Dag 2: Een dag op zee

Middenin  de nacht word ik wakker van een vreemd hoog geluid.  Ik heb van alles gedroomd over cruisen en kan het niet thuisbrengen.  Wat het nu precies was, weet ik nog niet, maar ik ben weer in slaap gevallen.  Om een uur of vijf word ik weer wakker en voel het schip toch flink deinen.  Wetend, dat ik zeeziek word, neem ik toch maar gauw medicijn in, want dat werkt alleen ter voorkoming.

Ondanks het geregeld wakker worden heb ik toch lekker geslapen.  Om acht uur ben ik dan ook klaar om op te staan.  We hebben schitterend uitzicht op de kust van Alaska met zijn witbesneeuwde bergen.  Rick is ook wakker en we maken ons klaar voor het ontbijt.

We besluiten dat in de eetzaal te gaan eten, want we willen vragen of we voor ‘s avonds “open seating” mogen hebben.  Dan mogen we vanaf 17:15 zelf beslissen, wanneer we gaan dineren, wel zo fijn.  Gelukkig is dat helemaal geen probleem en gaat het vanavond, de eerste galaavond, al in.

Onze tafel staat aan het raam en kijkt uit op de achterkant van het schip.  Onze tafelgenoten zijn van de oudere garde (het gros van de passagiers is dat, wij voelen ons als vijftigers jong).  Een stel uit Texas en een moeder en dochter uit New Jersey.  We praten wat over koetjes en kalfjes, maar zo geanimeerd als gisteravond is het niet.  Ach, het is ook nog vroeg.

Het menu is werkelijk fantastisch!  Allerlei internationale keuzes, waaronder een uitsmijter met ham, kaas en spiegeleieren, die ik prompt bestel met wat vers fruit.  Het smaakt allemaal prima en ik weet nog een paar gerechten, die ik later in de week ga proberen.

Na het eten gaan we even terug naar de kamer om fototoestellen te halen.  Mount St. Elias is namelijk vrijwel geheel zichtbaar en dat is de op een na hoogste berg van de VS met ruim 5000 meter.  Het is werkelijk een schitterend uitzicht!  We gaan het buitendek op voor de foto’s, maar ik heb mijn korte broek aan, omdat ik wil gaan sporten.  Kkkkoud!!! 

Gauw, gauw schieten we wat plaatjes en dan snel weer naar binnen.  Rick gaat naar de bibliotheek om een internet connectie te krijgen, want hij moet nog wat werk naar zijn baas sturen.  Ik loop naar het achtste dek, waar de sportschool zich bevindt.  Ik kies een crosstrainer met perfect uitzicht op Mt. St. Elias.  Ik heb mijn Kindle mee, maar doe die niet eens open, wie wil er met zulk uitzicht nu lezen?

Naast mij komt Eve uit Californie op de crosstrainer lopen.  Zij begint een conversatie en dat maakt het halve uur nog sneller voorbij gaan.   Behalve het sporten lopen Rick en ik ook de trappen tussen de verdiepingen, in plaats van de lift te nemen.  Ongemerkt krijg je dan nog flink wat beweging, vooral als je, zoals ik, constant verdwaalt.

Rick is nog aan het werk, want hij krijgt het internet niet aan de praat.  Ik ga gauw terug naar de kamer en na een snelle douche naar het klerenwinkeltje boven.  Ik heb van alles mee, maar geen warm jasje, dat ik ook binnen even snel aan kan trekken.  Op sommige plekken, vooral in de eetzaal, is het niet bepaald warm binnen.  Gelukkig hebben ze een leuk zwart jasje, dat er zelfs nog wel vlot uitziet.

Rick wil graag met de internet manager overleggen, waarom hij geen internet (meer, want het werkte om te beginnen wel) heeft en ik wel.  Gelukkig is die te vinden bij het Explorations Café.  Alleen komen ze er ook samen niet bepaald uit.

Het wachten verveelt mij, dus ik ga de rest van het schip, dat ik gisteren gemist heb, verkennen.  Het valt me op, dat er op iedere verdieping van de trappengang een kunstwerk van Escher hangt.  Ook andere Nederlandse werken zijn vertegenwoordigd.  Op het Lido dek verlekker ik me aan het buffet, waar zelfs sushi wordt geserveerd!

Om de een of andere reden is het binnenzwembad leeg, terwijl het buitenzwembad water heeft.  Niet, dat ik plannen heb om te gaan zwemmen, want zelfs in de ruimte van het binnenbad is het flink koel.  Misschien, dat we de hot tubs later deze reis zullen bezoeken. 

Het is nog steeds mooi weer, dus we blijven de storm vooruit gelukkig.  Ondanks de kalme zee voel ik dit schip meer deinen, dan het Carnival schip, waarmee we 12 jaar geleden in het Caribisch gebied cruisten.  Wellicht, omdat het kleiner is?  Ik ga op het Lido dek naar buiten en geniet van het uitzicht.  Alleen de walvissen, die mijn sportgenote Eve vanochtend wel zag, ontbreken nog.

