Onze webcam

Cul-de-sac Cam

woensdag, maart 31, 2010

Voodoo en alligators

Vandaag wil ik echt even goed sporten, want dat hebben mijn spieren nodig. Op de derde verdieping bevindt zich de "health club" en tot mijn verbazing is die best groot. Er staan vier lopende banden, drie elliptische machines en fietsen en een stairmaster (van een ander merk, dan ik gewend ben). Ik kies de laatste en doe daar een interval op van een half uur. Daarna doe ik nog wat oefeningen met gewichten en heb me dan goed ingespannen.

In de kamer tref ik Kai en Saskia nog in diepe rust aan, maar Rick is nergens te bekennen. Ik maak de kinderen wakker en zij frissen zich op. Rick komt terug van zijn hardlopen. Hij heeft ook meteen een bayou tour voor ons gereserveerd en heeft Bruce Willis bezig gezien op de film set hier dichtbij.

Rick en ik besluiten onze douches uit te stellen, zodat we eerst kunnen gaan ontbijten. Het is al bij tienen, dus het is meer brunchen. De vorige keer, in 2003, dat ik hier was met Kai en Saskia, logeerden we bij het Royal Sonesta hotel. Daartegenover lag de Olde Nawlins Cookery, waar ze de lekkerste "pain perdu" hadden.

Kai was toen negen, maar herinnert zich dat ontbijt en wil daar ook erg graag weer heen. Nu is Olde Nawlins Cookery deel van het Oceana restaurant, maar de pain perdu staat nog op het menu. We krijgen een tafeltje op het terras, want het is erg lekker weer vandaag.

Alle vier bestellen we de pain perdu, een soort "wentelteefje" met stokbrood. Rick wil er ook de Cajun corned beef hash bij en daar wil ik ook wel wat van proeven (let op het laatste woord: proeven, een of twee hapjes). Maar Rick wil niet delen, dus ik bestel mijn eigen portie.

Van Rick mag ik dit specifiek schrijven voor dit restaurant: bestel een ontbijt per twee personen en bestel een Cajun corned beef hash voor de tafel! De porties zijn abnormaal groot! Maar het smaakt wel heel, heel erg lekker! Kai is de enige, die alle pain perdu op kan. Het is allemaal wel echt aan te raden, want de keuken is hier erg goed.

Met volle buiken lopen we terug naar het hotel. Onderweg stoppen we bij de Mask Factory voor een nieuw maskertje voor onze wc (de oude is stuk). Saskia vindt ook een leuk masker voor aan de muur van haar kamer. Ik ben dol op de maskers en zou er zo nog tien meer mee kunnen nemen!

Verderop zien we, dat House of Blues ongelimiteerde crawfish voor $15 biedt vanavond, daar gaan we dus eten. Rick stopt nog bij Radio Shack en we gaan "boven" onze benodigdheden halen voor de bayou tour.

We denken nog ruimschoots de tijd te hebben. Terwijl Rick de auto haalt, bestellen wij een lichte lunch bij Krystal. We zijn wat laat en denken hiermee tijd te winnen. Vergeet het maar! Het duurt eeuwig voor de oudere dame, die de "grill" bedient, onze bestelling klaar heeft.

Rick zit al te wachten in de van en we moeten nog veertig mijl rijden. Ik bel Cajun Encounters om te vertellen, dat we verlaat zijn. Dat blijkt geen enkel probleem en we komen dan ook nog voor half drie, het zogenaamde vertrek van de tour, aan. Al met al gaan we pas tegen drieen op de boten.

Wij krijgen "captain" Bishop (voornaam), die opgegroeid is in de bayou. Regelmatig sta ik erbij stil, hoe verschillend levens kunnen zijn. Deze man is opgegroeid in een familie van garnalenvissers. Hij hielp daar als tiener bij mee, waar besloot een andere weg in te slaan. Hij ging naar college en volgde zijn eigen weg.

Nu is hij dus gids hier op de bayou en weet duidelijk heel veel van alles af. We gaan de Pearl (zo genoemd, omdat de vroege Amerikaanse Indianen oesters visten en de parels gewoon teruggooiden) Rivier op en zien een aantal flinke vrouwelijke alligators. (Mannelijke) Alligators zijn territoriaal en dit is het gebied van Big Daddy, die zo'n twintig vrouwelijke "vriendinnen" heeft.

Even later komen we in het gebied van "Big Al", die vorig jaar door stropers is aangevallen. Dat gebeurt hier nog erg, al zijn er allerlei regels en zijn de alligators niet per se beschermd. Behalve alligators zien we mooie witte vogels, de Common Egret en de White Egret en meer. Ik vind het super me in deze natuur te bevinden.

Eindelijk gaan we de werkelijke bayou in. Hier is veel Spaans mos en de bomen zijn vooral Bald Cypress . Het is zo anders, dan bij ons, ik geniet! Wel had ik liever meer wild gezien, maar de meeste dieren komen pas 's nachts tevoorschijn.

Als laatste laat Bishop ons een Cajun dorpje zien. Tijdens de tocht vertelde hij ook regelmatig over de invloed van de orkaan Katrina hier. In dit dorpje zien we dat echt, de helft van de "huizen" hier is overspoeld. Toch zijn er ook een aantal (weer) staande. Deze huisjes zijn enkel per boot bereikbaar.

Dat beeingdit onze tour (het laatste gedeelte heb ik aangevraagd, want ik wilde een Cajun dorpje zien). Rick geeft Bishop een goede fooi en dan rijden we terug naar New Orleans. In de kamer halen we jasjes voor als het koud wordt en lopen dan naar House of Blues.

Daar blijkt, dat we een reservering hadden moeten maken. Heel vreemd, want het halve restaurant lijkt leeg te zijn. We nemen plaats in de bar en Rick bestelt de crawfisch voor mij. Een teil met rivierkreeftjes krijg ik voor gezet, waardoor de anderen geen plaats hebben voor hun drankjes. Ik geniet van de lekkernijen, maar het duurt wel erg lang voor we een tafeltje krijgen. Het blijkt, dat de hostess ons van de lijst heeft gehaald, omdat ik al aan het eten was. We zullen het volgende tafeltje krijgen.

Dat gebeurt inderdaad. Ik bestel een tweede laag rivierkreeftjes (het is "all you can eat") en een salade, de anderen nemen hun favorieten. Het wordt een lekkere maaltijd, zeker voor mij, want die rivierkreeftjes vind ik heerlijk!

We zijn allemaal moe. Iedere avond hebben we grootse plannen en dan is de energie er toch niet. Onze ervaringen laten in ieder geval wel zien, dat New Orleans ook erg leuk is overdag, niet alleen na zonsondergang!

Foto's volgen later, ik ben te moe vanavond

dinsdag, maart 30, 2010

Filmscene en Mardi Gras World

Na al die tijd in de auto en drie dagen niet sporten, moet er vanochtend bewogen worden. Eerst wil ik naar de fitnesskamer van het hotel gaan, maar bij het zien van het prachtige weer buiten verander ik van gedachten. Ook al, omdat Rick mee wil gaan hardlopen en hij kan de beweging ook goed gebruiken. De kinderen laten we slapen.

We lopen naar de rivier, waar zo vroeg al mensen muziek aan het maken zijn. Het is een gezellige boel en ook weer bijzonder om hier langs de enorme Mississippi hard te lopen. Aan het einde van het pad langs de rivier lopen we het French Quarter in. Het is nog erg rustig en ik geniet van de mooie felgekleurde huisjes met de blauwe lucht op de achtergrond.

Rick houdt het hardlopen anderhalve mijl vol. Een beetje weinig voor mij, maar morgen doe ik dan wel een intensievere workout. We lopen terug via de French Market, waar we op het terras van het Market Cafe plaatsnemen om ontbijt te eten. De eieren, ham en grits gaan er goed in en er speelt een gezellig bandje.

Op de weg terug naar het hotel zien we een filmploeg bezig. Na even navragen bij de omstanders blijkt, dat er een botsing tussen een "politieauto" en een SUV gefilmd gaat worden voor de film "Red" met Bruce Willis.

Dat moeten we natuurlijk zien! We hebben alleen geen camera's meegenomen, dus Rick rent snel terug naar het hotel om ze op te halen. Hij had zich bepaald niet hoeven haasten, want het duurt nog zeker een uur voor we allemaal uit de weg moeten voor de grote crash. Waar wij stonden moeten we zover weg, dat we niets meer zouden zien, dus we lopen naar de overkant van de straat dichterbij de actie.

We kiezen een plekje met prima uitzicht, al moet ik met mijn Nederlandse grote mond een aantal keren mensen, die ons uitzicht blokkeren, opzij wuiven. De Amerikanen om mij heen juichen, wanneer ik dat doe, want ook hun uitzicht wordt belemmerd. Een interessant stukje cultuurverschil hier, want geen van hen zegt boe of bah, als er iemand pal voor hen komt te staan. De duimen gaan omhoog voor mij (en ik blijf keurig, hoor, netjes met "sir" of "ma'am" en "please" en "thank you"), maar zelf zeggen ze niets!

Eindelijk is het zover en gaat de ware botsing komen. Na drie keer "oefenen" ramt de SUV in op de politieauto. Heel spectaculair, helaas wel net buiten het zicht van mijn fototoestel, maar Rick heeft er een filmpje van.

Het is inmiddels alweer lunchtijd, wat duurt een zo'n scene lang, zeg! Gauw halen we de kinderen op. Die liggen nog lui te zijn en hebben Cheez Its als ontbijt gegeten, yikes! Op weg naar lunch lopen we weer langs de filmplek. Daar zien we de schade aan de auto's (de SUV heeft het er goed afgebracht).

De kinderen vinden het nu wel jammer, dat ze het niet gezien hebben. Gelukkig is Bruce Willis' stunt man, Stuart Wilson, er nog en we hebben een interessant gesprek met hem. Saskia en Kai willen graag met hem op de foto. Het is een erg aardige man, die heel hard werkt, hij is, naar zijn zeggen, dit hele jaar nog niet thuis geweest.

Gisteren heeft Saskia gezien, dat er hier een Margaritaville restaurant is. Veel van de restaurants hier hebben precies, wat Rick en ik lekker vinden, maar weinig van Saskia's gading. Margaritaville vindt zij fantastisch en Kai ook, dus we besluiten er te gaan lunchen.

Saskia bestelt een bord met nachos, kaas en chili, waar een heel weeshuis van gevoed zou kunnen worden (ze krijgt er op zijn hoogst een tiende van op)! Kai neemt de muffuletta, een van de sandwiches, waar New Orleans bekend om is. Rick kiest de garnalenwrap. Ik houd het bij de Caribische kipsalade, want de rest van het menu is me veel te zwaar.

Het duurt erg lang voor we ons eten hebben, maar het is gezellig zo met zijn viertjes. Na het eten willen we Mardi Gras World bezoeken, iets wat we nog nooit hebben gedaan hier. Op een kaartje zien we, dat het naast het Congresgebouw ligt, langs de rivier. Het ziet er loopbaar uit.

Dat valt tegen! Tot het congresgebouw valt het wel mee, maar dat gebouw (of eigenlijk een paar gebouwen) is werkelijk enorm! Als we er bijna zijn komt het busje net aanrijden en de chauffeur biedt ons voor de laatste honderd meter een lift aan.

We hebben geluk, want we kunnen meteen met een rondleiding mee. Het is ook een kortere rondleiding met een schoolgroep, die om kwart over vier wegmoet. Dat komt ons prima uit, want we willen gewoon de mooie wagens zien en foto's maken, maar vooral de kinderen hebben geen zin in een rondleiding van een uur.

Helen leidt ons rond, maar helaas verstaan we maar een tiende van wat ze vertelt. De microfoon werkt erg slecht en alleen, als je vlakbij Helen staat, hoor je wat. Er zijn artiesten bezig aan nieuwe figuren en we zien de mooiste wagens. Wat een industrie, echt super ziet alles eruit.

Na de rondleiding krijgen we een film over de geschiedenis van Mardi Gras in New Orleans te zien. Daarna krijgen we van Helen een stukje "King cake" te eten en vertelt zij, hoe duur het meedoen aan de parade is. Er mag geen geld van commerciele sponsors worden aangenomen, dus alle deelnemers betalen de wagens en de kettingen, bekers en munten, die het publiek in worden gegooid, zelf. Dat kan oplopen tot een paar duizend dollar per persoon! Dure hobby, dat Mardi Gras!

De buschauffeur wacht ons alweer op, als we klaar zijn. Hij zet ons niet ver van ons hotel op Canal Street af. We voelen allemaal onze benen flink en gaan een paar uur ontspannen in het hotel.

Omdat ik niet zo'n zware lunch als de anderen opheb, krijg ik rond zeven uur flinke trek. De kinderen hebben geen zin meer erop uit te gaan. Kai is verkouden en voelt zich dus niet je van het, Saskia heeft last van haar maag.

Rick en ik gaan er dus samen op uit. Ik heb gisteravond gezien, dat ze bij Desire rivierkreeften serveren. In 2003 hebben de kinderen en ik in het Royal Sonesta hotel, waar dit restaurant bij hoort, gelogeerd. De rivierkreeften zijn mijn favorieten hier en het is het seizoen voor verse kreeften.

Rick neemt de jambalaya en ik bestel ook een salade bij mijn rivierkreeften en zes oesters. Dat mis ik hier erg, gezonde groentes! Gelukkig is er overal wel een salade te krijgen. Het smaakt in ieder geval allemaal prima, geen wonder, dat dit een populair restaurant is.

Inmiddels hebben de dame en heer in het hotel ook trek gekregen. Ik ga alvast naar boven, terwijl Rick naar Krystal gaat voor ze. Die keten is er niet in onze omgeving, dus Kai en Saskia krijgen typisch zuidelijk fast food.

We zijn allemaal moe van vandaag, dus laat zal het niet worden. De foto's van vandaag staan hier.

maandag, maart 29, 2010

Vriendenbezoek en naar New Orleans

Zondag

Na een heerlijke nacht in de "Heavenly" bedden van het Westin hotel en een "Heavenly" douche (met twee douchekoppen, super!) gaan Rick, Kai en ik naar beneden voor het ontbijt. Ik bestel de gezonde optie: eiwitten met broccoli, tomaat, champignons en mozzarella. Het smaakt prima.

Inmiddels is iedereen bij de Glovers ook op, dus rijden we naar hun huis. In plaats van de richtingaanwijzingen van Christine te volgen, staat Rick erop de GPS te gebruiken. Hun adres is te nieuw en staat er niet in, maar de weg, die hun buurt ingaat wel.

We lijken de goede kant op te gaan en vinden Balch Road, maar dan houdt de GPS het voor gezien. "Ze" babbelt over privewegen en hoe ze ons niet verder kan leiden. Geen van de straten, waar we langs komen, heeft een naam, die Christine heeft gegeven. We hebben geen idee, waar we zijn, dus er zit niets anders op, dan op te bellen.

We blijken aan de verkeerde kant van Balch Road beland te zijn en Chuck leidt ons weer op het goede pad. Dit was dus zo'n geval, waar het beter is de plaatselijke aanwijzingen te volgen, dan de GPS. Ik ben dat in ons gebied ook al vaker tegengekomen. Zelfs Rick moet toegeven, dat de technologie ons in de steek liet.

Na Rick en Kai de rondleiding door hun huis te hebben gegeven, neemt Chuck hen mee om de Redstone Arsenal, waar hij werkt, te laten zien. Daarna gaan ze het Davidson Space Center bezoeken.

Die dingen heb ik vorig jaar al gezien en Saskia heeft er geen interesse in. Christine en ik besluiten met Saskia en Mallory te gaan shoppen. Het is bewolkt en fris buiten, dus Christine neemt ons eerst mee naar de overdekte Parkway Place mall.

Daar willen de tieners naar (hoe kan het ook anders) kleding kijken. Saskia zoekt vooral een paar jeans. We verbazen ons over hoe bloot alle kleding is in Forever 21. Dezelfde zaken, als bij onze worden bezocht. American Eagle, Hollister, Charlotte Russe, om er een paar te noemen, maar goede jeans voor Saskia hebben ze niet.

We hebben inmiddels trek gekregen en gaan naar het food court. Daar hebben ze maar weinig keuzes, die niet gefrituurd zijn. We besluiten maar een pizzapunt van Sbarro te nemen. Die zijn enorm, dus Christine en ik delen er een met champignons en de meisjes een met pepperoni.

