Rondleiding tijdens de heetste eerste juni ooit

Arme Rick heeft tot diep in de nacht aan de computers gewerkt. Mijn email krijg ik van onze server hier en die werkte niet. Gelukkig kreeg hij het weer aan de praat, maar hij blijft vanochtend wat langer liggen.

Dat is in mijn voordeel, want nu kan hij mij bij de metro afzetten. Dat bespaart mij een zweterige wandeling, want het is om negen uur al bijna dertig graden en heel vochtig. Zelfs in de metrotrein is het erg warm, kennelijk werkt hun airconditioning maar matig.

Onderweg wil ik mijn Kindle gaan lezen, maar merk tot mijn schrik, dat het scherm kapot is. De screensaver gaat niet weg. Ik probeer een reset, maar ook dat werkt niet. Balen, want ik ben echt al aan dit ding verslaafd, een papieren boek is niet hetzelfde. Gelukkig heb ik nog heel wat ongelezen emails op mijn telefoon, want gewoon voor me uitstaren in de trein is ook weer zo wat.

Net voor de afgesproken tijd van tien uur kom ik bij het Smithsonian metrostation aan. Ik ga in de schaduw van een boom staan en wacht op het Belgische gezelschap, waar ik mee heb afgesproken. Niet veel later herken ik V. van de foto, die ze me heeft gestuurd. De andere drie volgen haar van de roltrap. We maken kennis en gaan dan op weg.

Terwijl we richting het Washington Monument lopen, vertel ik wat over de geschiedenis van het ontstaan van de stad. Washington is de enige stad in de VS, of zelfs de wereld, die door een architect is ontworpen op een speciaal door de president daarvoor uitgekozen plek.

Na een pit stop bij het Monument lopen we verder naar het World War II Memorial. We zoeken zoveel mogelijk de schaduw van de bomen op, want daar is het nog een beetje koeler.

Bij het monument zingt een jongerenkoor in de zinderende hitte indrukwekkende liederen. De tekens van Memorial Day maandag zijn nog te zien, allerlei kransen en vlaggetjes. Na de nodige foto's lopen we verder.


Onderweg weet ik een standje, dat water verkoopt. Inmiddels is mijn t-shirt doorweekt, terwijl ik het niet eens zo warm heb. Het is gewoon zo vochtig! Dan is het zaak om veel te blijven drinken. Mijn flesje water is dan ook zo weer op.

De volgende stop is het Vietnam Veterans Memorial. Al zijn alle monumenten voor oorlogen verdrietig, hier moet ik altijd weer hard slikken. Vooral ook, omdat er altijd droevige veteranen aanwezig zijn. Ook vandaag zien we er een de namen van zijn gevallen kameraden op een papiertje krassen. We hebben dit weekend Rolling Thunder gemist, ook altijd indrukwekkend.


Bij het Lincoln Memorial laat ik de plek zien, waar Martin Luther King zijn speech hield. Ook het beeld van deze belangrijke president maakt altijd indruk. Het enige jammere voor de toeristen dit jaar is dat de "Reflecting Pool" is opgebroken. Dat maakt toch voor minder mooie foto's van de Mall.

De waterflessen zijn intussen allemaal op of worden op aandringen leeggedronken, dus we halen nieuwe bij het standje naast het monument. De flesjes zijn ijskoud, dus ik houd de mijne ook tegen mijn gezicht en nek. Gelukkig is het zo met regelmatige verfrissingen wel goed te doen.

Zoals gewoonlijk maakt het Korean Memorial veel indruk. Ook dit monument is "versierd" met bloemen en kransen van Memorial Day. Die kleuren mooi bij de grijze stalen beelden van het monument. Het is overal druk met groepen leerlingen, die op schoolreis zijn.


Met deze hitte slaan we het Tidal Basin met het Jefferson (wat wel van verre te zien is) en FDR Memorial over. In plaats daarvan lopen we naar de achterkant van het Witte Huis. Dit keer geen grote menigte en hoop op verschijning van de president. Het lijkt erop, dat hij zelfs niet thuis is. We maken foto's en dan is het tijd voor onze lunchreservering.

