Chinese protesten en kunst

Tijdens mijn ontbijt bel ik Christine op, die vandaag jarig is. Op zulke hoogtijdagen missen we elkaar altijd het meest. Vroeger gingen we dan gezellig lunchen of iets anders leuks doen. Nu houden we het bij een lekker lang gezellig telefoongesprek.

Na een dichte mist vanochtend is de zon inmiddels tevoorschijn gekomen en de ijspegeltjes, die nog in de achtertuin hangen, smelten gestaag. De stoepen zijn er echter, als ik met Cosmo ga wandelen, nog erbarmelijk aan toe. Een grote ijsbaan is het, dus ik loop zoveel mogelijk op de weg. Hopelijk smelt dat vandaag wel allemaal weg, want dit wordt de ene "warme" dag van de week.

Na alle kou van de afgelopen weken voelt het gewoonweg lenteachtig aan met zo'n 7 graden. Ik heb mijn jas zelfs open, als ik van de parkeerplaats naar de sportschool loop, wat een luxe! Ik doe een uur op de crosstrainer op een hoger niveau, dan gewoonlijk. Het is januari en dus druk, want iedereen werkt nog aan de goede voornemens.

Eigenlijk wilde ik gisteren naar Washington gaan, maar stelde dat vanwege het ijs uit naar vandaag. Het is er een veel betere dag voor. Ik parkeer de van op Claudia's oprit en wandel naar de metro.

De trein rijdt net weg en de volgende trein komt er al aan. Alleen heeft een oudere dame haar horloge op het spoor laten vallen. Een medewerker stopt de trein net voor hij het station binnenrijdt, zodat hij het horloge op kan vissen. Zo ontzettend aardig vind ik dat en de dame in kwestie ook. Ze hadden net zo goed de trein over haar sierraad kunnen laten rijden. Kudo's voor Metro!

Amazon heeft nu ook een Kindle app voor Windows telefoons, dus ik lees in de trein verder in mijn boek op mijn telefoon. Heel handig, het synchroniseert precies, waar ik op de Kindle gebleven was.

Na iets minder dan een half uur stap ik bij Farragut West uit. Jarenlang was dit het metro station, waar ik voor mijn werk uitstapte. Ons kantoor was in het gebouw boven het metrostation. Onze ramen keken naar binnen het gebouw in en er waren heel wat dagen, dat ik geen daglicht zag.

Dat reisbureau was een zogenaamde "sweatshop" (vond ik pas later uit, ik dacht, dat zulke uren normaal waren in de VS). We moesten om 7 uur op ons werk zijn, kregen onze lunch aan ons bureau geserveerd en waren zo zwaar onderbemand, dat we meestal pas na tienen 's avonds klaar waren met ons werk.

Dat allemaal voor het schamele salaris van $12.500 (om die $500 heb ik zelfs nog moeten vragen, want die kreeg mijn Amerikaanse collega met dezelfde opleiding wel, maar ik niet, want ik was niet Amerikaans). Enfin, ik kan over de eerste jaren hier nog uren schrijven, maar ik heb wel heel veel geleerd in die tijd. Dit gaat allemaal door mijn hoofd, als ik naar buiten lopen. Zoveel jaren geleden is het alweer, maar het gebouw is niet veel veranderd.

Eenmaal buiten loop ik richting het Witte Huis en zie in de verte allemaal rode vlaggen. Dichterbij gekomen blijken dit Chinese vlaggen te zijn en zijn er allerlei protesten gaande. De Chinese leider Hu Jintao is op bezoek bij president Obama en dat is een controversieel bezoek.

Het is allemaal zo kleurrijk met al die vlaggen, dat ik spijt heb, dat ik mijn grote fototoestel thuis heb gelaten. Ik dacht alleen een museum te gaan bezoeken, maar dit maakt het allemaal nog interessanter.

Tussen de menigte door baan ik me een weg naar de Cosi tegenover het Old Executive Building. Daar bestel ik een tandoori kip flatbread, die ik met zicht op alle gebeurtenissen buiten opeet.

Voor ik het museum inga, kan ik het niet laten om naar het Witte Huis te lopen. Daar is de beveiliging nog scherper, dan gewoonlijk. We mogen van de Secret Service niet bij het hek komen en moeten op de stoep ertegenover blijven. Die staat vol met alweer honderden protesteerders.


De ingang van het Witte Huis is afgeschermd met witte doeken. Kennelijk wil men niet, dat de grote Chinese man al die mensen, die vragen om vrijheid voor Tibet, Taiwan, Turkistan en meer, ziet. Ik maak een heel aantal foto's en luister naar een van de zeer geanimeerde protesten.


Een van mijn voornemens voor dit jaar was om plaatsen in de stad te bezoeken, waar ik nog nooit ben geweest. Ik ben al tientallen, zo niet honderden keren langs de Renwick Gallery gelopen, maar er nog nooit ingegaan.