Voor we de mall verlaten, zien de meisjes de Paashaas zitten. Daar willen ze wel graag een foto mee! Eerst gaan er een paar schattige kleintjes op de foto en daarna onze twee tieners, met hazenoren band op hun hoofd! De grootste lol hebben ze. We bestellen twee 3X5 foto's en ik heb zelf ook een foto kunnen nemen, die meteen bij thuiskomst tot Facebook foto wordt gemaakt.


Nog nalachend lopen we naar de auto. Christine heeft wat dingen nodig van de openlucht Bridge Street Mall. We hadden gehoopt, dat het, naarmate de middag vorderde, warmer zou worden, maar het omgekeerde is waar. Er staat een koude wind en wij hebben geen jassen mee.

We duiken dus snel winkel in, winkel uit. Christine vindt haar make up bij Ulta en Saskia slaagt met een paar jeans, die haar echt gegoten zitten, bij de Gap. De meisjes zoeken wat oorbellen uit bij Icing en Saskia en ik vinden er nieuwe zonnebrillen, die we natuurlijk weer eens vergeten waren.

Als laatste stopt Christine bij Crocodile Chocolates. Behalve de gewoonlijke bonbons verkoopt men hier ook allerlei in chocolade gedoopt fruit, pretzels en marshmallows. Maar het meest bijzondere zijn de appels in verschillende dingen gedoopt. Zo is er de gewoonlijke caramelappel, maar ook pure, melk en witte chocolade, cheesecake, M&M's en meer. Christine koopt drie verschillende smaken voor ons dessert vanavond. Al in stukken gesneden krijgt ze de appels mee. Ik ben benieuwd!

Thuis treffen we de mannen, die geen tijd hebben gehad om te lunchen, aan de tortilla chips met salsa. Kai en Rick hebben Chucks rondleiding erg interessant gevonden. Ricks basketbalteam, de Michigan State University Spartans, heeft met een punt gewonnen in het March Madness toernooi, dus Rick is in opperbeste stemming.

Helaas is het geen weer om buiten te eten, maar Chuck grilt malse flank steak en kipfilet. Christine maakt er een heel erg lekkere salade bij, die onder anderen geitenkaas balletjes gerold in maanzaad en gesuikerde amandelen bevat. We smullen ervan en genieten van elkaars gezelschap. Zo voelt het weer zo vertrouwd en we verzuchten regelmatig, dat we wilden, dat we dichter bij elkaar woonden.

Na het eten voert Mallory een stukje op, wat ze gedaan heeft voor de auditie voor het toneelstuk, waar ze over een paar maanden in speelt. Het is een impressie van een zuidelijke dame, die bij McDonald's werkt en een boze klant toespreekt. Werkelijk hilarisch, we liggen dubbel!

Daarna laat Kai een aantal liedjes op de basgitaar horen en dat inspireert Chuck om zijn Ed Sullivan Show dvd's tevoorschijn te halen. We luisteren naar allerlei Rock 'n Roll liedjes uit de late jaren vijftig tot eind jaren zestig. De Beatles, Rolling Stones, Elvis Presley, Beach Boys en meer passeren de revue. Pas na elven nemen we met moeite afscheid. Saskia blijft weer bij Mallory logeren.

Maandag

Rick heeft zijn wekker voor acht uur gezet, maar om zeven uur ben ik klaarwakker. Ik doezel nog een tijdje door, maar ga me dan klaarmaken. We hebben vandaag weer een flinke rit voor de boeg en willen voor etenstijd vanavond in New Orleans aankomen.

We checken uit het hotel en rijden door de McDonald's drive thru om ontbijt te halen. Mijn egg mcmuffin smaakt heerlijk vers en is een stuk goedkoper, dan het ontbijt gisteren bij het hotel!

Bij Christine halen we Saskia op en nemen afscheid van haar. Van Chuck en Mallory hebben we gisteravond al afscheid genomen. We bedanken Christine hartelijk voor hun fantastische gastvrijheid. Dan beginnen we aan de 440 mijl lange rit naar de "Big Easy".

We nemen de I-65 naar Birmingham en stoppen daar bij een Walmart. Kai's koptelefoon is stuk en hij wil gitaar spelen. We vinden een nieuwe koptelefoon voor hem en Saskia koopt een nieuw DS spelletje.

Kai voelt zich ook niet zo lekker. Hij heeft keelpijn en is verstopt. Bij de apotheek haal ik Advil Cold and Sinus voor hem. Al is dit middel niet op recept, het moet van achter de balie worden aangevraagd, omdat er pseudoephedrine in it.

We zetten onze tocht voort, nu via de I-20/I-59, die ik met Katja en Jordan twee weken geleden ook al reed. Voorbij Tuscaloosa (waar we toen overnacht hebben) krijgen we trek. Alleen rijden we nu net door een enorm niemandsland.

Er zijn geen restaurants, behalve Subways bij benzine stations. Rick heeft niet zo'n zin in Subway, maar geeft uiteindelijk toch maar toe, want er is niets anders. Ik vind het wel prima, want vind hun kipfilet sandwich met buffalo saus erg lekker.

Als ik mijn sandwich op heb, neem ik het stuur van Rick over. Al gauw gaan we de grens met Mississippi over en ik stop even langs de weg om een foto van het welkomstbord te nemen. Even later blijkt, dat dat bord ook bij de rest area staat. Dat zou wat veiliger geweest zijn.


De rit door Mississippi gaat door beboste gebieden, waar nauwelijks dorpjes zijn. De natuur is mooi lenteachtig. Hier bloeien de paarse redbuds al, daarmee wat mooie kleur gevend tussen het groen. Na Meridian wordt het helemaal uitgestorven. Hier durf ik wel regelmatig 85 mijl/uur te rijden (ongeveer 130km/u), dus we schieten lekker op. Eisenhouwer heeft er goed aan gedaan dit interstate netwerk op te zetten. Zonder zou het veel moeilijker zijn zulke afstanden af te leggen.

Rick pleegt intussen een paar zakentelefoontjes, al wordt de verbinding regelmatig verbroken vanwege slecht bereik in dit afgelegen gebied. Minder dan honderd mijl van New Orleans verwijderd moeten we voor het laatst tanken en neemt Rick het stuur weer van mij over.

Om een uur of vier rijden we Louisiana binnen. Via de I-10 rijden we New Orleans binnen. Rick en ik zijn al meerdere malen in deze stad geweest, maar nog nooit met de auto. Het is toch wel uniek om deze hele rit gemaakt te hebben. Dit is ook de eerste keer, dat we een auto ter beschikking hebben hier.


Bij het Astor Crowne Plaza hotel aan de rand van het French Quarter worden we vriendelijk ontvangen. We hebben hier via Expedia een heel goede prijs gekregen, alleen vindt Rick uit, dat zijn Priority Club daardoor niet telt voor de kamer. We krijgen wel punten, als we het restaurant of room service gebruiken.

Boven frissen we ons even op en gaan dan in het French Quarter op zoek naar een restaurant. Er zijn heel veel lekkere restaurants, maar Saskia houdt niet van vis. Ook vindt ze Bourbon Street maar niets, wat haar niet te verwijten valt. Rick haalt een hurricane voor ons bij Pat O'Brien's, die moet je gewoon hebben in New Orleans (al vind ik het maar zeer matig en Rick drinkt driekwart van mijn drank je op.

Moe van de rit en het rondlopen nemen we plaats bij Boudreaux's. Dit is zeker niet mijn eerste keuze, maar Saskia ziet er een kaassoep op het menu, die zij lekker vindt, en ze hebben rauwe oesters, die ik graag wilde. Rick en ik nemen de etouffee, die erg waterig is. De komende paar avonden hopen we beter te weten, waar te eten.

Saskia en Kai zijn erg moe en gaan terug naar het hotel. Rick en ik willen nog even genieten van het avondleven hier. De eerste keer, dat ik hier kwam, was ik pas om half twee terug in het hotel en de volgende ochtend hoorde ik, dat er een uur later in de straat, waar ik doorheen liep, iemand was vermoord. Dat maakte meteen duidelijk, dat dit een erg leuke stad is, maar dat het ook uitkijken geblazen is. Dit was zo'n 23 jaar geleden. Sindsdien ben ik hier vaker geweest, dan in New York, grappig genoeg.

Rick en ik gaan Bourbon Street op. Dit is de eerste keer in lange tijd, dat ik weer eens echt de volwassen plekken inkan. De afgelopen keren was Rick hier wel alleen, maar ik altijd met minderjarige kinderen. We nemen een drankje bij de Old Absinthe House, die een van de oudste bars hier is.

Daarna lopen we verder en Rick neemt nog een hand granade drankje van een van de bars aan Bourbon. Dit is een van de weinige steden in de VS, waar je met alcohol over straat mag lopen. Ik ben moe en heb niet zo'n zin om maar te blijven lopen, dus we gaan terug naar het hotel. Daar kijken we wat tv en gaan dan naar bed. Meer foto's volgen later, ik heb niet zo'n snelle verbinding hier.

We zullen hier tot zaterdagochtend blijven. Ik vind het een heerlijke stad en kan niet wachten hem nog beter te leren kennen.

zaterdag, maart 27, 2010

Naar Huntsville, Alabama

Zonder een wekker te zetten, word ik om kwart voor zeven wakker. Ik doezel nog een kwartiertje en wek dan de rest van het gezin ook. We willen vroeg op pad, zodat we niet te laat in Huntsville aan zullen komen.

De kinderen nemen allerlei vertier mee voor de lange autorit. Kai kan natuurlijk niet zonder zijn gitaar en amp en Saskia heeft de X-Box met een paar spelletjes mee. Rond kwart over acht trekken we de deur achter ons dicht en gaan op pad.

Het is schitterend weer, al is het flink koud, maar daar hebben we in de auto geen last van. De rit over de I-66 gaat voorspoedig en na zo'n drie kwartier draaien we de I-81 op. Iedere keer weer verbaas ik me erover, hoe ver de grens met Tennessee van hieraf nog is! Driehonderd mijl (480 km) maar liefst, bijna de helft van onze reis vandaag gaat door onze eigen staat!

In Harrisonburg bij JMU (waar Kai net gisteren van gehoord heeft, dat hij er op de wachtlijst staat, maar hij wil hier toch niet heen) stoppen we bij Starbucks. Behalve de nodige lattes bestel ik ook een spinazie met ei wrap, want ik heb nog geen ontbijt op.

We zetten onze route naar het zuiden voort door de mooie Shenandoah Vallei. Links liggen de bergen en rechts is het glooiend boerenland. Er zijn vooral melkboerderijen, maar ook een aantal kippenboerderijen. Zoals altijd op de I-81 stikt het van de vrachtwagens, die elkaar ook nog eens constant inhalen en daarmee soms gevaarlijke situaties creeren.

Net ten zuiden van Blacksburg, waar Virginia Tech ligt, stoppen we bij een Wendy's om lunch te halen.. Na bijgetankt te hebben, neem ik het stuur van Rick over. Hij heeft nog een jetlag van drie uur en gaat even slapen.

De I-81 gaat verder door het Appalachia gebied. Erg mooie natuur, maar dit is ook een van de armste gebieden van Amerika. Dat is te zien aan de vele "trailer"huizen, die er staan. Ook de boerderijen zien er oud en vervallen uit.

Eindelijk bereiken we de grens met Tennessee. Daar is de snelheidslimiet 70 mijl per uur, dus rijdt iedereen (ik ook) tachtig. De I-81 gaat over in de I-40. We schieten lekker op en voor we het weten zijn we Knoxville voorbij en via de I-75 op weg naar Chattanooga. Christine belt en staat versteld hoe ver we al zijn. Zij zei, dat het een twaalf uur durende rit zou worden, maar we zullen het, als we zo doorrijden, in onder de tien uur doen.

Rond vijf uur rijden we Alabama binnen en via de mooie state route 72 hebben we nog ongeveer negentig mijl te gaan tot Huntsville. Het landschap varieert van glooiende heuvels tot meren, waar we langs rijden. Hier is Alabama erg mooi.

En dan zien we opeens het Westin hotel voor ons opdoemen! Christine, Chuck en Mallory komen ons hier ontmoeten, maar we zien ze nog niet. Rick parkeert de auto en ik check in. Met de kinderen lukt het de bagage zonder verdere hulp naar boven te krijgen.

Beneden worden we omhelst door de Glovers. Het toeval wil, dat het vanavond Prom avond is hier in Huntsville. We lopen naar P.F. Chang's, onderweg kijkend naar alle mooie jurken, maar daar zouden we meer dan anderhalf uur moeten wachten op een tafel. We proberen het ook bij Cantino Laredo en daar krijgen we meteen een tafel.

Christine brengt Mallory naar een feestje en daarna hebben we een gezellige maaltijd. We bestellen guacamole, die vers bij de tafel wordt gemaakt. Mijn salade met garnalen en mango smaakt ook erg goed.

Bij de hotelbar drinken we nog een wijntje (of margarita voor Rick en martini voor Chuck) en dan gaat Saskia met hen mee naar huis en wij gaan naar bed. Eigenlijk was dit een veel makkelijkere rit, dat we verwacht hadden. Volgens de Glovers hebben wij die met 10,5 uur het snelst ooit afgelegd!

vrijdag, maart 26, 2010

Nostalgie

Gelukkig blijft de stroom de rest van de nacht aan! Saskia slaapt naast mij, want ze vindt het eng, als het zo hard waait. Dat vind ik ook wel erg gezellig, moet ik toegeven. Het geeft een knus gevoel, die wind- en later ook regengeluiden en een warm slapend kind naast mij in bed.

Mijn programma voor vandaag is vol, want ik wil zoveel mogelijk gedaan krijgen, zodat we morgenochtend heel vroeg op pad kunnen richting Huntsville. Rick komt pas tegen negenen vanavond terug uit Seattle, dus veel tijd om te pakken zal hij niet hebben.

Als de kinderen naar school zijn, ga ik naar de sportschool. Ik sla de klas dit keer over, omdat ik gisteren ook al gewichten heb gedaan. Na een half uur op de stairmaster doe ik twintig minuten op de elliptische machine. Dat moet voor vandaag maar genoeg zijn, want ik wil Cosmo ook nog een goede wandeling geven.

Op de terugweg ga ik langs het postkantoor om de brief aan Continental Airlines te posten. Die wilde ik niet zomaar in de brievenbus gooien, maar aangetekend verzenden. Er staat een flinke rij, maar een medewerker laat me de machine zien, die dat allemaal voor me doet. Het kost $5 meer dan een gewone postzegel, maar ik wil, dat Continental ziet, dat ik het meen.

Gisteren werd het nog 22 graden, maar als ik met Cosmo aan de wandel ben, ben ik blij, dat ik mijn skijack aanheb en dat daar een paar handschoenen in zit! Ik bel mijn zus en klets lekker bij, wat de wandeling en mijn geril draaglijk maakt. In voorafgaande jaren ging ik nu ongeveer bij hen langs en dit jaar lukt dat niet. Ik mis mijn zus en zwager en neefje en nichtjes. Toch eens kijken, of er niet iets te regelen valt.

Bij Whole Foods haal ik hun "special" van vandaag een doos Luna repen en de tweede doos gratis. Kai liet gisteren opeens een liefde voor deze repen zien en ik weet, dat Saskia ze ook lekker vindt. Grappig, dat ze zogenaamd voor vrouwen zijn, maar natuurlijk vindt iedereen ze lekker, man of vrouw.

Voor morgen wil de van vol hebben met benzine. Ik rijd naar Safeway, waar de benzine, met onze drie cent per gallon korting, het goedkoopst is, en gooi de van vol. Het is inmiddels lunchtijd en ik heb een onbedwingbare zin in de Vietnamese soep van Pho Thang Long. Heerlijk, die warme soep met dit koude weer.

Alleen heb ik niet genoeg los geld mee, dus moet met een debit card betalen. Dat mag hier alleen voor een bestelling van meer dan $10. Al tijden wil ik hun loempiaatjes proberen, dus bestel die vandaag. Na het proeven ervan kan ik met recht zeggen, dat ik Vietnamese loempia's de lekkerste, die ik ooit heb gegeten, vind.

