Dag 3: Stadstour en walvissen

Alweer word ik gewekt door iemand, die met hakken in de kamer boven ons lijkt te lopen. Dit keer hoort Katja het ook. Het lijkt wel of die persoon staat te trappelen boven ons hoofd! We hebben dus geen van beiden moeite om acht uur op te staan.

Op ons balkonnetje eten we een banaan en wat van het brood, dat ik eergisteren kocht. Daarbij drinken we een kop Via (zwart, want de schoonmaaksters hebben geen nieuwe koffiemelk en suiker achtergelaten) en we kunnen er weer tegenaan. Het ontbijt is niet echt lekker zo, maar het uitzicht maakt alles goed.

Beneden haal ik wat geld uit de automaat, want er moet hier toch heel wat contant betaald worden. Dan lopen Katja en ik naar het busstation aan de overkant, waar we Alejandro, ofwel Alex, ontmoeten voor onze rondleiding. Hij is de vriend van het meisje, dat ons maandag hielp met het boeken van de verschillende tours.

Alex spreekt bijzonder goed, accentloos Engels en het verbaast me dan ook niet, als hij vertelt, dat hij tot zijn tiende in Californie heeft gewoond. We zijn al een aantal andere Mexicanen tegengekomen hier, die een deel van hun jeugd in de VS hebben doorgebracht.

We rijden over de Malecon, waar Katja en ik zondagavond liepen. Deze promenade langs het strand is vrij nieuw, vertelt Alex. Na de laatste grote orkaan in 2002 is die gebouwd. De bronzen beelden erlangs hebben allemaal een betekenis en zijn door lokale artiesten gemaakt.

Alex parkeert de auto en we lopen langs een meisjesschool (schoolkinderen dragen hier tot en met de achtste klas een uniform) naar de mooie kerk. Op de toren staat een kroon, die in 1995 door een aardbeving ervanaf werd geschud en op de speelplaats van de school terechtkwam. Gelukkig waren de kinderen al naar huis.

Het is in ieder geval een heel unieke kerk om te zien, niet alleen vanwege de kroon. Het metselwerk is zeer onregelmatig en Alex vertelt, dat dat komt, omdat hij door vissers is gebouwd. Deze kerk is letterlijk door de gemeenschap in elkaar gezet. Ook van binnen is dat zo en hij is werkelijk prachtig en uniek.

Na het bezichtigen van de kerk neemt Alex ons mee naar een mooi uitzicht over de stad. Ook vertelt hij van alles over de verschillende beelden langs de Malecon. We zien het vroegere huis van Liz Taylor en dat van Richard Burton en het bruggetje over de straat tussen die twee. Dan gaan we terug de auto in en de rivier over, het oude gedeelte van de stad in. In de bomen langs de weg zien we een heel aantal leguanen rusten.

Puerto Vallarta is onder anderen bekend om zijn zilver, maar het is zaak om naar een betrouwbare handelaar te gaan. Ik neem aan, dat iemand als Alex er wel een weet en heb gelijk. Bij Jymmy's worden we vriendelijk onthaald en krijgen om tien uur 's ochtends een margarita in handen gedrukt. Daar ben ik nog niet aan toe, dus neem een paar slokjes.

Katja vindt een paar oorbellen, die massief zilver zijn en dus ook (voor zilver) aan de prijs. Ik ding wat af en krijg vooral, als ik ook een paar oorbelletjes voor Saskia zie, best een goede "korting". Ik weet van mezelf, dat ik een slechte onderhandelaarster ben, dus ik had waarschijnlijk meer kunnen afdingen, maar alla.

Langs de kust rijden we Puerto Vallarta uit en de heel rijke buurt in. Mijn hemel, wat een rijkdom opeens! Bij twee uitkijkpunten nemen we foto's en bij Los Arcos, de drie rotsen, die door de zee zijn uitgehold tot bogen, stappen we weer uit voor foto's. Hele bussen met ouden van dagen zijn er ook. Katja grapt, dat het hier geen spring break is, maar fall break. Ha ha, echt een goeie!

Wij rijden verder naar een uitkijkpunt over La Jolla Mismaloya (het juweel Mismaloya), zoals Tennessee Williams dit strand noemde. Hier zijn een aantal films gefilm, waaronder The Predator met Arnold Schwarzenegger. Het strand ziet er mooi uit, maar ik heb eerlijk gezegd mooier gezien.

Er staan een paar mannetjes te kletsen en Alex weet, dat een van hen een grote leguaan heeft, waar je foto's mee mag maken (tegen een kleine vergoeding, natuurlijk). Katja heeft daar wel zin in. Nu zijn wij goed bekend met leguanen uit Aruba, maar deze is echt enorm! Eerst gaat Katja op de foto en dan wil ik ook wel. Het is een lief en mak dier, maar zo koud! Geef mij maar een hond of een poes!

