Onze webcam

Cul-de-sac Cam

donderdag, juni 30, 2011

Dag 2: Vaticaanstad

Alweer ben ik vroeg wakker, maar ik heb wel heel lekker geslapen. Het was een stuk minder warm, dan gisternacht en het is bewolkt, waardoor de zon de kamer niet opwarmt. Vandaag is ons programma grotendeels binnen, dus de wolken zijn eigenlijk een welkome verkoeling.

Na een snel ontbijt in het appartement lopen we naar de Vaticaanse Musea. We hebben toegangskaartjes voor 9:30. Als we zien, wat een gigantische menigte staat te wachten, zijn we heel blij, dat we die al online hebben geboekt. Het is wel iets duurder, maar scheelt uren wachttijd!

We kunnen na de veiligheidscontrole de kaartjes meteen ophalen en lopen naar boven. Door de prachtigste musea met Egyptische en Romeinse kunst begeven we ons naar de Sixtijnse Kapel. De zalen zijn prachtig en ik krijg ook pijn in mijn nek van het naar boven kijken, want alle plafonds zijn prachtig geschilderd.

Op een gegeven moment heeft Rick kennelijk genoeg kunst gezien en stelt voor de kortere weg naar de Kapel te nemen. Daardoor missen we de kamers van Raphael, vinden we later uit. Geen idee, of we daardoor iets heel speciaals niet hebben gezien, maar we krijgen Kai en Saskia met geen stok weer naar boven.

Eigenlijk is de Sixtijnse Kapel alleen al de toegangsprijs waard. Zo jammer, dat je er niet mag fotograferen, maar dat zou de pracht ervan toch niet over kunnen brengen. We blijven een half uurtje hier zitten, de mooie schilderingen van Michelangelo bewonderend. Ik zie hem gewoon liggend schilderen, al die honderd jaren geleden! Sommige schilderingen lijken zelfs driedimensionaal, schitterend.

Overdonderd door al dit moois probeer ik het allemaal in me op te nemen. Dat gaat natuurlijk niet, maar ik zal de aanblik van deze meesterwerken in zo'n klein kapelletje niet gauw vergeten!

Zoals ik al eerder schreef, komen we er pas bij de uitgang achter, dat we de kamers van Rafael hebben gemist. Aangezien de kinderen uitge"kunst" zijn en Rick en ik ook graag naar de St. Pieterskerk willen nu, laten we ze maar voor wat ze zijn. Via de prachtige spiraaltrap lopen we weer naar buiten.

Voor de St. Pieterskerk staat een enorme rij. Even overleggen we, of we niet toch later vanmiddag terug zullen komen, want op dinsdag stond er toen vrijwel geen rij. Het is echter nog niet eens elf uur en we hebben de tijd, dus wagen het er toch maar op. Dat blijkt een goed besluit, want de rij gaat snel en na een kwartiertje wachten kunnen we door de veiligheidspoortjes.

Daarna is er eigenlijk geen rij meer, behalve even bij de "kledingpolitie". Ik vind het wel apart hoe twee mannen daar staan te keuren. Wij zitten goed, Saskia en ik in lange rokken en onze schouders bedekt en Kai en Rick in lange broek. Hoewel ik ook mannen zie lopen in de lengte korte broek, die zij gewoonlijk dragen. Mensen met blote benen of topjes zonder mouwen worden onherroepelijk weggestuurd om een sjaal te gaan kopen om om de schouders of heupen te knopen.

Binnen in de basiliek vallen onze monden weer open. We hebben heus een aantal grote kerken bezocht in de verschillende steden, maar die zijn dwergen hierbij vergeleken! Er is net een mis gaande, dus we mogen niet dicht bij het altaar komen, maar ik vind het ook bijzonder om de cardinaal te zien preken en het gezang te horen. Natuurlijk kan geen enkele foto de grootsheid van dit huis van God weergeven.

Saskia is inmiddels doodmoe, want zij heeft weer slecht geslapen (dit keer wel beneden in de airco, terwijl Kai het bed boven nam). Ons plan is eigenlijk om omhoog te gaan in de koepel, maar daar heeft Saskia de energie niet voor. We besluiten dan eerst te gaan lunchen, Saskia thuis te brengen en vanmiddag met zijn drieen te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan, en we gaan op zoek naar een redelijk geprijsd restaurantje. Dat vinden we vrij snel in een gezellig straatje met allemaal terrasjes. De Pink Bar heeft ook broodjes en daar hebben Rick en Kai zin in. Zij nemen ook een biertje en ik mijn eerste glas prosecco hier in Italie. Saskia en ik smullen van de caprese salade. De tomaten zijn hier zo vers en rijp en de mozzarella ook.

Na Saskia thuis afgezet te hebben, lopen Rick, Kai en ik terug naar het St. Pietersplein. We zijn teleurgesteld, als we zien, dat de rij net zo lang is, als vanochtend, maar we willen toch echt naar boven, dus er zit niets anders op.

Gelukkig blijkt de rij zo lang te zijn, omdat er minder veiligheidspoortjes open zijn, want eenmaal binnen is het een stuk rustiger. Er staat geen rij meer voor de koepel. We kopen kaartjes voor de klim met lift (een euro meer, dan zonder) en gaan dan met de lift naar binnen in de koepel. Wat zit je hier hoog! We zien, waar we eerder vandaag liepen en de prachtig mozaieken en schilderingen in de koepel.

Buiten staan we achter de beelden op het dak van de kerk. Hier hebben we al een mooi uitzicht, maar we willen helemaal naar het topje. Daarvoor moeten we nog ongeveer 165 treden omhoog, maar dan heb je ook wat. Rome strekt zich voor ons uit. We zien de gedeeltes, waar we gisteren liepen, en dat is toch best ver weg. Ook zien we natuurlijk de rest van het Vaticaan met prachtig aangelegde tuinen.

Terug naar beneden lopen we de hele trap. Ik had eigenlijk verwacht onderweg ook nog wat te zien, maar de deuren zijn allemaal gesloten. Buiten vallen we met onze neus in de wisseling van de wacht van de Zwitserse Garde, het oudste en kleinste leger ter wereld. Prachtige pakken hebben die toch aan!

Langzaam lopen we terug naar het appartement. Daar schrijf ik alvast een stukje blog en geef mijn voet even wat rust. Saskia heeft lekker geSimst en is weer een stuk beter uitgerust. Kai gaat douchen, maar Rick heeft geen zin om binnen te zitten. Hij gaat een biertje drinken bij het restaurant op de hoek.

Rond kwart over vijf treffen we elkaar weer, ik met andere schoenen, deze hebben een hakje en zijn zacht, het maakt heel wat verschil. We nemen een taxi naar de Piazza del Popolo. Daar willen we Santa Maria del Popolo bezoeken, die ook in het Bernini Mysterie wordt besproken. Langs dit plein staan ook een paar "tweeling"kerken, waarvan we eerst denken, dat een ervan "onze" kerk is. Maar dit blijkt Santa Maria dei Miraculi te zijn, ook een erg mooi kerkje van binnen. Saskia moet alleen even buiten blijven, want zij heeft een te korte broek aan.

Dan zien we naast de eeuwenoude poort, die de toegang tot dit plein vormt, nog een grotere kerk staan en inderdaad blijkt dat de kerk, waar Robert Langdon de eerste cardinaal dood aantrof. We zien de Chigi kapel en de beelden van Bernini, maar helaas wordt het belangrijkste gedeelte net gerestaureerd.

Mijn interesse gaat heel erg uit naar kerken, vooral Katholieke of Orthodoxe, dus zou hier nog veel langer kunnen rondlopen. Ik zie en hoor een oude Italiaanse vrouw bidden en de priester naast haar op het bankje antwoorden. De mystiek van religie treft me altijd weer. De anderen hebben het echter al gauw gezien, dus we gaan verder.

Over de Via del Corso lopen we richting de Spaanse trappen. Daar is het een drukte van jewelste, ook met hinderlijke rozen en andere troep verkopende mannen. De rozenverkopers zijn zeer agressief, om de haverklap probeert er een een roos in mijn handen te steken, zogenaamd een cadeautje. Een vrouw trapt erin en prompt rent de verkoper naar haar man om hem voor zijn "cadeautje" te laten betalen. Saskia en ik wimpelen ze geergerd af.

We lopen de trappen op en de kerk Trinita dei Monti in. Hier zouden volgens mijn MapEasy kaart schilderingen van Michelangelo te bewonderen zijn. Helaas kunnen we die niet bekijken, want er is net een dienst gaande. Dit is ook een klooster en een hele groep nonnen (waarvan ik niet doorhad, dat er nog zoveel waren in de wereld, we hebben er deze week honderden gezien) zingt. Rick en Kai hebben het al gauw gezien, maar ik blijf nog even naar het Latijns en het gezang luisteren. Zo mooi en zo eeuwenoud!

De magen rommelen inmiddels en Rick wil (terecht) wat verder de wijk inlopen om astronomische restaurantprijzen te voorkomen. Hij heeft zijn les gisteravond wel geleerd. We lopen wat en komen dan in een gezellig voetgangersstraatje met allemaal terrasjes. Wij kiezen d'Angelo, omdat ze lekkere en betaalbare visgerechten hebben. Dat is nu eenmaal mijn favoriete eten.

Als aperatiefje bestel ik weer een Aperol spritzer, zo lekker! Daar gaat als het even kan een fles van mee naar de VS. Mijn hoofdgerecht, zwaardvis op zijn Siciliaans, is ook heerlijk. Zwaardvis in een pittige tomatensaus met olijven.

Saskia bestelt ravioli met spinazie en dat is precies de goede kleine portie voor haar. Gelukkig voor haar begint ze ook steeds meer dingen lekker te vinden, want nog niet zolang geleden raakte ze tomaten of spinazie niet aan.

Rick neemt een pizza met prosciutto en champignons en Kai de spaghetti carbonara, die hij eigenlijk een beetje saai vindt. Het valt ons op, dat we in onze omgeving toch best veel "echte" pizza restaurants hebben, want Rick dacht altijd, dat die hier in Italie heel anders zouden zijn, maar dat blijkt niet het geval.

Na het eten, op weg naar de taxi, komen we langs een lekker uitziende gelateria. Kai laat weten, dat hij wel zin heeft in een ijsje. Hij kiest er een met mascarpone, Aztec chocolade en kokosnoot. Ik krijg een hapje chocoladeijs van hem, zo puur als het maar kan!

Bij de Spaanse trappen is een taxistand, dus dat komt mooi uit. Binnen de kortste keren zijn we terug in het appartement. Daar wacht mij een Facebook berichtje van mijn zus, of ik haar kan bellen. Omdat wij hier een ander telefoonnummer hebben, heb ik haar overal als noodcontact opgegeven. Gelukkig is het niets ernstigs, enkel iets met Laura en ons alarm, wat makkelijk werd opgelost. Blij, dat ik mijn zus als contact heb gegeven, arme Laura!

Rick heeft nog energie om naar het Castel Sant Angelo te gaan voor avondfotografie, maar mijn voet moet rusten en morgen is het weer een vroege dag. We gaan een auto huren en een dagje naar het zuiden, hopelijk Pompeii en Sorrento bekijken. Ik betwijfel, dat ik morgen tijd zal hebben te schrijven, maar dat komt dan wel zaterdag.

De internetaansluiting hier is heel langzaam, dus ik probeer de foto's van gisteren zonder edit (geen tijd) op Facebook te plaatsen. Dat is al twee keer mislukt, dus als het voor we morgen vertrekken lukt, zet ik hier de link (of anders maar gewoon mij op Facebook bevrienden ;)).

woensdag, juni 29, 2011

Dag 1: Forum en Colosseum

Tot mijn verbazing heb ik redelijk geslapen ondanks de hitte. Het zijn meer de vogels en het enorme straatlawaai, die me al vroeg wekken. Om zeven uur ben ik klaar wakker en zie, dat Kai dat ook is. Hij heeft als enige echt goed geslapen in de enige kamer met airco. Rick is ook al vrij snel op, maar Saskia blijft liggen, want zij heeft een erbarmelijke nacht gehad.

Kai doet tegenwoordig het Max Capacity programma, waarbij je vier oefeningen ieder acht keer twintig seconden achter elkaar doet. In zestien minuten ben je dan klaar. Dat lijkt mij ook wel wat, vooral, omdat Kai zegt, dat hij het soms niet eens af kan krijgen. Nou, daar heeft hij niets te veel mee gezegd! Na dat kwartiertje voel ik heel wat spieren.

Voor het ontbijt hebben we zin in een echte Italiaanse capuccino. We lopen naar het plein naast het Vaticaan en zijgen op een terrasje neer. We nemen ieder een capuccino en een croissant, terwijl we naar de toeristen, die langslopen, kijken.

Als we het ophebben, halen we Saskia ook op en beginnen onze wandeling richting het Foro Romano. We zijn nog net op tijd om op grote schermen de Paus te zien spreken. Ik vind het erg leuk zo dicht bij het Vaticaan te logeren. Het gaat morgen ook in ons voordeel werken, want de musea liggen hier vrijwel tegenover.

