Dag 4: Canopy tour

Het is gisteren niet meer gelukt naar de supermarkt te gaan, dus we bestellen vanochtend decadent room service als ontbijt. Nu moet ik erbij zeggen, dat de prijzen hier, inclusief belasting en fooi, ongeveer de helft van die bij een vergelijkbaar hotel in de VS zijn. Ik sta er iedere keer, als ik een rekening teken, versteld van. Het zal nog optellen, alles bij elkaar, maar de redelijke prijzen plus de 25% korting op alles scheelt heel wat!

Mijn keuze is het eiwit omelet met verschillende groentes en verse papaya. Dat is een van mijn favoriete vruchten en het is er hier het seizoen voor. De koffie is lekker sterk. Katja heeft cereal en yoghurt. Kortom, het is werkelijk smullen!

Deze hele vakantie al heb ik moeite in te schatten, hoeveel contant geld ik bij me moet hebben. Ik ben zo gewend aan de cultuur in de VS, waar je zelfs voor een pakje kauwgom met je credit of debit card kunt betalen, dat ik meestal niet meer dan $40 contant bij me heb. Hier zijn natuurlijk de taxi's en de fooien contant, maar ook veel restaurants accepteren geen credit cards.

Vanochtend denk ik aan 370 pesos genoeg te hebben, 100 voor de taxi naar het kantoor van Los Veranos, 70 voor fooien e.d. en nog eens honderd voor een eventuele taxi terug. Daar krijg ik spijt van, want dat blijkt niet voldoende.

Maar goed, we nemen de taxi naar Los Veranos en checken daar in. Dit is de tweede tour, die we met de timeshare presentatie halve prijs kregen. Ook hier gaat alles gewoon goed, mijn skeptische kant heeft deze week geen gelijk gekregen, gelukkig! Zo was het de 90 minuten ongemak helemaal waard!

Er wacht nog een gezin uit Connecticut en in de bus, die ons op komt halen, zitten al een moeder, dochter en kleindochter. Daar komt nog iemand van een cruise bij en iemand, die bij een hotel onderweg wordt opgehaald. Tijdens de ongeveer een half uur durende rit leren we de anderen al aardig kennen.

Katja lacht met de man uit Connecticut, want die is een Miami Hurricane, grote rivaal van de Virginia Tech Hokies. Ze, twee compleet onbekenden, kletsen over "the game" in de herfst, die ik me zelfs nog herinner van Katja's verhalen, omdat het koud was en keihard regende.

Grappig is ook, hoe iedereen (uit Oregon, Colorado, New Hampshire en Connecticut) meteen meeleeft, als wij vertellen uit Virginia te komen. Iedereen heeft wel een familielid of kennis, die de sneeuwstormen ook mee hebben gemaakt. Men is het erover eens, dat wij vooral een vakantie in de zon en warmte hebben verdiend.

Al kletsend zijn we zo in de jungle. Het is hier veel dichter begroeid en groener, dan verder naar het noorden, waar we gingen paardrijden. Katja en ik smeren ons in met zonnebrandcreme en muggenspray. Op de website stond vermeld, dat er nogal wat muggen zouden zijn.

Heel wat mensen hebben dat niet gezien en onze Off! fles doet al gauw de ronde. Gelukkig is het een volle fles en de dankbare gezichten zijn beloning genoeg. Ondanks de spray word ik toch nog twee keer gebeten! Ze vinden mijn bloed gewoon erg lekker.

Dan moeten we alle spullen, behalve onze camera en zonnebril, in een kluisje leggen. We krijgen een helm op en een harnas aan en luisteren vervolgens naar een heel humoristisch gebrachte uitleg over hoe alles werkt. "Super Mexican" komt er zelfs aan te pas, als je onverhoopt te langzaam gaat en het platform niet haalt. Hilarisch!

Dan is het eindelijk tijd om naar boven te gaan. Op de eerste, kortste, zipline moeten we in een bepaalde positie zitten met onze benen gekruist en lachend, want daar wordt "de" foto genomen. Probleem is, dat de foto's contant moeten worden betaald en ik heb niet genoeg mee voor twee foto's. De fotografe zegt, dat we het daar eenmaal beneden verder over kunnen hebben.

Hierna gaan we op de langere koorden. Nu moeten we naar achteren hangen en onze knieen zo ver mogelijk intrekken. De gidsen lijken er enorm veel plezier in te hebben en ook de deelnemers zijn erg leuk. Wij hebben lol met het stel achter ons uit New Hampshire en vier mannen voor ons, die uit Green Bay, Wisconsin komen.

