Meer college bezoeken

Rick heeft vandaag en morgen vrij genomen, want we gaan naar het Tidewater gebied van Virginia, zo'n drie uur rijden bij ons vandaan. Als ik opsta is Rick al terug met een Starbucks ontbijt. De kinderen zijn ook al vroeg uit de veren, dus we eten met zijn allen buiten op het deck. Katja moet de hele dag oppassen en vertrekt al gauw. Zij gaat dus niet mee, al had ze dat liever wel, want ze vindt dit oppasgezin niet leuk. Maar ja, ze verdient er goed mee en zo kan ze ook op de dieren passen vanavond.

Terwijl de rest inpakt, doe ik gauw een half uur Sports Active. Ik hoop daarmee de knoop tussen mijn schouderbladeren los te krijgen. Het voelt alsof er een ijzeren band om mijn ribben zit. Daar heb ik al een tijd nauwelijks last van gehad en nu na de massage zit het weer helemaal vast. Wat reageert mijn lichaam soms toch vreemd!

Gisteren ben ik vergeten de stroom omvormer voor de computers uit de Sienna te halen. Saskia en ik willen wel graag op onze laptops onderweg. Voor we echt op weg gaan, gaan we dus even langs Radio Shack om er een te kopen.

Om half elf gaan we dan eindelijk, een half uur later dan gepland, op weg. Rick rijdt en staat erop de "mixing bowl" route te rijden. Kai en ik hebben die vorige week expres gemeden, omdat er altijd files staan. Soms kan mijn man echter zeer koppig zijn en tja, hij heeft het stuur in handen. Dat is volgens hem de snelste weg.

Misschien, maar dat is zonder verkeer. Zodra we de I-95 oprijden moet Rick mij meteen gelijk geven. We staan onmiddellijk stil en zo te zien is het een file van 5 mijl. Niet mis, dus. Gauw gaan we de snelweg af en nemen de US-1 sluiproute. Dat is natuurlijk wel veel langzamer, dan de route, die Kai en ik namen, maar ik zeg er verder maar niets van. Iets zegt me, dat we op de terugweg anders zullen rijden.

Bij Potomac Mills zijn we er vrij zeker van, dat we de files voorbij zijn en zoeken de I-95 weer op. Eindelijk schieten we op en voor we het weten zitten we op I-64 richting Williamsburg.

Daar lunchen we bij de New York Deli, een heuse deli met enorme "subs". Ik bestel de veggie sub (groentes met wat azijn) en kan daarvan maar de helft op! Ik heb wel meteen genoeg groentes voor vandaag op en dat voor minder dan $7. Geen wonder, dat er zoveel senioren zitten te eten!

We rijden verder naar Norfolk, waar we de campus van Old Dominion University gaan bezoeken. Daar vallen we met onze neus in de boter, want er begint net een introductiesessie, waar we zo aan mee mogen doen.

Kai vindt wat hij hoort duidelijk zeer interessant. Deze universiteit ligt in Norfolk, waar veel te doen is en waar de Amerikaanse marine is gevestigd, wat het de grootste marinebasis ter wereld maakt. Hij is ook dicht bij Virginia Beach en Williamsburg en ligt aan het water. Verder zijn alle dormkamers "suite style", wat betekent, dat je maar met een paar andere studenten een badkamer deelt.

Na afloop van de introductie lopen we nog wat over de campus, die erg modern aandoet. Er is ook een "Campus Village" met allerlei leuke winkeltjes en restaurants.


Als laatste daar moeten we natuurlijk even naar de boekenwinkel, waar Kai en Saskia een ODU t-shirt uitkiezen. De mascotte is hier een leeuw, die "Monarch" wordt genoemd, en de kleuren marineblauw en wit. Op mijn vraag naar welke van de drie scholen, die we de afgelopen weken hebben gezien, Kai het liefst zou gaan, antwoordt hij meteen "hier".

De volgende school, die we in dit gebied gaan bezoeken, is Christopher Newport University. Deze school is beduidend kleiner met maar 4884 studenten. Ik ben wel benieuwd of Kai dat leuk gaat vinden. Hij lijkt meer naar de grotere scholen te trekken.

Eerst krijgen we nog te maken met een file voor de tunnel uit Norfolk. Duidelijk is hier ook flink wat verkeer! Dit is een gebied, waar ik ook zou kunnen wonen, lekker veel water, veel geschiedenis en andere interessante dingen om te bekijken en bezoeken.

