Fotografie en film

Zaterdag

Zondag over een week staan we aan de start van de Army Ten Miler bij het Pentagon. Zaak dus voor Mary Ellen en mij om tenminste zes mijl te gaan lopen. Voor mij is dat minder moeilijk, dan voor haar, want zij heeft doordeweeks geen kans om te lopen of crosstraining te doen.

Het is bewolkt en de temperatuur is zeer aangenaam om te lopen. Dat is de laatste paar keer, dat ik ging, wel anders geweest. Dit keer besluit ik Cosmo thuis te laten (Rick belooft hem uit te laten), want ik wil eens zien, wat mijn tijd zal zijn, zonder hond, die moet plassen of snuffelen.

Vanwege mijn voet en andere pijnen (niet van het sporten) heb ik al besloten, dat ik niet de hele race ga hardlopen. Zoals ik het nu zie ga ik drie minuten hardlopen, twee minuten snel wandelen. Daarmee hoop ik het goed vol te kunnen houden.

Mary Ellen stemt ermee in dat vandaag ook te doen en al gauw geeft ze toe, dat alles hardlopen ook haar niet zal lukken. We lopen consistent net iets onder de elf minuten per mijl. De zes mijl halen we in 1:05 en de tien kilometer in 1:07 (zes minuten sneller, dan dinsdag met Cosmo). Als ik zondag zo loop, ben ik dik tevreden, want mijn doel is onder de twee uur te eindigen.

Thuis douche ik gauw en eet lunch. Bij het Claude Moore Park in Sterling wordt vandaag een fotografie expositie gehouden en geven plaatselijke professionele fotografen lezingen. Pat is daar al vanaf 9 uur vanochtend, maar dat zou een te lange zit zijn voor mij. Bovendien beginnen de lezingen, waar ik echt in geinteresseerd ben, pas om half twee.

Het is even zoeken, want er zijn twee ingangen bij het park, een naar het recreation center en een naar het visitor's center. Ik neem aan, dat ik niet bij het recreation center moet zijn, dus rijd naar het visitor's center. Daar staan een paar gebouwtjes, maar beiden zijn gesloten.

Wat nu? Pats auto staat hier wel, dus ik moet goed zitten. Gelukkig komt er iemand met spullen voor de craft fair, die ook gaande is. Zij loopt een kiezelweg op en ik volg haar maar. Inderdaad staat aan het einde een pijl naar de keet, waar de fotografielezingen worden gehouden.

Helaas ben ik inmiddels wel te laat, dus ik probeer binnen te sluipen, wat niet wordt vergemakkelijkt door een luid piepende deur. Gelukkig lijkt de sprekende fotograaf, Corey Hilz, er niet door gestoord. Ik vind een open stoel en meteen word ik meegesleept in zijn prachtige foto's! Hij geeft goede tips en meteen wil ik ook allerlei dingen gaan uitproberen.

Als hij is uitgesproken, hebben we een kwartiertje pauze. We lopen naar het historische gebouwtje in het park. Pat laat mij de foto expositie zien, waar alle drie haar foto's voor zijn uitgekozen! Hartstikke goed, natuurlijk!

Wayne Wolfersberger is de volgende spreker. Zijn specialiteit is het fotograferen van dieren in het wild. Grappig vind ik, dat hij nogal vaak "wild" simuleert. Zo creeerde hij een "boom" op zijn deck om vogels te fotograferen. Dat zijn twijgjes met plakband aan de stok van het voederhuisje aangebracht. Zo kan hij de vogeltjes in zijn achtertuin fotograferen, alsof ze in de boom zitten.

Eigenlijk heeft dierenfotografie mijn grote interesse, maar, zoals Wayne ook zegt, het is een van de moeilijkste onderwerpen. Hij laat ons prachtige foto's zien uit de dierentuin (waar ik nu meteen weer heen wil) en zijn achtertuin of zelfs uit een door hem opgezet terrarium. Waar het allemaal op neerkomt is een eindeloos geduld en heel veel tijd (lees dagen). Geen van beiden heb ik ruim tot mijn beschikking.

De laatste fotograaf van vandaag is Joe Rossbach. Pat heeft zich opgegeven voor zijn workshopweekend in Chincoteague midden november. Dat weekend ben ik al bezet, waar ik eerst van baal, tot ik de kosten van de workshop zie. Daar schrik ik echt van: meer dan $500 en dan heb je nog geen hotel of eten! Ongetwijfeld is hij een heel goede fotograaf, maar zo'n bedrag houd mij toch wel tegen om zoiets te ondernemen, hoe graag ik ook zou willen.

Joe's lezing is ontzettend interessant, want het gaat over herfstfotografie in deze omgeving. Nu is dat natuurlijk helemaal actueel. Ik steek er heel wat van op en ben blij vanmiddag te zijn gegaan. Na afloop koop ik een boek geschreven door hem en een andere fotograaf over de 50 adembenemende gebieden, die je in deze omgeving moet bezoeken. Great Falls staat op nummer een en na hun foto's gezien te hebben, heb ik nog heel wat te leren wat betreft het fotograferen van die watervallen!

