Nachtvlucht en aankomst in Rome

Om kwart over vijf hoor ik Rick al opstaan. Hij is aan het werk aan Saskia’s laptop, die besloot uitgerekend gisteren er de brui aan te geven. Rick heeft besloten, dat de harde schijf kapot is en gaat terug naar bed. Ik kan de slaap niet meer vatten, al blijf ik nog tot acht uur liggen. Ik ben te opgewonden voor onze reis.

Ook de kinderen staan om acht uur op, wat vroeg is voor hun doen. Tijdens het ontbijt bespreken we de plannen voor vandaag. Rick gaat een nieuwe schijf voor Saskia’s computer , zodat zij er straks de Sims op kan installeren, die ze in het vliegtuig wil spelen. De kinderen pakken intussen verder in.

Bij de sportschool wacht Sharon me al op. We doen een routine met lichaamsgewicht of heel lichte gewichten, want Sharon wil mijn spieren niet overbelasten. Naderhand helpt ze mij strekken, wat alles helpt losser te krijgen. Hopelijk word ik in het vliegtuig dan niet zo stijf. Na nog een half uur op de crosstrainer ga ik weer huiswaarts.

Kai heeft met Cosmo gewandeld, dus ik neem hem mee naar de kennel. Ik vind het toch altijd weer moeilijk afscheid te nemen van hem. Vooral omdat er dit keer een andere medewerkster hem naar achter komt nemen, niet Lily, die dol op hem is. Cosmo lijkt dan ook lang niet zo graag met haar mee te lopen, als gewoonlijk. Maar ach, ik weet, dat ze hier gek op hem zijn, dus hij zal het vast naar zijn zin krijgen.

Op het laatste moment bedenken Rick en ik, dat we eigenlijk geen zin hebben een groot statief mee te slepen. Rick heeft bij Penn Camera een Gorilla pod gezien, die sterk genoeg is om SLR camera’s op te zetten. Gauw rijd ik erheen om er een te kopen. Die dingen kun je overal op vastzetten, dus dat wordt hopelijk heel handig met avondfotografie.

Op de terugweg haal ik lunch voor Kai en mij bij Manhattan Bagel. Hij is dol op hun bagel met tonijnsalade en ik tracteer mezelf op een dunne bagel met zalm en cream cheese. Rick is te zenuwachtig voor de reis om te eten, heel ongewoon voor hem. Ook voor hem wordt dit een droomreis, die hij al jaren heeft willen maken.

Nu begint de tijd op te schieten en we leggen de laatste hand aan de tassen (wij reizen met duffels met wieltjes, geen koffers). Keurig om tien voor drie staat de bestelde Yellow Cab taxi op de oprit. De chauffeur laadt onze bagage in, wij zetten het huisalarm aan en dan kunnen we op weg.

Een half uurtje later komen we bij een heel druk Dulles Airport aan. Gelukkig zijn Rick en ik allebei Premier bij United, dus kunnen we in die rij aansluiten. Dat gaat lekker snel. We hebben vier stuks bagage om in te checken. Ricks tas blijkt een pond te zwaar te zijn en er moet wat uit. Helaas zijn de lichtere tassen al weg, dus het zal in de handbagage moeten. Ik steek een paar boeken in mijn backpack en Rick haalt er nog wat electronica uit en dan mag de tas mee.

Ook bij de veiligheidscontrole mogen we in de Premier rij. We kunnen de routine zo langzamerhand dromen: schoenen uit, horloge uit, zakje met flesjes, die vloeistof bevatten in een aparte bak doen, ditto voor de laptop. Onze rij heeft een van de nieuwe controversiele body scans. Waarom die controversieel zijn ontgaat me nog steeds, want er wordt heel discreet mee omgegaan. Een uur voor we gaan boarden stappen we op de trein naar de gate.

Daar zijn belachelijk weinig stoelen aanwezig voor een 777! Gelukkig vinden Kai en Saskia er nog een paar. Deze gate ligt naast Vino Volo, een leuke wijnbar, en Rick stelt voor om daar een wijntje te gaan drinken om het begin van onze vakantie te vieren. Het wordt een lekker glas rose en we bestellen er een hapje van gerookte zalm en crabsalade bij. Net genoeg als snack en heel erg lekker.

