Bevroren Amsterdam en terugreis

Woensdag: Amsterdam

Er ligt nog een bakje Hollandse garnalen in de ijskast en, omdat ik er later vandaag geen tijd voor denk te hebben, eet ik een hoogst ongewoon ontbijt. Wie had ooit gedacht dat die heerlijke garnaaltjes met een heel klein beetje mayonnaise zo goed zouden smaken op de vroege ochtend? Ik zou zo graag zo’n bakje meenemen, maar ik durf het niet aan met de lange vliegtocht en overstap in Chicago.

Petra en ik vertrekken naar de sportschool, waar we een uur combi-pump doen. Het vliegt voorbij, want er is grote variatie in de oefeningen. Ik ga eens aan Sharon voorstellen om ook een beetje Body Pump achtige oefeningen in onze routines te introduceren. Het vermoeit de spieren goed.

Thuis maken we ons klaar voor onze laatste dag samen. We hebben ons helemaal voorbereid op vertragingen bij de spoorwegen en zien wel wat er op onze weg komt. Het begint al gunstig met een parkeerplaats bij het station. Op de gladde fietspaden waag ik me namelijk niet, ik raak al in paniek bij de gedachte!

De trein naar Utrecht CS komt al snel en zit vrij vol. Het is maar zes minuten, dus we blijven gewoon even staan. Tot onze verrassing wordt er in Utrecht omgeroepen dat deze trein door zal gaan als intercity naar Amsterdam Amstel en Amsterdam Centraal! Wat een geluk! We gaan dus zitten en met een half uurtje rijden we de hoofdstad binnen.

Wat is het station van Amsterdam toch een prachtig gebouw! Daar moet ik als eerste foto’s van maken. Het is berekoud met een fikse wind, dus we besluiten eerst even iets te gaan drinken in het Smits Koffiehuis.

Daarna lopen we de VVV even binnen en kopen een kaart met wandelroute door de stad. Op mijn lijstje staan nog wat souvenirs voor Rick en de kinderen, dus daar beginnen we mee. Op de Kalverstraat slaag ik leuk met een paar t-shirts (een oranje voor Rick, want hij vond het zo vervelend dat hij er met de Wereldkampioenschappen geen had), een muts voor Saskia en nog wat andere leuke kleinigheidjes.

Na het Paleis op de Dam op de foto te hebben gezet, lopen we naar de grachten. Daar zie ik voor het eerst in mijn leven mensen op de grachten schaatsen. Natuurlijk heb ik wel sneeuw en ijs meegemaakt in Nederland, maar dan gingen wij niet naar Amsterdam. Favoriete schaatsplekjes van ons vroeger waren het Henschotermeer, Strandnulde en vooral Giethoorn. Het geschaats op de grachten met de mooie herenhuizen als decor doet me aan een schilderij van Anton Pieck denken! Ik fotografeer dan ook naar hartelust.

We lopen een klein stukje de Jordaan in en dan langzaam naar het Spui. Petra moet veel geduld hebben, want ik leg vrijwel alle mooie gevels vast op de gevoelige plaat! Ook waag ik me zelf even op het gladde ijs, want ik moet toch tenminste even op een bevroren gracht gelopen hebben. Petra heeft die wens niet en neemt vanaf de niet gladde kade een aantal foto’s van mij.

Inmiddels hebben we het flink koud en rammelen de magen. We kijken naar een leuk lunchtentje op het Spui en komen bij Dante uit. Daar bestel ik mijn eerste kroketten van deze week, namelijk hun garnalenkroketten. Die zijn heel erg lekker en ook Petra is zeer tevreden met haar gerecht.

Helemaal opgewarmd en voldaan gaan we verder met onze stadswandeling. Nu lopen we in de richting van de Zeedijk en komen o.a. langs de Munttoren en Zuiderkerk. Al die zeventiende eeuwse torens zijn zo mooi hier!! Onderweg komen we langs een aantal viskramen en bij een ervan bestel ik een haring. Deze komt met staart en zo, op de ouderwetse manier gegeten, smaakt hij toch wel extra lekker!

