Onze webcam

Cul-de-sac Cam

zondag, oktober 31, 2010

Trick or Treat, smell my feet...

Zondag

Tegen de tijd, dat Rick terugkomt met ons zondagse Starbucks ontbijtje, zijn Kai en Saskia ook uit de veren. Gezellig is het om onverwachts een tweede zondag achter elkaar met zijn vieren te zijn.

Het is weer schitterend weer en zal tegen de twintig graden worden. Janet en ik besluiten weer eens een lange fietstocht te gaan maken. Het is alweer even geleden, dat we beiden op zondag tijd hadden. We hebben dus heel wat bij te kletsen onderweg.

In Washington is vanochtend de Marine Corps Marathon gaande, misschien, dat we daardoor nauwelijks hardlopers tegenkomen op het W&OD pad. Er zijn bijna alleen andere fietsers. Zo kunnen we lekker doorfietsen.

We hebben richting Herndon fikse wind tegen en ik bedenk me weer, hoe fietsen in de buitenlucht zoveel intensiever is, dan fietsen in de sportschool. De herfstkleuren zijn prachtig langs het pad, wat de rit een waar genot maakt. Na iets meer dan tien mijl (16km) keren we om en de terugweg met wind mee gaat natuurlijk een stuk sneller.

Thuis eet ik gauw lunch en ga dan een patroon uitzoeken om in onze tweede pompoen te snijden. Saskia heeft gisteren de eerste al erg mooi uitgesneden met "Boo" en spookjes. Ik kies twee uit de grond grijpende handen en een grafsteen met RIP erop.

Voor in het zonnetje op de stoep begin ik eraan. Mijn pompoen is vreselijk draderig, dus het uitscheppen van de "ingewanden", zoals ze ze hier noemen, neemt even tijd. Dan plak ik het patroon erop en ga mijn als kleuter vergaarde prikkunsten erop uitleven. Vroeger prikte ik eindeloos plaatjes uit en ook dit vind ik leuk om te doen. Je kunt het kind er toch niet uithalen, kennelijk.

Na het prikken komt het snijden en dat valt lang niet mee. Toch heb ik na een paar uur een voorstelling in de pompoen gesneden, die waarempel goed op het patroon lijkt. Hoe sommige mensen het voor elkaar krijgen om zo tien of meer pompoenen uit te snijden, is me een raadsel. Na een heb ik er meer dan genoeg van!

Het is zo lekker buiten, dat ik er blijf lezen. Het is een drukte van jewelste in de cul de sac. Alle kinderen, inclusief de tieners, zijn opgewonden over het trick or treaten vanavond. Met de jaren hebben we een hele verzameling kostuums opgebouwd en een paar buurkinderen komen die lenen. Vooral de wasmachine en droger kostuums zijn dit jaar populair. Hoe vaker ze gebruikt worden, hoe beter.

Tegen vieren nemen we weer afscheid van Kai. Het zal weer niet voor lang zijn, want hij komt waarschijnlijk over een paar weken weer thuis en daarna is het alweer Thanksgiving. Het is toch wel een heel verschil, de afstand van hier naar Richmond of van hier naar Blacksburg.

Rick en ik leggen de laatste hand aan onze "spooktuin". We zetten een mistmachine neer en Rick heeft droog ijs gehaald om in de heksenketel te doen. Verder gaat het enge creatuur, waar Saskia de afgelopen weken maar niet aan kon wennen, naast de voordeur staan. Waxinelichtjes in de pompoenen en griezelgeluiden uit de luidsprekers boven de deur en we zijn klaar voor de Trick or Treaters.

Terwijl ik de verschillende onderdelen van mijn zelf in elkaar gezette kostuum bij elkaar raap, komen Saskia's vrienden en vriendinnen langzaam binnendruppelen. Als ik verkleed weer beneden kom, zijn ze al met zijn twaalven. Ik tel drie koeien (Saskia, Laura en Aoife), zeven cowgirls, een cowboy (de tweede komt niet veel later) en een Cookie Monster.

Onze foyer ligt ook bezaaid met kussens en slaapzakken, want het gros van de dames zal blijven logeren. Al die spullen bonjour ik de basement in, want anders breken Rick en ik onze nek erover bij het uitdelen van de snoepjes.

Van Pizza Hut bestel ik drie grote pizza's voor de tienermagen en een "Veggie Lover's" pizza voor Rick en mij. Er blijft geen kruimeltje van de drie pizza's over! Als ze nog trek hadden naderhand kunnen ze aan hun Trick or Treat buit beginnen.

Als de hele groep compleet is, krijg ik ze nog net zover om voor een groepsfoto te poseren. Daarna rennen ze de nacht in om zoveel snoep, als mogelijk te vergaren.

Ricks kostuum dit jaar is een gangster en het vergt heel wat assistentie van mij om het aan te krijgen! Hij ziet er wel angstaanjagend uit, zowel met als zonder masker. Ik hang mijn camera om mijn nek en dan is mijn kostuum, een Amerikaanse toerist in Parijs, compleet.


Meer foto's staan hier.

Het Trick or Treaten komt langzaam op gang, maar tegen half acht loopt het opeens een uur lang storm. Om half negen geeft Rick onze laatste mini Hershey reep weg. Ik schat, dat we tegen de honderd kinderen langs hebben gehad. Grappig dit jaar waren de groepen tieners, die, net als Saskia's groep, een thema hadden. Een groep was Charlie Brown karakters en een andere de hele groep van Scooby Doo. Ook waren veel meer ouders verkleed, dan anders.

Zoals ieder jaar zijn we bij onze buren Denise en Michael uitgenodigd voor een feestje na het Trick or Treaten. Zij houden dat altijd in hun carport en de temperatuur is inmiddels flink gedaald. Gelukkig staat er een grote buitenhaard lekker te vlammen, zodat het goed uit te houden is.

Dit is de kans voor ons volwassenen om onze kostuums te tonen. Die van Rick en mij vangen veel complimenten. Ook erg leuk vind ik het "Tea Party" kostuum van een van de aanwezigen. Zij stelt Christine O'Donnell voor en is gekleed in een heksenkostuum met allemaal theezakjes aan de hoed geniet.

Thuis is het een drukte van jewelste. Maar liefst acht meisjes blijven uiteindelijk logeren. Wat ben ik dan weer dankbaar voor onze grote "rec room" in de basement. Zo horen Rick en ik niets van het gekakel, dat ongetwijfeld tot diep in de nacht zal doorgaan.


Filmpje van onze "spooktuin"

Maandag


Voor Rick is het een gewone werkdag, maar Saskia heeft vandaag en morgen vrij van school. Daarom hoeft de wekker niet gezet te worden en dat is toch ook wel heel lekker.

Als ik beneden kom hoor ik nog geen piep van de tieners beneden. Rick had ze rond vieren nog wel gehoord, dus veel slaap zullen ze niet hebben gekregen. Tegen half tien komt de eerste naar boven en gaat meteen naar huis. Verder is het nog muisstil.

Vanwege alle drukte van de afgelopen dagen is het er niet van gekomen om Cosmo een lekker lange wandeling te geven. Het is stralend weer, al is het een stuk koeler, dan gisteren. Ik kies eens een ander gedeelte van de buurt, waar Cosmo geen honden ken. Mijn knie voelt steeds beter, dus ik loop de heuvels op, maar ren naar beneden. Langzamerhand wil ik weer langer hardlopen gaan opbouwen. Het gaat lekker en na vijf kilometer zijn we weer thuis.

In die korte tijd zijn alle meisjes naar huis vertrokken en de basement ziet er, tot mijn verbazing, uit, alsof er niemand heeft geslapen vannacht. Saskia is zo langzamerhand een kleine drilsergeant wat het opruimen betreft, want ze weet, dat ze er anders alleen voor zal staan.

Om twaalf uur hebben we met Sharon voor personal training afgesproken. Vandaag doe ik met Saskia mee en het wordt een intensief uur! Sharon heeft een glijdende schotels mee en daar doen we allerlei flink moeilijke oefeningen mee. Die gaan op mijn Kerstverlanglijst! Het lijkt heel makkelijk, maar alle spieren worden gebruikt en het is nog cardio ook.

Na een snelle douche gaan Saskia en ik samen lunchen bij Manhattan Bagel. Ik krijg eigenlijk maar weinig een op een tijd met haar, want er is altijd wel een vriendinnetje mee, dus geniet van dit etentje samen. Daarna zet ik haar bij Tysons Corner af, waar ze met een paar nieuw op high school gemaakte vriendinnen gaat shoppen.

De representatrice van USAA, die over Katja's auto gaat, belt met toch vrij goed nieuws. We krijgen veel meer terug voor haar Kevertje, dan we hadden verwacht. Kennelijk is zo'n uniek model meer waard. Eeuwig zonde, dat ze er niet langer van kon genieten, maar ja.

Nu we ons budget weten, kunnen we serieus naar een nieuwe auto gaan kijken. Waarschijnlijk zal Katja voor het eerst in haar leven een kleine lening moeten afsluiten, wat haar ook zal helpen met het opbouwen van de hier zo broodnodige "credit history".

Onze buren hebben vanavond een buitenhaard aanstaan. Na het eten gaan we even marshmallows roosteren, maar het is mij te koud met vier graden. Zelfs de haard helpt niet. We zijn nu ook echt in de herfst beland, vannacht zal het gaan vriezen. Brrr!!

Onvoorstelbaar, dat we al de een na laatste maand van het jaar zijn ingegaan!

zaterdag, oktober 30, 2010

Rally to Restore Sanity and/or Fear

Iedereen is al op tijd uit de veren. Kai, Rick en ik maken ons klaar om naar Washington te gaan en Saskia heeft met de buurkinderen afgesproken pompoenen uit te snijden. Het is nog vrij koud buiten, dus met handschoenen aan beginnen ze aan hun projekten.

Kai gaat met zijn vrienden Michael en Charlie naar de stad. De jongens hebben gisteravond borden gemaakt om mee te nemen naar de Rally to Restore Sanity and/or Fear. Charlies moeder komt Kai ophalen, dus ik zie de borden van de andere twee niet, maar op Kais bord staat: "Rights for Redheads!". Kostelijk! Helaas is er geen tijd voor een foto.

Rond kwart over tien lopen Rick en ik met Janet, Leah en een aantal vrienden van Leah naar de metro. Daar zegenen we het feit, dat we van tevoren kaartjes hebben gekocht, want de rijen staan tot ver buiten het station! Zo druk heb ik het hier in Vienna nog nooit gezien.

Wij lopen zo de rijen voorbij door de kaartjeslezers en het perron op. Daar vertrekt net een overvolle trein en een lege trein komt aanrijden. We hebben weer eens geluk, dat we aan het eindstation van deze lijn wonen, want we hebben zelfs zitplaatsen.

Nog voor we op weg gaan staat het propvol en na twee stations staat iedereen zo strak op elkaar, dat er niemand meer bijkan. Wij voelen ons prinsheerlijk op onze stoelen. Station na station staan de perrons propvol, maar moet men de ene na de andere trein voorbij laten gaan. We zien zelfs volle treinen terug naar Vienna gaan, waarschijnlijk in de hoop daar eindelijk een plekje te vinden.


Tegen twaalven stappen we bij Federal Center SW uit. Dit metrostation is het verste, maar ook het dichtst bij de rally. De meeste mensen zijn ongeduldig al eerder uitgestapt, dus we staan al snel buiten.

In het American Indian museum maken we snel een pit stop. Geen van de anderen is hier eerder geweest en ze willen eigenlijk wel rondkijken, maar daar hebben we geen tijd voor. Kelly, Katja's flatgenootje, studeert architectuur en kan het niet laten een aantal foto's van het bijzondere gebouw te nemen.

Vervolgens lopen we richting het park, waar de Rally gehouden wordt. Althans "lopen" kan het niet genoemd worden. De menigte is zo dicht, dat we als een ketting aan elkaar vasthouden en meedeinen. Dichter naar het podium staat het zo vol, dat we ons daar maar niet aan wagen.

