Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, maart 30, 2012

Dag 4 met Anika: Mount Vernon en Old Town Alexandria

Vrijdag alweer! Rick vertrekt vroeg, want hij heeft een speciale dag met zijn team collega's. Ze gaan eerst tot vroeg in de middag vergaderen en daarna go karten. Na afloop gaan ze dan nog ergens eten, dus Anika en ik zullen vanavond zonder Rick eten.

De ochtend begint zonnig, maar al gauw heeft de bewolking de overhand. Jammer, maar we hebben tot nu toe enorm geluk met het weer gehad. Na het ontbijt doe ik even gauw een Max Capacity training. Dat is de perfecte manier om al mijn spieren even aan bod te laten komen.

Daarna lopen we een stukje met Cosmo door de buurt, waar Anika allerlei foto's neemt. Niet te lang, want we willen bijtijds op pad vanochtend. Op het internet koop ik kaartjes voor Mount Vernon en dan gaan gaan we op weg.

Het is altijd een beetje een gok qua verkeer hoe daarheen te rijden. Als ik de I-66 echter al bij ons helemaal in een file zie staan, is de keuze snel gemaakt. Het wordt de I-495, waar we slechts heel kort een beetje langzamer rijden. Ik zie dat de tegenliggende helft wel vaststaat, dus neem me voor niet dezelfde weg terug te nemen.

Eenmaal van de I-495 nemen we de, zeker in dit seizoen, prachtige George Washington Memorial Parkway. Halverwege vliegt vlak voor ons een adelaar op uit het struikgewas. Hij (of zij) vliegt een tijdje voor ons uit, zodat Anika de mooie witte staart goed kan zien.

Tegen elven komen we bij Mount Vernon aan. Daar is het een drukte van jewelste, gelukkig geven ze tegenwoordig kaartjes met een tijd om het huis binnen te gaan, want vroeger had ik het met zo'n drukte opgegeven. Dan hadden we wel twee uur moeten wachten voor een bezoek.

Nu hebben we kaartjes voor twaalf uur. We hebben dus ruim de tijd en beginnen met de interessante film, door Kees van Oostrum geregisseerd. De film vertelt interessant over George Wsahingtons geschiedenis als generaal, president en man van Martha Custis, een weduwe, waarmee hij nooit kinderen kreeg. Directe afstammelingen van hem zijn er dus niet.

Na de film lopen we naar het huis. Daar zien we een rij staan, dus ik ga vragen wanneer we daar in moeten gaan staan. Ze lopen wat achter, dus wij mogen om tien over twaalf terugkomen.

Dat geeft ons tijd om wat water en Virginia pinda's te kopen, want vooral mijn maag rommelt alweer. We bekijken ook de slavenkwartieren alvast. Intussen genieten we van een paar handjes pinda's, die van Virginia zijn heel erg mijn favoriet en Anika vindt ze ook heerlijk.

Gelukkig hebben we ze nu gegeten, want het blijkt dat je eigenlijk helemaal niet mag eten hier. Als we bij de rij aansluiten mogen we namelijk geen pindaatje meer nuttigen van de toch vriendelijke vrijwilliger daar.

Eenmaal in de rij gaat het vrij snel. Het is fijn dat ze nu de menigte zo met tijden onder controle houden. Alleen voelen we ons wel een beetje gehaast eenmaal in het huis. We mogen eigenlijk maar een snelle blik in elke kamer werpen. Gelukkig kan ik Anika wel het een en ander vertellen na alle keren dat ik hier al heb rondgelopen.

Eenmaal buiten lopen we naar de graven van George en Martha Washington. Deze man heeft zoveel gedaan voor de Verenigde Staten, zonder hem zou het land eigenlijk niet bestaan. Ik voel altijd een beetje een brok in mijn keel hier, dat iemand zoveel kan geven om zijn land dat hij eigenlijk maar nauwelijks thuis kon zijn. Hij was echt de "vader des vaderlands" van de VS.

Dit blijft ook een werkende boerderij, dus we genieten van alle lammetjes in de wei. Zo schattig! Een ervan loopt dicht bij het hek en ik aai het kroezige lijfje. Ik zou er zo een mee willen nemen, maar een volwassen schaap is natuurlijk lang niet zo knuffelig.

Intussen drupt het ook en dat wordt steeds meer. Na nog een blik in de verschillende bijgebouwen geworpen te hebben en door de mooie tuin te hebben gelopen, haasten we ons naar binnen, hopend dat de regen weg zal zijn na onze lunch.

We lopen door het heel mooie museum over het leven van George Washington. Daar is onder (heel veel) anderen zijn kunstgebit, iets bijzonders in zijn tijd, te bekijken. Het museum is zo gemaakt dat het ook kinderen heel erg zal aanspreken.

Het is al na enen, dus wij lopen naar de Mount Vernon Inn, het coloniale restaurant hier, om te lunchen. Daar is een wachttijd van zo'n twintig minuten. We zetten onze namen op de lijst, want in die tijd kunnen we niet naar Alexandria rijden.

Intussen kijken we rond in de enorme, en dan bedoel ik ook echt enorm, souvenirswinkel. Anika vindt een paar leuke dingen en ik neem voor Rick biertjes mee. Die zijn naar de recepten of smaak van George Washington, Thomas Jefferson en Benjamin Franklin gemaakt. Ik vind het wel leuk hem iets te geven, want hij maakt dit soort leuke weken met een vriendin toch maar mogelijk voor mij.

Bij de inn krijgen we een tafeltje bij het raam. We bestellen allebei een kop Virginia pindasoep en ik neem spinaziesalade en Anika een broodje met Virginia ham en kaas. De soep is werkelijk verrukkelijk! Ik vind mijn salade ook erg lekker, maar Anika's broodje (zeg maar gerust "brood") is erg droog. De ham is wel lekker, dus ze eet die wel, maar het broodje niet.

Eenmaal weer buiten drupt het nog steeds, maar de zon komt ook even kijken. De volgende stop is Old Town Alexandria. Ik parkeer onder het stadhuis, wat altijd het makkelijkst en goedkoopst ($8) is.

Bij het bezoekerscentrum haal ik een wandelroute op. Ik heb het al zo vaak gedaan, maar het is toch alweer een half jaar geleden, dus ik vind het wel fijn even een kaartje te hebben. Onderweg wijs ik Anika de verschillende bezienswaardigheden en vertel erover.

Bij de achttiende eeuwse Christ Church fotograferen we de evenoude grafstenen. Daarna gaan we erbinnen. Dit was de (Anglicaanse) kerk van George Washington en ook Robert E. Lee, de Zuidelijke generaal tijdens de Burgeroorlog, had hier zijn eigen bankje.

In het bankje, waar George Washington zat, en daarna ook de andere belangrijke figuren, die hier kwamen, zoals Winston Churchill, FDR en andere presidenten. verwelkomt Leo ons. Zoals altijd is Anika het hoogtepunt, want Amerikanen zijn dol op buitenlanders. Leo vertelt ons het een en ander over de kerk, terwijl wij zitten, waar die beroemde personen zaten.

Leo vindt het duidelijk leuk gezelschap te hebben, maar ik heb Anika nog meer te tonen hier. We nemen hartelijk afscheid. Anika en ik vervolgen onze wandeling naar het Old Presbyterian Meeting House. Ten tijde van George Washington mochten alleen Anglicaanse (en later dus Episcopalian) kerken zichzelf "church" noemen. Alle andere religies waren natuurlijk in dit land van "freedom of religion" toegestaan, maar werden "meeting houses" genoemd.

Hier zien we ook het graf van James Craik, de chirurg, die bij George Washington was, toen die op 67-jarige leeftijd overleed aan een bacteriele keelontsteking. Deze dokter zagen we ook in de film eerder vandaag over het leven van Washington. De naam betekent dus ook iets voor Anika.

Langzamerhand leert Anika het een en ander van althans de vroege Amerikaanse geschiedenis. In dit kerkhof staat ook het graf van de onbekende revolutionaire soldaat. Veel onbekender dan het graf van onbekende soldaat bij Arlington Cemetery gisteren. Er staat hier geen 24-uurs wacht met ceremonie. Ironisch genoeg in mijn ogen heeft deze onbekende soldaat toch een belangrijker gevecht gevochten voor dit land.

We lopen verder langs Captain's Row. De straatjes hier zijn heel fotogeniek. Dan komen we bij de Stabler-Leadbeater apotheek.

Hier gaan we naar binnen en kopen kaartjes voor de rondleiding, die meteen begint. Een paar jaar geleden heb ik deze rondleiding ook gedaan en toen waren ze nog helemaal bezig de bovenverdieping op te ruimen.

Deze apotheek werd in 1933 gesloten zonder ook maar iets op te ruimen of te veranderen van wat waarschijnlijk al vanaf het midden van de 19e eeuw er zo stond. Daardoor krijgen wij een unieke blik op een authentieke oude apotheek. Zelfs Martha Washington bestelde hier medicijnen.

Krista, de gids, vertelt er interessant over. In de tijd van George Washington was bloedlaten ook nog de norm. De apotheek ging bergafwaarts, toen er meer regels kwamen omtrent het uitbrengen van medicijnen. Want in zo'n "apotheek" werd er maar wat gemixt.

De bovenverdieping is nog interessanter. Dat was nog helemaal niet ontdekt toen ik hier voor het laatst was en nu is het helemaal netjes. Er zijn allerlei vreemde kruiden en planten te vinden. Op hun hoogtepunt deed men van alles, van verf maken tot parfum. Al die materialen liggen hier.

We bedanken onze gids en spreken nog wat over Nederland, waar zij in april op vakantie zal gaan. Dan lopen Anika en ik terug naar de hoofdwinkelstraat hier, King Street.

Bij de Virginia Shop kijken we rond, maar kopen niets. Bij Starbucks ernaast maken we even een pit stop. Dan lopen we terug naar de van.

Om Anika nog een keer de "skyline" van Washington te laten zien, neem ik de George Washington Parkway terug. We zijn met zijn tweeen, dus kunnen de I-66 terugnemen. Voor we daarop gaan stop ik nog even bij de Giant.

Saskia heeft yoghurt nodig en Luna repen. Ik neem ook maar gelijk een paar flessen wijn mee. Dit is veel beter dan het spitsverkeer in Vienna te trotseren, weet ik uit ervaring.

Saskia heeft nu Paasvakantie en heeft een paar vriendinnen over. Zij heeft al gegeten, dus Anika en ik bestellen Zpizza. Dat is helemaal biologisch en erg lekker. We smullen allebei.

Rick komt laat thuis en is erg blij met de biertjes. De rest van de avond kijken we tv (Anika leest, hoe ze dat kan met de tv aan weet ik niet). Nog twee volle dagen en dan zit deze eerste week in Amerika er alweer op voor Anika. We hebben dit weekend weer een vol programma, dus tijd om te gaan slapen!

Foto's van vandaag staan hier.

donderdag, maart 29, 2012

Dag 3 met Anika: Great Falls, Arlington Cemetery en Netherlands Carillon

We hebben deze week tot nu toe weer erg geluk met het weer. Het is weer lekker zonnig bij het opstaan. Anika is vandaag wat vroeger op, dan ik. Rick is ook al vertrokken, als ik eindelijk eens opsta. Ik maak een flinke pot koffie voor ons en ons ontbijt van Griekse yoghurt met cereal.

Gisteravond kwam ik niet toe aan het plaatsen van foto's, dus dat doe ik eerst. Voor degenen, die de link in het blog van gisteren gemist hebben, de foto's van het Capitool, orchideeen en regenboog staan hier.

Dan zijn we klaar voor ons eerste avontuur van vandaag. Cosmo mag mee en springt enthousiast in de van. De weg naar Great Falls is altijd ook al heel mooi met grote huizen, die overgaan in landgoederen, die ik altijd op Sims huizen vind lijken. Onderweg is een heel lange vrachtwagen vast komen te zitten en blokkeert de hele weg. Gelukkig kunnen we erlangs door over het gras voor een kerk te rijden.

De ranger bij de ingang van het park kent mij en Cosmo al en wuift ons door bij vertoon van mijn ATB kaart. We lopen eerst richting het adelaarsnest. Daar zien we de ouders inderdaad opvliegen. De eieren moeten dus uitgekomen zijn. Helaas vliegen ze heel ver weg van ons, dus op foto's zijn ze slechts zwarte stipjes. Maar ja, denken wij, we hebben ze in ieder geval gezien.