Keurig op tijd begint het boarden. Het lijkt erop, dat mijn ongeluk met internationale vluchten vorig jaar zich dit jaar niet doorzet, gelukkig. We hebben stoelen in het Economy Plus gedeelte, dus lekker veel beenruimte. Saskia en ik hebben de raam- en gangplaats achter Rick en Kai. Ik ben helemaal blij, als blijkt, dat we naar de cockpit communicaties kunnen luisteren. Dat vind ik altijd een heel leuke service van United.

Een half uurtje na het opstijgen krijgen we pretzels en een drankje aangeboden. Alcoholische dranken zijn nu ook op internationale vluchten niet meer gratis, helaas. Ik neem een wit wijntje, wat $7 kost. Saskia en ik nemen ook de homeopathische anti jet lag tabletjes, de heren “geloven er niet in”. Ik dus echt wel, maar misschien is het het placebo effect. Prima, zolang ik me bij aankomst maar niet zo vreselijk voel.

Zoals altijd op een internationale vlucht heb ik een speciale maaltijd besteld. Dit keer wilde ik eens een Kosher maaltijd proberen. Die komt met een hele uitleg over hoe het allemaal kosher is en is erg lekker, een kipfilet met pasta en groentes.

Wat ik niet wist, was, dat in Saskia’s profiel bij United nog steeds een kindermaaltijd staan. Zij krijgt dus gefrituurde kip met patat, precies, wat ze absoluut niet wil eten! Gelukkig zit er achter ons een Italiaans-Amerikaans jochie, die die maaltijd heel graag overneemt. Saskia smult van de spinazielasagna (waar ze een half jaar geleden enorm haar neus voor zou hebben opgetrokken, overigens). All is well, that ends well.

Er zijn verschillende films te bekijken, maar helaas werkt Saskia’s schermpje niet. Daarvoor krijgen we straks wel extra mijlen, maar gelukkig heeft Sas genoeg ander vertier mee. Ik kijk naar Hall Pass en ben blij, dat we daar geen bioscoopkaartje aan besteed hebben.

Na het eten probeer ik toch maar wat te slapen, al gaat dat niet lukken. Rusten helpt ook altijd, denk ik maar. Ik heb een jasje mee en leg dat over mijn gezicht, zodat het helemaal donker is. Zo lig ik een uur of vier ongemakkelijk te doezelen, maar het helpt wel. Saskia doezelt ook af en toe wat weg.

Eindelijk is het een uur voor we landen en gaan de lichten in het vliegtuig aan. Officieel een vrijbrief om ook onze raampjes “open” te doen. En wat zien we daar, volgens een heel enthousiaste flight attendant? Jawel, Corsica, ik herinner het me nog als een van de eilanden, waar Napoleon heen werd verbannen. Niet veel later vliegen we over Sardinie.

Intussen wordt het “ontbijt” geserveerd. Mijn koshere keuze blijkt een heel droge bagel met cream cheese en wat ananas te zijn. Volgende keer maar weer een andere speciale maaltijd uitkiezen, hoewel het avondeten wel erg lekker was (voor vliegtuigeten dan). Saskia krijgt een kindermaaltijd, maar gelukkig zit daar een banaan bij, dus die eet ze met smaak op.

Eenmaal aan de grond lopen de kinderen en ik zo door de EU paspoortcontrole. De beambte in de Rosetta Stone voorbeelden was dan zo vriendelijk, dus ik was helemaal op een praatje bereid, maar helaas in het echt zegt de beste man geen woord. Niks geen benvenuti in Italia, heel jammer! Rick is ook al vrij gauw door de controle, eigenlijk hadden we met hem moeten gaan, dan hadden we nog een leuke stempel in ons paspoort gekregen.

Al onze bagage komt al heel spoedig op de band en de douane stelt niets voor, dus we gaan op zoek naar ons transport naar Rome. Dat hebben we online geregeld en we zien al gauw een dame met onze naam op een bordje. Onze chauffeur wordt Marco, die ons in een flink busje vervoert. Hier komt voor het eerst mijn Italiaans te pas, want Marco spreekt geen Engels.