Opeens ziet Rick, dat er mensen boven op het terras van het Air and Space Museum staan. Van daaruit zouden we een redelijk goed uitzicht moeten hebben. Weinig mensen hebben het nog ontdekt, dus we vinden een plaatsje vlak aan de railing. Er staan een paar bomen voor ons uitzicht, maar we kunnen de mensen op het podium redelijk goed zien en, wat belangrijker is, horen.




Ons uitzicht

Na wat muziek komen de "Mythbusters" op het podium. Zij gaan een sociaal experiment doen (is deze hele Rally geen sociaal experiment?). Eerst wordt de "wave" een aantal keren gedaan (indrukwekkend met zoveel duizenden!) en daarna moet iedereen tegelijk springen. Zeer vermakelijk allemaal!

Dan is het tijd voor het "echte" werk en komt Jon Stewart naar voren. Hij verwelkomt alle tien miljoen van ons. Stephen Colbert is hier voor zijn "March to Keep Fear Alive" en komt met allerlei stoom in een Chileens mijnwerkerskostuum het podium oprennen.


Jon Stewart heeft Cat Stevens (nu Yusuf Islam, op zijn minst een controversieel figuur), die zijn lied "Peace Train" speelt. Stephen Colbert rent naar voren en Ozzy Osborne interrumpeert Cat Stevens door "Crazy Train" te spelen. Daarop neemt Cat Stevens de microfoon weer en gaat door met "Peace Train". Het is een muzikaal "duel" tussen twee Rock groten. Tot slot spelen de O'Jay's "Love Train". Het is allemaal erg grappig gedaan.

De tijd vliegt voorbij en tussendoor vermaken we ons met het lezen van de vele grappige borden, waar mensen mee lopen. De "aanhangers" van Stephen Colbert dragen ook vaak een Halloween kostuum, in navolging van hun "idool". Het is allemaal heerlijk "tongue in cheek" en iedereen heeft duidelijk plezier.


Rick gaat lunch halen bij de McDonald's in het Air and Space Museum en mist daardoor helaas voor hem het lied over wie er meer Amerikaans is, dat Jon en Stephen samen zingen. Daar zitten hilarische stukjes in en Jon Stewart zingt hartstikke vals.

Terwijl we lunch eten, luisteren we naar Cheryl Crow. Het is rond half drie en veel mensen beginnen al weg te gaan. Wij besluiten de enorme menigtes ook voor te zijn en lopen naar het Capital South metrostation, net voorbij het Capitool.

Dit is een station verder, dan waar de grote menigtes heengaan en onze strategie lukt. We stappen in een helemaal lege trein, die het volgende station alweer vol staat. Het helpt wel het systeem te kennen, want zo hebben we helemaal geen last gehad van de enorme metrodrukte. De atmosfeer n de treinen was, ondanks het ongemak van alle staande mensen, toch ook heel erg goed.

Saskia's pompoen is erg goed gedaan, ik zal er morgenavond een foto van nemen. We hebben nog een tweede pompoen uit te snijden voor morgen. Ik heb nog even geen idee, wat we daarvan gaan maken.

Vanavond is Saskia uitgenodigd door Mary Kate om bij haar Mormoonse kerk te gaan "trunk or treating". De meisjes verkleden zich in onze wasmachine en droger kostuums. Het "trunk" gedeelte is een woordspeling. In plaats van van huis tot huis te gaan, "trick or treaten" de kinderen van auto naar auto. De meeste van de Mormoonse kinderen mogen morgen niet trick or treaten, maar Mary Kate zal wel gaan.


Kai is moe van de Rally en Rick en ik eigenlijk ook. We hebben geen zin om uit te gaan, dus Rick gaat in Vienna proviand halen. Voor mij haalt hij een van mijn favoriete vegetarische maaltijden van Sunflower. Al de gerechten van dit Taiwanese restaurant zijn met vleesvervangers gemaakt, dus ik krijg de rest van mijn gezin daar nooit heen. Hun General Tso's Surprise is echter lekkerder, dan de Chinese equivalent met kip.

Meestal schrijf ik op zaterdag geen apart blog, maar dit weekend is er zoveel gaande, dat ik vandaag een uitzondering maak.
Alle foto's van vandaag staan hier. En een grappige Engelstalige "live" blog over dit evenement hier.

vrijdag, oktober 29, 2010

Cox Farms II

Vannacht hoorde ik het al flink waaien en het werd lekker koud in onze kamer met het raam open. Het weer is dus helemaal omgeslagen. Aan de zon en blauwe lucht is het niet te zien, maar als ik Cosmo uitlaat loop ik flink te rillen!

Op Saskia's school is het vandaag "costume day", ze mogen verkleed komen. Officieel Halloween op school vieren mag niet meer, sinds een of andere rechter heeft bepaald, dat het een religieus feest is. Saskia en Laura gaan als koeien en hebben daar grote lol mee. De hele dag willen mensen hun "uiers" melken.


Sharons klas gaat lekker snel vandaag, ik sta tussen Mai Lan en Lori en die zijn lekker spraakzaam. Zo werken we hard, maar vliegt het uur toch voorbij. Daarna ga ik nog een half uur op de stairmaster, wat ook snel gaat, want mijn boek is spannend. Ik lees veel meer, nu ik een Kindle heb.

Thuis vind ik het berichtje op het antwoordapparaat, waar ik op gehoopt had. De van is eindelijk klaar en ik kan hem wanneer ik wil ophalen. Gelukkig, want er brandt een lichtje in de huurauto, dat de banden te zacht zijn.

Er is enorm veel aan de van gedaan en bij de garage buigen ze voor mij als knipmessen. Het kost ons (gelukkig, want de rekening was anders rond de $1300 geweest) geen cent, zelfs de huurauto wordt kwijtgescholden. Hopelijk is het nu allemaal gemaakt en kan ik volgende week veilig naar Blacksburg rijden.

Sharon heeft vanmiddag een Kokoon party. Ik ben wel benieuwd naar die kleding, dus ga er op de terugweg van de garage langs. Er hangt niets van mijn gading en er is, behalve Sharon, niemand, die ik ken, dus ik voel me even ongemakkelijk. Dan stelt Sharon mij aan iedereen voor en ik word meteen in het groepje opgenomen, zo aardig! Zo leer ik ook weer wat nieuwe mensen uit Vienna kennen.

Er zijn lekkere hapjes en het gesprek gaat voornamelijk over de evenementen dit weekend, de Rally to restore Sanity/Fear en Halloween. Voor ik het weet is er een uur voorbij! Ik voel me nog even schuldig, dat ik er alleen voor de gezelligheid was, maar realiseer me dan, dat er maar een dame echt dingen aanpast.

Na afscheid te hebben genomen, rijd ik naar het metrostation. Morgen worden tenminste 60.000 mensen verwacht bij de rally, dus het zal druk zijn ij de metro vermoed ik. Ik heb een Smartrip permanente kaart, maar haal alvast kaartjes voor Rick en Kai.

Rick belt, dat Katja's Kevertje inderdaad total loss is verklaard. We weten nog niet, wat we ervoor terug zullen krijgen. Nu begint de zoektocht naar een betrouwbare en betaalbare nieuwe auto voor haar, want zonder kan ze niet lang blijven.

Saskia komt uit school en met vier giechelende meiden rijd ik naar Cox Farms in Centreville. Dit is de boerderij, waar alle produkten, die we gisteren fotografeerden, vandaan komen. Ieder jaar wordt daar een groot Fall Festival opgezet met hooiwagenritjes, allerlei glijbanen en andere spelletjes en boerderijdieren.


Ook hier is het weer heel fotogeniek

Met Saskia ben ik hier drie of vier jaar geleden nog geweest, maar Alexandra en Laura waren er voor het laatst in groep 3 en voor Kaylee is het de eerste keer. De meisjes zijn als kinderen zo opgewonden om erheen te gaan.


Lol met elkaar

We betalen entree en dan valt de keuze van de meiden meteen op de hooiwagenrit. Ik ben blij, dat ik een skijack aan heb getrokken, want het is ronduit guur buiten. Op dit open veld gaat de koude wind door merg en been. Het is amper 13 graden, een heel verschil met de 27 graden van gisteren!

We nemen plaats op de houten kar met hooi, die door een tractor wordt getrokken. De rit gaat door de maisvelden van de boerderij en overal staan grappig uit hout gesneden figuren. Soms zijn het karakters uit tekenfilms, maar ook de Clintons, George Bush en Barack Obama staan er.

Buitenaardse wezens rennen op ons af en een heks groet ons kakelend, voor we de tunnel ingaan moet iedereen meezingen met Twinkle Twinkle Little Star. Voor kleintjes is dit natuurlijk magisch, maar de tieners genieten ook zienderogen.

Na een kwartiertje zijn we terug bij het beginpunt. Na de zeug met haar schattige biggetjes te hebben bewonderd, rennen de meisjes naar de hoogste glijbaan. Gillend van het lachen komen ze naar beneden. Mijn handen zijn gevoelloos van de kou, hoe Kaylee in een t-shirt met korte mouwen kan lopen, onvoorstelbaar!


Verderop doen ze nog een paar glijbanen en willen eigenlijk ook het maislabyrint in, maar Laura moet bij vijven thuis zijn, dus daar is (gelukkig, want ik ben intussen een ijspegel) geen tijd voor. We halen nog wat warme chocolademelk en zoeken de gratis pompoen, die met de toegangsprijs komt, uit (voor mij een van die ganzenvormen, die fascineren me) en zoeken dan de van op. Warmte!

Na de andere meisjes thuis te hebben afgezet, maak ik gauw een quesadilla klaar voor Saskia. Zij gaat zich nog warmer aankleden en wordt dan opgehaald door Aoife om naar de footballwedstrijd te gaan. Net als zij vertrekt, komt Kai binnenlopen. Zo gezellig hem weer thuis te hebben.

Rick komt laat uit zijn werk en met zijn drieen gaan we naar Glory Days Grill. Ik ben geobsedeerd door die Vermonter sandwich van hen! Die is zo ontzettend lekker! Sharon gaf me vandaag een pot met zelfgemaakte apple butter, dus ik hoop de sandwich ook hier thuis te maken binnenkort.

donderdag, oktober 28, 2010

Genieten van de herfstkleuren

Als ik Cosmo uitlaat kan ik nota bene om acht uur al zonder jas naar buiten! Het is schitterend weer, de vochtigheid van de afgelopen dagen is compleet weg. De herfstkleuren zijn helemaal op hun hoogtepunt nou, goudgeel, bronsoranje, knalrood en dieprood, de kleuren zijn zo warm en dat tegen een knalblauwe lucht.

Gauw ga ik naar de sportschool, want ik wil zoveel mogelijk van deze laatste zomerachtige dag genieten. De stairmaster voelt zwaar vandaag, dus ik zwoeg door een half uur en ga dan een half uur op de fiets. Ik ben helemaal in mijn boek, vooral omdat het gedeeltelijk over de symboliek, die in de stad Washington is ingebouwd, gaat.

Thuis lijn ik Cosmo gauw aan en loop door de primair gekleurde straten te genieten. Onder mijn emails heb ik "step outside, the graphics are amazing" staan en vandaag gaat dat helemaal op. Ik zou wel duizend foto's kunnen maken, maar ze zouden het geheel nog niet weergeven.

Bij Whole Foods haal ik boodschappen voor vanavond en dit weekend voor de rally in Washington. Kai komt morgenavond thuis, net als Leah en een aantal andere studenten. Helaas moet Katja zaterdagavond werken en zal zij in Blacksburg achterblijven. Ik heb met haar te doen, ze heeft een moeilijke week achter de rug, niet alleen vanwege haar ongeluk.

Zou het vanmiddag voor het laatst dit jaar zijn, dat ik buiten op het deck kan zitten? Het is maar liefst 27 graden in de schaduw! De goudkleurige bomen rond ons huis zorgen voor een warme lichtval. Helaas waait het wel vrij hard, waardoor ik regelmatig word beregend met bladeren.

