Tussen het wassen door

Het is toch weer vreemd om in ons eigen bed wakker te worden. Maar de wekker gaat niet om kwart over zes af en de zon schijnt, als ik mijn ogen open doe, dus het vakantiegevoel blijft nog een beetje. Vol goede moed begin ik aan deze uitpakdag. Vooral de berg was, die een gezin van vijf na tien dagen produceert, moet aangevallen worden.

Na de eerste lading in de wasmachine te hebben gegooid, breng ik Rick naar de BMW garage. Zijn auto is tijdens onze vakantie gemaakt. Er waren weer een heel aantal dingen mis mee. Toch wil Rick hem niet kwijt, hij heeft nog geen ander model gevonden, dat hem beter bevalt. Prima, ik heb de noodzaak om iedere vijf jaar een auto in te wisselen nooit zo ingezien.

Katja is naar haar babysitbaantje en Kai en Saskia liggen nog in diepe rust, als ik thuiskom. Ik begin aan de "marathon" Wii Sports Active workout. Die duurt 51 minuten en ik gebruik mijn vijf, tien en vijftien pond gewichten erbij. Eerlijk gezegd heb ik na afloop het gevoel harder te hebben gesport, dan in een van Sharons trainings. Daar zweet ik niet zoveel, ondanks, dat het lokaal altijd warm is. Na een Sports Active training ben ik doorweekt!

Tussendoor hevel ik was naar de droogtrommel en vieze kleren in de wasmachine. Als ik bijna klaar ben met de Wii, gaat de deurbel. Denkend, dat ik vandaag toch niets te doen zou hebben, heb ik "in my infinite wisdom", zoals we hier zeggen, een afspraak gemaakt voor het jaarlijkse asfalteren van de oprit.

Hiervoor kregen we een coupon in de brievenbus van Collegiate Sealers. Daarop stond, dat het ons $96 zou kosten. De vorige keer was dat meer dan $150 (in betere tijden). Ik maakte dus een afspraak, denkend, dat dat een goede prijs was.

De dag, voor we op reis gingen, kwam er echter nog zo'n coupon. Dit keer van Academy Sealers en voor $83. Dat scheelt toch weer even wat.

Onderweg naar Michigan belde ik Collegiate Sealers dus met de mededeling, dat wij nu een coupon voor $83 hadden en of wij die prijs ook van hen konden krijgen. Zonder een moment te aarzelen zei hij toe onze oprit voor $78 te doen, $5 minder, dan Academy. Wow, dat was een paar jaar geleden echt niet gebeurd! Maar ja, als mensen geldproblemen hebben is het onderhoud van hun oprit waarschijnlijk het minst belangrijk.

De man aan de deur vraagt me vriendelijk, of ik mijn van nog nodig zal hebben de komende dagen. Oeps! Ik was even vergeten, dat er straks 24 uur niet over de oprit gereden mag worden. Gauw verzet ik de van. Ik geef de cheque met de coupon van Academy Sealers, zoals gevraagd, en binnen het kwartier ziet onze oprit er weer keurig uit. Er wordt een geel lint gespannen om te voorkomen, dat auto's er per ongeluk oprijden.

Kai heeft meegekeken met het asfalteren. Dat is toch wel iets, dat mannen interesseert en vrouwen niet (althans mij niet). Na afloop rijdt hij met mij naar de kennel om Cosmo op te halen. Dat is altijd een hoogtepunt na een reis, moet ik zeggen! Ik mis Cosmo erg, als we weg zijn. Ik ga van de weeromstuit alle honden, die we tegenkomen, knuffelen.

Cosmo komt pas gebaad naar buiten, hij is nog een beetje nat. De jongen, die hem brengt, zegt dol op hem te zijn. Zo "cool" is Cosmo met zijn twee verschillend gekleurde ogen en hij wilde wel, dat hij nog niet naar huis ging. Weer een Cosmo fan, dus. Cosmo's rapport is ook zeer lovend: "Very, very good dog" staat erop. Verder heeft hij met smaak gegeten, is er niets mis met zijn interne huishouding en zien ze hem graag weer terug.

De "good dog" gaat dolblij met ons mee terug naar huis. Kai rijdt en onderweg legt Cosmo zijn kop op mijn schouder. Mijn "baby" is er weer! Thuis rent hij meteen blij "zijn" tuin weer in en als hij gaat liggen, likt Meike zijn ogen gauw weer schoon. Die zijn in de kennel niet "behandeld". Zo schattig!


