Dag 7 en 8: De Inside Passage en terugreis

Zaterdag  

We worden gewekt door een klop op de deur van de steward, die onze koffie en thee komt brengen.  Rick zegt verontwaardigd, dat hij een uur te vroeg is, want hij had tussen acht en half negen ingevuld en het is pas bijna half acht op onze horloge.  Beleefd antwoordt de steward, dat we vannacht een uur vooruit zijn gegaan naar Pacific time.  Oeps, onze fout, we waren dat straal vergeten! 

In ieder geval zijn we nu wel lekker vroeg op op deze laatste cruisedag.  We drinken op ons gemak de warme drankjes en gaan dan naar het Lido dek om te ontbijten.  Ik ga de gepocheerde eieren met verschillende lekkernijen eronder op een English muffin echt missen.  Wij vonden het eten aan boord heel erg goed.  Ik heb alleen Carnival twaalf jaar geleden om mee te vergelijken, maar ik herinner me, dat we toen het eten maar matig vonden. 

Het schip rolt van de ene naar de andere kant en ik ben blij, dat ik medicijn heb ingenomen.  Het lijkt wel of we dronken zijn, zo lopen we te zwalken!  Na het ontbijt lopen we naar het theater, waar de cruise director ons gaat vertellen, hoe het van boord gaan morgen gaat verlopen.  Die zaal zit flink vol, dan realiseer je je opeens hoeveel mensen 1400 gasten zijn! 

Echt iets nieuws leren we niet, maar we zijn wel blij, dat we zijn gegaan, want een heel groot deel van de bemanning komt op het podium, inclusief de kapitein.  Die hele groep zingt een lied over liefde.  Het is wel bijzonder hier, dat de officieren voornamelijk Nederlands zijn, de serveerders en huishoudelijke hulp Indonesisch en iedereen in de bars Filippijns.  

Na de presentatie gaan we aan onze beweging doen.  Met dit  gedeins durf ik niet ook nog op een apparaat in de sportzaal te gaan staan.  We besluiten dus een aantal rondjes om het promenade dek te lopen.  Zodra ik buiten ben voel ik me ook een stuk beter.  We raken halverwege de tijd kwijt, maar lopen meer dan een half uur, dus zeker een paar kilometer. 

We zijn nog steeds op open zee, dus zoeken het internet café op.  We hebben beiden internet gekocht, maar enorme problemen met inloggen.  Echt slecht vind ik dat, want nu ga ik waarschijnlijk heel wat minuten over hebben, zonde van het geld!   Dat het internet langzaam is, allah, maar je moet toch tenminste kunnen inloggen!

Met zicht op het water schrijf ik mijn blog van gisteren.  Na enen komen we eindelijk in kalmer water terecht, in de Inside Passage.  Het uitzicht wordt meteen prachtig. We gaan gauw lunchen en krijgen een tafeltje aan het raam.  Meteen zie ik een hele groep dolfijnen langs het schip zwemmen.  Ze springen telkens uit het water en daar moet ik natuurlijk een foto van maken.   

De lunch is weer erg lekker.  Ik doe me tegoed aan sushi en de diverse salades, terwijl Rick van het Indiase buffet eet.  Na het eten wil Rick graag naar een Microsoft workshop, vooral om met degene, die die onderwijst, te praten.  Ik zie een uur in een ongemakkelijke stoel niet zitten, want ik heb vandaag nogal wat pijn. 

In plaats daarvan ga ik buiten op het promenadedek lopen.  Intussen tuur ik het water af naar eventuele dieren.  We hebben deze vakantie nog geen walvissen gezien en ik hoop op orca’s.  Ik zie echter niets, behalve de mooie met dennebomen begroeide eilanden, waar we langs varen.  Als ik de besneeuwde bergen wegdenk doet het me hier aan de Thousand Islands in oost Canada denken. 

Als Rick klaar is, gaan we naar de boeg van het schip, waar we beter uitzicht hebben.  Vrijwel meteen worden we beloond met de eerste orca.  Deze is vrij ver weg, dus een foto maken lukt niet, maar we zien zijn rugfin de hele tijd naar boven komen.  Niet veel later zie ik een orca vlak naast de boot naar boven komen.  Gauw maken we de fototoestellen klaar en schieten een paar plaatjes.  Het schip gaat zo snel, dat de orcafin al gauw maar een klein zwart puntje wordt. 