Intussen heb ik nog niets van de garage vernomen, dus ik ben Luis op. Er blijken meer problemen met de transmissie te zijn en ik zal de van vandaag niet terugkrijgen. De garage betaalt wel voor de huurauto, wat ik erg schappelijk vind. Wat een geluk, dat ik hem nu heb gebracht, hopelijk is hij tegen de tijd, dat ik naar Blacksburg ga volgende week, weer helemaal als nieuw.

Natasja en ik hebben vanmiddag een mini-fotosafari afgesproken. Zij komt hierheen en dan rijden we naar Cox Farms hier in Vienna. Dit is zo'n wegstandje met pompoenen, appels en allerlei plaatselijke produkten, heel fotogeniek.


Bijna een uur zijn we bezig met fotograferen en dan komt er opeens een medewerkster op mij af. Zij beweert, dat het dit jaar niet toegestaan is hier zonder toestemming van de eigenaren te fotograferen. Ik geloof er niets van, maar we hebben meer dan genoeg materiaal, dus het is prima. Ik koop nog een gallon appelcider voor Saskia en dan gaan we weer huiswaarts.


Op het deck drinken Natasja en ik nog wat fris en dan neemt zij afscheid. Zij gaan volgende week naar Nederland, dus we zullen nu even niets samen ondernemen. Onvoorstelbaar, dat het voor ons komende maand vijf jaar geleden is, sinds we voor het laatst in Nederland waren.

Met dit lekkere weer moet er natuurlijk gegrild worden. Rick maakt heerlijke zalm- en cheeseburgers. De Whole Foods zalmburgers zijn zo'n delicatesse, ik eet de mijne hapje voor klein hapje om hem niet te snel op te laten zijn. Rick en ik eten er spinazie bij, het is me nog niet gelukt Saskia daar warm voor te maken.

Terwijl we The Big Bang Theory zitten te kijken gaat de deurbel. Rick doet open, maar er is niemand. Er staat een zakje met snoep voor de deur en Saskia is nu "BOOed". Dit is een Halloween traditie en nu "moet" Saskia twee andere families in de buurt een "BOO" zakje brengen. Dat wordt sommige jaren nog best moeilijk, omdat je maar een keer geBOOed mag worden. We zullen er morgen dus meteen aangaan.

Alle foto's van vandaag staan hier.

woensdag, oktober 27, 2010

Ongewoon warm

Midden in de nacht word ik wakker van keiharde regen op het dak en dat is ongewoon. Er is echter geen donder en bliksem en gelukkig al helemaal geen tornado's. Deze zware weerssystemen (het was de zwaarste storm ooit in en rond Chicago) verzwakken vaak, als ze over de Appalachen komen. Wat dat betreft zitten we hier vrij beschermd.

Het regent nog steeds als we opstaan, dus ik doe het lekker rustig aan. Als ik mijn derde kop koffie zit te drinken, gaat mijn mobieltje. Ik denk (want herken het nummer niet), dat het de Toyota garage is en bereid me voor op een of ander hoog bedrag voor een reparatie.

Het is inderdaad Luis, mijn Toyota "service adviser", die mij mededeelt, dat de transmissie van de van lekt. Oei, dat is geen goed nieuws, want zonder transmissie is een automaat niets! Ben ik even blij, dat ik de van, voor ik volgende week naar Blacksburg rijd, heb weggebracht! Ik vind het wel slecht voor een amper drie jaar oude Toyota. Gelukkig valt alles onder de garantie en wordt zelfs de huurauto voor me betaald. Als het goed is kan ik de van morgen weer ophalen.

Bij Anytime Fitness doe ik een uur op de crosstrainer. Intussen is het droog en laat de zon zich af en toe zien. Het is zo ongewoon warm buiten, dat ik besluit de rest van mijn cardio tijdens een wandeling met Cosmo te doen. Ik heb het nota bene in mijn t-shirt en sportshort nog warm, zo vreemd zo laat in oktober! Net als we de cul de sac inlopen begint het te spatten en ik ben nog geen seconde binnen, als de zondvloed losbarst. Oei, even vergeten op de radar te kijken, maar we zijn veilig.

Meteen worden er overstromingswaarschuwingen gegeven en hebben we weer een "tornado watch" tot acht uur vanavond. Ik verwacht Laura voor een massage, dus besluit een lekkere "Jack O Lantern" brood en rauwkost lunch te maken.

Er ligt nog een Slankie met magere ham in de ijskast uit Aruba en die smaakt heerlijk op de fel oranje sneedjes brood. Er worden door deze bakkerij geen kunstmatige stoffen gebruikt, dus ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ze die diep oranje kleur en het zwart voor het gezicht voor elkaar hebben gekregen. Zal wel een geheim recept zijn.

Op mijn kalender staat, dat Laura om een uur zou komen voor een massage. Als ze er om half twee nog niet is, besluit ik maar eens te bellen. Ik krijg een duidelijk doodzieke Laura aan de lijn, die een berichtje op mijn mobieltje heeft achtergelaten, wat ik om de een of andere reden nog niet heb.

Laura wil nu morgen komen, maar ze klinkt zo ziek, dat ik daar niet zo'n zin in heb. We spreken af, dat ze me volgende week zal bellen. Gelukkig voel ik me met dit warmere weer niet zo slecht, dus heb geen enorme behoefte aan een massage.

De enorme regen is inmiddels weer weggetrokken, dus ik ga wat boodschappen doen. Ik heb een Nederlandse vriendin beloofd een pakje naar haar door te sturen. Onze pakmaterialen zijn op, dus ik haal bij Rite Aid een nieuw voorraadje. Daarna breng ik het zo secuur mogelijk ingepakt naar het postkantoor.

De US Postal Service leidt ieder kwartaal weer verlies, maar ik vind het oneerlijk, dat ze dat op de internationale klanten willen verhalen. Het is echt geen wonder, dat Amerikaanse bedrijven meestal niet naar het buitenland verschepen. Het is werkelijk belachelijk duur!! Lang leve het internet, zo bestel ik bij Canadese websites voor mijn Canadese familie en Nederlandse websites voor de Nederlandse kant.

Na nog een flinke regenbui op weg naar huis komt de zon helemaal tevoorschijn. Het is 24 graden en ik ga op het deck zitten met mijn laptop om America's Next Top Model te kijken. De tulpenbomen om ons huis lijken in de gloed van de ondergaande zon wel goud. Prachtig!


Meer herfstkleuren in onze buurt

Saskia is tot later vanavond op pad. Na school zou ze Shannon helpen met de schooluitvoering, waar Shannon meewerkt aan de decors. Daarna brengt Shannons moeder ze naar de Halloween parade hier in Vienna. Gistermiddag zag ik al stoelen en dekens liggen van mensen, die hun plek alvast reserveerden. Die moeten vannacht flink natgerekend zijn.

Het is alweer jaren geleden, dat ik die Halloween parade heb gezien. Rick heeft er ook absoluut geen interesse in. Het is meestal meer een sociaal iets voor de tieners, dan echt parade kijken. Er zijn ons teveel politieke gedoetjes, want op dinsdag zijn de verkiezingen. Het hele Halloween thema wordt daardoor naar de achtergrond gedrukt.

Toen Saskia aankondigde er vanavond dus niet te zijn, zag ik mijn kans schoon. De restaurantketen Clyde's adverteert al weken met een kreeft special voor $18,95. Ik ben dol op kreeft, dus haal Rick over daar vanavond heen te gaan.

We krijgen een leuk tafeltje en beginnen met het scallop voorafje. We krijgen ieder een scallop (groot!) met Parma ham, cantarellen (die ik al een tijd niet heb geproefd) en een lekker sausje. Ieder hapje smaakt goddelijk en dit is wat een voorafje moet zijn: klein, maar krachtig.

Bij een kreeftmaaltijd horen een foute slab, notenkraker en doekjes, om naderhand je handen mee schoon te maken. Rick neemt een foto van mij in slab, erg elegant.


Die slab doet het helemaal

De kreeft is al gekraakt, dus de notenkraker heb ik niet nodig. Ik probeer een stukje met de gesmolten boter, die er altijd bij wordt geleverd, en dat is inderdaad subliem. Het gros van het beest eet ik echter zonder en het is allemaal even lekker. Ik zou er iedere avond wel een opkunnen!

De bijgerechten zijn cole slaw (van het Nederlandse "koolsla") en frietjes. Die cole slaw kan me gestolen worden, maar de frietjes zien er zo Nederlands uit, dat ik gewoon mayonnaise moet hebben. Eigenlijk blijken ze wat droog te zijn, maar de mayo maakt alles goed. Frietjes met ketchup zijn het toch nooit echt voor mij geworden na al die jaren. Grappig genoeg vinden Kai en Saskia friet met mayonnaise ook veel lekkerder.

Arme Saskia heeft nog heel wat huiswerk te maken na de parade. Ik kijk verder naar America's Next Top Model, want ik loop een aantal afleveringen achter. Het valt me op, hoeveel meer "glamour" er is in de Amerikaanse versie vergeleken met de Benelux versie. Ook lijkt de Amerikaanse versie dit keer een stuk professioneler. De meisjes zouden stuk voor stuk goede modellen zijn.

Rick en ik zijn van plan zaterdag naar de rally van Jon Stewart te gaan. Hieronder een grappig stukje uit zijn show over Washington:

The Daily Show With Jon StewartMon - Thurs 11p / 10c
Indecision 2010 - Extreme Makeover DC Edition
www.thedailyshow.com
Daily Show Full EpisodesPolitical HumorRally to Restore Sanity

dinsdag, oktober 26, 2010

Wild weer

Als ik opsta is het mooi zonnig weer en al achttien graden. Dat is natuurlijk heel ongewoon voor 26 oktober, dus ik overweeg mijn voorgenomen uur bij de sportschool te vervangen door een lange wandeling met Cosmo. Tegen de tijd, dat mijn ontbijt op is, ziet het er echter zo dreigend uit, dat ik toch maar binnen ga sporten.

Gelukkig heb ik alweer een boeiend boek, "The Fire" van Katherine Neville, dus het uur op de stairmaster gaat snel voorbij. Dit boek gaat ook een beetje over de symboliek, die in de stad Washington verborgen ligt. Als ik eens tijd heb, wil ik daar meer over schrijven. Er is allerlei mysterieus aan onze vrij "nieuwe" hoofdstad. "The Lost Symbol" van Dan Brown gaat daar ook al over. Het is een van de redenen, dat ik zo gefascineerd ben door deze stad.

Deze hele week bakt de Great Harvest Bread Company een heus Jack O Lantern brood. Vorig jaar kocht ik er een, maar die hebben we nooit kunnen proeven, want die verdween zonder een kruimel over te laten, in Cosmo's maag. Saskia kon dus niet wachten er dit jaar een te proberen. Dat wordt mijn eerste boodschap in Vienna. Ik kies een brood met een flinke grijns.

Dan loop ik naar The Pure Pasty Co om voor vanavond pasties te halen. Rick is erg nieuwsgierig, hoe die smaken, en ik hoop, dat Saskia ze ook lekker vindt. Voor Rick en mij neem ik een traditionele en voor Saskia een Philly cheesesteak mee. Alweer staat er een rij, dit bedrijfje is in korte tijd heel populair geworden.

Daarna las ik nog een snelle stop in bij Whole Foods, waar ik zoals (bijna) altijd mijn buurvrouw Laurie zie. Zij is een ex-Hokie en vraagt dus iedere keer, hoe het met Katja bij Virginia Tech gaat. Het verbaast me telkens weer, dat Amerikanen hun hele verder leven bij "hun" college blijven "horen". Virginia Tech alumni zijn rijkelijk vertegenwoordigd in onze omgeving.

Aangezien zijn wandeling erbij inschoot, besluit ik Cosmo op een uitje naar het hondenpark te trakteren. Daar zijn nog twee andere mensen en maar liefst dertien andere honden aanwezig! Een meisje blijkt bij twaalf van die honden te horen, duidelijk een "doggie day care".

