Gunston Hall

Saskia voelt zich vanochtend slechter, dan gisteren, dus blijft nog een dag thuis. Tegenwoordig is ziek zijn lang niet zo eenzaam, als vroeger. Vooral niet, als er Facebook vrienden en vriendinnen ook ziek zijn! Beste vriendin Laura is ook ziek en met de webcam is het, alsof de dames in dezelfde kamer liggen.

Het beloofde slechte weer blijft (gelukkig!) helemaal uit. Ik heb toch een Sports Active routine gepland, dus doe die, ondanks het zonnige weer. Als ik weinig tijd heb, vind ik het werkelijk ideaal. Ik doe de negende "aflevering" van de dertig dagen uitdaging, die in een half uurtje alle spieren onderhanden neemt.

Na Saskia van haar natjes en droogjes te hebben voorzien, ga ik Pat ophalen. We dachten, dat het vandaag slecht weer zou worden, dus hebben een bezoek aan de plantage van George Mason gepland. Die oude Coloniale huizen blijven me fascineren en deze heb ik nog nooit bezocht (Pat ook niet, trouwens, die is alleen bij Mount Vernon geweest).

Pat staat altijd heel erg vroeg op en eet dus ook heel vroeg ontbijt. Het eerste uit haar mond is dus, dat ze trek heeft. Uit ervaring weet ik, dat Mason Neck, waar de plantage ligt, weinig tot niets aan restaurants te bieden heeft. Het is allemaal natuur daar, prachtig, maar niet gunstig om Pats maag te vullen.

Gauw laat ik de mogelijkheden onderweg de revu in mijn brein passeren. Dan merk ik toch wel, dat ik dit gebied goed ken. Meteen komt Occoquan naar boven drijven. Dit is een schattig oud plaatsje aan de Occoquan rivier met allerlei restaurantjes en leuke winkeltjes. En het ligt vrijwel precies op onze route.

Zodra ze het plaatsje ziet, is Pat er ook verliefd op. Hier moeten we eens terug voor een fotografiesessie! Ik moet eerlijk toegeven, dat ik vergeten was, hoe leuk dit plaatsje ook weer is. De verleiding is er wel om hier te blijven en te verkennen, maar we besluiten toch ons oorspronkelijke plan aan te houden.


Het menu van de Virginia Grill van de Occoquan Inn ziet er lekker uit, dus we gaan dit historische pand uit 1780 binnen. Er is zelfs een spookverhaal verbonden met deze inn, goed voor Halloween straks!

Het is pas half twaalf, dus de twee serveersters hebben nog geen klanten. We krijgen een tafeltje met zicht op de rivier. Omdat we haast hebben, bestellen we de "Confederate" chili. We nemen aan, dat die al klaar is om te serveren. De serveerster brengt ons water en gaat dan weer zitten lezen.

Na een kwartier beginnen we ons toch af te vragen, of de chili nog gemaakt moet worden. Dan ziet Pat de "chef" binnenkomen en binnen een paar minuten heeft zij haar chili voor zich staan.

"Is er nog iets van onze dienst?", vraagt de serveerster. Eh, ja, een kop chili voor mij? Oh, had u ook chili gewenst? Nee, ik ben hier om de happen uit Pats mond te kijken, duh! Niet dat ik dat zeg, ik beaam enkel, dat ik ook graag wat zou eten, ja. Oooooh! Het licht gaat aan, ergens. De leuke uitdrukking "Not the brightest Froot Loop in the bowl" gaat goed op voor deze serveerster!

Zonder enige verontschuldiging loopt ze naar achteren en ik wacht maar weer. Kennelijk neemt het heel wat tijd in beslag om een paar plakken kaas op een kop chili te smelten. Eerlijk gezegd maak ik, zonder trots op mijn culinaire capaciteiten, een betere chili, dan deze. Maar goed, het vult de maag en is toch ook weer een grappige belevenis. Hopelijk is de Occoquan Inn zelf, die zich als een "fine dining establishment" profileert, beter dan hun lunchcafe!

De zeveneneenhalf mijl naar Gunston Hall zijn zo afgelegd. Deze plantage is eigendom van de Commonwealth Virginia, maar wordt beheerd door de Coloniale Dames. Het blijft voor mij grappig, dat vrouwengroepen dit soort historische gebouwen beheren. De docenten zijn dan ook vooral oudere vrouwen.

Bij het bezoekerscentrum betalen we de $8 (met onze AAA korting, vergeet daar nooit om te vragen, waar dan ook, met een ANWB pasje krijg je die ook) entree. We hebben het goed getimed, want we hebben twee minuten voor de volgende rondleiding door het huis begint.

Eenmaal binnen zijn we met zijn zessen voor de rondleiding. Intussen lopen er ook allerlei schoolgroepen door het gebouwtje. Onze docente, die duidelijk passie heeft voor het huis en de Masons, ergert zich daar duidelijk aan en onderbreekt haar verhaal regelmatig om de kinderen tot stilte te manen. Iedere keer is ze dan weer vergeten, waar ze was, en begint van voren af aan.

Ons was verteld, dat de rondleiding ongeveer een half uur zou duren, maar door deze onderbrekingen gaat dat meer richting het uur. Pat moet rond twee uur thuis zijn, om haar dochter van school te halen, dus ik kijk af en toe bezorgd op mijn horloge. De tijd begint zeer te dringen, maar Pat lijkt er niet op te letten. Dan doe ik het ook maar niet en luister met interesse naar de stroom van informatie, die de docente geeft.