Die heb ik weer bij Old Ebbitt Grill gemaakt. Tony, die er al jaren host is, maakt altijd het beste van zijn baan. Hij grapt en grolt met zijn klanten. Kennelijk kijk ik hem niet vrolijk genoeg, want hij vraagt, wat er is. Niets natuurlijk, ha ha.

We krijgen een tafeltje in alweer een nieuw gedeelte voor mij. Dit restaurant is zo groot en toch zit het altijd vol! Ik raad altijd de crab cakes aan en de dames bestellen die ook. Vandaag heb ik zelf meer zin in de sandwich met gerookte zalm. Ook de heren smullen van hun keuzes.

Het wordt een gezellige maaltijd. Het is wel even lekker om in de airco te zitten, hoewel M. en ik het tegen het einde van de maaltijd koud beginnen te krijgen. Voor een nanoseconde voelt het dan weer fijn om buiten in de "sauna" te stappen. Het is werkelijk alsof er een foehn op je gezet wordt, zo uit de gekoelde ruimte komend.

We gaan de voorkant van het Witte Huis bekijken. Daar staan een aantal interessante protesteerders, behalve degene, die er al dertig jaar staat. Een man doet iets vreemds in het midden van Pennsylvania Avenue en een vrouw protesteert door een microfoon tegen de opmerkingen over Israel, die Obama vorige week maakte. Het is ook nooit saai hier.

In plaats van het hele eind naar het Capitool te lopen nemen we de metro. Die brengt ons tot vrijwel naast de Library of Congress. Daar gaan we naar binnen en zoals altijd is iedereen zeer onder de indruk van de pracht van dit gebouw. We gaan naar boven om de schitterende leeszaal van daar te bekijken, die ook altijd weer een streling voor het oog is.


Het gezelschap is geinteresseerd in de Burgeroorlog en hier is een tentoonstelling van Burgeroorlog familiekiekjes van een familie. Die bekijken we nog en dan verlaten we de bibliotheek weer.

Er worden foto's genomen van het Supreme Court en ik fotografeer het groepje voor het Capitool. Dan lopen we Capitol Hill weer af naar het American Indian Museum. Daar gaan we bij Mitsitam, het cafe, iets drinken.

Het loopt al tegen vieren. De anderen willen nog naar het Air and Space Museum naast het American Indian Museum. Daar hebben ze geen gids voor nodig dus het is tijd voor mij om afscheid te nemen. Het was alweer heel leuk om onze mooie stad te laten zien en ik hoop, dat het voor hen een mooi begin van hun vakantie was.

Als we uit de metrotunnel komen in Virginia heb ik een sms van Saskia, of ik haar op kan halen in Vienna. Ik zend terug, dat dat nog wel een half uur kan duren. Dat vindt zij goed, want ze is met Ben.

In Vienna regent het een beetje en het ziet eruit, alsof het ieder moment serieus kan gaan plenzen. Ik loop zo snel mogelijk naar huis. Intussen belt Rick mij. Hij heeft Amazon.com benaderd over mijn kapotte Kindle en heeft wat informatie van mij nodig. Super service geven zij, ik krijg over twee dagen een nieuwe Kindle toegestuurd! Maar goed ook, want ik kan echt niet lang meer zonder (en daar schaam ik me niet voor, want veel lezen is goed).

Net voor de grote bui uitbarst haal ik Saskia op. Arme Ben zal wel kleddernat zijn geworden, want hij liep terug naar huis. Toch blijven de voorspelde zware onweersbuien weer bij ons weg. Waarom komen die toch alleen, als wij er niet zijn?

Rick en ik genieten van de laatste haringen. Dan grilt hij ontzettend lekkere bisonburgers. De buffalo wings saus, die ik gisteren kocht, is heerlijk erbij. Saskia en ik zijn het eens, we vinden bisonburgers veel lekkerder, dan gewone hamburgers.

Op het nieuws horen we, dat vandaag de heetste eerste juni sinds 1898 is. Toen begon men hier met het bijhouden van temperaturen. Dat kunnen mijn klanten dus nu zeggen: ze hebben de hoofdstad van de VS op een recordwarmte dag gezien.