Cosmo heeft echter maar nauwelijks interesse voor de andere honden, iets, wat me vorige keer hier ook al opviel. Hij snuffelt wel wat, maar spelen, ho maar. Hij wordt vier over een paar weken, zou hij nu al te oud zijn daarvoor?

Net als ik terug naar huis rijd, belt Saskia, dat ze de schoolbus heeft gemist. Dat komt mooi uit, want ik ben nog geen vijf minuten bij haar school vandaan. De school is net uit, dus ik moet langs een tiental vertrekkende schoolbussen aan de ene kant en tieners, die rustig midden op straat lopen aan de andere kant. Ik verbaas me over de kleding van sommige meisjes, vooral de hakken, die zeker tien centimeter hoog zijn! Kennelijk is dat mode!

De Toyota Sienna moet zijn dertigduizend mijl beurt hebben.  Ik breng hem naar Koons Tysons Toyota, zodat hij morgen zijn beurt kan krijgen.  Die zal ongeveer vijf uur duren, dus ik heb een auto gehuurd.  Ik krijg een moderne Toyota Corolla mee.  Daar zit zelfs een GPS is!  "You've come a long way, baby!" Voor ik een minivan kreeg, had ik een Corolla, veel minder sportief, dan degene, waarin ik vandaag rijd!

In het middenwesten van het land is het noodweer, hoor ik al de hele dag op de radio. Het wordt de Cycloon van de Grote Meren genoemd, de ergste storm in 70 jaar in Chicago en omgeving. Ook in Alabama bij Christine zijn er tornado warnings, waardoor zij schrijft de hele middag in de badkamer (binnenste kamer van hun huis) te hebben doorgebracht.

Hier is het ongekend warm. De rest van de middag ga ik dan ook, ondanks de dreigende bewolking, buiten zitten lezen. Vannacht moet dat zware weer hier ook komen, we hebben al een "tornado watch". Hopelijk zal het niet zover komen!

Rick vindt zijn pasty heerlijk en ik de mijne ook. Voor Saskia had ik bij nader inzien ook beter een traditionele kunnen nemen, want in de Philly cheesesteak zit veel ui en paprika, waar zij niet van houdt.  Na het eten kijken we naar de Rocky Horror Picture Show versie van Glee, die me eigenlijk weinig zegt, want ik ken die film uit de jaren zeventig helemaal niet.

Intussen stuurt Katja mij foto's van haar Kevertje. Ze ging er vandaag heen om haar spullen uit de auto te halen. Het ziet er niet goed uit. Eeuwige optimist Rick wil nog niet aan een "total loss", maar kijkend naar de schade (vooral de twee airbags en het gedraaide wiel) en wetend, wat de auto waard is, vrees ik het ergste.

Hopelijk blijft het vannacht redelijk rustig. Als ik op de radar kijk word ik er niet vrolijk van. Maar vaak woedt het het ergste boven de bergen en krijgen wij een mindere versie. Dat zou ons goed uitkomen, want we willen ongestoord slapen.

maandag, oktober 25, 2010

Een "Vietnamees" middagje

In ons onderbewustzijn zijn Rick en ik kennelijk toch wel bezig met Katja's ongeluk en wat er had kunnen gebeuren. Rick droomde zaterdagnacht, dat Katja verdronk en hij haar niet meer kon reanimeren. Vannacht droomde ik, dat ik Devon (mijn 20-jarige stiefneef, wat hij in de droom deed ontgaat me), Katja en Saskia moest redden van een gijzeling. Devon en Saskia werden doodgeschoten en ik werd wakker denkend, dat ik mijn Sas nooit meer zou zien, verschrikkelijk.

Zo'n droom blijft dan de hele dag een beetje bij me hangen. Toen Katja zo overstuur belde zaterdag, bleef ik heel rustig. Die reactie heb ik eigenlijk altijd, als er iets aan de hand is. Pas later komt de realiteit dan aan.

Na een half uur gewichten en een half uur stairmaster wil ik naar buiten. Soms komen de vier muren van de sportschool op me af. Helaas is de zon van eerder vanochtend achter de wolken verdwenen, maar het is heel aangenaam warm buiten.

De herfstkleuren in de buurt zijn op het moment prachtig, dus ik neem Cosmo mee uit. Ik parkeer bij het Community Center om eens een ander deel van Vienna te verkennen. Eens kijken of men elders ook leuke Halloweenversieringen heeft. Het is ronduit warm, want ik heb lange mouwen aan, maar zeker genieten dit late nazomerweer met alle kleuren om ons heen.


Met mijn kleine toestelletje genomen, maar het geeft een idee

Als ik het huis weer inloop, gaat net de telefoon. Het is onze verzekeringsagente over Katja's auto. Gelukkig zal, op ons eigen risico na, alles betaald worden, maar er bestaat een kans, dat onze premie omhoog zal gaan. Hopelijk valt het mee. Naarder is, dat de agente, bij het horen, dat de airbag uit is gegaan, denkt, dat het wellicht een total loss zal worden. Katja is zo dol op haar Kevertje, ik hoop echt, dat dat niet zo is!

Inmiddels is het al na enen en ik verga van de honger. Mijn ontbijtyoghurtje is allang verteerd. Na het niet zo leuke telefoontje heb ik zin in "comfort food". Meteen denk ik aan de lekkere soep van Pho Thang Long. Omdat het al zo laat is, besluit ik in het restaurant te eten. Gelukkig ben ik lang niet de enige, die alleen eet.

Nu ik toch in dit winkelcentrum ben, besluit ik nog wat langer in het gezelschap van Vietnamezen te blijven en mijn nagels te laten doen. Thu en T. zijn er vandaag niet, dus ik krijg een nieuwe styliste, Lily. Ik weet bijna zeker, dat dat niet haar Vietnamese naam is, maar durf het niet te vragen. In ieder geval heeft zij dan een originelere naam gekozen, dan Trudy, Mary of Jackie. Na een uurtje zien mijn handen en tenen er weer keurig uit.

Saskia is inmiddels ook thuis en gelukkig nog springlevend. Zij wil graag haar lunches mee naar school nemen deze week, dus we gaan samen naar Safeway. Nu we met zijn drieen zijn, hebben we meestal niet genoeg nodig voor Peapod en in persoon winkelen met Saskia vind ik ook stiekem leuker en gezelliger.

We zetten de moeder-dochter gezelligheid thuis nog even door met het kijken naar de eerste Benelux top model aflevering in Aruba. Hartstikke leuk, we herkennen allerlei plekjes en de dames logeren in het Hyatt hotel daar, een van de duurste! Ik vind het ook leuk te zien, dat Saskia het allemaal moeiteloos volgt. Haar Nederlands doorspekt ze met allerlei anglicismes, maar als het erop aankomt is de basis solide.


Saskia's schoolfoto vind ik dit jaar erg goed gelukt

Vanavond eten we lekker makkelijk taco's. Op tv zijn onze favoriete sitcoms, vooral Rules of Engagement wordt steeds meer de moeite waard.

Onderstaand filmpje is zo bijzonder. De liefde straalt gewoon van de leeuw af:

zondag, oktober 24, 2010

Maryland Renaissance Festival

Zaterdag


Het belooft een schitterende, bijna zomerse dag te worden, perfect dus voor onze jaarlijkse trek naar het Maryland Renaissance Festival. Dit is het laatste weekend, dat het festival wordt gehouden en zo laat zijn we nog nooit gegaan. Kai wilde echter graag mee, dus we hebben gewacht tot hij thuis was. Heel vriendelijk dus van het weer om zo goed mee te werken!

Gistermiddag vroeg Kai, of we dit weekend ook donuts als ontbijt konden eten. Daar heeft de rest van ons ook wel weer eens zin in, dus we brengen ons jaarlijkse (of zo) bezoek aan Dunkin Donuts op weg naar Maryland.

Eigenlijk ben ik absoluut geen donutfan. Ze zijn me veel te zoet. Ik overweeg dus ook even om iets hartigs te nemen. Dunkin Donuts verkoopt allang niet meer alleen donuts. De chocolade "French crullers" (waarom die Frans zijn, geen idee, ik heb ze in Frankrijk zeker nooit gezien) zien er echter wel lekker uit. Daar kies ik er dus een van. Die zijn iets minder zoet, dan de andere donuts.

De anderen kiezen zulke caloriebommen als "Boston cream", "apple spice" en jelly. Ach, dat moet ook eens per jaar eens kunnen. Rick koopt een dozijn, zodat Kai er straks nog wat mee naar school kan nemen.

Er is bijna geen verkeer op de Beltway naar Maryland (wou, dat dat altijd zo was!). Ik bel Katja om te kijken, hoe het gaat, en ze heeft in ieder geval geen pijn ergens. Ze gaat toch werken vandaag, haar collega leent zijn auto aan haar.

Na een uurtje rijden we het veld van het Renaissance Festival op. Dit festival wordt gehouden in een permanent "Middeleeuws" dorpje met o.a. vakwerkhuisjes en een steektoernooiterrein. Het is prachtig gelegen midden in een bos.

Heel veel mensen komen in Middeleeuwse costuums verkleed naar het festival, waardoor mijn camera overuren maakt. Sommige costuums zijn zo mooi, die moeten honderden dollars gekost hebben. Anderen kan ik met de beste wil van de wereld niet mooi noemen.

Vooral de wulpse "wenches" met topjes, waarbij het topje maar net boven de tepellijn uitkomt, zien er eigenlijk niet uit. Omdat ik mijn foto's deel op de Facebook pagina van het festival, weerhoud ik me ervan foto's van de ergste gevallen te nemen.


Zo stel je je Hendrik de Achtste voor, toch?

Er is van alles te doen bij het festival. Spelletjes, shows, "musea" en er wordt heerlijk eten verkocht. Kai en Saskia beginnen met "kruisboogschieten", met een boog moeten ze pingpongballen in een gat schieten. Dat valt niet mee en ze winnen helaas niets.


Let op de muis in haar decollete

Dan gaan we naar een comedy show van "Puke en Snot" luisteren. Het is een leuk heen en weer gevolley van gekke opmerkingen. We liggen zo af en toe dubbel om de heren!

De donuts zijn alweer verteerd, dus na de show gaan we op zoek naar wat te eten. De kinderen en Rick weten hun favorieten meteen te vinden: gefrituurde augurken, zoete aardappel frietjes, kaasbrood, een steak sandwich en heerlijke chocolate chip koekjes. Gezond is het niet, maar wel heel erg lekker!

Zoals altijd haal ik een kop Maryland crab soep in een uitgehold broodje en daarbij een glaasje Mead, heerlijk! Een ding, waar we geen van allen nog ooit aan begonnen zijn, zijn de enorme kalkoenpoten, waar iedereen op loopt te kluiven. We merken een groot voordeel van later in het jaar gaan: de anders ruimschoots aanwezige wespen zijn er helemaal niet.

Met volle magen gaan we het festival verder verkennen. Zo af en toe kijken we in een winkeltje, maar de meeste dingen zijn handgemaakt en daarom peperduur. Bovendien komen we hier al meer dan twintig jaar, dus de leukste dingen heb ik al (ik ben dol op fantasiefiguren).

Kai en Rick wagen zich aan het messen gooien en Kai wint zowaar een gratis tochtje door het labyrinth. We kopen kaartjes voor de Chamber of Wonder, waar we onder anderen een levende tweekoppige waterschildpad en andere rariteiten zien.

Het steektoernooi is net begonnen en daarvan wil ik eigenlijk ook wel een paar foto's. Alleen staan de toeschouwers rijen dik en kom ik er niet boven uit. Een paar vriendelijke mensen laten me voor, zodat ik een paar plaatjes kan schieten. Volgend jaar moeten we er echt eens op tijd heengaan. Het ziet er spectaculair uit en om de een of andere reden missen we het begin altijd.

Kai en Saskia gaan door het labyrinth, dat nog best moeilijk blijkt te zijn. In de oesterbar drinken we nog even wat en bestel ik een half dozijn oesters, die lekker groot zijn. De anderen hebben het daarna wel gezien, terwijl ik er nog uren fotograferend rond had kunnen lopen. Het blijft een van mijn favoriete evenementen van het jaar.


