Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, september 30, 2011

Ingenieurs werken aan het Washington Monument

Rick en ik staan vanochtend tegelijkertijd op. Hij was zo moe gisteravond, dat hij een uur langer is blijven liggen, dan gewoonlijk. Dat vind ik natuurlijk erg gezellig, want zo kunnen we samen ontbijten.

Als Rick naar zijn werk gaat, rijden we een stukje achter elkaar aan, want de sportschool is ook die kant op. Het weer is erg mooi en tijdens mijn drie kwartier op de crosstrainer bedenk ik me, dat ik wel zin heb Cosmo ergens heen mee te nemen. Hij heeft al een tijdje geen speciale wandeling gehad.

Op de radio hebben ze het de hele tijd over de vier civiele ingenieurs, die het Washington Monument nakijken op verdere beschadiging door de aardbeving. Als bergbeklimmers hangen ze van het Monument en dit is iets historisch, want het is nog nooit voorgekomen. Ik besluit ter plekke, dat ik dat ook met eigen ogen wil aanschouwen.

Na de lunch zet ik Cosmo in de auto en rijd naar de stad. Ik weet een paar parkeerplaatsen dichtbij het Jefferson Memorial, die meestal in niet-toeristische tijden wel plek hebben. Even vrees ik, dat dat vandaag niet het geval zal zijn, want alles staat vol en de verkeerd geparkeerde auto's hebben felrode bonnen achter de ruitenwissers. Maar dan zie ik een man met fototoestel lopen, die me naar zijn auto gebaart. Dat is geluk hebben!

Cosmo heeft er helemaal zin in en we lopen langs het Jefferson Memorial naar het Washington Monument. Daar zie ik wel de draden hangen, maar geen mensen. Hopend, dat ze spoedig naar buiten zullen komen, loop ik rond het Monument.

Aan de overkant staan de nieuwswagens en zitten verveelde cameramannen naast hun apparatuur. Ik bedenk me, dat het eigenlijk een doodsaaie baan is, wachten op "nieuws".

Het is warm buiten en Cosmo hijgt nogal, dus ik ga op zoek naar een karretje, dat water verkoopt. In de verte zie ik er een bij het American History Museum. Er vlakbij staan ook een paar food trucks, rijdende restaurantjes, die hier op het moment erg populair zijn.

Dit zijn de Fojol Bros, die een mix van Indiase en Ethiopische cuisine serveren. Ze wachten op een interview met PBS. Intussen jongeleren en dansen ze voor de trucks, een erg leuk gezicht.

Cosmo krijgt heel veel aandacht van de medewerkers. Hij krijgt zelfs een bakje water. Sowieso maken heel veel mensen hem complimenten en willen hem aaien. Cosmo vindt het allemaal prachtig, al die aandacht.

Bij het Monument is nog steeds niets gaande en ik wil toch echt die mensen zien bungelen. Ik heb mijn regenponcho mee en leg die in het gras onder een boom in de schaduw, zodat het niet te warm is voor Cosmo. Hier blijven we een flink tijdje zitten.

Intussen lees ik email op mijn telefoon en kijk om me heen. We zitten vlakbij de journalisten en daar is het een bedrijvigheid van jewelste. Cosmo ligt rustig te slapen. Opeens staat hij op en begint opgewonden te hijgen. Ik kijk verbaasd om me heen en jawel, hoor, aan de overkant lopen twee US Park Police paarden met hun berijders.

Cosmo moet ervan blaffen, zo graag zou hij achter die paarden aangaan. Gelukkig zijn die ver genoeg van ons verwijderd om er zelfs niet op te reageren. Stel je voor, dat hij ze zou doen schrikken en op hol doen slaan! Hoewel, politiepaarden zijn hopelijk wel wat gewend.

Na een uurtje is er nog steeds niet gaande bij het Monument. Ik heb genoeg van het wachten, dus ga er nog een keer omheen lopen. Als er dan niet gebeurt, gaan we terug naar de auto. Intussen krijgt Cosmo weer allerlei complimenten. Als hij een kind zou zijn, zou ik bang worden, dat hij buiten zijn schoenen zou gaan lopen.

Als ik de moed zo ongeveer heb opgegeven, zie ik opeens een arm naar buiten komen boven in het Monument. En inderdaad, een van de klimmers komt naar buiten. Natuurlijk fotografeer ik er meteen op los. Dit is toch wel zoiets historisch en unieks!

Niet veel later komt aan de zijkant een tweede ingenieur naar buiten. Ik blijf een tijdje kijken en neem heel wat foto's. Het is werkelijk bijzonder om te zien. Ze bekijken iedere steen van het Monument, dus het zal een paar dagen duren voor ze klaar zijn.

Helemaal blij rijd ik terug naar huis. Saskia heeft vandaag Disney dag gehad en zag er erg leuk uit. Ze was zo moe, dat ik haar in slaap aantref bij thuiskomst. Het is ook iedere ochtend wel heel vroeg, dat kwart voor zes opstaan!



Als ze weer wakker is, vertelt Saskia, dat ze lid is geworden van de Octagon Club, waarmee ze vrijwilligerswerk gaat doen. Wat dat betreft is ze net als haar zus.

Na het avondeten gaan Rick en ik naar Niall en Serena. We hebben voor hen een gerookte zalm meegenomen uit Alaska als dank voor het logeren van Saskia. We blijven nog even nakletsen, maar ik heb helaas intussen een enorme hoofdpijn, dus lang maken we het niet.

Gelukkig heb ik vandaag Laura te pakken gekregen om een massage te regelen. Helaas heeft zij pas over een week tijd. Intussen rol ik een tennisbal over mijn schouders en hoop ik, dat Rick vanavond mineral ice zal smeren.

Foto's van vandaag staan hier.

En een paar filmpjes:




donderdag, september 29, 2011

Spirit week en Homecoming

Gisteravond vergat ik helemaal de vragen van een paar bloglezeressen te beantwoorden over Spirit Week. Deze week van themadagen qua kleding gaat vooraf aan het Homecoming weekend.

"Spirit" verwijst naar "school spirit", een manier om saamhorigheid te kweken tussen de studenten. Colleges en high schools hebben ook allemaal schoolkleuren en mascottes, die ook bij de "spirit" horen. Saskia's schoolkleuren zijn rood en zwart, kleuren, die ze morgen, de laatste "spirit"dag zal dragen. Hun mascotte is de Warhawk, het logo is hetzelfde, als dat van de Atlanta Falcons (professioneel footballteam).

Bijna iedere high school en college heeft een Homecoming. Oud-leerlingen van die school komen dat weekend terug voor een reunie. Meestal is het een bepaald schooljaar, soms van decennia terug. Traditioneel is er van onze school morgenmiddag een pep rally en een parade. Morgenavond wordt de Homecoming footballwedstrijd gespeeld en zaterdag volgt de dans.

Tijdens de parade rijden ook de verkozen Homecoming King en Queen en hun "court" (hof) mee. Bij deze school worden zij tijdens de Pep Rally voor de parade "gekroond". De Homecoming King en Queen zijn meestal seniors, laatstejaarsstudenten, die door hun medestudenten worden gekozen op grond van veel voor de school te hebben gedaan. Hun hof bestaat uit jongerejaarsstudenten.

We gaan dus morgenmiddag, als ik tenminste thuis ben, naar de parade en Saskia waarschijnlijk ook naar de wedstrijd. Zaterdagavond zal zij met een groepje uit eten en daarna naar de dans gaan. Ik hoop het zo een beetje uitgelegd te hebben. Als er nog vragen zijn lees ik het wel.

woensdag, september 28, 2011

Hump Day

Gisteravond zag ik op het nieuws, dat de rechtszaak tegen de grootmoeder, die haar tweejarige kleindochter over de railing van een brug in Tysons Corner gooide, is begonnen. Ik word er nog steeds misselijk van en droom van de weeromstuit de hele nacht over babies, die van de trap vallen of uit armen vallen. Bah!

Om vijf uur gaat Ricks wekker al en ik ben meteen wakker. Hij maakt zich klaar om weg te gaan naar BWI. Ook Saskia vertrekt en ik draai me nog eens om. Dan denk ik in de verte gerommel te horen. Het zal toch niet?

Jawel, hoor, er komt een flink onweer om kwart over zeven in de ochtend. Ik ben blij, dat Saskia al met de schoolbus weg is, want die zou doorweekt zijn geworden. Cosmo komt angstig tegen me aanliggen, maar is wel een stuk rustiger, dan gewoonlijk. Misschien, omdat hij nu echt tegen me aan kan liggen.

Op een gegeven moment moet ik weer in slaap zijn gevallen, want met schrik word ik om tien voor half tien pas wakker! Gelukkig heb ik vandaag geen afspraken. Op mijn gemak eet ik mijn ontbijt, Griekse yoghurt en drink een kop koffie. Flapjack blijkt ook van yoghurt te houden en likt mijn bakje schoon.


Ook is hij dol op veters, wat mijn gymschoenen strikken nogal een uitdaging maakt. Na een paar nagels in mijn vingers lukt het eindelijk en ga ik op weg naar de sportschool. Op de radio hoor ik, dat er nu ingenieurs van de buitenkant steen voor steen van het Washington Monument inspecteren, hangend van touwen. Dat lijkt me een gaaf gezicht! Hier een paar foto's ervan online.


Op mijn nieuwe schoenen, die heerlijk zitten, doe ik drie kwartier op de stairmaster. Intussen schijnt de zon, dus ik haal Cosmo thuis op voor een lange wandeling. Al lopend klets ik bij met Christine. We lijken wel kersverse moeders, zoals we over onze kattenbabies praten, hi hi!

Het deck is gelukkig genoeg opgedroogd om buiten te lunchen. Het is vandaag bijkletsdag, want mijn zusje belt ook gezellig even. Als ik mijn kleine driejarige nichtje zo op de achtergrond hoor, begint het weer zo te kriebelen om ze weer te zien. Het is alweer te lang geleden!

Saskia sms-t zodra ze uit school is om te vragen of we naar Barnes and Noble kunnen. Zij moet voor Engels een non-fictie boek lezen. Ze heeft echter geen idee, waarin ze is geinteresseerd. Voorzichtig opper ik, dat ze wat recensies online leest, maar daar wil Saskia niets van horen.

Zodra ze van de bus thuis is, rijden we dus naar Tysons Corner. De Barnes and Noble hier heeft twee verdiepingen, dus het duurt even voor we ueberhaupt de non-fictie schappen hebben gevonden. Dan heeft Saskia natuurlijk geen idee, wat te kiezen. Uiteindelijk wordt het "Born on a Blue Day", wat interessant klinkt, dus hopelijk leest het makkelijk.

Thuis verkleedt Saskia zich gauw en halen we Laura op. Net als vorig jaar gaan ze naar de eerste tieneryogales bij Body Grace. Vorig jaar was dat niets, maar nu denkt Saskia toch vaker te willen gaan. Ik vind het wel goed, want yoga leert ook ontspannen en dat heeft ze wel nodig en met andere tieners is het ook leuk.

Snickers heeft al Flapjacks eten opgegeten (geen wonder, dat hij een hangbuik heeft!). Op weg terug naar huis haal ik gauw een nieuwe zak bij Giant. Hopelijk heeft Saskia nu geleerd die zak in haar kast te houden, want Cosmo heeft zich er ook al aan tegoed gedaan.