Met een hoofd vol nieuwe technieken, tips en technologie lopen we rond half vijf weer naar buiten. Het regent inmiddels pijpenstelen! Daardoor raakt het verkeer van slag en ik sta meteen in de file in het winkelgebied van Sterling. Gelukkig kan ik al gauw ontsnappen en dan rijd ik vlot huiswaarts.

Saskia gaat met een vriendin naar de film "Fame" (die ze erg goed vond, overigens). Kai wil gewoon thuisblijven, dus Rick en ik gaan er samen op uit. Allang willen Rick en ik de film "Cloudy with a Chance of Meatballs" zien, dus daar hebben we bij Movietickets.com kaartjes voor gekocht.

Van tevoren willen we in de mall een hapje eten. Het plenst en plenst en is dus afgeladen druk bij Tyson's Corner. In de hoop, dat ik ergens een tafeltje kan bemachtigen, zet Rick mij af en gaat dan een parkeerplaats zoeken. Dat is allemaal veel te optimistisch gedacht, want bij alle restaurants is een lange wachttijd.

Gelukkig heeft Rick een speciale kaart van Gordon Biersch, die ons meteen recht geeft op een tafeltje. Dat is toch wel een fijn gevoel, als je zo'n hele rij wachtenden kunt passeren. Er is een "Oktoberfest" menu en daarvan delen we de pretzels.

Rick bestelt de schnitzel en ik de "pretzel zalm", die volgens het menu "seared" wordt geserveerd, d.w.z. bijna rauw. Precies, zoals ik het lekker vind! Maar de keuken is druk en de tijd begint te dringen voor onze film. De serveerster doet haar best en brengt het eten, zodra het klaar is.

Alleen is mijn zalm allerminst "seared", in tegendeel, de korst is zwartgeblakerd en smaakt bitter, de vis zelf is droog en niet te pruimen. Balen! Meestal is het eten hier prima. Dit is de eerste keer, dat ik het echt niet door mijn keel kan krijgen. We hebben geen tijd om te wachten op een betere versie, dus wordt het gerecht keurig van de rekening gehaald. Wel jammer, want ik heb nu niet veel te eten gehad. Wel goed voor de lijn, natuurlijk.

We rennen bijna naar de bioscoop, want onze film is populair en op zo'n regenachtige dag wil je er vroeg bij zijn. Wij zijn dat niet en kunnen dus geen twee stoelen naast elkaar vinden in de zaal.

Apart zitten willen we niet, dus we gaan naar Guest Services. Daar worden we heel vriendelijk geholpen. We kunnen kiezen om een andere film te zien vanavond, of ons geld terug te krijgen. Van de films, die rond dezelfde tijd spelen, klinkt Love Happens nog het best. We ruilen (en krijgen de extra 8 dollars voor de 3D terug) onze kaartjes in en lopen naar die zaal.

Eigenlijk hadden we ons een echte vrouwenfilm voorgesteld. Daar heb ik Rick al wel een aantal keren heengesleept, maar Love Happens stond niet op die lijst van "must sees" voor mij. Ik moet zeggen, het is een goed verhaal, niet overdreven emotioneel, volgens Rick geen echte "chick flick" en verbazingwekkend de moeite waard. Allebei vinden we het een goede film en dat zegt wat (en is totaal onverwacht!).

Zondag

De hele nacht plenst het zo hard, dat ik, als ik wakker ben, de regen door het geluid van de fan op het dak hoor. Wat een gezellig geluid, toch wel, nu het hier is. Ik blijf nog even lekker doezelen, maar Rick staat op tijd op.

Als ik beneden kom, staat het Starbucks ontbijtje al klaar. Ik ben zo blij, dat het plan om de ontbijtsandwiches niet meer te verkopen, niet doorging! We genieten echt iedere week van de "low fat turkey bacon, egg white and cheese sandwich" en onze verschillende favoriete koffies.

Na het eten lees ik mijn email en de baas van Cox Farms vindt mijn foto's erg mooi en wil ze gebruiken op hun website en op Facebook! Daar geef ik graag mijn toestemming voor, onder voorbehoud, dat mijn naam erbij wordt gezet, zelfs als ze me niet betalen. Hoe meer mijn naam te zien is, hoe groter de kans, dat iemand me zal huren als fotograaf voor een evenement of het adverteren van hun zaak.

Helaas heeft, tijdens het fotograferen bij Cox Farms, mijn lens het ook opeens begeven. Ik hoopte nog, dat het iets met mijn spiegelreflex was, maar hetzelfde gebeurt, als ik de lens op Ricks toestel schroef. Hopelijk kan het allemaal gemaakt worden.