Alex stelt voor nog even naar de tequila distillerij te gaan. Aangezien Rick dol is op tequila wil ik graag een fles voor hem meenemen. We leren, dat de drank van de blauwe agave wordt gemaakt. Het sap heeft al van nature suiker en gist en er hoeft dus niets toegevoegd te worden voor fermentatie. Fascinerend, ik vraag me dan altijd af, wie zoiets ooit heeft uitgevonden.

Na de rondleiding proeven we drie verschillende stadia: nieuw, een jaar gerijpt en langer gerijpt. Die laatste kan niet ouder zijn dan zeven jaar, daarna wordt tequila net azijn, vertelt Alex, die er nogal wat vanaf weet. Ik vind de middelste het lekkerst en koop daarvan een fles voor Rick.

Daarna proeven we een aantal smaken: mandarijn, amandel (lijkt op amaretto) en koffie. Katja vindt de laatste het lekkerst en ik denk Rick ook, dus dat wordt de tweede fles. We mogen drie flessen invoeren, maar het is flink duur, dus ik houd het bij twee.

De tijd begint te dringen en Alex neemt ons mee voor een vroege lunch. We nemen plaats op een zeer ongemakkelijk ijzeren bankje bij een karretje aan de straat. Hier zou ik absoluut niet heengegaan zijn als toerist. We krijgen een lekker, soort limonadeachtig drankje en Alex bestelt voor ons. Ik weet niet hoeveel mensen Andrew Zimmern's Bizarre Foods programma kennen, maar ik waan me even in zijn voetsporen.

Het idioot goedkope menu bestaat uit taco's, quesadilla's, burrito's etc. Maar gemaakt met garnalen, octopus en slakken! De specialiteit is een grote gefrituurde jalapeno gevuld met garnalen, octopus en slak. Die bestellen Katja en ik in ieder geval. Gelukkig ben ik met mijn avontuurlijke eetster op stap!

Daarbij bestelt Katja een garnalen taco en ik een octopus taco. Het smaakt allemaal even lekker! De inktvis is gewoonlijk heel taai, deze is heerlijk zacht. Ik waan me gewoon in een viersterren restaurant, zo lekker en vers is dit eten. Het leert mij ook straattentjes niet per se te vermijden. Er is absoluut niets extra's hier, maar de smaken zullen ons nog lang bijblijven.

Na het astronomische bedrag van ongeveer $14 voor ons drieen (Alex wil voor zichzelf betalen, maar ik tracteer hem, wetend, hoe ik dat als gids ook zeer waardeer) te hebben neergeteld, brengt Alex ons naar Ecotours. Hij heeft werkelijk een super rondleiding gegeven, dus ik geef hem een ruime fooi.

Bij Ecotours moeten we even wachten en we lopen wat langs de kade. Dan roept Ricardo ons binnen en vertelt ons, middels een diashow, over de bultrug walvissen, die we gaan zien. Erg interessant allemaal! Onze groep bestaat uit zeven volwassenen en twee negenjarige jongetjes. De gezinnen komen van het Carnival cruise schip en er is nog een meisje van Katja's leeftijd, dat hier een paar maanden verblijft.

Na de presentatie lopen we naar de boot. Als ik die zie, moet ik toch even slikken. Het is lekker een opblaasboot, waar twaalf mensen in passen. Voorheen hebben we walvissen vanuit flinke boten bekeken, deze lijkt wel erg klein!

We moeten allemaal zwemvesten aan en nemen plaats op de bankjes. Ik ben blij, dat ik naar de wc ben gegaan, want daarvan is er zeker geen aan boord! Langzaam varen we de marina uit. We vergapen ons aan de jachten, die er liggen. Ik heb al heel wat prachtige boten gezien, maar wat hier ligt slaat alles!

Na de cruise haven gaan we de open zee op. Er werd me verzekerd, dat mijn fototoestel veilig zou zijn, maar al meteen blijkt, dat dat niet zomaar het geval is. De golven zijn hoog en slaan over het bootje. Gelukkig heb ik een plastic zak over mijn toestel en deelt Ricardo regenponcho's uit. Die heb ik niet voor mezelf nodig, want het is warm genoeg, maar wel voor mijn toestel.

Het is een wilde zee vanmiddag, dus de boot rijst en valt en we worden kleddernat. Maar het deert ons niet (vooral nu mijn fototoestel veilig is), want we speuren naar walvissen. Zoals zo vaak hier, is tequila de prijs voor degene, die het eerst een walvis ziet.

