Inpakdag

Gisteravond hebben Katja, Kai en ik nog tot laat Bananagrams gespeeld, dus ik blijf lui liggen vanochtend. Rick vertrekt naar zijn werk en ik draai me nog eens om. Nog een kwartiertje, denk ik, en dan nog een kwartiertje...

Om kwart voor negen gaat de bel en ik weet, dat het Leah is, die Diego met Cosmo wil laten spelen. Gauw trek ik mijn sportkleren aan en laat Cosmo, die al bij de voordeur staat te piepen, naar buiten. Dit is de perfecte beweging voor hem, want met dit snikhete weer wil hij helemaal niet wandelen. Leah en ik kletsen wat tot zij naar haar stage moet.

Met Niall bespreek ik onze reis morgen. Wij maken ons zorgen, want er is een grote kans op onweersbuien morgenavond. Dat zul je altijd zien, het is al weken kurkdroog en net als wij op reis gaan, gaat het onweren.

We moeten overstappen in Toronto en Kai gaat, doordat wij zijn ticket zoveel later moesten boeken, een vlucht eerder, dan wij, naar Canada. Onze zorg is, dat wij door onweer niet met onze vlucht mee zouden kunnen en Kai straks alleen in Dublin staat.

Niall deelt onze zorgen, maar zegt, dat hij Serena absoluut niet zover kan krijgen om met zijn allen standby op Kai's vlucht te gaan. Hun kinderen zijn ook nog een stuk jonger, dus twee uur langer op het vliegveld trekt niet aan (hoewel dat potentieel nog veel langer zou kunnen worden, maar goed).

Het compromis is nu, dat Rick gaat proberen standby op Kai's vlucht te komen, zodat die in ieder geval niet alleen naar Ierland zal moeten vliegen. De meisjes en ik gaan met de Leogues, zodat Saskia en Aoife samen kunnen vliegen. Willen jullie allemaal heel hard duimen, dat die onweersbuien of precies tussen onze vluchten in of na ons vertrek komen?

Precies op tijd voor de voetbalwedstrijd USA-Algerije arriveer ik bij de sportschool. Ik doe mijn stairmaster, fiets en dan weer stairmaster. Sommige anderen kijken ook, maar ik voel me toch vreemd, als ik bij het doelpunt van Dempsey (later afgekeurd) keihard "Yes!" roep. De meeste aanwezigen zijn vrouwen, die duidelijk niet geinteresseerd zijn in voetbal, kijkend naar hun tv schermpjes.

Thuis zet ik gauw ESPN aan om verder te kijken. Ik wil zo graag, dat Team USA verder gaat! Deze wedstrijd doet me zoveel, dat ik me opeens realiseer, dat ik niet eens weet, voor wie ik zou zijn, als Nederland tegen de USA zou spelen.

Op het puntje van mijn stoel kijk ik, intussen corresponderend met de Amerikaanse Facebookvriendinnen, die ook "into" voetbal zijn, eentje in Ohio en drie hier in de buurt. Onze stemmingen zijn zeer in de mineur, maar als er vier minuten extra wordt aangekondigd geeft dat weer hoop.

En dan komt het verlossende en naar mijn mening zeer verdiende doelpunt voor de VS! Ik spring door de kamer, ergens blij, dat er geen kinderen thuis zijn, want die zouden zich rotlachen. Ik vind het fantastisch voor dit team en het land, waar de World Cup, althans in dit gebied, enthousiast wordt gevolgd. Bijdragend aan de vreugde is, dat ze hun groep wonnen en dat Engeland in die groep speelde, waar hier erg tegenop wordt gekeken.

Katja is weer bij het zwembad met Katie. Dit is haar laatste oppasdag. Ze belt op om te vragen, of ik bagels met zalm en cream cheese als lunch wil gaan halen. Zoveel dagen is Katja niet meer thuis (ze vertrekt 5 juli naar St. Eustatius voor een maand), dus ik geef toe. Het helpt natuurlijk, dat dat zo ongeveer mijn favoriete lunch is en dat Manhattan Bagel een special heeft van iedere bagelsandwich voor $5.

Als ik bij het zwembad aankom met mijn lekkers is Katja in druk gesprek met de andere aanwezige moeders en au pairs. De moeder van een baby vertelt mij meteen hoe leuk Katja is met Katie. Inderdaad gaat zij erg leuk met de kleintjes om. Het doet mijn moederhart goed dat te zien.

Katja heeft honger, dus Katie moet ook het zwembad uit. Om de een of andere reden is Katie dol op mij, dus wil zij per se naast mij zitten. Ik vind het ook een schattig kindje. Op alles antwoordt ze "Uh hum" met een grote knik, om op te eten! Ik vind het zielig, dat Katie niets te eten heeft, dus geef haar een kwart van mijn bagel met alleen de cream cheese. Dat gaat er prima in en de cream cheese zit over haar hele lijfje! Even dompelen in het zwembad en ze is weer schoon.

