Filmscene en Mardi Gras World

Na al die tijd in de auto en drie dagen niet sporten, moet er vanochtend bewogen worden. Eerst wil ik naar de fitnesskamer van het hotel gaan, maar bij het zien van het prachtige weer buiten verander ik van gedachten. Ook al, omdat Rick mee wil gaan hardlopen en hij kan de beweging ook goed gebruiken. De kinderen laten we slapen.

We lopen naar de rivier, waar zo vroeg al mensen muziek aan het maken zijn. Het is een gezellige boel en ook weer bijzonder om hier langs de enorme Mississippi hard te lopen. Aan het einde van het pad langs de rivier lopen we het French Quarter in. Het is nog erg rustig en ik geniet van de mooie felgekleurde huisjes met de blauwe lucht op de achtergrond.

Rick houdt het hardlopen anderhalve mijl vol. Een beetje weinig voor mij, maar morgen doe ik dan wel een intensievere workout. We lopen terug via de French Market, waar we op het terras van het Market Cafe plaatsnemen om ontbijt te eten. De eieren, ham en grits gaan er goed in en er speelt een gezellig bandje.

Op de weg terug naar het hotel zien we een filmploeg bezig. Na even navragen bij de omstanders blijkt, dat er een botsing tussen een "politieauto" en een SUV gefilmd gaat worden voor de film "Red" met Bruce Willis.

Dat moeten we natuurlijk zien! We hebben alleen geen camera's meegenomen, dus Rick rent snel terug naar het hotel om ze op te halen. Hij had zich bepaald niet hoeven haasten, want het duurt nog zeker een uur voor we allemaal uit de weg moeten voor de grote crash. Waar wij stonden moeten we zover weg, dat we niets meer zouden zien, dus we lopen naar de overkant van de straat dichterbij de actie.

We kiezen een plekje met prima uitzicht, al moet ik met mijn Nederlandse grote mond een aantal keren mensen, die ons uitzicht blokkeren, opzij wuiven. De Amerikanen om mij heen juichen, wanneer ik dat doe, want ook hun uitzicht wordt belemmerd. Een interessant stukje cultuurverschil hier, want geen van hen zegt boe of bah, als er iemand pal voor hen komt te staan. De duimen gaan omhoog voor mij (en ik blijf keurig, hoor, netjes met "sir" of "ma'am" en "please" en "thank you"), maar zelf zeggen ze niets!

Eindelijk is het zover en gaat de ware botsing komen. Na drie keer "oefenen" ramt de SUV in op de politieauto. Heel spectaculair, helaas wel net buiten het zicht van mijn fototoestel, maar Rick heeft er een filmpje van.

Het is inmiddels alweer lunchtijd, wat duurt een zo'n scene lang, zeg! Gauw halen we de kinderen op. Die liggen nog lui te zijn en hebben Cheez Its als ontbijt gegeten, yikes! Op weg naar lunch lopen we weer langs de filmplek. Daar zien we de schade aan de auto's (de SUV heeft het er goed afgebracht).

De kinderen vinden het nu wel jammer, dat ze het niet gezien hebben. Gelukkig is Bruce Willis' stunt man, Stuart Wilson, er nog en we hebben een interessant gesprek met hem. Saskia en Kai willen graag met hem op de foto. Het is een erg aardige man, die heel hard werkt, hij is, naar zijn zeggen, dit hele jaar nog niet thuis geweest.

Gisteren heeft Saskia gezien, dat er hier een Margaritaville restaurant is. Veel van de restaurants hier hebben precies, wat Rick en ik lekker vinden, maar weinig van Saskia's gading. Margaritaville vindt zij fantastisch en Kai ook, dus we besluiten er te gaan lunchen.

Saskia bestelt een bord met nachos, kaas en chili, waar een heel weeshuis van gevoed zou kunnen worden (ze krijgt er op zijn hoogst een tiende van op)! Kai neemt de muffuletta, een van de sandwiches, waar New Orleans bekend om is. Rick kiest de garnalenwrap. Ik houd het bij de Caribische kipsalade, want de rest van het menu is me veel te zwaar.

Het duurt erg lang voor we ons eten hebben, maar het is gezellig zo met zijn viertjes. Na het eten willen we Mardi Gras World bezoeken, iets wat we nog nooit hebben gedaan hier. Op een kaartje zien we, dat het naast het Congresgebouw ligt, langs de rivier. Het ziet er loopbaar uit.

Dat valt tegen! Tot het congresgebouw valt het wel mee, maar dat gebouw (of eigenlijk een paar gebouwen) is werkelijk enorm! Als we er bijna zijn komt het busje net aanrijden en de chauffeur biedt ons voor de laatste honderd meter een lift aan.

We hebben geluk, want we kunnen meteen met een rondleiding mee. Het is ook een kortere rondleiding met een schoolgroep, die om kwart over vier wegmoet. Dat komt ons prima uit, want we willen gewoon de mooie wagens zien en foto's maken, maar vooral de kinderen hebben geen zin in een rondleiding van een uur.

Helen leidt ons rond, maar helaas verstaan we maar een tiende van wat ze vertelt. De microfoon werkt erg slecht en alleen, als je vlakbij Helen staat, hoor je wat. Er zijn artiesten bezig aan nieuwe figuren en we zien de mooiste wagens. Wat een industrie, echt super ziet alles eruit.

Na de rondleiding krijgen we een film over de geschiedenis van Mardi Gras in New Orleans te zien. Daarna krijgen we van Helen een stukje "King cake" te eten en vertelt zij, hoe duur het meedoen aan de parade is. Er mag geen geld van commerciele sponsors worden aangenomen, dus alle deelnemers betalen de wagens en de kettingen, bekers en munten, die het publiek in worden gegooid, zelf. Dat kan oplopen tot een paar duizend dollar per persoon! Dure hobby, dat Mardi Gras!

De buschauffeur wacht ons alweer op, als we klaar zijn. Hij zet ons niet ver van ons hotel op Canal Street af. We voelen allemaal onze benen flink en gaan een paar uur ontspannen in het hotel.

Omdat ik niet zo'n zware lunch als de anderen opheb, krijg ik rond zeven uur flinke trek. De kinderen hebben geen zin meer erop uit te gaan. Kai is verkouden en voelt zich dus niet je van het, Saskia heeft last van haar maag.

Rick en ik gaan er dus samen op uit. Ik heb gisteravond gezien, dat ze bij Desire rivierkreeften serveren. In 2003 hebben de kinderen en ik in het Royal Sonesta hotel, waar dit restaurant bij hoort, gelogeerd. De rivierkreeften zijn mijn favorieten hier en het is het seizoen voor verse kreeften.

Rick neemt de jambalaya en ik bestel ook een salade bij mijn rivierkreeften en zes oesters. Dat mis ik hier erg, gezonde groentes! Gelukkig is er overal wel een salade te krijgen. Het smaakt in ieder geval allemaal prima, geen wonder, dat dit een populair restaurant is.

Inmiddels hebben de dame en heer in het hotel ook trek gekregen. Ik ga alvast naar boven, terwijl Rick naar Krystal gaat voor ze. Die keten is er niet in onze omgeving, dus Kai en Saskia krijgen typisch zuidelijk fast food.

We zijn allemaal moe van vandaag, dus laat zal het niet worden. De foto's van vandaag staan hier.