Via de Waag en ontelbaar meer foto’s komen we op de Zeedijk aan. Dit blijkt een kleine Chinatown te zijn geworden. Wij dachten hier de Walletjes te treffen, maar vinden al gauw uit dat die zich op Oudezijds Achterburgwal en Voorburgwal bevinden. De dames staan in vol ornaat, lees bh en slipje, voor de ramen. Dat ze het niet koud hebben!

Ik neem een foto van een kamer, waar de gordijnen dicht zijn, en daarom komt een dame achter me al naar buiten “No pictures” gillen. Een andere toerist zorgt voor enorme stennis door een daadwerkelijke foto van een van de hoertjes te nemen. Die komt vloekend in Engels en een mij onbekende taal haar kamertje uit achter de onschuldige toerist aan, die zich gauw uit de voeten maakt. Zo’n dame van lichte zeden kan zich tot een waar viswijf ontpoppen, zeg!

Nu hebben we zo ongeveer gezien, waar we voor kwamen. We hebben het alweer koud, dus drinken een hete chocola en capuccino bij Park Place. Als we weer buiten komen is het opeens helemaal opgeklaard! Jammer dat de zon zo lang op zich liet wachten, maar het mocht de pret niet drukken.

We hoeven maar een paar minuten te wachten op de intercity naar Maastricht, die via Utrecht rijdt. Het is een dubbeldekker, dus we gaan eens bovenin zitten, ook een eerste keer voor mij. Onderweg maak ik nog een foto uit het raam van een molen. Wat is het Nederlandse landschap toch uniek! Ook op de trein naar Driebergen hoeven we maar even te wachten. Vandaag hebben wij in ieder geval geen last van de aangepaste dienstregeling van de NS.

Vanavond is het dus mijn laatste avond hier in Nederland. Petra en ik gaan die vieren door Indonesisch te gaan eten bij Indrapura. Hier heeft zij ook nog nooit gegeten, maar er goede dingen over gehoord. Die zijn niets te veel gezegd. We bestellen beiden de kleinste rijsttafel, Kecil. Alles smaakt even lekker! Ook hun duidelijk eigen gemaakte sambal vind ik heerlijk! Het wordt een gezellige laatste maaltijd samen.

Thuis kijken we nog wat tv en gaan dan op tijd naar boven. Ik pak alvast alles in, zodat ik morgenochtend in een mum van tijd klaar kan zijn.

Donderdag: Terugreis

Vanaf ongeveer drie uur heb ik niet meer geslapen. Ieder half uur keek ik hoe laat het nu weer was. Ik ben dan ook klaarwakker, als Petra me om half zeven komt wekken. Nog even snel douchen, een bakje yoghurt met muesli en een van Petra’s heerlijke koppen koffie met opgeklopte melk en dan kunnen de tassen in de auto.

Petra’s auto is weggesleept naar de garage en haar moeder is zo lief geweest ons haar autootje te laten gebruiken (gisteren en eergisteren trouwens ook). Gelukkig kunnen mijn beide tassen er met gemak in. De rit naar Schiphol verloopt heel voorspoedig en zonder oponthoud komen we om acht uur op Schiphol aan.

Het is weer even flink slikken met afscheid nemen van Petra, want we hebben zo’n ontzettend gezellige week samen doorgebracht! Gelukkig zijn er plannen voor Petra om weer onze kant op te komen, dus hopelijk is het afscheid niet voor heel lang. Na nog een laatste zwaai loop ik de terminal binnen.

Daar is de balie voor mijn vlucht net geopend, dus ik check meteen maar in. De paspoortcontrole verloopt ook snel, dus ik heb nog lekker wat tijd om de winkeltjes op Schiphol te bekijken. Met mijn overgebleven euro’s koop ik een paar Jan, Jans en de Kinderen voor onderweg en een Kuifje voor Rick en Kai.

