Over opruimen, ziekte van Pfeiffer en monumenten

Zaterdag

Alweer hoor ik Saskia heel vroeg bezig en dat op een weekenddag. Een zaklantaarn op haar amandelen laat zien dat er nog geen centimeter opening ertussen zit! Ze voelt zich zo naar dat ze moet huilen, heel ongewoon voor dit meiske. Rick en ik voelen ons machteloos om haar te helpen.

Gisteren opperde iemand op Facebook (dank je, Annemiek!) dat, als de amandelen zo groot zijn, steroiden voorgeschreven kunnen worden. De dokter heeft om tien over half elf tijd voor Saskia en Rick werpt zich op om met haar te gaan.

Intussen plant ik mezelf op de crosstrainer boven. Ik luister met een oor naar de bel, die hierboven moeilijk te horen is. Gelukkig heb ik Cosmo bij me, die meteen aangeeft, als er iemand bij de voordeur is. De eerste bel is een jongen, die om bijdragen vraagt om het baseball team van Saskia's school naar Florida te laten gaan.

Ieder schoolsportteam heeft wel zulke inzamelingen en ik vind het altijd weer knap dat de kinderen langs de deuren gaan. Wij hebben echter een regel gesteld dat we alleen geven aan teams, als we een van de spelers of speelsters kennen. Van het Lacrosse team van de jongens twee deuren verderop kopen we dus wel iets, maar helaas voor deze jongen kennen we niemand, die baseball (honkbal) speelt.

Het lukt me om tien minuten te sporten tot de volgende bel gaat. Peapod is altijd laat, behalve als ik hoop dat ze verlaat zullen zijn. De zakken met boodschappen ruim ik uit en ga dan weer naar boven.

Mijn doel is mijn 10000 stappen op de crosstrainer te volbrengen. Het is opeens veel kouder buiten (nog steeds niet heel erg, met een graad of vijf) en er staat een heel harde wind. Ik blijf dus het liefst binnen.

Rick en Saskia komen nog tijdens mijn sporten terug. Saskia's amandelen zijn "niveau 3" opgezwollen, niveau 4 betekent helemaal tegen elkaar aan en de luchtwegen afsluitend. Ze heeft dus inderdaad een recept voor steroiden meegekregen.

Rick gaat dat vullen en haalt intussen ook ijs, wat Saskia's keelpijn zal helpen. Ik sport door en gooi intussen telkens de wasmachine en droger vol. Onvoorstelbaar wat een tiener in een week aan was bij elkaar kan krijgen! Ik gooi de lakens en kussenslopen er ook bij, lekker schone bedden vanavond ook.

Als lunch maak ik de Unox mosterdsoep, die ik uit Nederland mee heb genomen, warm voor Rick en mij. Saskia blijkt het ook erg lekker te vinden, dus nu heb ik spijt dat ik er maar een pak van mee heb genomen. Rick en ik eten het met zalmsnippers en gele paprika ernaast, erg lekker!


Maandag zullen we nieuw tapijt krijgen in onze "family room" (de kamer, waar we de meeste tijd doorbrengen). Daarvoor moet er opgeruimd worden en het verbaast me hoeveel troep er tevoorschijn komt!

Wat te denken van twee paar oorbellen en een horloge, tot mijn schande allemaal van mij. Verder allerlei geld onder de banken, oorbellen van de meisjes en stukken van de sneeuwpop baboushka, waar de katten mee hebben gespeeld.

Achter een van de stoelen ligt een hele stapel VHS videos! Verder nog heel veel electronica, die allang niet meer in gebruik zijn. Onvoorstelbaar dat dat allemaal in een niet zo grote kamer verborgen kan liggen! Maar we zijn er klaar voor, nieuw tapijt en hopelijk ook binnen niet veel weken nieuw meubilair. Een van de dingen, die we opruimden, waren de veren van mijn stoel, die er helemaal afgesprongen zijn. Geen wonder dat ik het gevoel heb hier in een gat te zitten!

Voor het avondeten proberen we het nieuwste pizza restaurant, Donato's. Die hebben nu mijn stem met Zpizza als lekkerste. Mijn pizza is precies goed voor een persoon met lekkere verse ingredienten.

Met zoveel pizzarestaurants dichtbij (Domino's, Pizza Hut, Papa Johns, Vocelli's, Zpizza, Extreme Pizza en Donato's en misschien meer bezorgen allemaal) kunnen we kieskeurig zijn. Mijn favorieten zijn nu echt wel Zpizza en Donato's. Het lijkt wel Italie hier, zo langzamerhand, maar dan anders.

De rest van de avond kijken we basketbal. Zowel Kai's team VCU, als Ricks Michigan State winnen. Hopelijk hebben we straks weer beide teams in het spannende "Final Four" toernooi.


Klaar voor bed met zijn vieze eendenspeeltje, toch schattig

Zondag

Rick en Saskia zijn al bijtijds op, maar ik lig zo lekker dat ik nog een tijdje blijf doezelen. Als ik beneden kom staat het Starbucks ontbijt al klaar. Saskia heeft iets minder keelpijn, maar haar amandelen zien er nog hetzelfde uit. Het zal even tijd nemen voor het medicijn, neem ik aan.

