Dag 1: Naar het cruiseschip, MS Zaandam

Al voor zonsopgang ben ik klaarwakker.  Ik blijf toch nog wat doezelen, maar als ik Rick om half zeven ook hoor woelen, sta ik op.  Hij blijkt ook al een tijdje wakker te zijn.  Langzaam komt de zon op, het belooft een mooie dag te worden.

Onze eerste gedachtes gaan naar de tienjarige herdenking van 9/11.  We lopen vier uur achter op de oostkust, dus de herdenkingen in New York en Washington hebben al plaatsgevonden.  We denken terug aan die nare dag en hoe die voor altijd in ons geheugen geprint zal staan.  Ook de weken daarna zullen me altijd bijstaan.

Een herinnering is mijn veertigste verjaarsfeest, dat we het weekend na 9/11 zouden houden .  We waren er niet zeker van of het wel gepast was dat nog te vieren.  Uiteindelijk besloten we het toch te doen en iedereen was erg blij om iets vrolijks te hebben.  Schrijnend was wel, dat Rick het een New York thema had gegeven en de cake, die al ver voor 9/11 was besteld, de skyline van New York nog met de Twin Towers als afbeelding had.

Onze levens zijn sindsdien zeker veranderd.  Dat hebben we onder anderen gisteren op de vliegvelden weer ondervonden.  Vroeger kon je  voor binnenlandse vluchten als niet-passagier zonder veiligheidscontrole meelopen naar de gate.  Onvoorstelbaar, eigenlijk.

Nog meer beseffend, dat het zomaar opeens voorbij kan zijn, ben ik na 9/11 veel bewuster gaan leven. Na een uurtje zetten we de televisie uit.  We herdenken vandaag toch wel, zonder alle emoties van andere mensen erbij. 

In het restaurant van het hotel bestellen we ontbijt.  Voor mij een omelet met allerlei groentes, erg lekker.  Rick neemt de corned beef met eieren, waar ik ook gek op ben, maar het hele bord is me teveel.  Gelukkig is hij zo lief me een paar hapjes te geven.

Omdat we met de eerste bus meewillen naar het cruiseschip willen we ruim op tijd op het vliegveld zijn.  Na beiden een Max Capacity routine te hebben gedaan, maken we ons klaar en checken uit.  Onze taxichauffeur is een geboren en getogen Alaskan, die in 2007 mee heeft gedaan aan de Iditarod race.  Hij vertelt ook interessant over de beren, die in Anchorage leven en wat er gebeurt, als een van hen de buurten binnengaat.  Dat is nog eens iets anders, dan een vos of een hert!

We kunnen meteen onze bagage afgeven en moeten dan iets meer dan een uur wachten op de bus.  We kopen ook gelijk maar lunch, want daar zullen we onderweg geen kans toe krijgen volgens de Holland Amerika medewerkster.  Precies op tijd om twaalf uur gaan we de bus in. 

Rick en ik stappen als tweede in, maar om de een of andere reden willen de eerste mensen niet voorin zitten.  Nou, wij wel!  Zo hebben we onbelemmerd zicht uit de voorruiten van de bus.  De chauffeur/gids Steve vertelt interessant en het wordt een schitterende rit. 

Eerst rijden we langs de Turnagain Arm, een unieke waterweg, die de derde grootste eb en vloed verschillen ter wereld heeft.  We stoppen een half uur bij Portage Lake, waar we wel lunch hadden kunnen kopen, blijkt.  Rick en ik maken van de tijd gebruik om foto’s van de gletschers en de kleine ijsbergjes in het meer te nemen.

De rest van de rit is over het Kenai schiereiland.  Schitterende natuur begroet ons na iedere bocht.  Helaas zien we geen wild, maar dat mag de pret niet drukken, want het landschap is zonder ook adembenemend.  We hebben enorm geluk, want alle pieken zijn uit de wolken en de zon schijnt.