Mijn schatten (-1)

Thuis gaan we even lekker in de tuin zitten. Katja komt online en vertelt, dat ze nog wel erg overstuur is. Ze moest de hele tijd huilen en haar klanten kregen medelijden met haar, waardoor ze meer fooi kreeg, dan gewoonlijk. Katja is bang, dat ze haar kevertje niet terug zal krijgen. Hopelijk wordt die niet total loss verklaard.

Kai wil vanavond erg graag naar het Hard Times Cafe en daar hebben we allemaal wel zin in. Dit simpele en gezellige restaurant heeft de beste chili's! Mijn favoriet is de Texas chili en dan wel over salade, zodat het nog een beetje licht is.

Kai en Rick duiken thuis de basement in om hun liefdesaffaire met de X-Box door te zetten. Saskia verkleedt zich met Shannon in ons enorme handboeiencostuum. Ze gaan naar de Mormonendans met Mary Kate. Ik kijk naar The Ugly Truth en When in Rome, beiden heb ik al gezien, maar ze blijven leuk.

Zondag

Ondanks mijn voornemen om op tijd naar bed te gaan, werd het gisteravond toch weer laat. We wachtten op Saskia en die kwam pas na middernacht thuis. Ik weet, dat dat in Nederland heel gewoon is, maar hier zijn zulk soort dansen meestal voor middernacht afgelopen, zeker degenen, die door een kerkgemeenschap worden georganiseerd. We zijn dan ook verbaasd over de "frivoliteit" van de Mormonen.

Vanochtend slapen we dan ook allemaal lekker uit. Rick gaat Starbucks halen en het is alweer lekker warm en zonnig weer. In het zonnetje op het deck eten we met zijn viertjes ontbijt. Dat is toch wel heel bijzonder op 24 oktober!

Vorige week werd mijn vriendin Mary vijftig en haar man David heeft een lunch voor haar georganiseerd. Mary is dol op Vera Bradley, dus ik ga eens kijken wat voor leuks de Dandelion Patch voor haar heeft. Ik kies een leuk bureausetje met kaarten en een pen. Zelf heb ik nog niets van Vera Bradley, maar ik vind het wel leuk.

Rick en ik lopen naar het huis van David en Mary, waar de party al in volle gang is. Het is inmiddels lunchtijd en er staat allerlei lekkers op tafel. Ik doe me tegoed aan wat van de French toast casserole en een heerlijke zelfgemaakte empanada. David serveert er heerlijke Bloody Mary (toepasselijk!)'s bij.

Iedereen zit ook hier weer buiten. Zo vaak lees ik van anderen, dat hun Amerikaanse buren nooit buiten zitten, dat is hier wel het geval. We kletsen gezellig bij met mensen uit de buurt, die we al een tijdje niet hebben gezien. Bijna iedereen heeft collegestudenten, dus we hebben heel wat gemeen.

Na een uurtje worden we allemaal naar beneden geroepen voor de cake. Leuk is, dat Mary's vriendin Patty, die op dezelfde dag is geboren en die al "vanaf haar geboorte" haar vriendin is, er ook is. De cake is dus half voor haar. We zingen Happy Birthday en Rick heeft nog plaats voor een stuk cake. Dat is aan mij niet besteed. Dan nemen we afscheid, want Kai gaat over een paar uur weg en Rick moet nog wat dingen met zijn auto doen.

Terwijl Rick en Kai aan Kais auto werken, installeer ik me met de Margrieten, die ik van Karin heb gekregen, op het deck. Het is werkelijk super om zo laat in oktober nog buiten te kunnen zitten. De bomen beginnen hier nu ook flink te verkleuren en door het gele is de lichtval ook zo gezellig warm.

Voor we het weten is het vier uur en weer tijd om afscheid van Kai te nemen. Hij gaat Charlie ophalen en dan rijden ze samen weer terug naar Richmond. Ik hoop van harte, dat Kai het initiatief gaat nemen met een paar jongens, die hem leuk lijken, op zijn verdieping. Wij kunnen alleen maar advies geven, hij moet het zelf opvolgen. Gelukkig zal Kai binnenkort weer thuiskomen voor een weekend, dus lang hoeven we hem niet te missen.

Shannon en Saskia hebben vanmiddag samen huiswerk gemaakt, wat aardig veel was. Rick stelt voor naar Glory Days Grill te gaan. Daar zijn de meisjes ook meteen voor te vinden. Shannon begint een tweede Leah te worden, een meisje, dat erg goed in ons gezin past.

Dit is een echt sportrestaurant, dus op alle tv's zijn footballwedstrijden te zien. Ik weet echter al, dat "mijn" Redskins hebben gewonnen vandaag.

Er staan wat nieuwe dingen op het menu en ik probeer eens wat zij de "Vermonter" sandwich noemen (wellicht dezelfde reden, dat het Filet Americain heet, terwijl je dat niet hier in de VS vindt, want ik vind nergens online zo'n Vermont cuisine).

Het is een krentenboterham met appelboter (niet hetzelfde als appelstroop), daarop ham, dan partjes Granny Smith appel en daarop cheddarkaas gesmolten. Ik moet zeggen, het is een heel smakelijke combinatie!

Zo eindigt weer een heerlijk weekend. Het zal de komende dagen nog lekker warm blijven, maar wel regenachtig. Ik ben dus blij, dat we vandaag van alle zonneschijn hebben genoten. Een week voor Halloween is het, onze overburen hebben hun tuin vandaag ook "vergriezeld" en Rick en ik hebben onze heksjes goed neergezet. Ik denk ook een idee te hebben voor een costuum. Ik heb er weer heel veel zin in!

Alle foto's van het Renaissance Festival staan hier.

vrijdag, oktober 22, 2010

Eindelijk zien we de film, die we opgenomen hebben zien worden

Rick komt klagend boven, want hij moest Saskia alweer naar de busstop rijden, omdat ze laat was. Ik kan het haar eigenlijk niet kwalijk nemen, het is niet niets om iedere ochtend zo vroeg op te moeten. Tegen het einde van de week is ze duidelijk op.

Het is alweer schitterend weer, maar oh zo koud, als ik naar buiten stap om Cosmo uit te laten. Voor het eerst dit jaar doe ik een jasje aan naar de sportschool. Meestal ren ik gewoon even naar binnen, maar vanochtend is het te koud voor mijn spieren. Dit langzame afglijden naar de winter vind ik maar zeer matig (maar natuurlijk niet tegen te houden)!

Sharons core training is druk bezocht vanochtend. Anderen hadden na vrijdag net als ik last van hun schouders, dus vandaag ontziet Sharon die spiergroep wat. Het is me al vaker opgevallen, dat zij dol is op schouderoefeningen. Haar schouders zien er dan ook zeer gespierd uit. Vanwege mijn nek- en rugproblemen moet ik uitkijken niet teveel gewicht te gebruiken.

Het uur gaat snel voorbij met lekker veel geklets en ik heb, ondanks het schouder ontzien, het gevoel hard te werken. Vooral de been- en buikspieren krijgen aandacht, altijd goed. Na afloop lees ik nog een half uur op de stairmaster.

Thuis is Kai ook weer op en we nemen Cosmo mee naar het hondenpark. Cosmo rent lekker met een poedel, die terecht Copper heet, want die kleur heeft hij ook. Er komen steeds meer honden bij, maar Cosmo hangt maar een beetje bij ons rond. Hij wordt volgende maand vier, zou hij nu al bezadigd worden? Hij verveelt zich duidelijk, dus we nemen hem maar weer mee naar huis.

Net als wanneer Katja thuis is, is het deze dagen aan Kai om te kiezen wat en waar te eten. Hij heeft bagels gemist, dus we gaan naar Manhattan Bagel voor lunch. Daar hebben ze nu dunne bagels, die perfect zijn voor mij, want meestal eet ik de helft van de bagel niet. Met zalm, low fat cream cheese (maar een dun laagje, want zo'n dikke laag vind ik niets), tomaat, ui en kappertjes is het een delicatesse.

Het is vandaag wat koel en winderig, maar voor op de stoep in het zonnetje goed uit te houden. Daar eten we dan ook samen onze lunch op. Met Kai is het altijd een rustige stilte. Zo af en toe delen we eens een gedachte, maar verder is het gewoon samen zijn genoeg. Heel anders, dan met de meisjes, die van alles kwijt willen, als we samen zijn.

Saskia komt thuis met een hele rits vrienden en vriendinnen en gaat in de basement naar Goosebumps films kijken. Natuurlijk hoort daar microwave popcorn bij en allerlei soda's. Ik geef ze ook geld voor pizza, want wij zullen bij de mall eten vanavond.

Kai rijdt ons tweeen bekwaam naar de mall. Daar zien we Rick, die uit Washington moest komen. We zijn erg vroeg voor de film, dus Rick stelt voor een biertje bij Gordon Biersch te gaan drinken. Hier in Virginia mag Kai ook aan de bar zitten, maar moet een niet-alcoholisch drankje bestellen.

In de bioscoop krijgen we onze favoriete zitplaatsen, waar we onze voeten op de railing kunnen zetten. Er zijn een heel aantal previews (hoe noem je die in het Nederlands en heb je die tegenwoordig in de bioscopen daar?), komende films, dus. Geen van allen zijn het films, waar ik warm voor zal lopen, dus ik begin me zorgen om de hoofdfilm te maken.

Gelukkig zijn die ongegrond, want het is werkelijk een heel leuke film. Een goede mix van actie, romance, humor en bekende acteurs is het. Het is vooral leuk om de scene, die wij in de lente in New Orleans
gefilmd zagen worden, op het witte doek te zien.

Eigenlijk doet Bruce Willis mij nooit iets met zijn kale hoofd, maar in deze film vind ik hem opeens wel sexy. Morgan Freeman is altijd een super goede acteur en ook de andere "oud gedienden" doen het goed. Al met al een aanrader deze film, dat is zeker.

Het enige nadeel was, dat ik de hele tijd honger had. Kai's keuze voor het avondeten is Gordon Biersch, dus daar gaan we weer heen. Ik bestel de garnalen en kreeft taco's, die heerlijk zijn. De anderen smullen ook. Als we de rekening krijgen, zegt de serveerder erbij, dat er geen haast is. Dit heb ik al vaker gehoord de laatste tijd, misschien toch het idee, dat sommige mensen willen natafelen?

Kai wil nog graag een trui kopen, dus we gaan naar PacSun, maar daar vindt hij niets. Bij een andere nieuwe zaak, waar ik de naam even van kwijt ben, vindt hij wel wat hij zoekt. Bij Barnes and Nobles kijken we nog even naar de laatste nieuwe uitgaven en gaan dan huiswaarts.

Saskia is intussen ook naar de film en komt net thuis, als ik een huilende Katja aan de telefoon heb. Katja was op weg naar huis na haar werk, toen ze een politieauto achter zich zag. Daar lette ze net iets te lang op en reed toen in op een geparkeerde auto. In haar Kevertje kwamen de airbags uit, maar de andere auto heeft niet zoveel schade.

Het duurt even voor ik Katja een beetje gekalmeerd heb. Haar autootje wordt weggesleept en de ambulance, die voor haar was gekomen, gaat ook weer weg. Ik probeer haar ervan te overtuigen, dat een "ongeluk" niet voor niets zo heet en dat niemand gewond is. Materiele schade is vervelend, maar te overkomen.

Rick en ik zijn helemaal opgelucht, dat het niet erger was. Om Katja zo overstuur te horen en dan zo ver weg te zijn is niet makkelijk. Ik zou zo in de auto willen springen om haar bij te staan, maar 400 kilometer is dan niet zo makkelijk te overbruggen. Bah!

donderdag, oktober 21, 2010

Burke Lake met Kai en Cosmo

Het fijne van dit klimaat is, dat slecht weer meestal niet langer dan een dag duurt. We worden wakker met stralende zon en knalblauwe lucht. Het is nu 's nachts wel koud, maar dat betekent, dat we met open ramen kunnen slapen en de airco niet aan hoeft.