Door het slechte verkeer komen we net na vijven bij CNU aan en helaas is het Welcome Center net dicht. We lopen wat rond over de prachtige campus. Dit is de mooiste, die ik heb gezien, dat is zeker. Kai is er minder van gecharmeerd. We rijden nog wat rond de campus, die autovrij is. Kai gaat zich hier wel opgeven, maar ik denk, dat hij hoopt bij een grotere universiteit aan te worden genomen. Grappig, dat al onze kinderen dat liever hebben (Saskia heeft al aangekondigd naar Virginia Tech te willen), terwijl ik juist zo'n kleinere universiteit liever zou hebben.


We voeren de Holiday Inn in Williamsburg in in de Garmin. Onderweg rijden we via de Colonial Parkway langs Jamestown. Dit gebied heet de "America's Historic Triangle" met Jamestown, Yorktown en Williamsburg. De Colonial Parkway is prachtig en leidt helemaal langs de James River.

Helaas komen we net na sluitingstijd aan bij het Jamestown Settlement. Hier wil ik al sinds 2007 graag weer heen. Toen is het vanwege het 400 jarig bestaan van Virginia helemaal gerestaureerd. Maar het lijkt me maar niet te lukken, we hebben of te weinig tijd, of het is, zoals nu, te laat op de dag.

We rijden dus maar verder naar het hotel. Deze Holiday Inn is heel nieuw en op TripAdvisor.com het nummer een hotel in Williamsburg. We krijgen een comfortabele kamer op de vijfde verdieping.

Ook al op Tripadvisor heb ik naar de restaurants gekregen. Daar vond ik de Blue Talon Bistro op de zevende plaats van meer dan 200 restaurants. Dit restaurant ligt in het gezellige Coloniale gedeelte van Williamsburg en onze reservering is voor acht uur. We krijgen meteen een tafeltje, maar daarna zitten we minstens een kwartier te wachten en is er nog niemand langs gekomen om tenminste onze drankbestelling op te nemen. Dat is hoogst ongewoon hier in de VS.

Saskia heeft hoofdpijn en water nodig voor haar Tylenol. Als een van de serveersters langsloopt, vraag ik, of zij weet wie onze serveerster is. Ze schrikt ervan, want wij zijn haar tafeltje, omdat de gewoonlijke serveerster ziek naar huis is gegaan.

Rachel verontschuldigt zich uitgebreid en we krijgen meteen brood, water en onze drankjes. Van het menu hier zou ik zo vier gerechten kunnen kiezen (ongewoon)! Kai, Rick en ik delen een charcuterie voorafje en Saskia smult van haar uiensoep.

Als hoofdgerecht nemen Kai en Rick de meatloaf in een champignon-ossestaartsaus, die naar hun zeggen (en getuige de lege borden, ondanks de enorme portie) superlekker is. Saskia krijgt een heerlijke pasta au gratin, maar ik heb het meest bijzondere gerecht. De perfect gegrilde scallops en dunne asperges zijn vrij "normaal", maar de verboden rijst is het hoogtepunt. Die is werkelijk verrukkelijk! Rick vindt het ook lekker.

Kai heeft bij een andere tafel de chocolade mousse geserveerd zien worden en wil die graag als dessert. Saskia bestelt de creme brulee en Rick en ik "bestellen" een extra lepel. Als verrassing brengt Rachel een gratis gateau voor Rick en een vruchtensoep voor mij. Dit is om het goed te maken, dat we zo lang moesten wachten, voor we service kregen. Hartstikke aardig en ik moet zeggen, het smaakt heel erg goed!

Van Saskia mag ik het (voor mij) lekkerste deel van de creme brulee eten: de gebrande suiker bovenop. Kai mag zelf zeggen hoeveel scheppen chocolade mousse hij wil. Dat worden drie enorme scheppen en hij krijgt het allemaal op! Na een klein hapje snap ik waarom, dit is de echte chocolade mousse (soms krijg je meer pudding, dan mousse hier). Kortom, dit is een heel goed restaurant!


Als de rekening komt zien we tot onze verbazing, dat geen van de desserts erop staan. Dat is toch echt wel heel goede service, want wij hebben op geen enkele manier geklaagd over het wachten in het begin. Dat was maar een kwartiertje en we hadden waarschijnlijk langer gewacht, als Saskia geen hoofdpijn had gehad. Al met al is deze maaltijd een erg leuke afsluiting van een leuke dag.

Op de terugweg stoppen we nog bij een Walgreens voor verschillende benodigdheden. Ook bellen we Katja op om te zien hoe haar dag was (beduidend minder, dan de onze, want ze vindt die kinderen helemaal niet leuk). Er is zoveel te doen hier in Williamsburg en omgeving, ik vind het altijd jammer, dat we zo weinig tijd hebben.