Onderweg krijgen we voor het eerst het Forum en het Colisseum te zien. Marco zet ons een stukje van Rome City Apartments af, zodat we al onze bagage over de oneven keien moeten trekken. Bij Rome City Apts zit een nogal onvriendelijke Italiaan. Hij snauwt ons wat af en overhandigt, na het betalen van de rest van de huur, de sleutel van het appartement. Hij is nog net bereid om een taxi te bellen om ons erheen te brengen.

Ook de taxichauffeur spreekt geen Engels, ik begin inderdaad te denken, dat de Rosetta Stone lessen hun geld waard zijn geweest. Ons appartement ligt letterlijk tegenover de ingang van de Vaticaanse musea. We zien onderweg St. Pieter voor ons opdoemen. Ik ben zo benieuwd, hoe die er van binnen uitziet! We zijn blij, dat we van tevoren kaartjes hebben besteld, want de rij wachtenden is enorm!

Het appartement ligt in een gebouw uit 1880 (horen we later van een bejaarde Italiaanse bewoonster) en heeft een lift uit die tijd. Wij “wonen” op de vijfde verdieping, dus de tassen naar boven slepen is geen optie. We moeten drie keer op en neer voor we helemaal bezakt boven zijn.

Dan begint het gedoe met de sleutel. De “vriendelijke” Italiaan bij Rome City legde het gebruik wel heel snel uit, maar ja, wij komen net van een nachtvlucht en dan werken de breinen niet zo goed. Wat we ook proberen met de twee sleutels, de deur gaat niet open. Opeens horen we een vrouwelijke stem in het appartement. We zullen toch niet de verkeerde deur aan het proberen zijn?

Maar opeens versta ik wat ze zegt. Ze geeft aanwijzingen, hoe we de sleutels moeten draaien en voila, de deur opent. De vrouw is de schoonmaakster en haar baas komt even later binnen. Ze laten nog even de “airconditioning” (een kleine fan met koeling, dus het appartement is lekker warm, ik vrees voor vannacht, pff) zien en gaan er dan vandoor.

Wij frissen ons wat op en gaan dan op zoek naar een restaurantje om te lunchen. We zitten wat dat betreft prima, zelfs pal naast dit gebouw zit een restaurant. We kiezen er een met een leuk terrasje en bestellen pizza’s. Die zijn groter, dan verwacht, dus we kunnen ze bij lange niet op, maar ze zijn wel erg lekker.

Op de terugweg stoppen we bij een Carrefour en kopen wat ontbijtspullen in voor de komende dagen. Nu voelen Rick en de kinderen de doorwaakte nachtvlucht opeens erg. Ik heb zelf erg weinig last, ik ben er nog steeds van overtuigd, dat de homeopathische tabletjes wonderen doen.

Als we bij het appartement komen is de hoofddeur gesloten. Niet getreurd, ook hiervoor is er een sleutel. Alleen krijgen we de deur niet open. Opeens komt er een oudere dame aangesneld (dezelfde, die mij de leeftijd van dit gebouw vertelde) en roept “Luigi”. Luigi neemt de sleutel uit Ricks hand en uit het snelle Italiaanse gesprek maak ik op, dat het hout uitgezet is en de deur daardoor klemt.

Heerlijk, zo’n gesprek met allerlei handgebaren en zo gepassioneerd, je zou denken, dat het iets veel belangrijkers is, dan een deur. Luigi belooft er vandaag nog werk van te gaan maken. Inmiddels is Rick helemaal onder de indruk van mijn beheersing van de taal, want hij was daar thuis nogal skeptisch onder, ha ha.

Boven vallen Rick en Kai doodmoe neer, terwijl Saskia en ik opblijven. Ik heb Saskia ook die tabletjes gevoerd en ik vind haar helemaal het voorbeeld, dat ze werken. Straks worden de heren hopelijk wakker, want ik wil wel meer van deze prachtige stad gaan zien vanmiddag (voor bij mij het tijdsverschil gaat spelen).

Rick blijft maar slapen en ik wil erop uit, dus ik neem mijn fototoestel en trotseer de hitte van de middag. We zitten letterlijk tegenover het Vaticaan, dus ik besluit naar het St. Pietersplein te lopen. Onderweg kijk ik mijn ogen uit. Er zijn natuurlijk toeristen uit allerlei landen, maar ook veel priesters en nonnen. De Swiss Guard staat op wacht bij sommige ingangen. Bij de St. Pieter staat een enorme rij. Ik kan niet wachten om daar zelf ook binnen te gaan.