De Virginia bluebells staan op het moment compleet in bloei. Er zijn er hier bij Great Falls hele velden van. Wel niet zoveel als bij Bull Run, maar Anika krijgt zo en idee hoe mooi het is. We fotograferen erop los, ook met Cosmo als model.

Op weg naar de uitkijkpunten over de watervallen zien we een dame met statief. Zij vraagt of er ergens meer bluebells zijn en ik wijs haar waar we net waren. Ook laat ik haar het adelaarsnest zien, waar ze me erg dankbaar voor is.

Bij het eerste uitkijkpunt zien we dat de watervallen flink vol zitten. Ook staat de zon precies zo dat er een regenboogje in de grootste waterval te zien is. We blijven een tijdje genieten en foto's maken.

Dan lopen we naar het tweede uitkijkpunt. "A bald eagle!", hoor ik een jochie enthousiast roepen. Ik denk nog dat hij een van de gieren bedoelt, die hier altijd rondzweven. Maar het blijkt echt het adelaarspaar van verderop te zijn! Die heb ik hier nog nooit boven de watervallen zien vliegen. Anika heeft enorm geluk! Het lukt me een paar redelijke foto's te maken.

Na het derde uitkijkpunt lopen we nog een rondje de andere kant op via het veel ruigere pad hoog boven de rivier. Onderweg zien we een paar klimmers, waarmee we een praatje maken. Een ervan biedt Anika, als hij hoort dat ze uit Nederland komt, een van hun extra harnassen aan. Daar bedankt ze toch maar vriendelijk voor! We moeten er geen van beiden aan denken zo hoog boven die bruisende rivier te gaan bungelen!

Terug bij de auto geef ik Cosmo water wat hij gretig drinkt. Op onze weg uit het park zie ik opeens een paar hertenoren. Ik rijd achteruit om hem ook aan Anika te laten zien. Het blijken drie herten te zijn, waarvan Anika er tenminste een op de foto krijgt. Ik hoopte al dat ze hier tenminste herten zou zien.

Dan rijden we terug naar Vienna. Dit keer neem ik de pittoreske Church Street, waar ik Anika ook Anytime Fitness' locatie laat zien. Daar ga ik deze week niet heen, denk ik. Met al dat geloop deze week heb ik geen sportschool nodig!

Anika heeft nog nooit een bagel gegeten, dus we gaan lunch halen bij Manhattan Bagel. We kiezen beiden nova lox (gerookte zalm) met cream cheese, ik op een dunne bagel en Anika op een uienbagel.

We nemen het eten mee naar huis en eten het in de zon op ons bankje voor het huis op. Cosmo houdt ons gezelschap. Anika blijft nog lekker lezen, terwijl ik onder de douche spring.

Tegen tweeen zijn we weer klaar om op pad te gaan. Doel is Arlington National Cemetery. Mijn hoop is dat we de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat van drie uur gaan zien en een goede plaats zullen krijgen.

We halen het zelfs tijdens de wisseling van half drie! Na de ceremonie al zo vaak gezien te hebben, weet ik waar we het beste kunnen gaan staan en daar staan we vooraan. Ik leg Anika het een en ander uit, naar ik denk zachtjes, maar kennelijk toch te luid. Opeens draait de wacht zich naar het publiek en wel in onze richting en zegt heel serieus: "It is requested to remain quiet at all times". Oeps! Met het schaamrood op mijn kaken gaan die ook gelijk op elkaar!

De wisseling van de wacht is, zoals altijd, plechtig en indrukwekkend. We lopen al bijna weg, als we zien dat er ook een kranslegging volgt. We nemen onze plaatsen weer in. Op drukke dagen wordt er ieder uur wel een krans gelegd, meestal door scholen.

Dat is ook nu weer het geval. We krijgen instructies om onze rechterhand over ons hart te leggen op het bevel "Present arms!". Dan komen twee meisjes en twee jongens naar beneden, die de krans presenteren. "Present arms!" klinkt en iedereen doet zijn hand over zijn hart. De trompetspeler speelt "Taps", waar ik altijd kippenvel van krijg, en daarna is de ceremonie voorbij.

Langs allerlei monumenten, waaronder dat voor de space shuttle ongelukken, lopen we naar het Arlington House. Hier zien we ook het graf van Pierre l'Enfant, die over de stad, die hij ontwierp (maar uit de gratie viel en in armoede stierf) uitkijkt. Anika herkent nu ook de gebouwen, die ze de afgelopen paar dagen bezocht.

Het huis wordt nog steeds gerenoveerd. Volgens de park ranger zullen ze eind juni klaar zijn en dan zal het meubilair terug worden geplaatst. Nu zien we slechts foto's van hoe het eruit zou moeten zien.

Wij lopen weer naar beneden de heuvel af naar de graven van de Kennedy's. Eerst zien we de eenvoudige kruizen van de laatste rustplaatsen van Edward en Robert (Ted en Bobby) Kennedy. Dan lopen we naar boven naar de graven van JFK en Jackie Kennedy Onassis en twee van hun heel jonge kinderen. Ook zij hebben mooi uitzicht over de stad.

Nu lopen we terug naar het bezoekerscentrum. Overal bloeien roze en witte bloesems, de begraafplaats is in de lente en herfst op zijn mooist. Door de felle zonneschijn hebben we wel flinke dorst gekregen. Helaas wordt er geen water verkocht, maar de waterfontein helpt mij althans een beetje.

In de van stel ik de gps in op het Iwo Jima Memorial. Ik volg de aanwijzingen kennelijk niet goed, want we lijken wel in rondjes te rijden rond het Pentagon. Eindelijk zitten we op de goede weg en gelukkig vind ik makkelijk een parkeerplaats bij het monument.

Dit monument is indrukwekkend. Zes mariniers planten de Amerikaanse vlag. Maar wij zijn hier niet voor dit monument, maar het Netherlands carillon. Deze beltoren met vijftig bellen is door Nederland aan de VS geschonken in 1960 als dank voor de hulp in de Tweede Wereldoorlog. Mooi vind ik de stellage niet, maar hij schijnt mooi geluid te geven. Vanaf eind mei tot begin september luiden de bellen dagelijks, maar wij hebben ze nog nooit gehoord.

In de lente voelt het hier vooral als een stukje Nederland, want er bloeien allerlei kleine tulpenvelden met verschillende soorten tulpen. In de richting van Washington zijn ook het Lincoln Memorial, Washington Monument en Capitool op een rijtje te zien. Dat maakt natuurlijk een paradijs voor fotografen! We schieten dan ook de nodige plaatjes.

De weg naar huis gaat zeer vlot, want met zijn tweeen kunnen we de HOV (twee of meer mensen in de auto) I-66 nemen. Daarmee zijn we binnen het halve uur weer thuis. Daar zijn we toch wel even blij om de voeten omhoog te doen.

Rick komt vroeg naar huis en doet wat tuinwerk. Voor vanavond heb ik een reservering gemaakt bij Four Sisters, het Vietnamese restaurant hier dichtbij. Anika heeft nog nooit Vietnamees gegeten en het is een van mijn favoriete cuisines. We lijken nogal dezelfde smaak te hebben, dus ik denk dat dit een goede keuze wordt.

Dat is inderdaad het geval. Anika en ik delen de "spring rolls", die op loempia's lijken, maar veel lichter. Zij kiest een kipgerecht met peper en zout, Rick biefstuk en ik mijn gewoonlijke gehakt in druiverbladeren gegrild met rijstpannenkoekjes. Het is weer smullen!

Na afloop halen Anika en ik wat macarons bij Pastry Xpo. Dat zijn wel de lekkerste koekjes, die ik hier ken! Ik neem er twee van iedere smaak. Intussen haalt Rick de auto. Ik ben blij niet veel meer te hoeven lopen, want ook vandaag was het meer dan tien kilometer, maar ook heel veel heuvels en trappen. Helaas speelt mijn rechterenkel nu weer erg op, boe!

Ook voor morgen hebben we weer een plan. De dagen vliegen zo voorbij! Ik kom echt tijd tekort om Anika alles te laten zien wat ik zou willen. Er is zoveel! We hebben nu dan wel twee dagen Washington gedaan, maar dat is eigenlijk veel te weinig, er is daar ook nog zoveel te zien en doen. In ieder geval krijgt ze zo een goede mix van stad, natuur en anders. (PS: Anika en ik vinden reacties nog altijd erg leuk!).

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, maart 28, 2012

Dag 2 met Anika: Capitool, Library of Congress en musea

De ochtend begint een beetje bewolkt, maar al gauw komt de zon tevoorschijn. Het is een stuk warmer, dan de afgelopen paar ochtenden. We hebben vandaag ook weer een vol programma.

Anika en ik eten onze yoghurt met cereal en laten dan Cosmo uit. Ik laat Anika de graven van de revolutionaire soldaten zien, die in de tuin van een huis een paar straten verderop liggen. Ik vind het altijd wel bijzonder dat die mensen achttiende eeuwse graven in hun tuin hebben.

We brengen Cosmo thuis en lopen dan naar de metro. De trein staat alweer klaar. Dit keer gaan we helemaal naar Capitol South, het station het dichtst bij het Capitool. Als we uitstappen schrik ik toch wel even van de drukte!

Er staat een lange rij bij de Library of Congress, waar wij vorige donderdag gewoon meteen naar binnen konden. Ook bij het Capitool staat een rij om zelfs door de veiligheidscontrole te gaan. De medewerkster verzekert mij er echter van dat we, eenmaal binnen, waarschijnlijk al met de eerstvolgende rondleiding meekunnen, ondanks dat we geen reserveringen hebben.

We mogen absoluut geen eten of drinken mee naar binnen nemen. Volgens mij heb ik dat ook niet, maar bij inspectie van mijn tas vind ik toch een nieuw pakje kauwgom en een proefflesje 5-Hour Energy. Dat laatste kreeg ik vorige week in mijn handen gedrukt en zal ik toch nooit drinken, dus gooi het weg. De kauwgom stop ik zo diep mogelijk weg in de hoop dat ze het niet zullen vinden.

Inderdaad komen we zonder kleerscheuren door de veiligheidscontrole. We sluiten aan bij de (vrij korte) rij met mensen zonder reserveringen. Inderdaad krijgen we al heel gauw een kaartje met sticker, die we op moeten plakken.

Niet veel later mogen we het theater in en kijken de indrukwekkende film met uitleg over de geschiedenis en werking van het Congres. De film heet "Out of many one", wat een vertaling is van het motto van de Verenigde Staten "E pluibus unum".

Na de film kunnen we kiezen om in rij 1 of rij 4 plaats te nemen. Rij 1 lijkt vrij vol, dus wij nemen rij 4. We krijgen een kop telefoon aangereikt om onze gids beter te kunnen verstaan. Dat is nieuw en ik vind het een enorme verbetering, want zeker als het zo druk is, is het moeilijk de gids te verstaan zonder microfoon.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst in de rotunda onder de koepel van het Capitool stond. Het is altijd weer een adembenemde aanblik. Deze zaal is zo hoog, dat het Vrijheidsbeeld in New York en zo inpast! De schilder Brumidi heeft het merendeel van de schilderingen in de koepel aangebracht.

Daarna krijgen we de oorspronkelijke kamer van het Huis van Afgevaardigden te zien. Ook dit is een prachtige kamer. De rondleiding eindigt in de "crypt" onder de Rotunda. Hier had men oorspronkelijk George Washington willen begraven, maar dat wilde onze eerste president zelf niet. Hier sta je ook in het geografische midden van de stad. Er staat een ster, die zoiets is als het drielandenpunt, maar dan voor Washington. Een voet in NW, een in SW, een in NE en een in SE.

Dat is het einde van de rondleiding, maar de gids legt nog wel uit hoe we kaartjes kunnen krijgen voor de galerij van het Huis van Afgevaardigden. Het blijkt dat Anika die als niet-Amerikaanse veel makkelijker kan krijgen, dan ik, die naar het kantoor van mijn afgevaardigde zou moeten. Anika laat haar paspoort zien en we krijgen prompt een kaartje!


