kilometer loop ik in vijfenhalve minuut, de tweede ook ongeveer en bij de derde denk ik mijn doel om onder het halve uur te lopen ruimschoots te gaan halen.

Maar dan komt de vierde kilometer en worden we met zijn allen in een (te) nauwe straat geleid, waardoor het tempo beduidend verlaagt. Het is uitkijken om niet te struikelen over wandelwagens (officieel verboden tijdens de race) of wandelaars, die gewoon midden op de straat lopen (er was een officiele wandelaarsstart, waar deze mensen zich duidelijk niet aan hielden, maar loop dan tenminste aan de rechterkant!). Helaas verlies ik hier dus wel redelijk wat tijd.

De laatste kilometer is een eitje en met 29:10 op mijn GPS loop ik over de finishlijn. Toch nog mijn doel bereikt, al liep ik die vierde kilometer echt te balen! Het is een enorme drukte hier bij de finish en ik kom nauwelijks vooruit.

Hoe nu de rest weer te vinden in deze mensenmassa? Ik besluit midden op de weg te gaan staan, zodat ik hopelijk opval. Opeens hoor ik mijn naam roepen en zie Jan. Tot mijn verbazing heeft zij slechts ongeveer twee minuten sneller gelopen, dan ik. Ook Kai vindt ons en zijn tijd was een minuut sneller dan de mijne.

Na een paar minuten zien we Rick uit de finishmenigte komen. Hij is wat gebelgd, dat ik er niet stond om foto's te maken van zijn eerste racefinish ooit. Maar ik was zo bang, dat we elkaar niet meer zouden vinden, dat ik me daarop concentreerde. Rick klokte zijn tijd op 37 minuten, zeker niet gek voor iemand, die pas negen weken hardloopt!

Als laatste vindt Katja ons terug. Zij heeft ongeveer net zo snel gelopen als Jan! Dat kind wordt echt opgezweept door races, volgens mij, want alweer heeft ze niet zoveel getraind. Ik vind het wel grappig, dat wij vieren zo dicht bij elkaar geeindigd zijn uiteindelijk zonder samen te lopen.

Een serieuze tijd kun je dit door de menigte ook niet noemen. Het is dan ook geen officiele race, iedereen wint. Maar het is voor mij wel de eerste keer in lange tijd, dat ik onder het halve uur finishte. Het kan dus nog wel.

Overal staan tentjes met gratis spullen van de sponsors. Ik heb weinig gegeten voor de race, dus de Babybel kaasjes gaan er goed in. Ook de Fuze drankjes zijn heerlijk. Verderop zijn er nog yoghurtjes, maar ik ben niet zo'n Yoplait fan. Verder zijn er nog bananen en granola bars en vruchtensappen. We drinken wat en we eten wat, maar hebben al gauw meer dan genoeg van de drommen mensen. Zo'n menigte maak je hier niet vaak mee!


We gaan ervan uit, dat het dichtstbijzijnde metrostation afgeladen zal zijn en we willen wel graag zitten. Voorbij het Capitool weten Rick en ik het eerdere station te liggen. Daar gaat niemand naar binnen en inderdaad vinden we in de trein allemaal allemaal een zitplaats. Dat voelt wel heel fijn! Al gauw staat de trein bijna net zo vol als op de heenweg.

Thuis is Saskia hard bezig met de voorbereidingen voor de Relay for Life van vanavond. Ik heb haar opgedragen een aantal meisjes te vragen drinken en snacks mee te nemen. De ouders vinden het maar al te makkelijk, dat wij iedere keer alles van dit evenement op onze schouders nemen en dat vind ik toch niet eerlijk. Wij kopen al pizza voor middernacht voor de meiden, dus de rest van de versnaperingen kan verdeeld worden.

Ook het chaperone zijn komt altijd op onze schouders. Nu is Saskia wel de team captain, maar, zoals Jan vandaag opmerkte, dat hoeft toch niet automatisch te betekenen, dat wij de enige verantwoordelijke volwassenen zijn ieder jaar? Volgend jaar gaan we dat toch anders doen, want Katja doet het vanavond en vannacht, maar zeker niet van harte en het is slopend voor Rick, terwijl ik het met mijn gezondheid al helemaal niet aankan. Desnoods heeft Saskia een mede-captain en wisselen de ouders de nachtdienst af.

Rick heeft de tent al opgezet en om een uur of drie rijden we naar Oakton High School. Het valt ons op, hoe rustig het is, in vergelijking met andere jaren. Er staat nog maar een handjevol tenten en de gewoonlijke paarse en witte ballonnenboog hangt er ook niet. Misschien komen de meeste mensen later, anders is er beduidend minder deelname, dan vorig jaar.