De volgende stop is het Campo de' Fiori in de hoop de markt daar te zien. Helaas zijn we wat laat en zijn er alleen nog toeristische kraampjes. Het valt dus een beetje tegen en we lopen verder. Door kleine oude straatjes banen we ons een weg naar het grote plein met het Palazzo Venezia en Campodoglio.

Met gevaar voor ons leven steken we over, want om de een of andere reden zijn er op dit drukke kruispunt geen zebrapaden. We lopen om het Palazzo Venezia heen en Rick wil een foto maken van de gebeeldhouwde kolom van Trajan.

Intussen zien de kinderen en ik, dat het kerkje Santa Maria di Loreto uit 1592 stamt. Dat is een van de oudste gebouwen, waar zij ooit in zijn geweest. We kijken onze ogen uit, wat een pracht en praal in zo'n heel klein kerkje!

We besluiten voor de lunch kaartjes voor het Forum te kopen. Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan, als ik me realiseer, dat ik de Nederlandse paspoorten van de kinderen ben vergeten. Daarmee zou Saskia gratis zijn en Kai een korting krijgen. Ik probeer het nog wel, maar heb mijn eigen paspoort ook niet mee, dus kan niet bewijzen, dat ze ook daadwerkelijk Nederlands zijn. We moeten dus het volle pond voor hen betalen. Nou ja, we zullen maar denken, dat de opbrengst deze eeuwenoude plek ten goede komen.

We hebben al een hele wandeling achter de rug en het is heet, dus we gaan eerst even een terrasje pikken voor de lunch. Dat komt ook goed uit, want Rick en ik willen een audiotoer van het Forum doen en hun apparaten zijn allemaal net aan het opladen.

Aan de overkant zien we een aantal terrasjes. We kijken eens op de kaart en ik verwacht weer flink hoge prijzen, want dit ligt toch wel weer erg dicht bij een attractie. Maar dat valt alles mee. Bij Valorani's kosten de broodjes 4 euro, dus dat is niet meer, dan bij ons thuis. Ze zijn ook nog eens heerlijk, de kinderen en ik smullen van onze panadia met mozzarella en tomaat. Een aanrader is dit in deze buurt.

Gesterkt beginnen we aan onze verkenning het Forum. Rick en ik halen een audioapparaat, de kinderen hebben daar geen interesse in. Al vrijwel meteen heb ik enorme spijt geen water meegenomen te hebben. Er is bijna geen schaduw en in de zon is het werkelijk niet te harden. Helaas kan ik daardoor minder van deze prachtige plek genieten, dan ik had gewild.

Als er eindelijk wat schaduw is en een fonteintje, ga ik op een omgevallen kolom zitten en neem mijn adembenemende omgeving in mij op. De Romeinse oudheid is een van mijn favoriete tijden in de geschiedenis om over te lezen en ik kan me zo voorstellen, dat Caesar en Nero hier liepen.

Die laatste vooral is hier erg aanwezig en voor Saskia gaat dit alles hierdoor ook leven. Zij heeft vorig jaar uitgebreid over de Romeinen geleerd en kan ons ook de verschillen tussen de drie soorten kolommen hier vertellen.

We lopen naar boven, waar we een prachtig uitzicht over het Forum en dit deel van Rome hebben. Ik kan me hier ook weer de Patriciers, die op de Palatino woonden, zo voorstellen. Warm, maar erg voldaan, verlaten we het forum.

Het is absoluut tijd voor een pauze en een drankje. We kiezen dit keer een ander terrasje aan dezelfde straat tegenover het Forum. Dat wordt Angelino dei Fiori. Als je het warm hebt is een ijskoud biertje zo dorstlessend, dus dat bestellen Rick, Kai en ik. Als rasechte Amerikanen vinden we de soda's hier maar klein, niet zo klein, als in Nederland, maar dan nog.

Nu we hebben gezeten is het weer even moed verzamelen om verder te lopen. Ik heb al een tijdje last van een pees in mijn enkel, die een scherpe pijn veroorzaakt (hierdoor kan ik al maanden niet hardlopen) en door de oneven straten in deze stad lijkt dat flink te verergeren. Ik probeer niet te mank te lopen, maar het valt Rick toch wel op. Stomvervelend, want er staat ons nog heel wat loopwerk te wachten. Ik besluit het zoveel mogelijk te negeren.

Bij het Colosseum kunnen we zo naar binnen lopen. We zijn blij in de vrij korte rij bij het Forum kaartjes te hebben gekocht, want de rij hier is een heel stuk langer. Wat een enorme ervaring is dit ook weer. Zo vaak heb ik gelezen over de Christenen, die letterlijk voor de leeuwen werden gegooid en hier gebeurde dat. Alweer zijn Kai en Saskia ook danig onder de indruk en weet Saskia ons nota bene een aantal interessante feitjes te vertellen.

We fotograferen er allemaal op los en op een gegeven moment ben ik de anderen helemaal kwijt, zo ging ik op in het mooiste plaatje. Mijn lens doet alleen raar, er is zo af en toe een hoekje weg in de foto's. Later merk ik, dat de stabilisator uit stond en zodra ik die weer aan zet, is het euvel goddank verholpen. Uitgerekend op deze vakantie wil ik geen stukke lens hebben! Die plekjes kan ik in PSP zo wegwerken.

Gelukkig hebben we nu een Italiaanse SIM, dus ik kan Rick een sms sturen. Zij blijken al boven te zijn, dus ik loop ook gauw de trap op. Hier zien we behalve het stadion ook allerlei mooie uitzichten. We lopen rond het hele stadion, zoals ik een Amerikaans meisje hoor zeggen: "Zodat we kunnen zeggen, dat we dat gedaan hebben". Daarna heeft Saskia vooral er wel genoeg van, dus we vangen de terugweg aan.

Via de mooie Via Corso met al zijn zestiende en zeventiende eeuwse paleizen lopen we richting het Pantheon. We komen ook dicht bij de Trevi Fontein, maar ons laatste hotel hier zal daar dichtbij liggen en dan hopen Rick en ik daar bij avond foto's van te maken (en op onze laatste avond een muntje erin te gooien).

Bij het Pantheon wacht ons een teleurstelling. Het gebouw is gesloten, want het blijkt vandaag een feestdag te zijn. We hebben de hele dag gelopen en nu pas merken we dat! We vroegen ons al wel af, waarom de winkels bij ons appartement in de buurt zo laat opengingen, vanochtend. Door een gaatje in de enorme deuren kunnen we naar binnenkijken en dat overtuigt Rick en mij van het feit, dat we hier zeker terug willen komen!

Piazza Navona wordt ons volgende doel. Onderweg zien we de zwaar bewaakte Italiaanse senaat. Grappig is wel, dat een van de bewakers poseert met een toerist. Dat zie je de Amerikaanse Secret Service niet doen!

Aangekomen op de piazza is er helaas geen goed licht om Bernini's fontein van de vier rivieren te fotograferen. Rick en ik hebben hier nog net over gelezen in het Bernini Mysterie. We lopen even de indrukwekkende kerk Sant'Agnese in Agone in, waar niet gefotografeerd mag worden helaas en dan is het tijd om een restaurantje te zoeken.

Onderweg hebben we daar heel wat van gezien en ik heb in mijn boeken vooral gelezen over de tartufo van Bar Tre Scallini. Ik waarschuw Rick, dat we hier weer heel toeristisch zitten en de prijzen waarschijnlijk navenant zullen zijn Het doet me hier een beetje aan Miami's South Beach denken, waar je ook ieder restaurant ingelokt wordt met mooie beloftes.

Mijn waarschuwingen mogen niet baten. Het wordt een tafeltje bij Panzirone. We krijgen weliswaar ieder een gratis glaasje Prosecco en gratis brood (hoera), maar ik vraag specifiek om kraanwater en toch moeten we 4 euro per fles betalen.

Het eten is best lekker, maar erg duur vergeleken bij andere restaurants. De schok komt met de rekening, want daar staat een 14% toeslag op! De ober fluistert Rick zelfs nog toe, dat dat enkel belasting is, geen fooi. Dat fooigedoe zit er bij Rick zo ingebakken, dat hij er bijna nog een geeft ook! Ik ben toch nog genoeg Nederlands, dat ik hem daarvan weerhoud. In de VS zou ik deze man het minimum aan fooi geven, want aardig of attent was hij helemaal niet.

Om toch iets van de beroemde Tre Scallini te proberen, koopt Rick er een hazelnoot gelato. Voor tartufo hebben we helaas echt geen plek meer. Dat zal voor een volgend Rome bezoek zijn. De hazelnootsmaak is ook superlekker.

Op zoek naar een taxi, want onze moeie voeten halen het niet terug naar het Vaticaan, komen we langs allerlei leuke tentjes. Ik denk, dat ik mijn punt wel heb gemaakt, dat we voortaan net iets verder moeten lopen, hoe moe ook, om een leuker en beter restaurant te vinden.

Toevallig komen we terecht bij de taxi standplaats, waar we vanochtend ook langsliepen. De chauffeur spreekt geen Engels, dus alweer komt mijn Italiaans van pas. Ik geef hem zelfs richtingaanwijzingen. Die Rosetta Stone was toch wel erg goed.

In het appartement springt iedereen meteen onder de douche om de hitte van zich af te wassen. Daarna gaan Rick en ik met Gorillapods op weg naar het St. Pieterplein. We zijn van plan de cathedraal en het plein bij zonsondergang en in het donker te fotograferen.

Dat gaat allemaal erg lekker. Ricks wijdhoeklens laat hem betere foto's nemen, dan mijn zoemlens. Helaas ben ik mijn wijdhoeklens thuis vergeten. Ik neem veel foto's uit de losse hand, die hopelijk ook nog een beetje gelukt zijn. En zo gaan we de tweede nacht hier in, het is snikheet binnen, dus ik hoop wel te kunnen slapen.

Foto's van gisteren staan hier. Die van vandaag volgen, maar ik moet er wat werk aan verrichten door de gekke hoekjes die weg zijn.

dinsdag, juni 28, 2011

Nachtvlucht en aankomst in Rome

Om kwart over vijf hoor ik Rick al opstaan. Hij is aan het werk aan Saskia’s laptop, die besloot uitgerekend gisteren er de brui aan te geven. Rick heeft besloten, dat de harde schijf kapot is en gaat terug naar bed. Ik kan de slaap niet meer vatten, al blijf ik nog tot acht uur liggen. Ik ben te opgewonden voor onze reis.

Ook de kinderen staan om acht uur op, wat vroeg is voor hun doen. Tijdens het ontbijt bespreken we de plannen voor vandaag. Rick gaat een nieuwe schijf voor Saskia’s computer , zodat zij er straks de Sims op kan installeren, die ze in het vliegtuig wil spelen. De kinderen pakken intussen verder in.

Bij de sportschool wacht Sharon me al op. We doen een routine met lichaamsgewicht of heel lichte gewichten, want Sharon wil mijn spieren niet overbelasten. Naderhand helpt ze mij strekken, wat alles helpt losser te krijgen. Hopelijk word ik in het vliegtuig dan niet zo stijf. Na nog een half uur op de crosstrainer ga ik weer huiswaarts.

Kai heeft met Cosmo gewandeld, dus ik neem hem mee naar de kennel. Ik vind het toch altijd weer moeilijk afscheid te nemen van hem. Vooral omdat er dit keer een andere medewerkster hem naar achter komt nemen, niet Lily, die dol op hem is. Cosmo lijkt dan ook lang niet zo graag met haar mee te lopen, als gewoonlijk. Maar ach, ik weet, dat ze hier gek op hem zijn, dus hij zal het vast naar zijn zin krijgen.

Op het laatste moment bedenken Rick en ik, dat we eigenlijk geen zin hebben een groot statief mee te slepen. Rick heeft bij Penn Camera een Gorilla pod gezien, die sterk genoeg is om SLR camera’s op te zetten. Gauw rijd ik erheen om er een te kopen. Die dingen kun je overal op vastzetten, dus dat wordt hopelijk heel handig met avondfotografie.

Op de terugweg haal ik lunch voor Kai en mij bij Manhattan Bagel. Hij is dol op hun bagel met tonijnsalade en ik tracteer mezelf op een dunne bagel met zalm en cream cheese. Rick is te zenuwachtig voor de reis om te eten, heel ongewoon voor hem. Ook voor hem wordt dit een droomreis, die hij al jaren heeft willen maken.

Nu begint de tijd op te schieten en we leggen de laatste hand aan de tassen (wij reizen met duffels met wieltjes, geen koffers). Keurig om tien voor drie staat de bestelde Yellow Cab taxi op de oprit. De chauffeur laadt onze bagage in, wij zetten het huisalarm aan en dan kunnen we op weg.

Een half uurtje later komen we bij een heel druk Dulles Airport aan. Gelukkig zijn Rick en ik allebei Premier bij United, dus kunnen we in die rij aansluiten. Dat gaat lekker snel. We hebben vier stuks bagage om in te checken. Ricks tas blijkt een pond te zwaar te zijn en er moet wat uit. Helaas zijn de lichtere tassen al weg, dus het zal in de handbagage moeten. Ik steek een paar boeken in mijn backpack en Rick haalt er nog wat electronica uit en dan mag de tas mee.