Terwijl ik inpak gaat de telefoon. Het is mijn broer uit Nederland (ja, dat klinkt vreemd, maar ik heb ook een broer in Canada). Wij hebben al heel lang niet meer gepraat, al hebben we het beiden herhaalde malen geprobeerd, maar elkaar niet thuis getroffen. Hij heeft heel veel problemen op zijn werk gehad en een erg stressvolle situatie overleefd. Hij belt om te vertellen, dat hij een nieuwe baan heeft, die er een stuk beter uitziet. Ik ben daar erg blij om, want zoveel stress en spanningen zijn gewoon niet goed voor de gezondheid en voor een fijn leven als gezin. Ik hoop, dat ze nu wat rust zullen vinden.

Saskia en ik vertrekken naar de nagelsalon. Zij krijgt een pedicure en manicure en ik mijn zijden nagels bijgewerkt. Opeens bedenk ik me, hoe lang we al bij deze salon komen. Saskia is nu echt een tiener en Phuong, mijn styliste, herinnert zich haar als een klein meisje!

Bij Safeway kopen we naderhand Dramamine, want Saskia wordt wagenziek en moet morgen zo'n twaalf uur in de auto zitten. Ook kiest ze wat snacks voor onderweg uit. De rit naar Huntsville is meer dan 750 mijl, dus we zullen de hele dag in de auto zitten. Ik zie er niet naar uit, maar ja, zo kom je van A naar B.

De kinderen willen graag bij Glory Days gaan eten en dat vind ik prima. We krijgen meteen een tafeltje in dat gezellige sportrestaurant. Natuurlijk delen we de verschrikkelijk lekkere, maar oh zo slecht voor je, "cheese fries" (met bacon). Mijn vegetarische burger vind ik ook erg lekker, vooral omdat die met gegrilde champignons komt.

Kai is vanavond onze chauffeur (wat ga ik dat volgend jaar weer missen!) en we luisteren dus naar zijn muziek. Die kan ik erg waarderen, dus ik vraag me af, of hij mijn smaak in muziek ook goed vindt.

Thuis zoek ik op YouTube (wat een heerlijkheid!) naar video's van mijn favoriete artiesten en liedjes. Groepen als Human League, OMD, Heaven 17, Alphaville en China Crisis kunnen Kai maar matig bekoren. Hij vindt de synthesizer muziek niet je van het. Fisher Z's Pretty Paracetamol vindt hij wel redelijk leuk.

Zijn gezicht licht echter op, als ik hem Down Down van Status Quo laat horen. Dat is de muziek, die hij ook wil maken. Ik laat hem Golden Earring en Shocking Blue ook luisteren en hij kan niet wachten de "baas" van School of Rock, Pat, te vertellen over die Nederlandse rockbands. Voor mij is het ook nostalgie om die muziek te horen.

Net belde Rick, dat hij aan is gekomen. Helaas niet veel vroeger, dan op het schema. Hopelijk lukt het morgen vrij vroeg op gang te komen, want we willen de hele zondag met Chuck, Christine en Mallory hebben!

donderdag, maart 25, 2010

Adelaars bij Great Falls

Saskia voelt zich eindelijk goed genoeg om naar school te gaan. Ze klaagt wel, dat ze bijna geen stem heeft, maar dat is geen reden om thuis te blijven. Ik druk haar wel op het hart die stem niet te forceren, want een van haar vakken is "vocal ensemble", zingen, dus.

Helemaal klaar om een intensieve intervaltraining van Sharon te krijgen, arriveer ik bij de sportschool. Maar Sharon voelt zich niet lekker (volgens mij doet dat virus van Saskia de rondte), dus we doen een core training. Prima, ik gooi mijn sportplannen dan wel om.

Nadat ik me heb opgefrist, rijd ik met Cosmo naar Karins huis. Van daaruit gaan we door naar Great Falls. Karin kan nu korte wandelingen maken met haar twee nieuwe heupen en ik wil haar het adelaarsnest aan de overkant van de Potomac rivier daar laten zien. Dat heb ik dit seizoen ook nog niet gezien, dus ik weet eigenlijk niet eens, of er wel weer een nest is.

De ranger wuift ons vriendelijk door, als ik mijn America the Beautiful pas laat zien. Volgens mij heb ik de $80 van die pas er al tenminste voor de helft uit in een paar maanden. We horen de watervallen razen, maar lopen er dit keer niet heen. We nemen het pad naar de dam, waarlangs we zien, dat de Virginia Bluebells al aan het opkomen zijn. De knoppen zijn nog helemaal paars, maar met dit warmere weer zullen ze over een week of twee mooi zijn.

Om het adelaarsnest goed te zien, heb ik een verrekijker meegenomen. Het is zo'n enorm nest, dat het niet zo ver weg lijkt, maar de rivier is hier heel breed. Eerst zien we helemaal geen vogels, dus denken we, dat het nest verlaten is.

We lopen verder naar de dam en dan zie ik opeens een zwarte vorm van een vogel links van het nest. Zou het? We halen de verrekijker tevoorschijn en jawel, hoor, het is een van de volwassen adelaars met zijn (of haar) witte kop. Even later is hij opeens verdwenen en lijkt het nest weer verlaten.

Dan zien we, hoe een van de ouders aan komt vliegen. Nu zijn de witte kop en staart duidelijk met het blote oog te zien. De vogel landt op het nest en Karin stelt de verrekijker weer scherp. Ik probeer foto's te maken, maar met mijn zoemlens zal het niet veel soeps worden. Meteen neem ik me voor eens een sterkere lens te huren en met statief daarmee terug te keren.

Intussen zien we tenminste een volwassen vogel op het randje van het nest staan. Dan vliegt er een weg en blijkt, dat beide ouders daar aanwezig waren, want eentje staat er nog. Met de verrekijker is het, of we naast het nest staan! Het is alleen te diep om de kleintjes te zien. Ik ben benieuwd, hoeveel er zijn.


De foto's zijn zeer ingezoemd en dus slecht, maar hopelijk geeft het een idee

Terug bij de watervallen heeft Karin nog fut om naar het eerste uitkijkpunt te gaan, maar het tweede vindt ze teveel. Prima, ik heb de rivier al vele malen gezien. Onze magen rommelen en ik heb Karin beloofd haar mee naar "downtown" Great Falls te nemen.

Great Falls is ook een plaatsje en het heeft wel niet zo'n duidelijk centrum als andere plaatsjes, maar een paar gezellige winkelcentrumpjes rondom de brandweer en bibliotheek. Daar weet ik de The Olde Brogue, een gezellige Ierse pub, waar we een paar keer hebben gegeten.

Het duurt even voor ik het restaurant heb gevonden, want Rick reed voorheen en dan herinner ik me de routes minder goed. Gelukkig herken ik het winkelcentrumpje en dan is het restaurant snel gevonden.

We nemen een tafeltje in de serre en zijn verrast door het uitgebreide menu, dat zeker niet alleen Iers is. Karin bestelt de quiche en ik de gerookte zalm met Iers bruin brood. Mijn gerecht staat op het menu als een voorafje, maar is zeker genoeg voor een lunch. We smullen en kletsen lekker bij.

Op de terugweg zien we, hoe alles in bloei staat. De maples zijn rood, de forsytia geel, de bloesems van verschillende bomen roze. Erg mooi, maar mijn ogen jeuken en ik heb de hele tijd een niesgevoel. Karin loopt ook erg te snuffen, zij is niet zeker of het allergie of een verkoudheid is.

Als ik Karin weer af heb gezet, ga ik door naar Safeway. We zullen op Paasdag onderweg naar huis zijn en Rick wil, voor we zaterdag vertrekken, plastic eieren met lekkernijen verstoppen. Zo kunnen Kai en Saskia bij thuiskomst toch eieren zoeken (iets wat Saskia zei erg te zullen missen). Ik koop jelly beans en chocolade eitjes om in die plastic eitjes te doen.

Laura komt om mij een massage te geven en onze huissleutel op te halen, zodat ze volgende week voor de katten kan zorgen. Zoals altijd zitten mijn schouders vast, maar verder voel ik me qua pijn redelijk goed. Ironisch genoeg zijn het nu de uitlopende bomen, die maken, dat ik me niet lekker en moe voel. In het begin had ik hier geen last van allergie, maar met de jaren lijkt het steeds erger te worden.

Kai's haar is alweer flink lang en hij wil het niet echt kort, dus we gaan op zijn verzoek naar Mona om het te laten knippen. Daar moeten we even wachten, want Mona's nieuwe medewerkster heeft haar dubbel geboekt.

Eerder vandaag hadden Kai en ik het over zijn acne en hoe hij weer eens naar de dermatologe moet. Zijn gezicht, vooral het baardgedeelte, ziet er erg onrustig uit. Rick had het vroeger zo erg, dat hij er littekens aan over heeft gehouden en dat willen we Kai besparen.

Het toeval wil, dat Mona een schoonheidsspecialiste in haar gebouw heeft. Zij ziet Kai's gezicht en roept mij terzijde. Heel netjes, ze wil Kai niet in verlegenheid brengen, maar zegt, dat ze hem echt kan helpen. Om dat kracht bij te zetten, laat ze de huid van een van Mona's klanten, die er ook is, zien. Je kunt zien, dat dit meisje flinke acne heeft gehad, volgens haar eigen zeggen erger, dan Kai, en nu ziet haar huid er erg rustig uit.

Cindy, de schoonheidsspecialiste, neemt Kai even mee om met hem te praten. Ze laat Kai de produkten, die ze zou willen, dat hij gaat gebruiken, voelen. Ze zegt, dat de dermatologe kan helpen door antibiotica voor te schrijven en ze werkt ook veel samen met dermatologen. Ik koop de produkten voor Kai, want hij heeft er vertrouwen in en dat vind ik belangrijk. Acne is een van de dingen, die mij en Rick erg dwars zaten in onze tienerjaren en wij willen onze kinderen niets ontzeggen, dat hun huid gaver kan maken.

Door al dit gedoe zijn we veel langer bij Lofty Salon, dan verwacht. Saskia heeft vanavond een koorconcert, waarvoor ze door Shannons moeder wordt opgehaald. Helaas begint het zo vroeg, dat we niet op tijd terug zullen zijn met eten. Saskia sms-t, dat ze wel na het concert zal eten.

Kai en ik gaan naar Whole Foods om spullen voor het avondeten te halen. We kiezen asperges, zalm en meerzadenbrood, leuk om te zien, hoe Kai ook avontuurlijker wordt.

Kai en ik eten samen en kijken dan tv. Het waait enorm buiten en ik vrees terecht voor onze stroom. Die gaat uit en komt weer aan, gaat uit en komt weer aan, gaat uit... Ik weet niet, waar onze zaklantaarns zijn, behalve de kleine in de garage. Na een half uur bel ik Rick, die, net als de stroom terugkomt, terugbelt. Tot nu toe zijn de zaklantaarns niet meer nodig, even afkloppen!

woensdag, maart 24, 2010

Georgia O'Keeffe

Saskia voelt zich bij het opstaan nog steeds niet goed. Ik laat haar slapen en zeg, dat we over een paar uur zullen zien, of ze misschien later naar school kan. Als ik na mijn halve uur stairmaster terugkom, hoor ik, hoe vol ze nog zit en klaagt ze over keel- en hoofdpijn. Nog maar een dagje thuis voor haar dus.

Dit weekend heb ik met Bets afgesproken naar de Georgia O'Keeffe tentoonstelling bij de Phillips Collection te gaan.

Het is schitterend weer, dus we lopen naar de metro. We moeten even op de trein wachten en het valt ons op, hoe vol het perron om elf uur 's ochtends staat. Het toeristenseizoen is duidelijk begonnen. Veel kinderen hebben deze week spring break en zijn hier om de kersenbloesems te zien bloeien. Ik ben bang, dat wij die bloei dit jaar gaan missen. De natuur gaat erg hard met dit weer en veel bomen staan al in bloei.

Het dichtstbijzijnde station voor de Phillips Collection is Farragut North, maar dat ligt op de rode lijn en wij nemen de oranje lijn. Bets en ik hebben geen zin om over te stappen en besluiten bij Foggy Bottom uit te stappen. Dat is zo'n tien blokken van het museum verwijderd en een mooie wandeling door de historische Dupont Circle buurt.

We vergapen ons aan de mooie rijtjeshuizen met keurige tuintjes en bloeiende bomen. Als ik in Washington zou wonen, zou ik in deze buurt willen wonen. Niet dat we ons dat zouden kunnen veroorloven. Hier wonen vooral veel diplomaten, want het is vlakbij "Embassy Row" op Massachusetts Ave.


Daar bewonderen Bets en ik het standbeeld van Mahatma Gandhi tegenover de Indiase ambassade. Er staat van alles over zijn leven om het standbeeld heengeschreven, erg interessant. Dit is weer eens wat anders, dan de vele standbeelden van generalen te paard, die in de stad staan.

Voor we het museum gaan bezoeken, willen we een hapje eten. Deze buurt staat bekend om zijn leuke winkeltjes en restaurants, dus we lopen even rond op zoek naar iets gezelligs. De keuze valt op La Tomate. Hier heb ik jaren geleden ook eens gegeten en dat was toen erg goed.


We krijgen een tafeltje in de zon op het gezellige terrasje. Overal zitten de terrasjes gezellig vol, het geeft me altijd een beetje een Europees gevoel. Bets bestelt gerookte zalm en ik een salade met spinazie, olijven, appel, ei en meer met een verschrikkelijk lekkere mosterdslasaus.

Bets ken ik al jaren en heb haar altijd graag gemogen, maar dit is de eerste keer, dat we samen iets ondernemen. Onze monden staan alleen stil om een hap te nemen en ik vind o.a. uit, dat zij een paar jaar in Barcelona heeft gewoond en aardig wat in Europa heeft gereisd.

Na de lunch lopen we langs de Marokkaanse ambassade terug naar de Phillips Collection. De meeste ambassades zijn prachtig met mooie tuinen, maar de Marokkaanse tuin staat vol onkruid, vreemd. Bij de Phillips Collection betalen we de $12 entree en lopen naar de derde verdieping, waar de O'Keeffe tentoonstelling is.

Bets en ik hebben allebei het "Artsmart" programma onderwezen op de basisschool, waarbij de kinderen iedere maand over een kunstenaar/ares leren. Daarvan heb ik ook veel over Amerikaanse kunstenaars (en sommige buitenlandse) geleerd, waar ik voorheen nooit van gehoord had. Georgia O'Keeffe is daar een van.

Deze tentoonstelling gaat voornamelijk over haar abstracten en over de relatie met de fotograaf Alfred Stieglitz . Behalve O'Keeffe's abstracten, waarvan ik de kleurrijke composities prachtig vind, hangen er ook een aantal naaktfoto's van haar, die Stieglitz nam. Die foto's zijn echt kunst te noemen, heel knap! Fascinerend om over het leven van deze twee artiesten, die zoveel gemeen hadden, te lezen.

Nadat we deze tentoonstelling door zijn gelopen, gaan we naar beneden om de permanente tentoonstelling te bekijken. Duncan Phillips, die de collectie begon, gebruikte zijn erfenis van een staalmagnaat voor het aankopen van allerlei impressionistische en modernistische schilderijen.

Er hangt onder anderen een groot schilderij van Renoir en verscheidene van Monet, Manet, Degas en een van Gogh. Ook van Piet Mondrian hangen er twee schilderijen. De hoeveelheid werken van bekende schilders is indrukwekkend, maar het oude huis ook. Vooral de muziekzaal heeft een prachtig plafond en schitterend houtsnijwerk aan de muren.

Na zo'n anderhalf uur staan we weer buiten en lopen terug naar de metro. Voor we teruggaan, lopen we nog even naar Bets' naturopaat, waar ze medicijnen ophaalt. Na haar operatie en bestraling wil ze natuurlijke produkten om verder gezond te blijven. De doktoren bij George Washington Hospital, waar ze geopereerd werd, zijn daar helemaal voor. Ik heb al meer goede dingen over dat ziekenhuis gehoord.

Gelukkig krijgen we in de metro al gauw een zitplaats, want Bets is nu toch wel moe. Ik stel voor om een taxi terug naar huis te nemen, want ik wil haar niet oververmoeien. Daar wil ze echter niets van horen, het is ook wel erg lekker weer te lopen en ver is het niet.

Thuis ga ik nog gauw voor in het zonnetje zitten lezen. Daarna gaat Kai naar zijn gitaarrepetitie en breng ik Saskia en Aoife naar hun eerste Relay for Life team leader vergadering.