Rick loopt nog in zijn korte broek, dus gaat zich warmer aankleden.  Ik blijf nog van het uitzicht genieten en hoop meer dieren te zien.  Het schip is echter gedraaid en nu varen we recht tegen de wind in.  Niet alleen is dat heel koud, maar ik heb ook letterlijk het gevoel weggeblazen te worden, zo moet ik me schrap zetten!  Ik besluit toch maar naar binnen te gaan, blij, dat we tenminste een paar orca’s hebben gezien.  Met de koppen op de golven is het sowieso moeilijk om eventuele dieren te zien. 

Voor het laatst gaan we een happy hour drankje drinken in de Ocean Bar.  We zitten naast een stel uit Kansas en praten over het weer, dat de afgelopen maanden extreem is geweest in grote delen van de VS.  Zij hebben meer dan een maand achter elkaar temperaturen van boven de 100 graden Fahrenheit gehad (104 is 40 graden C.). 

Op de valreep besluiten Rick en ik het casino ook even uit te testen.  We spelen een half uurtje blackjack en vertrekken dan met wat winst, altijd leuk  Voor het avondeten pakken we alvast in en gaan dan naar het speciale laatste avond diner.

De serveerders zijn in costuum en er worden telkens dansjes uitgevoerd.  De eerste is de servettendans, waarbij onze servetten zwierig op onze schoot worden gelegd.  Dan volgt een amuse bouche, een mini pasteitje met leverpate erin en een groene salade voor iedereen. 

Voor het voorgerecht is er weer een dansje en dan krijgen we wat gerookte zalm en Rick en ik hebben beiden de ossestaartsoep, die licht en lekker is.  De serveerder raadde de filet mignon aan als hoofdgerecht en beloofde, dat die “rare” bezorgd kon worden.  Dat gebeurt inderdaad, onvoorstelbaar met zoveel maaltijden in een keer!  De biefstuk is zo mals, dat ik hem met een vork kan snijden 

Het laatste dansje van de avond introduceert het dessert: baked Alaska.  Dat is meringue met cake en ijs en er is een geflambeerde kersensaus bij.  Dit is niet mijn favoriet, maar duidelijk van veel anderen wel.  Meer dan voldaan nemen we afscheid van iedereen. 

Op de kamer pakken we onze nette kleding in en zetten drie van onze vier koffers op de gang.  Die zullen we morgen op het vliegveld weer zien.  Een van mijn koffers houden we voor mijn kussen en toiletspullen.  We gaan vroeg slapen, want we moeten morgen met de eerste groep van boord.

Zondag 

Om tien voor half zeven al gaat Ricks wekker.  Oei, dat is vroeg!  Terwijl hij zich klaarmaakt steel ik nog een paar minuten slaap, maar al gauw moet ik er ook aan geloven.  

We hebben gisteren overlegd, waar we willen ontbijten.  Veel mensen lieten hun ontbijt op de kamer bezorgen, maar wij willen nog een laatste keer naar het Lido restaurant.  Een laatste “eggs St. George” (gepocheerde eieren met gerookte zalm op English muffin) en de voortreffelijke kaneelbroodjes.  We laten het ons goed smaken! 

Intussen wordt er omgeroepen, dat de allereerste groep van boord kan.  Onze tijd om te vertrekken is tussen kwart voor acht en acht uur en keurig op tijd zijn we present.  Alleen kan ik opeens mijn kamersleutel nergens vinden en die hebben we nodig om te laten scannen.  Paniek!  Gelukkig laat de vriendelijke Holland America medewerkster voor deze ene keer toe, dat mijn naam in hun computer wordt getypt.

Dan staan we al buiten en worden naar onze bus naar het vliegveld geloodst.  We krijgen onderweg een hele rondleiding door Vancouver, erg interessant.  Het zorgt ervoor, dat de drie kwartier zo voorbij zijn.  Bij het vliegveld komen de Holland America mensen vertellen, waar we onze bagage kunnen ophalen. 