Ook bij de veiligheidscontrole mogen we in de Premier rij. We kunnen de routine zo langzamerhand dromen: schoenen uit, horloge uit, zakje met flesjes, die vloeistof bevatten in een aparte bak doen, ditto voor de laptop. Onze rij heeft een van de nieuwe controversiele body scans. Waarom die controversieel zijn ontgaat me nog steeds, want er wordt heel discreet mee omgegaan. Een uur voor we gaan boarden stappen we op de trein naar de gate.

Daar zijn belachelijk weinig stoelen aanwezig voor een 777! Gelukkig vinden Kai en Saskia er nog een paar. Deze gate ligt naast Vino Volo, een leuke wijnbar, en Rick stelt voor om daar een wijntje te gaan drinken om het begin van onze vakantie te vieren. Het wordt een lekker glas rose en we bestellen er een hapje van gerookte zalm en crabsalade bij. Net genoeg als snack en heel erg lekker.

Keurig op tijd begint het boarden. Het lijkt erop, dat mijn ongeluk met internationale vluchten vorig jaar zich dit jaar niet doorzet, gelukkig. We hebben stoelen in het Economy Plus gedeelte, dus lekker veel beenruimte. Saskia en ik hebben de raam- en gangplaats achter Rick en Kai. Ik ben helemaal blij, als blijkt, dat we naar de cockpit communicaties kunnen luisteren. Dat vind ik altijd een heel leuke service van United.

Een half uurtje na het opstijgen krijgen we pretzels en een drankje aangeboden. Alcoholische dranken zijn nu ook op internationale vluchten niet meer gratis, helaas. Ik neem een wit wijntje, wat $7 kost. Saskia en ik nemen ook de homeopathische anti jet lag tabletjes, de heren “geloven er niet in”. Ik dus echt wel, maar misschien is het het placebo effect. Prima, zolang ik me bij aankomst maar niet zo vreselijk voel.

Zoals altijd op een internationale vlucht heb ik een speciale maaltijd besteld. Dit keer wilde ik eens een Kosher maaltijd proberen. Die komt met een hele uitleg over hoe het allemaal kosher is en is erg lekker, een kipfilet met pasta en groentes.

Wat ik niet wist, was, dat in Saskia’s profiel bij United nog steeds een kindermaaltijd staan. Zij krijgt dus gefrituurde kip met patat, precies, wat ze absoluut niet wil eten! Gelukkig zit er achter ons een Italiaans-Amerikaans jochie, die die maaltijd heel graag overneemt. Saskia smult van de spinazielasagna (waar ze een half jaar geleden enorm haar neus voor zou hebben opgetrokken, overigens). All is well, that ends well.

Er zijn verschillende films te bekijken, maar helaas werkt Saskia’s schermpje niet. Daarvoor krijgen we straks wel extra mijlen, maar gelukkig heeft Sas genoeg ander vertier mee. Ik kijk naar Hall Pass en ben blij, dat we daar geen bioscoopkaartje aan besteed hebben.

Na het eten probeer ik toch maar wat te slapen, al gaat dat niet lukken. Rusten helpt ook altijd, denk ik maar. Ik heb een jasje mee en leg dat over mijn gezicht, zodat het helemaal donker is. Zo lig ik een uur of vier ongemakkelijk te doezelen, maar het helpt wel. Saskia doezelt ook af en toe wat weg.

Eindelijk is het een uur voor we landen en gaan de lichten in het vliegtuig aan. Officieel een vrijbrief om ook onze raampjes “open” te doen. En wat zien we daar, volgens een heel enthousiaste flight attendant? Jawel, Corsica, ik herinner het me nog als een van de eilanden, waar Napoleon heen werd verbannen. Niet veel later vliegen we over Sardinie.

Intussen wordt het “ontbijt” geserveerd. Mijn koshere keuze blijkt een heel droge bagel met cream cheese en wat ananas te zijn. Volgende keer maar weer een andere speciale maaltijd uitkiezen, hoewel het avondeten wel erg lekker was (voor vliegtuigeten dan). Saskia krijgt een kindermaaltijd, maar gelukkig zit daar een banaan bij, dus die eet ze met smaak op.

Eenmaal aan de grond lopen de kinderen en ik zo door de EU paspoortcontrole. De beambte in de Rosetta Stone voorbeelden was dan zo vriendelijk, dus ik was helemaal op een praatje bereid, maar helaas in het echt zegt de beste man geen woord. Niks geen benvenuti in Italia, heel jammer! Rick is ook al vrij gauw door de controle, eigenlijk hadden we met hem moeten gaan, dan hadden we nog een leuke stempel in ons paspoort gekregen.

Al onze bagage komt al heel spoedig op de band en de douane stelt niets voor, dus we gaan op zoek naar ons transport naar Rome. Dat hebben we online geregeld en we zien al gauw een dame met onze naam op een bordje. Onze chauffeur wordt Marco, die ons in een flink busje vervoert. Hier komt voor het eerst mijn Italiaans te pas, want Marco spreekt geen Engels.

Onderweg krijgen we voor het eerst het Forum en het Colisseum te zien. Marco zet ons een stukje van Rome City Apartments af, zodat we al onze bagage over de oneven keien moeten trekken. Bij Rome City Apts zit een nogal onvriendelijke Italiaan. Hij snauwt ons wat af en overhandigt, na het betalen van de rest van de huur, de sleutel van het appartement. Hij is nog net bereid om een taxi te bellen om ons erheen te brengen.

Ook de taxichauffeur spreekt geen Engels, ik begin inderdaad te denken, dat de Rosetta Stone lessen hun geld waard zijn geweest. Ons appartement ligt letterlijk tegenover de ingang van de Vaticaanse musea. We zien onderweg St. Pieter voor ons opdoemen. Ik ben zo benieuwd, hoe die er van binnen uitziet! We zijn blij, dat we van tevoren kaartjes hebben besteld, want de rij wachtenden is enorm!

Het appartement ligt in een gebouw uit 1880 (horen we later van een bejaarde Italiaanse bewoonster) en heeft een lift uit die tijd. Wij “wonen” op de vijfde verdieping, dus de tassen naar boven slepen is geen optie. We moeten drie keer op en neer voor we helemaal bezakt boven zijn.

Dan begint het gedoe met de sleutel. De “vriendelijke” Italiaan bij Rome City legde het gebruik wel heel snel uit, maar ja, wij komen net van een nachtvlucht en dan werken de breinen niet zo goed. Wat we ook proberen met de twee sleutels, de deur gaat niet open. Opeens horen we een vrouwelijke stem in het appartement. We zullen toch niet de verkeerde deur aan het proberen zijn?

Maar opeens versta ik wat ze zegt. Ze geeft aanwijzingen, hoe we de sleutels moeten draaien en voila, de deur opent. De vrouw is de schoonmaakster en haar baas komt even later binnen. Ze laten nog even de “airconditioning” (een kleine fan met koeling, dus het appartement is lekker warm, ik vrees voor vannacht, pff) zien en gaan er dan vandoor.

Wij frissen ons wat op en gaan dan op zoek naar een restaurantje om te lunchen. We zitten wat dat betreft prima, zelfs pal naast dit gebouw zit een restaurant. We kiezen er een met een leuk terrasje en bestellen pizza’s. Die zijn groter, dan verwacht, dus we kunnen ze bij lange niet op, maar ze zijn wel erg lekker.

Op de terugweg stoppen we bij een Carrefour en kopen wat ontbijtspullen in voor de komende dagen. Nu voelen Rick en de kinderen de doorwaakte nachtvlucht opeens erg. Ik heb zelf erg weinig last, ik ben er nog steeds van overtuigd, dat de homeopathische tabletjes wonderen doen.

Als we bij het appartement komen is de hoofddeur gesloten. Niet getreurd, ook hiervoor is er een sleutel. Alleen krijgen we de deur niet open. Opeens komt er een oudere dame aangesneld (dezelfde, die mij de leeftijd van dit gebouw vertelde) en roept “Luigi”. Luigi neemt de sleutel uit Ricks hand en uit het snelle Italiaanse gesprek maak ik op, dat het hout uitgezet is en de deur daardoor klemt.

Heerlijk, zo’n gesprek met allerlei handgebaren en zo gepassioneerd, je zou denken, dat het iets veel belangrijkers is, dan een deur. Luigi belooft er vandaag nog werk van te gaan maken. Inmiddels is Rick helemaal onder de indruk van mijn beheersing van de taal, want hij was daar thuis nogal skeptisch onder, ha ha.

Boven vallen Rick en Kai doodmoe neer, terwijl Saskia en ik opblijven. Ik heb Saskia ook die tabletjes gevoerd en ik vind haar helemaal het voorbeeld, dat ze werken. Straks worden de heren hopelijk wakker, want ik wil wel meer van deze prachtige stad gaan zien vanmiddag (voor bij mij het tijdsverschil gaat spelen).

Rick blijft maar slapen en ik wil erop uit, dus ik neem mijn fototoestel en trotseer de hitte van de middag. We zitten letterlijk tegenover het Vaticaan, dus ik besluit naar het St. Pietersplein te lopen. Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Er zijn natuurlijk toeristen uit allerlei landen, maar ook veel priesters en nonnen. De Swiss Guard staat op wacht bij sommige ingangen. Bij de St. Pieter staat een enorme rij. Ik kan niet wachten om daar zelf ook binnen te gaan.

Dan loop ik het toeristengedruis uit en ga op zoek naar een fan voor in het appartement. Met mijn beste Italiaans vraag ik het in een winkel, waar een fan staat te blazen. Zij verwijzen me weer naar de Carrefour, maar die is uitverkocht. Onverrichterzake keer ik terug. Rick is inmiddels ook weer wakker, dus we zullen er zo wel weer op uit gaan.

Nog een laatste toevoeging: Met Rick en Kai weer op gaan wij met zijn drieen naar buiten. Doel is om zowel een Europese SIM voor onze telefoon, als wat fans voor het appartement te vinden. Die SIM vinden we vrijwel meteen, maar Rick moet zijn paspoort ervoor laten zien.

Terwijl Rick terug gaat om dat te halen, lopen Kai en ik door naar Piazza San Pedre. Daar vermaken we ons met kijken naar mensen, want heel veel daarvan hebben niet de juiste kleding aan om St. Pieter binnen te gaan. Later zien we een aantal van hen terugkomen met "Roma" sjaals, die ze of om hun schouders slaan of om hun heup knopen. Gelukkig hebben wij allemaal de goede kleding mee, want op zo'n toeristische sjaal (wat een zaken doen die mensen!) zit ik niet te wachten.

We lopen een flink stuk op zoek naar een fan en komen dan Da Silvio tegen. Een van de andere winkeliers, waar ik (wonder boven wonder) terecht naar een ventilatore vroeg, had ons daar al op gewezen. Behalve fans blijken zij ook SIM kaarten te verkopen. Het duurt even met het paspoort, maar dan hebben we twee fans en twee SIM kaarten. Blij gaan we terug naar het appartement.

Daar vinden we uit, dat de fans een kruisschroevendraaier nodig hebben en die is dus in het hele appartement niet te vinden (verder is er best veel). Kai neemt gauw een douche en dan gaan we er weer op uit. De winkels zijn hier gelukkig tot 20 uur open, dus we gaan op zoek naar een "negozio di ferramente" (dank je wel, Rosetta Stone). Na wat vragen vinden we er een en voila, een schroevendraaier.

Nu is het echt wel tijd om een restaurant op te zoeken en Rick vooral vindt Il Bersagliere er leuk uitzien. We krijgen een tafeltje in het nog lege restaurant, want Italianen, wist ik al, maar vinden we ook vanavond uit, eten pas na achten. Eerst krijgen we zonder te vragen een mandje brood. Wetend, dat dat niet gratis is hier, trek ik al mijn wenkbrauwen op en instrueer iedereen er niet van te eten, want we willen het niet (later wordt het wel netjes van de rekening gehaald).

Dan komen er opeens drie schalen tevoorschijn. Een met mozzarella en prosciutto, een met bruschetta en een met een pizza met olijfolie en rozemarijn. Op mijn vraag, waar die vandaan komen (en heel onschuldig of ze gratis zijn, ha ha), wordt verbaasd gereageerd. Of we ze niet wilden hebben. Nou nee, wij hebben een andere smaak.

Weg gaan de antipasti. Duidelijk iets, wat ze met (Amerikaanse?) toeristen doen, maar daar vliegen wij niet in. Opeens wordt er ook Italiaans gesproken met mij, ha ha. Maar ik vind het niet leuk, krijg het gevoel, dat Amerikaanse toeristen gewoon geflest worden. Misschien Europeanen ook, maar ik denk (hoop), dat die wantrouwiger zijn.