Saskia heeft met Laura en Kaylee gegeten, dus ik ben vanavond alleen voor het avondeten. Dan weet ik het wel: ik bestel sushi van Yama. Mijn hoop die buiten op te kunnen eten vergaat, als ik in de verte bliksemschichten zie. De zonnige middag produceerde genoeg warmte voor een spectaculaire onweersbui. Met een zenuwachtige Cosmo aan mijn voeten eet ik dus maar binnen.

Terwijl ik dit schrijf komt er weer een onweer aan. Hopelijk gaat Rick daar straks geen last van hebben met landen!

dinsdag, september 27, 2011

Nieuwe schoenen

Als ik rustig mijn koffie zit te drinken, komt Rick in paniek op MSN. Hij moet morgen naar Charlotte en dacht daarvoor vluchten bevestigd te hebben. Alleen kan hij daar niets van terugvinden en nu kosten de tickets $1300 (hoe belachelijk dat is voor zo'n relatief korte afstand zullen we maar buiten beschouwing houden).

Hij oppert al te moeten gaan rijden vanavond, wat minstens zes uur en waarschijnlijk langer zou duren vanwege het spitsuur hier. Natuurlijk baalt hij flink en belt gauw American Express. Intussen kan mijn reisagentenbrein het ook niet laten, dus ik ga op zoek naar goedkopere vluchten.

Vanuit Washington Dulles en Reagan National gaat het niet lukken, maar ik kijk ook even bij BWI. Dat is wel wat verder weg, maar geen zes plus uren. Daarvandaan kost een ticket maar $280 voor een nonstop nota bene! Gauw MSN ik Rick, die het doorgeeft aan zijn reisagente, die het eerst niet geloofde (nota bene). Ik heb nu in ieder geval een heel dankbare man, want een rit tot diep in de nacht is hem bespaard.

Blij, dat ik van dienst kon zijn, rijd ik, later dan ik wilde, naar de sportschool. Ik wilde eigenlijk een half uur cardio voor het uur personal training met Sharon doen, maar daar lukken maar tien minuten van. Dat betekent nog twintig minuten na de gewichten, zucht.

Sharon had op mijn Facebook gelezen, dat ik veel pijn heb, dus is bezorgd om die spieren niet te overbelasten. Afwisseling is ook belangrijk, vindt zij, dus we doen vooral veel machines, in plaats van losse gewichten. Ik heb toch wel het gevoel echt eraan te trekken.

De twintig minuten op de crosstrainer zijn met mijn leuke boek zo voorbij. Intussen miezert het buiten, maar ik neem Cosmo toch mee voor zijn wandeling. Zijn nagel lijkt beter, hij hinkt niet meer, maar ik zag hem vandaag wel regelmatig eraan likken. Hopelijk raakt het niet geinfecteerd.

Op mijn blog zoek ik op, wanneer ik voor het laatst nieuwe hardloopschoenen kocht. Tot mijn schrik is dat november vorig jaar! Geen wonder, dat deze schoenen geen steun meer geven, ze zijn bijna een jaar oud. Ik besluit meteen op pad te gaan voor nieuwe.

Eerst haal ik een tomaat en mozzarella sandwich en een hete passievruchtthee bij Starbucks. Het is warm, maar somber, weer buiten en dat smaakt dan extra lekker.

Bij Potomac River Running word ik meteen geholpen. Het helpt om al te weten welk merk goed zit. Met een paar New Balance 1260 schoenen vertrek ik weer. Wat een verschil, het lijkt wel of ik op een wolk loop!

Naast deze winkel ligt een Trader Joe's. Hier loop ik even binnen en vind een paar lekkere dingen. Ik wil hier altijd meer slagen, want er is van alles, maar om de een of andere reden neem ik iedere keer maar een paar dingen mee.

Op weg naar huis krijg ik een sms-je van Saskia met de vraag of we naar Michaels kunnen gaan. Natuurlijk kan dat, sms ik terug, waarop ik een "Yay!" antwoord krijg. Nu ben ik wel heel benieuwd, waarom een bezoek aan Michaels zo belangrijk is voor haar.

Het blijkt om de Spirit Day van morgen te gaan, Disney dag. Dan wil Saskia als de Mickey, de tovenaarsleerling, gaan. Daarvoor wil ze een groot rood t-shirt en "gouden" touw kopen. Nu we hier toch zijn lopen we de volle gangen met Halloween spullen ook af. We kopen alvast "spinnenwebben", want willen binnenkort de tuin versieren.


Onze appels zijn op en bij Safeway kopen we nieuwe. De "honey crisp" appels zijn werkelijk mijn favoriet! Het lijkt wel of je een kop met appelsap eet, zo sappig zijn die. Ook hier is alles in de Halloween sfeer, maar dan met snoep.


Intussen komt de zon zelfs tevoorschijn en wordt het heerlijk weer. Tijd om buiten te zitten, dus. Alleen zijn de muggen ook in ruime getallen aanwezig. Door de vochtigheid hebben we twee dingen in overvloed: muggen en paddestoelen (schimmels). Gelukkig wordt er droger weer voorspeld.

Rick komt thuis met heerlijk Indiaas eten als verrassing. Hij is me zo dankbaar, dat hij niet de halve nacht hoeft te rijden. Nou, daar ben ik ook blij om!

Hier nog een foto van 80's Day gisteren:

maandag, september 26, 2011

Zomerse herfstdag in Washington

Voor Saskia is het deze week "Spirit Week", wat betekent, dat iedere dag een thema heeft qua kleding. Helaas voor haar dit jaar geen gemakkelijke pijamadag. Vandaag is het Jaren Tachtig dag en Saskia gaat "Fame" stijl met gympen, leggings, kort broekje daaroverheen, tank top en wijde trui. Haar haar in een schuine paardestaart en de "look" is compleet. Het staat haar goed.

Rick en ik ontbijten samen en dan brengt hij mij naar de metro. Ik heb bij McPherson Square afgesproken met V. en E.. Bloglezeres Karin heeft hen mij aangeraden, waarvoor hartelijk bedankt! Het is weer een gezellig, spontaan stel, dus het gesprek loopt makkelijk.

We lopen naar het Witte Huis, waar het heel rustig is. Alleen de protesteerders en een paar toeristen staan voor het huis. We nemen foto's en lopen dan naar de andere kant. Ook daar is het rustig. Het is natuurlijk ook maandag en het gros van de toeristen is verdwenen.

V. en E. komen ook net uit New York en zijn, zoals iedereen, verbaast over het verschil tussen de twee steden. Zij hebben ook al het een en ander over de stad gelezen, dus stellen gerichte vragen. Zoals altijd maken de memorials indruk.

Bij het Tweede Wereldoorlog monument zien we een heel oude man in een oud marinekostuum lopen. Duidelijk een veteraan van deze oorlog, die nu toch zeker ver in de tachtig moet zijn. En toch loopt hij nog zo zelf zonder steun of wat ook rond. Dat vind ik zelf het meest treffende van de oorlogsmonumenten, dat die voor de veteranen zo belangrijk zijn.

Ook bij het Vietnam Memorial zijn meestal bezoekende veteranen. Vandaag zie ik er geen, maar hoor wel een Park Ranger vertellen over de dingen, die bij de muur worden achtergelaten. Daar zaten twee Harley Davidson motoren bij en zelfs de as van een van de soldaten (dat laatste vind ik wel heel moeilijk te geloven, maar hij zou het niet zeggen, als het niet zo was). Alles, wat niet naar familie kan worden doorgestuurd, wordt in een museumpje bewaard.

In het Lincoln Memorial zit Lincoln nog altijd met zijn ene hand in een vuist, de andere los, in zijn stoel. Veel mensen kennen dit beeld vooral het meest recentelijk uit de film "Night at the Museum 2", die hier in Washington speelde.

Wat het Koreaanse monument zo indrukwekkend maakt is de angst, die op de gezichten van de beelden staat gegrift. Hier komt een hele groep Italiaanse toeristen aanlopen, dus we blijven maar kort, want zij nemen het hele Memorial over.

We lopen verder naar het Tidal Basin, waar nu de ingang van het Martin Luther King Memorial is. We lezen de spreuken op de muren en maken wat foto's. Vooral E. is duidelijk ook dol op fotograferen.

Via het Franklin D. Roosevelt Memorial en het Jefferson Memorial lopen we rond het Tidal Basin. De kersenboompjes zijn nog vrijwel helemaal groen, dus het zal nog zeker een maand duren, voor de herfstkleuren hier op hun hoogtepunt zijn.

Hoe anders de rondleiding iedere keer ook is, op de een of andere manier zijn we altijd tussen kwart over twaalf en half een bij Old Ebbitt Grill. Ik word inmiddels al als een oude bekende begroet door de oudere host.

Ze hebben hun nieuwe herfstmenu, waar lekkere dingen op staan, maar ik ga voor de jerkburger. Die is lekker pittig met een fruitsalsa. V. kiest een pastrami sandwich en E. de "Senator" met ham en kalkoen. Het smaakt ons allen goed en we genieten van het uurtje rust na de lange wandeling.

Als onze voeten wat uitgerust zijn, gaan we verder. Via Pennsylvania Avenue lopen we naar Chinatown. Deze buurt ligt vlakbij de Mall en is toch heel anders. Het is een beetje verder lopen, maar geeft een meer gevarieerd beeld van Washington.

Via het Capitool en Supreme Court gebouw lopen we naar de Library of Congress. Hier gaan we naar binnen. Niet alleen om hoe mooi het hier is, maar ook om even in de airco te zijn en er zijn twee waterfonteinen, want het is inmiddels flink warm buiten.

Zoals altijd is dit gebouw een grote hit. Het is dan ook werkelijk beeldig van binnen in de letterlijke zin van dat woord. Ik ben er nu al zo vaak geweest en zie nog steeds nieuwe spreuken. Gelukkig ben ik niet de enige, die weg is van dit gebouw. We bekijken de grote leeszaal en lezen wat op de interactieve schermen over de "putti", de engeltjes langs de trap.

Daarna lopen we de Mall af richting het Smithsonian metro station. Ik wijs de vele musea aan en bij het Smithsonian kasteel bekijken we het graf van James Smithson en lezen erover. Alleen staat er nergens, waarom deze Brit, die zelf nooit in de VS is geweest, zijn vermogen aan dit land afstond.

In het cafe van het museum drinken we wat en kletsen na. Dan lopen we naar het metrostation, waar we afscheid nemen, want ik heb de oranje lijn en zij de blauwe lijn nodig. Mijn trein komt eerst en na nog een paar laatste zwaaien rijd ik weg. Zoals altijd heb ik een vreemd "afscheid" gevoel. De afgelopen uren hebben we elkaar wat leren kennen en wie weet, of en wanneer we elkaar weer zullen zien.

Gelukkig krijg ik meteen een zitplaats in de trein, want eerlijk gezegd doen mijn benen flink pijn. Ik moet duidelijk nieuwe sportschoenen kopen. Deze geven geen steun meer. Eenmaal terug in Vienna heb ik zo'n pijn in mijn heupen en enkel, dat ik een taxi naar huis neem. Ik hoop echt, dat die problemen niet erger worden, want dat zou betekenen, dat ik deze rondleidingen niet meer zou kunnen doen. Stomme spieren!

Thuis klets ik even bij met Saskia en ga dan buiten op mijn laptop America's Next Top Model kijken. Deze All Star serie is leuk. We eten vanavond ook buiten en daarna geniet ik nog tot acht uur van het krekelconcert. Het is nu zaak zoveel mogelijk van elke warme avond te genieten, want die zullen steeds minder worden.

