Onze webcam

Cul-de-sac Cam

maandag, januari 31, 2011

Jamestown Settlement

Gisteravond heb ik met Katja samen eindelijk ons reisje begin maart geboekt. Het wordt weer het westen van Mexico. We konden een supergoede prijs krijgen voor een all inclusive resort in Los Cabos, dichtbij San Jose del Cabo, maar ook bij Cabo San Lucas. We hebben er natuurlijk enorme zin in!

Het enige vervelende is, dat Katja alleen maandag tot en met vrijdag kan en dat betekent, dat we weer door Houston moeten op de terugweg op dat heel drukke Spring Break weekend. Hopelijk wordt het niet déjà vu all over again met het overstappen daar! We hebben na wat wikken en wegen toch maar besloten het erop te wagen.

Al dromend van witte stranden met palmbomen slaap ik als een roos. We schrikken allemaal wakker, als Kai’s wekker om acht uur gaat. Hij maakt zich klaar, eet een ontbijtreep en dan nemen we weer afscheid. Kai moet om elf uur op school zijn en de rit naar Richmond is ongeveer 170 kilometer. Het was heel leuk, ook voor Saskia, dat Kai er dit weekend bij kon zijn.

Saskia en ik blijven nog wat in bed luieren, terwijl Rick koffie gaat halen bij Starbucks. Daarna maken we ons langzaam klaar en pakken in.

Dan lopen we naar de overkant voor nog een lekker laat ontbijt bij Pocahontas Pancakes. Saskia neemt de pancakes met banaan en daar moet ik gewoon een foto van nemen, zo enorm is die stapel! Ze kan nog geen kwart ervan op! Rick neemt corned beef hash en ik een omelet van eiwitten met speciale Pocahontas salsa. Het smaakt weer verrukkelijk, geen wonder, dat dit restaurant zelfs in het Country Living tijdschrift heeft gestaan.

Na uit het hotel gecheckt te hebben en onze spullen ingeladen te hebben, vertrekken we weer uit Virginia Beach. Het weer is bewolkt en beduidend kouder, dan gisteren. Toch besluiten we naar het openluchtmuseum in Jamestown te gaan.

Daar komen we precies op tijd om met de rondleiding van 13 uur mee te gaan aan. Hier werkt mijn parkenpas niet en de entrée bedraagt $15,50 per persoon. Er is dan ook zoveel te zien en doen! Voor het enorme museum hebben we helaas geen tijd, want dat ziet er ook schitterend uit.

Het is waterkoud en hagelt zelfs even een beetje, maar de gids, Fred, vertelt zo interessant, dat de tijd vliegt. Zelfs Saskia, die aanvankelijk absoluut niet mee wilde, luistert gebiologeerd. Er zijn nog een aantal kinderen en tieners bij en iedereen luistert stil.

We beginnen in het indianendorp. Er staat een nagemaakte danskring, waar de rituele dansen werden gehouden, en een aantal van hout en gevlochten matten gemaakte tenten, waar de Indianen in woonden. Een zo’n tent gaan we in en zien, hoe het er van binnen uitzag. Ze weten veel over het leven in die tijd door wat John Smith heeft opgeschreven. Ook zijn de Powhatan een nog bestaande stam, al erkent Virginia hen nog steeds niet, en werkt er een Powhatan Indiaan in dit museum.

Een man in Indiaans costuum laat ons allerlei gereedschappen van de Indianen zien en de kinderen vooral vinden het prachtig te horen, wat ze allemaal alleen al van een hertenpoot maakten. Het is ook onvoorstelbaar, hoe werkelijk alles, dat de natuur te bieden heeft, werd gebruikt. Fred vertelt erbij, dat er ten tijde van de eerste colonisten hier oesterschelpen zo groot als een bord werden gevonden. Ook die waren nuttig bij het uithollen van dingen.

Na de Indianen lopen we naar de replica’s van de drie eerste schepen, die hier in Jamestown aankwamen. Aan boord van de Susan G. Constant staan twee mannen in costuum.

Een ervan vertelt interessant over de overtocht van deze drie schepen. De reis duurde meer dan drie maanden en maar een man overleed ergens in het Caribisch gebied, waarschijnlijk aan een zonnesteek. Alle 101 anderen bereikten de Virginiaanse kust, wat echt een klein wonder is, als je de schepen zo ziet! Die zijn ongelooflijk klein voor de grote oceaan!

Na in het schip rondgekeken te hebben, lopen we naar het laatste gedeelte, waar het oorspronkelijke fort is nagemaakt. Dit fort is ietsje kleiner, dan het in werkelijkheid was, want men ging uit van de metingen van John Smith. Pas in 1994 werd het werkelijke fort gevonden, daar waar Kai, Saskia en ik op zaterdag waren. Toen pas wist men, dat het eigenlijk wat groter was. Dat is nog een actieve archeologische uitgraving.

Hoe bar de omstandigheden voor die 101 mannen, die hier als eersten kwamen, waren, blijkt wel uit het feit, dat er na een jaar nog maar iets meer dan vijftig over waren en na twee jaar nog maar 38. Toen hebben ze ook bijna de colonie verlaten en waren al onderweg de Chesapeake Bay uit, toen ze het schip van de nieuwe gouverneur tegenkwamen, die hen overhaalde te blijven. Daarna kwamen er ook vrouwen en groeide de colonie gestaag.

Natuurlijk is een bezoek aan Jamestown niets zonder Pocahontas en John Smith. Die laatste werd op een gegeven moment gevangen door de Powhatan en volgens zijn eigen schrijven gered door Pocahontas. Het is echter niet zo, zoals Disney deed voorkomen, dat zij met John Smith trouwde. Ze trouwde met John Rolfe en ging met hem naar Engeland, waar ze begraven ligt. Van hun zoon Thomas stammen veel van de oude Virginiaanse families af.

Na een demonstratie en uitleg over hoe een musketgeweer werkt, lopen we nog even door de verschillende gebouwen. Over de kerk vertelt Fred, dat iedereen twee keer per dag naar de kerk moest. Miste je een keer, dan kreeg je die dag geen eten, een grote straf ten tijde van hongersnood, zoals die toen heerste. Miste je een tweede keer, dan kreeg je een spijker door je tong en op een derde keer missen stond de doodstraf. Ik ben toch blij, dat ik zo’n 350 jaar later geboren werd!

Eigenlijk was dat uurtje in de kou funest voor mijn spieren, maar ik had het niet willen missen. Ook Rick en Saskia zijn verkleumd en we hopen in het café een kop soep te kunnen eten. Maar het is al na tweeen en er zijn alleen nog koude dingen te koop daar. We gaan dus op zoek naar een lunchrestaurant, dat soep serveert.

Niet veel later vinden we een Panera. Ik bestel een kop kippensoep en een halve sandwich met tonijnsalade. Rick heeft een bak chili en Saskia een warme panini. Wij krijgen binnenkort een Panera vlakbij ons. We hebben het erover, hoe we daar alle drie naar uitkijken. Hun brood is ook zo lekker!

De 150 mijl terug naar huis verlopen voorspoedig. Zo’n vijftig mijl buiten Washington zien we de eerste sneeuw weer en langzaam wordt dat meer. We hebben voor vannacht weer een winter weather advisory, maar dit keer voor ijzel. Gelukkig heeft Saskia morgen ook nog vrij van school, dus we hoeven nergens heel vroeg heen.

Rick duikt even de Party City in om wat Super Bowl versieringen te halen. Hij heeft voor zondag wat vrienden uitgenodigd. Nu ik er toch ook zal zijn, ga ik kijken of sommigen van hun vrouwen mee willen komen.

Bij de kennel begroet Cosmo ons weer allerenthousiasts. Op zijn “rapport” staat, dat alles prima is gegaan en als extra opmerking “sweet :)”. Leuk vindt hij het daar en zij hem ook, hij is ook weer keurig gebaad en heeft een kleurrijke bandenna om.

Dan zijn we weer thuis na een heel leuk lang weekend. Het "Tidewater" gebied van Virginia heeft ook zoveel te bieden! Niet alleen Virginia Beach en de Historic Triangle, maar ook Norfolk met een van de grootste havens ter wereld en het pretpark Busch Gardens.

Iedereen nog hartelijk bedankt voor de reacties op mijn “Pat dilemma”. Ook Rick en de kinderen verklaarden me voor gek om met al die pijnen toch de vrieskou in te gaan. Ik heb vandaag een aantal malen geprobeerd Pat te bellen zonder succes. Vanochtend heb ik een berichtje ingesproken, dat ik slecht nieuws heb over onze reis, maar het werkelijke nieuws wil ik haar persoonlijk vertellen.

Net als we het huis binnenlopen gaat mijn mobieltje. Het is Pat. Zij bevindt zich in lekker warm Californie, blijkt. Ze komt woensdag terug en vraagt, of we nog gaan. Op mijn ontkennend antwoord reageert ze heel bezorgd. Ze vindt het vreselijk voor mij, dat ik zoveel pijn heb en zegt, dat ik gewoonlijk zo’n “trooper” ben, dat het echt wel erg moet zijn.

Zij gaat nu ook niet meer en we spreken af om misschien in maart naar Pats vriendin in Florida te gaan. Er komt ook een enorme winterstorm aan, die New York State zal treffen, dus wie weet gaat dit weekend niet eens door. Het is een pak van mijn hart, dat ik nu met Pat heb gesproken en morgen zal ik het hotel annuleren.

Zo en nu ga ik de laatste Boer Zoekt Vrouw aflevering kijken. Foto's van het museum vandaag staan hier (tweede gedeelte).

zondag, januari 30, 2011

VIrginia Beach

Zaterdag

Terwijl Saskia en Rick inpakken, race ik nog even gauw naar de sportschool, waar ik een half uur op de stairmaster doe. Dan laden we de van in en vertrekken rond half twaalf richting Richmond. Onderweg zetten we Cosmo af bij de Town and Country kennel. Rick brengt hem naar binnen en komt terug met de opmerking, dat Cosmo zelfs niet meer omkeek als afscheid. Inderdaad is iedereen daar dol op hem en vindt hij het er duidelijk fijn.

De rit naar Richmond verloopt voorspoedig. Al gauw nadat we ons gebied verlaten hebben is de sneeuw verdwenen. Er is weinig verkeer en na zo'n anderhalf uur staan we voor Kai's dormgebouw. Hij heeft een restaurant uitgekozen om te gaan lunchen en dat is Cafe Olio geworden. Hier in Richmond voelt het voor ons bijna zomers met 12 graden!

Door de Uptown buurt van Richmond rijden we naar het restaurant. Hoe meer ik van deze stad zie, hoe leuker ik hem vind. Dit Europees aandoende cafe is een prima keuze. Ze hebben ruime keuze aan sandwiches en ik neem er een met prosciutto en mozzarella en een kop tomatengroentesoep. Ook de anderen smullen en we kletsen gezellig bij met Kai, die nog steeds geen teken van zijn kamergenoot heeft gezien.

Na het eten haalt Kai zijn auto op en Saskia gaat met hem mee. Achter elkaar aanrijdend vertrekken we richting de kust. Helaas heeft Rick tijdens zijn reis een flinke verkoudheid opgelopen en voelt zich er moe van. Om hem even rust te gunnen, besluiten we bij Jamestown te stoppen.

In 1607 vestigden zich hier de eerste Engelse colonisten. Het plaatsje is vooral bekend om Pocahontas, de dochter van de Powhatan chief, die met John Rolfe trouwde en naar Engeland verhuisde. Er is een levend museum, maar we zijn helaas te laat voor de laatste rondleiding. Hopelijk gaat dat maandag nog lukken, want we zijn er al vele jaren niet geweest.

Dan rijden we door naar de ware plek, waar het fort stond. Met mijn America the Beautiful pas hoef ik de $10 entree van het museum niet te betalen. We kijken wat rond binnen, maar de kinderen zijn niet zo geinteresseerd als ik, dus we lopen al gauw naar buiten. De levenswijze in die tijd fascineert me. Ik kan me helemaal voorstellen, hoe men hier onder heel primitieve omstandigheden woonde en met de Indianen onderhandelde.