Dan loop ik het toeristengedruis uit en ga op zoek naar een fan voor in het appartement. Met mijn beste Italiaans vraag ik het in een winkel, waar een fan staat te blazen. Zij verwijzen me weer naar de Carrefour, maar die is uitverkocht. Onverrichterzake keer ik terug. Rick is inmiddels ook weer wakker, dus we zullen er zo wel weer op uit gaan.

Nog een laatste toevoeging: Met Rick en Kai weer op gaan wij met zijn drieen naar buiten. Doel is om zowel een Europese SIM voor onze telefoon, als wat fans voor het appartement te vinden. Die SIM vinden we vrijwel meteen, maar Rick moet zijn paspoort ervoor laten zien.

Terwijl Rick terug gaat om dat te halen, lopen Kai en ik door naar Piazza San Pedre. Daar vermaken we ons met kijken naar mensen, want heel veel daarvan hebben niet de juiste kleding aan om St. Pieter binnen te gaan. Later zien we een aantal van hen terugkomen met "Roma" sjaals, die ze of om hun schouders slaan of om hun heup knopen. Gelukkig hebben wij allemaal de goede kleding mee, want op zo'n toeristische sjaal (wat een zaken doen die mensen!) zit ik niet te wachten.

We lopen een flink stuk op zoek naar een fan en komen dan Da Silvio tegen. Een van de andere winkeliers, waar ik (wonder boven wonder) terecht naar een ventilatore vroeg, had ons daar al op gewezen. Behalve fans blijken zij ook SIM kaarten te verkopen. Het duurt even met het paspoort, maar dan hebben we twee fans en twee SIM kaarten. Blij gaan we terug naar het appartement.

Daar vinden we uit, dat de fans een kruisschroevendraaier nodig hebben en die is dus in het hele appartement niet te vinden (verder is er best veel). Kai neemt gauw een douche en dan gaan we er weer op uit. De winkels zijn hier gelukkig tot 20 uur open, dus we gaan op zoek naar een "negozio di ferramente" (dank je wel, Rosetta Stone). Na wat vragen vinden we er een en voila, een schroevendraaier.

Nu is het echt wel tijd om een restaurant op te zoeken en Rick vooral vindt Il Bersagliere er leuk uitzien. We krijgen een tafeltje in het nog lege restaurant, want Italianen, wist ik al, maar vinden we ook vanavond uit, eten pas na achten. Eerst krijgen we zonder te vragen een mandje brood. Wetend, dat dat niet gratis is hier, trek ik al mijn wenkbrauwen op en instrueer iedereen er niet van te eten, want we willen het niet (later wordt het wel netjes van de rekening gehaald).

Dan komen er opeens drie schalen tevoorschijn. Een met mozzarella en prosciutto, een met bruschetta en een met een pizza met olijfolie en rozemarijn. Op mijn vraag, waar die vandaan komen (en heel onschuldig of ze gratis zijn, ha ha), wordt verbaasd gereageerd. Of we ze niet wilden hebben. Nou nee, wij hebben een andere smaak.

Weg gaan de antipasti. Duidelijk iets, wat ze met (Amerikaanse?) toeristen doen, maar daar vliegen wij niet in. Opeens wordt er ook Italiaans gesproken met mij, ha ha. Maar ik vind het niet leuk, krijg het gevoel, dat Amerikaanse toeristen gewoon geflest worden. Misschien Europeanen ook, maar ik denk (hoop), dat die wantrouwiger zijn.

Verder is het eten wel redelijk, al is het werkelijk overgoten met olijfolie. Ik zie bij de Italiaanse klanten later een heel andere behandeling en ik ga met mijn beperkte Italiaans toch een recensie daarover schrijven op de Italiaanse "Zagat" (o.i.d.).

We lopen terug naar ons onderkomen, waar Rick en ik puzzelen over de fans, want we krijgen een stuk maar niet los. Als ik de instructies (helemaal Italiaans) lees, blijkt, dat Rick tegen de klok in draait en het moet met de klok mee. Nog een ding, dat hier omgekeerd is, ook de deuren gaan naar binnen open de winkels in, terwijl het in de VS juist naar buiten is. Langzamerhand is het dan echt slaaptijd, hopelijk met fans wat aangenamer, dan zonder.