Verder is het eten wel redelijk, al is het werkelijk overgoten met olijfolie. Ik zie bij de Italiaanse klanten later een heel andere behandeling en ik ga met mijn beperkte Italiaans toch een recensie daarover schrijven op de Italiaanse "Zagat" (o.i.d.).

We lopen terug naar ons onderkomen, waar Rick en ik puzzelen over de fans, want we krijgen een stuk maar niet los. Als ik de instructies (helemaal Italiaans) lees, blijkt, dat Rick tegen de klok in draait en het moet met de klok mee. Nog een ding, dat hier omgekeerd is, ook de deuren gaan naar binnen open de winkels in, terwijl het in de VS juist naar buiten is. Langzamerhand is het dan echt slaaptijd, hopelijk met fans wat aangenamer, dan zonder.

zondag, juni 26, 2011

Lekker zomers weekend

Zaterdag

We slapen lekker uit, al maakt de felle zon, die de kamer binnenschijnt, mij eigenlijk al vrij vroeg wakker. Na een rustig ontbijt samen met Rick rijd ik naar de sportschool. Ik doe een half uur op de crosstrainer en daarna heb ik een personal training afspraak met Sharon. Misschien is het wel goed zo ietsje later op de dag, want ik heb het gevoel meer kracht, dan gewoonlijk, te hebben.

Precies op tijd om Saskia naar de kapper te brengen ben ik weer thuis. Ik zet haar bij Lofty Salon af, waar Lauren haar haar gaat doen. Dan rijd ik gauw terug naar huis om onze "Name in Lights" te zien online.

Kai en ik kijken beiden naar de livestream van het Museumplein. Opeens zie ik Kai's naam verschijnen en daarna die van mij, Rick, Katja en Saskia. Ook Dad's naam komt voorbij, ik wist niet, dat Kai hem ook op had gegeven. Toch een leuk iets om zo te zien.


Net als alle namen langs zijn gekomen, belt Saskia, dat ze klaar is. Haar haar zit goed, maar ik schrik me lam, als ik de prijs hoor, $75 plus fooi! Gelukkig ziet Lauren, dat ik schrik, en haalt er $10 vanaf. Maar ik weet niet, of ik Saskia's haar hier weer laat knippen. Zo moeilijk is bijknippen van lang steil haar nu ook weer niet!

De rest van de middag besteed ik aan mijn Italiaanse lessen. Ik wil alle nieuwe lessen voor we vertrekken afhebben en dat zijn er nog acht. Eigenlijk zal ik straks na onze reis dit leren van een taal missen. Jammer, dat Rosetta Stone zo duur is, hoewel, eigenlijk minder duur, dan jarenlang les aan een universiteit of zo.

Tegen vijven gaat de bel en staan Christine en Mallory voor de deur. Het is zo goed ze weer te zien! Christine is hier op doorreis naar New York, waar ze volgende week een romanschrijversconferentie heeft. Mallory blijft vannacht hier logeren en de rest van de tijd, dat Christine weg is, bij een andere vriendin hier in de buurt.

Het is zo fijn weer in persoon bij te kletsen! We bestellen kabobs van Friends, die er allemaal erg goed ingaan. De meiden vermaken zich met de Sims en Christine en ik kletsen tot laat onder het genot van een roseetje. Helaas komt al te snel weer de tijd om afscheid te nemen. Gelukkig is Christine van plan eind oktober een hele week hier te komen logeren.

Zondag

Alweer een prachtige zonnige dag zonder erge luchtvochtigheid. Rick en ik halen ons zondagse ontbijt bij Starbucks, waar het terrasje helemaal bezet is. Wij gaan wel thuis op ons eigen deck eten.

Als we wegrijden, zien we, dat de vuurwerktrailer open is. Die trailers worden ongeveer een week voor 4 juli op allerlei parkeerplaatsen opgezet hier in Virginia. Wij zijn er dit jaar niet met 4 juli, maar Rick wil alvast vuurwerk voor Oud en Nieuw inkopen. Het is twee halen, een betalen, wat best veel siervuurwerk voor maar $60 oplevert.


Na het eten ga ik gauw naar Anytime Fitness. Gelukkig is de stairmaster niet bezet, want ik ben vastbesloten een half uur intervals daarop te doen. Ik ben zelfs de enige aanwezige in het cardioapparatengedeelte! Na een half uur op niveau 9 (hoger dan gewoonlijk) ben ik doorweekt en heb echt het gevoel hard gesport te hebben.

Om twaalf uur komt Christine Mallory ophalen. We kletsen nog even, maar dan moet ik naar binnen. Ik heb namelijk mijn tweede praktijkles Italiaans. Dit keer heb ik wat technische problemen en kom tien minuten te laat de les binnen. Ook de instructrice heeft problemen en de andere studente vertelt, dat er al de hele week problemen zijn. Zij, Denise, woont in Chicago en gaat toevallig ook morgen naar Rome. We kletsen even en dan komt Monica, de instructrice, gelukkig weer terug.

Het helpt enorm om zo even Italiaans te kletsen. Helaas is de les door de problemen wel korter, maar deze instructrice praat ook buiten de plaatjes meer met ons. Daardoor weet ik ook, dat ik alles in ieder geval goed versta. Het lijkt me trouwens erg leuk zo'n instructrice te zijn en ik zie online, dat Nederlands nog gewenst is. Ik denk erover na de vakantie te solliciteren, je weet maar nooit.

Na de les gaan we verder met onze reis voorbereiden. Hoe pakken jullie in? Ik rol altijd alles op, waardoor het veel minder plaats lijkt in te nemen en minder kreukelt. Ik denk, dat ik Rick er eindelijk, na jaren, van overtuigd heb, dat dat zo is, want ik zie, dat hij zijn kleding ook oprolt.

Rick heeft vanmiddag bij Wegmans allerlei lekkers voor de barbecue ingekocht. Voor mij heeft hij een stuk wilde zalm en grilt die op een plankje. Heerlijk is het met de verse "corn on the cob" (maiskolf) en een tomatensalade. Kai en Rick eten Duitse worsten en Saskia en Rick bison "sliders" (minihamburgertjes). Helaas begint het net te spatten, dus we eten maar binnen.

We kunnen nu online inchecken voor onze vlucht morgen. Het komt opeens allemaal heel dichtbij! De taxi is besteld voor drie uur morgenmiddag. Ik hoop erg op geen vertragingen voor de verandering. Het weer ziet er redelijk goed uit, in ieder geval. Zo spannend, ik vind reizen altijd heerlijk (zal de gemiddelde bloglezer(es) niet ontgaan zijn), maar dit is een reis, waar ik al zolang naar uitkijk. Ik durf bijna niet te geloven, dat ik na al die jaren wensen eindelijk echt in Rome zal zijn.

vrijdag, juni 24, 2011

Praktijkles Italiaans

Rick was gisteravond pas laat thuis en we bleven op om bij te kletsen. Ik krijg mezelf daarom vanochtend niet uit bed gehesen voor Sharons klas. Ik sms haar om te vragen, of ze tijd heeft voor personal training, maar dat heeft ze niet. Ik besluit vandaag de sportschool eens links te laten liggen. Het lopen door de mall zal mijn "sporten" van vandaag worden.

In Canada werd Ricks debit card geblokkeerd, omdat hij plotseling in het buitenland was. Dat willen we voorkomen, dus ik bel de banken van wie we de credit cards mee zullen nemen om ze op de hoogte te stellen van onze reis naar Italie.

Bij de eerste, Chase, hoef ik niet eens met een vertegenwoordiger te spreken. Er is een optie in hun menu om aan te geven, dat je op reis gaat. De tweede, onze bank Suntrust, is veel ingewikkelder. Hier moet ik zelfs met twee personen spreken en het geheel duurt bijna een half uur. Als laatste bel ik American Express, waar ik ook gewaarschuwd word, dat iedere internationale transactie 3% extra kost.

Dat rekenen alle banken en dat kan lekker oplopen. Rick en ik overwegen nu toch om ouderwets een flink bedrag aan travelers cheques mee te nemen. Dat vind ik altijd zo'n gedoe, maar als het een flinke smak geld scheelt, is het de moeite waard.

Als al het administratieve gedoe klaar is, rijd ik naar Tysons Corner. Daar wil ik op zoek naar nog een maxirok. Een aantal van jullie suggereerde om in Italie te gaan winkelen, maar de prijzen daar zullen een stuk hoger liggen dan hier (de euro is $1,42 waard op het moment), zeker omdat het hier momenteel uitverkoop is.

Na even bij Old Navy en Esprit te hebben gekeken, besluit ik eens een heel andere winkel te bezoeken. Bij Urban Outfitters is Katja wel een keer geslaagd, maar ik nog nooit. Laten ze nu waarempel een heel leuke rok met allemaal kleine roze roosjes erop hebben, die mij als gegoten zit en ook nog eens 30% korting heeft.

Alleen...ik heb geen topje, dat er goed bijpast. Toch koop ik de rok in de hoop bij een andere zaak een topje te vinden. Het lot is mij vandaag zeer gunstig gezind, want bij Banana Republic is ook alles flink afgeprijsd en koop ik een topje met v-nek in precies de kleur roze, die bij de rok past.

Ook bij the Loft is er een grote uitverkoop. Hier score ik met een wit-zwart gestreepte bermuda, die maar $18 kost! Binnen het uur ben ik meer dan geslaagd.

Op de terugweg stop ik bij Whole Foods om de No Jet Lag homeopathische tabletjes te kopen, die we tijdens de nachtvlucht maandag zullen innemen. Misschien verbeeld ik het me, maar sinds ik die pilletjes heb genomen, heb ik veel minder last van die nacht overslaan. De pilletjes zijn al vele jaren in de handel, dus er moeten toch meer mensen zijn, die erbij zweren.

Omdat mijn uitgroei alweer een beetje te zien is en ik over twee weken niet met een grote grijze streep in mijn haren terug wil komen, heb ik een afspraak met Mona gemaakt. Zij verft alleen de uitgroei en knipt mijn pony bij en ik zie er weer helemaal tip top uit.

Net op tijd voor mijn eerste live Rosetta Stone sessie ben ik weer thuis. Kai is in de basement luid zijn basgitaar aan het spelen en het is werkelijk heerlijk weer buiten, dus ik zet mijn laptop buiten op. Maria, een Italiaanse, leidt de sessie en Dee uit New Jersey doet ook mee. Ik moet zeggen, het gaat prima!

Naar aanleiding van plaatjes en vragen houden we gesprekjes en die gaan me goed af. Het geheel duurt 50 minuten en ik geef me meteen ook voor zondagmiddag op. Op deze manier zal ik in Italie ook wel durven praten. Het is zo leuk zo! Ik krijg helemaal Kai's enthousiasme om nieuwe talen te leren. Misschien koop ik na de vakantie toch de Spaanse versie van Rosetta Stone. Zeker met deze live sessies is het een heel goed programma, eigenlijk heb ik daar te weinig gebruik van gemaakt met Italiaans.

Rick komt helemaal blij uit zijn werk. Hij heeft nu ook vakantie. Hij stelt voor het te vieren met sushi en daar zeg ik natuurlijk nooit nee tegen. We eten het buiten op, want alle vochtigheid van de afgelopen dagen is opeens verdwenen en het kan geen lekkerder weer zijn.

Vorige week heeft Kai onze namen opgegeven voor "Your Name in Lights" in Amsterdam. Vandaag kreeg hij een email, dat onze namen om 20:06 morgenavond (zaterdag) op het Museumplein in Amsterdam te zien zullen zijn (voor 15 seconden). Als er iemand hier toevallig op die tijd in Amsterdam in de buurt van het Stedelijk Museum is, zouden we het superleuk vinden om daar een foto van te krijgen.

donderdag, juni 23, 2011

Kleding voor Saskia zoeken

Gisteravond werd het flink laat, dus ik blijf vanochtend wat langer liggen. Saskia is al weg naar haar oppasbaantje bij de overburen. Kai en ik zijn dus samen voor het ontbijt.

Er zijn een aantal dingen, die hier in huis gedaan moeten worden en een daarvan is de ijskast. Als de inspectie hier langs zou komen, zouden we gesloten worden. Hele wetenschappelijke experimenten vinden in die ijskast plaats. Dat is wel het nadeel van de enorme ijskasten hier, dingen worden al gauw vergeten. Ik huur Kai in om dit schoonmaakkarwei te klaren.

Bij de sportschool doe ik met moeite een half uur interval op de stairmaster. Om eens iets heel anders te doen, stel ik voor het tweede half uur een ligfiets in op een interval. Dat is wel niet zo intensief, maar gebruikt toch weer andere spieren. Vandaag ben ik blij, als het uur er weer opzit.

Als ik thuiskom is Kai al flink aan het soppen. Ik heb een heel lijstje af te werken, dus ga gauw weer op pad. Het is nogal somber weer en regent wat. Ik krijg enorme zin in Pho en moet toch in het Pan Am winkelcentrum zijn. De vis pho bij Pho Thang Long gaat er prima in.

Saskia heeft haar kamer gisteren opgeruimd en daarmee ook haar kledingkast. Daar kwamen twee zakken vol te grote kleding uit. Op de parkeerplaats staat een grote bak van Goodwill, waar je schoenen en kleding in kwijt kunt. Ik gooi de zakken erin, lekker makkelijk.