Gisteren heb ik met Kai afgesproken hem om negen uur te wekken. Hij is degene, die net als ik, enorm van de natuur kan genieten, dus we hebben afgesproken naar Burke Lake te gaan. Als het goed is zijn de herfstkleuren al erg mooi langs het meer.

Met Cosmo rijden we naar het park een kwartiertje verderop. De eerste blik op het meer is al adembenemend. Het is vrijwel windstil en de kleuren zijn onvoorstelbaar fel! Natuurlijk werkt mijn fototoestel weer overtijd.


We lopen de bijna acht kilometer rond het weer, genietend van de omgeving. We vinden een paar mooie paddestoelen en zien felblauwe blue jays in de bomen. Cosmo vermaakt zich met het jagen op alle eekhoorns en chipmunks en schildpadjes zonnen op boomstammen in het water. Tussendoor zijn de uitzichten over het meer adembenemend.


Onderweg komen we allerlei vriendelijk groetende mensen tegen. Een man zit op een bankje, dat het meer overziet, en vraagt, of we de bald eagle (zeearend) en osprey (visarend) hebben gezien. Dat hebben we niet, want we liepen de hele tijd met dicht bos boven ons hoofd. De man vertelt, dat hij hier iedere ochtend komt om zijn "arend fix" te krijgen. Deze vogels blijken hier altijd rond te vliegen! Daar ga ik voortaan dus beter op letten.


Na bijna twee uur zijn we terug bij de van. Onderweg hebben Kai en ik een goed gesprek gehad. Het blijkt, dat C. zijn kamergenoot, nog steeds niet happy is daar bij VCU. Hij denkt erover naar een andere school over te stappen.

Kai is daar natuurlijk helemaal niet blij mee, want dan zal hij praktisch alleen overblijven. Ik hoop ook, dat het niet zal gebeuren. C. zal, als hij zelf niet achter vriendschappen aangaat, overal tegen hetzelfde probleem aanlopen. Voor Kai zou dat ook moeilijk zijn, want ze eten iedere avond samen en dan zou hij alleen op zijn kamer achter blijven. Ik druk hem op het hart contact met andere jongens te zoeken, maar hij is bang voor afwijzing en ik kan het niet voor hem doen (helaas).

Thuis nemen we gauw een douche en gaan dan lunch halen. In Vienna is net een nieuw Cornish pasty restaurant geopend. Het wordt gerund door een paar Britse chefs en is in korte tijd enorm populair geworden. Ik herinner me van vele jaren geleden nog de heerlijke Cornish pasties in Cornwall dus ben heel benieuwd. Kai houdt ook wel van dat soort eten, dus is er meteen voor te vinden.

Er staat een flinke rij voor ons bij Pure Pasty Co, als we aankomen, terwijl het al tegen half twee loopt. Helaas zijn de traditionele pasties op, dus ik neem een "Chicken Provencal" (kip, champignons en prei) en Kai een Philly Cheesesteak. Ze verkopen ook wat Britse produkten en Kai is dol op shortbread, dus dat nemen we ook mee.

Eigenlijk wilde ik het daar opeten, maar er blijken geen tafeltjes te zijn. Het is enkel carry out. Dan gaan we maar thuis eten, is ook gezellig. De ophef in de media over dit restaurant is niet voor niets. Ik heb zelden zo'n lekkere pastei gegeten! Nu moet ik wel terug voor de traditionele pasty om te zien of die net is, als in mijn herinnering. Te vaak hier eten zal niet gaan, want daar kan mijn lijn niet tegen!

Het is inmiddels twintig graden, dus ik ga voor het huis in het zonnetje de Margrieten, die ik net van Karin heb gekregen, lezen. Ik probeer Kai ook naar buiten te krijgen, maar die prefereert de X-Box. We hebben voor ons doen ook al veel tijd samen doorgebracht vandaag.

Saskia komt thuis en heeft haar proefwerken gelukkig goed gemaakt. Dan komt zo'n grote broer toch goed van pas. Ik breng haar naar personal training, waar Sharon met haar aan het opdrukken werkt. Op school hebben ze allerlei fitness testen en dat is er een. De personal training is duur, maar ik zie wel resultaten. Saskia's uithoudingsvermogen is al een stuk verbeterd.

Als Rick thuiskomt gaan we naar het restaurant van Kai's keuze: Jaipur. Hij is dol op Indiaas eten. Saskia minder, maar zij bestelt hetzelfde als Kai (kip in tomatensaus) en vindt dat ook wel lekker. Ik neem de Tikka Paneer, gegrilde Indiase cottage cheese met paprika en lekkere sausjes. Rick vindt het een prima keuze, want hij heeft een coupon voor een gratis hoofdgerecht. Het wordt een gezellige maaltijd.

Thuis duiken de mannen de basement in om X-Box te spelen. Zo heeft Rick ook meer contact met Kai, als hij op school is, want dan spelen ze X-Box Live. Ik help Saskia met haar huiswerk en daarna gaat zij meteen naar bed.

Onder druk van Shannon (die het van haar ouders moet) wilde Saskia mee gaan doen met roeien op school, maar daarvoor moet je iedere dag drie uur trainen en iedere zaterdag om half zes 's ochtends op pad voor wedstrijden.

Als het nu altijd al Saskia's droom was geweest in een boot op een rivier te roeien, hadden we die zeker willen vervullen. Maar hier is een meisje, dat na vijf minuten in een kayak op de Potomac er al genoeg van had. De enige reden, dat ze wil roeien, is om goede conditie te krijgen. Die kan ze anders ook opdoen. In het weekend heeft ze, na het vele vroege opstaan door de week, haar slaap heel hard nodig. Ze is meteen overtuigd, als ik onze bezwaren uitspreek, nog een bewijs van weinig echte passie.

De rest van de foto's van vandaag staan hier.

woensdag, oktober 20, 2010

Anti-pestendag

De afgelopen maanden zijn er een aantal zelfmoorden in het nieuws geweest van mensen, die zich, na genadeloos gepest te zijn, van het leven hebben beroofd. De laatste daarvan (althans in de media) was college student Tyler Clementi, die om zijn homoseksualiteit werd gepest en van de George Washington brug in New York sprong.

Vandaag riep het National Center for Bully Prevention
uit tot 10.20.10 – The Day Bullying Prevention is Heard Around the World!. Hiertoe werd op Facebook opgeroepen om paars te dragen en op scholen erover te spreken.

Op de website van Saskia's school werd vandaag een pagina toegevoegd, waarop een email address en telefoonnummer staan, waar pesten kan worden gerapporteerd. Gelukkig hebben ze ook wel door, dat een gepeste tiener of een tiener, die heeft gezien, hoe iemand wordt gepest, vaak niet bekend wil zijn. Daarom is er ook een formulier, dat anoniem kan worden ingevuld.

Aangezien ik als kind genadeloos gepest ben en me jarenlang totaal in de steek gelaten heb gevoeld door de volwassenen in mijn leven, zowel op school als thuis, ben ik helemaal voor deze aandacht voor dit serieuze probleem. Ik draag dan ook paars vandaag en sta stil bij hoe die kinderen zich gevoeld moeten hebben. Gelukkig hebben onze kinderen er nooit last van gehad.

Bij de sportschool valt me op, dat het kennelijk veel mensen bezighoudt, want er lopen heel wat paarse t-shirts rond. Vroeger, toen ik gepest werd, werd er vooral gedacht, dat ingrijpen door volwassenen alles enkel erger zou maken. Wat had ik toen graag gehad, dat er iemand voor mij opkwam! Ik ben blij te zien, dat de gepeste kinderen nu tenminste serieus worden genomen door volwassenen, zodat het hopelijk steeds minder voor zal komen, dat zij geen andere uitweg zien, dan zelfmoord.

Het is een beetje een sombere dag buiten en eigenlijk ben ik door de herinneringen aan die moeilijke tijd in mijn leven ook een beetje in mineurstemming. Wat dan altijd helpt, is er met Cosmo op uit gaan, dus ik neem me voor hem na de lunch op een uitje naar het hondenpark te trakteren.

Als lunch eet ik de mozzarella met tomatensalade, die ik voor gisteravond had bereid, en die is, al zeg ik het zelf, heerlijk! Die ga ik vaker maken.

Net als ik Cosmo aan wil lijnen, zie ik, dat het plenst van de regen. He, bah, dat was niet voorspeld en dan verandert het hondenpark in een modderbad. Dan maken we maar een natte wandeling, al heeft Cosmo er weinig zin in, hij blijft telkens staan om terug te gaan. Hij houdt er absoluut niet van nat te worden!

Saskia komt nat thuis, want de regen was niet voorspeld, dus ze had geen paraplu mee. Gauw maak ik thee en dan kijken we samen de Disney Halloween Town films, een jaarlijkse traditie. Het is gezellig zo met mijn tiener en zij vindt dat kennelijk ook, want er is geen enkele poging om een vriendin uit te nodigen.

We eten een makkelijke pastamaaltijd en wachten dan tot Kai thuiskomt. Die rijdt om kwart over acht de oprit op en komt met een grote glimlach en een zak vol vuile was binnenlopen. Kai heeft tot en met zondag herfstvakantie. Ik zie ernaar uit hem weer een paar dagen thuis te hebben.

Saskia strikt Kai ook meteen om haar te helpen met biologie. Gisteren vertelde ze me, dat ze zich toch wel eenzaam voelt zonder haar broer en zus. Heel begrijpelijk, want wij ouders zijn toch weer ander gezelschap.

dinsdag, oktober 19, 2010

Gezellig etentje

Nog slaperig schenk ik mezelf een kop koffie in en slaak dan een ijselijke kreet! In mijn ooghoek zie ik een zwarte verschijning in de eetkamer staan en ik schrik me lam! Rick, die zijn Halloween dame daar zolang geparkeerd had, komt niet meer bij van het lachen. Blij, dat ik hem een vrolijke ochtend bezorgde, mijn hart klopt in mijn keel! Het is niet eens zo'n heel bijzonder beeld, maar het heeft een hoge "eng" factor.


Doodeng, toch?

Al de hele week twijfel ik, of ik nu wel of niet met de golflessen door zal gaan. Het is me wel duidelijk, dat ik, sinds ik daarmee ben begonnen, veel meer last van mijn nek en schouders heb. Aan de andere kant heeft Rick me ooit een set clubs gegeven en vind ik het ook wel weer erg leuk om het beter te leren. Een moeilijke beslissing is het.

Vanochtend hak ik echter toch de knoop door en bel Karin, dat ik besloten heb er niet mee door te gaan. Iedere keer diezelfde beweging is kennelijk niet goed en ik heb er behoorlijke pijn van elke week. De lessen zijn nu ook weer niet zo goedkoop, dat ik maar voor spek en bonen mee wil doen. Erg jammer, maar het is niet anders.

Het is een sombere grijze ochtend, dus ik ga op de stairmaster en crosstrainer mijn heel leuke boek verder lezen. Het is weer zo, dat ik eigenlijk door wil blijven lezen, dus ik ga na het gewoonlijke uur nog een kwartiertje door.

Cosmo staat me al vol verwachting op te wachten thuis, maar helaas voor hem wordt het vandaag niet zo'n avontuurlijke dag als gisteren. Om toch een beetje de natuur in te gaan, neem ik hem mee naar het W&OD pad. Ook daar kleuren de bomen steeds mooier. De eekhoorns zijn heel bedrijvig in de weer met hun wintervoorraad, wat vertier voor Cosmo betekent, al zijn ze hem altijd veel te snel af.

Nu ik toch in Vienna ben, rijd ik meteen naar de Giant, want vanavond moet ik een salade meebrengen naar het Nederlandse "pot luck" avondje. Omdat het hoofdgerecht pasta wordt, besluit ik een salade van druiftomaatjes (die een slag kleiner zijn, dan kerstomaatjes), verse mozzarella balletjes, basilicum, knoflook en een balsamische vinaigrette te maken. Makkelijk en lekker, althans, dat hoop ik.

