Dag 2: paardrijden in de jungle

Omdat we om kwart voor negen in Marina Vallarta moeten zijn, hebben we onze wekker gezet. Ik ben echter ver van tevoren wakker, want boven ons klinkt het alsof iemand constant op naaldhakjes heen en weer loopt. Als ik dat eenmaal hoor, kan ik het niet meer "uitzetten". Ook op de gang is het een lawaai van jewelste, dus vanaf 7 uur slaap ik niet meer.

Katja lijkt echter absoluut niet aangedaan door het lawaai, dus ik wacht geduldig tot de wekker afgaat. Eigenlijk zou ik moeten sporten, maar ik ben gewoon te lui. Hopelijk betekent dat niet, dat ik ettelijke ponden zwaarder thuiskom, want het eten hier is wel erg lekker!

We eten een ontbijtje van mijn gisteren bij de supermarkt gekochte spullen. We zitten op ons balkonnetje met uitzicht op zee. Het belooft een zonnige dag te worden. Het Mexicaanse brood blijkt een lekker zoet brood te zijn. De bananen zijn precies goed en ik eet nog een plakje vieze kleffe kaas voor proteine. Daarbij smaakt de kop Via weer erg lekker!

Met de taxi gaan we naar de Collage Club discotheek, waar we moeten verzamelen voor onze paardrijexcursie met Rancho Capomo. Dit is de eerste excursie, die we via het timeshare gedoe hebben geboekt, dus ik verwacht, skeptisch als ik ben, dat er iets mis zal zijn. Dat is gelukkig niet het geval.

Een paar minuten na aankomst worden we in een bus geladen, die ons naar de Rancho zal brengen. Chino, de gids, vertelt van alles onderweg. We komen door het dorpje Las Palmas, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Hier wonen alleen boeren, die in de droge tijd op hun land hier werken en in de natte tijd veelal naar de VS vertrekken. Er wordt nog met hout gekookt en de keukens zijn buiten.

Hier zie je het echte Mexico en helaas ook de grote armoede, die in dit land heerst. Toch is iedereen, die we zien, vrolijk en er wordt enthousiast naar ons gezwaaid. Veel draait hier om muziek, vertelt Chino, die hier ook in de buurt woont. De grote trots is de plaatselijke muziekband.

Eenmaal bij de rancho wordt ons Mexicaanse koffie aangeboden. Dat is koffie met toevoeging van een plaatselijke boon, kaneel en chocolade. Inderdaad smaakt hij erg lekker. Veel drinken willen we niet, anders moeten we halverwege de rit naar de wc!

Iedereen moet een helm op en dan krijgen we een paard toegewezen. Die van mij is erg mooi, wit met lichtbruine vlekken. Gavilan is zijn naam, wat "havik" betekent. Dit is pas de tweede keer ooit, dat ik op een paard zit, maar het voelt meteen weer vertrouwd. Katja krijgt een bruin paard met een witte bles, die El Bandido heet, hij blijkt echter een van de makste paarden ooit, vindt zij.

Door de jungle en regelmatig door de rivier banen we ons een voorzichtige (het is nauw en erg rotsig) weg naar een enorme waterval. Daar laten we de paarden achter en lopen via eng schommelende hangbruggetjes, ver boven de rivier, naar de waterval. Daar mogen we even zwemmen, maar het water is flink koud. Katja en ik gaan tot onze knieen in het water en laten ons voor de waterval fotograferen. Anderen gaan daadwerkelijk onder de waterval staan, brrr!!!

Zogenaamd hebben we hier een half uur om te spelen, maar dat blijkt erg kort. De volgende groep komt en wij moeten eruit. Katja en ik vinden het best en kleden ons gauw weer aan. Een groepje college studenten uit Nebraska doet er langer over, tot ergernis van de gids.

Eindelijk zitten we allemaal weer op onze paarden, want sommigen waren ook vergeten welk paard van hen was. Het mijne is zeer herkenbaar, dus dat probleem had ik niet. Gavilan sukkelt om te beginnen achteraan voort, heel anders, dan het vurige paard, dat ik in Aruba had.

De terugweg is anders, dan de heenweg. Eerst moeten we een steile berg op en dan komen we door een dorpje. Bij het kerkhof stoppen we even. Het is duidelijk, dat hier het eeuwige leven nog belangrijker is, dan het aardse leven. Het kerkhof is vele malen rijker in aanzicht, dan het dorpje zelf!

Eenmaal uit de bergen heeft Gavilan er wel weer zin in. Op mijn aandringen galoppeert hij naar de voorste groep. Ik moet zeggen, dit zadel doet meer pijn, dan dat in Aruba. Ik voel mijn dijen flink! Gavilan en ik worden snel vrienden en hij luistert perfect naar mij. Dat deed mijn Arubaanse paard niet. Katja klaagt, dat haar paard helemaal niet luistert hier.