Katja zorgt voor grote hilariteit, omdat ze de enige is, die op slippers loopt! Iedereen heeft netjes sportschoenen of, zoals ik, sandalen aan. Een weddenschap wordt afgesloten, of Katja haar beide schoenen aan het einde nog aan zal hebben.

De Mexicaanse gidsen vinden Katja duidelijk ook erg leuk. Zij wordt als eerste meegenomen om ondersteboven naar beneden te gaan. "Blue eyes" noemen de jongens haar. Voor zover ik kan zien, is zij de enige, die drie keer met een gids samen naar beneden gaat, met uitzondering van een klein meisje. Ik mag een keer met de videograaf mee, maar op de video staan maar een paar momenten van die rit.

De langste kabel is 400 meter lang op 700 meter hoogte. Geen moment voel ik me nerveus of bang, terwijl ik toch altijd (op een keer na, toen ik per ongeluk afremde) met een rotgang op het platform terecht kom. Het is werkelijk genieten, ook van de prachtige natuur, al zien we qua "wild" alleen prachtig gekleurde vlinders.

Al te gauw zijn we bij de laatste lijn beland. We zijn zeker anderhalf uur bezig geweest, maar het lijkt als niets! Van tevoren had ik echt niet gedacht het zo leuk te vinden! Als laatste mogen Katja en ik tegen elkaar racen. Net als iedere keer kom ik als een speer op het platform terecht, maar Katja moet "opgehaald" worden, want zij gaat te langzaam.

Wij betaalden maar $35 per persoon voor deze ervaring, maar een volgende keer zal ik de volle $80 er zo voor over hebben! De foto's zijn leuk gelukt, maar ik vertel, dat ik niet genoeg cash heb voor beiden. We mogen Katja's foto en een cd met beide foto's meenemen voor 50 pesos minder. Prima, ik wil toch alleen de digitale copie, die kan ik altijd nog afdrukken.

Nu heb ik nog net genoeg om een fooi voor de fantastische gidsen achter te laten. Gelukkig accepteert het restaurant wel credit cards, want we hebben inmiddels flinke trek. We krijgen een tafeltje aan de rivier en een bak met heerlijke chips en verse salsa. Katja en ik bestellen beiden de brochette met garnalen, filet mignon en groente. Die smaakt voortreffelijk!

Intussen komt de serveerder met een tarantula langs. Bij de tafel achter ons gillen de dames, dat hij weg moet gaan, maar Katja en ik zijn niet bang. Pedro zet de spin op Katja's voorhoofd en ik neem foto's. Dan zet hij hem op haar schouder en meer foto's. Bij mij doet hij hetzelfde. De spin heeft best puntige pootjes, moet ik zeggen! De dagen, dat ik gillend wegliep bij zelfs het zien van een spin zijn in ieder geval voorbij.

We rekenen af en lopen naar boven. Daar mogen we (natuurlijk tegen nog een fooi, gelukkig heb ik nog een paar pesos over!) de kooien van de aapjes in. Eerst mogen we de marmocets wat yoghurt geven. Dat zijn schattige kleine beestjes, die even komen likken en dan weer weg zijn.

Daarna moeten we onze zakken leeghalen voor de spinapen. Die mogen we wat pap geven. Van deze aapjes had ik vroeger een pluche Steiff uitvoering, dus ik heb er wat mee. Het zijn brutale diertjes, eentje zit op mijn schouder te kletsen, terwijl de ander Katja's zak probeert leeg te halen. Zij is vergeten, dat ze daar een haarelastiekje en lipbalm in had zitten. Kostelijk!

Net op tijd zijn we weer boven om in te laden in de bus. Katja vraagt, of we onze video, die we van de canopy tour hebben gekocht, al hebben. Gelukkig, want ik zou die straal vergeten zijn en hij was niet goedkoop. Op de valreep wordt hij nog bezorgd en we kunnen terug naar Puerto Vallarta. De conversatie op de weg terug is net zo geanimeerd, als op de heenweg. Toch vreemd, dat we deze mensen waarschijnlijk nooit weer zullen zien.

Na de warme bus kunnen Katja en ik niet wachten om naar het zwembad te gaan. Gauw verkleden we ons en doen zonnebrandcreme op. Ik moet toegeven, dat dat een van de mindere dingen van de zomer is. Ik neem het echter graag op de koop toe voor lekker warm en zonnig weer.

