Bastille Day

Zaterdag

Na de drukke afgelopen paar dagen ben ik enorm moe. Ik besluit het vandaag dan ook heel rustig aan te doen, want we hebben vanavond een feest.

Vorige week heb ik mijn eigen Wii Sports Active routine samengesteld. Die duurt precies een uur en heeft meer cardio, dan de voorgeprogrammeerde routines. Ik blijf dit programma fantastisch vinden. Het is nooit saai en alle spieren komen aan bod.

Het is alweer heerlijk weer. Het is zo ongewoon voor juli om niet erg vochtig en heet te zijn, dat iedereen het erover heeft. Ik neem Cosmo mee voor een wandeling en kom heel wat buren tegen, die ook zoveel mogelijk buiten zijn op het moment. Alle gesprekken gaan over het weer, iedereen geniet ervan.

Rick is hard bezig in de tuin. Hij trekt onkruid (hard nodig!) en maakt de vijver schoon. Ook maakt hij de disposal in de gootsteen, waar we organisch materiaal mee fijnmalen. Die deed het opeens niet meer en als een ware loodgieter gaat Rick aan het werk. Triomfantelijk komt hij een kwartier later vertellen, dat we zo'n $100 bespaard hebben, want hij doet het weer. Toch fijn, zo'n handige man!

Zelf rust ik vanmiddag zoveel mogelijk. De kinderen vermaken zich allemaal buiten. Kai gaat skateboarden en Katja is er met vrienden op uit.

Rick neemt Saskia en Delaney mee voor een gratis Slurpee bij 7 Eleven. De datum is 7/11 en dat moet natuurlijk gevierd worden door het bedrijf met dezelfde naam. Eigenlijk heeft de naam het over de originele openingsuren van het bedrijf: van zeven uur 's ochtends tot elf uur 's avonds. Tegenwoordig blijven de meeste 7 Elevens vierentwintig uur open.

Helaas is de 7 Eleven in Vienna na veertig jaar net gesloten. De eigenaar van het pand verhoogde de huur zoveel, dat het niet meer rendabel zou zijn te blijven. Onvoorstelbaar in deze economische tijd, je zou denken, dat een bedrijf liever minder huur krijgt, dan een leegstaand pand!

Tegen vijven ga ik me eens klaar maken. Vanavond gaan Rick en ik naar de Franse ambassade om "Bastille Day" te vieren. We zijn uitgenodigd door Ricks collega Alban, die Frans is, en zijn vrouw Ursula. Sinds de reis naar San Diego vorig jaar, toen ik Ursula ontmoette en Rick meer tijd met Alban kon doorbrengen buiten het werk om, kunnen we het heel goed met elkaar vinden

De Franse onafhankelijkheidsdag is natuurlijk officieel 14 juli, maar dat valt dit jaar niet op het weekend. Grappig is, dat ik met al mijn excursies naar historische plekken in de buurt, heb geleerd, dat de Amerikaanse revolutie als voorbeeld voor de Franse heeft gefungeerd. Generaal Lafayette was een goede vriend van George Washington en een replica van de sleutel van de Bastille, geschonken door Lafayette, hangt in Mount Vernon, het landgoed van George Washington.

Rick heeft aan Alban gevraagd, hoe we gekleed moeten gaan, en die schreef, dat het allemaal "casual" is. De uitnodiging lezend klinkt het echter nogal formeel, dus Rick en ik nemen het zekere voor het onzekere. Hij doet een colbert aan en ik een jurk.

Als we bij de ambassade aankomen zijn we daar erg blij mee. Iedere vrouw heeft een jurk aan en vrijwel iedere man is in colbert. Rick heeft Alban van tevoren gemaild, dat wij zo gekleed zouden gaan en ook Alban en Ursula zien er keurig uit. Volgens hen was het vorig jaar veel minder gekleed.

Binnen zien we een hele groep "can can" danseressen en staat het eten al klaar. We krijgen een bonnetje voor een glas champagne. Rick en Alban gaan in die rij staan, terwijl Ursula en ik naar het eten gaan kijken.


Daar staat een enorme rij voor de "charcuterie", pate's e.d. Verschillende Franse restaurants uit Washington staan hier met lekkernijen. Ursula en ik lopen voorbij de charcuterierij en nemen een lekkere salade met gerookte zalm als voorgerecht.

Inmiddels hebben de mannen de champagne bemachtigd. We toasten op een gezellige avond en gaan dan kijken, wat de "silent auction" (stille veiling?) te bieden heeft. Rick en ik zien niet heel veel van onze gading, of het is veel te duur. We bieden enkel op een etentje bij een restaurant dichtbij. Alban en Ursula daarentegen bieden op van alles en nog wat. Het verschil tussen een (nog) kinderloos stel en een stel, dat straks twee kinderen tegelijk in college heeft, grappen we!