Saskia zal daar eten, maar Kai moet na achten nog eten. Het is zeven uur en mijn maag rammelt. Ik besluit naar Plaka Grill te rijden en een kip souvlaki sandwich voor Kai en mij op te halen. Dit restaurant is enorm populair! Hun eten smaakt dan ook echt Grieks en is erg lekker (en goedkoop, fijne bijkomstigheid). Ik kan niet wachten om het mijn Grieks-Canadese schoonzus te laten proberen!

Op de terugweg begint het te schemeren om kwart voor acht. Ik voel me opeens weer een stuk vrijer, want met het latere donker worden kan ik ook later rijden!

dinsdag, maart 23, 2010

Brief aan Continental

"Mammie, ik voel (me) toch niet lekker", is het eerste, wat ik vanochtend hoor (dat "me" valt altijd weg bij Rick en de kinderen, directe vertaling uit het Engels "I don't feel well"). Arme Saskia zit ook echt erg vol. Nu hoor ik, dat Laura hetzelfde heeft, dus is het waarschijnlijk toch een virusje. Ik bel de school dus maar weer, dat Saskia thuisblijft.

Het weer is wat sombertjes en een stuk koeler, dan de afgelopen dagen. Ik ga naar de sportschool en doe een uur op de elliptische machine. Ik neem de nieuwste, die ik ook in het Nederlands kan instellen (doe ik niet dit keer). Ik stel hem in voor een uur en zie, dat ik tussendoor mijn programma kan veranderen zonder de tijd terug te zetten. Heel handig! Zo doe ik twintig minuten interval, twintig minuten heuvel en twintig minuten "aerobic". Intussen kijk ik naar HGTV en de tijd gaat snel.

Op mijn weg naar buiten zie ik Bets en Sabayna zitten. Zij hebben beiden zonen, die een jaar jonger zijn, dan Kai. Met allebei hebben ze ook grote problemen. De jongens respecteren hun ouders absoluut niet. Als ik die verhalen hoor zijn ze zo anders, dan Kai.

Aan de ene kant ben ik daar blij mee, aan de andere kant krijg ik het gevoel, dat tienerjongens gewoon moeilijk moeten zijn en wellicht verbergt Kai al die rebellie? Het helpt niet, dat ik net over een jongen van Kai's leeftijd heb gelezen, die altijd rustig en redelijk meegaand was, en zelfmoord heeft gepleegd. Het zou mij nu erg helpen, als anderen mij vertelden, dat hun zonen ook vrij rustig en evenwichtig waren tijdens hun tienerjaren. Want iedereen om mij heen lijkt rebellerende zonen te hebben.

Rick heeft, voor hij wegging, een coupon uitgeprint voor een gratis zoetigheid van Starbucks vandaag. Nu eet ik meestal alleen hun hartige sandwiches, maar ja, iets gratis kan ik niet voorbij laten gaan. De Starbucks ligt vrijwel naast Anytime Fitness. Ik kies een stuk "reduced fat" bananenbrood met chocolade chips, lekker voor het ontbijt morgen.

Het is weer dinsdag en Kai en Saskia zijn dol op de Whole Foods pizza's, die vandaag twee halen een betalen zijn. Ik neem een groente (voor mezelf) en een Hawaiiaanse pizza mee.

Omdat Saskia weer ziekig is, koop ik weer eens Good Belly. Dan zie ik mijn buurvrouw Jeanne en wij kletsen even. Gisteren heb ik haar een heel leuke foto van Saskia en Parker gestuurd. Het is zo leuk, hoe haar jongens met Saskia en haar vriendinnen omgaan.


Bij de sushi zie ik Bets ook weer! En dan Annamarie, die ik al een hele tijd niet heb gezien, want ze is naar een andere buurt verhuisd. De andere drie kennen elkaar ook goed en opeens zitten we gezellig bij Whole Foods te lunchen. Een deel van de winkel is een cafe, waar je je gekochte salade (die Jeanne en Annamarie eten) of sushi (Bets en ik) kunt opeten. Het wordt heel onverwachts een gezellig uurtje.

Saskia, die natuurlijk alleen thuis is, maakt, dat ik ervandoor moet. Bets' zoon Ryan, die dezelfde leeftijd heeft, als Saskia, heeft haar ook van school gebeld, dat hij zich niet lekker voelt. Misschien gaat er toch inderdaad wat rond daar.

Na Saskia van lunch voorzien te hebben, rijd ik naar Virginia Pediatrics. Kai's medische formulier voor VCU is nu al klaar, niets vijf tot zeven dagen! Alleen moet ik er toch $10 voor betalen. Ik vind dat nog steeds idioot voor iets wat op zijn hoogst vijf minuten in beslag nam, maar goed.

De rest van de middag besteed ik aan het schrijven van een klaagbrief aan Continental Airlines. Iedereen, aan wie ik ons verhaal van de terugreis vanuit Mexico vertel, vindt, dat ik het er niet bij kan laten. Ik bel Jordan voor een afdruk van de rekening voor de huurauto en dan ben ik helemaal overtuigd! Die kostte bijna $600, tel daar het hotel in Tuscaloosa van $100 en de benodigdheden van Walmart bij op en dan heb je toch een flinke rekening, die we anders niet gehad hadden.

Tot mijn verrassing heeft Microsoft Word al een voorgeschreven brief voor precies ons probleem. Ik neem de brief, geschreven door iemand, die onvrijwillig van een vlucht werd gehaald, als voorbeeld en dat helpt erg.

In de brief vertel ik zo kort mogelijk onze ongemakken en stuur de bonnen voor het hotel en huurauto mee. Daarvoor wil ik terugbetaald worden, plus $300 voor extra kosten aan maaltijden en Walmart. Daarbij vraag ik om een paar gratis tickets binnen Amerika naar een door ons te kiezen bestemming. Ik verwacht, dat we op zijn hoogst het minimum terug zullen krijgen, maar niet geschoten is altijd mis.

Als ik niet de gewenste reactie zal krijgen, ga ik bij het Department of Transportation klagen en overweeg ik serieus naar small claims court te gaan. Dat is een rechtbank, waar je als klant tegen grote(re) bedrijven je recht kunt halen. Dat laatste zou wel een avontuur zijn, maar bijna $1000 is ook niet mis om "even" extra te moeten betalen, omdat een maatschappij je het onmogelijk maakt op tijd naar huis te reizen.

Terwijl ik de pizza's in de oven doe, bedenk ik me, dat twee deuren verderop Jeanne hetzelfde doet en in de straat achter ons Bets ook. Zij kochten de pizza's op mijn aanraden (wie probeert twee enorme pizza's voor $11 niet?). Hopelijk vonden hun kinderen ze net zo lekker, als onze kinderen. Vooral Kai vindt ze hier heerlijk, Saskia vindt de kaas vanavond opeens bitter. Zucht!

Vanavond weer American Idol. Ik blijf het een leuke show vinden. Er zit heel wat talent dit keer. Volgend seizoen zal ik Simon Cowell wel missen, hij en Randy geven toch altijd de meest eerlijke kritieken.

maandag, maart 22, 2010

Ach, ja, het is nog maart

Gisteravond bemerkte ik tot mijn schrik, dat mijn rechtercontactlens niet meer in mijn oog zat. Waar ik hem verloren heb, weet ik niet. Mijn lenzen zijn niet zo sterk, maar wel genoeg, dat ik ze echt nodig heb. Ik draag zuurstofdoorlatende harde contactlenzen en was ervan overtuigd, dat ik geen reservelenzen meer had.

Flink balen, want om nieuwe te krijgen moet ik terug naar de oogarts en de kans op een afspraak deze week, voor we op vakantie gaan, is vrijwel nihil. Met een lens kan ik wel leven, maar bijvoorbeeld niet Rick helpen met rijden dit weekend. Ik begin mijn dag dan ook met nog een flinke (vergeefse) speurtocht naar de lens.

Met enige (wan)hoop zoek ik toch mijn (vrijwel bodemloze, hoe vullen die dingen zich toch op?) toilettas door. Daar vind ik een zakje met een contactlensdoosje van de oogarts. Tot mijn grote blijdschap zit daar een nieuwe, weliswaar heel oude, maar mijn sterkte is al jaren niet veranderd, rechterlens in! Vandaag kan niet meer stuk!

Gisteravond klaagde ze al over keelpijn en vanochtend heeft Saskia wat verhoging, keelpijn en hoofdpijn. Ik houd haar dus thuis. Het is wel weer tijd voor allergieen, dus ik geef haar Zyrtec, in de hoop, dat dat zal helpen.

Hoewel het nog wel vrij warm is, heeft het mooie weekendweer plaatsgemaakt voor af en toe regen. Ik ga dus naar de core training. Sharon is jarig en we zingen met zijn allen "Happy Birthday" voor haar. We liggen natuurlijk dubbel om ons gebrek aan muzikaal talent. Daarna sporten we echt wel, maar lachen heel wat af, kennelijk verbroedert samen (slecht!) zingen erg.

Het uur vliegt dan ook voorbij. Ik doe nog een half uur op de stairmaster en ga dan huiswaarts. In de stromende regen, compleet met donder en bliksem, probeer ik de garage vanuit de auto te openen. Laat nu uitgerekend vandaag die stomme garage kuren hebben! Ik moet eruit om hem te openen en binnen de minuut ben ik doorweekt! Gelukkig ben ik nog in sportplunje gekleed.

Vorige week vond ik het zonde om ergens binnen te gaan zitten en stelde dus mijn kappersbezoek uit tot vandaag. Het is nu ook wel echt hard nodig, ik lijk wel een omgekeerd stinkdier met een grijze streep midden over mijn hoofd! Mona belooft dat ik dit keer niet terug zal hoeven komen, zoals de afgelopen paar keren.

Saskia vertelde, dat Vienna Animal Control vanochtend belde om ons eraan te herinneren, dat Cosmo's hondenpenning is verlopen. Jee, ze moeten het geld erg nodig hebben, want zo'n penning kost welgeteld $5! Om de hondsdolheidsgeldigheid kan het niet gaan, want die hoeft pas volgend jaar vernieuwd.

Meteen rijd ik dus maar even langs de Town Hall en betaal. Kennelijk ben ik niet de enige, want de baliemedewerkster vraagt al, voor ik mijn mond heb geopend, of de Animal Warden ons heeft gebeld. In ieder geval heeft Cosmo nu weer een geldige penning om zijn nek hangen, want ik had opeens van die hondenvanger visioenen, zoals je weleens in de Disney tekenfilms zag.

Saskia voelt zich inmiddels een stuk beter. Goed genoeg om ons oorspronkelijke plan voor vandaag ten uitvoering te brengen. Omdat zij bijna geen zomerkleding heeft, gaan we naar Tysons Corner. Bij Old Navy kopen we nieuwe sokken voor Sas en ik koop een sportcapri voor $15. Hun prijzen zijn altijd ongelooflijk, jammer, dat hun kleding me nooit echt goed zit.

Voor Delia's heb ik een coupon van $20 en Saskia vindt er een jeans korte broek en een heel leuk creme met rood gestreept vest. De Gap heeft niets van onze gading. Ook Hollister valt tegen, maar bij American Eagle hebben ze wel erg leuke dingen. Die laatste winkel vind ik voor de meisjes het leukst qua kleding en hun prijzen zijn niet zo hoog, als bij Abercrombie en Hollister.

Onze laatste stop is bij Victoria's Secret. Daar zijn de onderbroeken in de uitverkoop, 7 voor $25. Dat is te merken, want het is beredruk!

Op de terugweg ga ik langs Virginia Pediatrics. Kai moet met zijn college acceptatie een formulier met de data van zijn vaccinaties meezenden. Ik geef het af en zal over vijf tot zeven dagen gebeld worden. Gelukkig is het voor 5 april nog gratis. Ik vind het werkelijk belachelijk $10 te betalen voor iets, dat hooguit een paar minuten tijd neemt.

Het weer lijkt waarempel wat op te klaren, maar net als we thuis zijn, wordt het weer aardedonker. Dit keer hagelt het zelfs, terwijl de bliksemschichten en donderslagen elkaar rap opvolgen. Binnen de kortste keren is de achtertuin, die toch al meer modder, dan gras is, veranderd in een vies roodbruin meer! Spectaculair vind ik die onweersbuien hier altijd, zolang ik binnenzit, althans!

Tussen de buien door heb ik wat foto's genomen van de magnolia en narcissen in de voortuin:






En meer hier.

zaterdag, maart 20, 2010

Eerste lenteweekend

Zaterdag

Een schitterend weekend lacht ons tegemoet. We staan lekker vroeg op om er zoveel mogelijk van te genieten. Rick en ik gaan ontbijt halen bij Starbucks en voor het eerst dit seizoen neem ik een ijskoffie, in plaats van mijn gewoonlijke "misto". Buiten in het vroege ochtendzonnetje eten we het op.

Mary Ellen belt of ik zin heb een stuk te gaan lopen. We kunnen gewoon in korte mouwen! Het is werkelijk superlekker weer. Helaas houd ik het hardlopen niet de hele vijf kilometer vol, want mijn rechtervoet doet opeens vreemd pijn. Mary Ellen vind het niet erg de laatste paar kilometer gewoon te lopen. Haar conditie is (volgens haar eigen zeggen) abominabel. Zij heeft nauwelijks kans gehad te trainen en de Cherry Blossom Ten Miler is al op 11 april!

Thuis zie ik Kai vertrekken met zijn gitaar. Op mijn vraag, waar hij heen gaat, antwoordt hij: "Naar de repetities voor de House Band". Huh? Onze stille zoon vond het niet nodig ons te vertellen, dat hij nu bij de School of Rock bij de "elite" band mee mag spelen. Dat is nogal een eer, want dat zijn de besten van de hele school. Vind ik wel knap na minder dan een jaar bij deze school. Kai oefent dan ook per dag zeker een paar uur.

Samen met Rick begin ik aan de voortuin, die er niet uitziet. We hebben van de Boy Scouts "mulch" (houtsnippers) voor de bedden besteld. De sneeuw heeft vooral de azalea's aangetast, waarvan nogal wat takken zijn afgebroken. Na een paar uur ziet alles er weer keurig uit. De narcissen zijn inmiddels ook helemaal uit. De achtertuin moet nog, maar dat is voor een ander weekend.

Het is warm genoeg (26 graden) om achter op het deck in de schaduw te gaan computeren. Rond half vijf is het tijd om ons klaar te maken voor de tiende jaarlijkse St. Patrick's Day party van Niall en Serena. Zij wonen in de straat achter ons, dus we lopen erheen. We brengen een perzik en frambozen pie van de Pie Gourmet mee.

Saskia is al eerder gegaan en heeft lol met haar vriendinnen. Het is al lekker druk, als wij aankomen. Serena's Guinness stew is ongeevenaard en zij geeft haar recept helaas niet uit. Er is Iers soda brood, heerlijke gerookte zalm, allerlei salades en natuurlijk Smithwick's bier. We hebben meteen helemaal zin om eind juni naar Ierland te gaan!

Met dit lekkere weer kunnen we allemaal de achtertuin in. Serena is daar vooral blij om, want vorig jaar stond iedereen in de keuken en dat werd wel heel krap. De kinderen spelen allerlei spelletjes en wij volwassenen kletsen wat af. De meeste gasten zijn buren, dus we kennen veel mensen. Deze buurt is verreweg de leukste, waar ik ooit gewoond heb. Er verhuizen ook veel minder mensen, dan in andere buurten.


Saskia en haar vriendinnengroepje

Rick moet morgen vroeg op, dus we blijven niet te lang. Saskia en Laura gaan met ons mee. Met Laura's moeder Lois heb ik vanavond heel wat gekletst. Natuurlijk zitten wij in een soortgelijke situatie, aangezien haar zoon Michael, een van Kai's twee beste vrienden, straks ook naar college gaat. Wij zullen dan nog maar een kind thuis hebben.

Grappig genoeg zitten al mijn buurvrouwen, die ik goed ken door kinderen van Kai's leeftijd, in dezelfde situatie. Behalve Susan, die nog twee oudere kinderen heeft, dan Charlie, Kai's vriend, zijn wij de enigen met een ouder kind al in college. Voor de anderen gaat de oudste volgend schooljaar naar college en blijft de jongste achter. We zijn het er allemaal over eens, dat de jongsten hun oudere broer flink gaan missen straks.

Zondag

Rick wordt al om zes uur door een taxi opgehaald. Ik neem afscheid van hem en val dan weer in slaap en droom vreemde dingen over een boot camp in Guantanamo Bay. Waar dat nu vandaan komt?

