Shenandoah National Park

Allereerst dank voor de reacties! Het is ook leuk om te zien, uit welke hoeken in Nederland en de wereld lezers en lezeressen komen. Ik heb in het commentaar gedeelte van het vorige blog gereageerd op de vragen.

Het wordt vandaag alweer mooi en warm weer, al is het wel wat vochtig. Gisteren heb ik uitgevonden, dat noch Pat, noch Marcella van ons sportgroepje, ooit naar het Shenandoah National Park zijn geweest. Beiden wonen nog niet zolang in dit gebied. Toen ik voorstelde hen daar vandaag dan heen mee te nemen, waren ze helemaal voor.

Saskia gaat gelukkig weer naar school en Katja is al vroeg op weg om naar een oppasbaantje te gaan. Meghan ligt nog op een oor. Die dame voelt zich hier gelukkig ook helemaal thuis.

Tijdens mijn wandeling met Cosmo ontmoet ik allerlei buren. Roxanne vraagt me, of ik mee wil naar de volgende fietstocht en picknick van de Friends of the W&OD Trail groep. Ze had me al deze zondag mee willen vragen, maar zaterdag werkte onze telefoonlijn niet en had ze me dus niet te pakken gekregen. Dat lijkt mij wel erg leuk, dus ik vraag haar me de volgende keer zeker uit te nodigen.

Dan komt Freya langslopen en ik loop met haar mee tot ze thuis is. Ik vertel haar, dat ik vrijdag met een Nederlandse toeriste op stap zal gaan en er eigenlijk aan dacht haar naar Old Town Alexandria en Mount Vernon te nemen. Maar het weerbericht klinkt regenachtig. Freya merkt op, dat er heel wat historische huizen in Old Town zijn, waar je binnen een rondleiding kan krijgen. Ik heb een "oh ja" moment, want sommigen daarvan heb ik zelf ook nog niet bezocht. Eerst maar eens kijken, waar mijn gaste zin in heeft.

Om half elf haal ik Pat en Marcella op bij Pat thuis. Marcella is er wel, maar alleen om te zeggen, dat ze niet mee kan. Ze moet om twee uur alweer thuis zijn voor een van haar kinderen. Daarvoor is de Shenandoah inderdaad net iets te ver weg. Jammer!

Pat en ik hebben er zin in. De rit naar Front Royal verloopt snel en drie kwartier later draaien we de snelweg af. Pat heeft nog blaren van gisteren en is haar fotokaart vergeten, dus we stoppen bij het Walmart Supercenter vlak naast de uitrit om pleisters en de kaart te kopen.

Terwijl Pat naar haar fotokaart zoekt, valt mijn oog op de cameratasjes. Die voor mijn kleine toestelletje is al heel lang stuk. Ik zie daar hele leuke hangen en veel goedkoper, dan bij de fotozaken. Een ervan is de vorm van een laktasje, heel leuk. Het heeft ook een handig zijvakje voor (credit)kaarten e.d. Aangezien ik ook vaak bij het uitgaan alleen mijn fototoestel en kaarten meeneem, koop ik meteen een rode en een zwarte. Om de prijs hoef ik het niet te laten: $9 per stuk! Deze Walmart ziet er ook veel netter uit, dan degene in onze buurt. Jammer, dat hij zo ver weg is.


Het is inmiddels lunchtijd, dus we gaan op zoek naar een leuk cafeetje. Ik ken Front Royal alleen van er gauw doorheen rijden naar de grotten of het Shenandoah park, maar ik herinner me, dat Claudia me een keer de Daily Grind aanraadde.

Dat ligt aan Main Street, alleen kunnen we die niet vinden, heel vreemd voor een Amerikaans stadje, waar de hoofdstraat meestal "Main Street" heet. Hier heet die Royal Avenue. De zijstraten hebben nummers en Main Street zien we niet.

Zin om te zoeken hebben we ook niet, dus we kijken uit naar iets anders leuks. Dat denken we gevonden te hebben naast het historische gerechtsgebouw. Het restaurantje heet toepasselijk "The County Seat", want dat is Front Royal (betekenend, dat hier het gerecht voor de hele county gevestigd is).

