Conan O'Brien

Oei, ik had gisteren niet zo optimistisch moeten schrijven, dat Saskia vrijwel geen hoofdpijnen meer heeft. Prompt wordt ze vanochtend met erge pijn wakker en blijft thuis van school. Ze verwoordt, waar mijn gedachten ook meteen naartoe gaan, dat het bezoek aan de chiropractor hier weleens de oorzaak van zou kunnen zijn. Reden te meer om er volgende keer over te praten daar.

Katja vertrekt om te gaan oppassen. Ik sta in dubio of ik lang met Cosmo zal gaan wandelen, want het is prachtig weer, of een kortere wandeling en een bezoek aan de fitness. Cosmo geeft zelf het antwoord, want om de een of andere reden heeft hij er na een paar straten al genoeg van.

Mijn nek en schouders zitten vooral erg vast, dus ik ga dan toch maar wat cardio op de crosstrainer doen. Daarbij beweeg ik mijn armen, waardoor de spieren ietsje losser komen. Het is maar goed, dat Laura donderdag zal komen, want die massage heb ik wel nodig.

Pats huis is eindelijk verkocht en zij is hier in Vienna om het leeg te halen. Dit weekend houdt ze een grote uitverkoop van het meubilair, want het meeste willen ze niet mee naar New Jersey nemen. Het huis daar is al helemaal gemeubileerd, tenslotte.

Om de verkoop te vieren heeft Pat Marcella, Karen en mij uitgenodigd om te gaan lunchen bij Natta Thai. Karen heeft een aantal jaren in Thailand gewoond en raadt een paar gerechten aan, die ik nog nooit heb besteld. Vooral de rode kerriesaus met ananas en grote garnalen is werkelijk heerlijk!

We delen met zijn vieren drie porties, wat meer dan genoeg is. Dan wil Karen nog graag, dat we kleffe rijst met mango proberen als toetje. Ook dat herinnert zij zich van haar Thaise tijd. Inderdaad is ook dat verrukkelijk.

Al te gauw moet ik afscheid nemen, want ik heb een tandartsafspraak. Ik baal, dat ik nu zoveel pijn heb, want dan is de schoonmaakbeurt bij de tandarts helemaal een kwelling. Gelukkig weten ze daar, dat ik fibromyalgie heb en Jodi belooft zo voorzichtig mogelijk te zijn.

Helaas moet ik wel geloven aan een panoramafoto van mijn hele mond, want die is al zes jaar niet gemaakt. Ik ben eens benieuwd, hoe vaak Nederlandse tandartsen roentgenfoto's van het gebit maken? Hier worden ieder jaar foto's genomen en eens per drie jaar een uitgebreide serie.

De praktijk zit op het moment zonder mondhygienist(e), dus maakt de tandarts zelf mijn gebit schoon. Hij is zeer te spreken over hoe goed ik het schoonhoud en gelukkig zit er maar heel weinig tandsteen. Kennelijk helpt het eens per week poetsen met baking soda goed.

Na een uurtje mag ik opgelucht de tandartsstoel weer verlaten. Het moet gezegd, ze waren heel voorzichtig en mijn hoofdpijn is gelukkig niet erger geworden.

Op de terugweg kom ik langs Penn Camera. De perfecte gelegenheid om mijn in Bull Run verloren lensdop te vervangen. Deze winkel is een soort luilekkerland voor mij en ik zou er uren kunnen doorbrengen. Daar heb ik geen tijd voor, dus ik vraag gauw naar de dop, reken af en ga huiswaarts.

Daar zie ik een prachtige vlinder op de lelies in de tuin van onze buren twee deuren verderop. Gauw grijp ik mijn fototoestel. De vlinder is heel rustig bezig, dus is een prima fotomodel. Daarna zie ik nog een bijtje op de echinacea. De spanning van de tandarts is weer helemaal vergeten. Wat is fotograferen toch een lekker ontspannende bezigheid! 

