Scott's Run

De dag begint al gezellig! Bloglezeres Marjolijne en haar man komen, op weg naar het Shenandoah National Park, even langs voor een kop koffie. Ze hebben allerlei verwennerijen met zich meegebracht!! Pepernoten, speculaas, stroopwafels, Bros repen, Droste pastilles en een hele stapel tijdschriften! Echt fantastisch! Marjolijne, nogmaals bedankt, dat gaat allemaal goed smaken!

Na hen wat tips over bezienswaardigheden onderweg naar het park te hebben gegeven, zetten ze rond iets voor tienen hun tocht voort. Zonder twijfel zullen ze allerlei moois zien, ook al zijn de herfstkleuren nog niet op zijn piek in dit gebied.

Het is schitterend weer en dan kan ik natuurlijk niet binnen blijven zitten! Heel veel tijd voor een wandeling heb ik vandaag niet, dus ik besluit naar Scott's Run te gaan, hier tien minuten rijden vandaan.

Er staan een paar andere auto's op de parkeerplaats, maar ik zie niemand. Het verbaast me iedere keer weer, dat er zo dicht bij de stad zo'n rustig natuurgebied ligt. Cosmo en ik lopen naar de waterval en de rivier zonder iemand tegen te komen! Het beekje kabbelt vredig naast ons en twee keer moeten we het oversteken. Voor de mensen zijn daarvoor stenen aangebracht, maar Cosmo's poten worden nat. Nu is het water nog niet zo koud, dus hij vindt dat prima.

Bij de waterval neem ik even de tijd om foto's te nemen. Gewoonlijk loop ik hetzelfde pad weer terug naar de auto, maar vandaag heb ik wel zin om het pad door het bos te nemen. Dat leidt in een cirkel ook terug naar de van.


Het pad is compleet verlaten. Het is eerst een hele klim heuvelop, maar daarna wordt het vlakker. Bij iedere "kruising" staan er bordjes met een kaartje. Dat is wel nodig, want de paden zijn niet met kleuren aangegeven, dus verdwalen is beslist niet onmogelijk.


Opeens een schoorsteen in de wildernis!

Hier lopen we in dicht woud, de zon schijnt er vrijwel niet doorheen. Daardoor is het er ook vochtig en groeien er allerlei paddestoelen. Ik verbaas me over het aantal verschillende elfenbankjes. Helaas is er weinig licht en heb ik geen statief mee, een scherpe foto nemen is dus moeilijk. Gelukkig lukken er een paar genoeg om een indruk te geven.


De hele cirkel heb ik nog nooit gelopen en vooral op het einde zijn de paden niet duidelijk. Ik ben dan ook opgelucht, als ik de houten trap, die naar de parkeerplaats leidt, weer zie. We hebben meer dan een uur gelopen en zijn niemand tegengekomen! Dat is wel ongekend, ook in dit park.

Thuis print ik officiele formulieren, die onze buren (voor Kai) en Serena en Niall (voor Saskia) toestemming geven medische beslissingen voor de kinderen te maken, terwijl wij weg zijn. Natuurlijk hoop ik, dat ze gezond blijven, maar je weet maar nooit.

Na de lunch gooi ik bij de Safeway de van vol, zodat Kai in ieder geval genoeg benzine heeft. Alles lijkt wel op dit weekend te vallen, zo ook zijn "50's Sock Hop" gitaarconcert. Onze reis was allang bepaald, toen Kai die datum te horen kreeg. We hebben nog geprobeerd onze terugvlucht te verzetten, maar alles zat vol. Rick en ik vinden het natuurlijk ontzettend jammer, dat we er niet bij kunnen zijn!


Standje bij de Safeway

Gelukkig komt Katja zaterdag thuis voor de Army Ten Miler zondag. Saskia en zij zullen dus zaterdagavond naar het concert gaan en het voor ons filmen. Het concert is in Sterling, zo'n twintig kilometer verderop. Ik vind het wel vervelend, dat het zo ver weg is. Kai en Katja rijden goed, maar ik zou er veel geruster op zijn, als het concert hier in Vienna zou worden gehouden. Enfin, het is niet anders, gelukkig hebben ze mobiele telefoons om ons op de hoogte te houden.

Straks in Miami (een reis door Ricks werk betaald) hebben we allerlei gelegenheden met Ricks collega's en hun vrouwen. Mijn nagels zien er niet uit en ik weet, dat de andere vrouwen keurige handen en tenen zullen hebben (eigenlijk maak ik me ook druk om de grijze haren, die alweer tevoorschijn komen, maar geen tijd voor een kappersbezoek). "Tracy" maakt mijn nagels weer keurig. Duidelijk is dit niet haar eigen Vietnamese naam. Veel vrouwen veranderen die, omdat hun eigen naam volgens hen niet uit te spreken is. Jammer, vind ik dat.

Zodra Saskia uit school is, gaan we naar de orthodontist. Saskia wil dolgraag haar beugel eraf, dus ik vraag aan Dr. McGrath hoe lang het nog gaat duren. Hij wil er nog geen tijdstip aan geven, maar verzekert Saskia, dat hij er, voor ze naar high school gaat, afgaat. Daar is Saskia niet blij mee, maar moeten we het mee doen.

Omdat we Kai straks niet zullen zien spelen, hebben Rick en ik besloten vanavond de generale repetitie bij te gaan wonen. Bij School of Rock kunnen we op een televisiescherm de repetities volgen. Pas na twee uur is Kai's groep aan de beurt, maar dan doen ze ook wel een super "At the Hop!"! De eigenaar van deze School of Rock is een enorm enthousiaste Rocker en dat enthousiasme geeft hij duidelijk door aan zijn studenten. Erg leuk!

Eigenlijk hadden we verwacht, dat Kai eerder zou spelen, maar het is inmiddels half acht. De magen rommelen, wij zijn moe, en Saskia heeft ook nog niet gegeten. We besluiten snel wat te halen bij Plaka Grill. Niet voor niets doet dit vrij nieuwe Griekse restaurant het goed, hun eten stelt nooit teleur! De kipsouvlaki is perfect bereid en hun olijven met feta kaas werken verslavend!

Saskia pakt voor haar logeerpartij bij Aoife. Rick en ik pakken in voor morgen. Kai blijft dus alleen thuis met Cosmo en de katten. Hij vindt dat prima en het zal ook wel goed gaan. Rick overtuigt mij er iedere keer ver van tevoren van, dat de kinderen het echt wel zullen overleven. Maar als de tijd dan komt, maak ik me toch zorgen. Ik ben echt een moederkloek, het liefst zou ik ze gewoon voor altijd bij me houden.