Vanochtend heb ik met Nanette afgesproken naar Washington te gaan. Zij en ik hebben allebei fotografie als hobby en Nanette wil ook graag horen, hoe ik mijn rondleidingen doe. Om elf uur haalt ze me op en rijden we in haar auto naar Washington (die is zo schoon, zo zou mijn van er zonder kinderen ook uitzien, ik neem me meteen voor hem schoon te maken!).

Omdat Nanette vrijwel nooit in Washington rijdt, leid ik haar naar de parkeerplaats onder het Jefferson Memorial. Daar zijn nog ruimschoots plaatsen aanwezig. Het is een voornamelijk bij plaatselijke mensen bekende parkeerplek.

We beginnen onze wandeling dus met het Jefferson Memorial. De lucht is diepblauw en de temperatuur aangenaam. Helemaal perfect, ik zou dit weer wel voor de midzomerse rondleidingen willen hebben! Jefferson staat weer helemaal statig te zijn in zijn tempel en ik vertel Nanette allerlei weetjes, die nieuw voor haar zijn.

Langs het Tidal Basin lopen we naar het Franklin D. Roosevelt Memorial. Hier is Nanette nog nooit geweest en ze is er erg van onder de indruk. Ik vind het zelf ook een heel indrukwekkend monument, zo heel anders dan de anderen. Een heel tam eekhoorntje pakt gretig een glutenvrije pretzel uit Nanettes hand en poseert lief voor foto's.

Bij het Martin Luther King Jr. Memorial is het veel drukker, dan ik in deze tijd van het jaar had verwacht. Sowieso zijn er veel toeristen op de Mall vandaag. Met de blauwe lucht is het witte standbeeld van de mensenrechtenstrijder prachtig. En toch zijn Nanette en ik het erover eens dat we iets indrukwekkenders voor hem hadden verwacht.

Wat altijd wel weer heel indrukwekkend is, is nog een minder bekend monument, het Koreaanse. De gezichtsuitdrukkingen op de roestvrijstalen soldatenbeelden zijn zo treffend!

Het Lincoln Memorial blijft na het Washington Monument (dat trouwens tot zeker maart 2013 gesloten zal zijn) toch het meest herkenbare. Het standbeeld van Lincoln heeft Nanette ook al vele malen gezien, maar ze wist niet dat de ene kant met de hand in een vuist zijn kant van staal moet voorstellen en de andere kant met de losse hand zijn kant van fluweel.

Helaas is de Reflecting Pool nog steeds niet klaar, dus het uitzicht over de Mall laat nog te wensen over. Na de nodige foto's hier lopen we door naar de Vietnam muur.

Hier vertel ik Nanette over Gerrit L. Blanksma, een van de eerste namen, die je, komend vanaf het Lincoln Memorial, op de muur ziet staan. Van iedereen op die muur is wel een levensgeschiedenis te vinden en dat maakt het helemaal indrukwekkend, al die ingegraveerde namen waren iemands zoon of dochter.

Nadat we het Tweede Wereldoorlog monument hebben bewonderd, rommelen onze magen. We lopen naar de Cosi op 17th Street, waar Nanette een salade bestelt en ik een heel lekkere flatbread met mozzarella en tomaat.

Na het eten lopen we naar het Witte Huis en bekijken beide kanten daarvan. Ook hierover kan ik Nanette van alles vertellen dat ze nog niet weet. Zij is onderwijzeres op een basisschool en zegt dat ze altijd dacht veel te weten over de geschiedenis hier, maar na vandaag weet ze dat dat niet zo was. Wat een compliment, erg leuk vind ik dat!

We lopen terug naar het Jefferson Memorial en dan wijs ik Nanette op de drijvende vismarkt, de oudste in de VS, die net onder de brug door ligt. Daar heeft zij nog nooit van gehoord en ze is dol op vis. We lopen er dus even naar toe en vergapen ons aan de vele vissoorten, waaronder natuurlijk de Chesapeake blauwe crabben, maar ook haai en grote inktvissen.

Eigenlijk zou ik wel wat crawfish (rivierkreeftjes) mee willen nemen, maar die hebben ze net vandaag niet. Wij lopen terug naar de auto, want Nanette moet voor vier uur thuis zijn. Zij doet mee aan de Avon tweedaagse wandeling tegen borstkanker, waarvoor ze de eerste dag 40 kilometer en de tweede dag twintig kilometer moet lopen. Ze heeft er nu al meer dan tien opzitten en gaat straks met een vriendin nog eens tien lopen.

Voor mij is meer dan tien kilometer vandaag we genoeg. Maar wat was het ook weer leuk om een lokaal iemand op sleeptouw te nemen en haar de stad met andere ogen te laten zien. Op de terugweg krijg ik zoveel complimenten dat ik ervan ga blozen!

Vanavond is het natuurlijk de grote filmavond: de Oscar uitreikingen! Zoals wel vaker het geval is heb ik geen van de "beste films" gezien. Wel een aantal van de tekenfilms, hi hi. Zegt wel waar Rick en ik van houden. Het leukst vind ik altijd de mode, die de vrouwen dragen en het commentaar daarop. Zoals gewoonlijk heb ik geen van de films voor Beste Film gezien, maar dat mag de pret niet drukken.

Foto's van vandaag staan hier.