Bij Giant zijn de pompoenen nu wel heel goedkoop, drie voor $12! Dat kan ik niet laten liggen en ik koop twee mooie ronde voor op onze stoep voor. We moeten nog even bedenken, welk figuren we er dit jaar in zullen snijden, maar daar hebben we nog een weekje de tijd voor.

Voor Saskia thuiskomt kijk ik de laatste aflevering van Benelux Next Top Model en zie, dat ze volgende week in Aruba zullen zijn. Dat moet ik natuurlijk blijven volgen en Saskia, die het laatste stukje ook ziet, wil dat ook. Het is goed voor haar Nederlands om Nederlandse programma's te kijken, maar meestal is ze niet geinteresseerd. Ik juich dit dus helemaal toe.

Saskia heeft hard goede hardloopschoenen nodig, dus voor haar personal training afspraak wil ik "even" naar Potomac River Running.

Gewoonlijk is dat een ritje van tien minuten, maar er zijn op het moment enorm veel wegwerkzaamheden rond Tysons Corner. Het gebied wordt voetgangersvriendelijker gemaakt, er wordt een metrolijn en -station gebouwd en nog meer. In plaats van tien minuten duurt de omleiding een half uur! Nu komt de personal training afspraak in het gedrang, dus ik bel Sharon, die het gelukkig een half uurtje kan verzetten.

Bij de schoenenwinkel worden eerst Saskia's voeten electronisch gemeten. Welke maat heeft ze, hoe breed zijn haar voeten en hoe hoog haar wreef, het komt allemaal op het scherm te staan. Daarna moet ze op een lopende band lopen om te zien, hoe ze haar voeten neerzet.

Zo krijgt de medewerkster zo'n goed beeld van de beste schoenen voor Saskia, dat het derde paar raak is en de eerste twee ook goed aanvoelden. Het wordt een paar Reebok Premier Road Supreme, die nog een leuk kleurtje hebben ook.

Alweer tergend langzaam door afgesloten afritten en beginnend spitsverkeer maneuvreer ik ons naar het centrum van Vienna. Ben ik even blij, dat ik niet zo vaak in dat gebied hoef te zijn! Mijn hemel wat een troep is het op het moment, hopelijk is het alle verkeersopofferingen waard straks.

Terwijl Saskia personal training heeft, maak ik de salade, zodat het even kan marineren. Helaas zal het niet voor vanavond zijn, want Karin belt niet veel later, dat een paar dames zich niet lekker voelen, waaronder de gastvrouw. Jammer, maar met zijn vieren gaan we nu bij een restaurant in Reston eten, ook leuk.

Met Karin rijd ik mee naar Reston en daar ontmoeten we Martine en Lia bij de fontein. Er zijn hier zoveel restaurants, het is moeilijk kiezen. We kijken naar een paar menu's, maar uiteindelijk valt de keuze op Martines favoriet: Jackson's. Daar is het (op een dinsdagavond!) zo druk, dat we bijna een half uur op een tafeltje moeten wachten.

Intussen bestuderen we het menu, zodat we al weten, wat we willen bestellen. Met zijn vieren delen we twee porties van de champignonsoep, die volgens Martine zalig is. We krijgen nog vier flinke borden, een volle portie had ik zeker niet opgekund! Maar Martine heeft niets teveel gezegd, het smaakt voortreffelijk!

Als hoofdgerecht bestellen drie van ons de gegrilde gamba's met Mediterranese orzo salade. Karin neemt de forel, die er ook erg lekker uitziet. Het smaakt allemaal even goed.

Eigenlijk was dit allemaal al heel veel eten, maar Martine vindt, dat we de witte chocolade brood pudding ook moeten proberen. Uit ervaring weet ik, dat die inderdaad niet te versmaden is. Na een paar goddelijke hapjes sta ik echt op ploffen, dus laat de rest voor de anderen!

Zo hebben we toch nog een gezellig etentje met zijn vieren. Hopelijk lukt het volgende maand weer alle zes bijeen te komen.

Foto's van de Halloween versieringen:


Links van het huis




De rechterkant



De griezel


Hier een video van onze verlichte Halloween voortuin:

maandag, oktober 18, 2010

Beer in de Shenandoah!

Na een snel uur in de sportschool met een mix van gewichten, stairmaster en crosstrainer haast ik me naar huis. Vandaag hebben Natasja en ik afgesproken om de herfstkleuren in het Shenandoah National Park
te gaan bekijken.

Om een uur of elf komt Natasja hier en we besluiten Cosmo ook mee te nemen. Het is niet zo warm buiten, dat hij niet in de auto kan blijven en in het park kunnen we dan een lekkere wandeling met hem maken. Cosmo vindt het heerlijk in de auto en is een heel rustige reiziger, dus ook voor hem veel leuker, dan de hele dag alleen thuis zitten.

Helaas is de lucht niet zo blauw, als de afgelopen paar dagen. Er is een beetje gesluierde bewolking, maar de zon schijnt er wel doorheen. Via de I-66 rijd ik naar het westen. Onderweg is het al mooi.

Bij exit 13 ga ik de snelweg af, want ik wil Natasja graag het Apple House laten zien. Behalve een restaurant is dit een heel leuk snuisterijen winkeltje met allerlei lokale produkten. We kijken er even rond en ik koop een paar wijnglas houders
, originele cadeautjes voor wijnliefhebbende vriendinnen.

Dan rijden we het historische gedeelte van Front Royal binnen. We parkeren bij het prieeltje in het park en lopen dan Main Street op.

Daily Grind is een gezellig cafe, waar ze ook soep en sandwiches verkopen. Ik bestel de Maryland crab soep en een halve panini met gegrilde groentes, Natasja neemt een kip panini. Het smaakt allemaal heerlijk! Bedankt voor de lunch, Natasja!

Nu zijn we klaar voor het park! Bij de ingang laat ik mijn America The Beautiful pas zien, die ons $15 bespaart. Langzaam rijden we de bergen in, onderweg telkens stoppend bij de uitkijkpunten over de Shenandoah vallei. Langs de weg zien we de mooiste herfstkleuren, maar de vallei is nog niet op zijn hoogtepunt.

Genietend van al het moois rijden we steeds hogerop. Na zo'n zes mijl zien we een tegenligger met knipperlichten aan in de berm staan. Ik zeg tegen Natasja, dat dat vaak betekent, dat er iets te zien is.

En jawel, hoor, vlak langs de weg staat een beer doodgemoedereerd te eten. We krijgen een aantal goede foto's van het dier, voor Cosmo hem doorkrijgt. Die begint keihard te blaffen, dus ik doe gauw mijn raam dicht. Toch hoort de beer hem nog en kijkt verbaasd en ruikend om zich heen. Dan loopt hij heel rustig het struikgewas in. Wij stuiteren natuurlijk van opwinding, dat we hem van zo dichtbij zagen. De tocht kan niet meer stuk!


Wat hoor ik toch?

Een wandeling, die ik vaker heb gemaakt in het park, begint bij mijlpaal 9. Het is een pad dat van de heuvel af naar een waterval(letje) leidt. Dit gaan we ook vandaag met Cosmo lopen. Op het pad zien we nog vrij verse berenpoep ook. Zou dat dezelfde beer geweest zijn?


Mijn model

Het is een prachtige wandeling en bij de waterval is het zo idyllisch! De terugweg is helemaal heuvel op en dus een hele klim. Goede beweging voor ons alle drie!

We rijden verder, regelmatig stoppend voor foto's bij uitkijkpunten. Het is wat heiig, maar dat maakt de heuvels in de verte ook weer mooi vaag. Bij Elkwallow stoppen we even om in het winkeltje rond te neuzen, maar alles is erg duur. Bij de Thornton Gap uitgang verlaten we het park weer.

De route terug naar de I-66, de US-211 is, zeker in de herfst, heel pittoresk. Overal staan standjes met plaatselijke produkten, appels en pompoenen. Bij een heel kleurige in Sperryville stappen we uit om foto's te nemen. Ik koop er ook een bakje Virginiaanse pinda's en een gallon appelcider voor Saskia.


In Warrenton gaan we naar de Pearmund Cellars, een van mijn favoriete wijngaarden bij ons "in de buurt". We proeven enkele van hun wijnen, die, op een paar na, erg lekker zijn. Natasja en ik zijn beiden niet van de heel zoete wijnen, vandaar, dat we die paar niet zo bijzonder vonden. De flessen zijn wel duur, dus we kopen er dit keer geen.

Helaas is het dan alweer tijd om de interstate op te draaien en binnen het halve uur zijn we weer terug bij ons huis. Wat een gezellige en mooie dag was het. Zo wil ik wel vaker een maandag doorbrengen!

Rick heeft een aantal heel enge Halloweenversieringen voor de tuin besteld, die vandaag bezorgd werden. Een ervan is een levensgroot zwart figuur met verschillende kleuren licht onder haar hoed. Het ziet er zo eng uit, dat zelfs Saskia er bang voor is. Binnenkort zal ik een foto van onze tuin in het donker nemen.

Alle foto's van vandaag staan hier.

zondag, oktober 17, 2010

Een weekend rust

Zaterdag


Na de pijndagen van de afgelopen week heb ik mezelf voorgenomen het dit weekend heel rustig aan te doen. Dat betekent ook niet sporten, wat ik altijd best moeilijk vind om te doen, want ik weet, dat beweging meestal helpt om mijn spieren los te krijgen. Maar de afgelopen dagen deed het dat niet, dus tijd om rust te nemen.

Na lekker uitgeslapen te hebben, rijd ik naar Starbucks. Daar heb ik met E., die een paar dagen geleden mijn van herkende, afgesproken. We hebben al verschillende emails uitgewisseld de afgelopen maanden, maar dit is onze eerste ontmoeting in persoon.

De Starbucks medewerksters herinneren zich ons en ik ben onder de indruk, als een van hen zelfs de spelling van mijn naam goed heeft. Ik heb al de nodige koffie op met het ontbijt, dus bestel een grande passion ijsthee. E. heeft intussen een tafeltje bemachtigd, nog niet makkelijk op deze drukke zaterdagochtend.

Meteen is die "klik" er weer, we kletsen honderduit en er is geen moment van ongemakkelijkheid. Pas tegen lunchtijd nemen we weer afscheid met de belofte zoiets vaker te doen.

Voor ik vertrek ga ik weer in de rij om een panini voor mijn lunch en een "refill" van mijn ijsthee te bestellen. Ik wist niet, dat je voor slechts 50 cent je beker bij kunt laten vullen, dus ik had mijn beker al weggegooid. De barrista herinnert zich mij en geeft me toch de korting, heel aardig.

Buiten is het guur, het waait keihard. Als ik bij de Safeway benzine tank word ik bijna weggewaaid! Saskia belt, of ik haar, Parker en Mary Kate naar Giant kan nemen. Ze willen vanmiddag een Halloween feestje houden voor de buurtkinderen bij Mary Kate thuis. Natuurlijk kan dat.

Op de weg naar huis zie ik Mary Ellen lopen met een puppy! Ik stop de van en ze vraagt, of ik naar haar huis wil komen om hun nieuwe aanwinst te ontmoeten. Terwijl ik bij Starbucks was, had ze al gebeld en aan Rick gevraagd, of ik langs kon komen.

Trots introduceert zij "Marty", een vier maanden oude Sheltie pup. Natuurlijk is het een schatje, rode vacht met een wit puntje aan zijn staart, waardoor hij op een vosje lijkt. Eindelijk heeft Mary Ellen Phil overgehaald en nu is de hele familie verliefd. Zo leuk om te zien!

Saskia, Parker en Mary Kate staan me op onze oprit al op te wachten. Saskia heeft een boodschappenlijstje gemaakt. Zodra we de Giant binnenlopen gaan de tieners op pad. Er wordt ingekocht voor een mud pie met gummy wormpjes en mummy worstjes. Dit alles wordt van hun zakgeld betaald.