Dit is voor mij ook de eerste keer in het Huis van Afgevaardigden, jaren geleden ben ik wel in de Senaatskamer geweest. Na even in de rij wachten mogen we al naar binnen. Volgende keer neem ik mijn Nederlandse paspoort mee! We moeten al onze electronica afgeven en daarna weer door een veiligheidscontrole.

De beambte daar is ontzettend onaardig, vooral tegen Anika, die zijn gesnauwde bevelen niet zo kan volgen. Het ontlokt aan mij de opmerking dat hij wel wat vriendelijker kan zijn. Tot mijn verrassing verontschuldigt hij zich enorm. Ik zeg niet gauw iets, maar dit ging me echt te ver! We deden niets verkeerd.

Nu mogen we de galerij boven de kamer van het Huis van Afgevaardigden in en plaatsnemen in een van de stoelen. We zitten op de eerste rij. Het debat gaat over Medicaid, de medische verzekering van senioren. Een afgevaardigde uit Georgia heeft het woord.

Het lijkt eerst heel saai, tot ik Nancy Pelosi ontdek tussen het twintigtal aanwezigen (van de 435!). Zij was de vorige "speaker" van het Huis van Afgevaardigden. Zij komt twee minuten lang pleiten voor het lot van de senioren en "Obamacare".

Het is interessant om te zien hoe het eraan toegaat. Na Nancy Pelosi komt de "gentleman from Georgia" weer aan het woord, die zich tot "Mr. Speaker" richt. Vrijwel iedereen is in pak, behalve de dame die vervolgens spreekt, zij is nogal "alternatief" gekleed. Zij vraagt een minuut van de speaker en gaat daar ver overheen. De speaker slaat zijn hamer neer en zelfs daar spreekt ze nog overheen, tot hij haar echt tot stilte maant, dan druipt ze af.

Hierna hebben wij het wel gezien. Ik zou zo graag een keer daar zijn met een echt verhit debat, hoewel de Georgiaan flink verhit klonk. Het is inmiddels bij enen en Anika en ik hebben trek. We willen echter niet naar buiten, want dan moeten we weer door de controles. Bij het heel saaie restaurant eten we gauw even een banaan.

Dan lopen we door de tunnel naar de Library of Congress. Gek genoeg komen we er bijna niemand tegen. Dit is de ideale manier om een dubbele veiligheidscontrole te voorkomen.

In de bibliotheek is het druk, maar we kunnen gelukkig wel naar boven om de leeszaal te zien. Hoe vaak ik dit gebouw ook zie, het blijft schitterend. Onze magen rommelen nu echter hard, want het loopt tegen tweeen. Na de nodige foto's verlaten we de bibliotheek dus weer.


We gaan lunchen in het American Indian Museum bij hun cafe Mitsitam. Hier kiezen we vijf "tapas", onder anderen een salade met baby varens erin, zalm cakejes en ceviche van garnalen. We delen het enorme bord en het is meer dan genoeg voor ons beiden.

Anika en ik delen de hobby fotografie en er is momenteel een orchideeen tentoonstelling in de Botanische Tuinen. Daar nemen we even goed de tijd voor om te fotograferen. Ik vind het ieder jaar weer onvoorstelbaar hoeveel verschillende soorten orchideen er zijn!

Eenmaal weer buiten begint het te druppen. Anika heeft wel een paraplu mee, maar ik niet. Nu merk ik weer eens hoe ver alles uit elkaar ligt met die gigantische musea hier. Net als het flink begint te regenen, gaan we toch maar het Air and Space Museum, wat we eerst links wilden laten liggen, in.

Bij de winkel koop ik een Smithsonian paraplu. Anika kijkt ook even rond, maar weerstaat de verleiding om gedroogd ijs dat de astronauten aten te kopen. We zijn geen van beiden erg geinteresseerd in dit museum, dus verlaten het ook maar weer meteen. Anika heeft nu een idee van hoe groot het is.

Onder onze paraplu's lopen we naar het American History Museum. Hier beginnen we met de Star Spangled Banner tentoonstelling over de vlag, die inspiratie gaf voor het volkslied van de Verenigde Staten. Die vlag is te ver vergaan om nog op te hangen, dus ligt hier. De tentoonstelling is interessant.

Daarna zoeken we de nieuwe zaal met de jurken van de first ladies op. Hier zien we de jurken, die een aantal dames, waaronder Michelle Obama, droegen tijdens de inauguratie van hun mannen. Sommige jurken zijn echt te ouderwets om nu nog te dragen, maar het gros is tijdloos. Zelfs jurken uit de achttiende eeuw zouden nu nog niet misstaan.

Als laatste bekijken we de Presidenten tentoonstelling. Hier kijken we een aantal filmpjes, waaronder over gezinnen in het Witte Huis. Anika koopt nog een paar souvenirs in de grote museumwinkel en dan hebben we het hier wel weer gezien (al zou je een hele dag in dit museum kunnen doorbrengen).

Buiten schijnt de zon weer en de temperatuur is erg aangenaam. We lopen richting Chinatown. Bij het Old Post Office Pavillion zie ik opeens een prachtige regenboog boven het FBI gebouw. Als we de straat oversteken zien we die ook erg mooi boven het Capitool. Dat moet natuurlijk gefotografeerd worden.

Op weg naar het restaurant, waar we met Rick hebben afgesproken, stoppen we nog in een souvenirswinkel. Daar vindt Anika een aantal leuke dingen voor haar gezin. Ik koop het laatste 100 Years Cherry Blossoms speldje. Er zijn natuurlijk allerlei kersenbloesemsouvenirs, maar ik woon hier. Ik vind het toch wel leuk om een kleine herinnering te hebben, dus dit is perfect.

Na Anika ook de Chinese poort in Chinatown getoond te hebben, lopen we naar Jaleo. Hier hebben we met Rick afgesproken. Er blijkt echter een wachttijd van een uur voor een tafel van drie te zijn. Oei, dat had ik niet verwacht! Ik zet onze naam toch maar op de lijst.

In de bar bel ik een aantal restaurants in de buurt en die hebben ook allemaal meer dan een uur wachttijd. Bijna geef ik het op, tot ik Oya, waar we ook een aantal keren met plezier hebben gegeten, bel. Daar is wel plaats.

Tevergeefs bel ik Rick dat we van restaurant gaan veranderen. Pas als we bijna bij Oya zijn neemt hij zijn telefoon op. Gelukkig is hij ook vlakbij dat restaurant.

Hier hebben ze een prix fixe menu, waar we alle drie gebruik van maken. Mijn voorgerecht is een salade van calamari met een Aziatische groentemelange. Het is heerlijk! Ook de anderen smullen, Anika heeft een soort miniburgers
met tofu.

Mijn hoofdgerecht is wat karig, maar wel erg lekker, namelijk sushi. Anika heeft zalm en Rick biefstuk en dat ziet er ook goed uit. Als dessert krijgen Anika en ik een appel en cranberry crumble, heel erg lekker. Eigenlijk had ik liever Ricks dessert echter, die heeft een chocolade cakeje met caramelsaus.

Op de terugweg rijdt Rick nog even langs de verlichte monumenten. Al heb ik ze al vele malen gezien, ze blijven zo nog mooier dan overdag. Anika is er dan ook zeer van onder de indruk.

Thuis gaan de voeten omhoog. Ik merk het nu wel erg dat ik zoveel heb gelopen de afgelopen week.

Foto's van vandaag ataan hier.

dinsdag, maart 27, 2012

Dag 1 met Anika: de Monumenten

Het zou vannacht zowaar rond het vriespunt en we slapen op het moment met de ramen wagenwijd open. Het is wel heel koud in de kamer als ik wakker word! Ik ga maar gauw diep onder het dekbed. Daarentegen hoor ik het vrolijke gezang van de cardinaal in de achtertuin ook heel goed.

Om acht uur sta ik op. Anika is nog niet boven en ik maak een extra grote pot koffie. Rick en Saskia zijn al vertrokken. Een minuut of tien later zitten Anika en ik aan de koffie en het ontbijt. We hebben zoveel te kletsen dat ik me dwing naar boven te gaan om te sporten.

Het halve uur op de crosstrainer is voorbij voor ik het weet. Ik zit namelijk helemaal in The Hunger Games (ik hoor van Anika dat die serie in Nederland ook erg populair is, De Hongerspelen). Het wordt steeds spannender.

Nadat ik me ook klaar heb gemaakt voor de dag laten Anika en ik Cosmo samen uit in de uitbundig bloeiende buurt. Anika vindt dat wij in zo'n soort buurt wonen, die zij vaak in tv series ziet. Ik vind het superleuk alles hier weer door de ogen van iemand, die nog nooit in Amerika is geweest, te zien.

We zetten Cosmo thuis af en lopen dan naar de metro. Anika kan daar ook wat geld pinnen, want ze heeft nog geen dollars. De trein staat al klaar en een half uur later stappen we uit bij McPerson Square. Grappig dat ik daar een jaar geleden nog nooit was uitgestapt en nu bijna elke keer.

Als eerste bekijken we het Episcopal (Anglicaanse) St. John's kerkje, waar sinds 1816 alle presidenten diensten hebben bijgewoond. Voor het eerst gaan we er ook binnen, maar er is een mis gaande. We kunnen dus alleen door de glazen deuren de prachtige glas in lood ramen bewonderen.

Bij het Witte Huis is het vandaag verrassend rustig. Er staan wat tapdansers een demonstratie te geven en nog wat andere protesten. Natuurlijk ook het oude vrouwtje dat er al voor het 31ste jaar zit met haar anti-nucleaire protest.

Nadat we ook de achtertuin van het Witte Huis hebben bekeken, is het lunchtijd. Ik neem Anika mee naar Cosi. Hun versgebakken flatbread is werkelijk heerlijk. Ik neem de kip tandoori en Anika tomaat met mozzarella. Het gaat er goed in!

Het is nog steeds fris, maar zeker in de zon zeer aangenaam qua temperatuur, als we aan onze ronde langs de monumenten beginnen. Anika is erg onder de indruk van het Tweede Wereldoorlog monument dat we als eerste bezoeken.

Daarna lopen we via het Vietnam Veteranen Monument naar het Lincoln Memorial. De lucht is staalblauw en Anika houdt net zoveel van fotograferen, als ik. Ze krijgt vandaag in ieder geval prachtige plaatjes!

Na het Koreaanse monument steken we over naar het Tidal Basin. Daar beginnen we met het Dr. Martin Luther King Jr. Memorial. Hier is het het drukst, waarschijnlijk omdat het nieuw is.

De bloesems zijn inderdaad grotendeels uitgebloeid, maar de bomen hebben nog een roze gloed. Sommigen hebben zelfs nog wat bloesems, waardoor we toch nog een paar mooie foto's kunnen maken. Via het Franklin D. Roosevelt memorial komen we bij het Jefferson Memorial, onze laatste stop.

Hier zien we een bruid poseren en maken ook wat foto's van haar. Dit doet me aan onze trouwdag denken, toen we ook in vol ornaat naar Washington gingen en foto's namen bij de beroemde gebouwen. Ik sta op heel wat foto's van Japanse toeristen die dag.

Nadat we Jefferson in zijn monument hebben bewonderd is het alweer vier uur. Tijd om terug naar de metro te lopen. Het dichtstbij is natuurlijk het Smithsonian station, maar ik heb me helemaal voorgenomen dat deze week te vermijden. We lopen dus verder naar Federal Center SW, want we hebben na bijna 15 kilometer lopen wel zin om te zitten.

Inderdaad zijn de treinstellen nog vrijwel leeg en kunnen we meteen zitten. Na een paar stations zijn de stoelen weg en moet iedereen staan. Eenmaal in Vienna lopen we de kilometer naar huis ook nog. Saskia sms-t of we naar de supermarkt kunnen als we thuiskomen.

Dat is prima en Saskia rijdt ons naar de Safeway. Dit wordt Anika's eerste kennismaking met een Amerikaanse supermarkt en deze Safeway is flink groot. Ik laat haar de schappen met cereals zien, want die staat vol met tientallen keuzes.

Zodra Rick thuiskomt vertrekken we naar Tysons Corner. We gaan vanavond bij Seasons 52 eten. Het is maar goed dat ik een reservering heb gemaakt, want er is een wachttijd van een half uur en dat op dinsdagavond!

