Sandy Point State Park

Vandaag gaat de boeken in als de dag, dat ik me tot nu het beste heb gevoeld, deze zomer. Het begint al met wakker worden. Geen dagelijkse hoofdpijn (geloof me, afwezigheid van pijn valt mij meteen op), geen heuppijn, gewoon pijnloos! Ik kan de keren, dat dat gebeurt op een hand aftellen!

Meteen heb ik ook heel wat energie en sta lekker vroeg op. Rick is helemaal verbaasd, als hij me beneden hoort komen. Meestal sta ik pas op, als hij na achten naar zijn werk vertrekt. Het is zo ook wel gezellig, want we drinken even samen koffie (althans, ik koffie, Rick thee).

Het is weer een typische zomerdag, al vroeg warm en ietwat vochtig (hoewel de heel erg vochtige dagen deze zomer nog bijna niet zijn voorgekomen). Gisteren heb ik met Kai en Saskia afgesproken een dagje naar het strand te gaan. Katja moet helaas oppassen, maar die gaat met haar oppaskind naar een waterpark, ook niet slecht.

Gauw doe ik een veertig minuten durende Sports Active routine en maak dan de twee jongste kinderen wakker. Die zijn opvallend snel klaar met een leuke activiteit in het vooruitzicht!

Uit de schuur haal ik onze, al heel lang niet gebruikte, Heineken parasol (wat hem is aan te zien!) en een strandstoel voor mij. We pakken baddoeken, spuiten ons vol sunblock en nemen een bal mee om in het water naar elkaar te gooien. Om half elf gaan we op weg.

Bij Safeway tank ik benzine en haal wat cash. Aan het strand laat ik liever geen credit cards in mijn tas liggen. Saskia heeft vanavond een verjaarspartijtje, dus kopen we ook een Itunes cadeaukaart voor dat meisje.

We spreken af, dat ik heen rijd en Kai terug. De GPS geeft de vreemdste routes aan naar Sandy Point State Park in Maryland. Dit is de eerste keer, dat we naar dit park gaan, maar ik ben al vele malen die richting opgereden. Ik kies de zuidelijke route rond de Washington "beltway" (ringweg) naar US 50 (die zouden we ook door de stad kunnen nemen, korter in kilometers, maar beduidend langer in tijd).

Onderweg vertel Kai en Saskia hoe het komt, dat ik dat park nog nooit heb bezocht. Jaren geleden las ik ergens, dat er een lekker strand langs de Chesapeake Bay lag, Sandy Point. Ik keek op de kaart en zag Sandy Point, Virginia, een paar uur bij ons vandaan.

Met zin in een lekker dagje strand niet zo ver weg, als de stranden aan de Atlantische Oceaan, gingen we erheen. Daar aangekomen bleek het strand enkel toegankelijk voor de bewoners, die erlangs woonden. Vastbesloten om toch een strandervaring te hebben, vonden we het ene kleine stukje openbaar zand. Daar werden we lekgestoken door paardenvliegen en gingen gedesillusioneerd maar weer huiswaarts. Pas toen vond ik uit, dat dit een Maryland State Park is. Sindsdien zijn we er vele malen langs Sandy Point State Park gereden, op weg naar de Atlantische stranden, maar hebben het nooit bezocht.

Binnen het uur arriveren we bij het wachtershuisje van het park. We moeten $5 per persoon betalen (slechts $1 minder, dan mensen, die in Maryland wonen) en mogen dan door naar het strand. Er is ruim parkeergelegenheid en we zien de kleurige parasols al staan.

Het eerste, dat opvalt, is hoe oranje het zand is. Een heel ongewone kleur is het (en hij geeft af, want het wit van mijn slippers is nu licht oranje). Het zand is heel los en Kai heeft even moeite zijn brute kracht te gebruiken om de parasol vast te zetten. Dan gaan de kleren uit en duiken we in het verrassend koele water van de baai.

Dit is voor mij de eerste keer ooit, dat ik in de Chesapeake Bay (de grootste baai in de VS) zwem! Nu vraag ik me af, waarom dat zo lang heeft geduurd, want dit is absoluut het makkelijkst te bereiken strand voor ons. We hebben ook mooi uitzicht op de Chesapeake Bay Bridge, die 7 kilometer lang is. Ooit was dit de langste stalen brug ter wereld en hij staat nog steeds in de top honderd.

We pakken de bal en gaan lekker naar elkaar gooien. Bij de ingang hing wel een bordje, dat we moeten oppassen voor kwallen, waar Saskia zich nog even druk om maakt. Er zijn echter zoveel mensen in het water, dat ik denk, dat het wel mee zal vallen. We spelen zo'n drie kwartier in het brakke water (half zout, half zoet) van de baai en dan beginnen de magen te rommelen.

Het park heeft toiletten en doucheruimtes, maar ook een winkel, waar je parasols en stoelen kunt huren en waterspeeltjes kunt kopen, waarbij een snackbar hoort. Daar wordt het gewoonlijke strandeten verkocht: hamburgers, hot dogs, nachos etc. Ik heb om onverklaarbare redenen enorme zin in een ouderwetse hot dog, dus die bestel ik. Kai neemt de nachos en Saskia een cheeseburger, daarbij bestellen zij nog een mango smoothie.