Terwijl Rick en Katja nog verder dingen halen, blijf ik bij de tent om te zorgen, dat het inchecken van de meisjes goed verloopt. Door de regen van de afgelopen dagen is het veld erg drassig, maar "onze" plek is redelijk droog. Saskia's team bestaat uit dertien meisjes. Gelukkig zijn ze wel bijna veertien inmiddels, dus hopelijk zal Katja er weinig moeite mee hebben.


De dames vermaken zich op verschillende manieren



Rick en ik laten de meisjes achter en gaan terug naar huis voor een paar uurtjes rust. Het is inmiddels heerlijk weer geworden, dus ik ga met een ijsthee op het deck zitten computeren. Al het op pad zijn van de afgelopen dagen begin ik nu toch wel te voelen.

Voor de meisjes gaat Rick sandwiches van Tropical Smoothie Cafe halen en hij neemt er voor ons ook gelijk een mee als avondeten. Dit is een nieuw restaurant hier in de buurt en het wordt zeker goedgekeurd!

Rick gaat weer terug naar de Relay om Katja gezelschap te houden en Kai en ik volgen net na negenen om de Luminaria Ceremonie mee te maken. Doordat ik niet in het donker kan rijden en Rick en Katja de afgelopen jaren hun teams niet konden verlaten, is dit de eerste keer, dat ik die mee zal maken. Kai, voor wie het ook de eerste keer is, rijdt naar Oakton High School.

Daar heeft iedereen al een kaarsje in de hand en er wordt een aangrijpend lied door een van de deelneemsters gezongen. Daarna gaat de microfoon naar Shayne Ward, een jongen van Katja's leeftijd. Hij heeft zijn moeder in 2007 na een verschrikkelijk gevecht met kanker verloren. Vooral als hij moeite heeft zijn stem te vinden, houd ik, en met mij vele anderen, het niet droog. Wat een onvoorstelbare, verschrikkelijke, oneerlijke rotziekte is het toch!!!

De kaarsjes worden aangestoken en iedereen ziet er erg aangedaan uit, als we aan de stille tocht bij kaarslicht rond de hardloopbaan van de school beginnen. Op een van de tribunes staat het woord HOPE in luminaria gespeld. Rond de baan staan om de zoveel centimeter luminaria met de namen van familie, vrienden en bekenden van de deelnemers, die door kanker getroffen zijn.

Het is buitengewoon indrukwekkend en aangrijpend, al die namen. Mensen houden stil bij hun luminaria en sommigen worden door hun teamgenoten getroost, als ze het te moeilijk krijgen. Natuurlijk staat er een kaarsje voor Ricks moeder, die in 2001 aan longkanker overleed, en een kaarsje voor Ricks tante, die het gevecht tegen borstkanker het afgelopen jaar moest opgeven.

Bovendien had ik voor een aantal Nederlandse internetbekenden luminaria aangevraagd. Al wonen ze ver weg en heb ik een paar van hen nooit persoonlijk ontmoet, je leeft toch mee en het voelt goed vanavond extra stil te staan bij hun verlies of het harde gevecht, dat ze nog moeten leveren. Een heel goede vriendin heeft pas te horen gekregen, dat haar beste vriendin ernstig ziek is en ook voor hen gaan mijn gedachten de oceaan over.

Eigenlijk valt het niet in woorden te beschrijven, wat er tijdens dit lopen door me heen gaat. Iedereen is stil. Er zijn zoveel mensen met kaarsjes, ieder met zijn eigen stille verdriet en gemis. Nu ik dit typ voel ik de emoties weer bovendrijven.


Het begin van de tocht


Let op alle bewegende kaarsjes aan de overkant van de baan

Na de stille tocht heeft vooral Saskia het erg te kwaad bij de luminaria voor haar Grandma. Een groepje vriendinnen troost haar. Met alle drie de kinderen halen Rick en ik bij het kaarsje herinneringen op aan deze lieve grootmoeder, van wie zij maar zo kort mochten genieten. Om haar te herdenken ging Katja vijf jaar geleden voor het eerst aan de Relay meedoen.

Rick gaat even met Kai en mij mee naar huis en dan terug (de school is nog geen twee kilometer van ons huis verwijderd) om Katja nog even gezelschap te houden. Ik weet, dat ik moet gaan slapen, maar ben nog veel te veel onder de indruk van vanochtend en vanavond. Pas als Rick om middernacht thuiskomt en we samen nog even kunnen napraten, lukt het me een einde aan deze emotionele dag te maken.

Rest mij nog degenen, die een Relay for Life bijdrage aan Saskia (en Katja) hebben overgemaakt heel hartelijk te bedanken. Mede namens jullie heeft zij maar liefst 90% van haar doel gehaald aan inzamelingen en het grootste bedrag van haar hele team (Aoife volgde met $5 minder). Haar team heeft bij elkaar bijna $1500 ingezameld voor het gevecht tegen kanker en dat vind ik voor een groepje dertienjarigen toch heel wat.