Het is dan ook werkelijk een heel goed restaurant. Anika en ik hebben duidelijk een soortgelijke smaak, want we bestellen hetzelfde voorafje en hetzelfde dessert. Als voorafje hebben we gevulde artisjokblaadjes (met kaas) met een rucola salade. Rick en ik nemen de scallops als hoofdgerecht. Het mini-dessert waar Anika en ik van genieten is wortelcake met cream cheese frosting. Superlekker, al zag Ricks bessenmousse er ook heerlijk uit.

We zijn flink moe van al het lopen en buitenlucht. Ik heb vandaag een record op mijn Fitbit gehaald: 28551 en een halve marathon gelopen, 13,74 mijl. Morgen hebben we weer een druk programma, dus bijtijds naar bed straks!

Foto's van vandaag staan hier.

maandag, maart 26, 2012

Anika is hier!

Na het druilerige weekend schijnt de zon vanochtend weer vrolijk de kamer binnen. "Ik heb goed nieuws", zegt Rick, "de zon schijnt!" Ja, dat had ik ook al gezien. Het waait wel enorm, de bloesems van onze kersenboom komen als sneeuw naar beneden.


Het is vrolijk wakker worden met al die kleur in de achtertuin

Na mijn ontbijt rijd ik naar Anytime Fitness. Onderweg zie ik dat de kersenbloesems dan wel uitgebloeid zijn, maar een heel aantal andere bomen en struiken komen nu pas uit.

Daaronder de dogwoods, redbuds en al een heel aantal azalea's, er is voor Anika dus nog meer dan genoeg kleur in de natuur. Ik vind het natuurlijk wel echt sneu voor haar dat ze net de kersenbloesems mist, maar de natuur doet haar eigen ding, helaas.

Sharon wacht me al op en we doen voornamelijk bovenlichaam en buikspieroefeningen. Ik merk namelijk dat mijn benen best moe zijn van al het sporten en wandelen van de afgelopen dagen. De komende week zal ik mijn onderdanen ook weer regelmatig nodig hebben, dus een dagje niet zoveel benenwerk is niet erg.

Het uur gaat snel en naderhand doe ik nog een half uur op een van de nieuwe ARC trainers. Dat vliegt werkelijk voorbij en ik vind het jammer als de cool down begint, want ik ben nu helemaal in The Hunger Games. Het is inderdaad een fascinerend verhaal!

Tijd om langer te sporten heb ik niet, want ik ben Cosmo nog een wandeling verschuldigd. Ondanks de wind wordt dat een lekker buitenzijn. Ik geniet zo enorm van alle kleuren! Eigenlijk ben ik wel blij dat het deze week wat koeler zal worden. Zo duurt de boeiperiode ook langer.

Met dit beetje gure weer heb ik wel weer eens heel erge trek in pho. Bij Pho Thang Long bestel ik mijn gewoonlijke vissoep met bubble ijskoffie. Wat een lekker eten is Vietnamees toch.

Voor ik het weet is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Op het internet heb ik gezien dat Anika's vlucht een half uur later dan het schema zal aankomen. Precies om twee uur, de tijd dat ze zouden landen, ben ik op het vliegveld.

Gewoonlijk duurt het nog zeker drie kwartier voor ze door de douane komen, maar ik ben blij dat ik op tijd ben. Tot mijn verbazing komt Anika al twintig minuten later naar buiten lopen. Al heb ik haar twaalf jaar niet gezien, ik herken haar meteen.

De klik is er ook meteen weer. Op de terugweg halen we herinneringen op. We zijn op de middelbare school van het begin af beste vriendinnen geweest en later als tieners ook nog een paar keer samen op vakantie gegaan.

Thuis laat ik Anika haar kamer zien en daarna gaan we op het bankje in de voortuin in het zonnetje zitten. Daar is het warm genoeg. We hebben meer dan genoeg te bepraten.

Saskia werkt intussen met een vriendin aan een kleiproject voor Engels. Die gaat ze op een gegeven moment bakken in de oven. Alleen is het geen bakklei en de figuurtjes, waar ze uren aan gewerkt hebben, smelten helemaal. Het ziet er droevig uit, maar gelukkig kunnen de dames er de humor van inzien. Nu wordt het project een Powerpoint, die kan niet smelten.

Rick grilt kipspiesjes en asperges voor het avondeten, waar we zoete aardappelfrietjes uit de oven bij eten. Het smaakt lekker zomers. Anika is nog erg wakker, ondanks dat het voor haar gevoel al midden in de nacht is. Voor haar is het de eerste keer in de VS, dus alles is nieuw. Morgen beginnen we dus aan onze week toeristje spelen.

zondag, maart 25, 2012

Regenachtig, maar leuk weekend

Zaterdag

Het mooie weer van de afgelopen dagen heeft even pauze genomen. Het is bewolkt als we opstaan en er wordt regen voorspeld. Ach ja, dat is natuurlijk ook weleens nodig, al is het niet fijn voor Rick en anderen, die alleen in het weekend vrij hebben.

Rick heeft geen zin in een "gewoon" ontbijt en gaat naar Starbucks. Hij is dol op hun hazelnut latte, ik houd het altijd gewoon bij koffie met melk en een caramelsmaakje. Rick brengt ook sandwiches mee, voor mij de nieuwe met chicken sausage.

Gisteravond ben ik niet aan mijn dagelijkse internet "verplichtingen" toegekomen, dus maak die eerst af. Daarna ga ik de logeerkamer beneden in gereedheid brengen, want Anika, mijn beste vriendin van de middelbare school en universiteit vroeger, komt maandag een week logeren. Ik zie er enorm naar uit haar weer te zien en haar deze omgeving te showen!

Als ik klaar ben mag ik van mezelf gaan sporten. Ja, heus, vandaag is dat een traktatie. Ik ben namelijk al helemaal in mijn boek The Hunger Games, wat ik absoluut uit wil hebben voor ik de film zie.

Ook zijn er nieuwe apparaten bij Anytime Fitness. Het is een Cybex crosstrainer, die heel hoog kan gaan, zodat je het gevoel hebt trappen te lopen.

Sharon was er gisteren zo enthousiast over dat ik niet kan wachten hem te proberen. Kennelijk is onbekend ook onbemind, want de loopbanden en gewone crosstrainers staan vol, maar van de vier nieuwe machines is er maar een bezet. Ik probeer een uur lang verschillende programma's uit en denk niet dat ik nog vaak de "gewone" crosstrainers zal gebruiken. Een heerlijke machine vind ik het!

Intussen is Rick naar garages om te kijken of hij een auto kan vinden, waar hij zijn huidige voor in kan wisselen. Die is nu alweer voor de derde keer in even zoveel weken in de garage vanwege allerlei (zeer dure) mankementen. Rick is dol op zijn BMW, maar ziet zelf ook wel in dat het idioot is hoeveel geld hij aan reparaties kwijt is.

Als ik thuiskom, wacht me een verrassing. Kai heeft onverwachts besloten dit weekend naar huis te komen. Hij heeft honger en zin in een sandwich van Manhattan Bagel. Dat komt mooi uit, want ik heb ook trek en hun cream cheese met zalm bagel roept mijn naam. Samen met Kai lunchen doet me aan Quebec City denken en we halen er herinneringen aan op. Het lijkt alweer zo lang geleden.

Het regent gestaag, maar de voorspelde onweersbuien blijven gelukkig uit. Er is dus niet veel wind, waardoor er wel veel bloesems vallen, kijkend naar de kers in onze tuin, maar niet zoveel als ik had gevreesd. Morgen ga ik weer naar het Tidal Basin met Corry en Wijbe en ik gun hun en Anika dinsdag ook nog wat kleur.

Saskia heeft weer een huis vol vrienden en vriendinnen, waarmee ze ook gaat eten. Rick stelt voor naar Coastal Flats te gaan en daarna naar de bioscoop. Coastal Flats heeft kortingsbonnen voor de bioscoop, dus dat is handig.

We nemen plaats aan de bar, waar Rick en ik een dirty martini bestellen. Ik ben niet echt van de cocktails, maar die vind ik op zijn tijd wel lekker. Als hoofdgerecht neem ik de gegrilde gambas, die geserveerd worden met een warme salade van orzo, asperge, tomaat en pijnboompitten. Rick neemt het kreeftbroodje en Kai de fish and chips. Allemaal even smakelijk.

Ongeveer een half uur voor de aanvang van de film lopen we de zaal in. We gaan naar 21 Jump Street en ik heb geen idee wat te verwachten. Er zijn nog heel veel plaatsen, we krijgen zelfs onze favoriete, waar we onze voeten op de railing kunnen zetten. Het lijkt alsof de film niet zo populair is, maar uiteindelijk blijkt het uitverkocht te zijn.

Ondanks de soms zeer ruwe taal vermaak ik me enorm die twee uur. Wat een grappige film is dit! Het is ook een origineel verhaal met soms onverwachte wendingen. Achter ons zit een vrouw met een zeer aanstekelijke lach, dat maakt het nog leuker. Na afloop wordt er geapplaudisseerd en dat gebeurt niet vaak.

Zondag

Ook vandaag laat de zon zich niet zien. We slapen lekker uit, wat wel makkelijker gaat zonder de zon in de kamer. In ieder geval waait het niet, dus de bloesems zitten hier in de buurt althans nog redelijk aan de bomen. Ik ben benieuwd hoe het er vanmiddag bij het Tidal Basin uit zal zien.

Omdat Kai thuis is en ook dol is op een Starbucks ontbijt gaan Rick en ik er samen op uit om dat te halen. Wij zijn bepaald niet de enigen. Er staat een lange rij. Ik vind het wel knap van Tom, de barista, dat hij precies weet welke drankjes Rick en ik willen. We komen tenslotte maar eens per week, terwijl anderen dagelijks hun koffie"fix" hier halen.

Na het ontbijt ga ik naar boven om een uur op de crosstrainer te doen. Ik ben bijna halverwege mijn Hunger Games boek en ik ben nu heel benieuwd hoe de film gaat zijn. Ik mag er van mezelf niet heen tot ik het boek uitheb. Misschien gaan we er in Saskia's paasvakantie volgende week heen, dat geeft haar ook kans om het te lezen.

Om kwart voor een komen Corry en Wijbe mij ophalen om naar de stad te gaan. Het is heel leuk hen weer te zien. We rijden naar Washington en ik bedenk onderweg, waar we zouden kunnen parkeren, want voorzie grote drukte met het begin van het Cherry Blossom Festival.

Het geluk is met ons, want zodra we in de stad zijn zien we een mooie plek vlak tegenover het Lincoln Memorial. We halen even een sandwich voor Corry, die nog geen lunch heeft gegeten, en lopen dan via het Lincoln Memorial naar het Tidal Basin.

Daar is het druk, maar niet zo druk als afgelopen week. Corry en Wijbe zijn al meerdere keren in Washington geweest, maar hebben nog nooit langs het Tidal Basin gelopen. Ik laat ze de Martin Luther King en Franklin D. Roosevelt Memorials zien. Het maakt indruk, zoals altijd, en Wijbe vindt, ondanks dat de meeste kersenbloesems wel van de bomen zijn, nog heel wat te fotograferen.

We bezoeken George Mason in zijn eenzame monument dat wel een van de minst bezochte monumenten is hier. Vandaag krijgt hij aardig wat aandacht, deze schrijver van de constitutie van Virginia, die als voorbeeld voor de constitutie van de Verenigde Staten heeft gediend.

Als we naar het Jefferson Memorial lopen vertel ik over deze derde president, die mijn favoriet is. Dan merk ik altijd hoeveel ik toch aan Amerikaanse geschiedenis heb opgepikt in de jaren hier, want deze president kennen de meeste Europeanen nauwelijks. Natuurlijk was Jefferson ook een Virginiaan, dus wellicht leren wij (lees de schoolkinderen hier) meer over hem, dan mensen in andere delen van Amerika.

We lopen het monument in en zien beneden een paar politieagenten op paarden. Een van de paarden heeft blauwe ogen, dat heb ik nog nooit gezien! Wijbe heeft ervaring met paarden en laat mij voelen hoe zacht de neuzen zijn. Het zijn schattige en natuurlijk heel goed getrainde dieren. Ze krijgen ook heel wat aandacht en dat mag allemaal van de Park Police.

