Herfst!

De herfst is officieel begonnen en vandaag zie ik daar allerlei tekenen van. De dag begint erg bewolkt en opeens valt het me op, dat een heel aantal bomen, waaronder de maples, begint te verkleuren. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ver de bladeren bij jullie zijn? Hier zijn de dogwoods helemaal rood, de tulpenbomen aan het vergelen en vertonen sommige maples rode toppen.

Saskia, die ik thuishoud tot ze symptoomvrij is, gaat na het ontbijt aan haar (vele) algebra huiswerk. Mij ontbreekt alle motivatie om te gaan sporten, maar ik heb vrij veel pijn, dus weet uit ervaring, dat het "moet". Het is vrij warm en vochtig, maar toch besluit ik buiten te gaan lopen.

Met Cosmo rijd ik naar het Community Center. Onderweg besluit ik een interval te gaan doen: drie minuten hardlopen, twee minuten op tempo wandelen en dat voor zeker zes mijl. Zo stel ik mijn Garmin 305 in en na een korte warm up beginnen we. Dat "we" wordt me tijdens dit loopje duidelijk, want ook voor Cosmo is dit duidelijk sporten.

Tegen de voorspellingen in komt nu toch regelmatig de zon tevoorschijn. Er is maar een omstandigheid, waarin ik het liever bewolkt, dan zonnig heb en dat is tijdens het hardlopen. De zon hier heeft zo'n kracht, dat het meteen oncomfortabel warm wordt, vooral met de vochtige lucht van vandaag.

Tijdens een van de hardloopperiodes, terwijl ik lekker in mijn "zone" zit, rent Cosmo opeens naar links! Hij trekt me nog net niet om. Er blijkt een flinke, dikke groundhog in het gras te liggen, die ik niet had gezien, maar Cosmo duidelijk wel. Hoe dik ook, helaas voor Cosmo is het beest veel sneller dan hij! De groundhog verdwijnt in het struikgewas, maar Cosmo is weer helemaal alert op wild.

Even verderop zie ik al van verre, dat er nog een Aussie loopt. Natuurlijk moet Cosmo die even begroeten. Het is ook een mannetje, maar jonger, pas anderhalf jaar oud. Zijn vrouwtje zegt, dat ze nog in de trainingsfase zitten. Ik bedenk me, dat ik daar met Cosmo van bijna drie ook nog niet uit ben. Herdershonden blijven lang "tieners", kennelijk.

Onderweg geef ik Cosmo regelmatig water, maar na 4,5 mijl loopt hij achter mij tijdens de hardloopminuten. Zelf zou ik wel sneller kunnen gaan, maar ik wil hem niet overbelasten. We lopen de zes mijl in een uur en elf minuten en de tien kilometer in een uur en dertien minuten. Daar ben ik tevreden mee, want met dat tempo zal de tien mijl onder de twee uur gelopen worden en dat is mijn doel.

Bij thuiskomst zie ik, dat de schoonmaaksters er vandaag vroeg bij zijn. Op het aanrecht staan hun lunches, die ze altijd bij ons opwarmen en dan onderweg naar het volgende adres opeten. Ze vragen iedere keer weer beleefd, of dat mag, ondanks de vele keren, dat ik al "ja" heb gezegd en hen een drankje heb aangeboden (wat ze ook altijd afslaan).

Twee van de dames zitten al in de auto met hun lunch, als de derde Saskia ontdaan in heel gebroken Engels vraagt, waar haar eten is. Saskia snapt niet, wat de dame bedoelt, dus ik vraag het nog maar eens. Ik maak uit het antwoord de woorden "perro" en "arroz" en "camarones" op. Met mijn gebrekkige Spaans (helaas werd de cursus dit semester niet voortgezet) herken ik "hond", "rijst" en "garnalen".

Oh jee!!! Gauw kijk ik naar beneden de achtertuin in en jawel, daar ligt Cosmo te genieten van het laatste hapje rijst! Ik schaam me te pletter! Nu heeft die arme vrouw geen lunch door mijn hondentiener!! En zij is zo lief, dat ze bezorgd is, dat het eten slecht voor Cosmo zal zijn!