Volgend op mijn lijstje is een kaart en cadeaubon voor ons Mormoonse overbuurmeisje. Zij is drie maanden ouder, dan Katja, en gaat zaterdag trouwen. Nu is dat niet zo schokkend, al kan ik me Katja nog niet getrouwd voorstellen. Wel, dat ze zich een paar maanden geleden verloofden, nadat ze elkaar drie maanden kenden. Ook haar broers kenden hun huidige vrouwen (jonger, dan Laura) minder dan een half jaar, toen ze trouwden.

Wij zijn op de receptie morgen uitgenodigd, want niet-Mormonen mogen niet in de tempel om het huwelijk bij te wonen. Er is dit weekend zoveel gaande en we hebben de Mormonen van hun kerk bij andere gelegenheden als erg afstandelijk ervaren, dus Rick en ik hebben besloten niet te gaan. Een lang verhaal bij het feit, dat ik een aardige (niet religieuze) kaart voor ze koop bij Safeway en een cadeaubon van American Express. Ik zal die morgen wel even langsbrengen.

Nadat Thu mijn nagels weer keurig heeft gemaakt, ben ik klaar bij Pan Am Center. Ik rijd naar de Suntrust in Vienna, waar onze euro's klaarliggen. Wat zijn het toch een mooie biljetten, verzucht ook de bankmedewerkster, en zo handig, dat ze verschillende groottes hebben. We vinden beiden, dat de saaie groene dollars daar nog een voorbeeld aan kunnen nemen.

Saskia is inmiddels ook klaar met babysitten. Die opruiming van haar kamer heeft een angstwekkend klein stapeltje kleding, die haar wel goed past, achtergelaten. Zeker niet genoeg voor een reis van twee weken. Saskia is verschrikkelijk kieskeurig, dus de laatste keer, dat we gingen winkelen vond ze maar een paar dingen.

Tijd voor een tweede poging, dus, en dit keer gaan we naar Fair Oaks Mall. Zonder verkeer is deze mall eigenlijk dichterbij, dan Tysons Corner, maar de winkels bij Tysons zijn veel meer mijn smaak (lees: Europeser), dus ik kom hier niet zo vaak.

Deze mall heeft wel een Forever XXI van twee verdiepingen, waar Saskia haar slag hoopt te slaan. De prijzen daar zijn onvoorstelbaar laag, maar alles past ook wat vreemd. Saskia vindt er een leuke maxijurk, de rest is niet haar smaak. Dat valt een beetje tegen.


Toevallig is hier bij Fair Oaks een Wicked tentoonstelling

Bij Hollister is alles "on sale", wat wel fijn is, want de prijzen zijn daar gewoonlijk best hoog voor wat het is. Saskia vindt een paar t-shirts en andere topjes. Met veel moeite overtuig ik haar ervan, dat de korte broeken, die ze aanprobeert ook goed zitten. Ze kan niet zo kieskeurig blijven, anders heeft ze gewoon geen kleding.

Als laatste kijken we nog even bij J.C. Penney, waar de van geparkeerd staat. Saskia probeert een jurk aan, maar is daar toch niet weg van. Ik wil eigenlijk wel graag nog een lange rok, maar zie hier geen leuke.

We lopen terug naar de uitgang en opeens voel ik mijn voeten onder me uitglijden. Voor ik het weet maak ik kennis met de heel harde tegelvloer. Ik kijk op en zie een lachende (!) J.C. Penney medewerker. Mijn bloed begint even heel hard te koken! Ik heb me gelukkig (miraculeus) niet bezeerd, maar ik had ook een oudere vrouw kunnen zijn en mijn heup of arm kunnen breken.

Het blijkt, dat een (verderop gillend) jochie de helft van zijn smoothie hier heeft neergegooid, waar ik dus op uitgleed. Even blijf ik beduusd liggen en Saskia is ook geschrokken. Dan krabbel ik op, zonder hulp van omstanders.


Een andere medewerker komt gauw aanlopen om te vragen of ik ok ben, maar verder zijn de moeder van het gillende kind, die haar zoon laat gillen en gewoon staat te kijken, en de lachende medewerker absoluut niet bezorgd. Even schiet het door me heen, dat het jammer is, dat ik me niet heb bezeerd, anders had ik ze heel Amerikaans kunnen vervolgen ("I'll sue you!"). Nee, hoor, zo zijn we niet, maar ik erger me gewoon aan hun gebrek aan sympathie.

Saskia en ik zijn toch wel geschrokken, want ik maakte een flinke smak. Ik bedenk me, hoe snel je leven eigenlijk kan veranderen. Als ik iets had verstuikt of gebroken, dan had onze vakantie in Italie er heel anders uitgezien. Gelukkig is in dit geval as verbrande turf.

Thuis ligt Cosmo's Thundershirt in de brievenbus. Ik trek het hem aan en hij lijkt het heerlijk te vinden. Het is bijna jammer, dat er vanavond geen onweersbuien lijken te komen.

Kai en ik bestellen vanavond Chinees. Dat hebben we al heel lang niet gegeten, omdat Rick er niet van houdt. East Chateau, de dichtstbijzijnde Chinees, die bezorgt, heeft een heel gezond menu. Geen MSG en je kunt bijna ieder gerecht gestoomd krijgen. Ik bestel dan ook gestoomde Kung Pao garnalen (met pinda's en een heel pittige saus), erg lekker!

Laura komt om me een broodnodige massage te geven. De hond bij de klant, waar ze voor mij was, heeft echter haar massagetafel gebroken. Gelukkig kan ze nog wel mijn nek en schouders een flinke beurt geven, terwijl ik op een van onze eettafelstoelen zit. Het voelt nu een stuk beter, hopelijk blijft dat zo!

Nu wachten we op Ricks thuiskomst. Hij belde net, dat hij geland is, maar nog met de "people mover" naar de hoofdterminal moet. Nog een dag en dan heeft Rick ook vakantie, daar is hij echt wel aan toe.

PS: De ijskast ziet eruit als nieuw! Kai heeft werkelijk superwerk verricht. Hm, waar kan ik hem nu nog meer aan zetten?

woensdag, juni 22, 2011

Naar "Wicked" met Saskia

Eindelijk schijnt de zon weer eens bij het opstaan. Het is de afgelopen dagen wel warm geweest, maar met veel bewolking. Met een vrolijk zonnetje de dag beginnen vind ik toch altijd wel heel fijn.

Het is zo gezellig met Kai en Saskia thuis, de tijd zonder Rick vliegt voorbij. Ook vandaag zijn zij bijtijds op en eten we samen ontbijt. Daarna vertrekken Saskia en ik weer richting Anytime Fitness. Daar zien we Sharon, die Saskia alweer een tijd niet heeft gezien. Natuurlijk krijgt Sas van haar een groot compliment over hoe ze eruit ziet.

Bij Target heeft Saskia vorige week het nieuwe Women's Health boek gekocht met allerlei gezonde recepten en tips en ook hele workouts. Een daarvan gaan we vandaag doen. Ik vind het zoveel makkelijker om zo'n routine te volgen, dan zelf maar wat te doen. Dit boek gaat ook mee naar Italie.

Na een half uur gewichten doen we nog een half uur cardio. Saskia doet het rustig aan vandaag en gaat fietsen. Ook ik maak het niet te zwaar, want we gaan vanavond uit en dan wil ik niet doodmoe zijn. Een half uur op een lagere stand op de crosstrainer is goed genoeg.

Thuis halen we Kai op en gaan naar Whole Foods. Hier kopen we spullen voor het avondeten en andere benodigdheden. Het perziken seizoen is begonnen en die kosten maar $1 per pond, dus daar gaan er een aantal van mee.

Vanmiddag wil ik dolgraag naar het zwembad en even lijkt het erop, dat ik Kai en Saskia ook mee zal krijgen. Maar dan belt Shannon en daarmee wil Saskia vanmiddag doorbrengen. Zin in zwemmen hebben de dames niet. Kai ziet wat wolken en besluit op het laatste moment ook maar niet te gaan. Dus loop ik alleen naar de overkant.

Het zwembad is heel rustig. Ik zie maar een paar mensen, die ik ken. Dat is sowieso vaak het geval de afgelopen jaren. Vroeger kende ik vrijwel iedereen, omdat onze kinderen kleiner waren en de ouders mee moesten voor supervisie. Nu komen die kinderen alleen en kennelijk gaan veel volwassenen dan niet meer.

Tijdens het kwartier pauze, dat zwemmers onder de vijftien (het is Saskia's eerste jaar, dat ze erin mag blijven!) ieder uur moeten nemen, trek ik een tiental baantjes. Het water is heerlijk! Ik ben zo door, maar het is nog niet te warm. Verder lees ik lekker lui tijdschriften onder een parasol.

Na een uurtje komt buurvrouw Chris bij me zitten. Ook haar is het opgevallen, dat zo weinig mensen van ons buurtgroepje nog komen zwemmen. Natuurlijk is het wel een weekdag, maar veel mensen zijn dan ook thuis in deze buurt. We kletsen bij over onze families en dan is het alweer tijd voor mij om naar huis te gaan.

Daar maken Saskia en ik ons klaar om naar de schouwburg te gaan. We gaan vanavond "Wicked" zien bij het Kennedy Center. We hebben die musical al eerder in New York gezien en Saskia en ik waren er weg van. Kai niet, dus die functioneert als onze chauffeur.

Een musical bijwonen in het Kennedy Center is een hele belevenis. Deze gigantische schouwburg is werkelijk prachtig. Er zijn meerdere zalen en Wicked speelt in de grootste, het Opera House. Saskia en ik hebben allebei een rok aan en zijn daar blij om, want iedereen is keurig gekleed.

Na wat water voor tijdens de voorstelling te hebben gekocht (het enige, wat mee naar binnen mag), zoeken we onze plaatsen op. We hebben de allerlaatste rij in de hoofdzaal, die bestaat uit losse stoelen. Hier hebben we prima zicht op het podium, alleen zien we de draak, die erboven hangt niet, omdat het plafond van het balkon boven ons dat zicht blokkeert.

Duidelijk is de voorstelling uitverkocht. Het is heel terecht zo'n populaire musical. Tegelijkertijd een beetje een verdrietig verhaal over een meisje, dat wordt verworpen vanwege haar uiterlijk (de groene Elphaba, "wicked witch of the West"), maar ook een positief verhaal over vechten tegen onrecht en natuurlijk winnen de goeden uiteindelijk.

"Elphaba", de hoofdrolspeelster, speelde die rol ook lange tijd op Broadway en heeft werkelijk een superstem! Ook de actrice, die "Glinda" speelt, zingt erg goed, beter, dan degene, die we op Broadway zagen. De costuums en speciale effecten zijn fantastisch en Saskia en ik genieten.

In de pauze wil Saskia in de zaal blijven zitten. Ik heb van tevoren een wijntje besteld, wat erg handig is, want het staat al klaar. De rijen voor drankjes zijn meteen flink lang, weet ik uit ervaring. Ik loop naar buiten de warmte in, waar de zon net boven Georgetown aan het ondergaan is. Een meisje vraagt of ik een foto van haar wil maken, het is haar eerste bezoek aan Washington. Zo'n "dat ik dit toch weer mag meemaken" gevoel overvalt me.


Het tweede gedeelte van de musical vind ik nog veel beter, dan het eerste. Ik was vergeten hoeveel verbloemde grapjes over "The Wizard of Oz" erin zaten. Feitelijk is het de voorgeschiedenis van dat toneelstuk (film). Nu zien we hoe de tinnen man en de vogelverschrikker ontstaan. Het is ook ontroerend en alweer wordt er zo mooi gezongen. Ik vind het verschrikkelijk jammer, als het voorbij is. Dit blijft een van mijn favoriete musicals aller tijden.

Kai komt ons ophalen en we denken zo laat makkelijk de interstate te nemen. Maar dit is de tijd van de wegwerkzaamheden en we komen al snel in een file terecht. We nemen de eerstvolgende afrit en rijden binnendoor naar huis. Zoals altijd na een musical neem ik me voor veel vaker naar het theater te gaan!

dinsdag, juni 21, 2011

De langste dag van het jaar!

Deze eerste officiele zomerdag begint hier maar weer bewolkt. Tot mijn verrassing staan Kai en Saskia tegelijk met mij op. Nu sta ik niet heel vroeg op, maar toch wel om half negen, dus vroeg voor hen.

We eten met zijn drieen ontbijt. Ik herinner me, hoe zwaar ik het soms vond met drie kleintjes, als Rick op reis was, hoe schattig ze ook waren. Dat lijkt nog maar zo kort geleden en nu zijn het jong volwassenen en fijn gezelschap.

Saskia gaat met mij mee naar de sportschool. Gisteren hebben we haar lidmaatschap weer verlengd, zodat ze in ieder geval de hele zomer meekan. Kai gaat vandaag liever boven op onze lopende band hardlopen. Saskia loopt een half uur hard en doet dan wat gewichten. Ik doe alleen cardio, een half uur crosstrainer en een kwartier op de stairmaster.