Rick neemt Saskia mee naar de grote parkeerplaatsen bij Wolf Trap om te oefenen met rijden. Eindelijk regent het niet, want ze is nog wel een heel erg beginnende chauffeuse. Saskia zelf is ook wat "banger", dan Katja bijvoorbeeld, die vond, dat ze meteen de weg wel op kon.

Vanavond hangen we lekker voor de sitcoms. Erg leuk, dat het nieuwe seizoen is begonnen. Rick is een echt tv freak, dus we kijken van alles (ik met een half oog, want ik kan mijn aandacht er niet de hele tijd bijhouden, tenzij het echt heel interessant is).

Foto's van vandaag staan hier.

zondag, september 25, 2011

Alle kinderen thuis en een uitje naar Leesburg

Zaterdag

We beginnen de dag met schandalig lang uitslapen. Voor ons doen, althans. Ik ben eigenlijk allang wakker, maar wacht tot Rick om tien uur opstaat. Saskia is alweer een tijdje weg, die moest om zeven uur oppassen. De andere twee liggen nog op een uur en ik verwacht dat ze flink lang zullen slapen. Vooral Katja heeft een heel drukke week achter de rug.

Rick en ik eten samen ontbijt en dan ga ik naar boven om een half uur op de crosstrainer hier thuis te sporten. De interval gaat lekker snel voorbij. Soms is het goed om nergens heen te hoeven, ik ben nog altijd blij met dit apparaat. Het doet al elf jaar trouwe dienst.

Tot mijn verrassing zijn Katja en Kai inmiddels ook op. Arme Zorro kan zijn draai nog maar niet vinden met de andere dieren, vooral Flapjack and hij doen een wedstrijdje hoge ruggen. Wat is Zorro trouwens gegroeid! Hij is nog geen jaar oud, maar groter, dan Meike en Snickers! Hij heeft wel wat van een lynx met de pluimpjes op zijn oren. Helaas is hij nog te schichtig om een mooie foto van hem te nemen.

Al de hele week heeft Katja geschreven, dat ze zo'n zin heeft in pho. Ik neem haar daarom mee naar Pho Thang Long om te lunchen. Rick zal met Kai een "mannen"lunch gaan eten. Katja en ik bestellen een summer roll, garnaal en vermicelli in een rijstpannekoekje. Daarna een bak met de vis pho, die altijd zo lekker is! We bestellen ook "bubbel"thee, met tapioca balletjes. Die vind ik steeds lekkerder.

Tijdens het eten hebben we van alles te bepraten. We hebben wel vrijwel dagelijks contact, maar diepgaande gesprekken zijn dat bijna nooit. Het begint zo langzamerhand wel duidelijk te worden, dat Katja tenminste een extra semester zal doen, zo niet een heel vijfde jaar.

Ze wil dolgraag de medische wereld in en zal met het overdoen van een aantal vakken en andere nieuwe vakken een veel betere kans hebben aangenomen te worden. Rick en ik weten, dat zij echt hard studeert en de kantjes er niet vanaf loopt, dus als dit haar brengt, waar ze wil zijn, dan moet dat maar. Voor mij is dit collegesysteem nog steeds een beetje abracadabra, eerlijk gezegd. Het is wel fijn, dat er zoveel verschillende mogelijkheden zijn en dat je niet meteen een richting op wordt geduwd.

Na de lunch gaan we buiten op het deck zitten. Het is erg lekker weer, zeker vergeleken met de afgelopen natte dagen. We geven de kinderen onze meegebrachte cadeautjes uit Alaska, jade oorbellen voor de meisjes en een totempaaltje uit Ketchikan voor Kai. Gelukkig hebben we zo te zien goed gekozen.

Alle drie de kinderen willen wel naar de mall om wat kleding te kopen. Onderweg halen we Laura op en Saskia en zij gaan op hun eigen pad in de mall. Ik ga met Katja en Kai hun programma aflopen.

We beginnen bij Old Navy, waar Kai naar broeken wil kijken. Katja heeft hier jaren geleden gewerkt en meteen ziet ze een vroegere medewerkster. Een grote hug volgt en de medewerkster zegt, dat Katja maar blij mag zijn, dat ze er niet meer werkt (fluistert ook tegen mij om er maar niets te kopen). Het management is volgens haar verschrikkelijk. Deze winkel is spotgoedkoop, maar dat moet duidelijk ergens vandaan komen. Gek genoeg slagen we hier vrijwel nooit, ook dit keer vindt Kai hun broeken niets.

Volgende stop is PacSun, waar beiden slagen. Kai met drie broeken en Katja met twee leuke vesten en een topje. Hier zien we ook Saskia en Laura weer, deze winkel is populair bij zowel tieners, als jong volwassenen.

Katja wil nog naar Express. Kai is in zijn eigen auto met ons meegereden, zodat hij terug kan gaan, als hij er genoeg van heeft. Kennelijk vindt hij ons gezelschap nog leuk, want hij gaat nog verder mee. Katja koopt een leuke trui bij Express. De kleuren daar zijn ook mijn kleuren, dus daar ga ik ook eens kijken in de komende weken.

Bij Bath and Body Works , Saskia's favoriete winkel (ze heeft de helft ervan in haar kamer staan), zijn de luchtjes overweldigend, maar lekker. We zoeken naar goede luchtverfrissers, ook Kai wil er een voor zijn kamer. Ik neem ook nog een leuke Jack o' Lantern zeeppompje mee voor onze wc beneden. Al met al besteden we toch aardig wat tijd in deze winkel.


Honderden geurtjes!

Als laatste wil Katja naar de MAC make up balie bij Macy's. Daar kiest ze een oogschaduwpoeder uit.

Nu zijn wij klaar, maar moeten Saskia en Laura nog zien te vinden. Ik bel Saskia's mobieltje herhaalde malen, maar krijg haar "It's Saskia, just do it!" berichtje iedere keer. Katja heeft Laura's nummer, dus belt haar.

De dames zijn, hoe kan het ook anders, bij Bath and Body Works aan de andere kant van de mall. Katja en ik gaan op hen wachten, Kai gaat naar huis. Wij hebben wel erge dorst, dus kopen een Coke Zero van de machine. Dat gaat nog niet zonder slag of stoot, althans niet voor mij, die van Katja komt er zo uitrollen. Kennelijk zijn er toch af en toe problemen met de electronica. Gelukkig rolt er na wat geworstel ook een Coke Zero voor mij uit.

Het weer is nog steeds zo lekker, dus ik ga buiten zitten lezen. De anderen komen er ook bij zitten, al zijn de katten het hoofdvertier vandaag. Zorro en Flapjack zijn zeker goed voor de fitness van Meike (vooral) en Snickers. Je zal toch op je oude dag nog worden nagezeten door zulke jonkies!

Vanavond hebben we een reservering bij Sushi Yoshi. Dit is een uniek Japans restaurant met een exotisch menu. Katja wilde "echt" sushi eten dit weekend (en ik ook). We krijgen van alles, van gegrilde roggevin tot gebakken makreelgraat. Het smaakt ook allemaal even lekker.


Grilled stingray fin



Hier in de omgeving (zo is mij verteld) worden de meeste Japanse restaurant door Koreanen gerund. Dit restaurant heeft een Japanse eigenaar en de andere sushi chefs zijn nota bene Chinees. Geen wonder, dat dit menu zo afwijkt van de andere "Japanse" restaurants hier. Hun prijzen zijn ook goed, dit is verreweg mij favoriet hier (en die van Rick en Katja ook)!

Thuis maakt Rick de tv in de basement klaar om foto's te kijken. Met zijn allen bekijken we mijn foto's op het grote scherm. Dan zien een aantal daarvan er wel zo goed uit, dat ik er een poster van zou willen maken! Rick moet zijn foto's nog online zetten. Hij is minstens zo'n goede fotograaf, als ik, dus ik ben benieuwd.

Zondag

Vandaag staan we een stuk vroeger op. Rick gaat naar Starbucks om ons zondagse ontbijtje en (belangrijkst) koffie te halen. Ik maak me ondertussen klaar om op weg te gaan.

We ontbijten samen en dan rijd ik naar het metrostation. Daar staan Susan en Jack me al op te wachten. We gaan vanochtend op fotosafari. Jack is een enorme treinfan, dus ik stel voor bij de "caboose" (soort locomotief, die achteraan de treinen werd gekoppeld vroeger) hier in Vienna te beginnen. Dat vinden ze een prima plan.

Suus en Jack heb ik in 2009 al een keer ontmoet, dus we zijn al oude bekenden. Dat helpt ook met het gesprek, natuurlijk. Bovendien hebben ze de afgelopen week in onze omgeving getourd en vind ik het leuk over hun avonturen te horen.

Na de caboose en andere oude gebouwtjes in de omgeving te hebben gefotografeerd rijd ik door naar Herndon. Ook hier staat een antieke caboose en is er een klein stationnetje. Bovendien is het centrum hier ook erg fotogeniek met oude houten kleurige gebouwtjes.

Oorspronkelijk was het plan om in Leesburg te gaan fotograferen, dus daar rijden we nu heen. Ik denk, dat de cabooses wel een hit waren bij Jack aan zijn enthousiasme te zien. De rit naar Leesburg neemt ongeveer een half uur, maar het is een mooi groene weg, dus meer dan genoeg te zien buiten.

Leesburg is de grootste plaats in Loudoun County ten westen van ons en heeft een vrij groot historisch centrum. Eenmaal in het oude plaatsje parkeer ik de auto bij het Market Station. Dit is onder anderen een oude molen, waar nu een restaurant in is gevestigd en waar ik hoop, dat we zullen kunnen lunchen.

Als eerste gaan we op zoek naar een toilet, wat we bij South Street Under vinden. Daar bestellen we ook wat thee voor we op weg gaan. Suus en Jack nemen hete thee, ik, zoals het een Amerikaanse betaamt, iced tea, hi hi.

We hebben bij de ingang van het stadje al wat leuke fotogenieke huisjes e.d. gezien, dus lopen daar eerst heen. Daarna lopen we de leuke hoofdstraat af links en rechts foto's nemend. Het Court House (gerechtsgebouw) is mooi met kolommen, dus ook dat gaat op de gevoelige plaat.

Na nog wat zijstraatjes ingelopen te zijn en meer dan genoeg schattige huisjes, beginnen de magen te rommelen. We lopen terug naar het Tuscarora Mill restaurant. Alleen blijken ze daar een buffet te serveren en Suus heeft voedselallergien, dus moet voorzichtig zijn.

Niet getreurd, meer dan genoeg restaurants in dit plaatsje. Het wordt uiteindelijk de Georgetown Bakery, waar we alle drie lekkere sandwiches bestellen. Die van mij is met brie en Virginia ham, een goede combinatie.

Suus en Jack willen vanmiddag nog naar Georgetown, dus we rijden terug naar Vienna. Ik laat hen nog even ons pleintje en huis zien en zet ze dan weer af bij de metro. Het was weer leuk ze te zien en ik hoop, dat ze Washington nog eens hun bestemming zullen maken. Ze lijken in ieder geval zeer gecharmeerd van deze omgeving.

Intussen heeft Rick met alle drie de kinderen bij Panera geluncht. Katja en Saskia hebben nog wat dingen van CVS nodig, dus daar gaan we heen. Mijn dames hebben meer cosmetica e.d., dan ik!