Rick komt vroeg thuis en we verkleden ons om naar Washington te gaan. Een aantal maanden geleden heeft Rick kaartjes gescored voor Conan O'Briens show. Nu ken ik die comedien niet zo goed, maar Rick is er dol op.

Na de auto in een van de parkeergarage geparkeerd te hebben, gaan we eerst bij Kinkead's een hapje eten. Dit visrestaurant is gesitueerd in een oud "townhouse" (rijtjeshuis) aan Pennsylvania Avenue en staat erg goed bekend. Rick en ik hebben er nog niet eerder gegeten.

We krijgen een tafeltje aan het raam met uitzicht op een balkon en bomen. Het lijkt zo, alsof we niet midden in de stad zitten. Het menu biedt allerlei heerlijkheden en we vinden het moeilijk kiezen.

Ricks keuze valt uiteindelijk op de garnalencocktail met de grootste garnalen, die ik ooit heb gezien, en de zalm. Ik ga voor drie voorgerechten. Zes oesters uit verschillende delen van Noord Amerika, gevolgd door een "tonijn"soep, die werkelijk verrukkelijk is.


Voor de "foodies" hier

Als "hoofdgerecht" kies ik de soft shell crab, die met een lekker pittige rauwkostsalade wordt geserveerd. Het is allemaal precies genoeg en we hebben dan ook geen ruimte over voor een dessert, hoewel die lijst ook verleidelijk is. Dit alles gepaard met een zeer attente bediening maakt dit een nieuw restaurant voor speciale aangelegenheden voor ons.

Omdat ik nogal wat pijn heb en daar moe van ben, nemen we een taxi naar DAR Constitution Hall, waar Conan zal optreden. Als Rick onze kaartjes afgeeft om te laten scannen, piept het apparaat, dat die zitplaatsen al eerder gescand zijn. Oh jee, hij heeft ze via een broker gekocht, we zullen toch niet zijn opgelicht?

De manager wordt erbij geroepen en we lopen naar de desbetreffende plaatsen. Inderdaad zitten daar al anderen met kaartjes voor die stoelnummers. Dat is flink balen, want de show was uitverkocht. Toch raadt de manager ons aan naar het loket te gaan om te zien of er nog plaatsen te verkrijgen zijn.

Gelukkig is dat wel het geval. We krijgen gunstige plaatsen boven, vooraan naast de geluidstechniciens (wat een apparatuur is er nodig voor zo'n show!). De prijs valt mee, maar we zijn nu toch wel heel erg veel geld kwijt voor een paar uur vermaak. Hopelijk kan Rick het geld voor de andere kaartjes terugkrijgen, want volgens hem was het een grote, legitieme broker.

Als we eindelijk zitten, komt Reggie Watts het publiek opwarmen. Ik moet toegeven, dat ik er maar bar weinig aanvind. Er zijn niet zoveel Amerikaanse stand-up comedians, waar ik echt enorm om moet lachen. Ik ben meer voor de droge Britse humor.

Na nog een pauze komt om negen uur de band van Conan het podium op en daarna Conan zelf. Zoals ik al schreef, kende ik zijn programma niet en wist dus ook niet wat te verwachten. Tot mijn verbazing zit ik de hele tijd met een lach op mijn gezicht te luisteren! Conans humor kan ik zeker waarderen en voor we het weten is het half elf en neemt hij afscheid.


Een paar filmpjes van Conan:




Nog nagenietend rijden Rick en ik naar huis. In onze buurt wanen we ons even in Northern Exposure (je weet wel, met die eland, die door de straten loopt), want Rick moet heel langzaam rijden voor een hert, dat rustig voor ons op straat loopt. We bedenken, dat onze buurt wel een mini-natuurpark lijkt te worden met alle vossen en herten, die er opeens doorheen lopen.

Thuis rollen we gauw ons bed in, want de wekker zal morgenochtend onerbarmelijk vroeg afgaan!