Het leven in coloniale tijden in Amerika heeft helemaal mijn interesse. Deze mensen kwamen uit een relatief gerieflijk land met allerlei (althans voor hen) gemakken. Het leven hier moet zo enorm anders geweest zijn.

George Mason was natuurlijk al zo'n derde generatie Virginian, dus wist niet anders. Hij, die zelf-onderwezen was, schreef vrijwel alleen de Virginiaanse Constitutie en Declaration of Rights. Hij weigerde de Constitutie van de VS te ondertekenen, omdat er geen Bill of Rights inzat. Tien maanden voor zijn overlijden kwam de Bill of Rights er toch, vrijwel woord voor woord Masons Declaration of Rights. Een heel belangrijke, maar toch vrij onbekende figuur in de Amerikaanse geschiedenis is George Mason dus. Hij wordt bij de zogenaamde "Founding Fathers" gerekend.

Bovenstaand lezend, zou je denken, dat George Mason een groot politicus was. Dat is niet het geval, hij raadde zijn kinderen en kleinkinderen ook streng af in de politiek te gaan. Mason was een plantagehouder, die ook zeer netjes met zijn slaven omging. In plaats van ze als slaven te behandelen verhuurde hij stukken land aan hen. Relatief veel van zijn twaalf kinderen overleefden en hij kreeg 59 kleinkinderen, niet slecht!

Het huis lijkt op het naburige Mount Vernon van George Washington en is rond dezelfde tijd gebouwd. De benedenverdieping heeft dezelfde plattegrond als Mount Vernon. Het prachtige houtwerk in de officiele eetkamer (iets mooiers heb ik nog nooit gezien!) is gemaakt door dezelfde beeldhouwer. Alleen is het hier in Gunston Hall veel en veel mooier, dan bij Mount Vernon!

De bovenverdieping ziet er anders uit. Dat is een lange overloop met aan weerszijden kamers. De familie woonde voornamelijk beneden aan de linkerkant van het huis. Daar is een grote slaapkamer, waar iedereen sliep, vooal in de winter (de rest van het huis had geen open haarden). De andere kamer was een combinatie van kantoor voor George Mason en familieeetkamer. Als je nagaat, hoe groot de familie was, is dat wel heel krap. Volgens de docente konden ze goed met elkaar opschieten. Lijkt me een eerste vereiste!

Als de rondleiding voorbij is, lopen Pat en ik nog wat buiten rond. Daar staan o.a. replica's van de keuken en school. De originele gebouwen zijn verloren gegaan, waarschijnlijk door brand. De enige originele keuken bij een plantage in dit gebied, naar mij is verteld, is bij Sully Plantation.


Met ons hoofd vol historische feiten rijden we weer richting Vienna. Onderweg krijgt Pat een sms van Katie, dat ze met haar vriendin mee naar huis gaat. Maar goed ook, want wij komen toch wel een stuk later, dan twee uur, weer thuis.

Saskia blijft maar verhoging houden, zucht! Ze voelt zich duidelijk niet doodziek, maar met de H1N1 rondwaaiend, zijn de schoolinstructies scherp: 24 uur koortsvrij, anders thuisblijven. Zij vindt het zelf ook erg vervelend om meteen al zoveel school te missen.


Nog even een mooie vlinder op onze struik



Kijk eens naar mijn grote bot! (dat ik al maanden heb en maar overal heen meesleep)

De telefoon gaat en de caller id zegt "Town of Vienna". Het blijkt een geautomatiseerd bericht van de politie te zijn met een belangrijke mededeling. Ik schrik daar wel even van. Gelukkig is het vrij "onschuldig": vannacht is er ingebroken in zestien auto's in de buurt. Waardevolle dingen zijn gestolen, maar geen van de auto's was op slot.

Inderdaad doen veel mensen (ik maak me er ook soms schuldig aan) hun auto's niet op slot. Diefstal is erg ongewoon hier. Ik vind het dus wel erg goed, dat de politie zo'n bericht naar de hele buurt (heel Vienna?) stuurt, zodat we op onze hoede kunnen zijn.

Jaren geleden was er een dubbele moord in onze vorige buurt, omdat de bewoners hun achterdeur open hadden gelaten. Die daders zijn nooit gepakt, maar waren ook "gelegenheidsmisdadigers" (cat burglars). Uit onderzoek kwam naar voren, dat de achterdeuren van een heel aantal huizen waren geprobeerd en dit huis was open. Sindsdien zorgen wij er zeker voor, dat onze buitendeuren en garage 's nachts op slot zijn!

Pat belt, of ik mee wil naar de bijeenkomst van de Vienna Photographic Society. Ik zou dolgraag gaan, maar heb al de hele dag (en gisteren en maandag) erge hoofdpijn. Het zitten in oncomfortabele stoeltjes zie ik niet zitten. Gewoonlijk heb ik een vage hoofdpijn en dan gaat het nog wel, maar als die overheersend wordt, is het te vermoeiend.

Aan Pat merk ik wel, dat ik niet dezelfde energie heb, als andere vrouwen van mijn leeftijd (die geen vaste baan hebben). Voor mij was alles, wat we vandaag gedaan hebben, de limiet. Zij heeft vanochtend nog van alles gedaan, voor we gingen, en gaat dan ook vanavond nog uit. Ik benijd haar wel, want ik ervaar vooral het 's avonds uitgeteld zijn als zeer beperkend. Verder klaag ik niet, want mijn leven is nu oneindig veel beter, dan de eerste tien jaar met deze "ziekte".

PS: Marjolijne, ik heb je email niet, laat me weten of je zin hebt in een ontmoeting