Helaas laat de zon voornamelijk verstek gaan vandaag. We lezen wat, maar vinden het te koel om te gaan zwemmen. Zoals wel vaker, vermaak ik me ook met het kijken naar de mensen om ons heen. Het is me deze week opgevallen, dat veel mensen hier voor de zoveelste keer zijn.

Voor het eerst sinds Aruba een van onze favoriete plekken is geworden, kan ik het me voorstellen. Ik zou mezelf hier ook meerdere vakanties met veel plezier zien doorbrengen, zonder dat ik het gevoel zou hebben "alles" al gezien of gedaan te hebben. Dat komt niet zo heel vaak voor bij mij, als het om een bepaald toeristisch gebied gaat.

Katja en ik krijgen het tegen vijven koud en gaan naar boven. Terwijl Katja doucht kijk ik uit over de baai in de hoop weer een walvis te zien. Dat gebeurt niet en aan de enthousiaste begroeting van de serveerder gisteravond, dat er walvissen te zien waren, maakte ik al op, dat dat vrij ongewoon is hier. Wij hadden gisteren dus geluk.

Aangezien ik letterlijk geen cent meer in mijn portemonnaie heb, moet ik geld pinnen voor we op weg kunnen. De automaat wordt net gecontroleerd door twee zeer vervaarlijk uitziende mannen met kogels en pistolen en meer. Wij wachten maar rustig af. Gelukkig duurt het maar een minuut of tien en dan mag ik de machine gebruiken.

Met de taxi gaan we voor de laatste keer naar de Malecon. Dit keer willen we ook echt winkelen. Ik zoek nog een cadeautje voor Kai, een t-shirt, want dat is, wat hij zal dragen. Bij een "flea market" (aantal lokale winkeltjes) slagen we meteen. Ook voor Saskia vind ik een paar oorbelletjes. Katja vindt wat leuke cadeautjes voor Leah en Raffi en een hangmat voor haarzelf om mee naar St. Eustatius te nemen in juli.

Helaas is er vanavond geen mooie zonsondergang, het is flink bewolkt. In een van mijn twee gidsen over Puerto Vallarta heb ik over het Blue Shrimp restaurant gelezen. Hier serveren ze garnalen op allerlei verschillende manieren. Al voor we binnenlopen krijgen we hun coconut shrimp om te proeven. Die is inderdaad superlekker, maar gefrituurde garnalen vind ik niets.

We krijgen een tafeltje op hun gezellige terras buiten. Katja bestelt de garnalen met advocado als voorafje en ik de ceviche, die werkelijk heerlijk is. Als hoofdgerecht neemt Katja de tequila garnalen, in een creme saus met paprika, en ik de "diabla" garnalen, in een heel pittige rode saus met champignons. Het is allemaal heerlijk!

Voor het hoofdgerecht, toen Katja naar de wc was, heb ik de serveerster verteld, dat het Katja's verjaardag is (zij wordt zondag 20 (!)). Zodra ze weer zit, krijgt Katja een serenade van het bandje. Na het eten krijgt ze een gratis flan met een kaarsje, erg leuk!

Katja vraagt mij, of verjaardagen minder leuk worden, naarmate we ouder worden. Ik antwoord, dat dat aan jezelf ligt. Ik vind mijn verjaardagen altijd nog erg leuk, maar ik ken ook mensen, die er niets meer aan doen. Dat laatste vindt Katja maar niets. Ik weerhoud mezelf ervan haar te laten weten, dat er een punt komt, waarop je niet zo blij bent om ouder te worden.

Na afgerekend te hebben lopen we nog even langs de Malecon en Katja klimt op een van de beelden om foto's te nemen. In de verte zien we het verlichte cruise schip van onze mede zipliners vertrekken. Dat het alweer de laatste avond hier is! We hebben er het volle pond van genoten, dat is zeker!

Terug in het hotel kijkt Katja haar True Blood cd's en ik luister mee. Het is fascinerend, moet ik zeggen. Intussen schrijf ik mijn blog en geniet met de foto's nog na van vandaag. Iedere dag hier was een avontuur en vandaag deden we iets op onze "bucket list" (de lijst van dingen, die je wilt doen, voor je de pijp uit gaat). Wat mij betreft gaat de tarantula daar ook op!

Foto's van vandaag (als Katja haar foto's online zet, zal er meer van mijn ziplining te zien zijn (niet, dat iemand daarop zit te wachten ;))).