Thuis maakt Saskia zich gauw klaar om te gaan babysitten. IK heb met Karin afgesproken te gaan lunchen, zowel om de zomer te vieren, als om elkaar nog een keer te spreken. Onze beider zomers zijn zo druk, dat we waarschijnlijk pas weer in september allebei hier zijn.

Op weg naar het gezellige Reston Town Center haal ik Karin op. Tot onze verbazing is het heel druk en we moeten even naar een parkeerplaats zoeken, die we bovenin een parkeergarage vinden.

Er zijn hier allerlei restaurants met terrasjes en wij kiezen Mon Ami Gabi. Daar moeten we een kwartiertje wachten op een tafeltje buiten en kletsen aan een tafeltje in de bar bij. We hebben elkaar heel wat te vertellen.

Binnen het kwartier gaat onze beeper af en een nogal norse ober leidt ons naar buiten. Hij wil ons helemaal in de zon neerzetten, maar het tafeltje ernaast in de schaduw is ook open. Ik denk toch aardig te vragen, of we daar mogen zitten, maar het schiet kennelijk in zijn verkeerde keelgat, want hij mompelt iets onverstaanbaars en gooit onze menu's neer. Gelukkig komt er een veel aardigere serveerder, die de andere tafel voor ons klaarmaakt. In de zon is het op het moment echt te heet.

Alweer een andere man is onze uiteindelijke serveerder. Hij is erg vriendelijk, maar (bless his heart, zoals we hier altijd zeggen, voor we iets minder aardigs over iemand vertellen) is niet de "helderste Froot Loop" in het bakje. Het gaat allemaal erg langzaam, maar dat vinden Karin en ik niet erg, we hebben geen haast.


Er staat allerlei lekkers op het menu en we vinden het moeilijk kiezen. Uiteindelijk wordt het voor mij gazpacho en mosselen en voor Karin de zalmsalade. Het smaakt allemaal prima. Het uitzicht is ook leuk op vrolijke bloembakken en andere terrasjes. Dit winkelcentrum doet erg Europees aan.


Tijdens het eten heb ik Karin verteld, dat ik op zoek ben naar een lange rok om in Italie te dragen. Zij stelt voor een paar van de kledingzaken hier in Reston te bekijken.

Wonder boven wonder vind ik precies, wat ik zoek, bij South Moon Under. Van deze zaak had ik nog nooit gehoord, maar het blijkt een plaatselijke keten te zijn. De rok, die ik kies, is zwart-wit en van een licht, zijdeachtig materiaal. Heerlijk luchtig en kan zowel wat netter, als gewoon met sandalen en een t-shirt worden gedragen. Ik ben er helemaal blij mee.

Na Karin weer bij haar thuis afgezet te hebben, rijd ik door naar Whole Foods. Kai en Saskia vroegen gisteravond, of ze gorgonzola burgers mochten maken vanavond (Rick houdt niet van blauwe kaas, vandaar nu). Nou, ik zeg nooit nee, als de kinderen willen koken! Ik haal de ingredienten bij de supermarkt, ik ben benieuwd.

Voor het eten werk ik nog een paar Italiaanse lessen af. Ik hoop tegen de tijd, dat we vertrekken, door alle drie de niveaus Rosetta Stone, die we hebben te zijn. Ik wil zo graag uitproberen, of ik het geleerde ook zal kunnen produceren straks.

Mijn huidige boek speelt ook weer in Italie. Het is een mystery van Corinne van Houten, die vrijwel zeker een Nederlandse achtergrond heeft. Ze heeft ook in Amsterdam en Den Haag gewoond. Tot nu toe vind ik haar "A Feast of Small Surprises" leuk leesmateriaal.

Rond vijven beginnen Kai en Saskia aan hun kokkerellen. Het moet gezegd, ze doen, op een paar keer even snel iets aan mij vragen na, alles zelf. Saskia maakt de bison burgers, terwijl Kai de yoghurtsaus bereidt. Saskia bakt de burgers en Kai en ik dekken de tafel buiten.


Let ook op Zorro op de achtergrond, die is overal bij aanwezig

Het lijkt werkelijk wel een restaurantmaaltijd, zo lekker! De yoghurtsaus smaakt ook goed als dressing bij de driekleurige paprikasalade, die ik als groente heb meegenomen. Van mij mogen ze deze burgers wel vaker maken, als Rick er is, kan hij een andere soort kaas erin krijgen, zoals Goudse.

Intussen rommelt het weer vervaarlijk in de verte met als gevolg een nerveuze hond. Ik kreeg een mailtje, dat het "Thundershirt" onderweg is. Ik hoop, dat het snel aankomt, want Cosmo is zo zielig telkens en iedere dag worden er onweersbuien voorspeld.

Hier wordt het nu rond negenen donker op de langste dag van het jaar, maar op de radio hoorde ik, dan in noord Alaska de zon pas twee augustus weer onder zal gaan. Een ander leuk radioweetje is, dat ons metrostation is uitgeroepen tot het meest romantische in de VS, het is wel een grappig verhaal waarom.

maandag, juni 20, 2011

Dag vol akkefietjes

Midden in de nacht hoorde ik het toch plenzen! Alsof de zondvloed begonnen was. Het klinkt wel gezellig in mijn droge bed en gelukkig is het bij het opstaan alweer droog. Het is nog wel erg bewolkt en dan ben ik na al die jaren hier toch weer verbaasd, als de temperatuur wel warm is.

Sharon wacht me al op en ik vertel haar over mijn pijnlijke weekend. Ze besluit niet teveel bovenlichaamoefeningen te geven, maar wel genoeg en veel rekken om het een beetje los proberen te krijgen. Na het uur met Sharon ga ik nog een half uur op de crosstrainer. Daarna voel ik me inderdaad wel weer iets beter.

Waarschijnlijk heeft het weer veel te maken met hoe ik me voel. Het ene front na het andere komt over en dat heeft veel barometerschommelingen tot gevolg. Mijn lichaam reageert daar sterk op.

Saskia komt met twee vriendinnen dansend uit school. Hun zomervakantie is ook eindelijk begonnen. Ik vind het ook heerlijk, want voor iets meer dan twee maanden zal de wekker niet meer om kwart voor zes afgaan. Ondanks, dat ik dan niet meteen opsta, word ik er toch ook altijd wakker van. Bovendien is het gewoon gezellig met de kinderen thuis.

Voor Italie hebben we natuurlijk euro's nodig en die krijg je hier niet door zomaar een bank binnen te lopen, die moeten besteld worden. Ik ga dus naar ons Suntrust filiaal. De manager vertelt, dat veel van hun klanten dit jaar naar Italie gaan. Over twee dagen kan ik de euro's ophalen, ben ik even blij, dat ik niet langer heb gewacht!

Na de lunch ga ik met enorme tegenzin naar mijn halfjaarlijkse tandartsafspraak. Vooral met pijn vind ik dat een marteling om in die stoel te liggen. Dit is wel een praktijk, die is ingesteld op mensen, die niet bepaald tandartsfan zijn.

Dat blijkt ook wel, want de mondhygieniste smeert eerst een verdovende creme op mijn tandvlees, zodat ik niet nog meer pijn zal hebben van haar gekras. Gelukkig is er ook maar weinig gekras nodig, want ik heb niet veel tandsteen.

Daarna komt de tandarts naar mijn gebit kijken. Ik heb bij deze praktijk altijd het gevoel, dat ze op extra geld belust zijn. Ze hebben hier al mijn kronen gezet en sindsdien ga ik erheen voor controles, maar hun hele praktijk ademt "rijk" uit.

En jawel, hoor, hij heeft een vreemd geval op zijn hoofd en kijkt in mijn mond. Of ik slecht slaap, vraagt hij. Nou nee, ik slaap op het moment beter dan ooit en heb zelfs mijn slaapmedicijn gehalveerd.

Volgens hem is de opening tussen mijn tong en verhemelte te nauw, waardoor ik 's nachts te weinig zuurstof zou krijgen. Nu snurk ik werkelijk nooit, wat volgens hem een symptoom zou zijn. Toch vindt hij, dat ik een apparaat moet kopen voor $350 om thuis te testen of ik wel genoeg zuurstof krijg.

Gelukkig mag ik daarmee tot mijn volgende afspraak wachten. Tenslotte leven miljoenen mensen hier ongemerkt mee, volgens hem, en heb ik het waarschijnlijk al vanaf mijn geboorte. Ik ga er eens heel hard over nadenken, want als ik later in de van in de spiegel kijk vind ik die opening heel normaal. Volgens hem hebben kinderen van acht hier al last van. Misschien zou ik het allemaal meer vertrouwen, als ik niet overal dollartekentjes zag vliegen hier.

Het lampje "maint req" (maintenance required) brandt alweer een week in de van. Ik ben hier dichtbij onze garage, dus bel op om te zien of ze toevallig een opening hebben. Ik kan over drie kwartier terecht.

Dat geeft me nog even tijd om naar Macy's te gaan. Eigenlijk wil ik wel graag een leuke rok vinden, die over de knie valt. In Italie zullen we allerlei kerken bezoeken en dan lijkt me zoiets erg lekker dragen. Helaas vind ik in die korte tijd niets van mijn gading.

Bij de garage kan ik ook meteen de staatsinspectie laten doen, die deze maand moet. Twee vliegen in een klap, dat scheelt weer saai ergens wachten. Met het lichtje uit en een 6/12 sticker op de voorruit rijd ik een uur later weer naar huis. Nu nog een wasbeurt om alle insektenlijken eraf te wassen en DRAAKJE is weer klaar om wat klanten rond te rijden volgende maand.

Doodmoe kom ik thuis. Pff, ik wil weer energie! Kai en ik eten Thais en ik ga straks mijn bed opzoeken. Het moet morgen warmer en zonniger weer worden, misschien zelfs wel zwembadweer!

zondag, juni 19, 2011

Vaderdagweekend

Zaterdag

Het belooft weer een warm dagje te worden en we ontbijten met zijn allen buiten. Daarna gaan Kai en Saskia met mij mee naar de sportschool. Ik vind het erg gezellig zo met zijn drieen, al doen we ieder ons eigen cardioprogramma. Saskia en ik beraden ons nog op ons plan voor Italie, want nergens daar zal er een sportkamer zijn.

Rick heeft intussen een stuk hardgelopen, dus ook zijn beweging gekregen. Hij geeft er de voorkeur aan buiten te sporten. Hij heeft al lunch voor ons klaar, die we buiten op het deck opeten. Dat deck wordt in de zomer altijd echt een extra kamer voor ons, heerlijk.

Met mijn gisteren gekochte MapEasy kaarten en allerlei boeken en internet plannen Rick en ik verder heel middag onze Italie reis. Die kaarten maken, dat ik mezelf al zo in de steden zien lopen. De MapEasy kaarten zijn echt heel leuk, ik raad ze iedereen aan.

We hebben vijf nachten Rome, dan twee nachten Ravenna aan het strand, dus een lekker stranddagje tussendoor. Vervolgens twee nachten Venetie, drie nachten Florence en de laatste nacht weer in Rome, natuurlijk zouden we veel langer willen blijven, maar Rick mag nu eenmaal niet meer dan twee weken achter elkaar vakantie nemen.

We zijn er nog niet uit, of we in Rome wel of niet de Villa Borghese moeten bezoeken. We willen de kinderen niet het ene museum na het andere inslepen en ook gewoon de sfeer van Rome kunnen proeven. Voor degenen, die in Rome zijn geweest, is die villa heel bijzonder en iets om niet over te slaan, of voornamelijk meer standbeelden en schilderijen?

Omdat Rick morgenavond niet thuis zal zijn, gaan we vanavond naar een van zijn favoriete restaurants hier. Dat is natuurlijk een (lokaal gebrouwen)bierrestaurant, Dogfish Head Alehouse. Kai is de BOB, zodat Rick lekker een aantal biertjes kan proberen.

We moeten even op een tafeltje wachten, dus drinken alvast wat aan de bar en delen met zijn vieren een bord met twee soorten hummus, groentes en pita's, erg lekker.

Eenmaal aan tafel bestel ik de tonijnfilet met gegrilde asperges (zoals altijd bestel ik ze zonder boter, maar goed ook, want die van Rick drijven daarin). Saskia neemt chili, Kai de heel lekker uitziende bratwursts en Rick steak. Het smaakt allemaal prima en is erg gezellig. We missen vanavond Katja wel en zijn blij, dat zij straks wel mee naar Aruba zal gaan.

Thuis kijken we "Devil", een vreemde thriller over mensen in een lift en de duivel. Ik kijk het niet af, want het is niet mijn genre film, maar Rick en Kai genieten ervan.

Zondag

De pijnen willen maar niet beter worden. Alweer word ik met pijnscheuten in mijn hele lichaam wakker. De Excedrin Migraine helpt maar minimaal. Vanavond ga ik aan Saskia vragen mijn rug helemaal met Mineral Ice in te smeren, eens kijken of dat helpt.

