Nog een Washington wandeling

Voor ik naar de fitness ga, probeer ik Gray Line in Puerto Vallarta te bellen. Op mijn Expedia papieren staat, dat onze vliegveldtransfer met hen 72 uur van tevoren moet worden bevestigd. Iedere keer, als ik bel, krijg ik wel hun bandje, dat alle medewerkers bezet zijn, maar daarna breekt de verbinding af.

Uiteindelijk bel ik Expedia maar, want ik wil toch zeker zijn, dat we straks transport naar ons hotel hebben. Gelukkig stelt de medewerkster daar me gerust, dat dat bevestigen helemaal niet hoeft. Ik vond het al zo achterhaald. Sinds er computers zijn, heb ik eigenlijk nooit meer een reservering bevestigd.

Later, dan ik wilde, sta ik op de stairmaster. Omdat ik er ook met Cosmo op uit wil in dit zonnige weer, doe ik een interval van een half uur. Naast mij traint Roger een klant en ik bedenk me, dat het hoog tijd wordt weer eens een afspraak met hem te maken. Het komt met mijn lidmaatschap en ik heb het de afgelopen maanden verzuimd.

Nog steeds liggen er bergen sneeuw in onze buurt. Het merendeel daarvan is vies grijzig en ik heb geen zin er weer doorheen te wandelen met Cosmo. De natuurparken zijn met de regen van gisteren en de smeltende sneeuw een grote modderboel, dus ik besluit weer naar de stad te rijden.

Zo'n twintig minuten later probeer ik een parkeerplaats het dichtst bij de Mall te vinden, maar die parkeerplaats staat vol. Dan maar weer naar dezelfde parkeerplaats als eergisteren, onder de 14th Street brug, die nog maar door weinig mensen is ontdekt.

Net als dinsdag staat er een harde, koude wind, maar verder is het prachtig weer. Ik ben blij, dat ik mijn skijack aanheb, dat is zo winddicht, als het maar kan. De toeristen lopen met dikke jassen, mutsen en handschoenen en ik vraag me af, wanneer we eindelijk tenminste gemiddelde temperaturen voor deze tijd van het jaar zullen krijgen. Positief is wel, dat de kersenboompjes langs het Tidal Basin beginnen uit te lopen. Op de radio hoorde ik, dat de piek bloeiperiode tussen 2 en 8 april wordt verwacht.

Dit keer loop ik met Cosmo naar het Witte Huis. Aan de achterkant zijn ze bezig bomen te kappen en kunnen we niet eens tot het hek komen. Helaas voor Cosmo is Bo, de presidentiele hond, ook niet buiten.


Wel hoort hij in een Secret Service van een van hun honden blaffen. Haar baas begint een gesprek en zegt, dat ze enkel wil groeten. Hij vertelt, dat Cosmo waarschijnlijk allerlei andere honden ruikt hier, want dit is de plek, waar alle Secret Service honden worden uitgelaten. Heel grappig om met zo'n in officieel uniform geklede Secret Service agent te kletsen. Gewoonlijk zien ze er zo ongenaakbaar uit, kennelijk ontdooit de aanwezigheid van een hond.

We lopen langs het Old Executive Building, waar de medewerkers van de president en vice-president werken. Aan de voorkant van het Witte Huis op Pennsylvania Ave is het rustig. Er zijn opvallend weinig toeristen. Wel is er aan de overkant nog steeds het protesthoekje. Of het dezelfde mensen zijn, weet ik niet, maar dat hoekje is er al zolang wij hier wonen.


Op Pennsylvania Avenue

In Lafayette Park voor het Witte Huis neem ik wat foto's met Cosmo en de standbeelden van Rochambeau, Jackson en Marquis de Lafayette. Ik heb vandaag heel wat aanspraak met voorbijgangers, die zelf ook een hond (thuis) hebben. Veel mensen merken op, dat ze er zelf niet aan gedacht hebben, hun hond hier uit te laten. Cosmo is een goede advertentie, straks heeft de president allemaal honden in zijn voortuin, ha ha!


Met de Lafayette



Deze eekhoorntjes "hingen" daar maar zo, tot ze Cosmo zagen

Na een uur en twintig minuten zijn we terug bij de van. Cosmo geniet duidelijk van deze wandelingen en ik ook! Zolang het nog geen toeristenseizoen is, ga ik hier vaker wandelen. Het is zelfs nog dichterbij, dan Great Falls.

Terug in Vienna haal ik bij Whole Foods avondeten. Voor mezelf hun heerlijke zalm en Parmezaanse kip voor de anderen. Daarbij drie kleuren paprika, die ik in reepjes ga snijden (een van de weinige groentes, die Saskia lekker vindt) en hun Chipotle zoete aardappelfrietjes uit de oven.

Eindelijk is er geen sneeuw meer in de weersvooruitzichten, dus ik neem het DRAAKJE mee voor een broodnodige wasbeurt. Dat is al maanden nodig, want in plaats van groen ziet de van er grijs uit. Rick heeft nog een coupon voor een Super wash voor $12,50 van Mr. Wash. Het is er druk, maar ik ben snel aan de beurt. Ze maken de auto hier ook van binnen schoon, dus het voelt weer, alsof ik een nieuwe van heb, als ik wegrijd.

Net het avondeten komt Laura om mij een massage te geven. Het is, dat ik weet, dat het helpt, want mijn schouders zitten zo vast, dat ik mijn tranen maar ternauwernood kan bedwingen, als Laura eraan werkt. Arme Laura vindt het ook niet leuk om mij zoveel pijn te doen, natuurlijk. Maar juist het feit, dat ze niet bang is om mij pijn te doen, wetend, dat dat nodig is, maakt haar zo'n goede masseuse.

De rest van de foto's van vandaag staan hier.