Nog denkend aan de verschrikkelijke maaltijd van de heenreis, besluit ik nog een hapje te gaan eten. Ik heb vooral zin in een saucijzenbroodje, dat ik in het Hollandse restaurant (waar ze ook verse poffertjes serveren) vind. Dat met een sterke kop koffie en ik kan weer even vooruit.

Na nog een laatste blik op de winkels, maar niets meer van mijn gading, begeef ik me naar de gate. Onderweg zie ik dat je waterflesjes van 450ml mee aan boord mag nemen, mits ze gesealed worden. Ik vind het altijd fijn om extra water te hebben, dus ik koop twee flesjes. Heel fijn, want in Amerika mag je na de veiligheidscontrole gewoon drankjes kopen, maar hier is die controle pas bij de gate, dus ik was al bang dat ik waterloos de vlucht door zou moeten komen.

Bij de veiligheidscontrole moet ik een aantal vragen beantwoorden en dan door het roentgenapparaat. Er zitten nog maar heel weinig mensen te wachten en dat blijft zo. Als er 40 mensen in economy zitten op deze vlucht is het veel! De flight attendant zegt dat ze het nog niet zo leeg heeft gezien. Fijn, want zo heb ik weer niemand naast me.

Bij het rondbrengen van de maaltijden hebben we de keuze uit kip, rundvlees en vegetarisch. Ik kies vegetarisch en heb daar geen spijt. Het is een heel licht Indiaas gekruid gerecht, lichtjaren lekkerder dan de vieze “kip” van de heenreis!

De vlucht duurt bijna negen uur, die eigenlijk best snel voorbij gaan. Dat komt waarschijnlijk doordat de bemanning bijna constant langskomt met water, koffie en lekkernijen. Zo krijgen we een mini Toblerone en een heel lekker koekje. Het is een van de fijnste vluchten, die ik met United gemaakt heb!

Precies op tijd landen we in Chicago. Hier ligt nog steeds geen vlok sneeuw, maar het is wel een stuk kouder, dan toen ik vertrok met maar net boven nul. Dit is de eerste keer ooit dat ik in Chicago door de douane ga en ik ben er nog nergens zo snel doorheen gekomen! Binnen het kwartier sta ik buiten, gelukkig heeft de beagle de saucijzenbroodjes in een van mijn tassen niet geroken.

Met een trein moeten we naar terminal 1. Daar laad ik mijn laptop weer een beetje op. Het uur hier gaat snel voorbij en voor ik het weet mogen we het vliegtuig naar Washington in. Ook dit is helemaal niet vol en de middenstoel blijft leeg. Deze vlucht gaat heel snel en al gauw zie ik Virginia en Tysons Corner onder ons. We landen weer niet met uitzicht op de stad, maar ik zie de mooie DC skyline wel als we eenmaal geland zijn.

Rick staat me al op te wachten en het is zo goed hem weer te zien! Natuurlijk heb ik van alles te vertellen, want we hebben wel telefonisch en online contact gehad de afgelopen week, maar met de zes uur tijdsverschil was dat altijd maar snel snel.

Thuis word ik opgewacht door een heel blije Saskia, een om me heen dansende Cosmo en zelfs Flapjack komt me enthousiast begroeten. De meegebrachte cadeautjes worden enthousiast ontvangen en Saskia geeft ruiterlijk toe dat ze me gemist heeft.

Wat een geweldige week heb ik achter de rug! Met grote dank aan Petra (en Erik en Lisa), die me helemaal in de watten hebben gelegd. Ik voel me rijk met alle leuke contacten, die ik in Nederland heb, dankzij mijn blog en het Alles Amerika forum. Het was weer even moeilijk het Nederlandse landschap onder me weg te zien glijden, maar ook weer zo’n gevoel van thuiskomen om de Virginiaanse heuvels te zien. Ik hoop in ieder geval niet weer zes jaar tussen dit bezoek en het volgende aan Nederland te laten verlopen!

Foto's van Amsterdam staan hier.