Rick ligt nog te slapen en heeft aangegeven ook voor vaderdag zijn favoriete Starbucks ontbijt te willen eten. Op weg erheen regent het wat. Het is vreemd weer, heel warm en zo vochtig, dat het telkens drupt.

Na het ontbijt maken Rick en ik ons klaar om naar de bioscoop te gaan. De kinderen zijn niet om te praten om mee te gaan naar Mr. Popper's Penguins, dus gaan we met zijn tweetjes naar de film van tien voor half twaalf. Rick en ik zijn dol op Jim Carrey, dus zien er helemaal naar uit.

Voor twaalven zijn de films halve prijs, vinden we uit. Tussen de gezinnen met kleine kinderen nemen we plaats in het theater. De film is helemaal uitverkocht. En terecht, want het is iets meer dan anderhalf uur lachen en genieten. Sommige stukjes zijn typisch schlapstick Jim Carrey en de dieren zijn aandoenlijk. Niet alleen de kinderen liggen regelmatig dubbel. Een heel leuke film is dit!

Op de terugweg halen we lunch bij Whole Foods. Daarna is het tijd voor Rick om in te pakken. Ik krijg altijd zo'n katergevoel, als hij op zondagmiddag op reis moet. Ik heb enorme bewondering voor mensen, wiens partners lange tijd op reis moeten. Ik vind een week altijd al heel wat.

Net na drieen nemen we afscheid. Gelukkig zorgt een baby bidsprinkhaantje op Kai's auto ervoor, dat ik geen kans krijg te treuren. Het is een schattig diertje en ik probeer hem op de foto te krijgen. Dat valt niet mee, want hij is heel erg klein en bang van mij met mijn grote camera. Toch lukt het me een paar redelijke plaatjes te schieten.


Saskia gaat studeren voor haar laatste examens morgen, daarna begint haar vakantie eindelijk ook. Kai en ik leren verder aan ons Italiaans. Ik grap met hem, dat hij nog een polyglot wordt straks. Dat is, volgens mij, ook zijn doel. Talen zijn ook fascinerend, ik ben het helemaal met hem eens.

Als avondeten bestellen we makkelijk pizza van Pizza Hut. Ik ben doodmoe van de vele pijn en het maakt me huilerig. Ik kan er goed tegen, tot de steken zo scherp worden, dat ik ze niet meer kan negeren. Het maakt me ook weer dankbaar, dat ik weet, dat het maar tijdelijk zo erg is en ik denk aan de mensen, die onafgebroken met helse pijnen leven. Daarbij vergeleken is dit niets.

De Pizza Hut dunne korst pizza vinden Kai en ik allebei lekker. We hebben de "veggie lover's" met alle groentes erop, Kai heeft op zijn helft nog pepperoni. We hebben het erover, hoe anders de pizza's zullen zijn, die we in Italie gaan eten. Al heb ik enorme zin in de reis, ik vind dit keer de voorpret minstens zo leuk. Vooral mijn Italiaanse kennis weer een beetje terugkrijgen is me veel waard. Nog ietsje meer dan een week...

Het is nu bijna donker en de vuurvliegjes zijn in zulke getalen aanwezig, dat de bomen wel Kerstbomen lijken. Zo leuk, al die lichtjes, jammer, dat dit vrijwel niet te fotograferen valt.

Voor liefhebbers van Katja's blog, zij heeft weer een stukje geschreven.

zaterdag, juni 18, 2011

Vaderdag shoppen

Met zware hoofdpijn word ik wakker en alles zit in de knoop, bah! Gelukkig helpen wat Mineral Ice en een paar Excedrin Migraine voldoende om me op tijd voor Sharons klas naar de sportschool te krijgen. Ik neem vandaag wat lichtere gewichten, dan anders, en de oefeningen helpen ook een en ander wat losser te krijgen.

Na de lunch ga ik met Kai en Saskia op stap om vaderdagcadeautjes voor Rick uit te zoeken. Helaas moet Rick zondagmiddag weer op reis, dus iets ondernemen die dag gaat niet lukken. Ik vind het wel leuk om hem ook eens in de watten te leggen en de kinderen ook.

Bij World Market koopt Kai een fles Duvel en vier Kasteel biertjes voor zijn vader. Rick is dol op Belgisch bier, dus dat zal een lekkere verrassing zijn.

Naast World Market ligt J.J.'s Hallmark, waar we dan maar gelijk vaderdagkaarten gaan uitzoeken. Ik sta er versteld van hoe uitverkocht ze zijn! De kinderen vermaken zich met hilarische kaarten, die gekke geluidsclips hebben, en kiezen daar ieder een van uit. Ik houd het bij een grappige, maar stille kaart.

Saskia heeft bedacht, dat zij Rick een dvd wil geven. Bij Barnes and Noble kiest zij "Red", waarvan we een deel vorig jaar in New Orleans gefilmd hebben zien worden.

Nu we toch bij een boekenwinkel zijn, neemt Saskia de gelegenheid waar om de volgende boeken in de Pretty Little Liars serie te kopen. Zij leest niet veel, maar deze serie vindt ze erg leuk. Kai wil German for Dummies en ik neem de MaMapEasy kaarten voor Washington DC (zelfs voor mij nog handig) Rome, Venetie en Florence mee.

Onze laatste stop is Microcenter. Ik heb Rick weleens horen zeggen, dat hij een draadloos minikeyboard wel handig zou vinden, dus dat ga ik aan hem geven. Het is altijd moeilijk iets te bedenken, dus ik ben blij, dat ik dat onthouden heb.

Thuis gaan Kai en ik buiten verder met Italiaans leren. Saskia gaat naar het zwembad. Even denk ik erover ook te gaan, maar het water is me op het moment te koud. Ik wacht wel tot volgende week, als er weer temperaturen van boven de dertig graden worden voorspeld.

Rick komt thuis en brengt de post binnen. Daarbij zit een cadeautje van Petra, een Delfts blauwe hoes voor mijn fietszadel. Zo ontzettend leuk, en hij past precies. Mijn fiets zal nu van elke andere hier in de VS te onderscheiden zijn.


Rick heeft nog een verrassing, hij heeft een reservering gemaakt bij Vinifera, de wijnbar in het Westin hotel in Reston, waar we al een tijdje heen willen.

Dat blijkt een supergoede keuze! Precies mijn favoriete soort menu met allerlei kleine hapjes. De kleinste zijn zelfs een hap groot, een combinatie van smaken, die verrukkelijk zijn. Een ervan is een grote garnaal met olijf en een halve kersentomaat. De tonijntartaar is heerlijk en de crabcake op een bed van butternutsquash puree ook. Als toetje delen we een kaasplankje, waarvan zelfs Rick de geitenkaas lekker vindt. Zeker een restaurant, waar we terug zullen keren, want de prijzen zijn ook zeer schappelijk.


Als we weer naar buiten stappen stortregent het werkelijk. We zijn blij, dat we in de parkeergarage hebben geparkeerd! Onze Nederlandse paspoorten zijn klaar en die haal ik op de terugweg even op bij L. Het blijkt, dat de kinderen als burgers vna de Europese Unie korting op toegangskaarten voor sommige musea in Italie kunnen krijgen, dus dat is weer mooi meegenomen.

Kai vertelt, dat Cosmo weer erg bang was van het onweer, dus ik bestel meteen een "thundershirt" voor hem. Ik heb van meerdere mensen gehoord, dat die hun honden helpen, dus hopelijk straks Cosmo ook.

donderdag, juni 16, 2011

Fibro dagje

Een tijdje geleden schreef ik, dat ik minder reacties krijg op blogs over toeristische onderwerpen, dan op gewone alledaagse verhalen. Naderhand dacht ik me dat misschien maar te verbeeld te hebben, maar het blog van gisteren bevestigt het wel. Evenveel lezers als andere dagen, maar minder reacties. Toch grappig.

Gisteravond ben ik laat opgebleven, bezig met mijn foto's bewerken en dan voel ik mijn vermoeidheid niet. Dat moet ik vanochtend bekopen, want alles doet pijn en ik ben al doodop, als ik wakker word.

Misschien heeft het weer daar ook mee te maken, want voor het eerst in lange tijd is het niet zonnig, maar wat druilerig. Of wellicht is het een terugslag van de drukke afgelopen week, hoe leuk ook, wie zal het zeggen. Ik kom in ieder geval maar langzaam op gang vanochtend. Kai is zelfs eerder op en dat wil wat zeggen!

Mijn eerste daad is onze ziektekostenverzekering bellen, want die hebben mijn recept voor mijn ene fibromyalgiemedicatie met een cryptisch bericht teruggestuurd. Ik heb die medicatie nodig en heb bij lange niet genoeg voor onze vakantie straks. Het blijkt, dat ik het verkeerd heb ingestuurd. Stom!

Gauw vul ik het goede formulier in en rijd naar het postkantoor. Daar stuur ik alles met Express Mail, zodat het er morgenochtend al zal zijn. Ook heb ik op het formulier aangekruisd, dat ik zal betalen voor overnacht terugzenden.

Hopelijk krijg ik het op tijd, het maakt me wel nerveus, want deze dokter is heel vervelend met recepten opnieuw geven en staat er meestal op de patient eerst weer te zien volgens een bordje in haar wachtkamer. Tijd voor een nieuw bezoek zal ik voor de vakantie niet hebben.

Het postkantoor ligt praktisch naast de sportschool, dus dat is mijn volgende stop. Ik doe een half uur op de stairmaster. Eigenlijk had ik me voorgenomen het tweede half uur ook daarop te doen, maar als een ander lid vraagt, wanneer ik klaar ben, zeg ik maar al te graag "nu"! Ik besluit naar mijn lichaam te luisteren en op mijn gemak een half uur op de fiets te gaan. Het is beweging en maakt het uur vol.

Saskia heeft deze week halve dagen school, want het is "finals" week. Sinds 11 juni is zij vijftien en een half en mag ze dus haar Learner's Permit halen hier in Virginia. Daarvoor moet ze theorieexamen doen en daarna mag ze leren rijden met ons als instructeurs.

Vandaag wil ze graag dat examen gaan doen. Ik vind het best, want we zullen, als ze het haalt, nog heel lang op parkeerplaatsen oefenen. Bij het DMV is het, zoals altijd, druk, maar we zijn al vrij snel aan de beurt. Kennelijk zijn er niet veel kandidaten voor rijbewijzen vandaag.

Na Saskia's geboortebewijs en mijn rijbewijs te hebben laten zien, mag ik in de wachtkamer plaatsnemen. Saskia begint aan haar examen en tien minuten later zie ik een verslagen meisje naar buiten komen.

Ze heeft de verkeerde knop ingedrukt voor een van de makkelijkste vragen, het waarschuwingsbord voor overstekende scholieren. Een bord, dat ze nota bene dagelijks ziet en heel goed weet, wat het betekent. Ze raakte per ongeluk de knop voor het antwoord eronder aan en je moet alle borden goed hebben om te slagen.

Saskia probeerde nog te vertellen, dat ze die knop per ongeluk aanraakte, maar dat horen de dames van de DMV natuurlijk iedere dag. Ze zijn onvermurwbaar en Saskia mag het over vijftien dagen nog eens proberen. Dan zullen we in Italie zijn, dus ze zal een maand moeten wachten. Ze kan duidelijk nauwelijks haar tranen bedwingen. In ieder geval is zo'n gemiste poging gratis, dat scheelt weer.

De tranen komen in de auto naar buiten. Vooral omdat ze zich zo schaamt, want haar vriendin A. heeft het permit al wel en vond het examen super makkelijk. Saskia kan zichzelf wel slaan, dat ze niet beter oplette. Ik probeer haar te troosten, maar alleen haar vriendinnen kunnen dat. Laura had ook allang haar permit kunnen halen, maar wacht tot na hun vakantie. Nu kunnen de dames het examen misschien samen gaan doen. Half juli gaat het hopelijk helemaal goed.

De finals van morgen zijn geen vakken, waar Saskia voor moet leren, dus natuurlijk wordt de vrije tijd dan in de mall doorgebracht. Ik haal Shannon en Delaney op en zet de meiden bij Tysons Corner af. Shannons ouders zullen ophalen.

Het weer is inmiddels stukken beter, dan voorspeld, dus ik ga buiten mijn Italiaanse lessen voortzetten. Kai doet hetzelfde en grappig genoeg helpt het mij om zijn eerdere lessen weer te horen. Het gaat voor mijn gevoel erg goed, ik zal zeker heel veel kunnen verstaan. De vraag is, hoeveel ik zelf zal kunnen produceren. Hier thuis gaat dat goed, maar in een echte situatie met een Italiaan(se)?

Katja vindt het heel fijn bij haar nieuwe familie, maar heeft wel last van heimwee. Duidelijk is dit een heel goede ervaring voor haar. Ver weg van huis in een derde wereld land is toch moeilijker, dan ze zich had voorgesteld, denk ik.

Gelukkig is er internet en zijn Rick of ik zo vrij makkelijk te bereiken. Ik ben benieuwd of dit haar toekomstplannen om bij het Peace Corps te gaan zal beinvloeden. Ik denk het eigenlijk niet, want Katja is een taaie dame.