Voor ik terug naar huis ga neem ik afscheid van Katie. Ik vraag haar, of ik haar een zoentje mag geven en dat laat ze maar al te graag toe. Katja geeft ook toe, dat ze Katie gaat missen. Ook aan Cammie heeft Katja zich gehecht. Helaas gingen de oppasmiddagen met haar deze week niet door. Ik kan het me voorstellen. Ik paste, toen ik hier het eerste jaar was, de hele zomer op een paar meisjes en de jongste daarvan was het bloemenmeisje bij onze bruiloft.

Thuis pak ik al mijn spullen in. Alleen mijn sportschoenen en toiletspullen moeten er nog bij. Zoals altijd heb ik het gevoel iets vergeten te hebben, zo snel en makkelijk gaat het inpakken tegenwoordig.

Al heb ik enorme zin in de Ierse vakantie, ik maak me wat zorgen om de temperatuur daar en het gevolg voor mijn spieren. Aangezien ik klaar ben thuis, smeer ik me in en loop naar het zwembad. Daar voelt het water net iets koeler, dan de lucht, maar aan de metalen beugels van het trapje om eruit te gaan brand ik mijn handen bijna!!

Mijn vriendin Chris zwemt haar baantjes en we kletsen eens lekker bij. Zij heeft vier dochters, de oudste een jaar jonger dan Katja, de tweede een jaar jonger dan Kai en Saskia past precies tussen de derde en vierde. Heel veel raakvlakken zijn er, dus.

Voor het zwemteam het bad over komt nemen, wil Chris nog verder zwemmen. Ik ga lezen, want doe expres voorzichtig met zwemmen, aangezien mijn schouders en nek daar erger door lijken te worden.

Vanuit mijn ligstoel bel ik mijn broer in Ottawa. Hij is vrijdag jarig, maar dan zijn wij (hopelijk) net in Ierland. Ik heb net gelezen, dat er vlakbij hen een aardbeving plaatsvond en hij beaamt dat. Hij is met mijn nichtje Athena naar buiten gerend en hoorde daar ook een geluid als naderende donder. De sterkte was 5.5 op de Richter schaal, de zwaarste, die hij heeft meegemaakt (ik heb nog nooit een aardbeving meegemaakt, zij wel, een van 4.2 en 4.4 zei broerlief).

Net als ik op heb gehangen, belt Saskia, dat Charlie's moeder een berichtje op ons antwoordapparaat achterliet, of ik haar kon bellen. Kai was met Charlie naar Wendy's gegaan, wist ik. Het is heel ongewoon voor zijn moeder om mij te bellen, dus een naar gevoel bekruipt me.

Gauw bel ik Susan terug. Ze begint met "ze zijn alle twee helemaal ok", wat me meteen duidelijk maakt, dat er iets is gebeurd. Bij Wendy's stond Charlie in de rechterbaan voorgesorteerd om uit de parkeerplaats te rijden en een truck (geen idee welke grootte) in de linkerbaan.

Die truck ging dus rechtsaf in plaats van links af en reed Charlie aan, wiens auto nogal wat schade heeft. Gelukkig waren de jongens ongedeerd. De politie moet hier in Virginia bij ieder ongeluk geroepen worden, dus kwam er een agent. Die gaf nota bene Charlie de schuld! Kennelijk maken de pijlen, die op de weg zijn geschilderd, op prive grond niets uit.

De truck had zijn richtingaanwijzer aan naar rechts. Dat had Charlie moeten herkennen en niet in de baan, die de pijl naar rechts had, moeten rijden. Nou ja!! Zelfs de meest ervaren chauffeur zou zoiets doen. Echt te belachelijk voor woorden, maar er werden geen bonnen uitgeschreven (want op prive gebied, nu weet ik ook, waarom de dame, die mij in april 2008 aanreed geen bon kreeg, ook dat was prive gebied, grrrr!!!). In ieder geval zijn de jongens helemaal heel en dat is wat belangrijk is.

Mijn boek is weer heel spannend, dus de tijd vliegt voorbij. Ik doop mezelf zo af en toe in het lauwe badwater en ga dan terug naar mijn boek. Tussendoor komen deze en gene ook even kletsen, wat ik altijd leuk vind aan dit buurtzwembad.

Tegen zessen ga ik huiswaarts. Daar zijn Rick en Saskia hard bezig met inpakken. Kai is met Charlie en belooft later aan de gang te gaan en Katja gaat uit eten met haar vrienden en vriendinnen, die ze nu tot midden augustus niet meer zal zien. Ook te begrijpen, maar ik ben altijd een "nervous Nelly" als het op reizen aankomt. Gelukkig hebben we morgenochtend nog om de laatste dingen te doen.

Het zou mij heel erg helpen, als iedereen duimt, dat we morgenavond met zijn allen op dezelfde vlucht van Toronto naar Dublin zitten. Dat zou een zoveel leuker begin van de reis zijn, dan Rick en Kai apart en wij via Londen of Parijs. Say it ain't so!