Voor ik het weet is het negen uur en tijd om op te staan. Het is al heerlijk warm, dus ik drink buiten mijn koffie en eet mijn Griekse yoghurt met honing. Dan vul ik mijn waterflessen en de banden van mijn fiets, want ik heb, voor het eerst in maanden, met Janet afgesproken te gaan fietsen.

Vorige winter fietsten we regelmatig, maar deze winter is het er maandenlang niet van gekomen. Volgens Janet (moet ik even nakijken) was het voor Thanksgiving, dat we er voor het laatst opuit gingen!

Op het W&OD pad is het, zoals verwacht, flink druk! Zoals altijd erger ik me regelmatig aan de racefietsers. Eentje rijdt bijna een jongetje op een step over en wordt dan nog kwaad op het jochie ook! Ook Janet krijgt wat woorden naar haar hoofd geworpen van een racende dame, die het niet nodig vindt te remmen alvorens Janet op haar padhelft en een paar wandelende dames op de andere helft in te halen. Volgens deze fietsers moeten wij allemaal het struikgewas in om hen langs te laten!

We rijden zo'n 17 kilometer tot net voorbij Herndon en keren dan om. Dat is precies lekker voor zo'n eerste rit, want ik voel dan mijn zadel al! Zoals altijd is het laatste stukje voor Vienna aanpoten, want dat gaat geleidelijk heuvel op en we hebben een fikse wind tegen. We hebben deze rit zo vaak gemaakt, maar vandaag leek hij weer helemaal nieuw!


Het oude centrum van Herndon

In Vienna besluiten we te gaan lunchen bij het Maple Ave Restaurant. Janet is daar nog nooit geweest. We moeten even op een tafeltje wachten, maar krijgen dan ook weer heerlijk (en goedkoop) eten voorgeschoteld. Ik bestel van het brunch menu, roerei met ham en ui en Koreaanse kimchi. Janet neemt de mosselen, die ik al eerder heb gehad en die ook voortreffelijk zijn. We smullen allebei. Ik ben blij te zien hoe populair dit restaurant is.


Van buiten is het niet indrukwekkend, maar hun menu is prima

Wij betalen, inclusief fooi, $10 per persoon voor onze lunch. Dat is echt niets in een restaurant, waar je bediend wordt! Toch was het genoeg eten, dus we hebben geen van beiden zin in meer.

Thuis is het een drukte van jewelste. De hele buurt staat op de trampoline! Op een gegeven moment staan er zes kinderen tegelijk op en daar steek ik een stokje voor. Saskia heeft met veel moeite beargumenteerd, dat drie kinderen tegelijk te doen is. Ik vertel de buurtkinderen, dat ze moeten luisteren, of ik stel een regel van een persoon per keer in. Dat helpt goed.


Een buurtmeisje heeft, toen Katja en ik in Mexico waren, haar pols gebroken tijdens het straathockeyen, omdat Saskia en Mary Kate op haar vielen. Die ongelukken gebeuren dus wel degelijk en Rick en ik willen niet het onderwerp van een of andere gretige advocaat worden, als een kind zich pijn doet op onze trampoline!

Iedereen heeft lol in de cul de sac, inclusief de honden. Cosmo en Diego zijn net kinderen. Ze dartelen om elkaar heen en hebben grote pret. Het verschil met de kinderen is, dat zij geen rotzooi achterlaten!


De honden samen

Saskia, Laura, Mary Kate en Susan zijn hier, plus nog onze buurjongens, Parker en Camerom, van twee deuren verderop en de kleinere kinderen uit de cul de sac. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het erg leuk, dat de kinderen zo samen spelen. Katja en Leah deden dat ook altijd.


Waterballonnen

Maar...ik vind het niet goed, dat de plastic resten van de waterballonnen op de straat blijven liggen. Iedereen neemt soda's uit onze ijskast, de andere ouders hebben het maar makkelijk. Onze snacks worden aangevallen en onze baddoeken zijn na het "zonnen" vies.

Met veel tegenzin beginnen ze alles op te ruimen, als ik dat aan het einde van de middag beveel. Een van de buurmeisjes glipt snel weg. Ik zie het, maar zij is ook degene met de gebroken pols, dus ik zeg er maar niets van. Misschien ben ik een saaie moeder, maar ik erger me eraan, dat iedereen maar zo makkelijk hun kinderen op onze schouders gooit en nooit eens wat terugdoet. Ik vind het fijn, dat iedereen het hier zo leuk vindt, maar zou het ook weleens op prijs stellen, als een andere ouder drankjes of snacks zou verstrekken. Enfin.

Na de opruimingsactie is iedereen kennelijk klaar met de trampoline. Kai komt naar beneden en wil graag op een terrasje eten. Zijn keuze valt op Uno's en hij biedt aan te rijden.

Gelukkig is er nog een tafeltje open op het gezellige terras, want iedereen wil vanavond buiten eten. De verwarmende lampen boven de tafel zijn ook wel erg lekker, want de wind is meer opgestoken, wat het koeler maakt.

De kinderen bestellen de verschillende smaken "boneless chicken wings" (kipnuggets eigenlijk met diverse pittige sausjes) als voorafjes. Al staan er nu een paar dingen op het menu, die me ook aanstaan, ik kan het toch niet laten de kreeft "BLT" (bacon lettuce and tomato) flatbread te bestellen. Wel zonder bacon en met vijf granen korst, die heel gezond schijnt te zijn. Het smaakt in ieder geval allemaal super en Kai weet nu, dat hij kreeft ook lekker vindt.

Tijdens het eten heb ik een erg leuk gesprek met de kinderen. We hebben het er onder anderen over, hoe ouders met hun tieners omgaan. Zij zien natuurlijk verschillende manieren en nemen die allemaal aan als horende bij die gezinnen. Ik ben blij te horen, dat zij Rick en mijn afkeer van "grounding" kunnen waarderen.

Dat geeft me de kans hen weer te laten weten, dat het hun lichaam en hun leven is en wij enkel kunnen leiden. Zij weten ook prima, dat wij wel degelijk zullen optreden, als het echt mis gaat. Tot nu toe is dat maar een paar keer nodig geweest. Daarin prijs ik ons gelukkig, als ik de andere moeders van tieners in mijn fitness klassen zo hoor!

Kai is onze chauffeur vanavond. Dat ga ik wel weer missen, straks. Grappig, hoe snel je aan een rijdende tiener gewend raakt. Met zijn drieen kijken we tv en de kinderen gaan vroeg naar bed.

We hebben allemaal volop van het warme weer (dat natuurlijk zo vroeg in het jaar nog niet zal duren) genoten. Ik voel me zoveel beter met dit weer, het beangstigt me bijna! Morgen gaat het regenen, maar ik heb goede hoop, dat de zware sneeuwstorm eind maart, die de Farmer's Almanac voorspelt, geen bewaarheid zal worden.

vrijdag, maart 19, 2010

Zonovergoten laatste officiele dag van de winter

Wat een heerlijkheid is dit weer! Als ik naar de sportschool rijd is het al zestien graden! Sharons core training is intensief en ik merk, dat ik vorige week weinig gesport heb. Mijn spieren trillen helemaal. Natuurlijk vraagt iedereen over onze reis en staan ze allemaal versteld van de avontuurlijke terugreis.

Grappig te horen, hoe veel mensen gewoon tot maandag hadden gewacht, als het alternatief met een vreemde terugrijden was. Zij hebben Jordan natuurlijk ook niet ontmoet.

Thuis haal ik gauw Cosmo op en rijd naar Whole Foods. Daar staat Kirsten
al te wachten. In korte mouwen lopen we onze gewoonlijke tien kilometer over het W&OD pad. Onvoorstelbaar, dat ik hier een maand geleden nog tot mijn knieen wegzakte in de sneeuw!

Op een gegeven moment zie ik iets groots bewegen op het veld langs het pad. Eerst denk ik, dat het een groundhog is, maar zie dan, dat het een enorme vogel is. Veel groter, dan de haviken en gieren, die we gewoonlijk hier zien. Als hij opkijkt, zien we, dat het een uil is! Helaas vliegt hij net weg met zijn prooi, want wat had ik hem graag op de foto gekregen. Een langslopende jogger zegt het helemaal: "What an awesome sight!"

Vandaag heb ik helemaal geen geluk met het fotograferen van dieren, mede dankzij Cosmo. Vlak voor ons springen drie herten over het pad, maar Cosmo gaat zo te keer, dat ze meteen de benen nemen! Voor mensen zijn ze niet meer bang, maar zo'n blaffende hond schrikt ze wel af.

Na de wandeling halen Kirsten en ik wat van de exotische salade bar bij Whole Foods en eten dat, zittend op hun terrasje, op. Overal om ons heen zien we mensen genieten van het prachtige weer. Ieder jaar is de lente meer dan welkom, maar ik krijg wel het gevoel, dat men de winter dit jaar na al die sneeuw extra beu was.

Thuis lonkt mijn boek weer en ik ga voor in het zonnetje lezen. Het is nog net te koel voor de schaduw van het deck. "The Host" van Stephenie Meyer vind ik een heerlijk boek. Ik krijg wel het gevoel, dat deze schrijfster je ligt of niet, want ze krijgt ook heel wat negatieve recensies op Amazon.com. Ik ben niet zo dol op science fiction, maar in dit boek stoort het genre me niet. In ieder geval is het zo'n boek, waarvan ik spijt heb, dat het weer uit is.

Dat de zon alweer flink sterk is en zonnebrandcreme is aan te raden, merk ik als ik na een paar uur in de spiegel kijk. Oeps, mijn neus is verbrand! Dat wordt weer insmeren voortaan.

Omdat Rick de hele volgende week op reis gaat en hij heel graag Alice in Wonderland in 3D wil zien, gaan we dat vanavond doen. Eerst eten we bij Coastal Flats in de mall. We hebben onze namen van tevoren op de lijst gezet, zodat we vrijwel meteen een tafeltje in dit populaire restaurant krijgen.

Bij de Great American restaurants is het eten eigenlijk altijd erg goed en de bediening ook. Deze keten is bij een bezoek aan Washington en omgeving erg aan te raden: gezellige restaurants en een heerlijk gevarieerd menu. Ik kies dit keer de gegrilde reuzengarnalen met asperges en orzo salade. Het smaakt bijzonder goed.

Tot onze verbazing zit de bioscoopzaal nog steeds flink vol. Alice in Wonderland is toch al een paar weken uit. We moeten genoegen nemen met plaatsen op de derde rij.

Achter ons zit een man luid te snotteren en zijn neus op te halen. Heel ergerlijk, want we hebben allebei moeite de geluiden te negeren en ons op de film te concentreren. Zo vies ook! Daarin zijn we niet de enigen, want ik zie een aantal mensen geergerd naar hem kijken. Hij kan er waarschijnlijk niets aan doen, maar als je zo luidruchtig verkouden bent, ga je toch niet naar een film?

Alice in Wonderland krijgt van ons een zeven. De effecten zijn goed gedaan, het verhaal is grappig, maar het kabbelt allemaal maar een beetje voort voor ons gevoel. Johnny Depp is natuurlijk wel super, maar Rick en ik vonden allebei, dat hij een grotere rol had kunnen spelen. Sowieso wordt geen van de karakters echt uitgediept, zelfs Alice zelf niet genoeg.

donderdag, maart 18, 2010

21 graden!

Gisteren schreven sommigen in de reacties over mijn gidsplannen als part time baan. Ik bedacht me, dat ik daar nog niet over geblogd heb. Er zijn een paar flinke obstakels op mijn pad gekomen. Zo blijkt het vrijwel onmogelijk om een officiele freelance gids in Washington te zijn, zonder voor een bedrijf te werken, dat voor je in kan staan. Logisch natuurlijk, er zijn zoveel concurrerende bedrijven en ze willen niet Jan en alleman als gids op straat hebben. Ik wil echter niet voor een bedrijf werken op dit moment.

Nu zal het met een groepje van vijf of minder niet opvallen, als ik mensen rondleid. Maar met een groep van 15 tot 20 is het wel duidelijk, dat het iets officieels is. Ik beraad me er nog over. Alternatief is een business license hier in Vienna te halen en excursies in de omgeving aan te bieden. Ik ben er dus nog mee bezig uit te zoeken, wat de (on)mogelijkheden zijn.

Saskia heeft al om half negen een afspraak bij de orthodontist. Ze moet een roentgenfoto laten maken en iets aan haar beugel veranderd, wat langer duurt. Terwijl ik zit te wachten belt Pat. Zij is vandaag en morgen in Vienna en vraagt of ik zin heb vanmiddag langs te komen. Natuurlijk heb ik dat!

Door het gedoe in haar mond voelt Saskia zich niet lekker. Haar gebit doet pijn, wat haar hoofdpijn geeft en misselijk maakt. Ik meld haar af op school en ze gaat terug naar bed.

Morgen heeft Saskia een schoolreis naar het Newseum in Washington, waar ze erge zin in heeft. Alleen moet het toestemmingsformulier nog ingeleverd worden. Dat breng ik dus maar even langs de school.

Daarna doe ik mijn vest met gewichten aan en ga erop uit met Cosmo. Met dit weer kan ik mezelf er niet toe zetten naar de sportschool te gaan! De buurt is lekker heuvelachtig en ik probeer sneller dan een kwartier per mijl te lopen. Na vijf mijl (acht kilometer) genieten van de uitlopende bomen en uitbundige zonneschijn, zijn we weer terug.


Bloeiende maple

Voor de schoolreis heeft Saskia morgen een klassikaal ontbijt op school. Daarvoor moeten degenen met een achternaam van A-F een dozijn donuts meenemen. Die haal ik bij Dunkin Donuts. Daar zo in de winkel staand doen mijn tanden al bijna pijn bij het zien van al die zoetigheid. Toch kan ik het niet laten voor Rick, Kai en mezelf ook een donut voor morgenochtend te kopen. We eten ze zelden, maar heel af en toe is het wel lekker.

Bij Manhattan Bagel haal ik scallion cream cheese en wat bagels. Saskia moet morgen ook lunch meenemen en dat moet iets zijn, dat niet in de koelkast hoeft. Cream cheese blijft goed en Saskia is er dol op. Natuurlijk kan ik het niet laten ook een zalm bagel voor mijn lunch mee te nemen. Verder vind ik niets superlekker op een bagel, maar die combinatie van bagel, cream cheese en zalm, daar kun je me voor wakkermaken!

Zelfs Rick, die gewoonlijk zulk soort dingen niet eens ziet, merkte gisteravond op, dat het tijd werd de sneeuwmannen in ons decor naar de zolder te verbannen. Ik ruim dus de winterspullen met plezier op en breng de lentespullen naar beneden.

Helaas heeft in een van de zakken een muis "gewoond" en zitten sommige dingen zo vol poepjes, dat ik ze meteen weggooi. De andere spullen was ik grondig af. Een paar weken geleden ving Rick een muis op deze zolder, ik hoop maar, dat er maar een was (de vallen zijn sindsdien nog leeg gebleven). Het vrolijke geel en groen van de kussens en andere accessoires vrolijkt de kamer lekker op.

Het is inmiddels al 21 graden en Saskia en ik gaan voor op het stoepje zitten lezen. Als Kai thuiskomt, komt hij er ook bij zitten. Gezellig, zo met zijn drietjes! We kijken, hoe twee UPS wagens onze cul de sac binnenrijden. Meestal is het er maar een. Kennelijk is er iets mis met een van de truck, want ze rijden met de achterkanten tegen elkaar aan en hevelen de inhoud van de ene in de andere trucks. Ik maak een paar foto's, want ik herinner me, dat de UPS wagens in Nederland al kleiner zijn dan hier, een "dubbele" wagen is helemaal groot!


"Parende" UPS wagens

Na Saskia's chiropractor afspraak fiets ik naar Pats huis. Zij heeft de wijn met lekkere hapjes al klaarstaan. Twee andere vriendinnen, Liz en Becky, die ik ook al een aantal keren ontmoet heb, komen ook. Met zijn viertjes gaan we lekker in het zonnetje op Pats terras zitten. Helaas voor Pat zijn er nog steeds geen geinteresseerden in dit huis hier in Vienna, maar, zo grapt ze, dat geeft ons de gelegenheid om zo'n impromptu feestje te hebben.