Kai, Saskia en ik gaan het historische fort bezoeken. Dat ligt aan de rand van de James rivier. Archeologen zijn hier nog aan het werk. De beltoren van de kerk uit 1639 staat er nog en verder een nieuwere kerk. Ook zien we de omvang (klein!) van het fort en staat er een maquette van hoe het er in 1607 uit heeft gezien.

We bekijken de standbeelden van Pocahontas en John Smith (wisten jullie, dat hij hiervoor met de Nederlanders meevocht tegen de Spanjaarden?) en het 300-jarig gedenkmonument en lopen dan gauw terug, want hier aan het water waait een koude wind. Buiten de wind is het heerlijk en de zon voelt al sterk aan. We lopen terug naar de van, waar Rick even heeft kunnen rusten.

Het is vanaf hier nog een uurtje rijden naar Virginia Beach. Als we de James Riverbrug bij Norfolk over rijden worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Het is hier prachtig weer, terwijl het bij ons zo grijs was.

Het is dus al donker, als we aan de kust aankomen. We checken in bij het Sheraton Oceanfront en krijgen een kamer met een king size bed en een uitklapbare sofa. Ons uitzicht is gedeeltelijk de zee, maar ook de "boardwalk" (die hier van beton is) en Atlantic Avenue, waar alle souvenirswinkeltjes aan liggen

We hebben allemaal trek en het restaurant in het Hilton hotel klinkt erg goed. Alleen blijkt daar een prive functie te zijn. Het andere restaurant heeft alleen visgerechten en daar houden Kai en Saskia niet van. Gelukkig is er een vriendelijke concierge, die ons Mahi Mah in het Ramada Hotel aanraadt.

Daar is het wel beredruk en er wordt een wachttijd van 40 minuten opgegeven. Dat moet dan maar. Gelukkig vinden we een tafeltje in de bar en bestellen alvast nachos als voorafje. Ik bestel ook een Bloody Mary en die is de lekkerste, die ik ooit heb gehad!

De wachttijd gaat al kletsend snel voorbij. Voor we het weten hebben we een tafeltje. Ik bestel een North Carolinian clam chowder, die, in tegenstelling tot de New England, geen room bevat. Het is een heel lichte, pittige bouillon met clams, ontzettend lekker!

Als hoofdgerecht bestel ik twee voorafjes, een dozijn rauwe oester en een Caprese salade met tomaat, verse mozzarella en Virginiaanse ham. Alles smaakt voortreffelijk, het eten van de anderen ook. Niet voor niets is dit restaurant zo populair.

Terug in het hotel maakt Kai nog wat huiswerk. Saskia speelt de Sims en Rick en ik computeren wat. Laat maken we het niet.

Zondag

Zalig heb ik geslapen vannacht tot mijn verbazing, want ik had verwacht, dat Rick zou hoesten of snurken, maar die was doodstil. Om half negen ben ik klaarwakker, maar de anderen liggen nog in diepe rust. Tegen tienen vraag ik eens, wanneer ze van plan zijn om op te staan, want we hebben om twaalf uur een walvistocht gereserveerd.

Dat brengt wat leven in de brouwerij, maar we moeten een half uur voor aanvangst bij de boot zijn. We willen, zoals we zo vaak, als we hier zijn, doen, bij het Pocahontas Pancakes restaurant ontbijten. Dat ligt schuin tegenover ons hotel. Pas om tien voor elf lopen Kai en ik erheen, Rick en Saskia volgen zo'n tien minuten later.

De serveerster belooft onze bestelling te versnellen en inderdaad staan de borden na tien minuten al voor onze neus! Ik heb een gezonde omelet besteld, die bestaat uit eiwit, champignons, tomaat, artisjok, olijf en meer. Ontzettend lekker is het! Rick en Saskia worstelen zich door een enorme stapel pancakes, de een met aardbeien, de ander met appel. Kai speelt het klaar om een portie French toast, waar je U tegen zegt, tot de laatste hap op te eten.

Honger zullen we de eerstkomende uren dus niet krijgen. Maar goed ook, want de boottocht zal zo'n 2,5 uur bedragen staat er in de brochure. We halen onze kaartjes op en gaan aan boord. Eerst moet er nog zo'n verplichte foto gemaakt worden, waar voor Rick en de kinderen overduidelijk geen zin in hebben. Ik ook niet, maar dat vind ik dan weer zielig voor de fotografe, die ook maar haar werk doet. Ik glimlach dus netjes, maar de rest van het gezelschap...nou ja, we zullen het er verder maar niet over hebben.

De boot heeft een verwarmde cabine met snackbar en twee verdiepingen. Er wordt benadrukt, dat het zien van walvissen niet gegarandeerd is. Ik hoor de vrijwilliger tegen andere passagiers zeggen, dat hij er dit seizoen nog geen heeft gezien. Ik schakel mijn verwachtingen meteen tien punten terug. De vorige keer, dat we deze tocht maakten, zagen we walvissen van heel dichtbij.

Inderdaad wordt het een mooi boottochtje en we zien allerlei vogels, maar walvissen ho maar. Helaas, helaas! Maar ja, het blijft de natuur en ze oproepen zal moeilijk gaan. Rick merkt, terug aan wal, ook op, dat hij zich afvraagt, waar we onder water langs kwamen zonder het te weten. Teleurstellend is het natuurlijk wel en dit is ook de eerste walvisvaart, die ik heb gedaan, waarbij we geen walvissen zagen.

De walvisvaart wordt geregeld door het Virginia Aquarium. Logischerwijs volgen wij het op met een bezoek aan dat instituut. Ik ben dol op dit aquarium, dat ik al ken sinds het heel klein begon. Inmiddels is het een flink complex met vooral veel informatie over het lokale waterleven.

Favoriet is na al die jaren en alle groei nog steeds de roggentank, waar je roggen kunt aaien. Vandaag vinden ze het heerlijk, ik aai er een heel aantal. Er is een dame, die zegt er al uren te staan en de roggen komen inderdaad zo ongeveer vechten om een massage van haar. Ook het grote aquarium met o.a. "look down" vissen is er al vele jaren. Een van de nieuwe dingen, die ik super vind, zijn de tanks met geredde babyschildpadden.

Er is zoveel te lezen en te zien, dat het uur tot onze IMAX film zo voorbij is. De film is Under the Sea 3D, die ik al een keer gezien heb, maar zo mooi vind, dat ik hem graag nog eens zie. Wel een beetje een sombere onderliggende gedachte, dat al dat moois door het warmer worden van de oceanen aan uitsterving onderhevig is.

Na de film hebben we het aquarium wel gezien, al is er nog een heel gebouw. We rijden terug naar het hotel en lopen het strand op. Het is hier bepaald niet zo koud, als thuis, maar koud genoeg. Als Saskia dus haar sokken uittrekt en pootje gaat baden, heb ik het plaatsvervangend koud. Zij ook, want het water doet haar voeten pijn. Wij zouden geen goede Nieuwjaarsduik kandidaten zijn!

Voor het avondeten gaan we naar Rockafeller's. Dat staat goed aangeschreven en we zijn er volgens mij nog nooit geweest. De service is prima in ieder geval. Kai bestelt hush puppies met garnaal en crab, die ik ook erg lekker vind. Ik kan het niet laten een dozijn rauwe, plaatselijke oesters te bestellen. Die smaken ook voortreffelijk.

Als hoofdgerecht neem ik de tonijnsteak, die precies goed is bereid. Seared, dus maar heel weinig aangebakken, is mijn favoriet. De bijgerechten raak ik niet aan, die druipen van de boter, jakkes! Ik ben dus vergeten het zonder boter te vragen, al stond dat duidelijk in het menu vermeld.

De anderen vinden hun gerechten ook heerlijk. Saskia heeft de filet mignon, die ze niet op kan. Ik neem er ook een hapje van en het smelt op de tong. Rick heeft nog plek voor Saskia's overgebleven steak. Dit restaurant was een goede keuze, ook om het uitzicht op de mooie boten, die in het haventje liggen.

Het is jammer van de walvissen, maar verder hebben we een superweekend achter de rug. Morgenvroeg moet Kai terug, want hij heeft om elf uur weer les. Rick, Saskia en ik hebben geen haast en ik hoop toch het levende museum van Jamestown te bezoeken. Zulke leuke weekenden gaan veel te snel voorbij, morgen moeten we weer terug naar al het wit, bah! Dit gebied heeft ook zoveel interessants om te bezoeken!

Foto's van dit weekend staan hier.

vrijdag, januari 28, 2011

Rick is weer thuis

Omdat de scholen dicht zijn, gaat Sharons klas vandaag dus niet door. Sharon baalt daar zelf ook van, want zij kan de inkomsten goed gebruiken. Gelukkig voor haar wil ik wel echt met gewichten werken en ik huur Sharon in om me daarbij te helpen. In mijn eentje werk ik lang niet zo hard, als met haar.

Als ik naar de sportschool rijd, begint het weer te sneeuwen. Gelukkig wordt ons verzekerd, dat het alleen op de al gevallen sneeuw zal blijven liggen. Gisteren vond ik het nog erg mooi, vandaag mag het allemaal weer weg, wat mij betreft.

Het uur met Sharon is intensief. Ze laat me echt de zwaarste gewichten doen, die ik kan, en let goed op mijn houding. Ook Sharon, die vooral graag buiten hardloopt, vindt dit winterse weer vreselijk. Na de gewichten doe ik vijftien minuten op de stairmaster en dan nog een kwartier op de crosstrainer.

Als ik naar huis rijd, sneeuwt het nog steeds. Zoveel mensen hebben hun stoepen nog niet schoongemaakt, het is bijna onmogelijk Cosmo een goede wandeling te geven. Dat vind ik toch wel een van de meest irritante dingen na een sneeuwval. Er zou een boete op moeten staan, als je die stoep niet binnen 48 uur schoon hebt.

Saskia vraagt, of we Noodles als lunch kunnen hebben. Ik vind dat op zo'n koude dag ook wel lekker. Eerst haal ik een beker passion thee bij Starbucks en dan spaghetti voor Saskia en Stroganoff met champignons en Parmezaanse kaas voor mezelf bij Noodles & Company. Ik vind deze sneeuwdagen gezellig, anders zou ik alleen lunch eten, nu gezellig met mijn vijftienjarige.

Direct na de lunch komen Mary Kate en Delaney en Saskia verdwijnt de basement in. Volgens mij heeft Saskia al sinds woensdagochtend geen gewone kleding aan gehad. Ze ziet er altijd leuk uit, maar heeft allerlei verschillende pijama's aan. Mijn pogingen om haar naar buiten te krijgen de sneeuw in zijn tot nu toe allemaal mislukt.

Intussen zit ik met een dilemma. Volgend weekend heb ik met Pat een fotografieweekend geboekt in de Catskill bergen van New York State. Het leek toen echt prachtig, watervallen vlakbij en alles. Maar nu zie ik, dat het daar overdag tussen de -7 tot -10 zal zijn.

Dat is veel te koud voor mij! Het zou iets anders zijn, als we gingen skien, maar met fotografie sta je eigenlijk de hele tijd op een plek stil. Met alle pijnen, die ik nu al door de sneeuw hier heb, zie ik enorm op tegen dat weekend! Ik wil het liefst annuleren, zelfs, als me dat geld kost, maar ik voel me schuldig jegens Pat.

Tot overmaat van ramp is Pats zwager een paar dagen geleden overleden en zijn ze nu waarschijnlijk in Arizona voor de begrafenis. Dan wil ik niet met zo'n berichtje komen.

Wat nu te doen? Ik hoop op een enorme sneeuwstorm, waardoor we ueberhaupt niet zullen kunnen gaan, maar ik weet, dat dat kinderachtig is. Ik weet ook, dat ik in mijn huidige conditie die reis niet aankan. Wat zouden jullie doen? Pat nu bellen, wachten tot na de begrafenis, of toch gaan, mijn pijnen negerend, en zien, wat ervan komt?