De rest van de middag zitten we lekker buiten. De wolken maken plaats voor schapewolkjes en daarna zon. Heerlijk! De enige, die dit weekend echt helemaal niet leuk vond, is Zorro. Hoe dat straks moet, als hij langere tijd hier gaat blijven, weet ik niet. Het is een en al hoge rug en geblaas tegen de andere dieren. Arm dier, hij is heel anders, dan de vrolijke Zorro van deze zomer.


Flapjack daarentegen is helemaal op zijn gemak met iedereen

Katja en Kai willen nog graag samen avondeten. Daarvoor gaan we naar Uno's. Ik bestel een pizza met vijgen, geitenkaas en meer. Helaas krijg ik de verkeerde en dat vindt de manager zo erg, dat ze het van de rekening haalt. Het wordt een gezellige maaltijd en ik ben blij, dat Katja en Kai het leuk vinden zo af en toe naar huis te komen.

Thuis vertrekt Katja vrijwel meteen, want het is toch later geworden, dan ze had gehoopt. Zij heeft nog 400 kilometer te rijden, tenslotte. Kai volgt niet veel later en dan zijn we weer met zijn drietjes over. Ook voor Saskia is het afscheid iedere keer moeilijk, want ze mist haar broer en zus beslist. Maar we kunnen weer terugkijken op een supergezellig weekend!

Foto's van de fotosafari vandaag staan hier.

vrijdag, september 23, 2011

Warme regen

Deze vrijdag daagt weer somber. We hebben zeker geen regen meer nodig, maar Moeder Natuur heeft daar geen boodschap aan. Ik kan me zo'n lange regenperiode in september niet herinneren. Hopelijk krijgen we nog wel wat mooie "Indian Summer" dagen, want mijn spieren zijn niet blij met dit weer.

Terwijl ik ontbijt, zie ik op Facebook, dat Christine ook een nieuwe kitten heeft. Ik bel haar natuurlijk meteen nieuwsgierig op. Het is een vrouwtje van een week of zeven, licht orangje gekleurd. Ook hier weer een geval, dat de oorspronkelijke eigenaren de kittens naar het asiel gingen brengen vandaag. Wat bezielt zulke mensen toch? In ieder geval is Christine er erg blij mee en bedenkt nu een naam (update: het is Cat-Adora Tonks, vrij naar Harry Potter).

Het is weer tijd om te gaan sporten. Het regent flink, maar is zo'n 24 graden, dus ik kan nog steeds met korte mouwen naar buiten. Ik doe een half uur een gewichtenroutine, waarbij alle spieren aan bod komen. Ik ben best wel trots op mezelf, want ik heb er zo'n grondige hekel aan gewichten in mijn eentje te doen!

Na afloop lees ik een half uur op de crosstrainer en dan zit mijn zweetuurtje er weer op. In ieder geval voelt mijn rechterbeen een stuk beter, gelukkig. Ik ben met zulke pijnen toch altijd weer bang, dat ik niet zal kunnen sporten ermee en dat zou met dit weer echt funest voor mijn spieren zijn.

Het is wel perfect weer om het huis gezellig te maken. Na de lunch ruim ik de zomerspullen (die ook gezellig zijn, daar niet van) op en haal de herfstspullen van zolder. Die warme tinten vind ik wel erg leuk aan de herfst.


Als Saskia thuis komt, wil ze graag naar Rite Aid. Dat komt mij mooi uit, want het postkantoor ligt daar praktisch naast. Ik zet Saskia en Kaylee bij Rite Aid af en verzend dan mijn pakketje. Onderweg bedenk ik me, dat ik het toch wel heel leuk vind om in een stadje met een echt centrum te wonen. Vrijwel alles is vlakbij.

Als we thuiskomen zien we Kai's Kia op de oprit staan. Hoera, hij is thuis! Hij had wel een verschrikkelijke rit met twee erge ongelukken onderweg, dus ik ben maar weer blij, dat hij het er heelhuids vanaf heeft gebracht.

Katja heeft nog ontzettend veel huiswerk, dat voor zes uur vanavond moet worden ingeleverd. Van haar krijg ik regelmatig gefrustreerde updates, want ze wilde al om een uur op weg gaan. Uiteindelijk wordt dat pas kwart voor zes. Het pluspunt daaraan is, dat het inmiddels droog is. Die I-81 in de regen moeten rijden is echt gevaarlijk. Ik zal weer blij zijn, als ze hier binnen komt lopen.

Kai kiest vanavond het restaurant, waar we gaan eten. Dat wordt Glory Days Grill. Tot mijn grote vreugde hebben ze de Vermonter sandwich weer. Die combinatie van zoet, zuur en zout (rozijnenbrood, appelboter, ham, Granny Smith appels en kaas) is zo ontzettend lekker! Ik hoef de rest van het menu al niet meer te zien.

Precies op tijd voor een mooie zonsondergang wordt het droog. Hopelijk blijft die zon nu even! En nu is het wachten op Katja en dan is moederkloek hier weer helemaal blij!


Tot slot meer poezenfoto's:

donderdag, september 22, 2011

Eerste herfstdag

Oei, mijn rechterbeen doet flinke pijn, dat voel ik in bed al. Ik neem bij het opstaan wat ibuprofen in de hoop het iets te verminderen. Meestal wordt het met bewegen beter, dus ik besluit toch naar de sportschool te gaan.

Inderdaad heb ik er op de crosstrainer gelukkig nauwelijks last van. Tijdens het uur daarop lees ik mijn boek weer uit. Ik heb een nieuwe mystery serie gevonden, die over Chloe Boston van Melanie Jackson. Gewoon weer leuk geschreven en spannende verhalen zijn het.

Cosmo's poot lijkt gelukkig een stuk beter. Hij heeft zijn laarsje niet meer aan en likt het niet meer. Ook trekt hij hem nog maar zo af en toe op en hinkt nog een beetje, maar loopt er verder wel gewoon op. Hopelijk heelt de gebroken nagel dus goed.

Voor bloglezeres Naomi ga ik naar het postkantoor. Zij wil graag de nieuwe Disney Pixar postzegels hebben. Die zijn inderdaad ontzettend leuk. Ik neem gelijk ook een vel voor ons mee. Ik verzamel wel geen postzegels, maar vind het altijd leuk om vrolijke postzegels op verjaarskaarten e.d. te plakken. Vrolijk zijn deze zeker!

Qua temperatuur zou je het niet zeggen, want het is 27 (bewolkte) graden, maar het is nu dus officieel herfst. Bij Whole Foods kun je dat al echt zien. De kleurigste pompoenen liggen in dozen bij de ingang. Ik neem er met mijn telefoon wat foto's van. Dat is een ding, wat ik wel leuk vind aan de herfst: de warme kleuren overal.


Al is het bewolkt, ik neem me toch voor zoveel mogelijk buiten te zitten vanmiddag. Voor morgen wordt weer veel regen voorspeld. Ik lees mijn nieuwe Suske en Wiske en de Vriendin. Daarna leer ik van het Washingtonian tijdschrift weer wat trivia over Washington. Na de Woman's Day en Family Circle, die beiden helemaal een Halloween thema hebben, ben ik weer "bij" met mijn tijdschriften.

Precies op tijd om samen met Saskia Flapjack naar de dierenarts te gaan. Hij moet zijn tweede ronde vaccinaties krijgen. Ook deze dierenarts, die we nog van onze vorige hond Brynna kennen, is helemaal gecharmeerd van het kleintje. Volgens haar hebben rode katers de beste persoonlijkheid van alle katten. Leuk voor Saskia, dat is zeker.


Rick verrast me vanavond met een reservering bij Clyde's. Die hebben iedere september (en nu blijkt ook oktober, want het is zo populair) een kreeft special. Ik ben dol op kreeft en Rick weet, dat ik deze week heel veel pijn heb gehad, dus besloot me vanavond uit te nemen. Een dankbaarder vrouw bestaat er vast even niet!

Een tijdje geleden kreeg ik een speciale kreeftvork toegestuurd door Mariellle. Die neem ik, tot Ricks verbazing, mee naar het restaurant, maar dit is een van de weinige keren, dat ik hem kan gebruiken.

Na ons voorafje van hummus met verschillende groentes krijg ik een slab met een kreeft erop, een notenkraker en waarempel een plastic kreeftenvorkje. Dat is voor het eerst, dat ik er een zie hier. Ik gebruik mijn metalen vorkje voor het prachtige rode schaaldier, dat ik voor me krijg. Het smaakt allemaal voortreffelijk!


Deze hele week is Rick helemaal in zijn element, want alle tv shows beginnen aan hun nieuwe seizoen. Vanavond is het Big Bang Theory met twee nieuwe afleveringen achter elkaar. Het blijft een hilarische serie, onze favoriete comedy.

woensdag, september 21, 2011

Twee gewonde pootjes

Met flinke pijn in mijn rechterbeen word ik wakker. Wat nou weer? Ik hoop maar, dat het met sporten weg zal gaan. Intussen is Cosmo een heel zielige hond met zijn gewonde pootje. Gelukkig houdt hij het laarsje wel aan, zodat hij het niet kan likken, maar hij is er heel zielig onder. Kon hij maar praten, want dit is echt veel fijner voor hem, dan zo'n plastic kap.

Het weer is de afgelopen dagen maar somber, hoewel warm. Misschien, dat ik daarom meer last van pijnen heb. Na het ontbijt en een korte wandeling met Cosmo, want als twee hinkepoten zijn we niet tot langer in staat, rijd ik naar Anytime Fitness.

Gelukkig doet mijn been geen pijn op de stairmaster, maar zodra ik eraf stap weer wel. Ik besteed dus ook nog een kwartier op de "rollers", schuimplastic rollen, waarmee je je spieren letterlijk kunt uitrollen. Dat doet pijn, maar helpt wel een beetje.

Thuis krijg ik een sms-je van Saskia: "Maaammieee!". Ik had mijn telefoon niet mee naar de gym en voel me meteen een slechte moeder. Al een uur eerder sms-te Saskia of ik haar op kon halen, want ze heeft erge hoofdpijn. Gauw spring ik in de van en rijd naar haar school. Hopelijk is dit niet het begin van een nieuwe hoofdpijnronde, ze heeft er een tijdje geen last van gehad.

Gelukkig gaat het na wat medicijn en even slapen over. Ik heb een afspraak om mijn nagels te laten doen en daar heeft Saskia ook wel oren. Onverwachts wordt het een gezellige moeder-dochter middag. We hebben weer keurige nagels.

Het is waarempel even lekker genoeg weer om buiten te zitten en daar ga ik meteen van genieten. Het is niet van lange duur, want het regent vanavond alweer, heel ongewoon voor eind september hier. De komende dagen worden ook niet mooi, ik heb te doen met de mensen, die hier op het moment op vakantie zijn uit Nederland en Belgie. In ieder geval is de temperatuur lekker.

Intussen genieten we erg van Flapjacks capriolen. Wat een lekker terreurtje is hij! Meike en Snickers vinden het maar niets, maar met Cosmo zie ik hem nog wel vrienden worden. Hier een paar foto's van hem en een grommende Meike. Meike heeft in lange tijd niet zoveel beweging gehad, want ze moet telkens van Flapjack wegrennen.