Even verderop zien we een menigte staan. Een visser blijkt een flinke vis (catfish) aan de haak te hebben geslagen. Het duurt even voor hij die aan wal heeft en dan is er applaus. Wij kunnen het van verre zien, ik denk nog redelijke foto's te maken, maar die zijn helaas niet gelukt.

Al gauw zijn we rond het Tidal Basin gelopen (wel tenminste vier kilometer). We lopen terug via de Tweede Wereld Oorlog en Vietnam monumenten. Onderweg genieten we van de kleine eendjes in de grote "Duck Pond" vijver.


Na een paar uur zijn we terug bij de auto. We rijden zonder oponthoud terug naar Vienna. Intussen is de zon ook tevoorschijn gekomen en voelt het best lekker om buiten te zitten. We drinken een wijntje op het terras en ik sta weer eens versteld over hoe goed Rick Nederlands spreekt. Hij is daar altijd zo bescheiden over, maar hij heeft het zich toch maar helemaal zelf aangeleerd.

Rick heeft voor het avondeten bij de Mad Fox Brewing Company gereserveerd. Hier staan bitterballen op het menu, bij mijn weten het enige Amerikaanse restaurant, waar dat het geval is. Daarvan bestellen we dus ook twee porties. Echt Nederlandse bitterballen zijn het niet, want ze zijn groter en er zit o.a. wortel in, maar ze zijn erg lekker.

Voor mijn hoofdgerecht neem ik de gazpacho van meloen en bacon en mosselen. De anderen nemen pizza's, die er ook erg lekker uitzien, of de fish and chips, die met schol is gemaakt. Kai en Wijbe hebben zelfs nog plaats voor dessert. Kai neemt de kersen rootbeer float en Wijbe de donut sandwich met ijs, pindakaas en Nutella. Het ziet er allemaal erg lekker uit. Wijbe en Corry trakteren ons, nog heel hartelijk dank daarvoor!

Thuis nemen we afscheid van Corry en Wijbe, die een hotel in Bethesda hebben. Het was weer zo gezellig, ik ben blij dat zij vrienden in Richmond hebben, zo zien we elkaar regelmatig. Een paar minuten later neemt Kai ook afscheid en vertrekt naar waar Corry en Wijbe net vandaan kwamen, Richmond. Het was leuk hem weer even thuis te hebben.

En nu zijn we weer heel even met zijn drieen. Heel even, want morgen komt Anika en ik zie uit naar een leuke week van haar onze omgeving te laten zien.

zaterdag, maart 24, 2012

Nog een keertje bloesems

Saskia blijft vanochtend een paar uur thuis om wat bij te slapen. Het vroege opstaan breekt haar nog wel op. Gisteravond heb ik de leerkrachten van Engels en fotografie een mailtje gestuurd, waarin ik uitlegde dat Saskia wel beter genoeg is om naar school te gaan, maar dat ze nog steeds snel vermoeid is. Gelukkig hebben beiden daar gunstig op gereageerd. Hopelijk zal ze dus niet twee "F"'s op haar rapport hebben dit kwartaal.

Het is weer heerlijk warm buiten, dus ik eet mijn ontbijt op mijn gemak op het deck. Een beetje te langzaam, want ik moet me naar Sharons klas haasten. Sharons buurvrouw is vannacht onverwachts gestorven en daar heeft zij het vanzelfsprekend moeilijk mee. Knap hoe zij het toch klaarspeelt om ons een uur flink te laten sporten.

Saskia wacht me al op en ik breng haar naar school. Op de terugweg gooi ik de van vol en zie dat de benzine prijzen nu boven de $4 per gallon zijn (dat is voor hier erg duur, ik weet dat het nog niets is in vergelijking met Nederland). Met mijn Giant bonuskaart krijg ik maar liefst 60 cent korting, dat scheelt dus enorm.

Even overweeg ik Cosmo mee naar Washington te nemen, maar gezien het drukke verkeer nu met de kersenbloesems en gebrek aan parkeerplekken zie ik daar toch maar van af. Ik wandel een flink stuk met hem in de buurt en loop daarna naar de metro. Jammer, dat honden daar niet in mogen, anders had ik hem zeker meegenomen.

Het toeristenseizoen is duidelijk aangebroken, want ik moet een aantal wagons naar achteren lopen om nog een zitplaats te vinden. Omdat ik zin heb nog eens bij Cosi te lunchen, stap ik weer bij McPherson Square uit.


McPherson Square station

Het is een drukte van jewelste in de stad en flink warm. Ik ben blij met mijn mouwloze topje! Heel veel restaurants hebben terrasjes, die flink vol zitten. Onderweg naar Cosi loop ik langs Potbelly en zie daar dat ze de "little tuna" sandwich weer hebben.

Dat klinkt wel erg lekker en na enig overleg met mijzelf wordt die het voor mijn lunch. Daar krijg ik geen spijt van, echt een aanrader, deze sandwich en precies genoeg. Buiten op hun terrasje eet ik het, al mensenkijkend, op.

Als ik klaar ben loop ik naar het Tidal Basin. Je kunt goed zien hoe snel de bloesems gaan, want zat gisteren vrijwel alles nog aan de bomen, nu zijn er al flink wat bijna kale takken. Op het water drijft een laagje roze bloesemblaadjes.

Duidelijk hebben veel mensen naar het weerbericht geluisterd en zijn vandaag nog maar gauw gekomen. Het is zo mogelijk nog drukker dan de afgelopen paar dagen. Overal zonnende, picknickende en fotograferende mensen, waar ik me dus ook bij schaar.

Hoe vaak ik hier ook al ben geweest, ik vind toch nog nieuwe uitkijkpunten. Vandaag zelfs een paar, waarbij ik zowel het Washington Monument, als het Jefferson Memorial op de foto krijg. Ik ben zeer tevreden over de resultaten, al is de lucht niet helemaal staalblauw.

Als ik helemaal rond het Tidal Basin heb gelopen, neem ik met moeite afscheid van de bloeiende bomen. Via de Enid Haupt Garden bij het Smithsonian kasteel loop ik terug naar de metro. Deze tuin, aangelegd op het dak van twee musea, heeft iedere lente een andere kleurschakering. Dit jaar is het wit, witte hyacinten, tulpen en andere bloemen zijn in Franse stijl geplant.

Net als gisteren staat er in het Smithsonian metrostation politie. We moeten allemaal een kant uit en het perron staat propvol. Duidelijk is er een probleem (geweest?) met de oranje lijn. Niet wetend wanneer de volgende trein zal komen en of ik daar nog in zal passen met deze menigte, besluit ik het station te verlaten.

De politieagenten laten me er met tegenzin door en ik neem me voor dit station tijdens het Cherry Blossom Festival niet meer te gebruiken. Dan maar wat verder lopen naar Federal Center SW. Hier is het een oase van rust en de trein komt vrijwel leeg aanrijden. Na al dat lopen ben ik blij een zitplaats te hebben.

Inderdaad komen er bij het Smithsonian station drommen mensen bij en had ik dan vast en zeker moeten staan. Op de heenweg ben ik begonnen in het boek "The Hunger Games". Die serie is hier een grote rage en de film ervan is net uit. In de Bahamas las Katja de boeken in een ruk uit, dus ik wil er het mijne van weten. Het boeit inderdaad meteen.

Door al het metro gedoe moet ik me naar huis haasten, want Rob en Annie zullen rond vijven langskomen. Gelukkig haal ik het voor de deurbel gaat. Rob en Annie ken ik van het Alles Amerika forum en ik heb ze in februari ook nog tijdens de bijeenkomst gezien. Ze hebben tijdschriften en lekkernijen mee, super.

We gaan buiten zitten en kletsen gezellig bij. Zij hebben enorm geluk, want zijn gisteren aangekomen en konden vandaag dus de pracht van de kersenboompjes nog net meepikken. Rick komt wat laat thuis, maar ziet ze ook nog even. Dan nemen we weer afscheid en wensen Rob en Annie nog een fijne vakantie. Zij gaan dinsdag verder naar het zuiden van Virginia, North en South Carolina.

Saskia moet babysitten. Rick en ik willen naar een restaurant met terras en de keuze valt op Chevy's. Hier blijkt het tot 20 uur "happy hour" te zijn en alle drankjes kosten $3. Ook krijgt Rick bij het inchecken op Foursquare een coupon voor het tweede hoofdgerecht halve prijs.

Rick neemt de fajita's met kip en garnalen en ik de heel lekkere gegrilde vistaco's. De serveerder, Ken, is ontzettend vrolijk, snel en goed. Hij vraagt net voor achten of we nog een drankje willen voor het happy hour voorbij is en hij herinnert Rick bij het afrekenen aan de coupon. We blijven nog een tijdje nakletsen, want het is ongekend warm voor eind maart.

Foto's van vandaag staan hier.

donderdag, maart 22, 2012

Eerste rondleiding van 2012

Om de een of andere reden ben ik om kwart voor zes al klaar wakker. Misschien toch een beetje nerveus voor de eerste rondleiding van dit jaar weer. Als Rick opstaat, volg ik ook meteen, veel vroeger dan anders.

Helaas is het weer heel mistig buiten. Het weerbericht belooft echter zon in de middag. Ik besluit meteen aan mijn klanten voor te stellen de volgorde van de rondleiding om te draaien.

Rick zet me af bij de metro en de trein staat al klaar. Het is duidelijk toeristenseizoen, want ik krijg nog net een zitplaats. Bij het volgende station moet iedereen al staan. Zelfs in het spitsuur is dat meestal niet het geval.

Een half uurtje later stap ik bij McPherson Square uit. Hier heb ik bovenaan de roltrap afgesproken met I. en G. Ik ben wat vroeg, dus vermaak me met het kijken naar wie allemaal de roltrap opkomen. Veelal zijn dat keurig geklede zakenmensen met sportschoenen onder hun pakken. Maar soms komen er wat flamboyantere types naar boven.

Hier staan ook een paar dames, die gratis krantjes uitreiken, een drietal mannen, die op kistjes zittend enkel de dames gezelschap lijken te houden en er staat een gitarist voor fooien te spelen. Het is een kleurig tafereel.

We hadden om half tien afgesproken, maar er is om tien over half nog geen teken van I. en G. Voor de zekerheid ga ik nog even beneden kijken, maar zie niemand, die aan de beschrijving zou kunnen voldoen.

Als ik weer de trap opkom staan ze er opeens. Ze hadden problemen met hun metrokaartje, omdat ze te vroeg op een dagkaartje hadden geprobeerd te reizen. Het kaartjessysteem van onze metro is helaas niet zo makkelijk uit te vogelen. Ze hebben heel lief een zakje van nota bene mijn favoriete zwart-witte dropjes meegebracht.

Het is nog steeds mistig en bewolkt, dus ik stel voor de monumenten voor vanmiddag te laten. Dat is prima, want zij weten toch niet wat te verwachten. Hopelijk komt vanmiddag zoals beloofd de zon tevoorschijn.

We beginnen bij de voorkant van het Witte Huis en lopen daarna via Chinatown naar het Capitool. Onderweg zien we wel mooi bloeiende boompjes, maar I. en G. kunnen zich de pracht, die we straks gaan zien, nog niet voorstellen. Ik voel me alsof ik een speciale schat ga laten zien, straks, want niemand kan je voorbereiden op de werkelijkheid van al die bloesems.

Het is overal druk met schoolgroepen, dus ik verwacht ook in de rij te moeten staan voor de Library of Congress. Tot mijn verbazing kunnen we zo naar binnen. Ze hebben nu een ingang beneden voor groepen en boven voor individuen, wat perfect werkt.

Zoals altijd maakt dit gebouw en dan vooral de leeszaal grote indruk. We kunnen die laatste nog net bekijken voor hij wordt afgesloten voor groepen. Ik ben dus eigenlijk maar blij dat we 's ochtends zijn gegaan, want vanmiddag hadden we wellicht de leeszaal niet kunnen zien. Sowieso bevalt deze volgorde me wel, misschien houd ik die erin.

Langs alle musea lopen we over de Mall naar de Old Ebbitt Grill. Hier heb ik (gelukkig, want het is er beredruk) een reservering gemaakt voor kwart over twaalf. Hoe het zo uitkomt weet ik niet, maar vrijwel altijd zijn we precies rond die tijd klaar met het eerste gedeelte van de rondleiding.