De rest van de middag ga ik op zoek naar een soortgelijke superaanbieding, die Katja en ik vorig jaar hadden naar Puerto Vallarta. Dat lukt nog niet zo goed (we kunnen weer terug naar Puerto Vallarta voor hetzelfde geld, maar dat willen we niet echt). Kijken naar al die mooie hotels met hun turquoise wateren alleen al maakt me blij. Daarom vond ik het ook zo leuk reisagente te zijn.

Net na vieren belt Rick, dat hij weer veilig is aangekomen. Een half uurtje later loopt hij hier binnen. Helaas heeft hij van een van de vele mensen, die hij heeft ontmoet, een verkoudheid opgelopen, maar Rick is ook weer superblij thuis te zijn!

Rick heeft geen lunch gegeten, dus wil gauw ergens gaan eten. Ik stel Clare and Don's Beach Shack voor, een vleugje Florida in deze barre, witte wereld.

Het valt niets tegen! Wat in de zomer buiten is aan slippers en versieringen hangt nu in het restaurant en het is er behaaglijk warm. We beginnen met een makreel dip en hush puppies en dan bestel ik de ceviche, die voortreffelijk smaakt.

Verkouden Rick bestelt de Buffalo garnalen, die precies goed zijn voor zijn verstopte neus. Echt een aanrader is dit restaurant, goedkoop, maar gezellig en lekker. Toeristen zullen het niet vinden, het duurde jaren, voor wij het vonden!

Morgen gaan we richting Virginia Beach. Daar worden veel warmere temperaturen voorspeld, heerlijk! We hopen ook wat walvissen te gaan zien, zondag.

donderdag, januari 27, 2011

Sneeuwdag

Toegegeven, ik vind het wel lekker, deze sneeuwdag tijdens Ricks reis. Ik hoor de sneeuwploegen hard bezig vannacht, maar we weten al, dat de scholen gesloten zullen zijn. Geen wekker om kwart voor zes, dus, maar lekker uitslapen.

Nou ja, niet te lang, want ik wil zeker foto's nemen van de besneeuwde wereld, waar we in leven. Als ik tegen achten voorzichtig een oog open, zie ik door het raam, waar ik de lamellen open heb gelaten, dat er geen wind is geweest, die alles van de bomen heeft gewaaid. Dat is namelijk meestal het geval na zo'n heftige storm.

Na een kop koffie en een lekker warme Weight Watchers ontbijtquesadilla lijn ik Cosmo aan en doe mijn serieuze sneeuwlaarzen aan. De cul de sac is geploegd en de stoepen schoongemaakt. Onze buurman Ray is er nog mee bezig, volgens zijn vrouw is hij verliefd op de sneeuwblazer, ha ha!

Buiten onze straat zijn de wegen redelijk schoon. Vienna is er veel sneller mee, dan de rest van de county. Maar de stoepen laten veel te wensen over, wat ik wel prima vind, want door 22 centimeter sneeuw stappen is een lekkere inspanning.

De sneeuw zit werkelijk overal op, zelfs de electriciteitsdraden zijn ermee omgeven. Geen wonder, dat onze stroom gisteravond een paar keer flikkerde. Langzaam ga ik richting Southside Park. Onderweg klets ik met deze en gene, die sneeuw aan het ruimen is.

Cosmo speelt nog even met Kai, de pit bull van een heel oude, frele meneer. Kai ontsnapt en heeft niet zo'n zin om te luisteren. Die vindt de sneeuw veel te leuk. Ik schrik wel, als de man in de sneeuw valt, terwijl hij Kai probeert te vangen.

Kai (ik neem aan, dat je het zo schrijft) is een schat van een hond en Cosmo vindt hem helemaal super, maar hij is veel te groot en sterk voor zo'n bejaard iemand. Met behulp van de buurman krijgen we Kai eindelijk zover om te gaan zitten, zodat hij aangelijnd kan worden.

Na dat intermezzo lopen we het park in. Hier is het een mini oase van natuur. Spechtjes en cardinaaltjes vliegen af en aan, maar weigeren voor mij te poseren in de sneeuw. Het pad is regelmatig versperd met gevallen takken, gelukkig is het makkelijk om van het pad af te gaan.

Op de terugweg zie ik in heel wat tuinen omgevallen bomen en gigantische takken liggen. Ook een grote tak van een van de bomen in onze achtertuin hangt over de stoep hierachter. Hij zit nog vast en mensen kunnen er onderdoor, dus ik wacht tot Rick hem af kan zagen.


De rest van de sneeuwfoto's van vandaag staan hier

Chuck heeft onze oprit dus al schoongemaakt, maar de stoepen nog niet. Daar zet ik de schop dus maar even in. Het is loodzware sneeuw en ik ben nu helemaal blij, dat ik de hele oprit niet hoef te doen. Ik had het natuurlijk wel gekund, maar het was niet goed voor mijn nek en schouders geweest. Ik klets ook meteen gezellig bij met de andere buren. Dat is altijd het leuke van sneeuw, iedereen is buiten.

Na een lunch van hartige linzensoep ga ik met Cosmo de achtertuin in. Hij is dol op sneeuw en ik wil mijn een paar jaar terug geleerde hondenfotografie weer eens oefenen. Cosmo is dol op sneeuw, dus het is vrij makkelijk hem actief op de foto te krijgen. Na een half uur ben ik verkleumd, maar heb wel wat goede plaatjes kunnen schieten van hem.


Meer Cosmo foto's hier

Binnen maak ik een kop thee en ga dan de fotoboeken en het reisverslag van de Costa Rica vakantie van Janet, Leah en familie bekijken. Die heeft Janet gisteren langsgebracht, omdat ik op zoek ben naar een mogelijke redelijk betaalbare warme bestemming voor mij en Katja begin maart. Costa Rica gaat het niet worden, maar op een dag als vandaag zijn de foto's van zo'n mooie bestemming een genot om te zien.

Weer opgewarmd pak ik de sneeuwschep weer op. Rick wil het deck altijd schoon hebben en dat is ook eigenlijk veel beter voor het meubilair daar. Het geeft me ook weer de gelegenheid om buiten te zijn, want dat vind ik op zo'n sneeuwdag wel erg lekker.

Veel smelten gebeurt er vandaag, ondanks de zon, niet, de bomen blijven mooi wit. Misschien, dat Rick het morgen toch nog mooi te zien zal krijgen. Gisteravond hebben heel veel mensen hun auto's moeten verlaten en die staan nog her en der op de wegen. Hier het verslag van iemand, die midden in de rotzooi niet ver hiervandaan zat gisteren. Ook is de parkeerplaats van de school hier in de buurt nog niet schoongemaakt.

Het verbaast me dan ook niets, als Fairfax County aankondigt, dat de scholen morgen weer gesloten zullen zijn. Hier in Vienna ziet het er prima uit, maar ik weet uit ervaring, dat het elders een heel ander verhaal kan zijn. Zo heeft Saskia opeens een hele week vrij, want maandag en dinsdag zijn al vrije dagen.

Al een paar dagen heb ik niets van Kai gehoord en ik ben toch wel benieuwd, hoe het met hem gaat. Hij heeft nog steeds geen kamergenoot, maar heeft er zijn R.A. over gevraagd. Die vertelde, dat de jongen nog steeds ingeschreven staat voor de kamer.

Kai heeft nu zijn volle naam en hem op Facebook opgezocht. Afgaand op die informatie denken we, dat het een heel ander iemand is, dan Kai. Kai zelf wil nu maar liever, dat hij niet meer komt, maar je weet nooit hoe soms mensen, die complete tegenpolen zijn, het toch goed kunnen vinden.

Shannon blijft vanavond logeren en we bestellen pizza van Uno's. Mijn grote favoriet blijft de kreeft BLT, zonder bacon of mayonnaise. Daar zit zoveel kreeft op, super lekker.

Samen met de meisjes, die voor de open haar liggen, kijk ik naar American Idol. Ik vind de nieuwe jury een grote verbetering. Er lijkt dit seizoen wel veel meer talent tussen te zitten. Ik ben benieuwd.

woensdag, januari 26, 2011

Dondersneeuwstorm

Door de lamellen zie ik een laagje sneeuw liggen, als ik wakker word. He? Dat was toch pas voor vanavond voorspeld? Het ziet er niet dreigend uit en Saskia staat gewoon op om naar school te gaan. Ik lig nog wat wakker te worden, terwijl zij haar ontbijt eet.

Zoals iedere ochtend kijkt Saskia (gelukkig, dit keer!) op Facebook. Opeens hoor ik een vreugdekreet. De scholen blijken gesloten te zijn. Dat hadden we absoluut niet verwacht, Saskia had voor niets op de bus staan wachten, als ze niet had gekeken. Bij ons valt de sneeuw wel mee, maar dit is een heel grote county en verder naar het westen is er een stuk meer gevallen. Saskia en ik kruipen terug ons bed in en slapen lekker uit.

Het miezert en is waterkoud, als ik naar de sportschool vertrek. Daar is Sharon ook, balend, dat de scholen vrij zijn. Haar sportklassen gaan dan namelijk om de een of andere reden niet door. Sharons kinderen zijn oud genoeg om alleen thuis te blijven en het gros van de deelneemsters aan haar klassen is ook ouder. De eigenaresse van de sportschool is echter niet over te halen, vreemd.

Na een uur op de crosstrainer zit ik weer zo in mijn boek, dat ik eigenlijk nog door wil gaan. Er wordt echter een tweede ronde sneeuw voorspeld en ik wil nog wat boodschappen doen. Na Cosmo's wandeling ga ik dus met een, ook door Saskia aangevuld, lijstje naar de Safeway.

Duidelijk ben ik niet de enige, die op dat idee is gekomen. Het is er gezellig druk, hoewel je dat alleen bij de kassa ziet eigenlijk, zo groot is de winkel. Voor de verandering hebben ze genoeg kassa's open, dus het gaat uiteindelijk toch nog snel. Een oudere buurvrouw had me gevraagd, of ik strooizout mee kan nemen, maar dat is helemaal uitverkocht.

Nu ik maar een paar deuren van Pho Thang Long verwijderd ben, kan ik het niet laten hun vissoep als lunch te bestellen. Ik zou werkelijk iedere dag pho kunnen eten!

De sneeuwblazer, die we samen met vier andere buren vorige winter hebben gekocht, staat in onze garage. Rick is op reis en als Saskia morgen vrij van school heeft, heb ik geen zin om voor dag en dauw op te staan. Ik stuur dus een e-mail naar de andere vier eigenaren met de vraag, wie hem wil en of diegene mij kan leren, hoe ik hem moet gebruiken. Er wordt meer dan vijftien centimeter zware sneeuw voorspeld.

Buurman Chuck belt meteen, dat hij de blazer wel in zijn garage zet. Hij laat me ook even zien, hoe het ding werkt. Ik ben er nog niet over uit, of ik het sneeuwruimen als mijn "sporten" zal gebruiken morgen, of de sneeuwblazer.

Iedere week heeft de Wereldomroep een taaltest, die ik meestal doe. De nieuwste staat hier. Ik had er twee fout, de Engelse en klip en klaar (ik weet niet eens, wat dat betekent, nooit van die uitdrukking gehoord). Bijzonder vind ik het fenomeen Jip-en-Janneke taal. Dat is zeker nieuw sinds ik Nederland heb verlaten!

Tussen de post vind ik een verrassing. Bibi schreef in haar blog, dat ze een Suske en Wiske (of is het nu Suske-en-Wiske?) dubbel had. Ik ben dol op die strip, dus zij stuurde hem mij toe. Hartelijk bedankt, Bibi!

Nu ik klaar met mijn taken buiten ben, is het tijd om het behaaglijk te maken. Ik doe mijn fleece broek met sneeuwmannen erop aan en maak een kop Pickwick kersenthee. Het haardvuur gaat aan (lang leve gas!) en ik ga languit op de bank een stapel Suske en Wiskes lezen.