Katja klaagt, dat ze zo moe is. Ze heeft een zware week en morgennacht ook nog "rescue". Ik hoop maar, dat ze niet ziek wordt of te moe is om vrijdag naar huis te rijden. Ze neemt zoveel hooi op haar vork, Rick en ik maken ons daar wel zorgen over, maar we kunnen er niets aan veranderen. Dat is Katja nu eenmaal.

Mijn been blijft maar pijn doen. Met een tennisbal probeer ik het beter te maken. Ik baal enorm, want zo zal ik niet ver kunnen lopen en ik heb volgende week weer een paar klanten. Hopelijk is het morgen weer een stuk beter.

Rick neemt een lekker maaltje van Plaka Grill mee. Ik vertelde hem gisteren van hun lekkere soep en daar vond hij het een prima dag voor. Het is ook echt een goed Grieks restaurant.

Met de post komt een heel leuk pakje: een Suske en Wiske (nummer 306) en een Vriendin. Super bedankt, Petr@!! Dat wordt morgen lekker lezen!

dinsdag, september 20, 2011

Homecoming shopping

Het is, dat de temperatuur hoger ligt, dan in Alaska, want anders is het weer hier niet veel verschillend.  Het regent flink, als Rick opstaat, ik hoor het op het dak.  Ik hoef er nog niet uit, dus draai me nog eens om.  Meike, die nu regelmatig door Flapjack wordt belaagd, komt mij kopjes geven.  Op een gegeven moment legt ze haar kop zelfs op mijn wang en spint luid.  Als dat geen goede wekker is?

Arme Cosmo zet zijn gewonde poot niet neer en strompelt op drie poten rond.  Dat maakt, dat hij niet ver wil wandelen.  Maar goed ook, want het komt weer eens in bakken naar beneden.  Ik ben er vrijwel zeker van, dat onze droogte van de zomer inmiddels wel over is.

Om half elf heb ik met Sharon afgesproken. Ik voel me nog steeds erg jet lagged en het lukt me niet zo hard te werken, als anders. Ik heb ook nogal wat pijn, dus Sharon geeft heel wat rek- en strekoefeningen. Die helpen altijd goed. Na afloop ga ik nog een half uur op de crosstrainer.

Het is inmiddels lunchtijd en ik heb enorme zin in soep met dit sombere weer. Plaka Grill ligt precies op weg naar huis en ik bestel een portie van hun avgolemono als lunch. Ieder hapje smaakt voortreffelijk, hoe zoiets simpels zo hemels kan zijn.

Met Flapjack naast me in slaap, zo schattig, dat kleine kattenlijfje, Meike boven mijn hoofd met haar kop op mijn haar en Cosmo op mijn voeten kijk ik de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van "America's Next Top Model". Dit seizoen zijn het modellen, die in de vorige competities hebben meegedaan. Ik ben benieuwd!

Saskia komt thuis en over anderhalve week is het weer Homecoming. Zij gaat met een van haar vrienden naar de dansavond. Daarbij hoort een nette jurk, dus we gaan naar Tysons Corner om er een te vinden.

We beginnen bij Macy's, waar Saskia eerder een rode jurk had gezien. Helaas hebben ze die niet in haar maat, maar ik vind hem haar ook niet zo mooi staan in een grotere maat. Een rood met zwarte jurk zit haar wel als gegoten, maar wordt afgekeurd, omdat hij niet strapless is. Bij Macy's gaat het dus niet lukken.

In de kleedkamer hoor ik trouwens in een ander pashokje Nederlands gesproken worden. Ik maak me helemaal klaar om met nieuwe Nederlanders kennis te maken, als Karin en haar jongste naar buiten komen. Zo toevallig! We kletsen even en dan gaat mijn aandacht weer naar Saskia, die niet blij is, omdat haar geliefde jurk er niet meer is.

We proberen het bij Lord & Taylor, maar daar zijn de jurken ten eerste te duur voor homecoming en ten tweede te ouwelijk voor een bijna zestienjarige. Ook bij Nordstrom is dat het geval en Jessica McClintock heeft ook niets.

Saskia geeft toe, dat we dan nog maar verder bij Macy's moeten gaan kijken. Die hebben de beste selectie, maar het gros is inderdaad niet mooi en bovendien in veel te grote maten.

We lopen langs Bebe en ik stel voor daar ook even te kijken. Hun kleding is meestal net iets "te" voor ons, te sexy, te strak, te kort, je kent het wel. Eerst weigert Saskia, maar ik haal haar over, want je weet nooit. Laat Saskia hier nu twee mooie jurkjes vinden!

De eerste is van satijn en zwart en creme kleurig. Hij staat haar goed, maar zit niet mooi. Erg strak bovenaan en veel losser onder haar middel, ze vindt hem beter, dan de zwart met rode, maar hij is "het" niet.

Het volgende jurkje is ook cremekleurig met een zwarte satijnen band in het midden. Deze is van kant en staat Saskia heel goed (de belichting op de foto is verschrikkelijk, vandaar, dat ik nog een aparte foto van het jurkje maakte). We hebben beet!

Bij Payless gaan we naar schoenen kijken. Saskia vindt een paar met wel heel hoge hakken, maar ze zweert, dat ze erop zal kunnen lopen. Ze staan haar wel heel erg goed.


Wat een verschil met vorig jaar, toen Saskia zich niet happy met haar lichaam voelde. Hier is een stralend meisje, dat duidelijk blij is met haar verschijning. Bij PacSun koopt ze nog een paar topjes van haar zakgeld en dan kunnen we huiswaarts.

Daar probeer ik op doktersinstructies het verband van Cosmo's poot te halen. Die piept echter hard en trekt zijn poot terug. Het lukt me niet het verband eraf te halen, dus bel ik de dierenartsenpraktijk maar weer eens. Geen probleem, ik mag Cosmo komen brengen en dan halen zij het verband eraf.

De tech, die Cosmo komt halen, zegt, dat hij over een paar minuten terug zal zijn. Ik wens hem succes, want dat denk ik dus niet. En inderdaad, ongeveer een kwartier later komt de dierenarts me vertellen, dat het ze niet zomaar lukt. Ze gaan proberen het verband eraf te weken en als Cosmo zo blijft hinken moeten we terug voor foto's. Ik denk niet, dat hij een gebroken teen heeft, want voor ik de nagel ontdekte liep hij gewoon.

Met een hinkende Cosmo zonder verband rijd ik terug. Onderweg probeer ik hem ervan te weerhouden zijn wond te likken. Dat gaat niet zonder constant opletten en ik wil hem niet zo'n plastic kap omdoen. De vorige keer, dat dat moest, was hij helemaal in paniek.

Online raden mensen sokken aan en dan heb ik opeens een idee. Ik heb een tijd geleden hondenregenlaarsjes voor Cosmo gekocht en doe die om zijn voorpoten. Hij vindt het even raar, maar gaat daarna rustig slapen met die dingen aan. Hopelijk doet dit hem, anders moet ik morgen een zachte "kap" gaan halen bij Petsmart.

Nog een paar foto's van Alaska, want we vonden sommige foto's in galakleding van de scheepsfotografen erg mooi en ik had nog foto's op mijn kleine cameraatje, waaronder die uit de lucht vanuit Los Angeles.

maandag, september 19, 2011

Cosmo kwam gewond terug

Jemig, het lukt mij gewoon niet om op te staan vanochtend!  Ook Rick slaapt een gat in de dag.  Ik schaam me er bijna voor te schrijven, dat ik pas om kwart voor twaalf opsta!  Zolang heb ik al jaren niet uitgeslapen.  Gelukkig heeft Rick al koffie gemaakt, want die heb ik wel nodig.

We besluiten het ontbijt over te slaan en op de gewone tijd te lunchen om te proberen onze lichamen weer in het oostkusttijdritme te krijgen.  We hebben vier uur tijdsverschil en dat merken we duidelijk goed.  Het is een vreemd idee, dat we gisteren nog op zee waren en ik heb zo af en toe het gevoel nog te deinen.

Voor we vertrokken werd Ricks auto tijdens de jaarlijkse keuring afgekeurd.  Er was van alles mis mee, dat intussen bij de BMW garage is gemaakt.  Deze auto is al vanaf het begin een "lemon".  Je zou denken, dat BMW's juist van sterke Duitse makelarij zijn, maar deze zeker niet!  Ik breng Rick naar de garage, waar hij zijn auto ophaalt en daarna doorgaat naar zijn werk.

Als lunch haal ik een dunne bagel met tonijnsalade bij Manhattan Bagel.  Daarna rijd ik naar Annandale om Cosmo op te halen.  Wat een end rijden is dat, merk ik weer.  Gelukkig is het verkeer licht op deze tijd van de dag.  Cosmo is, zoals altijd, enorm blij mij te zien.

Thuis ben ik aan de telefoon aan het bijkletsen met Christine, als ik Cosmo heel erg zijn voorpoot zie likken.  Als ik op heb gehangen inspecteer ik die poot en zie, dat hij bloederig is en de nagel halverwege doormidden gebroken.  Ik bel de kennel om te vragen, of ze dat is opgevallen, maar dat is niet het geval.  De dierenarts daar wil wel, dat ik naar Town and Country ga om ernaar te laten kijken.

Moe als ik ben, heb ik daar allerminst zin in, maar ga toch maar meteen, want ik wil niet, dat Cosmo pijn heeft, natuurlijk.  Dr. Parker werpt een blik op de nagel en zegt, dat hij afgeknipt moet worden.  Omdat hij in het kwik zal moeten snijden, zal het bloeden en moet Cosmo een verbandje aan.  Heel zielig hinkelend neem ik mijn baby weer mee naar huis.  Ik hoef niets te betalen, omdat het bij hun in de kennel is gebeurd, een geluk bij een ongeluk.

Cosmo likt wel wat aan zijn verband, maar laat het gelukkig zitten.  Hij is wel een stuk rustiger, dan gewoonlijk en eet maar weinig.  Hopelijk gaat hij er morgen ook niet aan likken, als het verband eraf is, want dan zal hij zo'n kap om moeten om ontstekingen tegen te gaan. 

Intussen terroriseert Flapjack de andere dieren.  Vooral arme Meike moet het ontgelden, want zij is veel liever, dan Snickers.  Flapjack gaat rustig op Meike's rug liggen en bijt dan in haar oren tot Meike echt kwaad wordt, maar onder de indruk van haar geblaas en gegrom is hij niet.  Snickers en Cosmo boezemen kennelijk meer ontzag in.

Saskia heeft een goede week gehad, maar is dolblij weer thuis te zijn.  Ik ben ook erg blij haar weer te zien.  Het schooljaar is goed begonnen voor haar, ze heeft tot nu toe prima cijfers.  Ook de andere twee, die dit weekend thuis gaan komen (yay!) doen het goed.  De cruise was super, maar het is ook weer heerlijk om thuis te zijn.

Vanmiddag heb ik aan de foto's gewerkt en ze staan hier:
Glacier Bay
Glacier Bay 2
Skagway
Juneau en sleehonden
Ketchikan en Inside Passage en beren en orca's

Dag 7 en 8: De Inside Passage en terugreis

Zaterdag  

We worden gewekt door een klop op de deur van de steward, die onze koffie en thee komt brengen.  Rick zegt verontwaardigd, dat hij een uur te vroeg is, want hij had tussen acht en half negen ingevuld en het is pas bijna half acht op onze horloge.  Beleefd antwoordt de steward, dat we vannacht een uur vooruit zijn gegaan naar Pacific time.  Oeps, onze fout, we waren dat straal vergeten! 