Mary Ellen belt, dat ze toch maar niet wil hardlopen vandaag. Ze heeft heel wat spierpijn van gisteren. Ik vind het wel best, vandaag kan een "makkelijke" sportdag zijn. Ik doe de elfde 30 dagen uitdaging routine van de Wii Sports Active en dan alleen de sporten, gewoon voor de lol.

De rest van het gezin besteedt de ochtend aan opruimen. Rick is (eindelijk!) aan het kantoortje begonnen en Saskia maakt haar kamermeubilair klaar om verkocht te worden. Ze wil een tienerkamer, maar moet dan eerst flink wieden door haar speelgoeddieren e.d., want die alleen zouden de hele kamer al vullen.

Opeens breekt de zon buiten door en wordt het een heerlijke temperatuur. Van mij mag het altijd zo zijn: regen 's nachts en dan prachtig weer! Ik probeer wat foto's te maken om mijn gisteren geleerde dingen in praktijk te brengen, maar het waait erg hard.

Katja belt op en we spreken weer eens lekker lang. Het valt haar wat zwaarder dit jaar, dat is duidelijk. In hoeverre dit met haar relatie te maken heeft, weet ik niet. Als ouder wil je niet teveel zeggen, want weet Katja ook heel goed, dat er meer vissen in de vijver zwemmen, die haar wel erg leuk vinden. Hopelijk wordt een van die vissen aantrekkelijker voor haar, zodat ze dit kleine visje kan laten zwemmen.

Op weg naar de bioscoop gaan we langs Penn Camera. Daar wordt ons verteld, dat het repareren van mijn lens zeker $300 gaat kosten. Dat maakt een nieuwe lens natuurlijk wel erg aantrekkelijk, want die kosten niet zo heel veel meer. Thuis gaan we wat onderzoek doen, wat dan een goede lens zou zijn om deze te vervangen.

Dit keer zijn we ruim op tijd voor onze "Cloudy with a Chance of Meatballs" film. We staan twintig minuten voor de aanvang van kwart voor vier bij de zaal. Daar staat al een rij van ouders met kinderen en gekke volwassenen, zoals wij, die de film ook leuk vinden. Op het bord komt de hele tijd "cleaning" voorbij, dus wacht iedereen geduldig.

Pas om tien over half vier gaat een van de mannen eens kijken, wat er gaande is. Intussen staat iedereen gewoon rustig in een rij te wachten. Hoe vaak gebeurt dat in Nederland? De "vader" ("Daddy is guiding the masses", zegt zijn vrouw tegen hun kinderen achter mij) geeft de "all clear" en heel rustig loopt iedereen naar binnen.

Rick en ik vinden het altijd fijn om een plaats te krijgen, waarbij we onze voeten op een rekje kunnen zetten. Ik reserveer dus een plek voor mij en een plek voor Rick. Dan komt er een man, die vijf anderen mee heeft, en vraagt, of ik mijn tas even wil verleggen. Daar ben ik niet toe bereid, want ik weet, dat Rick deze plaats ook het fijnst vindt.

De man begint een hele tirade (terwijl de halve zaal nog leeg is), dat hij zes personen heeft, en dat ik mijn voeten wel ergens anders neer kan zetten. Dat helpt mij toevallig met rugpijn, dus hij kan me wat. Ik wijs hem erop, dat er nog heel wat andere rijen in de zaal zijn voor zes personen. Misschien ben ik wel heel Nederlands, maar ik weet, dat Rick deze plaats ook fijn vindt, en wij waren er nu eenmaal als eersten.

Dan komt Rick aanlopen en hoort de man (niet Amerikaans) nog luidkeels klagen, omdat ze ergens anders heen moeten. Rick vraagt of dat met ons te maken heeft. Ja, dus. Ik vraag aan Rick of hij in de andere stoel zonder railing wil zitten, die heeft er geen probleem mee. Het groepje zit nog, dus ik vertel de gebelgde man, dat mijn man het niet erg vindt van stoel te veranderen. Opeens knipmest hij, dank je, dank je. Eigenlijk vind ik nog steeds, dat hij het niet verdient, wie het eerst komt, die het eerst maalt, dat geldt hier toch wel. Maar hij heeft geluk Rick te hebben getroffen, die niet houdt van confrontaties.

De film is precies, wat de recensies ervan zeiden. Leuk, kleurig, grappig, een goed verhaal, we genieten met volle teugen. Heel creatieve mensen hebben deze film in elkaar gezet!!

Op de terugweg stoppen we bij Whole Foods . Met dit mooie weer willen we wat grillen. Voor ons tweeen kopen we bisonhamburger en voor de kinderen bratwurst. Het smaakt allemaal even lekker, natuurlijk. Bisonburger is een aanrader, weinig vet en veel smaak!

Het nieuwe seizoen van Desperate Housewives begint vanavond, dus zitten we gekluisterd aan de tv!

Door de lensproblemen zijn er helaas dit weekend geen foto's. Ik hoop dat gauw te verhelpen.