Buiten valt een harde ijsregen en onweert het zelfs. Al gauw gaat de ijsregen over in sneeuw en iedere keer, dat er "sneeuwdonder" is, komt het werkelijk met bakken uit de lucht vallen. Sneeuwonweer heb ik vele jaren geleden voor het eerst meegemaakt en toen geloofde niemand, dat het bestond. Duidelijk wel!

Saskia geniet intussen enorm van haar vrije dag. Haar vriendinnen Mary Kate en Alexandra zijn er ook. Mary Kate woont hier tegenover, maar Alexandra een paar kilometer verderop. Zij blijft nog tot half negen, want het verkeer is door de sneeuw zo slecht, dat haar vader er drie uur over doet om thuis te komen!

Als avondeten kozen Saskia en ik onze favoriete pastamaaltijd. Het is volkoren rotini met erwtjes en ham en een Boursin saus. Ik heb veel te veel gemaakt, dus ik ben blij, dat Alexandra blijft eten. Na een gezin met vijf personen vind ik de hoeveelheden voor kleinere gezelschappen moeilijk in te schatten. Saskia wil het morgen ook nog als lunch.

De sneeuw heeft onze satelietschotel bedekt, dus we kunnen op die manier geen tv kijken. Gelukkig hebben ook nog een basiskabelabonnement, want juist op zo'n avond is bank hangen juist zo leuk. Nu nog even hopen, dat de stroom aanblijft, want die flikkert zo af en toe angstwekkend.

Tot slot is er goed nieuws op het Zorro en Diego front. Zorro at uit Diego's etensbak vanavond, terwijl Diego rustig toekeek. Dat zal het samenwonen al een heel stuk verbeteren, schat ik zo.

Net als ik dit schrijf, hoor ik de sneeuwblazer. Buurman Chuck is onze oprit aan het schoonmaken, waar nu minstens twintig centimeter op ligt. Super aardig!

Hier een filmpje van de cul de sac rond 19 uur (er ligt nu veel meer, de bomen zijn compleet wit, zo mooi!):


En ik heb voor Rick wat foto's genomen (hij baalt ervan, dat hij dit mist), die staan hier.

Late avond update: We hebben twintig centimeter heel zware sneeuw liggen. Het verkeer vooral in ons gebied is verschrikkelijk! Mensen op de snelweg naast onze buurt staan al zeven uur stil zonder enige uitweg. In het nieuws vooral onze omgeving, Tysons Corner, I-66, overal zijn honderden mensen gestrand. Iemand schreef, dat haar man al acht uur onderweg is van Falls Church naar Vienna (nog geen tien kilometer). Ik hoop morgen meer foto's te nemen.

dinsdag, januari 25, 2011

Eindelijk een wat warmere dag!

Als Rick op reis is, is het aan mij om te zorgen, dat Saskia op tijd opstaat en naar school gaat. Gelukkig is zij, in tegenstelling tot Katja, meestal heel punctueel. Ze maakt zelf haar lunch klaar en vertrekt dan naar de busstop. Het vriest vanochtend niet zo hard, dus ik hoef haar niet te brengen.

Dit is voor mij veel te vroeg om al op te staan, dus ik zoek mijn bed weer op. Nog geen kwartier later gaat de telefoon. Saskia heeft haar lunch vergeten. Haar lunchpauze is al om half elf, dus ik beloof hem op weg naar de sportschool te brengen. Op school is er een speciale tafel voor vergeten spullen, die vandaag flink vol staat. Het zal de midterm vergeetachtigheid zijn.

Bij de Anytime Fitness is het druk, maar de stairmaster is eigenlijk vrijwel nooit in gebruik. Ik heb me weleens afgevraagd, waarom er maar een is, maar er is gewoon geen animo voor. Volgens mij intimideert die machine. Ik moet toegeven, dat ik het ook echt afzien vind erop. Met een goed boek is het uur echter zo voorbij.

Op het weerbericht hoor ik, dat er weer van alles wordt voorspeld voor morgen en donderdag. Vandaag wordt het echter "warm", maar liefst vijf graden. Ik besluit Cosmo weer eens mee te nemen naar het hondenpark.

Daar is het aardig druk. Er zijn zeker acht andere honden met hun vrouwtjes en baasjes. Ik word vriendelijk begroet en meteen in het gesprek betrokken en Cosmo wordt door de mensen, die hij begroet, geknuffeld.

In de hondengroep moet Cosmo zich even waarmaken. Eerst zit hij wat beduusd in het midden, terwijl vier honden om hem heen staan te blaffen. Dan heeft Cosmo er genoeg van en, voor het eerst ooit, zie ik hem naar een andere hond grauwen.

Dat heeft het gewenste effect. Cosmo wordt kennelijk geaccepteerd, want het intimiderende gedrag is over en ze rennen allemaal vrolijk achter elkaar aan. De dynamiek tussen de honden vind ik interessant om gade te slaan en ik ben blij, dat Cosmo eindelijk van zich afbeet.

Bij Manhattan Bagel trakteer ik mezelf op een dunne bagel met ei, kaas, asperge en een pittige tomatensaus. Die staat nieuw op het menu en is eigenlijk voor het ontbijt, maar hij smaakt ontzettend lekker.

Op de terugweg hoor ik, dat wij nu ook een Winter Storm Watch hebben. Dat betekent mogelijk meer dan tien centimeter sneeuw. Eerst zouden we alleen regen krijgen, toen een beetje sneeuw en nu lijkt het erop, dat dat beetje meer zal worden. Ik grapte voor Rick vertrok al met hem, dat we nu vast een sneeuwstorm zouden krijgen. We zullen zien.

Over Rick gesproken, die had een fout gemaakt en zijn vlucht van Cleveland naar San Diego voor vandaag geboekt, terwijl hij er gisteren al moest zijn. Toen hij de vlucht ging veranderen, schrok hij zich te pletter, want dat zou volgens American Express $1500 kosten! Toch moest het veranderd worden.

Gisteravond keek hij eens wat gedetailleerder en vond uit, dat zijn terugreis in eerste klas was geboekt. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Rick vraagt aan mij, als ex-reisagente, om het voor hem op te lossen, want hij zit de hele dag in vergaderingen. Dat vind ik prima.

Bij American Express (mijn ex-werkgever) vraag ik naar een supervisor, wetend, dat een "gewone" reisagente niet de bevoegdheid heeft zoiets op te lossen. Ik leg alles uit en dan blijkt weer, dat Rick, ondanks de vele reizen, die hij heeft gemaakt, nog niets begrijpt van hoe het werkt.

Het zou te gecompliceerd zijn om alle details hier te schrijven, maar het komt erop neer, dat United Airlines de verandering naar eerste klas heeft gemaakt en Rick er niets voor gerekend zou hebben. Hij gaat er zijn credit card nog op nakijken, maar dat is wat United de American Express supervisor bij hoog en laag verzekerde. Zo mag mijn mannetje dus waarschijnlijk eerste klas terugvliegen, de geluksvogel!

Voor het eerst in weken komt Laura weer eens om mij een massage te geven. Zoals altijd is het een uur lang flink op mijn tanden bijten. Nou ja, bij wijze van spreken, dan, want Laura en ik hebben altijd van alles te bespreken. Laura is zo ongeveer de grootste kattenliefhebster, die ik ken, dus ze is oprecht verdrietig om Sushi's overlijden.

Saskia's midterms zijn goed gegaan en morgen heeft ze de laatste. Ik moet toegeven, dat ik het wel gezellig vind zo met zijn tweetjes. Zij ook, volgens mij, ze heeft natuurlijk al mijn aandacht. Het doet me een beetje aan haar baby- en peutertijd denken, toen we ook vaak met zijn tweetjes waren, terwijl de anderen naar school of werk gingen.

Saskia is gek op kip Katsu van de Japanner en ik natuurlijk van sushi, dus dat wordt ons avondeten. Ik haal het op van Sushi Yama. We hebben vier sushi restaurants in Vienna en zij zijn de goedkoopste, maar ook de beste (al vind ik Sushi Yoshi ook erg goed). Saskia vindt hun kip Katsu ook het lekkerst. Niet voor niets staan er ieder weekend lange rijen.

Zo meteen ga ik naar president Obama's State of the Union luisteren. Ik ben benieuwd of ik dit keer mijn aandacht erbij kan houden. Ik ben niet zo geinteresseerd in politiek, maar ik vind dit toch iets, dat ik moet kijken van mezelf. Cisca schrijft er hier heel grappig, maar toch ook serieus, over, my sentiments exactly.

Tot slot vanavond zou ik jullie willen vragen mijn rondleidingssite nog eens te bezoeken en mij te vertellen, hoe jullie, als potentiele klanten, de toevoeging van de foto's vinden. Is het leuker met of overzichtelijker zonder foto's? Ik hoor graag jullie mening!

maandag, januari 24, 2011

Een bos tulpen



Vannacht werd het -14 en ik vind dat te koud voor Saskia om in het donker op de schoolbus te wachten. Gelukkig kan Rick haar op weg naar het vliegveld bij school afzetten.

Rick gaat vandaag naar Cleveland en vliegt dan door naar het lekker warme San Diego. Alleen zal hij daar weinig van merken, want hij zal de hele dag in de airconditioning van het convention center doorbrengen. Maar toch.

Nadat Rick en Saskia vertrokken zijn, val ik weer in een diepe slaap. Met schrik word ik om kwart voor negen pas wakker! Het kost me wat moeite om op te staan, niet alleen vanwege de kou in onze kamer, maar ook vanwege de spierpijn. "Goede" spierpijn dit keer, kennelijk gebruikte ik bij het kickboksen heel andere spieren dan gewoonlijk!

Tijdens het ontbijt kijk ik naar het nieuws en zie beelden van een gigantische waterleidingbreuk aan de andere kant van Washington. Een deel van de Beltway (ringweg) is gesloten en 500 miljoen gallons water gutsen in een gigantische fontein, die auto's meesleept en de omringende panden vernield, naar buiten.

Met deze vorst bevriest een gedeelte van het water meteen. Deze foto's zijn spectaculair en laten het goed zien. Een groot gedeelte van de hoofdwaterleidingen in dit gebied is ouder en dan krijg je zulke enorme breuken met strenge vorst.

Ook hoor ik, dat het National Compliment Day is vandaag. Nu is er hier iedere dag wel een of andere speciale "holiday", maar deze vind ik erg leuk. De bedoeling is om tenminste vijf mensen een complimentje te geven.

Nu geven Amerikanen sowieso al vrij gemakkelijk complimentjes en met de jaren heb ik die gewoonte ook meer overgenomen. Vijf mensen per dag haal ik gewoonlijk niet en ik ga eraan werken dat vandaag wel te doen.

Mijn eerste gelegenheid komt om tien uur. Sharon wacht me al op en heeft een intensief uur met intervals en zware gewichten ingepland voor me. Ik laat haar weten, dat ik haar een van de beste trainers vind, waar ik mee heb gewerkt. Dat meen ik oprecht (valse complimenten vind ik ook niet kunnen).

Sharon is net zo streng, als haar mannelijke collega's en dat kon ik van de andere vrouwelijke trainer, waar ik jaren geleden mee werkte, beslist niet zeggen. Daarvoor betaal ik haar wel, want ik heb genoeg zelfdiscipline om zelf te sporten. Ik heb iemand nodig, die zegt, dat ik best nog een keer die gewichten op kan heffen of wat meer ponden aankan.

Na het uur met Sharon klets ik nog even met buurvrouw Jeanne, die er ook is. Iedereen heeft meer dan genoeg van de kou. We zijn het erover eens, dat we vorige winter veel sneeuw kregen, maar dat maakte het ook spannend en daardoor leek de tijd sneller te gaan. Deze winter is het alleen maar verschrikkelijk koud tot nu toe. Tot slot ga ik een half uur op de crosstrainer.

Bij Whole Foods haal ik wat benodigdheden. Daar zie ik, dat ze bosjes tulpen hebben voor $7,99 per twaalf. Ik heb zo'n behoefte aan verse bloemen in huis, dat ik een wit bosje koop, ondanks de prijs. Daarom heb ik nogal wat zijden bloemen staan, de bloemenprijzen zijn hier zo hoog!