In ieder geval zijn we nu wel lekker vroeg op op deze laatste cruisedag.  We drinken op ons gemak de warme drankjes en gaan dan naar het Lido dek om te ontbijten.  Ik ga de gepocheerde eieren met verschillende lekkernijen eronder op een English muffin echt missen.  Wij vonden het eten aan boord heel erg goed.  Ik heb alleen Carnival twaalf jaar geleden om mee te vergelijken, maar ik herinner me, dat we toen het eten maar matig vonden. 

Het schip rolt van de ene naar de andere kant en ik ben blij, dat ik medicijn heb ingenomen.  Het lijkt wel of we dronken zijn, zo lopen we te zwalken!  Na het ontbijt lopen we naar het theater, waar de cruise director ons gaat vertellen, hoe het van boord gaan morgen gaat verlopen.  Die zaal zit flink vol, dan realiseer je je opeens hoeveel mensen 1400 gasten zijn! 

Echt iets nieuws leren we niet, maar we zijn wel blij, dat we zijn gegaan, want een heel groot deel van de bemanning komt op het podium, inclusief de kapitein.  Die hele groep zingt een lied over liefde.  Het is wel bijzonder hier, dat de officieren voornamelijk Nederlands zijn, de serveerders en huishoudelijke hulp Indonesisch en iedereen in de bars Filippijns.  

Na de presentatie gaan we aan onze beweging doen.  Met dit  gedeins durf ik niet ook nog op een apparaat in de sportzaal te gaan staan.  We besluiten dus een aantal rondjes om het promenade dek te lopen.  Zodra ik buiten ben voel ik me ook een stuk beter.  We raken halverwege de tijd kwijt, maar lopen meer dan een half uur, dus zeker een paar kilometer. 

We zijn nog steeds op open zee, dus zoeken het internet café op.  We hebben beiden internet gekocht, maar enorme problemen met inloggen.  Echt slecht vind ik dat, want nu ga ik waarschijnlijk heel wat minuten over hebben, zonde van het geld!   Dat het internet langzaam is, allah, maar je moet toch tenminste kunnen inloggen!

Met zicht op het water schrijf ik mijn blog van gisteren.  Na enen komen we eindelijk in kalmer water terecht, in de Inside Passage.  Het uitzicht wordt meteen prachtig. We gaan gauw lunchen en krijgen een tafeltje aan het raam.  Meteen zie ik een hele groep dolfijnen langs het schip zwemmen.  Ze springen telkens uit het water en daar moet ik natuurlijk een foto van maken.   

De lunch is weer erg lekker.  Ik doe me tegoed aan sushi en de diverse salades, terwijl Rick van het Indiase buffet eet.  Na het eten wil Rick graag naar een Microsoft workshop, vooral om met degene, die die onderwijst, te praten.  Ik zie een uur in een ongemakkelijke stoel niet zitten, want ik heb vandaag nogal wat pijn. 

In plaats daarvan ga ik buiten op het promenadedek lopen.  Intussen tuur ik het water af naar eventuele dieren.  We hebben deze vakantie nog geen walvissen gezien en ik hoop op orca’s.  Ik zie echter niets, behalve de mooie met dennebomen begroeide eilanden, waar we langs varen.  Als ik de besneeuwde bergen wegdenk doet het me hier aan de Thousand Islands in oost Canada denken. 

Als Rick klaar is, gaan we naar de boeg van het schip, waar we beter uitzicht hebben.  Vrijwel meteen worden we beloond met de eerste orca.  Deze is vrij ver weg, dus een foto maken lukt niet, maar we zien zijn rugfin de hele tijd naar boven komen.  Niet veel later zie ik een orca vlak naast de boot naar boven komen.  Gauw maken we de fototoestellen klaar en schieten een paar plaatjes.  Het schip gaat zo snel, dat de orcafin al gauw maar een klein zwart puntje wordt. 

Rick loopt nog in zijn korte broek, dus gaat zich warmer aankleden.  Ik blijf nog van het uitzicht genieten en hoop meer dieren te zien.  Het schip is echter gedraaid en nu varen we recht tegen de wind in.  Niet alleen is dat heel koud, maar ik heb ook letterlijk het gevoel weggeblazen te worden, zo moet ik me schrap zetten!  Ik besluit toch maar naar binnen te gaan, blij, dat we tenminste een paar orca’s hebben gezien.  Met de koppen op de golven is het sowieso moeilijk om eventuele dieren te zien. 

Voor het laatst gaan we een happy hour drankje drinken in de Ocean Bar.  We zitten naast een stel uit Kansas en praten over het weer, dat de afgelopen maanden extreem is geweest in grote delen van de VS.  Zij hebben meer dan een maand achter elkaar temperaturen van boven de 100 graden Fahrenheit gehad (104 is 40 graden C.). 

Op de valreep besluiten Rick en ik het casino ook even uit te testen.  We spelen een half uurtje blackjack en vertrekken dan met wat winst, altijd leuk  Voor het avondeten pakken we alvast in en gaan dan naar het speciale laatste avond diner.

De serveerders zijn in costuum en er worden telkens dansjes uitgevoerd.  De eerste is de servettendans, waarbij onze servetten zwierig op onze schoot worden gelegd.  Dan volgt een amuse bouche, een mini pasteitje met leverpate erin en een groene salade voor iedereen. 

Voor het voorgerecht is er weer een dansje en dan krijgen we wat gerookte zalm en Rick en ik hebben beiden de ossestaartsoep, die licht en lekker is.  De serveerder raadde de filet mignon aan als hoofdgerecht en beloofde, dat die “rare” bezorgd kon worden.  Dat gebeurt inderdaad, onvoorstelbaar met zoveel maaltijden in een keer!  De biefstuk is zo mals, dat ik hem met een vork kan snijden 

Het laatste dansje van de avond introduceert het dessert: baked Alaska.  Dat is meringue met cake en ijs en er is een geflambeerde kersensaus bij.  Dit is niet mijn favoriet, maar duidelijk van veel anderen wel.  Meer dan voldaan nemen we afscheid van iedereen. 

Op de kamer pakken we onze nette kleding in en zetten drie van onze vier koffers op de gang.  Die zullen we morgen op het vliegveld weer zien.  Een van mijn koffers houden we voor mijn kussen en toiletspullen.  We gaan vroeg slapen, want we moeten morgen met de eerste groep van boord.

Zondag 

Om tien voor half zeven al gaat Ricks wekker.  Oei, dat is vroeg!  Terwijl hij zich klaarmaakt steel ik nog een paar minuten slaap, maar al gauw moet ik er ook aan geloven.  

We hebben gisteren overlegd, waar we willen ontbijten.  Veel mensen lieten hun ontbijt op de kamer bezorgen, maar wij willen nog een laatste keer naar het Lido restaurant.  Een laatste “eggs St. George” (gepocheerde eieren met gerookte zalm op English muffin) en de voortreffelijke kaneelbroodjes.  We laten het ons goed smaken! 

Intussen wordt er omgeroepen, dat de allereerste groep van boord kan.  Onze tijd om te vertrekken is tussen kwart voor acht en acht uur en keurig op tijd zijn we present.  Alleen kan ik opeens mijn kamersleutel nergens vinden en die hebben we nodig om te laten scannen.  Paniek!  Gelukkig laat de vriendelijke Holland America medewerkster voor deze ene keer toe, dat mijn naam in hun computer wordt getypt.

Dan staan we al buiten en worden naar onze bus naar het vliegveld geloodst.  We krijgen onderweg een hele rondleiding door Vancouver, erg interessant.  Het zorgt ervoor, dat de drie kwartier zo voorbij zijn.  Bij het vliegveld komen de Holland America mensen vertellen, waar we onze bagage kunnen ophalen. 

Daarop moeten we een kwartiertje wachten, maar dat geeft niet, want wij zijn nog te vroeg om in te checken.  Ook het ophalen van onze bagage gaat weer heel geordend.  Ik ben echt onder de indruk van de efficientie van het uitchecken, want ik herinner me 12 jaar geleden met Carnival grote chaos.  Wellicht is dat inmiddels ook een stuk beter geworden. 

Met onze tassen gaan we inchecken en daarna moeten we ze op een lopende band leggen.  We gaan hier in Vancouver door de Amerikaanse douane, dus verwachten, net als in de VS, de koffers weer op te moeten halen om door de douane te gaan.   

Eerst is daar de paspoortcontrole, waar, in tegenstelling tot in Aruba vorige maand, alle hokjes gevuld zijn met beambtes.  Het gaat dan ook heel vlot en voor we het weten kunnen we ons blauwe formulier aan de douanebeambte afgeven.  Die zwaait ons door en dan staan we bij de gates.  Onze koffers zien we niet meer.  Deze immigratie en douane waren wel een heel stuk makkelijker, dan in Aruba!

Bij de gate vinden we stopcontacten, waar we prompt al onze electronica mee opladen.  YVR, zoals het vliegveld zich hier noemt naar zijn vliegcode, heeft gratis internet.  We hebben bijna drie uur wachttijd hier, dus dat is wel heel fijn.  Net voor het boarden kopen we ook lunch, voor mij lekkere sushi met crab en avocado.  Voor onderweg koopt Rick nog een zak met “dill pickle” chips, die we in de VS niet kunnen krijgen, en een Aero reep (Bros in het Engels). 

We vliegen met een regionale luchtvaartmaatschappij voor United, Skywest Airlines, in een kleine jet met twee stoelen aan iedere kant van het gangpad.  Het is mooi weer boven Washington, Oregon en Californie en op een gegeven moment zien we Yosemite National Park uit het raam.  Dan zie je pas wat een ongewone vorm Half Dome in dat park heeft!

Keurig op tijd landen we in Los Angeles.  Daar kunnen we vrijwel meteen alweer aan boord van het vliegtuig naar Washington Dulles.  Tot onze ergernis hebben we de eerste rij, dus geen plek voor onze tassen.  Dat niet alleen, maar door alle enorme tassen, die iedereen tegenwoordig mee heeft, is er pas bij rij 23 plaats in de bovenrekken!   

Het is een mooie zonnige dag en het eerste deel van de vlucht lijkt wel een speciale rondleiding.  Eerst zien we het Hollywood bord op de heuvels in LA.  Daarna vliegen we vlak over Las Vegas en de Hoover Dam.  Niet veel later wordt het een schitterend landschap met canyons, waarvan een de Grand Canyon is.  Na over Page en Lake Powell en Glen Canyon Dam te hebben gevlogen zien we al snel de witte pieken van de Rocky Mountains onder ons.  Wat is dit toch een schitterend, maar vooral ook leeg, land!

Als “diner” bestellen Rick en ik beiden het kaas en vruchtenplankje.  Dat is best lekker, eigenlijk.  Als het buiten minder mooi wordt, ga ik de film kijken. Het is Something Borrowed, die ik al heb gezien, maar ik vind hem erg leuk. Daarna een grappige comedy en uiteindelijk een interessant BBC programma over de natuur in het Caribisch gebied, zo vliegt de tijd om! 

Net na middernacht landen we in Dulles en gaan met het people mover busje naar de terminal.  Daar wachten onze tassen al op ons en kunnen we zo de taxi naar huis in.  Het was een lange reisdag, maar alles ging werkelijk van een leien dakje! 