De host, Tony, die er zo trots op is dat hij de spelling van mijn naam weet, herkent mij vrijwel meteen. Ik krijg een vriendelijke handdruk en mijn gasten ook. We worden bijna onmiddelijk naar ons tafeltje geleid.

Zoals altijd raad ik de crab cakes aan. Dat is een gerecht uit dit gebied en dit restaurant maakt ze lekker. I. kiest dat ook inderdaad en G. neemt de forel, die hij ook zeer smakelijk vindt, getuige het lege bord dat terug naar de keuken gaat. Ik heb hun Norwegian sandwich gemist, gerookte zalm en ei op brood, dus bestel die en smul ervan.

Als we weer buiten staan laat de zon zich inderdaad zien. We lopen via de achterkant van het Witte Huis naar de monumenten. De oorlogsmonumenten voor de Tweede Wereldoorlog en Vietnam eerst, daarna het Lincoln Memorial en het Koreaanse Oorlog monument. Allemaal maken ze indruk, zelfs op mij nog, hoe vaak ik ze ook al gezien heb.

Dan is het eindelijk zover, we steken over naar het Martin Luther King Jr. Memorial, dat aan het Tidal Basin met alle bloesems ligt. Adembenemend vinden mijn compagnons het. Ze hebben vandaag nog niet zoveel foto's gemaakt, maar nu wordt er flink wat geklikt. Zo mooi hadden ze het zich inderdaad niet voorgesteld.

Foto's kunnen het niet overbrengen. Vooral nu de zon schijnt lopen we onder een dak van roze bloemen met prachtige blauwe lucht erachter. Ook het Franklin Delano Roosevelt Memorial staat vol bloeiende boompjes. Onderweg zien we ook weer allerlei schilders.

Als laatste is het Jefferson aan de beurt. Het is inmiddels flink warm geworden en I. heeft geen zin de trap nog op te gaan. Ik geef haar geen ongelijk, maar denk aan mijn Fitbit score, dus ga toch met G. naar boven. Uiteindelijk hebben we 36 trappen gelopen, 25250 stappen en meer dan 11 mijl (17,5 km). Zij hebben in New York ook al kilometers afgelegd, dus ze weten hoeveel je moet lopen om de steden hier te bekijken.

Eenmaal terug op de Mall is de rondleiding afgelopen. Ik neem afscheid bij het Smithsonian station en zij lopen verder naar het Air and Space Museum. Dat ze daar nog energie voor hebben! Maar ja, zij zijn op vakantie. Ik ben na de 17 kilometer klaar om naar huis te gaan.

Het is iedere keer weer zo vreemd om afscheid te nemen van mensen, waarmee ik zo'n intensieve dag heb doorgebracht, maar ze waarschijnlijk nooit weer zal zien. Zoals veel anderen zeggen zij ook weer dat een rondleiding zeer waardevol was, want zonder hadden ze in een dag niet geweten wat te bekijken.

De trein komt al gauw en ik krijg een zitplaats. Dat is van korte duur, want twee stations verder gaan de deuren van de trein niet meer automatisch dicht. Iedereen moet uitstappen, wat een heel vol perron beteken.

Gelukkig sta ik vrij vooraan en kan in de volgende trein ook meteen weer zitten. Het wordt zo vol dat veel mensen een half uur moeten staan. Dat vind ik gewoonlijk geen probleem, maar na meer dan zeventien kilometer voel ik mijn voeten wel.

Zo erg zelfs dat ik de kilometer naar huis niet meer wil lopen. Ik neem lui een taxi. Natuurlijk word ik met groot enthousiasme begroet door Cosmo.

Saskia is ook thuis en gespannen, want haar fotografie en Engels leerkrachten helpen haar helemaal niet, ondanks dat ze zoveel heeft moeten missen. Ze zit er echt even doorheen. Natuurlijk is ze overweldigd door alles wat ze in moet halen. Ik zeg haar dat ze enkel haar best kan doen, meer niet.

Het is moeilijk voor Rick en mij om niet te reageren. Die leerkrachten hebben Saskia is iemand, die laat zien dat ze ook echt wil, dan kun je als leerkracht minstens helpen, lijkt mij. De andere leerkrachten doen dat wel. Ik heb enorm met Saskia te doen, want Pfeiffer is niet als andere ziektes. Alleen omdat ze nu naar school kan betekent niet dat ze ook helemaal weer goed is. Ik ga toch maar weer eens in de pen klimmen daarover.

Tot na zevenen zit ik buiten. Dat is toch onvoorstelbaar op 22 maart? Het voelt als mei hier. Mij hoor je niet klagen!

Foto's van vandaag staan hier.

woensdag, maart 21, 2012

Bewolkte bloesems

Helaas daagt de dag mistig en bewolkt. Net nu ik een fotografietocht langs de kersenbloesems in de stad op mijn programma heb staan. Aan de andere kant blijven die bloesems ook langer als er niet de hele dag de felle zon op staat.

Op mijn gemak maak ik een paar gepocheerde eieren met kaas en Tabasco voor mijn ontbijt. Daarna doe ik een half uur Max Capacity Training, in gezelschap van een heel stoute Flapjack, die gelukkig nu de narcissen met rust laat, en Cosmo, die vooral onder me en op me gaan zitten tijdens het planken.


Flapjack vecht met een tennisbal

Het weerbericht belooft opklaringen in de loop van de ochtend, maar daar is niets van te zien. Even twijfel ik of ik wel wil gaan, maar ook bewolking kan mooie foto's geven. Ik loop dus met fototoestel naar de metro.

Daar is het even wachten op de trein en het is duidelijk weer toeristenseizoen, want die is veel drukker midden op de ochtend, dan gewoonlijk. Een half uur later stap ik bij McPherson Square uit. Tot mijn verrassing zijn de gewoonlijk zo saaie bruine kaartjes machines om het station uit te komen versierd met roze kersenbloempjes.


Boven de grond is het helaas nog steeds bewolkt. Ik bevind me dicht bij het Witte Huis en dus ook bij Cosi, waar ik zin heb om te gaan lunchen. Ik bestel hun t.b.m. (tomato basil mozzarella) flatbread. Zo lekker!

Nu ben ik klaar om mijn wandeling te beginnen. De mensen op straat veranderen naarmate ik dichter bij het Tidal Basin kom. Van keurig in pak gestoken zakenmensen worden het steeds meer in t-shirt en korte broek lopende toeristen met een groot fototoestel om de nek. Aan dat laatste beeld voldoe ik inmiddels ook.

De kersenbloesems zijn onbeschrijflijk. Geen foto kan overbrengen hoe mooi deze honderden uitbundig bloeiende boompjes zijn. Er hangt een vrolijke sfeer. Iedereen is aan het fotograferen, sommigen met professionele apparaten, de meesten met SLR's, zoals ik, en ook mensen, die met hun telefoon of iPad fotograferen.

Een paar keer wordt mij gevraagd of ik een foto maak van langslopende mensen. Op een gegeven moment wenkt een oudere man mij: "Come here, young lady!". Ha ha, "young lady", altijd leuk, maar goed, ik geef hem zijn zin maar. Hij laat me trots een mooie foto compositie zien. Zo lief! Ik maak de foto en niet alleen om hem te plezieren, want is het werkelijk een mooie foto.

Zoals altijd zijn er ook de nodige interessante mensen, zoals schilders en exotisch geklede toeristen. Deze hond valt iedereen op en zij is waarschijnlijk naast de bloesems het meest gefotografeerde object vandaag!


Heel af en toe lijkt de zon door te willen komen, maar dat lukt echt nog niet. Als ik het Tidal Basin rond ben gelopen, besluit ik, na een pit stop bij een van de toiletten, de metro terug te nemen. Morgen zal ik hier weer zijn en vrijdag staat het ook op mijn wenslijst, dus hopelijk komt er nog wat zon. Ik hoop ook dat de bloesems tot tenminste dinsdag mooi blijven, zodat ik ze aan mijn logee van volgende week kan laten zien.


Saskia sms-t me, als ik al in de trein zit, met de vraag, waar ik ben. Ik schrijf dat het nog wel even zal duren voor ik thuis ben. Zij blijft na school om hulp te krijgen met algebra en Latijn. Als ik haar niet op kan halen, zal Jimmy dat doen. Ik ben hem er dankbaar voor, want terug lopen na zo'n vermoeiende lange dag lijkt me nog niet zo goed voor Saskia.

Intussen zie ik alweer een ergerlijke grijze streep verschijnen langs de scheiding van mijn haar. Lofty Salon is open tot acht uur en Mona heeft gezegd dat ik zonder afspraak langs kan komen tussendoor om de uitgroei te laten kleuren. Zo gezegd, zo gedaan en met een nat, maar weer helemaal bruin hoofd ga ik een half uur later weer huiswaarts. Dit is wel een nette service, die Mona biedt.

Natuurlijk komt net als ik thuiskom de zon ook tevoorschijn. Dat geeft weer een heel mooie zonsondergang, al heb ik geen tijd die dit keer te fotograferen. Rick komt namelijk thuis met het voorstel om sushi te gaan eten. En ja, dan moet ik me inhouden om niet een vreugdedansje te doen. Zoals bekend is dat mijn absoluut favoriete eten!

Onderweg zetten we Saskia af bij de sportschool. Die voelt zich duidelijk weer helemaal de oude en gaat samen met Aoife sporten. Aoife heeft intussen haar rijbewijs en zal Saskia ook weer thuisbrengen.

Bij Yama worden wij vriendelijk ontvangen. De serveerster kent ons nog van Sakana, een restaurant dat een jaar of zo geleden over de kop ging. Na een kop miso soep bestellen we de sushi.


Rick is dol op alle "rolls", allerlei combinaties van vis en sauzen. Ik ben daar minder in geinteresseerd. Ik bestel de Mexicaanse rol met asperges, jalapenos, tonijn en avocado, maar verder sashimi. Ik ben dol op viseieren, dus die bestel ik alle drie met kwarteleitjes. Daarbij ook nog wat zeeegel, die ik erg lekker vind, maar waar Rick van griezelt.

Na een gezellige maaltijd aan de sushi bar relaxen we lekker thuis. Morgen heb ik mijn eerste rondleiding in 2012. Ik hoop dat ik me alles nog herinner, maar heb er enorme zin in! Die mensen vallen met hun neus in de boter, want de kersenbloesems zijn fantastisch en ik denk niet dat ze wisten dat dat het geval zou zijn.



Voor Susan, dit is de plant waarvan ik de naam niet weet

De rest van de foto's van vandaag staat hier.

dinsdag, maart 20, 2012

Eerste lentedag in Leesburg

Nu het weer aan is met Jimmy en hij zijn auto weer heeft, omdat zijn cijfers beter zijn, rijdt Saskia weer met hem mee naar school. Dat geeft haar wat meer tijd dan de schoolbus, maar ze staat nog steeds om kwart over vijf op. Van de drie kinderen is Saskia absoluut het meest punctueel, want vooral Katja miste regelmatig de bus of maakte haar vriendinnen boos als ze weer eens laat naar school vertrokken.

Rick is eveneens vroeg uit de veren en ook ik sta bijtijds op. Het heeft vannacht geregend, dus geen ontbijt buiten dit keer. Ik eet gauw mijn yoghurt en ga dan naar de sportschool. Ondanks de bewolking is het vannacht zelfs warmer geweest dan de gemiddelde temperatuur overdag hier op 20 maart!

Gisteren had ik het zo warm in mijn lange sportbroek dat ik vandaag maar een capri aandoe. Aangekomen bij Anytime Fitness is er nog maar een crosstrainer vrij.

Daarop staat een van hun megafans gericht. Ik word vrijwel weggeblazen, dus vraag aan het meisje naast me of ze die nodig heeft. Gelukkig is dat niet het geval. Ik heb een enorme hekel aan deze industriele fans, die veel te sterk zijn voor deze kleine ruimte, dus doe hem uit. Die fans hangen er voor de mensen op de loopbanden, maar blazen degenen op de crosstrainers weg, terwijl de loopbanden er niets van voelen. Zeer efficient, maar niet heus.

Na drie kwartier huffen en puffen vind ik het wel weer genoeg geweest voor vandaag. Ik maak me gauw klaar thuis en ga dan Irene van de metro halen. Zij is hier nog niet zo lang en woont een gedeelte van het jaar in Washington en in de zomer in Michigan. Van Virginia heeft ze nog maar weinig gezien.