Thuis vind ik in mijn email de eerste boeking voor een excursie! Weliswaar pas in september, maar de spits is eraf. Even weer wat reclame maken, voor de eerste drie boekingen geef ik korting. De tweede krijgt 50% en de derde 25% korting. Als je dus iemand weet, die naar Washington komt, zegt het voort!

Het leukste aan Boer Zoekt Vrouw vind ik eigenlijk het commentaar achteraf. Ik lig vanmiddag dubbel om sommige blogs en columns! Voor de liefhebber heb ik er een paar verzameld:
Glamour blog

Recensiekoning

Onuitstaanbaar

Viva

Veeteeltforum (Henk)

Saskia heeft deze week allemaal midterms. Dat zijn een soort tentamens, die voor een groot deel van het jaarcijfer meetellen. Gelukkig doet ze het echt goed op school, maar ze komt wel doodmoe thuis. Het heel vroege opstaan helpt natuurlijk ook niet.

Saskia slaapt tot het avondeten. Ik maak het mezelf makkelijk, soep met tosti's. Dat vinden we beiden lekker. Daarna gaat Sas meteen weer naar bed, want ze heeft morgen twee midterms, geschiedenis en Duits. Ik heb het haardvuur aan en kijk naar de Bachelor, nooit saai, al dat drama!

Oh, en die vijf complimenten? Het is me gelukt. Sharon was nummer een, een dame bij Whole Foods, die werkelijk een superleuke jas aanhad, nummer twee. De caissiere daar, Natalya, moeder van een van Katja's vroegere klasgenoten, was nummer drie, omdat ze al haar klanten altijd herkent en nog iets van ze weet.

Saskia complimenteerde ik, omdat ze, zonder mijn aanporren, haar kamer genoeg opruimde om morgen schoon te laten maken. Katja was mijn laatste "slachtoffer", want zij heeft waarschijnlijk nieuwe huisgenoten gevonden en ik vind het knap, hoe zij met de situatie omgaat.

Geven jullie makkelijk complimenten aan mensen? En hoe reageer je op een complimentje, dat iemand anders je maakt? Met dat laatste heb ik nog steeds weleens moeite. Ik heb toch al gauw de neiging om ze wat af te zwakken.

zondag, januari 23, 2011

Fotoshoot

Zaterdag

Een van de Nederlandse dames, die ik hier ken, heeft een portretfotografiestudio in haar basement. Zij vertelde mij van de zomer, dat ze glamourshots doet en dat leek mij erg leuk voor Saskia. Saskia was enthousiast en wilde dat wel graag met Laura doen.

Voor Kerst gaf ik Saskia dus een fotoshoot met Yolanda. Vanochtend is het zover. Laura heeft hier gelogeerd en ik hoor de meisjes al vroeg in de weer. Yolanda had wat ideeen gegeven voor ze qua kleding en dergelijke. Als ik opsta hebben de dames al ontbeten en hun eerste outfit (casual, jeans met een topje) aan. Ook de make up zit er al op, ze zien er prima uit.

Behalve de jeans hebben de meisjes ook hun sjieke homecoming en een minder sjiek jurkje mee. Yolanda woont hier niet ver vandaan en keurig op de afgesproken tijd van tien uur rijden we haar oprit op. Na de kennismaking met de meisjes neemt Yolanda ons mee de basement in.

Om op te warmen begint Yolanda met Sasia en Laura samen en apart in hun spijkerbroek outfits te fotograferen met een witte achtergrond. Dat is goed, want de meisjes weten niet goed, wat er van ze verwacht wordt. Ik zie ze minder gespannen worden en er meer lol in krijgen.

Yolanda is ook heel creatief met haar poses, wat het nog leuker maakt. Voor mij is het altijd leerzaam om een andere fotografe bezig te zien. Zij brengt mij ook op ideeen.

Net als het tijd is om hun homecoming jurk aan te trekken, houdt de afstandbediening voor Yolanda's flits ermee op. Haar man probeert van alles, wat niet werkt. Hij gaat zelfs naar een winkel om een nieuwe aansluiting te kopen. Ook dat doet het hem echter niet.

We beginnen al te denken, dat we de rest van de shoot dan maar later voort moeten zetten. Als laatste uitweg worden de batterijen, die Yolanda er net nieuw opgeladen in heeft gedaan, toch even verwisseld. En jawel, hoor, met andere batterijen werkt het weer perfect.

Gelukkig, want de meisjes hebben er nu helemaal zin in gekregen en willen graag door. Yolanda en ik hebben elkaar in de tussentijd ook wat beter leren kennen en de meisjes hebben voor het eerst ontbijtkoek gegeten. Ik heb dat ook weleens in huis, maar Saskia heeft het nooit geprobeerd. Nu weet ze, wat ze gemist heeft.

Yolanda verandert de achtergrond in donkergrijs en de meisjes doffen zich op in hun mooiste jurkjes. Ze hebben er duidelijk plezier in, wat ik al verwachtte. Er wordt lekker veel gegiecheld en Yolanda zet ze er erg leuk op. Het is een hele fysieke inspanning voor zowel de meisjes, die op hoge hakken balanceren, als de fotografe!

Als laatste doen Saskia en Laura hun gebloemde jurken aan. Yolanda verandert de achtergrond in roze en volgens mij vindt iedereen dit het leukste gedeelte. De meisjes mogen zijden bloemblaadjes blazen en in de lucht springen.

Tenslotte legt Yolanda hen neer met wat bloemblaadjes op ze, klimt op een ladder en fotografeert van boven. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat. De meisjes verkleden zich weer in hun spijkerbroeken en we nemen na drie uur hard werken door Yolanda afscheid van haar. Over een paar weken zullen we de cd met de foto's krijgen.


Het is al na enen en we hebben allemaal trek. Ik heb de meisjes een lunch van hun keuze beloofd om de dag helemaal speciaal te maken. De keuze valt unaniem op P.F. Chang's. Dit is tot nu toe het koudste weekend van dit seizoen, dus waarschijnlijk is het daarom zo verschrikkelijk druk in het restaurant.

We moeten even op een tafeltje wachten, maar krijgen dan een "booth". Dat is een tafeltje met banken eromheen, mijn favoriet. De meisjes weten al meteen, wat ze willen. Ze delen twee verschillende kipgerechten. Ik neem een "lunchbowl" met hot and sour soup en een erg lekker garnalengerecht. Het Chinese eten hier is zo anders, dan in Nederland. Ik mis vooral de Babi Pangang weleens!

Thuis treffen we Rick hard aan het werk in ons kantoortje. Dat is ook inderdaad (voornamelijk door zijn spullen) een grote troep. Ik trek de deur altijd maar dicht, zodat ik het niet hoef te zien. Ik help een paar uur mee, maar er is nog veel meer te doen!

Saskia moet vanavond babysitten en Rick wil er graag samen op uit. Ik moet toegeven, dat mijn energieniveau nul comma nul is, maar ik laat me overhalen. Rick gaat de hele komende week op reis, dus ik wil nu zoveel mogelijk samen doen.

In Tysons Corner is het zo druk, alsof het Kersttijd is! Kennelijk gaat iedereen met deze kou naar de mall. Rick zet mij af, zodat ik een paar stoelen in de bar van Coastal Flats kan proberen te bemachtigen, terwijl hij een parkeerplaats zoekt.

Als ik bij het restaurant aankom, zakt de moed me in de schoenen. Meestal is er nog wel plaats in de bar, maar nu staat alles propvol! Het lot is me gunstig gezind, want precies, waar ik ga staan, gaat net een stel weg! Ik kaap hun stoelen meteen. Het stel achter me kijkt teleurgesteld, maar het is hier echt Darwinistisch, the survival of the fittest, ha ha.

Rick komt al gauw, hij heeft ook even naar een parkeerplek moeten zoeken. Bij dit restaurant moet ik gewoon de garnalencocktail bestellen. Die is zo lekker en genoeg als maaltijd voor mij. Rick neemt het kreeftbroodje, waar flink wat kreeft op zit.

Na het eten haasten we ons naar boven naar de bioscoop. Zo druk als het daar is, heb ik het zelden gezien. Ik betwijfel of we nog een zitplaats zullen krijgen voor No Strings Attached, maar Rick wil het wel proberen. Gelukkig is er nog plaats op de tweede rij in de zaal, dus we hebben goed zicht.

Het is het helemaal waard, want we vinden het beiden een superleuke film! Wel terecht "rated R" (onder 17 niet zonder volwassene toegelaten), maar ik lig regelmatig dubbel. Ashton Kutcher en Natalie Portman maken een goed paar en er is heel wat onverwachte humor.

Op de terugweg geef de thermometer in Ricks auto 16 graden Fahrenheit aan, dat is al -9, het zal vannacht -12 worden. Thuis gaat de open haard dus aan en drinken we nog wat, voor we ons bed opzoeken.

Zondag

Brrr, eigenlijk ben ik al een tijdje wakker, maar het is zo koud buiten ons bed, dat ik tot kwart voor tien blijf liggen. Rick houdt het zelfs nog langer uit en Saskia helemaal. Beren hebben het toch wel bij het rechte end, hoor, met hun winterslaap!

Rick trotseert de kou en haalt ons zondagse ontbijt bij Starbucks. Die is zo dichtbij, dat de koffie nog heet is en mijn spinaziewrap lekker warm als hij ermee terugkomt.

Met dit weer moet ik bewegen, maar buiten wandelen is me veel te koud en ik heb geen zin in de sportschool. De kickboxing routine van Your Shape op Kinect brengt uitkomst. Die is vrij intensief en na drie kwartier heb ik het gevoel flink bezig te zijn geweest.

Vandaag worden de football kampioenschappen gespeeld en bepaald, wie er over twee weken tegenover elkaar zullen staan in de Super Bowl. Rick bereidt zich voor op een middag kijken.

Al vind ik football ook leuk om te kijken, ik kan natuurlijk Boer Zoekt Vrouw niet missen. Vooral niet, als een van mijn vroegere buurvrouwen op mijn Facebook muur vraagt, of ik de serie kijk. Ze skypte net met haar zus en die blijkt de Amerikaanse Susan bij boer Richard te zijn. Hoe klein kan de wereld zijn? Nu ben ik helemaal benieuwd, wat er vandaag zal gebeuren.

Juist die boer Richard zorgt voor nogal wat ophef deze aflevering. Arme Susan en Heidy, ik heb Richard altijd al een gluiperd gevonden. Annemarie stuurt Johannes weg, omdat ze wel een keuze moest maken. Er zit geen emotie bij die tante, zeg! Marcel gaat voor Ksenia, er is geen twijfel. Arme Frank moet volgende week huilen en Gijsbert is nog een enigma. Wat vinden jullie? Rick heeft een hekel aan realiteitsshows, ik kan van dit soort dingen (tot mijn schande) smullen.

Nadat de Green Bay Packers van de Chicago Bears hebben gewonnen, stelt Rick voor naar een sportbar te gaan voor het begin van de tweede wedstrijd om een hapje te eten. Hij wil weleens zien, hoe het tussen de ware fans is. Saskia wil niet mee, dus we gaan samen naar Glory Days.

De tweede wedstrijd is tussen de Pittsburgh Steelers en de New York Jets. Ook dit restaurant is erg druk, maar we kunnen aan een tafel in de bar plaatsnemen. Aan geel met zwarte truien te zien worden we omgeven door Steelers fans, wat tijdens de wedstrijd ook blijkt. Er hangt een supersfeer, want de Steelers doen het goed.

Bij dit restaurant hoef ik het menu niet eens in te kijken, want ik weet al wat ik wil. De Vermonter sandwich, rozijnenbrood met appelboter, ham, plakjes appel en kaas en zoete aardappelfrietjes. Tien dollar smaakt nooit eerder zo goed!