Hij ligt weer aan mijn voeten

Met een boodschappenlijstje vertrek ik naar Whole Foods. Gisteravond kwam Peapod al langs met onze online bestelde boodschappen, waardoor we vanochtend tenminste verse melk hebben. Alleen hadden ze een aantal produkten niet, waaronder Katja's boterhambeleg: geroosterde kalkoen.

Whole Foods hebben wij in Michigan, waar wij waren, niet gezien. Het is lekker weer in deze netjes opgezette winkel te lopen. Bij de ingang zie ik, dat de kersen (voor hier) heel goedkoop zijn: $2,99 per pond. Daar neem ik een zak van mee! Behalve Katja's kalkoen koop ik ook avondeten, lekkere stukken zalm met meergranenbrood en gegrilde asperges.

Samen met Katja en Leah eet ik lunch op het deck. Cosmo en Diego zijn dolblij elkaar weer te zien en Katja en Leah ook. Arme Leah probeert al voor het tweede jaar achtereen naar Honduras te gaan voor vrijwilligerswerk en alweer is het niet zeker, dat ze zal kunnen gaan na de militaire coup. Vorig jaar ging het ook al niet door en kwam Leah met ons mee naar Aruba. Nu is hun reis nog niet geannuleerd (ze vertrekken 10 juli), dus hopelijk kunnen ze ondanks alles gaan.

Gistermiddag, wij waren nog niet thuis, maar Rick kan het nagaan, begaf ons internet het. Het bleek een probleem met de DSL lijn te zijn. Gelukkig kan ik vandaag Ricks Verizon kaart gebruiken (tja, ik ben nu eenmaal verslaafd). Maar ik wil het toch gauw gemaakt zien!

Gelukkig gaat net na de lunch de bel. Ik open de deur op een kiertje, want Cosmo wil dolgraag ontsnappen. Er staat een grote zwarte man, die mij voorzichtig zijn Verizon identificatie laat zien. Oh jee, dit lijkt er natuurlijk op, dat ik hem wantrouw! Gauw leg ik uit, dat Cosmo wil ontsnappen en nodig hem binnen uit.

Al gauw heeft de technicien door, dat het niet om hun lijn gaat, maar om Covad. Hij belt hen meteen en is heel behulpzaam. De mensen, die voor Verizon werken, zijn altijd erg goed, moet ik zeggen. Voor mij is dit allemaal abracadabra, ik weet alleen, dat ik mijn internet terug wil! Met de belofte, dat de Covad technicien me "meteen" terug zal bellen, vertrekt de Verizon medewerker.

"Meteen" betekent voor mij tenminste binnen het uur, dus ik wacht nog even met douchen, al voel ik me heel vies. Ik gooi nog een was in de machine en droger en ga dan even buiten op het deck relaxen. Er is wel geen meer als uitzicht, maar al het groen om ons heen en het vredige geluid van ons fonteintje zijn ook rustgevend.

Na een uur heb ik nog niets van Covad vernomen en ik wil mijn internet terug. Ik bel onze provider Speakeasy weer en hoor, dat we weer internet zouden moeten hebben. Echter, als ik een pagina opvraag, gebeurt er niets. Na allerlei gedoe beneden in de basement met laptops en vage draden, geef ik het op en bedank degene aan de andere kant van de lijn. Ik ben echt geen a-technisch iemand, maar er lopen in dat kleine kamertje beneden zoveel draden, dat het abracadabra is voor mij.

Gauw bel ik Rick op met de laatste status. Uiteindelijk blijkt, dat we inderdaad weer internet hebben en dat ik "gewoon" een verkeerde draad had uitgeprobeerd. Ik daag een ieder, die ons huis bezoekt, uit ook maar iets te begrijpen van de tientallen draden, die in dat kleine kamertje achter het "theater" hangen! Hopelijk gebeurt er nooit iets met Rick, want dan hebben we echt een technologisch probleem!

Tot het gaat onweren, zoals hier in Virginia zo gewoon is in deze tijd van het jaar, zit ik met Kai buiten. De meisjes zijn naar het zwembad en komen terug, omdat er donder was. Saskia gaat bij Susan logeren en Katja naar haar boksles bij L.A. Boxing, waar ze deze zomer lid van is.

Tijdens het opvouwen van de was kijken Rick, Kai en ik naar Wipeout. Echt een leuke show! Heel moeilijk ziet het er allemaal uit. Zelfs de meest atletische mensen doen het niet goed.


Met Cosmo en Snickers, hoe huiselijk is dit?