Rick en ik hebben vanavond een "date", dus om een uur of half zeven neem ik afscheid. Rick komt ook net thuis . Saskia gaat naar de International Night bij haar vroegere basisschool. Elf jaar lang stonden wij daar ook met een standje over Nederland. Ik ben benieuwd welke landen er vanavond waren.

Ons "date" restaurant wordt vanavond Bonaroti. Daar zijn we al een tijdje niet geweest, maar we worden als oude bekenden door Sergio begroet. Het eten en de bediening zijn zoals altijd voortreffelijk. Ik heb volkoren pasta met garnalen en inktvis in een pittige tomatensaus. Erg lekker! Rick heeft nog plaats voor de witte chocolade mousse cake, maar ik niet. Een heerlijk etentje als afsluiting van een fijne dag is het!

woensdag, maart 17, 2010

St. Patrick's Day

Al heb ik geen druppel Iers bloed door mijn aderen lopen, ik trek voor de zekerheid vanochtend toch maar wat groens aan. Vroeger ging ik er prat op, dat ik niet Iers was en dus ook geen groen hoefde te dragen (al is het een van mijn favoriete kleuren). Tot een wildvreemde mij op St. Patrick's Day kneep, omdat ik niets groens aanhad! De leprechauns zijn overal, zei die persoon, die niets met een grappige leprechaun gemeen had.

Sindsdien doe ik vrolijk (?) mee en met mij, zo zie ik vandaag, de Aziaten, de Colombianen, kortom al mijn mede-Amerikanen, die geen druppel Iers bloed hebben. Zouden zij ook door een kneep ter verantwoording zijn geroepen? Ik betwijfel het, dit is zo'n typische feestdag, die hier in de VS groter is, dan in het land van oorsprong. Iedereen, ongeacht de afkomst, draagt dus groen of klavertjes vier.

De rest van mijn gezin is wel gedeeltelijk Iers. Ricks moeders meisjesnaam was Riley, Ierser kan het niet. Rick heeft rood haar en Kai en Saskia ook. Katja is mijn enige mede "Hollandse" met haar blonde haar. Groen staat hen ook erg goed.

In Chicago werd dit weekend de rivier groen gekleurd ter ere van St. Patrick's Day. Washington heeft een leuke parade, waar we een aantal jaren geleden heen zijn geweest. De Obama's komen uit Chicago en de fonteinen bij het Witte Huis waren vandaag ook groen.

Met mijn groene t-shirt aan ga ik naar Anytime. Daar ben ik tot mijn verbazing de enige aanwezige! Kennelijk sport iedereen vandaag buiten, het is weer fantastisch weer. Het halve uur op de stairmaster gaat snel en daarna rijd ik gauw naar huis.

Daar staat Cosmo al te popelen om uit te gaan. Nu het allemaal wat droger is, wil ik weer eens naar Nottoway Park. Als het zo erg geregend heeft, is het daar een modderboel, maar vandaag valt het gelukkig alles mee. Ik heb mijn kleine fototoestelletje mee. Natuurlijk heb ik spijt, dat ik mijn grote lens niet mee heb, als ik een prachtige "Woody Woodpecker" specht zie zitten!


Krokusjes

Het loopt al tegen de twintig graden en ik trek mijn jas uit. Dat is voor het eerst dit jaar! De natuur ontwaakt ook opeens heel snel. Een paar dagen geleden waren de krokussen nog niet uit, nu bloeien die volop. Buren van ons hebben zelfs al narcissen in bloei. Die van ons zullen er ook niet lang meer over doen.


Hopelijk gaan de kersenbloesems in Washington niet te snel, want ik wil ze zien bloeien en we gaan de week voor Pasen op reis. Nu wordt de piek tussen 4 en 8 april verwacht, maar als het zo warm blijft, zou dat weleens eerder kunnen zijn.

Mijn lentekleding voelt weer als nieuw! Ik ben vast niet de enige, die meer dan genoeg van haar winterkleding had. Op het laatst greep ik telkens maar dezelfde broeken en truien. Nu is het weer leuk om kleding uit te zoeken, al blijk ik maar bar weinig groene dingen te hebben. Turquoise is mijn kleur, maar dat is net geen groen.

Bij het Safeway benzinestation gooi ik de van vol. De benzineprijzen kruipen weer naar de $3 per gallon op en de drie cent per gallon korting van Safeway is welkom, $2,75 is mijn prijs vandaag.

In de winkel zelf haal ik zes flessen Yellow Tail rose. Die zijn afgeprijsd en als je er zes of meer koopt, krijg je 10% korting. Met dit lenteweer vind ik rose weer erg lekker!

In plaats van chocolade heb ik besloten een vruchtentaart te gaan kopen voor Bets en gezin. De Pie Gourmet heeft werkelijk de lekkerste "vlaaien". Ik weet natuurlijk niet, wat hun smaak is, dus ik kies een gewone appeltaart.

Die heet hier, gek genoeg, "French apple". Ik vind het altijd wel grappig, als ik Nederlanders over "oer-Hollandse appeltaart" hoor, terwijl er hier ook een uitdrukking is "as American as apple pie". Veel verschil tussen de verschillende taarten proef ik niet, eerlijk gezegd (maar ik ben dan ook niet zo'n taartliefhebster).

Bij Manhattan Bagel tracteer ik mezelf op een bagel met gerookte zalm en cream cheese. Deze maand kosten alle sandwiches daar $5. Hun bagels zijn werkelijk voortreffelijk en je krijgt niet maar een plakje zalm, maar genoeg om lekker te beleggen (ook weer niet, dat je je mond er niet omheen kan krijgen, daar houd ik ook niet van). Enfin, het is, vind ik, een van de beste bagelrestaurants.

Als ik die lekkernij beetje bij beetje heb opgepeuzeld, bel ik Bets op om te vragen of het gelegen komt, als ik iets kom brengen. Ze reageert heel verrast en natuurlijk mag ik meteen komen. De appeltaart wordt met enthousiasme ontvangen en Bets vraagt, of ik tijd heb voor een kop thee.

Natuurlijk heb ik dat en ga mee naar boven (sommige huizen hier hebben de woonkamer, eetkamer en keuken op de bovenverdieping). Hun huis is erg on-Amerikaans ingericht, vind ik. Erg smaakvol, maar niet zo donker, als ik van andere huizen gewend ben. Bovendien is iemand in het gezin duidelijk een fotograaf, want er hangen prachtige foto's.

Dat blijkt Bets' man Chris te zijn. Die heeft, net als ik, fotografie als hobby. Bets laat me een portfolio met allerlei zwart wit foto's zien, die hij op hun reizen heeft gemaakt. Erg mooi! We hebben heel wat te kletsen en ik ben blij haar wat beter te leren kennen. Ik heb Bets altijd al gemogen, maar we ontmoetten elkaar altijd in grotere groepen, zoals Bunco.

Leuk vind ik, dat zij ook overdag zoekt naar vertier. Ze werkt op het moment niet en heeft natuurlijk net een zeer vermoeiende bestralingskuur achter de rug. Ik merk, dat ze graag meer in Washington zou doen, maar het alleen niet zo ziet zitten. Ik beloof haar de volgende keer, dat ik van plan ben te gaan, op te bellen om te zien of ze zin en energie heeft om mee te gaan.

We praten ook over de recente politieke ontwikkelingen hier in Virginia. We zijn vooral helemaal niet blij (understatement) met de wet, die het toestaat om verborgen wapens naar een bar mee te nemen. Zelfs de verschillende politiechefs hebben de goeverneur hierover aangeschreven, dat ze alcohol en een vuurwapen een wel heel slechte combinatie vinden. Die laatste is echter meer begaan met het naleven van de "2nd Amendment" van de Constitutie (Right to bear arms). Zucht!

Als de kinderen uit school komen, neem ik afscheid. Ik ben om meerdere redenen blij, dat ik de pie heb gebracht. Thuis zijn de kinderen allemaal buiten "roller hockey" aan het spelen. Saskia krijgt zo lekker veel beweging zonder officieel een sport te spelen. Als Kai, verlaat door zijn sandwich club, uit school komt, komt zijn skateboard tevoorschijn. Heerlijk ze zo allemaal bezig te zien.

Zelf zit ik op de hete stoep voor. Het is dan wel eenentwintig graden, maar dat is te koel om achter in de schaduw te zitten. De zon is wel zo sterk, dat ik mezelf zo af en toe moet verplaatsen, omdat de stenen te heet zijn. Ik geniet erg van mijn boek, Stephenie Meyer kan echt vertellen (al klagen puristen, dat haar schrijfstijl te eenvoudig is, zolang ik erdoor word onderhouden vind ik dat prima!).

De Whole Foods pizza's gaan er weer goed in als avondeten. Dat is toch echt wel heel goedkoop voor lekker eten, $11 met zijn vieren. Wellicht niet voor iedere week, maar twee halen een betalen op dinsdag schrijf ik wel in mijn agenda.

Dit weer zal tenminste tot zondag aanhouden, heerlijk! Ik voel me ook veel positiever, ondanks lichamelijke ongemakken. Gedeeltelijk heeft dat ook te maken met het feit, dat een aantal vriendinnen nu ook uit hun "winterslaap" komt. Zo ga ik overmorgen met Kirsten wandelen en zondag met Janet fietsen. Ik zou graag part time werken, maar het gros van de banen hier is full time (veertig uur, maar meestal meer) en lichamelijk trek ik dat niet.

dinsdag, maart 16, 2010

Lente! Kleur!

Zoals ik al vreesde neemt het even tijd voor mijn lichaam om over de uren op het vliegveld, slechte nachten en twee dagen in de auto heen te komen. Gelukkig beginnen de pijnen al wat minder te worden, maar ik ben nog enorm moe.

Iedereen is al weg naar school en werk, als ik opsta. Tot mijn schrik zie ik op mijn kalender, dat ik straal vergeten ben gisteravond avondeten naar Bets en haar gezin te brengen. Bets heeft borstkanker en werd bestraald. Zoals gewoonlijk tekenden buren om het gezin avondeten te brengen. Door al het gedoe dit weekend en mijn vermoeidheid gisteren is dat helemaal door mijn hoofd geschoten!

Zeer beschaamd bel ik Bets op om me te verontschuldigen. Gelukkig vertelt zij, dat ze zich alweer een stuk beter voelt en de diners dus niet meer nodig heeft. Toch vind ik het erg vervelend, dat ik mijn afspraak niet ben nagekomen. Ze drukt me op het hart me er niet druk om te maken en slaat mijn aanbod om deze week iets langs te brengen af. Ik zit nu te denken om een lekkere doos chocola of zo voor haar te kopen, of zou dat raar zijn?

Het duurt even voor ik zelfs de energie vind om naar Anytime Fitness te rijden. Toch moet ik van mezelf een half uur op de stairmaster doen. Ik heb alweer meer dan een week niet aan sporten gedaan en dat merk ik zowel fysiek, als mentaal. Na het halve uur voel ik me inderdaad een stuk beter. Het is zo makkelijk om mezelf uit het ritme van dagelijks sporten te praten, maar het blijkt wel weer, hoe belangrijk het is.

Inmiddels is het schitterend weer geworden. Tijdens mijn wandeling met Cosmo geniet ik van de rode maple "bloesems", die tegen de felblauwe lucht afsteken. Alle sneeuw is verdwenen, heerlijk!

Bij Whole Foods zie ik een paar bekenden, die vragen over Katja's en mijn reis. Op Facebook hebben ze een paar van mijn kreten dit weekend gelezen, dus ze willen nu het hele verhaal wel horen.

Voor ik de indruk wek, dat die hele terugreis alle plezier van Puerto Vallarta heeft uitgewist, dat is bepaald niet zo. Om te zeggen, dat het onze vakantie verlengde gaat wat te ver, maar het was wel net zo'n avontuur, als de walvissen en de zipline tour! De video van de ziplines hebben we gisteravond met zijn allen gekeken.

Op de radio terug naar huis hoor ik, dat een leraar, die de onvoldoende cijfers van zijn leerlingen op zijn deur hing, waarschijnlijk vervolgd gaat worden. Volgens de Family Educational Rights and Privacy Act is het namelijk illegaal om de scores van studenten publiek te maken. Ik denk terug aan mijn schooltijd en de lijsten met cijfers, die overal open en bloot hingen.

Inderdaad heb ik dat hier nog nooit gezien. Katja moet ons zelfs toestemming geven om haar cijfers te kunnen zien. Is dat inmiddels in Nederland ook veranderd, of kunnen cijferlijsten nog steeds opgehangen worden, zodat iedere voorbijganger ze kan zien? Onze kinderen hebben inderdaad geen idee, hoe hun klasgenoten het doen op school en dat voorkomt (denk ik, want daarvan was nogal wat op mijn school) rivaliteit.

Inmiddels is de temperatuur buiten opgelopen tot achttien graden. Dan kan ik niet binnen blijven zitten! Voor op de stoep installeer ik me met mijn in Mexico gekochte boek en een diet Mountain Dew.

"The Host" is een nieuw boek van Stephenie Meyer, die ook de Twilight serie schreef. Het duurde even voor ik erin kwam, maar nu ben ik er helemaal in. Dat, terwijl ik helemaal geen science fiction fan ben.

Intussen spelen Saskia en Kai samen frisbee. Het schiet door mijn hoofd, dat Saskia Kai waarschijnlijk meer gaat missen, dan ze Katja mist. Sinds Katja naar college is doen onze twee jongsten veel meer samen. Het zal volgend schooljaar weer heel anders zijn hier thuis, bedenk ik me, toch wel met wat melancholie (die ik snel onderdruk).

Na een heerlijke middag buiten, ik ben zelfs een beetje verbrand, grilt Rick voor de eerste keer dit jaar lekkere teriyaki kipspiesjes. Daarbij eten we Thaise sate saus van A Taste of Thai (deze vind ik minder "Indonesisch", dan Thai Kitchen, voor de mensen in Amerika, die meelezen), brood en witte asperges (uit een potje weliswaar, maar die zijn hier sowieso zeldzaam).

Het lentegevoel is er helemaal. De komende dagen wordt het zelfs nog warmer. Het zal nog niet blijven, maar het is duidelijk, dat de winter weg is (ik las, dat het in Nederland ook eindelijk lekker weer is). Hoera!!!


Magnoliaknoppen in de voortuin


zondag, maart 14, 2010

Weer THUIS!

De korte versie: we zijn eindelijk thuis, na een heuglijke 52-uur durende terugreis. De lange versie volgt morgen.

vrijdag, maart 12, 2010

Houston, we have a problem!

Vrijdag

Onze reisdag begint met een stralend blauwe lucht en lekker warm. We hebben weer room service besteld, omdat dat spotgoedkoop, lekker en handig is, zodat we nog het uiterste uit de laatste uren in Mexico kunnen halen.

Op het balkon eten we de eiwitomeletten met groente en het heerlijke bord met twee soorten meloen, verse ananas en papaya leeg. We pakken zoveel mogelijk in en gaan dan naar buiten.

Ons plan, om een lange strandwandeling te maken, laten we al snel varen. We moeten over hele rotspartijen klimmen om van het ene naar het andere strandje te komen en onze slippers zijn daar niet op berekend. Dan maar terug naar het zwembad, al hebben we geen zin om lui te gaan liggen.

Op het strandje voor het hotel zien we een paar kayaken liggen. We vragen of die te huur zijn en dat blijkt het geval. Voor 300 pesos (ongeveer $25) kunnen we er een uur mee de zee op. Daar hebben we zin in, dus ik ren gauw naar boven om geld te halen.

De branding is hier niet hoog, maar wel sterk en het neemt even tijd om de kayak eroverheen te krijgen. Voor dat lukt zitten we beiden onder het zand! Maar dan is het ook prachtig om op de diepblauwe Grote Oceaan te dobberen. Er zijn nog andere kayakers, die allemaal vriendelijk groeten. We varen heen en weer en na een half uurtje voelen we onze armen en vinden we het weer genoeg.

Het zeewater voelt vandaag heerlijk aan, dus we zwemmen er voor het eerst deze week in. Om nog zo lang mogelijk buiten te kunnen blijven, bestellen we een vroege lunch aan het zwembad. Ze hebben hier de heerlijkste ceviches; mijn lunch bestaat uit drie verschillende smaken. Katja neemt de vistaco's, die er ook goed uitzien.

Dan is het toch echt tijd om afscheid te nemen van dit heerlijke resort. We pakken in, checken uit en de taxi naar het vliegveld hebben we al geregeld en voor we vertrokken betaald. Voor we het weten staan we op het bedrijvige vliegveld.