Zij zijn nu de oudere tieners in de straat en organiseren deze party voor de kleinere kinderen. Daarom word ik echt boos (maar reageer verder niet), als Saskia komt vertellen, dat die kleinere (slechts een jaar of twee jonger) kinderen gingen klikken, nadat ze wat "silly string" tegen zich aan hadden gekregen en een van de buurvrouwen (die niet bijdroeg aan het feestje) daar erg gemeen over was tegen Saskia en de anderen. Rick wil daarop reageren, maar ik weet, dat het beter is om ons erbuiten te houden, tenzij er lichamelijk letsel is.

Intussen besluiten Rick en ik naar de bioscoop te gaan. Er zijn een aantal films, die we graag willen zien. We gaan vanavond naar "Life as we know it". Het is een leuke film met heel wat humor. Alleen het einde vind ik zwak, maar aan de andere kant zou ik ook niet weten, hoe het anders zou moeten eindigen.

Het is inmiddels etenstijd en Rick stelt de Lebanese Taverna voor. Daar zijn we al een tijdje niet geweest en meestal hoef je niet te wachten. Vanavond is het druk, dus we geven onze namen en nemen een drankje aan de bar.

Intussen sms-en we met Katja, want die heeft ons laten weten, dat ze vannacht voor het eerst gaat werken. Dat is leuk, maar de uren vinden we veel minder! Ze moet van middernacht tot drie uur vanochtend eten bezorgen.

Je kunt je in een college stadje voorstellen, hoeveel dronken mensen ze dan zal zien. Voorlopig heeft ze iedere zaterdagavond dit rooster. Katja zelf ziet er absoluut geen probleem mee. Ik herinner me die tijd nog goed, niets zou mij overkomen (en gelukkig deed het ook niet, al begaf ik mezelf op een aantal zeer onveilige plekken, achteraf gezien).

Zondag


Tot mijn verbazing heb ik goed geslapen, want ik verwachtte de halve nacht met zorgen om Katja wakker te liggen. Het is schitterend weer buiten, dus makkelijk opstaan.

Ook vandaag neem ik me voor geen zware dingen te doen. Rick haalt bij Starbucks ontbijt, wat we gezellig met zijn drietjes opeten. Dan gaat Saskia meteen naar buiten om weer met Mary Kate en Parker te zijn. Hun vriendschap is bijzonder, vind ik. Met zijn drieen kunnen ze het zo goed vinden en dat is ongewoon.

Mary Ellen komt mij ophalen voor een lange wandeling. Kleine Marty is niet mee, want dat is nog te ver voor hem. Cosmo vindt zo'n wandeling echter super. Hij doet het ook steeds beter met andere honden in de buurt. Over een maand wordt hij vier en ik heb gelezen, dat deze honden rond die leeftijd "volwassen" worden. Dat merk ik aan Cosmo ook wel, hij luistert een stuk beter opeens.

Het wordt een mooie wandeling en we kletsen met iedereen, die we onderweg tegenkomen, en dat zijn nogal wat mensen. Een van de dingen, die ik zo leuk vind aan deze buurt, maar niet, als we een "powerwalk" willen doen.

Na afloop neem ik Cosmo mee naar Mary Ellens huis om hem kennis te laten maken met Marty. Die laatste weet niet goed, wat hij met zo'n drukke grote soortgenoot aanmoet en piept meteen heel hard. Zoals het goede hondenbaasjes eigen is, wordt Marty meteen weggedragen en getroost. Deze kennismaking ging dus niet zo goed. Ik heb altijd geleerd om de angsten van honden te negeren, maar las laatst ook weer, dat je een hond best gerust mag stellen. Zoals we hier zeggen "the judge is still out".

Het is ongewoon warm voor de tijd van het jaar met 24 graden, dus ik installeer me op het deck met mijn Kindle. Ik ben echter vergeten de batterij op te laden en midden in een grappig hoofdstuk moet ik hem opladen. Niet getreurd, ik heb nog een heel stel ongelezen tijdschriften.

In de Washington Post las ik over het Brewfest bij Bull Run. Natuurlijk is Rick daar, als bierliefhebber, ook in geinteresseerd. We rijden dus aan het eind van de middag naar Bull Run Park.

Daar zien we geen enkel bord over het festival, dus we beginnen ons al wat af te vragen. Als we naar het Event Center rijden komt er een officiele auto op ons af. Wat we willen gaan doen, vraagt de man. De Brewfest zegt (arme) Rick. Dat is volgende week, meneer, krijgen we te horen. Nu moeten we zo snel mogelijk weg, want er zijn schutters bezig. Oeps!

Gelukkig neemt Rick het goed op. Zo hebben we een gezellig herfstachtig ritje samen. We beginnen al trek te krijgen en proberen Saskia mee te nemen, maar die heeft geen honger.

Het is zulk lekker weer, dus we willen buiten eten. Waar beter, dan bij Uno's. We krijgen een tafeltje op hun terras en genieten van hun dunne korst pizza's. Die van mij heeft natuurlijk de kreeft en salade erop, heerlijk!

Op weg naar huis zien we alweer veel meer huizen versierd voor Halloween. Rick is er dit jaar ook meer mee bezig en heeft een aantal lichten aangebracht en een paar dingen besteld. Als het allemaal hier is, zal ik foto's maken en plaatsen.

zaterdag, oktober 16, 2010

Leren over de persoonlijke kant van de Amerikaanse Burgeroorlog

Helemaal niet lekker voel ik me bij het opstaan. Niet alleen doen al mijn spieren pijn, maar zelfs mijn huid doet pijn bij het aanraken. Dat heb ik al een hele tijd niet meer gehad, bah!

Wetend, dat beweging echt het beste helpt, ga ik toch naar Sharons core training. Zij werkt vandaag met rubber banden, wat ik prima vind, want dat is iets minder zwaar, dan gewichten. Na afloop ga ik nog een half uurtje rustig op de fiets.

Thuis neem ik Cosmo mee voor een wandeling door de buurt. In oktober vind ik dat altijd zo leuk met de verkleurende bladeren en Halloween versieringen overal. Het voelt ook echt herfstachtig, zonnig, maar met een kille wind. Ik moet vooral enorm lachen om wat ze dit keer weer met het varken "Hornsby" hebben gedaan voor Halloween!


Al een tijdje ben ik heel benieuwd naar een nieuw te bezoeken Burgeroorlog plek hier in de buurt, "historic Blenheim". Ik zoek het online op en zie, dat er iedere middag om een uur een rondleiding is. Het is bij twaalven, dus ik eet gauw wat overgebleven soep als lunch en ga op weg.

Old Town Fairfax is het plaatsje naast Vienna, waar al sinds 1800 het gerechtshof van onze county is gevestigd. Het speelde een belangrijke rol tijdens de Burgeroorlog en daar zijn nog allerlei voorbeelden van over.

Een daarvan is het uit 1859 daterende landgoed van de familie Wilcoxon. In hun huis waren op verschillende tijden tijdens de Burgeroorlog Noordelijke soldaten gelegerd. Die soldaten verveelden zich en bekladden de nog niet beschilderde of behangen muren van het huis met hun "graffiti".

De Amerikaanse Burgeroorlog zei mij eigenlijk nooit zoveel, maar hier in Virginia zijn zoveel herinneringen eraan, dat ik er steeds meer in geinteresseerd raak. Vooral de menselijke aspecten eraan intigreren me.

Want wat waren het een verschrikkelijke tijden voor de jonge mannen, die vochten. De omstandigheden waren erbarmelijk en het gros overleed aan ziektes en andere kwalen, die niets met vechten te maken hadden. Via de Civil War Trails zou je hele reizen kunnen maken om over deze bloederigste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis te leren. Ik bezoek ze stuk voor stuk langzamerhand.

Bij het bezoekerscentrum van Blenheim zie ik maar een auto staan. Storm loopt het vandaag duidelijk niet! Binnen stelt Andrea zich aan mij voor en vertelt meteen zeer onderhoudend over de geschiedenis van het landgoed.

We wachten nog even op Emily, een nors meisje, dat kennelijk in de leer is om hier ook rondleidingen te geven, en dan begint de tour. De graffiti in het huis bestaat uit handtekeningen, tekeningen en opmerkingen.

Bijzonder is, dat dit huis van een Zuidelijke familie was en Noordelijke soldaten op de muren schreven. Toch heeft niemand van de komende generaties (het huis was tot 1999 bewoond door afstammelingen van de Wilcoxons) de muren schoongemaakt, op de zolder zijn ze zelfs helemaal in oorspronkelijke staat gebleven. In de rest van het huis is er overheen geverfd of behangen, maar worden nu door een archeologe zoveel mogelijk van de schrijfsels op die muren ook weer blootgelegd.

Omdat de zolder van het huis niet veilig is om te bezoeken, is er met behulp van digitale fotografie een replica van gemaakt in het bezoekerscentrum. Andrea vertelt me eerst wat over de drie verschillende periodes, dat hier in 1861, '62 en '63 soldaten kampeerden.


Tijdens de laatste periode werd het huis ook als ziekenhuis gebruikt, verder werden van hieruit Noordelijke campagnes gevoerd. Zo leer ik, dat de generalen Kearney en Stevenson sneuvelden op het slagveld, waar nu Fair Oaks Mall staat. Na de bouw van de mall, zo vertelt Andrea, werd men zich bewust van de noodzaak tot preservatie en restauratie van slagvelden en andere Burgeroorlog monumenten.

Het "leuke" aan de graffiti in dit huis is, dat men via de National Archives van alles uit kan vinden over de levens van die soldaten tijdens en na de oorlog. Als ik Andrea vertel, dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom, wordt ze helemaal enthousiast. Tussen de vele Duitse soldaten, die zo van de boot het slagveld op werden gestuurd, zat namelijk ook een Nederlander, Henry van Ewyk.

Over deze Henry heeft men van alles teruggevonden en zijn afstammelingen hebben het huis een paar jaar geleden zelfs bezocht. Ook over sommigen van de Duitse soldaten weet Andrea veel en interessant te vertellen. Ze heeft heel duidelijk allerlei onderzoek gedaan en spreekt bijna over hen, alsof ze ze persoonlijk heeft gekend.

Na het bezoekerscentrum lopen we naar het huis. Daarvan is de benedenverdieping te bezoeken. Hier is te zien, hoe de archeologe de lagen verf en behang wegschraapte om tot op de handtekeningen te komen. Helaas zijn er hier niet zoveel meer van te lezen, wat de onaangetaste zolder nog eens zo bijzonder maakt.

Als laatste bezoeken we de familiebegraafplaats naast het huis. De rondleiding duurde meer dan een uur en mijn hoofd zit vol nieuwe feiten en feitjes. Ik ben dol op geschiedenis, dus vond het meer dan de moeite waard. Ik neem me meteen voor ook de historische wandeling door Fairfax eens te maken.


Dit uitje was een goede afleiding, maar van al het staan en slenteren is mijn pijn er niet beter op geworden. Meestal vind ik een bad midden op de dag zo'n gedoe, maar besluit er nu een met heet water en lavendel olie vol te laten lopen. Meteen vraag ik me af, waarom ik dat niet vaker doe, want het helpt tegen de pijn en werkt lekker ontspannend.

Ondanks haar gehoest en het schrale weer buiten, staat Saskia erop naar de high school footballwedstrijd te gaan met Aoife en Laura. Ze kleedt zich dik aan en neemt op mijn aanraden haar Snuggie mee, waar ze later zegt erg blij om geweest te zijn.

Rick komt thuis en gebruikt zijn "waar heb je liever pijn, saai thuis of in een gezellig restaurant?" vraag, waar hij natuurlijk allang het antwoord op weet. Ik mag kiezen, waar we gaan eten en dat wordt Joe's Crab Shack, waar ik de "spicy boil" Dungeness crab bestel. Om je vingers bij af te likken! Rick vindt zijn crawfish etouffee ook niet te versmaden.

En zo eindigt een, ondanks de pijnen, toch weer een dag met een sterretje.