We drinken eerst koffie op het deck, want het is inmiddels weer erg lekker warm met zo af en toe zon. Daarna gaan we op weg naar Leesburg. Ik neem er de snelste weg heen, de Dulles Greenway. We genieten van alle bloeiende bomen en struiken langs de weg. Veel witte perenbomen, maar ook de gele forsytia en paarse redbuds zijn uit.

Eenmaal in Leesburg parkeer ik op het terrein van het Tuscarora Mill restaurant. We krijgen meteen een tafeltje in dit gezellige restaurant dat vroeger een molen was.

Het is moeilijk kiezen van de lijst met allerlei lekkere gerechten. Ik vind de soep van de dag, een bouillon met gerookte kip, champignons en groentes erg lekker klinken en bestel daar een kopje van. Het smaakt super!

Daarna bestellen Irene en ik beiden de mosselen op zijn Provencaals bereid. Dit staat nota bene als een voorgerecht op het menu, maar is meer dan genoeg als lunch. De mosselen zijn ontzettend groot en de soep, waarin ze geserveerd worden, met verse tomaat, olijven en kappertjes, zo lekker dat we hem helemaal oplepelen.

Irene is nog nooit in Leesburg geweest, dus we lopen de gezellige hoofdstraat af. We gaan een aantal winkeltjes binnen, waaronder Creme de la Creme, waar Irene er een sport van maakt mij de prijs te vragen van sommigen van de snuisterijen. Die schat ik telkens veel en veel te laag in, maar wat wil je ook, als een glazen schoteltje met een spreuk erop bijna $70 kost! Het is een heel leuk winkeltje, maar we vragen ons af hoe het overleeft.

Bij Otter Creek Collections kijkt Irene ook rond. Deze winkel gaat binnenkort dicht, dus alles is enorm afgeprijsd. Irene vindt een paar heel oude boekjes, waarin ze hoopt dat haar man, die veel verstand heeft van antiek, geinteresseerd zal zijn.

Als we het stadje gezien hebben, wil ik Irene wat van het landschap laten zien. Zij is, net als ik, dol op wijn, dus we gaan een wijnproeverij doen bij Tarara. De weg daarheen is al heel mooi.

Vanaf de heuvel, waar de wijngaard opligt, hebben we ook prachtig uitzicht in deze tijd van het jaar. In de zomer kun je hier niet veel zien door alle bladeren, maar nu zien we in de verte de Potomac rivier liggen. Het is hier ook weer een genot voor het oog qua natuur.

Binnen zien we eerst niemand. Op de deur zie ik Foursquare staan, Ik check in op mijn telefoon en dat blijkt ons twee gratis wijnproeverijen op te leveren.

De medewerkster komt zich verontschuldigend uit hun kantoor, ze had een telefoontje. Tja, je kunt natuurlijk op zo'n still dag niet maar achter de bar blijven staan, wachtend op klanten, dat snappen wij ook nog. Ze is helemaal enthousiast over mijn Foursquare, want dat is kennelijk een nieuw iets voor ze.

We mogen zeven wijnen proeven, vier witte en drie rode. De eerste witte wijn is ons beider favoriet. De rode wijnen van deze wijngaard hebben mij nooit kunnen bekoren. Ze zijn gewoon te jong en hebben daardoor veel tannines. Irene is dat met me eens.

We weerstaan het gevoel om een fles te moeten kopen en bedanken onze wijnschenkster vriendelijk. Die laat ons nog een paar wijngaarden zien, die vandaag open zijn, maar die zijn meer dan een half uur verderop. Wij maken nog wat foto's van de mooie oprijlaan gelijnd met perenbomen en gaan dan huiswaarts.

Onderweg komen we langs een emoe boerderij, een boomgaard en twee andere wijngaarden, die vandaag gesloten zijn. Dit is een heel mooie weg, die ik graag rijd. Een gedeelte is onverhard en het is echt de Virginia country side. Voor we het weten rijden we de US-15 weer op en gaan terug naar de drukte van Washington's voorsteden. Het is zo'n andere wereld niet eens zover buiten de stad.

Nadat ik Irene weer bij de metro heb afgezet, rijd ik door naar de Safeway. Ik heb zin in verse bloemen in huis en wil graag een plant voor in de family room Ik slaag met een paar boeketjes narcissen, tulpen en een oranje gele plant, waarvan ik de naam niet weet.

Het fleurt de kamer allemaal mooi op. Het geel van de bloemen staat mooi bij het blauw. Alleen had ik even niet op Flapjack gerekend, die de narcissen als speeltjes ziet. Heel stout rent hij er met een in zijn bek weg en het duurt even voor ik die weer kan afpakken. Wat een deugniet!

De zon is er inmiddels weer helemaal en het is 25 graden. Ik neem mijn laptop mee naar buiten en zit weer in mijn lekkere Adirondack stoel daar. Het cardinaaltje van vorig jaar is ook weer terug en zingt zijn lied vrolijk in een van de bomen vlakbij.

Rick gaat bij thuiskomst eerst even een stukje hardlopen. Daarna bestellen we Zpizza. Als pizza gezond kan zijn is het wel van dit restaurant. En allemaal zijn ze even lekker, ook Saskia vindt hier dingen naar haar gading.

Deze eerste lentedag was zeker lenteachtig, zo niet zomers. Deze hele week wordt het veel warmer, dan gemiddeld. Echt genieten iedere dag, Rick gaat zelfs regelmatig buiten werken, vertelt hij.

Foto's van vandaag staan hier.

maandag, maart 19, 2012

Tijd om de van netjes te maken

Ook hier kunnen ze geen weer voorspellen, maar gelukkig voor ons vandaag ten gunste. Het zou bewolkt en mistig zijn, maar de zon schijnt vrolijk de kamer binnen. Natuurlijk hoor je ons niet klagen!

Buiten op het deck drink ik mijn koffie en eet mijn Chobani yoghurt met bloedsinaasappel, erg lekker! Ons trouwe cardinaaltje is ook weer terug en zingt me vrolijk toe. Of eigenlijk zijn vrouwtje, dat ik nergens zie. Misschien heeft hij haar hart nog niet veroverd.

Met enige moeite onttrek ik me aan dit idyllische tafereel en begeef me naar de sportschool. Daar wacht Sharon me al op. Ze heeft een routine met intervals en afwisselend gewichten en cardio voor me. Na het uur heb ik het gevoel heel hard gewerkt te hebben. Nog een half uur cardio binnen met dit mooie weer gaat niet gebeuren.

Cosmo is maar al te blij met een lange wandeling door de prachtig bloeiende buurt. Wat een genot is de lente toch! Ik kan in korte mouwen wandelen, maar het is nog niet te warm voor Cosmo om ver te lopen. In deze tijd van het jaar vind ik het ook altijd zo mooi hoe de esdoornbomen dezelfde rode of oranje kleur hebben in bloei, als in de herfst. Er hangt een rode gloed over de buurt daardoor.


We lopen een kilometer of vijf en als ik terugkom zie ik Lorraine in haar tuin bezig. We kletsen wat bij en als ik haar hoor ben ik weer blij dat ik geen last van allergie heb. Voor haar en andere hooikoortslijders is het vreselijk dat alles zo tegelijkertijd uitkomt.

Vandaag staat in het teken van mijn DRAAKJE van. De komende weken zal hij aardig wat kilometers gaan rijden en het lichtje "MAINT REQD" staat al een paar weken aan. Ik breng de van naar Koons Toyota voor een beurt. Vijfenveertigduizend mijlen alweer, het lijkt als gisteren dat ik de van nieuw kreeg!

Koons heeft een shuttle naar Tysons Corner, waar ik vandaag dankbaar gebruik van maak. Ik wil graag schoenen vinden, die steun geven, maar er toch leuk uitzien voor tijdens mijn rondleidingen. Ik heb een uur en drie kwartier voor de shuttle me weer op zal komen halen.

Op de kaart zie ik de schoenenwinkels en besluit ze een voor een af te gaan. Bij Puma hebben ze leuke schoenen, maar ze lijken niet veel steun te geven en de medewerkster is duidelijk meer geinteresseerd in haar prive telefoontje, dan het helpen van een klant.

De ene na de andere winkel, ik had er eigenlijk geen idee van dat er zoveel sportwinkels waren hier, heeft toch net niet wat ik zoek. Niemand lijkt ook echt te weten welke van hun schoenen goed zijn voor mijn doel.

De moed begint me net in de schoenen te zinken (no pun intended), als ik bij Foot Locker een man met heel veel kennis tref. Hij laat me een paar Reebok Zigtechs zien, waar hij mee hardloopt. Ze zijn licht en hebben enorm veel vering in de zool. Ze zitten heerlijk en zijn niet idioot duur, verkocht, dus!

Eigenlijk wil ik ook graag een nieuwe capri broek of bermuda vinden. Ik heb nog meer dan een uur voor de shuttle komt, dus tijd genoeg. Ik loop winkel in, winkel uit en het valt me op hoe enorm kleurig de lentemode is. Een beetje te kleurig voor mij zelfs, met lichtgevend geel en hot pink en heel veel oranje. Dat laatste vind ik dan wel weer leuk en turquoise ook.

Bij Macy's vind ik eindelijk wat ik zoek. Een leuke khaki capri met wat accenten en een zwarte bermuda. Daarmee kan ik ook weer kilometers door de stad lopen. Ik moet nog even aan de gedachte van een neon topje wennen.

De shuttle komt me keurig op tijd weer ophalen en ik heb intussen ook een telefoontje gehad dat de van klaar is. Ook de inspectie is gedaan, nota bene gratis, heel aardig! Deze adviseur is dezelfde als degene, die me hielp, toen de van olie lekte en hij wilde dat nog goed maken. Helemaal goed!

Op de terugweg stop ik bij de enorme Bed Bath and Beyond. Ik wil nieuwe handdoeken voor onze logeerbadkamer. Iedere keer als ik daar handdoeken voor koop worden ze geabsorbeerd in de stapel tienerdoeken. Nu heb ik een speciale kleur, die alleen voor de basement gebruikt zal worden. Eens kijken of dat gaat werken.

Eigenlijk wilde ik meteen door om de van ook een wasbeurt te laten geven, maar ben de coupon daarvoor vergeten. Dat geeft me ook even de gelegenheid om Saskia aan te sporen haar fotografieopdrachten te voltooien. Jimmy komt om haar daarbij te helpen. Gelukkig lijken ze ook inderdaad serieus op zoek te gaan naar goede foto's.

Bij Mr. Wash wordt het zout van de van gewassen. Mijn coupon is voor de super wash en die houdt ook wielen schoonmaken in. Na nog geen tien minuten vindt men dat de van schoon is.

Al vaker heb ik klachten gehad over hun schoonmaakbeurt en nu weer. De wielen zien er nog net zo vies uit als voor de wasbeurt. Ik schiet een van de medewerkers aan en ja, de wielen horen er ook bij. Hij gaat ijverig aan de gang en ik zou willen dat mijn fooi, die ik al in de algemene pot heb gedaan, alleen naar hem zou gaan.

In een lekker ruikende schone van rijd ik naar huis. Het is zo lekker buiten dat ik met mijn laptop op het deck ga zitten. Het mag dan veel te vroeg zo warm zijn hier, mij hoor je absoluut niet klagen! Het is ook niet voor het eerst, want al bloeien de kersenbloesems vroeg, in 2000 was het nog vroeger. En op Katja's verjaardag 22 jaar geleden was het 30 graden.

Rick komt vrij laat uit zijn werk en brengt kabobs van Friends mee. Voor mij de zalm, die mijn favoriet is. Na het eten gaat Rick nog in de tuin werken. Het blijft lekker lang licht nu met de zomertijd. Vannacht begint de lente ook officieel. Ik dacht niet dat ik het ooit zou zeggen, maar wat een fijne winter hebben we gehad!

De bloesemfoto's van vandaag staan hier.

zondag, maart 18, 2012

St. Patrick's Day weekend

Zaterdag

We slapen lekker wat uit en worden met stralende zonneschijn wakker. Met alle bloeiende bomen en struiken is het werkelijk prachtig buiten. Heel veel bomen zijn in de paar dagen dat wij weg waren uitgekomen, inclusief ons kersenboompje in de achtertuin.