Er zijn twee tentoonstellingen, die maar tot 30 januari lopen, die ik er graag wil zien. De eerste is kunst gemaakt door de Japanse Amerikanen, die na de aanslag op Pearl Harbor in kampen hier in het westen van de VS werden geplaatst. Die kampen waren veel vrijer en beter verzorgd, dan een concentratiekamp, maar natuurlijk werden die mensen daar nog steeds tegen hun wil vastgehouden en verloren hun hebben en houden erdoor.

Om wat te doen te hebben richtten veel mensen zich op de kunst. Er waren in ieder kamp wel kunstenaars te vinden, die hun medekampbewoners les erin gaven. De tentoonstelling laat een deel van die kunst zien en mijn mond hangt af en toe open. Foto's mogen hier helaas niet.

Alles is gemaakt met dingen uit de natuur of wat ze in het kamp vonden. Er zijn heel mooie gesneden beeldjes van hout, maar ook schitterende broches van de kleinste schelpjes, die je je voor kunt stellen. Sears Roebuck was waar men spullen kon bestellen om te schilderen.

Nog een interessante collectie zijn de vogelbroches. Die sneden de artiesten uit een stukje hout naar voorbeeld van een foto uit een vogelboek, alweer van Sears. Kennelijk was er zoveel vraag naar dat boek, dat Sears een tijdje uitverkocht was.

De tweede tentoonstelling heeft allerlei houten voorwerpen. De kunstvorm is "turned wood". Ik zou echt niet weten, hoe je dat in het Nederlands vertaalt. De mooiste vazen, schalen en ook heel kleine voorwerpjes liggen er om te bewonderen.

Boven in dit historische gebouw is de permanente collectie. Het duurt niet lang voor ik daar doorheen ben. Opvallend is de tafel met allerlei glazen voorwerpen, die "bancketje" wordt genoemd. Het is gemaakt naar voorbeeld van een achttiende eeuws Nederlands stilleven.

Toen ik in dit museum binnenkwam, werd ik vriendelijk begroet en de weg gewezen. "Je zult hier niet verdwalen", zei de aardige meneer ook nog. Dat is waar, maar wat er in dit kleine museum te zien is, is zeker interessant.


Het is ook een oase van rust na al het gegil buiten. Eenmaal weer op de stoep buiten valt dat meteen op. Het is echt lekker weer, dus ik besluit een wandeling naar de Mall te maken, in plaats van terug naar Farragut West te gaan.

Zo moet ik weer voor het Witte Huis langs en zie, dat er allerlei mensen zijn in het persgedeelte. Wat jammer, dat we er zover vandaan moeten blijven. Duidelijk is er veel meer geheimzinnigheid en bedrijvigheid, dan gewoonlijk.


Onderweg naar het Smithsonian station vermaak ik me met de eekhoorntjes. Die zijn vandaag ook extra bedrijvig, eindelijk eens geen vrieskou, ijs of sneeuw. In de stad zijn ze zoveel tammer, dan bij ons. Eentje doet zijn voorpootjes zelfs op mijn hand en een ander (zie filmpje) ruikt aan mijn fototoestellens.




Het is inderdaad lekker weer, maar ik moet toch even twee keer kijken, als ik een man enkel in een oranje sportbroekje zie joggen bij het Washington Monument. In contrast daarmee lopen er een paar mannen met sjaals en handschoenen voorbij.

Een bezoek aan Washington is nooit saai en met een beetje tegenzin neem ik de roltrap naar beneden het metrostation in. Als ik weer boven de grond kom is het zo'n andere wereld! De eekhoorntjes hier in Vienna rennen van me weg, dat is al een van de grote verschillen, ha ha.

De hele dag staat de taco soep al in de slow cooker te pruttelen. Op de lage stand is er duidelijk niets mis mee, want het smaakt super lekker! Saskia en Rick zijn ook dol op deze maaltijd, dus we smikkelen allemaal.

Rick vertelt, dat hij, behalve de hele volgende week, ook de tweede en derde week in februari op reis moet. Hij voelt zich daar helemaal niet prettig bij, want hij had mij beloofd, dat ik in februari een reisje naar de warmte mocht maken.

Vervelend, dat Rick juist in de winter zoveel moet reizen, inderdaad. Maar ik zag zo'n "warm" reisje eerlijk gezegd toch al niet gebeuren in mijn eentje. Met Pat zal ik juist de kou ingaan (helaas, maar ja). Ik stel Rick gerust en wie weet kan ik weer ergens heen met Katja begin maart. Saskia en ik redden het wel samen.

Vanavond begint het nieuwe, tiende, seizoen van American Idol. Alleen Randy Jackson is nog over van de originele jury. Ik denk, dat ik Simon Cowell wel ga missen. Toch is het onderhoudende tv, ik ben benieuwd naar de rest van het seizoen.

Nog veel meer foto's van vandaag, inclusief degenen hier, maar dan groter, staan hier.