Met wat moeite vind ik een parkeerplaats achter het restaurant. Net als we uitstappen komt de eigenaar echter naar buiten. Hij heeft geen stroom, dus kan ons helaas niets serveren. Jammer, want het zag er lekker uit.

We gaan dan maar terug, want we zijn het stadje bijna uit. Opeens zie ik, dat de straat, waar het gerechtsgebouw aan ligt, Main Street heet. Eureka! Logisch ook wel, dat gebouw is duidelijk het middelpunt van het stadje. We parkeren de van en lopen het straatje in.




Het is zo'n typisch frontier stadje, alle panden vierkant en verschillend gekleurd. We vinden de Daily Grind meteen en het menu bevalt goed. We bestellen ieder een halve panini (de ervaring leert, dat een hele teveel is) met een kop minestrone soep en een glas water. Dat komt uit de tap, gratis, daar doet men hier niet moeilijk over, dat heb ik in Nederland wel anders meegemaakt.

We nemen buiten aan een van de tafeltjes plaats en al gauw wordt het eten bezorgd. Die "kop" minestrone blijkt een enorm diep bord te zijn en zoals verwacht is de halve panini ook niet klein. Het smaakt wel heerlijk, die van mij heeft rosbief, kaas en een wasabi saus, dus lekker pittig. Pat heeft de kip met kaas en pesto saus gekozen. We smullen, maar kunnen het geen van beiden op.

Voldaan zetten we onze trek naar het nationale park voort. Dat is slechts twee mijl verwijderd van Front Royal. Bij de ingang laat ik mijn America the Beautiful pas zien en vraag de vriendelijke ranger, waar ook weer de korte hike is met de waterval. Ze overlegt even met haar collega ranger en ze zijn het erover eens, dat het Land's Run moet zijn bij mijlmarker 9,2.

Zodra we het park binnenrijden zien we al een hert het struikgewas inschieten. Het is zo ontzettend groen door alle regen van deze lente. Het lijkt werkelijk wel een jungle! Bij een paar van de uitkijkpunten stoppen we voor foto's, maar door de hoge luchtvochtigheid is het nogal heiig.

Het is heel rustig in het park, maar uitgerekend bij onze "hike" staat al een auto geparkeerd. We hopen ze niet tegen te komen, maar helaas zitten ze precies, waar wij foto's wilden maken van de waterval.

Echt een pad naar de waterval is er niet en we durven met onze dure camera's niet naar hun stekje te klimmen. Aan onze kant is het "pad" wat wijder, dus we proberen daar wat te fotograferen. "Helaas" besluit juist nu de zon tevoorschijn te komen, waardoor fotograferen een uitdaging wordt. De plekken op het water, waar de zon schijnt, worden veel te licht.

Na een tijdje zonder veel succes fotograferen ga ik gewoon genieten van de omgeving. De waterval klettert naar beneden, we kunnen er slechts een klein gedeelte van zien. Door het struikgewas zien we hem wel veel verder naar beneden gaan. Het is vreemd te bedenken, dat deze waterval 's zomers vaak droogvalt.


Zo in de natuur zijnd voel ik altijd een enorme rust over me heenkomen. Ik zou hier nog uren kunnen zitten. Maar we moeten terug, het ware leven roept weer. Nu wordt duidelijk, waarom het zo goed is, dat het Engels onderscheid maakt tussen "walk" en "hike" (waarom dat onderscheid er in het Nederlands niet is, weet ik niet). We moeten een flink steile heuvel op, voor anderhalve kilometer, over een ruwe weg. Mij lukt het wel, maar Pat moet herhaalde malen even op adem komen. Een "wandeling" kun je dit niet meer noemen.

Bij het bezoekerscentrum stoppen we even. Pat voor een pit stop en ik om wat water uit de fontein te drinken. Het valt me op, hoe rustig het is in het park. Gewoonlijk staat deze parkeerplaats vol. Maar het is nog vroeg in het seizoen en misschien is het initiatief van de nieuwe minister van binnenlandse zaken, om een weekend per zomermaand de toegangsprijzen tot de nationale park kwijt te schelden, zo gek nog niet.