Op de terugweg kijk ik naar het lunchmenu van de eetzaal.  Dat is lekker, maar we besluiten toch naar het Lido restaurant te gaan.  Daar is meer varieteit.  De eerste twee dagen wordt hier het buffet geserveerd door de bediening om het verspreiden van virussen tegen te gaan.  Er wordt duidelijk alles aan gedaan om iedereen gezond te houden!

Het is lekker eten en we zitten naast het raam, dus hebben mooi uitzicht.  Als we klaar zijn gaan we even terug naar de kamer.  Ik ben toch wel moe en wil vanavond wat later door, dus doe mijn ogen even dicht.  Rick worstelt nog steeds met zijn internet.   Na een half uurtje ben ik weer wat uitgerust.

We gaan naar de grote eetzaal om een wijnproeverij te doen.  We krijgen twee witte en drie rode wijnen en leren eerst, hoe je hoort te proeven.  Dan mogen we daadwerkelijk proeven en proberen met stukjes kaas en aardbeien.  Wij zitten naast een Brit, die nu al jaren in Australie woont.  Het is interessant hem over het leven “down under” te horen.

Na de proeverij zien we boven in het restaurant een heerlijk buffetje met kleine vingersandwiches en ander lekkers (waaronder mini-saucijzebroodjes, leuk aan deze cruise is, dat er af en toe echt Nederlands eten is).  Het blijkt de Royal Dutch Tea te zijn, die net begint.  Wij krijgen meteen stoelen, terwijl we later zien, dat er in de gang een enorme rij staat.  Oeps, maar wel een geluk. 

Veel trek heb ik niet, maar die mini-saucijzebroodjes moet ik proberen.  Ik kan me wel helemaal voorstellen, hoe het zo makkelijk is om aan te komen op zo’n cruise met al dat eten, dat wordt aangeboden.  Ik hoop maar, dat netjes sporten het een beetje beperkt voor mij.

Intussen begint de La Pereuse gletscher, waar de kapitein ons een paar uur eerder alvast op wees, in beeld te komen.  We gaan terug naar de kajuit (is eigenlijk het goede woord, ik weet niet meer, wie het in het commentaar schreef, maar bedankt daarvoor) en kleden ons warmer aan, want het is maar tien graden en er staat een flinke wind.

Op het promenade dek gaan we naar buiten en blijven een paar uur naar het natuurschoon kijken.  Wat een prachtige bergen!  Ook zien we een paar scholen dolfijnen voorbij zwemmen.  Opeens bedenkt Rick zich, dat hij zijn stropdassen is vergeten en het is vanavond formal night.  Gelukkig hebben ze er bij de Duty Free winkel een, die wel met zijn beide pakken gaat.

We maken ons klaar voor het avondeten.  Ik draag mijn paarse lange jurk en Rick zijn zwarte pak.  Rick was nog bang, dat we zo ongeveer de enige opgedoftenn zouden zijn, maar dit is een “volwassen” cruise en het gros van de mensen is in galakleding.

Eigenlijk hebben we te weinig tijd ingelast voor het diner, vooral als de service vanavond wel heel langzaam blijkt te zijn.  We willen namelijk naar de champagne toast met de kapitein.  Niet zozeer om de gratis champagne, maar omdat we allebei heel nieuwsgierig zijn hoe die beste man eruitziet.  Hij klinkt zo enorm Nederlands  en zo ziet hij er ook uit, een lange blonde man.  Hij ziet er ook een stuk jonger uit, dan je van een kapitein zou verwachten, maar ik heb altijd een soort Captain Stubing van de Love Boat voor ogen.  

In ieder geval vertelt de kapitein, dat we de storm hebben kunnen ontlopen en dat hij medelijden met het Princess schip achter ons heeft, dat er middenin zal zitten.  Ik ben er blij om, want ik voelde me bij het beetje deinen van vandaag al niet super.

Ook alle andere hoofdofficieren zijn Nederlands en worden voorgesteld.   Na de toast vertrekt de bemanning weer gauw.  Wel leuk om nu een gezicht bij de omroepen te kunnen plaatsen.  De cruise director, die Brits is, babbelt nog wat over morgen en dan begint de Love Broadway show.  Die leek ons wel leuk, dus we blijven even.  Echter zijn het allemaal onbekende liedjes, dus we laten het al gauw afweten.

Omdat we alleen tijd hadden voor de garnalencocktail voor de toast gaan we terug naar de eetzaal om onze maaltijd af te maken.  Dit keer krijgen we een tafeltje met zijn tweeen, wel zo romantisch.  We nemen allebei de beef Wellington en Rick vertelt de serveerder, dan we mijn vijftigste verjaardag vieren met deze cruise.  Met het dessert krijg ik prompt een kaarsje en voor ik het weet zingen alle Indonesische serveerders “Lang zal je leven” in het Indonesisch!  Zou dat deuntje nog overgenomen zijn van de Nederlanders?

Terug op de kamer gaan de mooie kleren gauw uit en gaan we lekker relaxen.  We willen morgen op tijd op om niets van het moois te missen!  Het internet is hier tergend langzaam en ik heb maar een beperkt aantal minuten, dus foto’s opladen lukt me helaas niet.