De Steelers gaan duidelijk winnen, dus Rick en ik gaan weer huiswaarts. Daar gaat de open haard aan (lang leve gas) en kijken we de rest van de wedstrijd. Veel spelers lopen met blote armen, terwijl de gevoelstemperatuur -20 is! Ik heb te doen met de toeschouwers, wat moet het koud zijn!

De wedstrijd is nog niet afgelopen, maar ik ga de Steelers als winnaren voorspellen en mijn bed opzoeken. Morgen moet Rick heel vroeg weg en zullen Saskia en ik de hele verdere week met zijn tweetjes zijn.

Minder nieuws is, dat Kai nog steeds geen kamergenoot heeft en dat helemaal niet leuk vindt. Hij voelt zich duidelijk eenzaam, maar zal zelf erop uit moeten gaan. Fijn nieuws is, dat het bij Katja beter lijkt te gaan. Zij en L. gaan weer beter en de dieren ook langzamerhand.

En zo eindigt er weer een ijzig koud, maar gezellig weekend. Bijna het laatste in januari! Ben ik nu de enige, die deze maand altijd zo eindeloos vindt duren, zoveel langer, dan andere maanden met eenendertig dagen?

zaterdag, januari 22, 2011

Een leuke dag met Corry

Na Sharons core training laat ik mijn gewoonlijke halve uur cardio voor wat het is. Het is berekoud buiten en er staat een keiharde wind, maar ik wil toch met Cosmo wandelen voor ik op stap ga. Die heeft daar echter maar weinig zin in en weigert al na tien minuten verder te lopen. Ik krijg het gevoel, dat hij de wind door zijn vacht helemaal niet prettig vindt.

Om twaalf uur heb ik met Corry in Washington afgesproken, dus ik haast me om naar de metro te gaan. Dat heeft nog wel wat voeten in de aarde, want ten eerste zie ik, dat mijn telefoon, die de hele nacht aan de oplader lag, geen enkel leven meer toont. Ik stel Rick op de hoogte, want als er iets met Saskia mocht zijn ben ik dus niet bereikbaar.

Aan Claudia had ik gevraagd, of ik de van weer op haar oprit mocht parkeren. Vooral met dit bitterkoude weer is het wel erg fijn om niet zover te hoeven lopen. Kennelijk is zij vergeten, dat ze toestemming had gegeven, want er staan twee andere auto's en er is geen plaats meer voor die van mij. Balen, want nu moet ik dus wel lopen!

Gauw email ik Corry (die ik van de zomer voor het eerst heb ontmoet), dat ik waarschijnlijk wat verlaat zal zijn. Ik kleed me nog dikker aan en zet er flink de pas in naar het metrostation. Dat is ongeveer een kilometer lopen en als ik aankom ben ik zelfs wat bezweet!

Goddank hoef ik ook niet lang op de trein te wachten en kom maar een kwartiertje te laat rillend bij het American Indian Museum aan. Corry is gelukkig slim genoeg geweest om binnen te gaan wachten, want ik voelde me al schuldig, dat ik haar langer in de kou zou laten staan.

Corry takteert mij op een lunch bij het cafe in het museum, Mitsitam (nogmaals heel hartelijk dank, Corry!). Hier worden Indiaanse gerechten uit de verschillende gebieden (Noordwesten, the Plains, Zuidwesten etc.) geserveerd. Corry en ik kiezen beiden de zalm, zij met geglazuurde wortelsalade en frietjes en ik met een mangosalade en een "sunchoke" salade.

Al genietend van het eten kletsen we en kletsen we! Voor we het weten zijn er een paar uur voorbij, zoveel hebben we elkaar te vertellen. Het is ook zo behaaglijk warm in dat cafe! Maar we hebben het Hirschhorn Museum ook in de planning staan, dus begeven ons maar weer de kou in.

Corry werkt bij het Stedelijk Museum in Amsterdam en is erg geinteresseerd in moderne kunst. Het gebouw van het Hirschhorn Museum alleen al is bijzonder. Het heeft wat weg van een ruimtevaartschip. Het gebouw is rond en in het midden open en staat op vier "poten".


Het valt me iedere keer weer op, hoe vriendelijk de mensen, die de veiligheidscontroles in de musea doen, zijn. Ook bij dit museum maakt de man een gezellig praatje.

We nemen de roltrap naar boven en bekijken eerst de objecten op de gang. Daar staan voornamelijk beeldhouwwerken. Daarna gaan we de verschillende kamers door met werken van o.a. Willem de Kooning, Joan Miro en Alexander Calder.


Met moderne kunst heb ik, waarschijnlijk zoals de meeste mensen, een beetje een haat-liefde verhouding. Ik kan het goed waarderen, als iets abstract is, maar er moet voor mij wel iets echt te zien zijn. Al zijn het alleen al kleuren, die mooi bij elkaar passen, of een speciale vorm.

Wat ik dus niet kan begrijpen, is hoe een schilderij met zwarte, grijze en witte kwaststroken, schijnbaar zonder compositie op het doek gekwakt, de benaming "kunst" krijgt. Ik vraag me nog steeds af, hoe wordt bepaald, dat deze persoon kunst heeft geproduceerd, terwijl zoiets door een willekeurige peuter geschilderd (ok, die zou niet zo'n groot doek kunnen maken) als gekras zou worden afgedaan.

Corry zegt het wel mooi, moderne kunst lokt een gesprek uit en dat is zeker zo. Het zet je aan het denken. Juist dat onbegrijpelijke maakt het dan toch weer interessant en eerlijk gezegd blijft dat zwart, grijs, witte lelijke schilderij me juist bij.

Mijn favoriete schilderij van Miro hangt er ook (nog). Ik vind het zo komisch! Misschien heeft hij dat wel helemaal niet zo bedoeld, maar ook dat is kunst, iedereen interpreteert het anders.


"Het Kermispaard" van Miro

Na alles op deze verdieping te hebben bewonderd, gaan Corry en ik helemaal naar beneden. Hier zien we allerlei kunst met verschillende media. We kijken een tijdje naar "Staging Silence" van Hans op de Beeck.

De rest van de tentoonstelling op deze verdieping heet Colorforms. Om de "Milk Run" van James Terrell te zien moeten we een aardedonkere zaal binnen. Corry en ik voelen ons er beiden niet op ons gemak, want we zien letterlijk geen hand voor ogen. Daar blijven we dus niet lang zitten!


Een van de Colorforms kunstwerken

Na alles op deze verdieping voldoende aandacht gegeven te hebben, stelt Corry voor ergens een wijntje te gaan drinken. Ik ben met de metro, dus dat is prima. Ik stel voor naar het Garden Cafe in de National Gallery of Art te gaan, dus we steken de ijzige Mall over.

Helaas vertellen de (alweer heel vriendelijke) mensen bij de veiligheidscontrole ons, dat de cafetaria in dit museum al gesloten zijn. Ze stellen een ander cafetaria voor, maar we kiezen dan maar voor de gezellige Elephant and Castle pub. Die is maar net iets verder lopen.

Onder het genot van een glaasje witte wijn kletsen we verder. Als Corry vertelt, dat zij en haar man een volgende keer ook graag bij ons thuis zouden komen, bedenk ik me opeens, dat dat vanavond ook al kan.

Alleen eten is toch saai voor Corry en aangezien Saskia Laura te logeren krijgt zijn Rick en ik vrij om te gaan eten, waar we willen. Om zeker te zijn, dat Rick geen andere plannen heeft, bel ik hem met Corry's telefoon. Hij vindt het een prima idee.

Na afgerekend te hebben lopen we dus naar het Federal Triangle metrostation aan de overkant. Hier krijgt Corry haar eerste ervaring met de metro in Washington. Meteen ziet ze ook hoe kieskeurig de automaten hier zijn in het accepteren van oude dollarbiljetten, maar na wat gedoe komt er dan toch een kaartje uit.

In de trein hebben we meteen plaatsen naast elkaar en binnen het halve uur stappen we in Vienna uit. De wind waait hier zonodig nog venijniger, dan in de stad en even twijfelen we, of we wel terug willen lopen. Een taxi voor een kilometer lijkt ook weer overdreven en Corry wil wel wat van onze buurt zien, dus we besluiten de kou te trotseren.

Thuis bedenken we een restaurant om te gaan eten. Corry herinnert zich, dat het deze week Restaurant Week is in DC. Daardoor blijken de leuke restaurants daar al volgeboekt. Dan zoeken we maar naar iets bij ons in de buurt.

Mijn buurvrouw raadde laatst de Dogwood Tavern in Falls Church aan. Dat menu ziet er goed uit en ik laat onze naam op de lijst zetten. Eenmaal aangekomen hoeven we maar even op een tafeltje te wachten.

Het is een erg gezellig restaurant met een open haard. We bestellen de nachos, die enorm zijn! Corry en ik kunnen daar niet een heel hoofdgerecht bij op, dus we delen een bord met hummus, pita's, worteltjes en selderij. Het smaakt allemaal prima.

Corry logeert bij The Liaison in Washington en Rick en ik brengen haar daarheen terug. Zo zien we ook de mooi verlichte monumenten van Washington nog eens.

We nemen afscheid en zo komt deze heel leuke dag weer tot een einde. Corry, het was supergezellig. Ik hoop, dat je een goede reis terug naar Nederland zult hebben!

donderdag, januari 20, 2011

Spannend, wie zal mijn eerste klant worden?

Deze week ben ik, direct na het opstaan, weer begonnen met mijn "ochtendgymnastiek". Met de kou word ik iedere ochtend met nogal wat pijn wakker en dit hielp vorig jaar ook. Ik doe direct na het opstaan allerlei beenoefeningen, waaronder squats en lunges, 25 keer opdrukken en buikoefeningen. Zo warm ik alle spieren op en het haalt wat van de knopen eruit.

Na het ontbijt is het weer sporttijd. Op de stairmaster lees ik mijn boek uit, wat langer duurt, dan gedacht. In plaats van mijn voorgenomen drie kwartier wordt het ruim een uur. Het was ook zo spannend!

Buiten is het koeler, dan gisteren, maar de zon schijnt en er is weinig wind. Voor de komende dagen worden weer ijzige temperaturen voorspeld, dus dit is de dag om Cosmo een lange wandeling te geven. Dit keer zoek ik het dicht bij huis. Ik parkeer de van bij het Community Center en we lopen het W&OD pad op.


Church Street

Het is heel rustig op het pad, op een paar fietsers na zien we niemand. Ik heb mijn fototoestel mee in de hoop wat vogels te kunnen fotograferen. Alleen zie ik daar helaas niet zoveel van. Maar een cardinaaltje blijft lang genoeg zitten om goed te fotograferen. Het zijn heel schichtige vogeltjes.

Al reageert Cosmo telkens alsof ze vlakbij zijn, herten zien we ook niet. Ik probeer dus andere dingen te vinden om te fotograferen, wat nog niet meevalt in de grijze winternatuur. Er groeien een aantal interessante grassen en besjes langs het pad, waar ik me dan maar op concentreer. Dan blijkt zelfs deze kale natuur toch best mooi te zijn.


Meer foto's hier

Na acht kilometer zijn we terug bij de van. Zo ver was ik oorspronkelijk niet van plan te gaan en met al het gefotografeer is het al bij tweeen! Ik heb enorm veel trek en trakteer mezelf op multi grain sushi van Whole Foods. Daar ligt ook Oud Amsterdammer om te proeven, mmmmm!!!

Thuis vind ik een mailtje in mijn inbox van Dennis, dat mijn pagina op zijn site nu live is. Daarop staan een aantal rondleidingen en excursies in en rond Washington met mij als gids. Ik ben heel benieuwd of er animo voor zal zijn.

Dat Dennis mij deze gelegenheid geeft, vind ik heel fijn, want zijn site trekt heel veel bezoekers. Van nu af aan is deze link ook rechts van dit blog te vinden. Als jullie mensen kennen, die Washington gaan bezoeken, hoop ik, dat jullie mij zullen aanraden. Ik vind het spannned, wie zal mijn eerste klant worden?