Zij vertelt, dat ze al laat zijn voor hun volgende adres, dat helemaal in Washington ligt. Gauw druk ik haar tien dollar (eerst $20, want ik vind dit echt heel vervelend voor haar, maar daar wil ze niets van weten) in de handen, zodat ze onderweg nog een lunch kan gaan kopen. Hopelijk gunnen ze zich daar de tijd voor, want ik wil het niet op mijn geweten hebben, dat dit lieve mens vandaag geen lunch eet!

We zullen Cosmo echt weer op moeten voeden, wat dit betreft, want hij was heel netjes, maar pikt nu toch telkens weer eten weg. Dat is begonnen, toen mijn zus er was met haar kleintjes. Die lieten natuurlijk hun boterhammen en dergelijke open en bloot liggen, perfect voor een hondendief!

Na samen met Saskia lunch te hebben gegeten, ga ik naar Giant. Vanavond is Back to School Night en moeten we vroeg en makkelijk eten. Ik besluit een Stouffer's lasagna met spinazie te maken. Makkelijker (en goedkoper) kan het niet.

Deze Giant supermarkt is pas helemaal verbouwd en vermoderniseerd. Ze hadden al een paar jaar de self-checkouts, maar sinds kort kun je al winkelend je waren scannen met een Motorola Scan-It! apparaatje.

Dat wil ik vandaag weleens uitproberen. Bij binnenkomst moet ik mijn telefoonnummer intoetsen of mijn Giant Bonuskaart scannen. Daarna kan ik een Scan It! apparaatje oppakken. Tijdens het winkelen scan ik de barcode van elk produkt, dat ik in mijn wagentje doe. Bij een van de self checkouts doe ik het Scan It! apparaat in een van de daarvoor dienende houders. Dan hoef ik enkel nog een keer mijn telefoonnummer in te toetsen, te betalen en klaar is Kees. Vooral met kleine kinderen, die wachtend bij de kassa nogal eens vervelend worden, lijkt me dit een superuitvinding!

Al vind ik het altijd moeilijk afscheid nemen van de zomer (hoewel de temperatuur vandaag tegen de dertig graden loopt, dus zeer zomers is te noemen), zie ik ook wel weer naar de gezelligheid en warme kleuren van de herfst uit.

Tijd om het decor binnen te veranderen, dus. Ik ruim de zomerspullen op en haal de zakken met herfstspullen van de zolder. Er zit veel oranje bij, wat altijd zo mooi samengaat met het blauw van onze muren. Na een uurtje ziet het er weer helemaal gezellig uit (en de mandarijntjes in de fruitbak kleuren er prachtig bij!). Ook hang ik eindelijk de Virginia Tech vlag buiten, er zijn al twee footballwedstrijden geweest. Go Hokies!


Het is heerlijk warm buiten, maar door de lage luchtdruk heb ik heel wat pijn. Ik ga rustig buiten zitten, in de hoop, dat het wat zal zakken. Ik wil wel graag mee naar de Back to School Night, maar Rick vindt dat onzin. Terecht merkt hij op, dat de schoolbanken allerminst gerieflijk zijn en ieder jaar enkel bijdragen tot meer pijn.

Na het avondeten vertrekt Rick dus alleen naar Madison High School. Hij gaat Kai's rooster volgen en krijgt van iedere leraar of lerares in tien minuten te horen, wat er dit jaar gaat gebeuren. Ik voel me wel een slechte ouder, dat ik mezelf niet dwing te gaan, maar herinner me ook de pijn na zo'n avond van voorgaande jaren en weet dus, dat Rick gelijk heeft. Straks als hij thuiskomt, zal hij mij alle details vertellen.

Op het Alles Amerika forum kwam een grappige site voorbij, People of Walmart (let ook op de "lane closed", waar de bovenste dame haar spullen neerlegt, vraag me af, waar in Virginia zij is). Ik moet toegeven, dat ik, als ik me af en toe in die winkel begeef, ook vaak versteld sta, hoe mensen gekleed zijn of zich toe hebben getakeld! Waarom die alleen bij Walmart lijken te winkelen (zal ook echt wel "lijken" zijn, maar ik merk ze in andere zaken niet zo op), is me een raadsel.