De Indiase dame is de eerste, zij ziet een paar walvissen, waar we een tijdje bij blijven. Deze walvissen zijn twee volwassenen en ze blijven tien minuten tot een kwartier onder water, alvorens even boven te komen om adem te halen. Niet interessant genoeg om op te blijven wachten.

Wetend, dat ik makkelijk zeeziek word, heb ik het pilletje, dat ertegen werd aangeboden, meteen ingenomen. Alle anderen vonden dat niet nodig. Helaas bekoopt een van de negenjarige jochies dat met een flinke zeeziekte. Hij hangt regelmatig over de rand en voelt zich miserabel. Arm kind!

Wij gaan op zoek naar meer walvissen. We bevinden ons aan de noordkant van de baai, maar er is niets te bespeuren. Via de radio vindt onze kapitein, Oscar, uit, dat er een groep van vijf walvissen helemaal aan de zuidkant zwemt. Met een rotvaart (en de nodige nattigheid daarvan, plus een kreunend kind) racen we naar het zuiden.

Dat blijkt alleszins de moeite waard. Deze walvissen komen meerdere malen naar boven en laten hun staarten (vingerafdrukken, als het ware) mooi zien. Gek, dat we hier vanochtend nog waren en uitkeken over de "Arcos" en nu varen we er vlak langs.

Het wordt ook al gauw tijd om terug te gaan, want de cruise mensen moeten terug naar hun schip. De laatste ontmoeting met de walvissen wordt meteen de spectaculairste, want opeens zijn ze praktisch naast ons bootje! Ik schrik van een heel harde proest en realiseer me dan, dat dat een van hun spuiten was.

Ze zijn zo dichtbij, dat ik ze niet eens helemaal op de foto krijg. Dan voel je je wel opeens heel klein op zo'n bootje, mag ik wel zeggen. De walvissen zijn flink groter! Dit is mijn derde walvisvaart en toch wel de meest "echte". Als je van boven hoog en droog kijkt is het lang niet zo speciaal. Deze rit zullen we niet gauw vergeten, Katja vindt het ook duidelijk prachtig.

Eenmaal weer op het droge geef ik Ricardo een flinke fooi en dan nemen we de eerste taxi terug naar ons hotel. We kunnen beiden niet wachten al het zout van ons af te spoelen! Ik maak voor de zekerheid onze fototoestellen ook schoon. Die zaten wel onder plastic, maar het zout gaat overal.

Terwijl Katja onder de douche staat, kijk ik uit over de zee vanaf ons balkon. Opeens zie ik een walvis en dan nog een! Gauw roep ik Katja erbij en we zien een paar telkens weer naar boven komen. Super! Van lokale mensen kreeg ik te horen, dat de walvissen zich nog maar zelden dicht bij de kust laten zien en vandaag zagen we dat meerdere malen.

Op Tripadvisor zoek ik naar een lekker en goed visrestaurant. El Barracuda wordt aanbevolen, dus ik bel om een reservering te maken. Alleen worden hier geen credit cards aangenomen, dus ik moet weer even pinnen.

De taxichauffeur weet even niet, waar dat restaurant is, maar vindt het al gauw uit. Het restaurant ligt aan het strand en wij mogen zelfs een tafeltje aan het strand, als we het willen. Super!

We zijn net op tijd voor de zonsondergang, die spectaculair mooi is. Op de boot vanmiddag zei Ricardo, dat we "agua chili" ceviche moesten bestellen. Een lokaal gerecht, dat niet op menu's staat, maar heel pittig is. Nu zijn Katja en ik natuurlijk nieuwsgierig en ook dit restaurant heeft dat gerecht (niet op het menu, echter). We smullen ervan, qua pittigheid valt het ons erg mee.

Als hoofdgerecht nemen we de garnalen taco's met gestoomde groentes. Die kosten $10 per persoon. Alweer ontzettend lekker, we willen eigenlijk allebei hier morgen weer heen, maar er zijn nog zoveel andere restaurants om te ontdekken. Zo op het strand eten is toch wel erg speciaal, moet ik zeggen (en veel goedkoper, dan in Aruba!). We rekenen af en alles bij elkaar (met een paar drankjes) kost het minder dan $50. Onvoorstelbaar!

Terug in het hotel horen we, dat er een feestje gaande is. Eerder zagen we al een bruiloft plaatsvinden. Bij dat feestje hoort kennelijk vuurwerk, voor Katja en mij ook de kroon op deze dag. Ik kan echt niet wachten om samen met Rick hierheen te gaan. Zoveel romantische plekjes en dingen, waar hij ook in is geinteresseerd!

Foto's van gisteren en vandaag staan hier.