Intussen woont Katja niet fijn. De hond bijt naar Zorro en ze weten niet wat ze daaraan moeten doen. Het derde meisje in het appartement schreef vandaag een ronduit gemene opmerking op Katja's Facebook. Ik hoop zo, dat ze iemand vindt om volgend jaar mee te wonen. Tot nu toe heeft ze daar nog geen succes mee.

Ook bij Kai gaat het niet lekker. Hij heeft nog geen kamergenoot en het contact met de anderen gaat ook moeizaam. Ik moet toegeven, dat het me niet makkelijk valt om allebei mijn collegestudenten niet happy te weten. Ook Rick heeft het er moeilijk mee, maar wij kunnen alleen luisteren en advies geven. Zij moeten het uiteindelijk rooien.

Voor ons avondeten bereidt Saskia het recept, dat zij heeft uitgekozen. Het is roergebakken biefstuk met een lekker sausje van Hoisin saus, sesamzaadolie, knoflook, gember en rode peper. Daarbij eten we sugar snap peas (daarvoor weet ik het Nederlandse woord even niet) en rijst. Het smaakt werkelijk voortreffelijk, maar Saskia zelf is er helaas niet weg van.

Het nieuwe seizoen van American Idol is gisteravond begonnen. Dit is het tiende seizoen en volgens mij hebben wij ze allemaal gezien. De jury is vrijwel helemaal nieuw, met Steven Tyler van Aerosmith en Jennifer Lopez, alleen Randy Jackson is over van de laatste groep. Van wat ik gisteravond en vanavond heb gezien "werkt" deze combinatie goed. Het blaast de show het nodige nieuwe leven in.

woensdag, januari 19, 2011

Chinese protesten en kunst

Tijdens mijn ontbijt bel ik Christine op, die vandaag jarig is. Op zulke hoogtijdagen missen we elkaar altijd het meest. Vroeger gingen we dan gezellig lunchen of iets anders leuks doen. Nu houden we het bij een lekker lang gezellig telefoongesprek.

Na een dichte mist vanochtend is de zon inmiddels tevoorschijn gekomen en de ijspegeltjes, die nog in de achtertuin hangen, smelten gestaag. De stoepen zijn er echter, als ik met Cosmo ga wandelen, nog erbarmelijk aan toe. Een grote ijsbaan is het, dus ik loop zoveel mogelijk op de weg. Hopelijk smelt dat vandaag wel allemaal weg, want dit wordt de ene "warme" dag van de week.

Na alle kou van de afgelopen weken voelt het gewoonweg lenteachtig aan met zo'n 7 graden. Ik heb mijn jas zelfs open, als ik van de parkeerplaats naar de sportschool loop, wat een luxe! Ik doe een uur op de crosstrainer op een hoger niveau, dan gewoonlijk. Het is januari en dus druk, want iedereen werkt nog aan de goede voornemens.

Eigenlijk wilde ik gisteren naar Washington gaan, maar stelde dat vanwege het ijs uit naar vandaag. Het is er een veel betere dag voor. Ik parkeer de van op Claudia's oprit en wandel naar de metro.

De trein rijdt net weg en de volgende trein komt er al aan. Alleen heeft een oudere dame haar horloge op het spoor laten vallen. Een medewerker stopt de trein net voor hij het station binnenrijdt, zodat hij het horloge op kan vissen. Zo ontzettend aardig vind ik dat en de dame in kwestie ook. Ze hadden net zo goed de trein over haar sierraad kunnen laten rijden. Kudo's voor Metro!

Amazon heeft nu ook een Kindle app voor Windows telefoons, dus ik lees in de trein verder in mijn boek op mijn telefoon. Heel handig, het synchroniseert precies, waar ik op de Kindle gebleven was.

Na iets minder dan een half uur stap ik bij Farragut West uit. Jarenlang was dit het metro station, waar ik voor mijn werk uitstapte. Ons kantoor was in het gebouw boven het metrostation. Onze ramen keken naar binnen het gebouw in en er waren heel wat dagen, dat ik geen daglicht zag.

Dat reisbureau was een zogenaamde "sweatshop" (vond ik pas later uit, ik dacht, dat zulke uren normaal waren in de VS). We moesten om 7 uur op ons werk zijn, kregen onze lunch aan ons bureau geserveerd en waren zo zwaar onderbemand, dat we meestal pas na tienen 's avonds klaar waren met ons werk.

Dat allemaal voor het schamele salaris van $12.500 (om die $500 heb ik zelfs nog moeten vragen, want die kreeg mijn Amerikaanse collega met dezelfde opleiding wel, maar ik niet, want ik was niet Amerikaans). Enfin, ik kan over de eerste jaren hier nog uren schrijven, maar ik heb wel heel veel geleerd in die tijd. Dit gaat allemaal door mijn hoofd, als ik naar buiten lopen. Zoveel jaren geleden is het alweer, maar het gebouw is niet veel veranderd.

Eenmaal buiten loop ik richting het Witte Huis en zie in de verte allemaal rode vlaggen. Dichterbij gekomen blijken dit Chinese vlaggen te zijn en zijn er allerlei protesten gaande. De Chinese leider Hu Jintao is op bezoek bij president Obama en dat is een controversieel bezoek.

Het is allemaal zo kleurrijk met al die vlaggen, dat ik spijt heb, dat ik mijn grote fototoestel thuis heb gelaten. Ik dacht alleen een museum te gaan bezoeken, maar dit maakt het allemaal nog interessanter.

Tussen de menigte door baan ik me een weg naar de Cosi tegenover het Old Executive Building. Daar bestel ik een tandoori kip flatbread, die ik met zicht op alle gebeurtenissen buiten opeet.

Voor ik het museum inga, kan ik het niet laten om naar het Witte Huis te lopen. Daar is de beveiliging nog scherper, dan gewoonlijk. We mogen van de Secret Service niet bij het hek komen en moeten op de stoep ertegenover blijven. Die staat vol met alweer honderden protesteerders.


De ingang van het Witte Huis is afgeschermd met witte doeken. Kennelijk wil men niet, dat de grote Chinese man al die mensen, die vragen om vrijheid voor Tibet, Taiwan, Turkistan en meer, ziet. Ik maak een heel aantal foto's en luister naar een van de zeer geanimeerde protesten.


Een van mijn voornemens voor dit jaar was om plaatsen in de stad te bezoeken, waar ik nog nooit ben geweest. Ik ben al tientallen, zo niet honderden keren langs de Renwick Gallery gelopen, maar er nog nooit ingegaan.

Er zijn twee tentoonstellingen, die maar tot 30 januari lopen, die ik er graag wil zien. De eerste is kunst gemaakt door de Japanse Amerikanen, die na de aanslag op Pearl Harbor in kampen hier in het westen van de VS werden geplaatst. Die kampen waren veel vrijer en beter verzorgd, dan een concentratiekamp, maar natuurlijk werden die mensen daar nog steeds tegen hun wil vastgehouden en verloren hun hebben en houden erdoor.

Om wat te doen te hebben richtten veel mensen zich op de kunst. Er waren in ieder kamp wel kunstenaars te vinden, die hun medekampbewoners les erin gaven. De tentoonstelling laat een deel van die kunst zien en mijn mond hangt af en toe open. Foto's mogen hier helaas niet.

Alles is gemaakt met dingen uit de natuur of wat ze in het kamp vonden. Er zijn heel mooie gesneden beeldjes van hout, maar ook schitterende broches van de kleinste schelpjes, die je je voor kunt stellen. Sears Roebuck was waar men spullen kon bestellen om te schilderen.

Nog een interessante collectie zijn de vogelbroches. Die sneden de artiesten uit een stukje hout naar voorbeeld van een foto uit een vogelboek, alweer van Sears. Kennelijk was er zoveel vraag naar dat boek, dat Sears een tijdje uitverkocht was.

De tweede tentoonstelling heeft allerlei houten voorwerpen. De kunstvorm is "turned wood". Ik zou echt niet weten, hoe je dat in het Nederlands vertaalt. De mooiste vazen, schalen en ook heel kleine voorwerpjes liggen er om te bewonderen.

Boven in dit historische gebouw is de permanente collectie. Het duurt niet lang voor ik daar doorheen ben. Opvallend is de tafel met allerlei glazen voorwerpen, die "bancketje" wordt genoemd. Het is gemaakt naar voorbeeld van een achttiende eeuws Nederlands stilleven.

Toen ik in dit museum binnenkwam, werd ik vriendelijk begroet en de weg gewezen. "Je zult hier niet verdwalen", zei de aardige meneer ook nog. Dat is waar, maar wat er in dit kleine museum te zien is, is zeker interessant.


Het is ook een oase van rust na al het gegil buiten. Eenmaal weer op de stoep buiten valt dat meteen op. Het is echt lekker weer, dus ik besluit een wandeling naar de Mall te maken, in plaats van terug naar Farragut West te gaan.

Zo moet ik weer voor het Witte Huis langs en zie, dat er allerlei mensen zijn in het persgedeelte. Wat jammer, dat we er zover vandaan moeten blijven. Duidelijk is er veel meer geheimzinnigheid en bedrijvigheid, dan gewoonlijk.


Onderweg naar het Smithsonian station vermaak ik me met de eekhoorntjes. Die zijn vandaag ook extra bedrijvig, eindelijk eens geen vrieskou, ijs of sneeuw. In de stad zijn ze zoveel tammer, dan bij ons. Eentje doet zijn voorpootjes zelfs op mijn hand en een ander (zie filmpje) ruikt aan mijn fototoestellens.




Het is inderdaad lekker weer, maar ik moet toch even twee keer kijken, als ik een man enkel in een oranje sportbroekje zie joggen bij het Washington Monument. In contrast daarmee lopen er een paar mannen met sjaals en handschoenen voorbij.

Een bezoek aan Washington is nooit saai en met een beetje tegenzin neem ik de roltrap naar beneden het metrostation in. Als ik weer boven de grond kom is het zo'n andere wereld! De eekhoorntjes hier in Vienna rennen van me weg, dat is al een van de grote verschillen, ha ha.

De hele dag staat de taco soep al in de slow cooker te pruttelen. Op de lage stand is er duidelijk niets mis mee, want het smaakt super lekker! Saskia en Rick zijn ook dol op deze maaltijd, dus we smikkelen allemaal.

Rick vertelt, dat hij, behalve de hele volgende week, ook de tweede en derde week in februari op reis moet. Hij voelt zich daar helemaal niet prettig bij, want hij had mij beloofd, dat ik in februari een reisje naar de warmte mocht maken.

Vervelend, dat Rick juist in de winter zoveel moet reizen, inderdaad. Maar ik zag zo'n "warm" reisje eerlijk gezegd toch al niet gebeuren in mijn eentje. Met Pat zal ik juist de kou ingaan (helaas, maar ja). Ik stel Rick gerust en wie weet kan ik weer ergens heen met Katja begin maart. Saskia en ik redden het wel samen.

Vanavond begint het nieuwe, tiende, seizoen van American Idol. Alleen Randy Jackson is nog over van de originele jury. Ik denk, dat ik Simon Cowell wel ga missen. Toch is het onderhoudende tv, ik ben benieuwd naar de rest van het seizoen.

Nog veel meer foto's van vandaag, inclusief degenen hier, maar dan groter, staan hier.

dinsdag, januari 18, 2011

IJsvrij

Gisteravond hoorden we het al tikken tegen het raam, ijsregen. De voorspelling was, dat het na middernacht in regen zou overgaan. Als Rick Saskia dus om kwart over zes nog niet bezig hoort, gaat hij polshoogte nemen. De scholen blijken gesloten te zijn, er ligt een flinke laag ijs overal! Saskia had dat al gezien, maar er ons niet van op de hoogte gesteld.

Wij doezelen dus lekker door. Na mijn blog van gisteren lig ik me af te vragen, waarom Dr. Martin Luther King Jr. mij niet bekend was en andere dingen in de Amerikaanse geschiedenis ook niet.

Een van de redenen zou kunnen zijn, dat wij ten tijde van zijn moord in Senegal woonden en pas een paar jaar later terug in Nederland kwamen. Als ik er op de Franse school over leerde, herinner ik me dat niet. Later herinner ik me maar weinig Amerikaanse geschiedenis op school, maar dat kan ook desinteresse zijn geweest.