Er staan lange rijen voor United en US Airways, maar bij Continental zijn we zo aan de beurt. Ik ben blij, dat we met hen vliegen, een sentiment, dat niet lang zal blijven. Onze tassen worden nagekeken en dan met een plastic haakje dichtgedaan.

Terwijl we de bagage aan het inchecken zijn, komt Katja tot de ontdekking, dat haar mobieltje uit haar zak is gevallen in de taxi. We vragen de Continental medewerkster of er een centraal nummer voor de taxi's is. Dat is helaas niet het geval, maar ze zegt, dat de meeste taxi's de hele dag dezelfde routes rijden en er dus kans is, dat deze taxi naar het Fiesta Americana is teruggekeerd.

De medewerkster is erg vriendelijk en biedt aan het hotel voor ons te bellen. Daar is die taxi nog niet terug en ze verzoekt ons over twintig minuten terug te komen. Intussen winkelen we wat en ik maak mijn laatste pesos op.

Na twintig minuten bel ik eerst zelf het hotel nog eens en krijg de concierge te spreken. Eerst snapt hij niet, wat ik bedoel, en dan zegt hij mij over vijf minuten terug te bellen. Of hij ook daadwerkelijk met de taxichauffeurs is gaan praten, weet ik niet, maar als ik terugbel is er in ieder geval niets gevonden. Volgens hem is de telefoon gestolen. Dat lijkt me, in zo'n kort tijdsbestek, wat sterk.

De Continental medewerkster staat erop nog een poging te wagen. Misschien doen ze meer, als ze iemand in het Spaans aan de telefoon krijgen. Dat is niet het geval, helaas. We gaan nog naar buiten om er zeker van te zijn, dat de telefoon niet op straat is gevallen bij het uitstappen. Maar hij is niet te zien en de bagagehandelaren weten ook van niets.

We geven de zoektocht op en bedanken de Continental medewerkster hartelijk voor haar hulp. Dan gaan we naar boven, naar de veiligheidscontrole. Katja baalt enorm, vooral omdat er veel foto's op haar telefoon stonden, ook van Egypte, die ze nu natuurlijk kwijt is. De veiligheidscontrole stelt niets voor. We hoeven geen laptops uit onze tassen te halen en onze schoenen mogen aanblijven. We moeten enkel door een poortje lopen.

Eenmaal binnen zie ik op een monitor, dat onze vlucht veertig minuten is vertraagd. Niet getreurd, want we hebben dan nog ruim anderhalf om straks in Houston door de douane te gaan. In het restaurant bestellen we quacamole met een Dos Equis voor mij en een laatste margarita voor Katja, die straks nog een jaar geen alcohol mag drinken in de VS.

Voor we aan boord gaan, winkelen we nog wat in de duty free winkels en proeven wat tequila daar. We vinden allebei de creme tortilla erg lekker en nemen, aangezien Rick ook dol is op Baileys, een fles voor hem mee.

Kennelijk vanwege de lakse veiligheidscontrole wordt onze handbagage voor het aan boord gaan doorzocht. Ik neem altijd een flesje water mee aan boord, wat je in de VS, als je eenmaal door de controles bent, mag kopen en houden. Hier moet ik het flesje inleveren. Ze doorzoeken mijn tas echter niet goed genoeg om Katja's flesje ook te vinden, dus dat gaan we dan maar delen.

Via een trap lopen we het vliegtuig binnen. Als de deuren gesloten worden, blijkt, dat de vlucht niet vol zit en er niemand naast Katja in het gangpad zit. Eenmaal in de lucht verplaatst Katja zich en wordt het een heel gerieflijke vlucht. We realiseren ons niet, dat dat voorlopig het laatste gerief zal zijn!

Onderweg roept de piloot al om, dat hij helaas geen tijd heeft kunnen inhalen. Wij zijn er nog rustig onder, want anderhalf uur lijkt ons genoeg overstaptijd. De mensen achter ons hebben nu nog maar veertig minuten en maken zich wel zorgen. Vooral als er, bij landing, omgeroepen wordt, dat onze gate is vergeven en we op een nieuwe moeten wachten.

Dat duurt meer dan een kwartier en nu begin ik me ook wat te knijpen. Als we eindelijk het vliegtuig uitmogen, is het een enorm end lopen naar de immigratiedienst. Daar staat een flinke rij, maar gelukkig zijn een aantal mensen, die wel meer dan genoeg overstaptijd hebben, bereid ons voor te laten gaan.

Zo snel als de bagage in Puerto Vallarta op de band kwam, zo lang duurt het nu. Ik zie de minuten wegtikken en bereid me alweer voor op een sprint door Houston Intercontinental. Eindelijk zien we mijn tassen, maar Katja ziet die van haar niet. Ik wijs op een zwarte tas, maar volgens haar is die kleiner, dan de hare.

Inmiddels voel ik een lichte paniek en loop op de Continental mensen af, uitleggend, dat een van onze tassen niet mee is gekomen. Een van de medewerksters loopt op de lopende band af en doet, wat wij hadden moeten doen: ze kijkt op de adreslabel van de zwarte tas. Die blijkt toch echt van Katja te zijn, gelukkig.

Gauw lopen we door de douane om onze bagage weer in te leveren. Alleen moeten we de fles tequila, die we bij de duty free kochten, er nog in doen, anders zou die bij de veiligheidscontrole worden ingenomen. Katja's tas zit nog dicht met een plasticje en ik krijg het met de hand niet open. Gelukkig zit er iemand met een schaar en zo snel mogelijk prop ik de fles erin.

Intussen is onze overstaptijd geslonken tot twintig minuten. Bij de veiligheidscontrole moeten natuurlijk de schoenen weer uit, laptop apart etc. Bovendien hebben wij net een leerling TSA beambte getroffen, die alles, wat ze ziet, uitgelegd moet krijgen.

We bevinden ons in de E terminal en moeten naar C33. Met zware tassen rennen we weer door het vliegveld. Het is een enorm end en ik zie de minuten wegtikken. Al voor we bij de gate aankomen, zakt de moed me in de schoenen. Ik zie, dat de deur dicht is en er een heel stel mensen voor de balie staat. Zelfs, als we het gehaald hadden, hadden we niet meegekund, want twintig (!) anderen, die er wel op tijd waren, kregen te horen, dat er geen plaats was voor ze.

Dit is de laatste vlucht vanavond naar Washington's Reagan en we krijgen te horen, dat tot dinsdag alles vol zit. De arme gate agent krijgt een barrage van vragen over zich heen en antwoordt ze een voor een geduldig.

Wij krijgen een hotelbon, omdat we onze vlucht door een fout van Continental en niet door weersomstandigheden hebben gemist. Maaltijdbonnen krijgen alleen de Continental One Pass leden, maar dat maakt me niet zoveel uit. Zolang we maar niet in het vliegveld hoeven te overnachten.

De volgende vlucht naar Washington vertrekt morgenochtend om vijf over negen en daarvoor moeten we om acht uur bij de gate zijn. De kans, dat we mee zullen kunnen is zeer klein met zoveel mensen op de wachtlijst, maar je weet nooit. We voelen ons nog redelijk hoopvol, dat we morgen wel mee zullen kunnen, want ik heb het nooit anders meegemaakt. Toen konden we nog niet vermoeden, wat voor chaos Continental van dit weekend heeft gemaakt!

De gate agent zei, dat onze bagage wel op de vlucht naar Washington zat, maar dat kan bijna niet, dus we lopen toch even naar het bagagekantoor om te kijken, of we tenminste onze spullen vannacht kunnen hebben. Het is inmiddels 20 uur en de dame bij de bagage beaamt, dat onze tassen de vlucht ook niet hebben gehaald.

Op onze vraag, of we ze dan mee kunnen nemen, antwoordt ze, dat dat weleens meer dan twee uur zal kunnen gaan duren (achteraf had ik die tijd liever gewacht, maar hindsight is 20/20 zoals we hier zeggen). We bedenken, dat we wel een nachtje zonder kunnen (al zitten mijn medicijnen stom genoeg ook in die tassen) en krijgen een tasje met toiletspullen mee.

Op de heenweg had ik een extra stel kleren, mijn medicijnen en contactlens benodigdheden (ik heb harde lenzen, dus andere vloeistoffen nodig, dan het gros van de Amerikanen, die zachte lenzen dragen) in mijn handbagage. Waarom ik er in 's hemelsnaam niet bij stil heb gestaan, dat we ook op de terugweg zouden kunnen stranden is me een raadsel!

Het busje van de Marriott Greenspoint, waar we gratis kunnen logeren, is gelukkig snel gevonden. We hebben een heel aardige chauffeur, die uit New Orleans komt. Wat het is aan Katja, weet ik niet, maar zij maakt, dat iedereen meteen met haar gaat praten en ons hun hele levensloop vertelt. Heel grappig!

In ieder geval is de chauffeur zeer begaan met ons lot en raadt aan naar de Walmart dichtbij het hotel te gaan. Er is ook een mall, maar die gaat ten eerste om negen uur al dicht en ten tweede is het daar, volgens hem, niet zo veilig. Walmart heeft ook alles onder een dak en wij zijn gaar van al het gedoe, dus wel zo makkelijk.

In het hotel is iedereen even vriendelijk. Nadat we onze schaarse spullen op de kamer hebben gezet, gaan we eerst in het restaurant eten. Ons avondeten is er door al het gedoe bij ingeschoten. We bestellen allebei de smakelijke scallops met een gepofte aardappel en gestoomde groentes. Het gaat er goed in!

Dan bestelt het meisje achter de balie een taxi voor ons om naar Walmart te gaan. De chauffeur geeft mij zijn telefoonnummer, zodat we hem kunnen bellen, als we klaar zijn. Hij waarschuwt, dat dat wel even kan duren, want deze Walmart is erg druk.

Daarmee heeft hij niets teveel gezegd! Het is na tienen op een vrijdagavond en kennelijk is voor iedereen in Noord-Houston de Walmart het vertier. Katja en ik werken ons lijstje af: iets om in te slapen, schoon ondergoed (gelukkig kopen we ieder twee broekjes!), iets warmers voor mij om te dragen, aangezien mijn jas in de bagage zit en ik enkel een truitje met korte mouwen aanheb en de nodige toiletspullen. We kunnen er weer even tegenaan.

In de rij voor de kassa bel ik de taxichauffeur, die al keurig op ons staat te wachten, als we naar buiten komen. Tegen middernacht pas liggen Katja en ik in bed en we moeten er vroeg weer uit om op tijd op het vliegveld te zijn.

Zaterdag

Om wat tijd te besparen heb ik voor tussen half zeven en kwart voor zeven room service besteld. Zo zijn we niet afhankelijk van de bediening in het restaurant en eten toch een goed ontbijt.

We maken ons gauw klaar en nemen het busje terug naar het vliegveld. Daar zitten ook een paar andere gestrande passagiers van gisteren en we maken weddenschappen over wanneer we weg zullen kunnen. Een man is zo fortuinlijk om One Pass Elite te zijn en heeft een bevestigde plaats op de vlucht van kwart voor drie (waar vast iemand anders door van de vlucht is gegooid). De rest van ons heeft geen idee. Ik vrees een lange dag vliegveld.

Gelukkig hebben we wat extra tijd genomen vanochtend, want kennelijk is men op Houston Intercontinental nieuwe TSA agenten aan het inwijden. Alweer krijgen we een trainee, die iedere tas minutieus op de monitor bekijkt, waardoor de veiligheidscontrole tergend langzaam gaat.

Bij de gate wijst de nogal norse medewerkster ons geergerd op de wachtlijst, als ik vraag, wat onze kansen zijn om mee te gaan. Ze bijt me toe, dat er ook nog zeven mensen teveel op deze vlucht geboekt staan en pas als die zeven meekunnen, zal er naar onze lijst gekeken worden. De moed zinkt me meteen in de schoenen, als ik onze namen op de zestiende en zeventiende plaats van die lijst zie staan.

Gelaten wachten we tot de vlucht gaat boarden. Om ons heen horen we bij iedere vlucht, dat er om vrijwilligers wordt gevraagd, omdat er teveel mensen op geboekt staan. Natuurlijk zijn er nooit tien of meer vrijwilligers, die op een later tijdstip willen vertrekken, waardoor mensen met een bevestigde zitplaats van de vlucht worden geschrapt.

Dit heeft veel boze gezichten en een enkele driftbui tot gevolg. Ik heb met de Continental medewerkers te doen, die al die boosheid op moeten vangen. Dat vluchten te vol worden geboekt gebeurt bij iedere maatschappij, maar zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt! Het is een compleet sneeuwbaleffect, want de wachtlijst wordt steeds langer.

Om toch te proberen op een betere wachtlijstplek te komen, ga ik naar het Service Center. Daar zitten vijf medewerkers, die, volgens de gate agent, meer kunnen authorizeren, dan de gate agents zelf. Er staat een ellenlange rij, maar de volgende vlucht, waar we op de wachtlijst staan, gaat toch pas over bijna vier uur.

Ook hier lopen de gemoederen hoog op. Washington is bepaald niet de enige bestemming met problemen. Als ik eindelijk aan de beurt ben, probeer ik toch, net als gisteravond, of er wel plaats is naar Baltimore, Philadelphia, New York of Richmond. Ook deze bestemmingen zitten echter tot maandag vol.

Het enige, wat de Continental medewerker voor ons kan doen, is ons hoger op de wachtlijst zetten, omdat het hun fout is, dat wij gestrand zijn. We eindigen op nummer vijf en zes nu. Hoopvol zegt hij, dat er "maar" twaalf mensen niet voor de vlucht op moeten komen dagen en dan kunnen wij mee. Dat lijkt mij vrij veel, maar hij zegt, dat er een vlucht uit Costa Rica moet komen, die vertraging heeft en waarschijnlijk niet op tijd uit de douane zal komen.

Katja en ik kopen een dagje Boingo internet en brengen de tijd op onze laptops door. Zo af en toe zien en horen we, hoe iemand weer eens kwaad wordt, dat hij of zij niet mee kan. Vooral voor de mensen, die op vakantie naar San Juan, Puerto Rico, zouden gaan, vind ik het erg zuur! Ik ben blij, dat wij tenminste onze vakantie hebben gehad en op de terugweg zijn.

Rond half twaalf ga ik lunch halen. Het moet gezegd, dat Houston Intercontinental een mooi vliegveld met veel winkels en restaurants is. Ik haal werkelijk heerlijke verse baguettes bij Upper Crust. Terwijl we die aan het eten zijn, komt er een leuk uitziende jongeman tegenover ons zitten.

Hij vraagt, hoelang wij al vast zitten, want hij zag ons gisteren bij onze gate staan. Hij zou ook meegaan op die vlucht, had een boarding pass en liep de slurf al in, toen hij werd teruggefloten. Niet hij kon mee, maar de persoon achter hem.

We raken aan de praat en het blijkt, dat hij zijn graduate studie bij Virginia Tech heeft gedaan. Katja en hij hebben dan natuurlijk van alles te bekletsen, want eenmaal een "Hokie", altijd een Hokie. Als het tijd is om te gaan checken, of we ook maar een grein van kans hebben met deze vlucht mee te gaan, lopen we gezamenlijk naar de balie.

Daar worden we nogal onvriendelijk te woord gestaan, door dezelfde norse persoon, als vanochtend. Ik vraag haar, of ze niet kan begrijpen, dat we niet bepaald in een fijne positie zitten en of ze ons tenminste op een aardige manier kan bejegenen. Dat helpt wel wat, maar het verandert de uiteindelijk boodschap natuurlijk niet.

Geen van ons kan mee, al zijn we nummer 4,5 en 6 op de lijst. De volgende vlucht is ook een onmogelijkheid, want die heeft twaalf mensen teveel op de lijst staan, die allemaal voorrang op ons zullen krijgen. De moed zakt ons helemaal in de schoenen.

Als ik mompel, dat we net zo goed kunnen gaan rijden, kijkt Jordan (we verwachtten nog uren met elkaar door te brengen, dus hebben ons aan elkaar voorgesteld) me verrast aan. Dat is precies, waar hij aan dacht, maar hij zag het niet zitten dat heel eind alleen te rijden.

We vragen de gate agent om eerlijk tegen ons te zijn. Hebben we ook maar enige kans om vandaag of morgen weg te komen? Ze kijkt alle vluchten na en vertelt ons, dat we op het moment geboekt staan voor de vlucht van maandag(!) middag kwart voor vijf. Alle eerdere vluchten zijn overvol met tenminste vijf mensen teveel op de lijst.