Deze typisch Amerikaanse lunch nuttigen we onder de parasol op het strand. De volgende keer wil ik liever zelf wat te eten meenemen, al smaakt de hot dog net zo lekker, als ik had gehoopt. Het is ook een beetje een verboden vrucht voor mij, want ik ben er dol op, maar het hoort natuurlijk niet bij mijn (over het algemeen) heel gezonde dieet!

Het strand is gezellig druk, maar niet overvol. Ik ga mijn tijdschrift lezen en ik kijk ondertussen (stiekem) mijn ogen uit naar de verschillende types, die hier komen. Van heel nette oudere dames tot jonge families met babies zie ik. Allemaal genieten ze even hard, zo te zien.

Op een gegeven moment komt een meisje van Saskia's leeftijd huilend uit het water. Ze is gestoken door een kwal. Zo te zien heeft haar moeder er spul tegen, maar ik ben nu ook meer op mijn hoede. Ik zit even een tijdschrift te lezen, maar Kai en Saskia spelen alweer in het water. Verder lijkt iedereen in het water onaangedaan, dus ik spring er ook weer in.

De kinderen genieten duidelijk ook en we spreken af volgende week met Katja terug te keren. Dat zal Katja's laatste week thuis zijn, want na Aruba verhuist zij vrijwel direct naar haar apartement in Blacksburg. Wat ik leuk vind te zien hier, is, hoe Kai en Saskia toch naar elkaar trekken bij zulke uitjes. Expres heb ik verzoeken (vooral van Saskia) om vrienden of vriendinnen mee te nemen afgeslagen en daar ben ik blij om.


We gooien en duiken en genieten, tot Kai achter een te ver gegooide bal van Saskia aangaat. "Iets" raakt zijn voet en het steekt en jeukt. Duidelijk is hij met een kwal in aanraking gekomen. Als een echte man draagt hij de pijn en we blijven in het water.

Om twee uur gaan we eruit, want Kai moet op tijd terug zijn voor zijn rijles. Volgende keer hoop ik, dat we langer kunnen blijven. Dit park is ook nog eens veel meer, dan alleen een strand. Er zijn paden en veel wild om te zien. Het lijkt me fantastisch hier buiten het seizoen te gaan fotograferen.

Kai rijdt terug naar huis via de noordelijke Beltway en zo hebben we Washington vandaag helemaal omcirkeld. Alweer neemt de rit minder dan een uur en keurig op tijd voor Kai's rijles zijn we terug.

Iedereen neemt een douche om het oranje zand en zoute water af te spoelen. Saskia maakt zich klaar voor een verjaarsfeest en Kai gaat dus autorijden. Eerlijk gezegd vind ik in zijn geval, dat hij geen tien uur professionele les meer nodig heeft, maar hij zal er ongetwijfeld wat van opsteken. Hij rijdt vele malen beter, dan ik deed, na dertig rijlessen en een moeilijk examen in Nederland! Het heeft ook heel veel met zekerheid te maken en die had ik destijds totaal niet.

Nadat ik Saskia heb afgezet begin ik aan de avondmaaltijd. Gisteren schreef ik al, dat ik zelfgemaakte pindasaus zou maken. Ik schrijf hier de details voor mezelf, zodat ik ze later terug kan vinden, want het wordt een groot succes. Sla over, als je geen interesse hebt.

Als basisrecept gebruik Janneke's recept. In plaats van Calve gebruik ik echter Jif Natural. Uit ervaring weet ik, dat Amerikaanse pindakazen zoeter zijn, dan Calve. Daartegen hoop ik dus meer Ketjap Asin te gebruiken.

Zoals het recept aangeeft, meng ik de pot pindakaas met eenzelfde hoeveelheid (magere) melk in een steelpan. Daarbij doe ik, ook volgens recept, drie eetlepels ketjap. Alleen kijk ik niet naar het label en blijkt dit Ketjap Manis te zijn! Argh!! Dan nog maar experimenteren, dus ik gooi er drie eetlepels Ketjap Asin bij.

Dan gan ik op zoek naar de sambal oelek, waarvan ik weet, dat Rick er een hele pot heeft staan. De sambal in die pot is echter helemaal verbruind. Misschien is dat prima, maar ik ben gewend aan knalrode oelek en waag het er niet op. Gelukkig heb ik zelf nog een flinke pot sambal badjak en doe daar een flinke eetlepel van in de saus. Tot slot voeg ik de eetlepel knoflookpoeder toe en roeren maar.

Mijn eigen proeftest is goed, maar ik vind al gauw van alles lekker, dus ben ietwat nerveus over de reacties van de rest. Ik maak de komkommersalade en doe de rijst in de magnetron en Rick grilt de kip- en biefstukspiesjes. Katja is naar boksles, dus die eet later. De mannen smullen van alles! Mijn culinaire experiment is gelukt.

Op alle fronten was dit een fantastische dag! Niet in het minst, omdat ik nu, om kwart over negen, nog nergens pijn heb. Wat een enorm cadeau!