Over de Blue Monday gaf Elke een interessante link, die ik hier ook wil delen. Helaas wel in het Engels. Welke maandag in 2011 die Blue Monday is, is kennelijk een twijfelgeval. Ik neem me nu al voor om komende maandag niet "blue" te laten zijn!

Onze oprit, de cul de sac en de stoepen zijn net een ijsbaan. Rick waagt zich erop en krabt het ijs van zijn auto. Ook ik ga naar buiten, maar glijd bijna meteen op mijn achterwerk. Niet goed met mijn mooie nieuwe camera in mijn handen! Gelukkig kan ik overeind blijven en loop verder alleen in het gras om foto's te nemen.


Meer foto's hier

Het ziet er namelijk allemaal wel heel mooi uit met de ijspegels en de besjes en bladeren gevangen in een laagje ijs. Cosmo is ook buiten bij mij. Hij probeert rond te rennen, maar het is een koddig gezicht, want zodra hij op cement of asfalt komt gaan zijn poten alle kanten uit.

Christine belt en we kletsen gezellig bij. Zij hebben net een hele week vrij van school gehad door de sneeuwstorm vorige week. Wat een vreemde winter is dit weer.

Intussen zien de wegen er, behalve ons pleintje, goed uit, dus ik besluit naar de sportschool te gaan. De stoepen zien er nog steeds heel gevaarlijk uit. Het schooldistrict heeft de juiste beslissing genomen door te sluiten.

Bij Anytime Fitness kan ik in een garage parkeren en zonder buiten te komen naar boven lopen. Ik heb mijn fototoestel mee, voor het geval er leuke ijsplaatjes van Vienna te schieten zijn, maar dat valt tegen.

Het is vandaag compleet cardiodag en wel op de stairmaster. Eerst een half uur intervals op niveau 8 en dan een half uur "fat burner" op hetzelfde niveau. Het voelt weer heel intensief. Ik ben blij, dat ik de gladheid heb getrotseerd, want er tenminste even uit zijn is goed.

Saskia en ik eten samen soep als lunch, precies goed met dit koude weer. Campbell's soup, mm, mm, good. Saskia heeft kippensoep en ik Italian wedding, bouillon met gehaktballetjes, spinazie en pasta. Heel erg lekker vind ik die.

Deze ijsvrije dag is natuurlijk heerlijk voor Sas en haar vriend(inn)en. Een heel groepje komt hierheen om Halo op X-Box te spelen. Gisteren hebben ze allemaal hun huiswerk al gedaan, dus vandaag kan er zorgeloos gespeeld worden.

Voor mij wordt het een rustig middagje. Vienna Patch plaatst mijn foto's van het ijs op hun site. Zo krijg ik ook weer wat publiciteit, wie weet, wat daar nog uit voortkomt. Gelukkig zal de ijzel in dat artikel genoemd enkel regen worden. Een ijsdag is leuk, maar dan mag het weg!

In de slow cooker maak ik het teriyaki recept, dat Saskia gisteren uitzocht, klaar. Het is met verschillende kleuren paprika, kip, een sausje van teriyakisaus, marmelade, mosterd en gember. Het klinkt dus goed.

Alleen wordt het helemaal niets! Het smaakt niet lekker en na drie uur op hoog is de kip nog niet gaar. Voor het eerst, dat ik een slow cooker recept ook helemaal geen succes vind. Omdat de kip niet gaar is, durven we het niet aan om het te eten en het is al laat. Hopelijk is de slow cooker niet stuk. Het wordt dan toch maar Pizza Hut.

Op Facebook vond ik een leuke "toevalligheid" over dit jaar. Behalve de vier data met alleen enen dit jaar (1/1/11 etc.) is er nog iets frappants. Neem de laatste twee cijfers van je geboortejaar en tel die op bij hoe oud je dit jaar wordt. Wat is de uitkomst?

maandag, januari 17, 2011

Martin Luther King's birthday

Saskia heeft vandaag vrij van school ter ere van Martin Luther King's verjaardag. Misschien lette ik vroeger niet genoeg op, maar ik had nog nooit van deze persoon gehoord voor ik naar de VS verhuisde.

Toch is Martin Luther King Jr. een van de meest prominente historische figuren hier. Hij streed voor gelijke rechten voor de Afrikaanse Amerikanen en anderen en ontving op 35-jarige leeftijd, als jongste ooit, de Nobelprijs voor de vrede.

In 1963 hield hij zijn beroemde "I have a Dream" speech vanaf de trappen van het Lincoln Memorial hier in Washington. Helaas werd hij op 39-jarige leeftijd vermoord. Over een paar jaar zal er een nieuwe monument op de Mall worden geopend ter ere van deze bijzondere man. Het zal het eerste monument daar voor iets anders, dan een president of een oorlog, zijn.

Tot dusver de Amerikaanse geschiedenis les. Voor Saskia is dit dus voornamelijk een vrije dag en voor ons ook een beetje, want we hoeven niet om kwart voor zes wakker te worden.

Helaas krijgt Rick geen vrij op deze Federale feestdagen. Sterker nog, omdat het gros van hun klanten voor de regering werkt en dus vrij is, heeft hij vandaag de jaarlijkse vergadering, die vroeg begint en de hele dag duurt. Enig voordeel is, dat er vrijwel geen verkeer is.

Het is maar een sombere dag en kost me wat moeite om mijn lekker warme bed te verlaten. Tijdens mijn ontbijt lees ik, dat men in Nederland heeft gezegd, dat dit de meest deprimerende dag van het jaar is. Online vind ik alleen, dat dat 24 januari zou zijn, volgende maandag, dus, Blue Monday. De gedachte achter deze website vind ik goed.

Hoe dan ook, ik ben niet trots op mezelf, want het lukt me niet mijn voornemen om van de winter te genieten na te komen. We zijn dan wel halverwege januari, maar het voelt nog zo lang voor de winter voorbij zal zijn. In de voorspellingen wordt het alleen maar weer kouder.

Daarom ben ik blij, dat ik iedere maandagochtend met Sharon train. Niet alleen is dat een stok achter de deur om flink gewichten te doen, maar onderwijl hebben we ook heel wat te bespreken. Mijn sombere humeur vertrekt gaandeweg. Sharons zoon van Kai's leeftijd heeft zijn hand gebroken en daarmee allerlei gedoe. Zo is er overal wel wat.

Na het uur gewichten en intervals doe ik nog een half uur op de crosstrainer. Het is heel druk, ik neem de laatste open machine. Een combinatie van een vrije dag en collegestudenten, die vandaag nog geen school hebben.

Thuis zijn Kai en Saskia, die volgens Rick heel laat opbleven gisteravond, ook op. De cameraderie tussen hun tweeen vind ik zo leuk, vooral omdat ik dat vroeger nooit had gedacht. Met zijn drieen gaan we nog even bij Noodles & Company lunchen. Kai geeft nu toch wel toe wat zenuwachtig te zijn. We zijn allemaal benieuwd, wie hij als kamergenoot zal krijgen.

Dit keer heeft hij heel wat mee terug te nemen, dus we kiezen een van onze grootste koffers uit. Net na tweeen geven Saskia en ik hem een grote knuffel en zwaaien hem uit. Kai is meer dan een maand thuis geweest, dus het voelt meteen weer leeg. Het zal voor Saskia ook weer vreemd zijn om "enig" kind te zijn.

Nu de oudsten weer vertrokken zijn, wil ik ook weer meer gaan koken. Ik weet, dat het misschien vreemd overkomt, dat wij zo vaak buitenshuis eten. Dat is een hobby van het hele gezin en iedereen heeft zijn favoriete restaurants. We zijn in de gelukkige positie, dat we het ons ook kunnen veroorloven.

Koken is allerminst mijn hobby, of eigenlijk, "gewoon" koken is dat niet. Mijn moeder heb ik mijn hele jeugd zien lijden achter het fornuis. Precies om de reden, dat ik koken niet leuk vind. Wij waardeerden wat zij maakte absoluut niet. Nu was dat vrijwel altijd gekookte aardappelen, vlees en groente, maar daar gaat het niet om. Als je koken al niet leuk vindt en iedereen, waarvoor je kookt, trekt zijn neus op voor je maaltijd is het helemaal balen.

Enfin, lang verhaal kort, ik vind koken wel leuk als ik kan experimenteren. Saskia is echter de meest kieskeurige eetster van het gezin. Ik stel haar voor om eens door onze kookboeken te kijken, want ik heb gelezen, dat eigen inbreng kan helpen. Zo kan zij kiezen, wat ze lekker vindt. Daar is Saskia helemaal voor te vinden, ze stelt zelfs voor zelf een avond te koken, wat fantastisch zou zijn. Ze houdt van bakken, dus wie weet ook van koken.

Met een lijstje boodschappen voor taco soep (altijd al een favoriet), teriyaki kip en biefstuk stir fry recepten gaan we samen naar de Giant. Ik hoop echt, dat deze methode werkt, want volgende week gaat Rick op reis en zijn Saskia en ik alleen thuis.

Kai belt, dat hij goed is aangekomen. Hij heeft wel een nieuwe kamergenoot, maar die is er nog niet. Zijn voornaam is Niko, wat ons doet hopen, dat het een uitwisselingsstudent zal zijn. Wanneer Niko komt weet Kai nog niet. Misschien is het ook wel makkelijker voor hem om er al te zijn om zijn nieuwe kamergenoot welkom te heten.

Vanavond hoeft er nog niet gekookt te worden, want Rick is uitgenodigd voor een Stein Club party bij Gordon Biersch. Dan wordt een nieuwe biersoort geintroduceerd en krijgen we gratis eten.

Dit keer is het een bijzondere biersoort, gerookt bier. Ik proef het van Rick en het smaakt zeker ongewoon, maar wel lekker. Het eten erbij is mini zalmcakejes, gamba's met bacon, spinazie dip met blauwe mais tortillas (heel veel spinazie in de dip!) en ham en kaas stokbroodhapjes. Dit keer vind ik alles lekker en niet te vet en wordt het dus een geheel gratis maaltijd.

Saskia heeft bij Parker gegeten. Nog zo'n voorbeeld van een leuke vriendschap. Parker is een jaar jonger en woont twee deuren verderop. Hij en Saskia zijn al jaren heel goed bevriend. Toen jongens meisjes niet leuk zouden mogen vinden was Saskia voor Parker en zijn broer Cameron (iets ouder dan Sas) "niet hetzelfde".

Rick en ik zijn beiden opgegroeid met telkens verhuizen naar andere landen en ik vooral wilde dat niet voor onze kinderen. Die wens is voor mij uitgekomen. Wij reizen veel, maar de kinderen zijn opgegroeid met overwegend dezelfde vrienden en vriendinnen. Nu zie ik daar ook wel weer nadelen in, getuige L. en Katja, maar over het algemeen is het een fijne jeugd geweest voor ze, als ik het zo bekijk.

Jee, dit was zo'n simpele maandag en toch allerlei gedachtenkronkels, ik bewonder jullie, dat je het altijd maar weer leest! Nog even over Boer zoekt Vrouw, ik heb de laatste aflevering gekeken vanmiddag.

Dat Sonja werd weggestuurd had ik niet verwacht. Er zit kennelijk meer achter bij Marcel, dan zoeken naar een werkende baarmoeder. Zijn opmerking over een "meisje", waarvan de man was overleden, vond ik zeer ongepast. Frank vind ik een verwend mannetje, Berber was te goed voor hem. Gijsberts keuze verwachtte ik toch wel.

Annemarie komt bijna compulsief over, hoe leert zij die kerels kennen met zo'n schema? Van Richard en de "situatie" daar krijgen we geen hoogte. Eerlijk gezegd vind ik het dit seizoen veel chaotischer en ik zie ook niet de aandoenlijke romances opbloeien. Toch blijft het leuk en "typisch" Nederlands kijkplezier. Wat vinden jullie BZV kijkers?