Het is een heerlijke avond, ondanks de regen, die viel, toen we van huis vertrokken. We zoeken dus een tafeltje buiten. Ursula en ik gaan eerst eten halen. We wachten voor de charcuterie, al had dat van mij niet gehoeven. Ik vind de macarons met pittige vulling veel interessanter.

De combinatie van de zoetige koekjes met gerookte zalm of Parmezaanse kaas is heel erg lekker, al denk ik, dat een minder avontuurlijke eter die maar vreemd zal vinden. Dat wordt al bewezen, als ik een vroegere buurvrouw ontmoet. Zij eet net zo'n macaron en haar gezicht spreekt boekdelen, ha ha!

Verder is er nog heel lekkere zalm met een linzensalade en vichysoisse. Alles smaakt werkelijk voortreffelijk. Helaas zijn onze magen maar zo groot. De anderen doen zich nog tegoed aan allerlei heerlijke desserts, die mij al teveel zijn.

Een oudere dame zingt Franse chansons en we genieten van het lekkere weer en het gezelschap. Alban en Ursula zijn heel leuke mensen en het gesprek ligt nooit stil. Voor we het weten is het elf uur en tijd om naar huis te gaan. Alban en Ursula halen hun winsten van de veiling op en dan nemen we afscheid. Het was werkelijk een heel leuke avond zo met zijn vieren!

Zondag

Gisteravond emailde Jan, dat ze graag om negen uur, half tien zou gaan fietsen vanochtend. Ik had al door, dat dat me niet zou gaan lukken en emailde ik terug, dan tien uur, half elf beter zou zijn.

Maar goed ook, want heel ongewoon voor mij word ik net voor negenen met schrik wakker. Ik heb de hele nacht doorgeslapen! Dat gebeurt vrijwel nooit! Rick is al op en om half tien wekt hij mij voorzichtig met een ijskoffie en sandwich van Starbucks.

Als ik Jan bel staat zij al klaar om te gaan. We spreken om tien voor half elf af, zodat ik mijn ontbijt rustig kan eten. Dus als er om tien voor half elf geklopt wordt, denk ik, dat het Jan is. Onze telefoon heeft echter weer eens kuren en het is Mary Ellen, die komt vragen, of ik zin heb om te gaan hardlopen. Helaas moet ik haar teleurstellen, maar we spreken voor volgende week af om een stuk te gaan fietsen (mijn voet doet nog steeds pijn, dus ik wil voorzichtig zijn met hardlopen).

Het klinkt als een gebroken plaat, maar het is alweer schitterend weer. Zonnig, warm en met weinig vochtigheid, maar 35% zelfs, ongehoord voor juli! Het is dan ook erg druk op het W&OD pad, maar de twintig mijl gaan vlot voorbij. Het schoonmaken van mijn fiets heeft enorm geholpen. Hij fietst nu veel makkelijker, waardoor ik het ook langer volhoud. Na iets minder dan twee uur zijn we weer thuis.

Dit is de perfecte zomerdag, dus ik haal Rick en Katja over naar het zwembad te gaan. Niet voor niets betalen we ieder jaar toch een flinke som om lid te zijn, dus moeten we daar, vind ik, ook gebruik van maken. Saskia dwaalt ergens in Vienna met een stel vrienden en vriendinnen en Kai heeft zwemmen nooit leuk gevonden.

Het is flink druk in het zwembad, maar we vinden wonder boven wonder een drietal ligstoelen onder een parasol. Zodra de "pauze" voor de kleintjes om kwart voor wordt gefloten, duik ik het zwembad in. Ik zwem een halve kilometer (twintig banen) in het kwartier, dat alleen voor zwemmers ouder dan vijftien is bestemd. Heerlijk vind ik deze regel!

Katja en Leah, die er intussen ook bij is gekomen, liggen voornamelijk te zonnen. Leah traint op het moment voor een triathlon op 3 oktober en gaat een mijl zwemmen (64 baantjes). Ik houd het vandaag bij elkaar op een kilometer, iedere pauze na de twintig banen zwem ik er nog eens tien. Met twintig mijl fietsen en een kilometer zwemmen vind ik, dat ik wel weer genoeg beweging heb gehad voor vandaag.

Katja wil vanavond koken en gaat daarvoor boodschappen doen. Met zijn allen bereiden we de maaltijd voor: zalm met bosbessen mango salsa, zoete aardappel "frietjes" (zonder vet, waardoor de oven op een gegeven moment in brand staat!) en asperges. Buiten op het deck eten we het met zijn allen op en schoon op gaat het! Heerlijk, zo'n kokende dochter, al waarschuw ik haar en Leah wel, dat ze zich zo'n maaltijd volgend jaar niet zullen kunnen veroorloven. Alleen de zalm al kostte meer dan $20!

Tot laat zitten we buiten. Leah had nu eigenlijk in Honduras moeten zijn. Door de militaire coup daar is die reis voor de tweede keer achtereen afgelast (vorig jaar ging ze daarom met ons mee naar Aruba). Wat een pech voor haar! Maar voor ons, en vooral Katja, is het gezellig, dat ze hier is.