Na zo’n drie uur rijden we Seward binnen.  Daar zien we de Zaandam al liggen.  We moesten op het vliegveld een gezondheidsverklaring invullen, die we als eerste moeten inleveren.  Ze blijken doodsbang voor buikgriep te zijn.  Overal staan handreinigers.  Al heel gauw zijn we aan de beurt om in te checken.  We krijgen onze kamersleutels, die ook meteen als credit card aan boort dienen. 

Nog even door de veiligheidscontrole en dan mogen we het schip in.  Daar worden we alweer met een fles handreiniger begroet.  Onze kamer is op een dek onder het lage promenade dek.   Het is een grote kamer met veel bergruimte en een groot raam.  Ook op tv staat een programma met allerlei informatie over hygiene aan.  Ik vind het wel goed, want er zijn een aantal cruises geweest, waar honderden passagiers ziek werden.

We leggen onze spullen neer en gaan dan het schip verkennen.  In de Ocean Bar kopen we onze kaarten voor drankjes en het blijkt ook happy hour te zijn.  We bestellen een drankje en kletsen gezellig met Arvin.  Hij vertelt ons van alles over het leven op het schip.  Hij werkt 11 uur per dag iedere dag en twaalf maanden achter elkaar.  Maar dit is voorlopig zijn laatste cruise.

De tijd gaat snel en opeens is het kwart voor zes.  Helaas hebben we de vroege zitting gekregen en die is om kwart voor zes.  Bij de receptie hebben we gevraagd of dat naar de late veranderd kan worden.  Voor vanavond hadden we al half besloten om van het buffet te gaan eten, maar als we langs de eetzaal lopen vinden we dat menu er toch zo lekker uitzien, dat we toch maar onze tafel opzoeken.

De serveerders in de eetzaal zijn allemaal Indonesisch.  Deddy heet de onze.  We krijgen een tafel van zes en onze tafelgenoten zijn twee bevriende stellen, die uit Michigan komen.  Dat schept natuurlijk meteen een band met Rick.  Het gesprek is meteen geanimeerd en er wordt veel gelachen.

Het eten is ook erg lekker.  De porties zijn klein, dus vier gangen zijn niet teveel.  Ik begin met een voorafje van verschillende gerookte vis uit Alaska.  Dan een bouillon met groente, erg lekker en licht!  De crabpoten zijn lekker, maar Ricks zalm ziet er helemaal heerlijk uit.  Als dessert neem ik de kaasschotel, waar een heerlijk stukje jonge Goudse op ligt.  We hebben geen spijt, dat we toch in de eetzaal zijn gaan eten (voortaan hebben we inderdaad de latere zitting).

Precies op tijd voor de verplichte veiligheidsdemonstratie zijn we klaar.  Wij moeten bij reddingsboot 6 zijn.  Gelukkig hoeven we geen zwemvesten meer aan.  De kapitein, die overduidelijk Nederlands is, vertelt hoe het zou vergaan in geval van nood.  Het geheel duurt maar een minuut of tien.

Daarna roept de kapitein om, dat hij helaas het programma heeft moeten veranderen.  Er komt zware storm en die wil hij voorblijven.  Vandaar, dat we het bezoek aan de fjord, die morgen op het programma stond, overslaan.  In plaats daarvan varen we direct door naar Glacier Bay.  Van mij geen klachten, want ik word gauw zeeziek en met golven van 7 meter helpen geen stabilisatoren!

De bagage is inmiddels bezorgd en Rick en ik pakken uit.  Ik ben moe, dus ga tv kijken, blog schrijven en naar buiten kijken.  Rick gaat nog even naar een likeurproefsessie.   Het schip is erg mooi.  Het heeft een muziekthema, dus muziekinstrumenten overal en in het midden een enorm orgel, dat meerdere verdiepingen groot is.

We relaxen vanavond op de kamer.  We zitten dicht genoeg bij het internetcafe om een aansluiting in de kamer te krijgen.  We kopen een van de plannen, maar het zijn beperkte minuten, dus behalve blog schrijven en hopelijk wat foto's opladen zal ik heel weinig online zijn. 

Foto's van vandaag staat hier.