Daarop moeten we een kwartiertje wachten, maar dat geeft niet, want wij zijn nog te vroeg om in te checken.  Ook het ophalen van onze bagage gaat weer heel geordend.  Ik ben echt onder de indruk van de efficientie van het uitchecken, want ik herinner me 12 jaar geleden met Carnival grote chaos.  Wellicht is dat inmiddels ook een stuk beter geworden. 

Met onze tassen gaan we inchecken en daarna moeten we ze op een lopende band leggen.  We gaan hier in Vancouver door de Amerikaanse douane, dus verwachten, net als in de VS, de koffers weer op te moeten halen om door de douane te gaan.   

Eerst is daar de paspoortcontrole, waar, in tegenstelling tot in Aruba vorige maand, alle hokjes gevuld zijn met beambtes.  Het gaat dan ook heel vlot en voor we het weten kunnen we ons blauwe formulier aan de douanebeambte afgeven.  Die zwaait ons door en dan staan we bij de gates.  Onze koffers zien we niet meer.  Deze immigratie en douane waren wel een heel stuk makkelijker, dan in Aruba!

Bij de gate vinden we stopcontacten, waar we prompt al onze electronica mee opladen.  YVR, zoals het vliegveld zich hier noemt naar zijn vliegcode, heeft gratis internet.  We hebben bijna drie uur wachttijd hier, dus dat is wel heel fijn.  Net voor het boarden kopen we ook lunch, voor mij lekkere sushi met crab en avocado.  Voor onderweg koopt Rick nog een zak met “dill pickle” chips, die we in de VS niet kunnen krijgen, en een Aero reep (Bros in het Engels). 

We vliegen met een regionale luchtvaartmaatschappij voor United, Skywest Airlines, in een kleine jet met twee stoelen aan iedere kant van het gangpad.  Het is mooi weer boven Washington, Oregon en Californie en op een gegeven moment zien we Yosemite National Park uit het raam.  Dan zie je pas wat een ongewone vorm Half Dome in dat park heeft!

Keurig op tijd landen we in Los Angeles.  Daar kunnen we vrijwel meteen alweer aan boord van het vliegtuig naar Washington Dulles.  Tot onze ergernis hebben we de eerste rij, dus geen plek voor onze tassen.  Dat niet alleen, maar door alle enorme tassen, die iedereen tegenwoordig mee heeft, is er pas bij rij 23 plaats in de bovenrekken!   

Het is een mooie zonnige dag en het eerste deel van de vlucht lijkt wel een speciale rondleiding.  Eerst zien we het Hollywood bord op de heuvels in LA.  Daarna vliegen we vlak over Las Vegas en de Hoover Dam.  Niet veel later wordt het een schitterend landschap met canyons, waarvan een de Grand Canyon is.  Na over Page en Lake Powell en Glen Canyon Dam te hebben gevlogen zien we al snel de witte pieken van de Rocky Mountains onder ons.  Wat is dit toch een schitterend, maar vooral ook leeg, land!

Als “diner” bestellen Rick en ik beiden het kaas en vruchtenplankje.  Dat is best lekker, eigenlijk.  Als het buiten minder mooi wordt, ga ik de film kijken. Het is Something Borrowed, die ik al heb gezien, maar ik vind hem erg leuk. Daarna een grappige comedy en uiteindelijk een interessant BBC programma over de natuur in het Caribisch gebied, zo vliegt de tijd om! 

Net na middernacht landen we in Dulles en gaan met het people mover busje naar de terminal.  Daar wachten onze tassen al op ons en kunnen we zo de taxi naar huis in.  Het was een lange reisdag, maar alles ging werkelijk van een leien dakje! 

Onderweg las ik met schrik op Facebook, dat een man, die ik al heel lang online kende, aan een hersenbloeding is overleden.  Hij was van onze leeftijd en het is weer een herinnering, dat het zomaar opeens over kan zijn.  Ik neem me opnieuw voor om van iedere dag, die ons gegeven is, te genieten.  Deze reis naar Alaska was er een, die we nooit zullen vergeten, zo bijzonder!  En nu gaan we de Virginiaanse herfst in, die meestal ook erg mooi is.