Nu is de beslissing snel genomen. We zijn drie volwassenen, die kunnen rijden, en gaan een auto huren. De afstand van Houston naar Vienna is ongeveer 2250 kilometer, dus we bereiden ons voor op meer dan twintig uur in de auto.

Er is nog een andere gestrande jongen, Chris, uit onze omgeving, die eerst wel geinteresseerd is mee te gaan. Hij wil echter aan een stuk door rijden en niet in een hotel overnachten. Gelukkig wil Jordan daar ook niet van horen, want dat kan ik lichamelijk helemaal niet aan! Achteraf zeggen we tegen elkaar, dat we blij zijn, dat hij niet mee is, want we kunnen het met zijn drieen enorm goed vinden. Ondanks alle ongemakken lachen we heel wat af.

Bij het Service Center vertellen we, dat we een auto gaan huren en vragen, wat we aan compensatie van Continental kunnen verwachten. Het enige, waar ze toe bereid zijn, is ons terug te betalen voor de gemiste vlucht. Dat zal in het geval van Katja en mij waarschijnlijk maar weinig zijn, want ons Expedia arrangement van vlucht en hotel was spotgoedkoop. Maar ja, iets is beter dan niets.

Jordan heeft inmiddels online gekeken, wat het minst dure verhuurbedrijf zou zijn. Omdat we de auto niet op dezelfde plek, als we hem huren, zullen afgeven, moeten we drop off kosten betalen. Bij sommige bedrijven kost dat enkele honderden dollars. Alamo komt als de minst dure uit de bus. Dit hele akkefietje maakt onze goedkope reis naar Puerto Vallarta allemaal wel een stuk duurder!

Bij Alamo zijn we meteen aan de beurt. Jordan is zijn credit card in Florida verloren (nog iets, dat Katja en hij gemeen hebben, grappen we) en heeft alleen zijn debit card mee. Die neemt Alamo alleen op bepaalde voorwaarden aan, dus ik zet het geheel op mijn American Express.

We huren een intermediate en vinden uit (wist ik eigenlijk wel, maar in alle drukte had ik er niet aan gedacht), dat Katja te jong is om een huurauto te mogen besturen. Dat betekent, dat Jordan en ik elkaar zullen afwisselen. Ik ben nog dankbaarder voor zijn aanwezigheid, want als enige bestuurder had ik dit niet kunnen doen.

Buiten mogen we een auto uitkiezen, wat een zilvergrijze Chevrolet Malibu met Texaanse nummerplaten wordt. Dit blijkt een heel fijne auto te zijn. Ruime zitplaatsen en hij rijdt erg lekker. Ik begin met rijden, zodat Jordan over kan nemen, als het donker wordt.

Via de ringweg van Houston rijden we naar interstate 10. Jordan heeft een Tom Tom GPS mee, dus die hoefden we niet extra te huren. We hebben natuurlijk geen kaart van de VS en, al hebben we de route wel zo'n beetje in ons hoofd, een GPS is dan wel zo handig.

Langs de I-10 is het landschap maar vlak en saai. Het enige leuke is, dat we langs ranches met de typische Texaanse longhorns rijden. De conversatie in de auto is geanimeerd. Jordan is een goede gesprekspartner. Hij is een 26-jarige structurele ingenieur voor de Department of Transportation in Washington en komt oorspronkelijk uit Nashville, Tennessee. Als ik vraag, hoe hij dan geen zuidelijk accent heeft, legt hij uit, dat hij dat expres is kwijtgeraakt. Hij heeft gemerkt bij het solliciteren naar banen, dat een zuidelijk accent wat dommig op mensen overkomt.

De uren en kilometers vliegen voorbij en al gauw rijden we Louisiana binnen. Hier verandert het landschap en rijden we langs allerlei bayous en bij Lafayette rijden we de Atchafalaya Basin Bridge op. Aan weerszijden van ons zien we moeras en deze brug blijkt met zijn 18,2 mijl (bijna 30 km) op de tiende plaats van langste bruggen ter wereld te staan!

Naarmate we Baton Rouge naderen wordt het steeds drukker en we staan regelmatig in de file. Dat kunnen we niet hebben, want ons doel is om morgenavond voor het avondeten terug te zijn, zodat er nog wat van Katja's verjaardag te redden valt. In Baton Rouge (waar Jordan werk had vorige week en van daaruit naar Houston was gevlogen, hij vindt het maar niets er weer terug te zijn!) rijden we door de drive thru van een McDonald's voor een hamburger met frietjes.

Het is inmiddels donker en Jordan neemt het stuur van me over. Gelukkig is het verkeer nu ook heel rustig en kunnen we lekker doorrijden. Na de I-10 gaan we de I-12 in oostelijke richting op en in Mississippi de I-59 in noordelijke richting. Ons doel voor vannacht is Tuscaloosa, Alabama. Als we bij Meridian, Mississippi, zijn, lijken we dat te gaan halen. Ik zoek op mijn mobieltje naar hotels en maak een reservering bij de Marriott Fairfield Inn in Tuscaloosa, die vlak langs de interstate ligt.

We komen net voor middernacht bij het hotel aan. We checken in en vragen om een wake up call om vijf uur morgenochtend. We hebben pech, dat we morgen twee uur zullen "verliezen". We rijden van de Central tijdzone naar de Eastern tijdzone, plus de zomertijd gaat hier in de VS vannacht in. We hebben uitgerekend, dat we met ongeveer vijf uur slaap wel weer verder zullen kunnen.

Zondag

Voor we ons bed net na middernacht induiken, bedenk ik me, dat die vijf uur ook zomertijd zal zijn. Ik bel de balie en maak een rekenfout. Ik vraag ze de wake up call om vier uur te zetten (denkend, dat we zo vijf uur slaap zullen krijgen), terwijl dat zes uur had moeten zijn. Drie uur later gaat de telefoon dus al met onze wake up call! Gelukkig heb ik onze wekker ook nog gezet, maar ik hoop, dat Jordan dat ook heeft gedaan.

Om een minuut na middernacht feliciteer ik Katja met haar twintigste verjaardag, die ze waarschijnlijk nooit zal vergeten. Heel sneu, dat ze hem in de auto zal moeten doorbrengen, al neemt ze het nogal lakoniek op. Het ergste vindt ze, dat ze Rick, Kai en Saskia nu nauwelijks te zien zal krijgen. Gelukkig leeft iedereen met haar mee en krijgt ze, via mijn telefoon, want de hare mist ze enorm, allerlei gelukwensen op Facebook en via sms.

Helaas lukt het mij absoluut niet in slaap te vallen. Wat ik ook probeer, allerlei gedachten malen door mijn hoofd en mijn spieren zijn helemaal niet blij met de uren in de auto en protesteren heftig. Ik bedenk me, dat vijf uur lang liggen met mijn ogen dicht ook rust is en hoop er straks toch weer tegenaan te kunnen.

Om vijf uur ben ik dan ook meteen klaarwakker en bel Jordan om zeker te zijn, dat hij ook opstaat. Katja en ik maken koffie en frissen ons op. Een voordeel van geen bagage mee is, dat we niet na hoeven te denken over wat we aan zullen trekken. We zijn dan ook allebei binnen het kwartier klaar.

Beneden wachten we op Jordan, maar die komt maar niet. Na een half uur bel ik hem op en zegt hij, dat hij nu naar beneden komt. Ik had eerder moeten bellen, want na mijn eerste telefoontje was hij toch weer in slaap gevallen.

We checken uit en maar ietsje later, dan oorspronkelijk gepland, zitten we weer in de auto. Bij een McDonald's even verderop halen we ontbijt en bestellen "large" koffies. Dat zullen we weten! We liggen dubbel om de emmer met koffie, die we aangereikt krijgen! Dat zal ons wakker houden!

Jordan begint met rijden en ik vraag hem regelmatig, of hij wil, dat ik het overneem, maar daar wil hij niets van weten. Gisteren heb ik over mijn fibromyalgie verteld, omdat ik toch Excedrin kocht, in de hoop, dat dat iets met de pijn zou helpen (niet dus). Jordans vader blijkt het ook te hebben en ik krijg het gevoel, dat Jordan mij vandaag wil ontzien.

Via de I-59 rijden we door Birmingham, Alabama, en zijn zo maar een paar uur rijden van Christine en Chuck verwijderd, vreemd! Het verkeer is licht en we zien de mijlen wegtikken. Via Chattanooga en Knoxville, waar Jordans oma woont, in Tennessee, rijden we naar de I-81.

Onderweg stoppen we alleen om benzine bij te tanken en van die stops maken we gebruik om bij de stations naar de wc te gaan. Zo raken we het minst tijd kwijt. Rond lunchtijd zien we bij Knoxville echter een Starbucks en we hebben alle drie zin in een koffiedrankje. De caffeine van de McDonald's koffie is alweer uitgewerkt. Hier stappen we dus even uit.

Als lunch rijden we door een Wendy's drive thru en bestellen chili. Het is buiten inmiddels flink fris en ik ben jaloers op Katja, die haar The North Face jas heeft. Jordan heeft het helemaal koud, want die heeft slechts een t-shirt aan.

Eindelijk, eindelijk zien we het "Welcome to Virginia" bord. Jordan rijdt lekker door, maar ziet helaas de Sheriff auto in de berm net te laat. Die heeft ons helaas wel gezien en komt met blauwe zwaailichten achter ons aan. Jordan reed 84 mijl per uur, terwijl de snelheidslimiet 65 is.

De sheriff loopt met Jordans rijbewijs terug naar zijn auto en wij balen intussen, voornamelijk vanwege het extra oponthoud. Gelukkig is de officier al gauw weer terug. Hij heeft de snelheid teruggebracht naar 80 mijl/uur, zodat Jordan geen "reckless driving" op zijn geweten zal hebben. Dat is al een grote opluchting, want dan moet je voor de rechter verschijnen en we zijn nog zo'n vijf uur van huis verwijderd.

De prijs van de bon liegt er echter niet om, $135. Gelukkig duurt dit oponthoud maar een minuut of vijf. Kennelijk weet de sheriff ook, dat wij op doorreis zijn (de Texaanse nummerplaten alleen al zijn een clue). Omdat ik het net zo goed geweest had kunnen zijn, als ik had gereden, want we willen alle drie graag zo snel mogelijk thuis zijn, bied ik Jordan aan de helft van de boete te betalen. Dat neemt hij dankbaar aan.

De rest van de rit gaat gelukkig zonder verdere problemen en net voor half acht draaien we eindelijk de cul de sac op! Van het vertrek van ons hotel in Puerto Vallarta tot nu zijn we 52 uur onderweg geweest! De vijf uur in het hotel niet meegeteld heeft de rit vanuit Houston 22 uur geduurd. We zijn alle drie helemaal op en de laatste paar uur zijn we zo melig, dat we overal om giechelen.

In ieder geval hebben we een leuke kennis aan Jordan overgehouden. Na 22 uur met elkaar in een auto te hebben gezeten weten we heel wat over elkaar! We hadden het niet beter kunnen treffen, dan met hem als reisgenoot. Nadat we Jordan aan Rick, Kai en Saskia hebben voorgesteld en Rick hem bedankt heeft, dat hij ons veilig naar huis heeft gereden, nemen Katja en ik met een grote hug afscheid van hem.

Hij heeft ook heel galant aangeboden ons thuis af te zetten en zelf naar het vliegveld te rijden om de auto in te leveren. Later sms-t hij mij, dat zijn bagage nog in Houston staat. De onze heeft Rick eerder vandaag opgehaald. Dat niet alleen, de schat heeft ook voor ons uitgepakt en onze was al gedaan! Wat een heerlijkheid, dat dat niet meer gedaan hoeft te worden.

We zijn net op tijd thuis voor de reservering bij Chima, het Braziliaanse steakhouse, die Rick voor Katja's verjaardag heeft gemaakt. Daar hebben we een dolgezellige maaltijd met zijn allen. We hebben natuurlijk heel wat te vertellen en Rick en de kinderen ook. Voor haar verjaardag wordt Katja in het Portugees toegezongen en krijgt een enorm stuk cake met een kaarsje erop.

Thuis pakken we de cadeautjes uit, zowel Katja's verjaarscadeautjes, als de dingen, die we voor Rick, Kai en Saskia hebben meegenomen. Gelukkig hebben de tequila flessen het allemaal overleefd.

Rick heeft een Coldstone ijstaartje voor Katja en we zingen uit volle borst "Happy birthday" voor haar. Als ze probeert de twintig kaarsjes uit te blazen, gaan die telkens weer aan. Het duurt even voor Katja met haar moeie hoofd doorheeft, dat het trick kaarsjes zijn, die je niet uit kunt blazen. We liggen dubbel en Katja heeft er zelf de grootste lol om.

Niet lang daarna vallen wij letterlijk om van de slaap en gaan op tijd naar bed. Mijn hemel, wat een avontuur was dit! Toch ben ik blij, dat we zijn gaan rijden, want ik moet er niet aan denken nog meer dan 48 uur op dat vliegveld te hebben moeten zitten, iedere keer hopend, dat er twee plaatsen vrij zouden zijn en telkens weer teleurgesteld te worden. Bovendien was het, ondanks de pijnen, toch wel iets unieks en waren we in heel aangenaam gezelschap.

Maandag

Katja en ik zijn uitgeput. Om half zeven word ik even wakker, omdat Rick opstaat, en het voelt werkelijk als midden in de nacht. Natuurlijk is het voor mijn gevoel ook pas half vijf, dan.

Als Rick naar zijn werk vertrekt, drukt hij mij op het hart niet teveel te willen doen vandaag. Hij neemt afscheid van Katja, die hij hopelijk halverwege april in Blacksburg op zal zoeken. Ik vind het heel jammer voor hen, dat dit weekend hen is ontnomen.

Pas om half twaalf voel ik me niet meer zo slaapdronken, dat ik op kan staan. Mijn voorgenomen half uur op de stairmaster laat ik varen. In plaats daarvan help ik Katja inpakken, want die wil halverwege de middag naar Blacksburg vertrekken.

Natuurlijk neemt zij van de gelegenheid gebruik om mij mee te slepen naar Target. Eerst hebben we nog een gezellige laatste lunch van Katja's spring break (die eigenlijk gisteren voorbij was) bij Pei Wei. Dit is pas de tweede keer, dat we hier eten. Hun Thai blazing noodles met garnalen zijn heerlijk, al kan ik nog niet de helft op. Katja neemt de teriyaki bowl.

Bij Target kopen we onder anderen een stofzuiger. Die van het apartement is kapot en ze hebben, vooral met een langharige kat als Sushi daar, er echt wel een nodig. De Dirt Devil zakloze stofzuiger is in de aanbieding voor maar $37, dat valt alles mee.

Thuis laden we alles in Katja's kevertje. Kai is inmiddels ook thuis en na een paar flinke knuffels rijdt ze weer weg naar Virginia Tech. Waarschijnlijk zal ik haar niet weer zien tot half mei, tenzij het me lukt om naar de Blue Ridge Parkway te gaan en foto's te nemen van de bloeiende rhododendrons daar.

Zelf voel ik me als een zombie, dus plant mezelf neer op mijn stoel en ga dit blog schrijven. Het op deze manier herleven van die dagen doet me realiseren, hoe bizar het allemaal was.

Dat we Jordan ontmoetten, met wie we het zo goed bleken te kunnen vinden, dat de 22 uur opgesloten in een auto er aangenamer door werden. Dat we, als we in Houston waren gebleven, hoogstwaarschijnlijk terwijl ik dit schrijf pas onderweg naar huis zouden zijn. We waren geboekt op de vlucht van kwart voor vijf vanmiddag en ik ben er vrijwel van overtuigd, getuige de chaos, dat we niet eerder weg hadden gekund.

Het leven thuis is weer heerlijk gewoon, na al die gekte! Nu nog even de pijnen wegwerken, het weer vandaag werkte daar zeker niet in mee, maar voor de rest van de week wordt veel beter weer voorspeld. De regen van de afgelopen dagen heeft wel alle sneeuw weggespoeld, gelukkig, en de narcissen zijn bijna uit. De lente is duidelijk in aantocht.

Tot slot ben ik trots op degenen, die dit hele relaas hebben gelezen! Hierbij vergeleken zullen mijn gewoonlijke blogs wel een kattebelletje lijken.