Zondag

Om zes uur gaat de telefoon. Het is Katja, de Relay is voorbij en ze kunnen naar huis. Rick springt uit bed, voor zover hem dat op dit vroege uur lukt, om te helpen de boel op te ruimen en de tent op te halen.

Om zeven uur is iedereen weer thuis en de meisjes duiken doodmoe hun bed in. Katja vertelt, dat ze wel vanaf ongeveer drie uur geslapen hebben, maar dat is natuurlijk lang niet genoeg. Ook Rick en ik slapen nog even verder.

De zon zorgt er echter voor, dat mij dat niet zo lang meer lukt. Mary Ellen vraagt, of ik wil gaan lopen, maar het lijkt me beter het vandaag rustig aan te doen. Ik heb Jan ook al beloofd te gaan fietsen, dus mijn beweging zal ik wel krijgen.

Voor de verandering besluit ik nu eens degene te zijn, die voor iedereen ontbijt bij Starbucks gaat halen. Dat wordt zeker in dank afgenomen door Kai en Rick, die op zijn, als ik terugkom. Op het deck eten we met zijn drieen in het heerlijke weer. Dan brengt Rick Kai naar bijles.

Jan wacht me al op, als ik de garage uitfiets. Het is schitterend weer en enorm druk op het pad. Van tevoren wist ik niet, of ik vandaag de twintig mijl wel zou halen, want ik ben flink moe. Maar we houden een rustig tempo en het is zo lekker buiten, dat we voor we het weten toch in Herndon uitkomen.

We komen even bij met een koude lemonade van een van de kleine winkeltjes daar, want het is goed warm, voor we aan de terugrit beginnen. In de verte zie ik een hert door het water lopen en ik rijd bijna over een chipmunk, maar dat is al het wild, dat we vandaag zien. Het is te druk met mensen.

De laatste paar kilometers voel ik de vermoeidheid opeens toeslaan, dus ik ben blij als na iets meer dan 32 kilometer de cul de sac weer in zicht komt. Saskia is inmiddels ook op en heeft een groot project voor geschiedenis. Ze moet voor ieder jaar van haar leven een foto vinden, een belangrijk evenement in de wereld en een belangrijke gebeurtenis in haar eigen leven.

Natuurlijk moet ik daarbij helpen. Dat valt nog niet mee, want vooral in het begin van haar leven moet ik echt even goed nadenken, wat nu in welk jaar gebeurde. Gelukkig zijn wij altijd vrij consistent geweest met fotoalbums maken voor het digitale tijdperk en zo vinden we dertien belangrijke gebeurtenissen. Ik verwachtte dit project al, want vorige week klaagde een andere moeder van een zevende klasser er steen en been over. Ik vind het eigenlijk wel een leuk idee.

De rest van de middag rusten we allemaal uit. Iedereen is moe van gisteren. Het weer kan niet beter. Er wordt buiten gezeten (gezond door Katja), wat gelezen, wat gecomputerd en met familie en vrienden getelefoneerd. We zijn zelfs te lui om naar het zwembad te gaan!

Na deze relaxte middag is er dan eindelijk tijd om Ricks nostalgische pizza's te maken. Katja en ik delen een pizza en de anderen maken hun eigen. Er zijn allerlei mogelijkheden om erop te doen: paprika, champignons, ham, ananas, jalapeno's, banaanpepers en meer.


Gezellig met zijn allen eten we het op het deck op. Een muziekje en een drankje erbij en leuke gesprekken met elkaar. Dit weekend heeft ons als gezin nog dichter bij elkaar gebracht, merk ik. Samen emoties beleven is bij tijd en wijlen heel goed.

Voor ik dit bewogen weekend afsluit, zit ik nog buiten van de natuur te genieten (al heb ik Off! op, want van de tijgermuggen en hun beten geniet ik liever niet). De vuurvliegjes zijn er weer en lichten de bomen op als Kerstbomen. Een paar vleermuizen vliegt heen en weer. Het zijn de dingen, die ieder seizoen terugkeren en een soort eeuwigheidsgevoel met zich meebrengen.

Tot slot wil ik degenen hier, die moeilijke tijden meemaken, veel sterkte wensen. Eens te meer realiseer ik me, hoeveel kleiner de wereld is geworden door het internet. Maar ook hoeveel onbekenden hier langs komen, van wie ik het lief en leed niet ken. Mijn kaarsje gisteravond brandde voor een ieder, die met de vreselijke ziekte "kanker" te maken heeft gehad, hetzij persoonlijk, hetzij via een familielid, vriend(in) of kennis. Ik denk helaas, dat er weinig lezers zullen zijn, die daar niet bijhoren.