Zonovergoten laatste officiele dag van de winter

Wat een heerlijkheid is dit weer! Als ik naar de sportschool rijd is het al zestien graden! Sharons core training is intensief en ik merk, dat ik vorige week weinig gesport heb. Mijn spieren trillen helemaal. Natuurlijk vraagt iedereen over onze reis en staan ze allemaal versteld van de avontuurlijke terugreis.

Grappig te horen, hoe veel mensen gewoon tot maandag hadden gewacht, als het alternatief met een vreemde terugrijden was. Zij hebben Jordan natuurlijk ook niet ontmoet.

Thuis haal ik gauw Cosmo op en rijd naar Whole Foods. Daar staat Kirsten
al te wachten. In korte mouwen lopen we onze gewoonlijke tien kilometer over het W&OD pad. Onvoorstelbaar, dat ik hier een maand geleden nog tot mijn knieen wegzakte in de sneeuw!

Op een gegeven moment zie ik iets groots bewegen op het veld langs het pad. Eerst denk ik, dat het een groundhog is, maar zie dan, dat het een enorme vogel is. Veel groter, dan de haviken en gieren, die we gewoonlijk hier zien. Als hij opkijkt, zien we, dat het een uil is! Helaas vliegt hij net weg met zijn prooi, want wat had ik hem graag op de foto gekregen. Een langslopende jogger zegt het helemaal: "What an awesome sight!"

Vandaag heb ik helemaal geen geluk met het fotograferen van dieren, mede dankzij Cosmo. Vlak voor ons springen drie herten over het pad, maar Cosmo gaat zo te keer, dat ze meteen de benen nemen! Voor mensen zijn ze niet meer bang, maar zo'n blaffende hond schrikt ze wel af.

Na de wandeling halen Kirsten en ik wat van de exotische salade bar bij Whole Foods en eten dat, zittend op hun terrasje, op. Overal om ons heen zien we mensen genieten van het prachtige weer. Ieder jaar is de lente meer dan welkom, maar ik krijg wel het gevoel, dat men de winter dit jaar na al die sneeuw extra beu was.

Thuis lonkt mijn boek weer en ik ga voor in het zonnetje lezen. Het is nog net te koel voor de schaduw van het deck. "The Host" van Stephenie Meyer vind ik een heerlijk boek. Ik krijg wel het gevoel, dat deze schrijfster je ligt of niet, want ze krijgt ook heel wat negatieve recensies op Amazon.com. Ik ben niet zo dol op science fiction, maar in dit boek stoort het genre me niet. In ieder geval is het zo'n boek, waarvan ik spijt heb, dat het weer uit is.

Dat de zon alweer flink sterk is en zonnebrandcreme is aan te raden, merk ik als ik na een paar uur in de spiegel kijk. Oeps, mijn neus is verbrand! Dat wordt weer insmeren voortaan.

Omdat Rick de hele volgende week op reis gaat en hij heel graag Alice in Wonderland in 3D wil zien, gaan we dat vanavond doen. Eerst eten we bij Coastal Flats in de mall. We hebben onze namen van tevoren op de lijst gezet, zodat we vrijwel meteen een tafeltje in dit populaire restaurant krijgen.

Bij de Great American restaurants is het eten eigenlijk altijd erg goed en de bediening ook. Deze keten is bij een bezoek aan Washington en omgeving erg aan te raden: gezellige restaurants en een heerlijk gevarieerd menu. Ik kies dit keer de gegrilde reuzengarnalen met asperges en orzo salade. Het smaakt bijzonder goed.

Tot onze verbazing zit de bioscoopzaal nog steeds flink vol. Alice in Wonderland is toch al een paar weken uit. We moeten genoegen nemen met plaatsen op de derde rij.

Achter ons zit een man luid te snotteren en zijn neus op te halen. Heel ergerlijk, want we hebben allebei moeite de geluiden te negeren en ons op de film te concentreren. Zo vies ook! Daarin zijn we niet de enigen, want ik zie een aantal mensen geergerd naar hem kijken. Hij kan er waarschijnlijk niets aan doen, maar als je zo luidruchtig verkouden bent, ga je toch niet naar een film?

Alice in Wonderland krijgt van ons een zeven. De effecten zijn goed gedaan, het verhaal is grappig, maar het kabbelt allemaal maar een beetje voort voor ons gevoel. Johnny Depp is natuurlijk wel super, maar Rick en ik vonden allebei, dat hij een grotere rol had kunnen spelen. Sowieso wordt geen van de karakters echt uitgediept, zelfs Alice zelf niet genoeg.