Vanavond hangen we maar voor de tv. Ik heb vervelend veel pijn, dus ga straks naar bed. Hopelijk is morgen een betere dag. Het is ongewoon, dat ik met warm weer zo'n fibromyalgieaanval heb.

Als ik dit blog teruglees klinkt het nogal down, sorry, maar ik post het toch maar, want zo was het vandaag nu eenmaal. Gelukkig weet ik, dat dit niet meer weken achtereen zal duren, zoals vroeger.

Over gevangenissen en fruit plukken

Dinsdag

Na een redelijk goede nacht, al kwam er een paar keer een poes bij mijn raam miauwen, word ik gewekt door een familie eekhoorns, die elkaar op het dak achterna zit. Ik logeer in de slaapkamer van Pat en Rob en zij hebben prachtig uitzicht op het meer naast hun huis. Het is vakantieachtig wonen hier! Rob en Pat zelf hebben beneden geslapen.

Pat is al op en maakt een lekker ontbijt van roerei met broccoli en kaas klaar. Daarbij een bakje fruitsalade en een sterke bak koffie en we kunnen er weer even tegenaan.

We trekken onze sportkleding aan en gaan een "power walk" door de buurt maken. Natuurlijk neem ik mijn fototoestel mee, want dit is zo'n uniek plaatsje. Alle huizen zijn dus log cabins, zelfs de kerk en het politiebureau.

We bezoeken het Community Center, waar Pat mij de namen van haar dochters laat zien op plakkaten, waar kinderen, die tien jaar kamp hebben gedaan op staan. Dit is echt zo'n plaatsje, waar vrijwel iedereen elkaar kent. Daarom was het in het begin voor Pat ook zo moeilijk om hier in Vienna te aarden. Het is hier, ondanks het "small town" gevoel, toch een heel stuk massaler.

Na de wandeling maken we ons klaar voor onze fotoexcursie naar Philadelphia. Pats twintigjarige dochter Sam gaat ook mee, want zij heeft net een nieuw fototoestel en wil dat graag uitproberen.

Onderweg stoppen we in het schattige oude plaatsje Medford, waar Pat haar fototentoonstelling van haar reis naar China vorig jaar bij een advocatenkantoor heeft hangen. We bekijken de foto's, die werkelijk prachtig zijn! Pat fotografeert graag mensen en daar heeft ze echt talent voor.

De rit naar Philadelphia duurt ongeveer drie kwartier en dan zien we de Benjamin Franklin Brug voor ons opdoemen. Van hieraf hebben we mooi uitzicht op de skyline van de City of Brotherly Love (de letterlijk vertaling van Philadelphia). Vandaag gaan we heel andere delen van de stad bezoeken, dan waar ik voorheen ben geweest.

Pat heeft in het tijdschrift Travel & Leisure gelezen, dat een van de oudste buurten van de stad, Northern Liberties, de plek is om te bezoeken op het moment. We parkeren de auto en lopen er wat rond, al fotograferend en op zoek naar een restaurant om te lunchen.

Opvallend zijn de vele vrolijke muurschilderingen in deze buurt. Pat vertelt, dat er in de hele stad veel te vinden zijn, een manier om de stad op te vrolijken en de jeugd van de straat te houden. Het restaurant The Abbaye heeft een gezellig terrasje, waar we een tafeltje krijgen.

Rick zou dit ook een leuk restaurant vinden, want er is een uitgebreid biermenu met heel veel Belgisch bier. Wij houden het bij water vanmiddag. We delen de hummus met pita en olijven, die heerlijk is. Pat en ik nemen er een salade bij, de mijne met gegrilde calamari, erg lekker. Sam doet zich tegoed aan een bord gefrituurde kip met friet.

Na de lunch heeft Pat een fotografiebezoek aan de Eastern State Penitentiary op het programma staan. Dit is Amerika's oudste "penitentiary", een plek, waar gevangenen hun eigen cel kregen en redelijk humaan werden behandeld. De gevangenis stamt uit 1829 en is gebouwd in de vorm van een wiel.

Ooit was het de beroemdste en duurste gevangenis ter wereld, maar is sinds 1971 leeg en helemaal in verval geraakt. Tegenwoordig is de gevangenis te bezoeken en wordt er aan een gedeeltelijke restauratie gewerkt. Van buiten ziet de gevangenis er als een oud kasteel uit.

Wij vinden een parkeerplaats langs de straat en Pat heeft een jaarpas, waarmee ze twee gasten mee naar binnen mag nemen. Er is de mogelijkheid om een audiotour te doen, maar die slaan we over, omdat we willen fotograferen.

Als eerste lopen we het celblok van de gevangenen, die veroordeeld waren tot eenzame opsluiting, binnen. Meteen overvalt me een beetje een eng gevoel. Het idee, dat hier ooit geharde criminelen zaten, brr! De bladderende verf en ruines, die de cellen nu zijn, dragen bij aan het griezelige.

Vreemd genoeg maakt het het allemaal wel fotogeniek. Het is weer eens iets heel anders om op de gevoelige plaat te zetten! In het midden van de "spaken" zien we Al Capone's kamer. Hij zat hier voor het eerst gevangen en mocht zijn beste meubelen meenemen en naar walsen op de radio luisteren.

Hier kunnen we ook mee met een gids. Zij gaat ons laten zien, hoe een van de vier toegangspoorten tot de gevangenis open gaat. Er waren niet vier ingangen tot de gevangenis, maar om erin of eruit te gaan moesten er vier zware hekken achter elkaar geopend worden. Dit hek is van puur ijzer en weegt 3600 pond. Ik kan nu uit ervaring zeggen, dat dat een zwaar hek om te duwen is!

We kijken en fotograferen nog wat verder, maar het loopt al tegen vieren en we mogen maar twee uur parkeren. Bovendien wil Pat mij graag nog een andere mooie plek in Philly laten zien. In de auto kijken Sam en ik naar elkaars foto's. Ik vind het altijd zo grappig, hoe je eenzelfde plek kunt bezoeken en zulke totaal andere dingen zien!

Helaas ziet het weer er maar sombertjes uit en als we bij het Museum of Art komen begint het te druppen. Dit museum staat nog op mijn "te bezoeken" lijstje, maar tijd om naar binnen te gaan hebben we vandaag niet.

De reden, dat Pat ons hierheen neemt, is het uitzicht over de Fairmont Water Works en de roeiclubs van de universiteiten in de verte. Gelukkig blijft de regen nog even weg, zodat we mooie foto's kunnen maken. Het is inderdaad een mooi uitzicht. Pat heeft er een schitterende avondfoto van op hun schoorsteenmantel staan.

Net als we in de auto zitten, barst de bui los. Gelukkig hebben we Pats plan af kunnen werken. Nu vindt zij alleen nog, dat ik niet in Philadelphia kan zijn geweest, zonder een Philly cheesesteak sandwich te hebben gegeten. Daar ben ik het helemaal mee eens, want die krijg je nergens zo lekker als hier.

Pat en Sam's favoriete restaurant daarvoor is Jim's Steaks aan de befaamde South Street.

We besluiten een cheesesteak te delen met zijn drieen, zodat we nog trek voor het avondeten zullen hebben. Pat vindt geen parkeerplek, dus zet Sam en mij af. Ik kijk mijn ogen weer uit in dit restaurant. Enorme bakken met dunne plakjes biefstuk, verschillende soorten kaas, ui en champignons. Het ruikt ook hemels! In de auto eten we onze porties op en die smaakt net als hij ruikt!

Thuis is Rob al begonnen met het avondeten. Ondanks de regen gaat hij varkenshaas grillen. Dat zijn twee enorme stukken vlees, eentje met kruiden en olijfolie en een met barbecuesaus gemarineerd. Daarbij eten we gegrilde asperges en een heel erg lekkere puree van bloemkool. Het wordt een gezellig maaltijd, ik voel me helemaal thuis bij dit gezin.

Na het eten maakt Rob deeg voor chocolate chip koekjes. Voor hij ze bakt, mogen Katie en ik een hapje rauw deeg, zo lekker! Intussen help ik Katie met haar Engelse examen voor morgen. Ze moet daarvoor allerlei moeilijke woorden leren. Ik ken best veel ingewikkelde Engelse woorden en Rob ook, maar zelfs wij hebben nooit van sommige ervan gehoord. Altijd leerzaam, zo'n examen, ook voor ons.

Onder het genot van een koekje en een glaasje wijn kijken we nog naar een heel mooie documentaire op Animal Planet. Dan is het alweer tijd om afscheid van Rob en de meisjes te nemen, want die zal ik morgen niet meer zien.

Woensdag

Alweer zijn de stoute eekhoorntjes mijn wekker. Het is zo'n grappig gezicht, hoe ze elkaar achterna zitten, springend van het dak in de bomen en weer terug. Het weer is weer helemaal opgeknapt en de zon schijnt uitbundig.

Aan het ontbijt bedenken Pat en ik wat we vanochtend willen gaan doen. Pat stelt voor om naar Johnson's Corner Farm te gaan, want daar kun je zelf fruit plukken. Dat vind ik ook wel heel erg leuk, want dat heb ik al jaren niet meer gedaan.

Vandaag kunnen we kersen, aardbeien en bosbessen plukken. New Jersey is bekend om zijn bosbessen, die over de hele wereld geexporteerd worden. Veel tijd hebben we niet en we vinden het toch leuker om kersen te plukken, want dat is het favoriete fruit van ons allebei.

Om bij de boomgaard te komen moeten we mee met een "hayride". We kopen kaartjes en klimmen in de kar met allemaal moeders met kleine kinderen. Hobbelend rijden we naar de kersen. Daar stappen we, samen met twee moeders en vier kleintjes, uit.

Behalve plukken, maken Pat en ik natuurlijk ook foto's van de vruchten. Pat, die altijd dol is op mensen fotograferen, biedt aan de moeders aan wat foto's van hun kinderen te nemen. Daar is een van hen echter helemaal niet van gediend, want ze is bang, dat Pat de foto ook voor andere doeleinden zal gebruiken. Jammer voor hen, want zo missen ze de kans op een aantal heel goede foto's!

Na zo'n twintig minuten komt de hooikar ons weer ophalen. We rijden nog langs de aardbeien en bosbessen, maar stappen niet uit. Daarvan kopen we een bakje al geplukte in de enorme zaak. De aardbeien smaken zo zoet, het zijn net snoepjes!

Op de terugweg naar huis stopt Pat nog bij de Philly Soft Pretzel Factory. Volgens Pats familie zijn dit de lekkerste pretzels ooit en aangezien Kai die in Duitsland zo lekker vond, neem ik een bakje en Duitse mosterd om in te dippen mee voor thuis.

Voor ik naar huis vertrek, gaan Pat en ik nog samen lunchen. Ik volg haar naar Blue2O, een heel modern visrestaurant. Het is zo lekker buiten, dat we in het zonnetje buiten gaan eten.

We delen twee voorafjes, de tonijntartaar met avocado en een heel lekker garnalengerecht in een pittig sausje. Dan is het toch echt weer tijd om afscheid te nemen. Deze paar dagen zijn voorbij gevlogen! Pat en ik beloven elkaar redelijk binnenkort weer eens echt fotografieuitje te doen samen, of in onze buurt, of weer hier. Ik vind het wel erg leuk om zo een ander deel van de oostkust beter te leren kennen.

De terugweg verloopt heel soepel. Ik luister naar mijn Rosetta Stone cd's, waardoor de tijd lekker snel gaat. Gelukkig houd ik me redelijk aan de snelheidslimiet, want dichtbij Baltimore zie ik opeens Maryland State Trooper in mijn spiegel! Hij rijdt vrij dicht op me, dus even ben ik bang, dat hij me toch gaat aanhouden. Maar even later haalt hij me in en racet weg (waarom politie zich niet aan de limieten hoeft te houden is me altijd een raadsel).

Pas als ik weer op de Washington Beltway (ringweg) rijd, kom ik in langzaam rijdend verkeer terecht. Eigenlijk vind ik het niet zo erg, want ik wil mijn Italiaanse les afmaken. Precies, als die klaar is, rijd ik onze oprit weer op. Ik word door Cosmo (vooral), Saskia en Kai ontvangen, alsof ik heel lang ben weggeweest. Toch leuk om zo gemist te worden!

Buiten op het deck is het heerlijk en daar ga ik het van nemen, want morgen wordt het slecht weer volgens het verhaal. Katja is ook online en heeft heel wat te vertellen. Niet alleen heeft ze een fantastische reis naar de Amazone gemaakt dit weekend, maar ze heeft nu ook een nieuw gastgezin, waar ze het helemaal naar haar zin heeft. Dat geeft toch wel een fijn gevoel, moet ik zeggen.

Het onverwachtse bezoekje aan Pat was weer honderd procent genieten. Het is jammer, dat ze niet meer hier in de buurt woont, maar zulke speciale dagen samen zijn ook niet te versmaden.

De foto's van de afgelopen dagen staan hier.