Net als we de parkeerplaats verlaten zie ik een hert uit het struikgewas komen. Ik stoot Pat, die net iets met haar fototoestel aan het doen is, aan en stop om het hert te laten oversteken. Even later zien we, dat ze niet alleen is. Een schattig bambi stapt in het hoge gras in de berm.

Moeder hert is al overgestoken en het kleintje weet niet wat te doen. Hij of zij roept heel zielig, ik heb nog nooit een hertje geluid horen maken. Mama blijft wel in de buurt, maar steekt niet weer over. Na een tijdje maakt de kleine de grote oversteek ook.




Pat en ik hebben het allemaal met genoegen gadegeslagen. Gelukkig is het niet druk, anders hadden we een file auto's achter ons gehad. Nu komt er slechts een auto langs, die ons ongeduldig inhaalt. Soms verbaas ik me over de haast, die mensen hier op Skyline Drive lijken te hebben. Er zijn genoeg snellere wegen van A naar B, tenslotte.

Net voor we het park uitrijden zien we nog een hert, misschien hetzelfde als eerder? De beer, waar we op gehoopt hadden, bleef uit, maar de herten, en vooral de bambi, maken veel goed.

Onderweg naar huis regent het af en toe, maar de grote onweersbuien krijgen we gelukkig nog niet over ons heen. Pat merkt uit de grond van haar hart op, dat ze blij is zo'n avontuurlijke vriendin te hebben ontmoet, en dat geeft mij natuurlijk een heel goed gevoel. Ik ben blij haar te hebben ontmoet, want deze dingen samen met een vriendin ondernemen is natuurlijk veel leuker, dan alleen (of met Cosmo, hoe lief ik hem ook vind).

Nadat ik Pat thuis heb afgezet, tref ik thuis een heel blije Cosmo aan. Katja en Meghan komen net terug uit Great Falls, de eerste keer daar voor Meghan. Kai heeft zijn sandwich club gehad (mozzarella met pepperoni sandwiches). Saskia en Mary Kate zijn aan het werken aan een schoolproject.

Voor Saskia naar de chiropractor moet ga ik nog even op het deck zitten. Maar in de regen rijden we naar het kantoor. Daar moeten we even wachten en ik klets gezellig met Serena, die ook een afspraak heeft. Niall en Rick hebben voor "happy hour" op vrijdag afgesproken en ik denk natuurlijk, dat Serena daar weet van heeft. Niet dus! Er is bij hen van alles gaande vrijdagavond en Serena kan zichzelf niet in tweeen delen. Oei!

Thuis probeer ik Rick te bereiken, maar die werkt alweer laat in Maryland. Zijn wens om zelf pizza's te maken vanavond zal alweer niet bewaarheid worden. Pas om zeven uur kan hij vertrekken. Katja en Meghan wilden al graag Mexicaans eten, dus die krijgen hun zin. We bestellen van Tequila Grande en zoals altijd is het erg lekker.

Na het eten barst het noodweer los. Constante bliksem en harde donders, Kai en ik vinden het spectaculair. Saskia is er bang voor en helaas Cosmo nu ook. Voorheen deden onweersbuien hem niets, maar de afgelopen nachten was het noodweer (waar ik lekker doorheen sliep) en volgens Rick heeft Cosmo toen ook lopen piepen.

Op het nieuws horen we, dat een paar twaalfjarige jongens, niet ver hiervandaan, door de bliksem zijn getroffen, een is overleden. Ook op het vliegveld van Baltimore is een medewerkster getroffen. Het bliksemde dan ook echt constant! Eng, hoor!

Door dit weer zal het morgen een stuk koeler zijn, maar liefst vijftien graden koeler. Ook zal het meer regenen. Als we iets niet nodig hebben, overal zijn er overstromingen. Vanavond moesten auto's van interstate 270 gered worden door een bliksem vloed (even vrij vertaald van "flash flood"). Ook onze county heeft een flash flood warning, wat betekent, dat wegen ondergelopen zijn. Saai is het weer hier in ieder geval nooit!