Onderweg las ik met schrik op Facebook, dat een man, die ik al heel lang online kende, aan een hersenbloeding is overleden.  Hij was van onze leeftijd en het is weer een herinnering, dat het zomaar opeens over kan zijn.  Ik neem me opnieuw voor om van iedere dag, die ons gegeven is, te genieten.  Deze reis naar Alaska was er een, die we nooit zullen vergeten, zo bijzonder!  En nu gaan we de Virginiaanse herfst in, die meestal ook erg mooi is.

zaterdag, september 17, 2011

Dag 6: Ketchikan

Heel ongewoon voor mijn doen is het al licht, als ik wakker word.  Een blik op mijn horloge laat kwart over zeven zien.  Wat?  Zo laat word ik nooit, zonder halverwege de nacht op te staan, wakker.  Een blik naar buiten laat niet veel bijzonders zien, dus ik draai me nog een keer om.



De volgende keer, dat mijn ogen opengaan, is, als de steward op de deur klopt.  We hebben vandaag ontbijt in de kamer besteld en dat wordt keurig om kwart over acht bezorgd.  Ik heb eggs sunny side up (met de dooiers vol naar boven) en een English muffin besteld.  Daarbij ook een glas V-8, een prima ontbijt, dus.  De koffie is heerlijk en daar drink ik dan ook sloten van.



Rick gaat op het promenade dek lopen om wakker te worden.  Hij heeft helaas een flinke verkoudheid, die gisteren begon.  We horen heel wat andere mensen ook hoesten en snotteren, dat alles ondanks alle hand sanitizers en handen wassen waarschuwingen.  Gelukkig heb ik het, even afkloppen, niet.



Zin om naar de sportzaal te gaan heb ik vandaag niet.  Ik wil ook per se het dokken in Ketchikan meemaken.  Dat betekent een Max Capacity-achtige  routine hier in de kajuit.  Dat valt nog niet mee, want er is bar weinig ruimte.  De oefeningen, die ik kies, zijn jump squats, diamant push ups, muur squats en de plank met rechte armen.  Dat is allemaal een flinke uitdaging.



Net als ik klaar ben komt Rick binnenrennen.  Volgens hem zijn we vooruit op het aankomstschema, want hij ziet de haven van Ketchikan al.  Ik neem een snelle douche en kleed me razendsnel aan, want ik wil er niets van missen.  Het is de eerste haven, waar we wakker zijn om het aanleggen te zien. 



Rick zei, dat hij op de boeg zou staan, maar daar mag niemand komen tijdens het aanmeren, blijkt.  Ik heb geen idee, waar hij dan is, dus loop naar mijn “geheime” balkon naast de sportzaal.  Inderdaad ben ik daar alleen en wie zie ik vlak onder mij?  Rick!  Twee trappen naar beneden is ook een uitkijkpunt.



Wonder boven wonder (want het schijnt hier altijd te regenen) is het droog.  We kunnen dus goed fotograferen, al waait het hard.  Tot mijn teleurstelling meren wij het verst van het centrum verwijderd aan.  Het is wel bewonderenswaardig hoe men zo’n enorm schip maneuvreert.



Gauw rapen we onze spullen bijeen en maken ons klaar Ketchikan te gaan verkennen.  Net als ik naar buiten wil lopen roept iemand, dat het flink regent.  Dan wil ik mijn paraplu ook hebben, dus ga terug naar de kamer.  Rick staat al buiten en besluit een foto van mij in onze kajuit te maken.  Gelukkig logeren we vlakbij de gangplank.



Na de foto’s loop ik weer naar buiten.  Wij hebben geluk zo dicht bij de uitgang te zitten, want er staan rijen met mensen, die naar buiten willen.  Ik heb op de kamer ook mijn skijack maar aangedaan, want dat leek me toch warmer.



Intussen regent het gestaag.  We lopen naar het centrum met heel veel juweliers.  Er zijn gelukkig ook wat zalm verkopers, want dat is de attractie van hier.  Bij de Salmon Market kopen we dan ook een paar pakken gerookte zalm, een voor Niall en Serena als dank voor het laten logeren van Saskia en een voor onszelf.



Behalve zalm staat Ketchikan ook bekend om zijn totempalen.  Er is zelfs een Indiaans dorpje vlakbij, waar een hele straat is gelijnd met totempalen.  Deze palen kunnen allerlei betekenissen hebben.  Zo worden ze gemaakt als welkom en ook voor iemand, die is overleden, de as van diegene wordt dan in de totempaal gestopt.  Wij gaan bij een plaatselijk winkeltje binnen en zoeken iets voor Kai uit.  Wat schrijf ik niet, want hij leest soms dit blog.



Het regent maar en regent maar en de tijd vliegt.  We willen voor onze excursie lunch eten, maar hebben geen tijd om ergens plaats te nemen.  Er staan een paar fish and chips standjes op de kade.  Bij een ervan kopen we een gerookte zalm sandwich, maar die is zeker niet zo speciaal, als de crabsandwiches gisteren.  Er zit een beetje zalm op een oud, hard broodje.



Intussen zie ik anderen heerlijke chowder eten.  Bij het andere standje, waar men ook nog eens een stuk vriendelijker is, koop ik een kop hete chowder.  Die smaakt net zo lekker, als hij eruit ziet, en soep op deze kille, regenachtige dag warmt goed op.  Rick doet zich tegoed aan een rendier hot dog en zo hebben we in ieder geval genoeg lunch gegeten.



Omdat onze broeken zo lopend flink nat zijn geworden, verkleden we ons even snel.  Dan lopen we weer naar buiten op zoek naar de bus, die ons naar de wildernis zal brengen.  Onze excursie vandaag garandeert, dat we beren zullen zien, anders krijgen we geld terug.  We zijn heel benieuwd!  Ik probeer me er niet teveel van voor te stellen, want het geldt al, als een persoon in de groep een beer denkt te zien.



De busrit naar de wildernis is interessant.  De chauffeur vertelt over Ketchikan, waar het lang niet zo koud wordt in de winter, als in de andere steden.  Er loopt een warme golfstroom langs.  Ook zien we het straatje met totempalen, waar ik eerder over schreef, en vertelt de chauffeur over de vijf verschillende betekenissen van die palen (waarvan ik me er dus maar twee herinner, schaam, schaam).



Eenmaal in het regenwoud staat onze gids Matt ons al op te wachten.  Hij is bioloog en geboren en getogen Alaskaans.  Hij vertelt, dat hij honderd mijl van Ketchikan in een dorpje met twintig mensen is opgegroeid.  Er was geen electriciteit en pas op zijn elfde dronk hij zijn eerste gewone melk, daarvoor altijd poedermelk.  Niet voor te stellen voor ons, die van alle gemakken voorzien zijn thuis.



We krijgen poncho’s voor de regen, waar ik dankbaar gebruik van maak, want zo kan ik mijn fototoestel ook een beetje droog houden.  We krijgen allerlei instructies over hoe we moeten reageren, als we beren zien en moeten de flits van onze fototoestellen afzetten.  Dat felle licht schrikt de beren af. 



Aan het begin van de wandeling praat Matt veel en laat ons berenpaden en sporen zien.  Dan horen we de beek stromen en moeten we een stuk stiller zijn.  Zodra we op de hangbrug staan, zien we in de beek een moederbeer met twee jongen zalm vissen!  Dat we er zo dichtbij zouden komen had ik niet verwacht.



Het is een schitterend gezicht en we blijven een tijd kijken en fotograferen.  Alleen is er weinig licht en zonder flits heel moeilijk scherpe foto’s te maken.  Ik hoop maar, dat er een paar gelukt zijn.  De beren weten duidelijk, dat wij er zijn, maar trekken zich niets van ons aan.  Pas als iemand in de groep na ons flitst, schrikt de moederbeer zichtbaar.  Matt radioot meteen naar de andere gids om die flits uit te doen zetten.



Wij lopen verder en zien even later nog een beer.  Deze is teveel in de schaduw om te fotograferen.  Aan de mond van de beek zien we veel zalmen proberen de beek in te komen.  Aan de overkant zit een mannetjesbeer dat gade te slaan.  Hij staat even later op en komt op ons aflopen. 



Matt had al uitgelegd, dat we als groep bij elkaar moesten blijven, want een beer doet niets tegen twaalf mensen, maar als je alleen bent kunnen ze agressief worden.  Een man van onze groep wil een goede foto nemen en loopt een stukje van de groep weg.  Meteen gaat Matt er achteraan en beveelt hem terug te komen.  We staan achter een houten railing, die een vals gevoel van veiligheid geeft.  Die beer springt daar zo overheen, aldus Matt.



Niet veel later zien we nog een jong beertje aan komen lopen. Matt vertelt, dat dit het derde “kind” van de vissende moederbeer is.  Deze beer heeft zijn poot verwond en kan niet goed meer lopen.  Tot nu toe blijft de moeder hem verzorgen, maar als ze zien, dat zij het beertje niet meer voert, gaan ze aan de Forest Service vragen, of ze hem op mogen vangen.  Bij elkaar hebben we dus zes beren gezien!  Echt enorm bijzonder om ze zo te zien vissen.



Na heel veel foto’s,  waarvan meer dan de helft ongetwijfeld onscherp is, lopen we verder.  De volgende stop is de zalmkwekerij.  Hier in Alaska zijn zalmboerderijen illegaal, dus alle gekweekte zalm wordt op een bepaalde leeftijd in de beken losgelaten.  Hier zien we ook een paar zeehonden, die ook op het zalmfestijn zijn afgekomen.  Die zalmen voeden allerlei dieren van wolven tot meeuwen en zeehonden tot beren.  Gelukkig zijn er meer dan genoeg hier.



Dit bedrijf heeft ook een opvangcentrum voor geredde dieren.  Zo zijn er vier rendieren, die van een boerderij zijn gehaald, waar ze mishandelt werden.  We mogen ze blaadjes sla voeren en een ervan is heel aanhankelijk.  Ik kan nu dus zeggen een rendier geaaid te hebben.  Voorheen heb ik ze alleen in films met Santa Claus gezien.



In een ander gebouw zien we een adelaar en een uil, die niet meer kunnen vliegen.  Interessant vind ik, dat ze dingen proberen te vinden om de dieren bezig te houden, want ze zijn in het wild opgegroeid en nu hierbinnen is het natuurlijk saai.  Zo doen ze bijvoorbeeld zalm in het stroompje, zodat de adelaar kan vissen.



Als laatste deel van de rondleiding zien we hoe een totempaal wordt gemaakt.  De Indiaan, die hem uitsnijdt, is er een van weinigen, die dit werk nog doen.  Daarom worden ze rijkelijk betaald, vertelt Matt later.  Men betaalt per voet en dat kan tussen de $500 en $5000 zijn.  De totempaal, die wij in wording zien, is 17 voet hoog, tel uit je winst!



We kijken nog even wat in het winkeltje rond en kopen een paar blikjes zalm, want ik vind de zalmdip, die we gratis mogen proeven, zo lekker.  Dan staat onze bus terug naar het schip weer klaar.  Eenmaal terug hebben we genoeg van de nattigheid en besluiten aan boord verder te genieten.

Onze favoriete bar hier, de Ocean Bar, heeft van vier tot vijf “happy hour”, de drankjes zijn twee halen een betalen.  De barmannen, Arvin en Carlo, zijn heel praatgraag.  Ik vind het wel interessant om te horen, hoe hun leven hier aan boord, maar ook thuis in de Filippijnen eruit ziet.  We krijgen ook een paar lekkere hapjes erbij en zien uit over het water, waar de watervliegtuigjes af en aan vliegen.