Veel te gauw naar mijn smaak zijn we terug bij de ranch. Hoewel, de maag rammelt wel, want het loopt al bij tweeen. We krijgen allemaal een tafeltje toegewezen met een vrolijk geruit tafelkleed en servet. De kop met lemonade gaat er heel goed in, wat heb ik een dorst, zeg!

Behalve een ranch is dit ook een restaurant. De chips met salsa zijn werkelijk de beste, die ik ooit heb geproefd!! Eigenlijk zou ik hier al mijn lunch mee kunnen doen. Het bord met taquitos, rijst, een mini tortilla met bonen en kaas, wat worst en "refried beans" (weet niet eens, of die een Nederlandse benaming hebben) kan me niet echt bekoren. Ik eet een van de verse maistortilla's met worst en dat is het wel. Tot vermaak van de serveerder maak ik de chips en salsa voornamelijk tot mijn maaltijd.

Als iedereen klaar is met eten krijgen we een shot met tequila aangereikt. De gids leidt iedereen in een typisch Mexicaanse toast en dan drinken we erop. Deze tequila is heerlijk! Hij brandt helemaal niet in de keel. Ik wil voor Rick zo'n fles meenemen, maar heb niet genoeg pesos bij me en credit cards worden hier niet geaccepteerd.

Dan is het tijd voor "de show". Dat blijkt een vierjarig jochie, genaamd Juanito, op een schimmel, die op de muziek "danst" te zijn. Het is een koddig gezicht en toch wel heel wat, zo'n ukkie op een gigantisch paard. Na afloop keert hij zijn sombrero om en ik kan het niet laten er 20 pesos in te gooien (helaas krijgt hij verder niets, deze groep Amerikanen is kennelijk niet zo vrijgevig).

Na nog aangespoord te zijn om ook de rest van de medewerkers goed van fooien te voorzien (hier zie ik wel iedereen iets in de hoed doen), gaan we terug in de bus. Dit keer nemen we de "snelweg" (waarin allerlei snelheidsdrempels liggen) terug naar Puerto Vallarta. De bus zal ons bij onze hotels afzetten.

Voor Katja en mij betekent dat de Velas Vallartas weer. Vanochtend keek ik op de reservering voor de canopy tour en zag, dat die maar voor een persoon is. We hebben voor twee betaald, dus ik wil even zekerheid hebben. Gelukkig stelt de dame achter de balie me gerust. Het is voor twee personen. Tja, ik ben toch echt erg skeptisch en wil zeker weten, dat alles is, zoals het lijkt.

Met een taxi rijden we terug naar het hotel. Daar kleden we ons meteen om in zwemkleding. We lopen even langs het strand, maar de branding is zo sterk, dat zwemmen niet kan, de vlag is ook rood.

Voor het eerst deze vakantie in Mexico bestellen we een margarita. Die gaan we langs het zwembad genieten. Het water is heerlijk en ik ga er lekker in liggen en lezen. Er zijn allerlei "bankjes" in het zwembad. Zo ontspannend! Ik kan niet wachten tot het weer zomer is!

Als de zon achter de palmen verdwijnt krijgt Katja het koud, dus we gaan naar boven. Daar douchen we en kleden ons netjes, want dit hotel vereist dat van zijn gasten. Op ons balkon kijken we en fotograferen we de prachtige zonsondergang.

Dan willen we bij het Mexicaanse restaurant hier, La Hacienda, gaan eten. Laat dat nu net op dinsdag gesloten zijn! Dan maar naar L'Isola, het Italiaanse restaurant aan de rand van het zwembad.

Daar krijgen we superbediening. Katja mag haar Spaans oefenen en ik probeer ook een paar woorden. De tonijn, die we bestellen, is maar matig, dus krijgen we een gratis dessert. Al met al is het gewoon een leuke maaltijd met veel interactie met de Mexicaanse serveerders. Ik geef dan ook een flinke fooi.

Terug op de hotelkamer gaat de telefoon. De rondleiding van donderdagavond kan geen doorgang vinden, want de gids heeft een andere (duidelijk belangrijkere) baan. Nu wordt het dan morgenochtend. Het wordt dus weer vroeg opstaan en op de kamer eten voor Kat en mij. Het positieve eraan is, dat we onze laatste middag hier gewoon kunnen ontspannen. Ik vermaak me hier niet alleen om de omgeving, maar ook om de cultuur. Een grote dosis flexibiliteit is geadviseerd!