Al de hele week hebben Rick en ik mee willen doen aan de pub trivia in de piano bar.  We vormen met vier anderen een groepje.  Maar zelfs met zijn zessen komen we niet uit de meeste vragen.  De enige, waarvan ik het goede antwoord bijdraag, is de vraag welk gebouw voor de Eiffeltoren het hoogste ter wereld was.  Die is makkelijk: het Washington Monument!



Tijd alweer om ons klaar te maken voor het avondeten.  Dit keer komen we bij geheel nieuwe mensen te zitten.  Ik klets veel met de Canadese naast mij.  Zij wonen in Vancouver, dus zullen overmorgen gewoon thuis zijn.  We varen inmiddels op open zee en dat voelen we meteen.  Het schip deint flink, dus ik neem gauw medicijn in.  Hopelijk werkt dat morgen ook, want in zeeziekte heb ik de laatste vakantiedag geen zin!

vrijdag, september 16, 2011

Foto's

Ik had een heel blog klaar, maar Blogger had andere ideeen met deze langzame internetverbinding en dat was het (ook dom van mij!).   In ieder geval heb ik wat foto's kunnen opladen, zie hier.

donderdag, september 15, 2011

Dag 5: Juneau

Alweer dokken we een vroeger, dan op het schema stond, in Juneau. Een blik naar buiten laat me mist, maar daarboven blauwe lucht zien! We boffen zo met het weer hier (later horen we, dat augustus hun op vier na natste maand was hier), er is maar 20% kans op regen.

Vandaag hebben we geen zin om lang over ons ontbijt te doen, dus we gaan naar het buffet op het Lido dek. Dat is vrij uitgebreid en we vinden er allerlei lekkers. Ik neem een soort eggs benedict, maar dan met artisjok en champignons. De bakkerij aan boord is werkelijk super en ik kan het niet laten een kaneelbroodje te nemen.

Na het ontbijt gaat Rick even werken op de kamer en ik naar de sportzaal. Daar tref ik de Californische van de eerste ochtend weer en in plaats van lezen kletsen we het halve uur voorbij. Intussen zien we ook allerlei watervliegtuigjes landen, iets wat je in ons gebied zeker nooit ziet. Het halve uur vliegt voorbij zonder, dat ik een letter lees. Ik dacht deze reis allerlei boeken te lezen, maar tot nu toe heb ik niets van de schoonheid buiten willen missen!

Na Rick op de kamer te hebben opgehaald, gaan we naar de 9e verdieping om foto's van Juneau vanaf het schip te nemen. Daarna gaan we van boord en lopen door het gezellige oude gedeelte van het stadje naar het capitool. Dit is de hoofdstad van Alaska en iedere hoofdstad heeft een capitool.

Dit is voor mij na die van Virginia, Maryland, North Carolina, Massachusetts, Texas, Kentucky, Minnesota en Colorado mijn negende (op Facebook schreef ik achtste, maar ik was Colorado vergeten) staatscapitool. Het gebouw hier vinden wij lang niet zo mooi als de andere capitolen, die we hebben gezien.  Alleen de ingang is mooi, voor de rest lijkt het een gewoon kantoorgebouw.

We hebben gezien, dat er dichtbij de cruiseschepen een gondel de berg opgaat.  Van daaruit zouden we prachtig uitzicht over Juneau hebben, zeker op een mooie dag als vandaag.  We gaan informeren hoe lang het duurt om boven te komen.  Dat is maar vijf minuten en de trams gaan iedere tien minuten.  Daar hebben we dus ruimschoots de tijd voor en kopen kaartjes.

Daar krijgen we geen spijt van.  Het uitzicht boven is inderdaad schitterend!  We bezoeken ook de adelaar Lady Baltimore en maken foto’s van het majestueuze dier.  Haar vleugel was zodanig gewond, dat ze nooit meer zal kunnen vliegen.  Deze vogels zijn zo mooi en al ben ik blij, dat ze nu goed verzorgd wordt, ik vind het heel zielig, dat haar de kracht om boven de aarde te zweven is ontnomen.

We lopen nog even door het bos, waar het enige wild, dat we zien, een eekhoorn is.  Dat geeft niet, want het is hier prachtig!  Van de bomen hangt een soort mos, dat erg op het Spaanse mos in het zuiden van de VS lijkt.  Volgens de gids in de tram zijn de twee soorten ook aan elkaar verwant.

Eenmaal weer beneden gaan we lunchen.  Eerder is ons al Tracy’s King Crab Shack opgevallen.  Dat is een houten keet, waar ze allerlei lekkernijen met Alaskan king crab op het menu hebben staan.  Rick en ik kunnen niet kiezen tussen de crab cake of de verse crab sandwich.  De kok heeft een goed idee: hij maakt er van ieder een en zal die dan door midden snijden, zodat we ze allebei te proeven krijgen.

Terwijl we aan een van de tafeltjes onder een luifel wachten op ons eten, koop ik een sweatshirt met hun grappige logo erop.  Dat vind ik een leuker souvenir, dan gewoon een “Juneau Alaska” trui.  We smullen werkelijk van de lekkernijen, die veel te gauw op zijn. 

Intussen heb ik helaas een enorme hoofdpijn ontwikkeld.  Gelukkig zijn we vlakbij het schip, dus gaan even aan boord om medicijn te nemen.  Dit geeft Rick gelegenheid een paar emails te sturen en ik laat het sweatshirt en nu het toch niet regent ook mijn zware cameratas in de kamer.

Voor vanmiddag hebben we ons opgegeven voor de excursie naar een mushers camp.  Mushers zijn de mannen en vrouwen, die sledehonden trainen en meedoen aan races, zoals de beroemde Iditarod.  Met een bus worden we de wildernis in gebracht.  We zijn maar met zijn negenen en gewoonlijk zijn er meer dan dertig mensen, dus wel zo leuk, zo’n kleine groep.

Als we aankomen zien we de honden al klaar staan.  Het is een geblaf van jewelste en ze willen duidelijk rennen.  We nemen plaats in een karretje en “onze” musher Caleb stelt zijn team honden aan ons voor.  Het zijn allemaal Alaskan huskies, geen officieel ras, maar allemaal verschillende rassen door elkaar met vrijwel allemaal wat Siberische husky of Alaskan malamute in zich.  De honden zijn veel kleiner en dunner, dan ik had verwacht.

Het team van zestien honden trekt ons met groot enthousiasme een rondje door het bos.  Dit is voor hen ook goede training, vertelt Caleb.  In de winter moeten ze zo een paar honderd mijl lopen!  Ht is wel een apart iets, die mushers en hun honden.  Tijdens zo’n race zijn ze dagenlang alleen met elkaar in de ijzige wildernis.  Niets voor mij, dat is zeker!

Na het ritje neemt Mike het gidsen over.  Hij laat de materialen, die de mushers gebruiken zien en daarna mogen we de puppies knuffelen.  Het hoogtepunt van deze excursie voor mij!  Er is een nestje met vier weken oude pups en eentje met twee weken oude.  Het is heel belangrijk voor het socialiseren van de honden, dat de puppies veel aandacht krijgen.

Mijn zwart-witte reutje is werkelijk schattig!  Ik zou hem zo mee naar huis nemen en opeens mis ik Cosmo enorm.  Omdat we met zo’n kleine groep zijn heeft iedereen een puppy vast en kunnen we er lekker lang mee knuffelen. 

Caleb haalt een van de twee weken oude puppies bij de heel beschermende moeder weg en ook die is schattig, natuurlijk.  Maar na een paar foto’s geef ik hem weer terug, want ik vind het zielig voor Mumble, de moederhond, die het duidelijk niets vindt, dat haar kroost niet veilig bij haar is.

Veel te snel is het weer tijd om terug naar Juneau te gaan.  Daar gaan we eerst bij de Red Dog Saloon wat drinken.  Er zit een zanger, die zeer grappig is en liedjes zingt, waar iedereen bij meezingt.  Er hangt een heel gezellige sfeer.

Rick en ik willen al de hele reis rendierworst eten en zien, dat het hier op het menu staat.  We bestellen het en delen de worst als snack.  Erg lekker, moet ik zeggen!  We maken even een praatje met de mensen naast ons, die van een van de twee andere cruiseschepen komen.  Hij is Egyptisch en zij Brits. 

We hebben nog een uurtje voor we weer aan boord moeten, dus gaan nog even shoppen.  Ik heb gezien, dat een van de juwelieren Pandora bedels verkoopt en wil graag een souvenirbedel voor Alaska.  Ze blijken er een te hebben met een vergeet-me-nietje erop.  Dat is de staatsbloem van Alaska, dus perfect. 

Even verderop is een winkel met enkel Russische produkten.  Rick heeft daar vroeger gewoond en wordt helemaal nostalgisch bij het zien van de bekende spullen.  Hij kiest een mooie baboeshka uit voor zijn kantoor.  Ik zie, dat ze ook sneeuwmannen hebben, die van groot naar heel klein gaan.  Leuk voor ons winterdecor thuis vind ik dat, dus kies een leuke uit.

In een winkel met allerlei dingen van jade gemaakt vinden we leuke oorbellen voor de meisjes.  Nu begint de tijd wel te dringen, maar Rick wil nog een t-shirt van de Red Dog Saloon.  Tien minuten voor de plank op wordt getrokken zijn we binnen! 

We hebben echt van Juneau genoten.  Hier had ik wel langer willen blijven en de Mendenhall gletscher bezocht bijvoorbeeld.  Het was wel een bewuste keuze de honden te doen, want we hebben eergisteren ook al veel gletschers gezien en in Europa zijn we er ook beiden weleens op geweest.  Zo’n sledehondenkamp is typisch iets van Alaska. 

Nog geen kwartier nadat iedereen aan boord moest zijn, zien we het schip al bewegen.  Gauw rennen we naar het sportdek om foto’s te nemen van het vertrek.  We zijn het eerste schip, dat weggaat, Celebrity en Carnival liggen er nog.  Beide schepen zijn een stuk groter, dan het onze.

Vanavond is de tweede “formal night”, dus kleden we ons weer keurig aan.  Dit keer doe ik mijn groene satijnen jurk aan en Rick zijn lichtbruine pak.  Boven staan de fotografen weer klaar en we laten een serie maken.  Ik ben benieuwd of het wat wordt.  De fotografen lijken wel echt te weten, wat ze doen met poses e.d.

Voor de verandering krijgen we een tafel aan de andere kant van de eetzaal.  Toevallig krijgen we Mike en Lynn uit Vancouver weer naast ons.  Er is ook een Indiaas stel uit Long Island, New York en een Kroatisch stel, dat in Dallas woont.  Die laatsten zijn de eerste tafelgenoten deze week, die jonger zijn, dan wij!

Het wordt weer een heel gezellige maaltijd.  Het menu is ook heerlijk.  Ik heb een voorafje van pate en gerookte zalm, daarna minestrone soep en als hoofdgerecht neemt vrijwel iedereen de surf and turf.  Een kreeftestaart en een ontzettend mals stukje filet mignon liggen naast elkaar op het bord.  Als dessert kies ik een soort bonbon, een chef’s hoed van witte chocolade gevuld met chocolade mousse. 

Het is zo gezellig, dat we nog lang blijven nakletsen en het is al na tienen, als we afscheid nemen.  Zo eindigt weer een heerlijke dag in Alaska, de week gaat veel te snel voorbij!