Het is zelfs zo lekker qua temperatuur dat Rick en ik op het deck kunnen ontbijten! En het is pas 17 maart, heerlijk! 17 maart betekent ook dat we iets groens moeten dragen.

Het is namelijk St. Patrick's Day en die wordt hier ieder jaar enthousiast gevierd. Eigenlijk mag iemand je knijpen als je geen groen draagt, maar ik heb altijd het excuus dat er geen druppel Iers bloed in mij vloeit. Toch doe ik voor de solidariteit vandaag een groen t-shirt aan.

We hebben van alles te doen vandaag, dus mijn sporten beperk ik tot een half uur intervals op de crosstrainer boven. Intussen draait de ene na de andere was. Wat kunnen vier mensen veel vuil maken in een week!

Rick stelt voor om lunch te gaan eten bij de pas geopende Fanfare Eatery. Daar hebben ze een van de nieuwe Coke Freestyle machines. Daar hebben Kai en ik wel oren naar.

Ook hier kunnen we buiten zitten op hun terras. Bij wijze van hoge uitzondering bestel ik eens een hot dog. Je kunt er allerlei toppings opdoen, erg lekker. Ook de sodamachine is leuk om uit te proberen. Ik vind Rick's Fanta met perziksmaak het lekkerst. Dit is geen restaurant, waar je me vaak zult vinden, want hamburgers en hot dogs zijn niet bepaald mijn ding, maar zo voor een keertje is het wel grappig.

Half april zullen de Amerikaanse paspoorten van Kai en Saskia verlopen en Kai zal voor die tijd niet meer thuiskomen. Het is dus zaak dit weekend de nieuwe paspoorten aan te vragen. Als volwassene kun je dat altijd via de post doen, maar Kai en Saskia waren beiden jonger dan 16 bij ontvangst van hun oude paspoort en dan moet er in persoon vernieuwd worden.

We gaan eerst bij Moto Photo paspoortfoto's laten maken. Daar zijn we de enigen, dus het gaat vlot. Ook voor de Amerikaanse pasfoto's mag je je tanden niet meer laten zien.

Het dichtstbijzijnde paspoortkantoor is in het postkantoor in Merrifield, vlakbij ons. Het is op zaterdag tot vier uur open en het is pas twee uur, dus we denken het wel "even" te gaan klaren. Als we er aankomen zien we de rij buiten de deur staan.

Dat belooft niet veel goeds en binnen blijken de nummertjes voor vandaag op te zijn. Kom morgen maar terug, roept de vrolijke (hoe ze dat nog kan zijn is me een raadsel) medewerkster me toe. Morgen? Maar dat is zondag! Ja, hoor, dan gaan we om tien uur open, vertelt ze. Gelukkig, want anders had Kai nog speciaal terug moeten komen een dezer weekends.

Stiekem ben ik blij, want het is zulk schitterend weer met zo'n 24 graden, zonde om uren te gaan zitten wachten. Zelfs over de parkeerplaats lopen is een genot, want alle bomen daar staan in volle bloei.


Thuis lijn ik Cosmo dan ook aan voor een lange wandeling. Het fototoestel gaat mee om foto's te nemen van de bloesems. Wat is dit toch een heerlijke tijd van het jaar! Zoveel kleur om ons heen!

Zoals ieder jaar houden onze vrienden Niall en Serena een St. Patrick's Day feest. Het is "pot luck" en wij hebben opgegeven een dessert mee te nemen. Terwijl ik met de kinderen het paspoortgedoe aan het doen was, heeft Rick baklava gehaald bij Cafe Nemouneh.

Saskia is er al meteen bij aanvang met een stel vriendinnen heengegaan, want Aoife verwachtte ze. Rick, Kai en ik gaan om een uur of vijf en het feest is dan al in volle gang. Het is weer heel leuk om met een aantal oude bekenden bij te kletsen en we hebben ook een heel gesprek met Nialls broer en neef, die speciaal voor dit evenement uit Ierland op bezoek zijn.

Het eten is ook heerlijk. Serena maakt een heel lekkere Ierse stew en ik vind vooral ook een salade met van alles en nog wat erin lekker. Er is gerookte zalm, verschillende salades, soda brood en meer. Ook de desserttafel staat vol. Het lekkerst vind ik de mini banoffee pies, ik ben een enorme caramelfan en deze zijn voortreffelijk.

Er komt zelfs een doedelzakspeler langs, die net als de Rattenvanger van Hamelen een hele rits kinderen achter zich aan heeft lopen. Het is zulk lekker weer dat we de hele avond buiten kunnen staan. Dat is weleens anders geweest! Pas tegen negenen lopen we terug naar huis.

Kai heeft het ook leuk gehad, want zijn vroegere goede vriend John was er. Dat was vroeger zelfs zijn beste vriend, maar in middle school was Kai erg onder invloed van Charlie, die John niet mocht. Helaas ging het toen mis met de vriendschap, iets wat Mary, Johns moeder, en mij erg aan het hart ging.

Kai en John hebben muziek gemeen en Charlie en Michael, Kai's vroegere vrienden in high school willen opeens niets meer met hem te maken hebben. volgens hen speelt Kai teveel muziek. Ja, jongens kunnen ook hard zijn, duidelijk.

Kai sprak (met een beetje bemoediging van onze kant) John vanavond aan en ze waren meteen een paar uur diep in gesprek. Mary stootte mij aan en toastte met haar bier op de hernieuwde vriendschap van de jongens. Ze gaan nu zeker spoedig samen muziek maken, vertelt Kai op weg naar huis. Het is ook leuk voor beide jongens om hier in Vienna iemand te hebben om dingen mee te doen.

Zondag

We staan bijtijds op vanwege het paspoort "gedoe", zoals ik het maar voor het gemak noem. Rick haalt ontbijt bij Starbucks en merkt op dat de warmte weer even vertrokken is. Inderdaad is het buiten mistig en druilerig, dus we eten gezellig binnen.

Met zijn vieren vertrekken we om vijf voor tien naar het paspoortkantoor. Onderweg stapt er een hert uit iemands tuin de straat over. Ik blijf dat bijzonder vinden, zo'n wild dier gewoon in onze buurt. Het springt een paar hoge hekken over en verdwijnt weer in de bosjes.

Tot onze verbazing staat er alweer een rij voor de paspoorten, terwijl het om tien uur openging! Er zijn tien nummers voor ons, dus dat lijkt mee te vallen. We hebben echter niet op de pasfoto's nemen gerekend. Veel mensen hebben die niet mee en ze worden ter plekke nog genomen.

Het wordt nog gezellig in de wachtruimte, want onnodig moeten wachten schept een band. Meerdere mensen zijn, net als wij, gisteren al onverrichterzake gekomen. Een man is wel heel ongeduldig en komt iedere keer het nummer, dat maar niet verandert, geergerd verkondigen. Eigenlijk heel vermakelijk hoe de mensheid met lang wachten omgaat.

Tergend langzaam gaan de nummers vooruit. Het bord zegt 398, terwijl ons nummer 599 is. Als ik daar zou werken zou ik alle drie de nummers goed willen hebben! Eindelijk verandert de 8 in een 9 en is het onze beurt.

De Aziatische medewerkster heeft een heel moeilijk te verstaan accent. Zelfs Rick heeft er moeite mee. Saskia heeft haar formulier per ongeluk al getekend, maar ik had geen zin er nog een af te drukken en zij is toch minderjarig, dus Rick zal het ook moeten tekenen. Toch doet de dame er moeilijk over. Saskia moet nog een keer tekenen en doet dat net iets anders dan op het formulier. Met een grote zucht accepteert ze het toch maar.

Kai en Saskia moeten hun volle namen geven, hun adres en hun geboortedatum en dan zweren dat alles op de formulieren de waarheid is. Als dat gebeurd is mag Rick eindelijk betalen. We krijgen een papiertje met waar we kunnen checken hoever de aanvraag is en kunnen dan eindelijk weg. Al met al hebben we een uur en drie kwartier hier doorgebracht. De mensen, die na ons kwamen, hebben nog veel langer te gaan.

Thuis doe ik gauw een half uur op de crosstrainer boven. Rick gaat de tuin lenteklaar maken en Saskia heeft een berg schoolwerk om in te halen. Kai haalt nog een laatste drumsessie uit zijn drumstel voor hij weer naar school moet vertrekken.

De enige schoenen, die Saskia heeft, zijn met "bont" gevoerd. Veel te warm dus voor nu. Ze heeft leuke gympen gezien bij Van's en ik heb vorige week beloofd die vandaag te gaan kopen.

Saskia rijdt in de van naar de mall. Ik heb de "student driver" magneten opgehangen en ik merk iedere keer weer dat mensen dan toch toleranter zijn. De mensen achter ons hebben een New Jersey nummerbord en ik zie de vrouw geergerd bij ons naar binnen kijken, als ze eindelijk langs ons kunnen, maar dan steekt ze haar duim op naar Saskia. Toch leuk.

In de parkeergarage van de mall doet Saskia het goed en parkeert netjes. Dat is nog steeds een leerietsje en ik vind dat moeilijk. Hoe leer je iemand netjes tussen de lijnen te parkeren?

Bij Van's is er een enorme keuze aan schoenen, maar de lichtblauwe kleur, die Saskia wil, is niet voorradig in haar maat. Ook de donkerblauwe niet, maar de lichtgroene, die ook erg leuk zijn, wel. Blij dat ze een minder warm en leuk paar schoenen heeft gevonden, verlaten we de winkel.

Saskia wil ook nog even bij PacSun naar korte broeken kijken, maar daar zijn ze bijna uitverkocht. American Eagle heeft een betere selectie en daar vindt Saskia twee leuke korte shorts. Met FourSquare krijg ik bij deze winkel telkens 15% korting, ook leuk.

De weg naar huis rijdt Saskia ook goed, behalve als ze in onze buurt linksaf moet slaan zonder stopteken. Daar slaat zij vlak voor een andere auto af. gelukkig ging de ander niet snel en hoefde niet eens te remmen, maar ik had met zo weinig afstand gewacht. Groot leermoment en diepe zucht van opluchting bij mij dat het goed ging. Dit soort dingen vind ik dus zo moeilijk. Alles lijkt prima te gaan en dan opeens een situatie, die uit het niets opduikt en onbekend is.

Thuis slaat Saskia hard aan de studie. Rick kijkt in zijn Spartans shirt de wedstrijd tussen Michigan State en St. Louis University. Gelukkig wint Michigan State op het laatst, want het is spannend. Helaas heeft Kai's school, VCU, gisteravond verloren en zij liggen dus uit het toernooi.

Voor Kai's laatste avondmaal deze spring break gaan we op zijn verzoek naar Sweetwater Tavern. Niet voor niets is deze keten zo populair.

Het eten is heel erg goed. Ik bestel de gerookte verse zalm, die precies op de goede temperatuur wordt bezorgd. Daarbij gestoomde spinazie en hun lekkere dunne frietjes. Kai heeft de crabcakes, die er ook erg lekker uitzien, en Rick de fajita's, die nieuw op het menu zijn. De bediening is ook heel attent en de rekening na afloop is heel redelijk. Ik heb nu gezien hoe duur het zelfs in de landen om ons heen is. Uit eten gaan in de VS is over het algemeen gezien gewoon goedkoop.

Thuis pakt Kai zijn spullen in zijn auto en neemt afscheid. Deze spring break week van hem is ook weer voorbij gevlogen. De dagen in Quebec City met hem waren zo speciaal. Het is onvoorstelbaar dat over twee maanden hun college jaar alweer voorbij zal zijn. Het gaat allemaal wel erg snel, als de rimpels niet mee zouden komen, prima, maar dat laatste is nu net wel het geval, helaas.

Rick en ik houden een "Once Upon A Time" marathon vanavond, want we hebben de aflevering van vorige week nog niet gekeken. Naast mij werkt Saskia hard aan haar MacBeth project voor Engels. Gelukkig hoefde ik alleen maar "Midsummer Night's Dream" te lezen van die auteur.

Saskia lijkt haar Pfeiffer te boven te zijn. Ze is nog wel gauw moe, maar wil gewoon alles weer. Dat is moeilijk om tegen te gaan. Ik maan haar naar haar lichaam te luisteren en ze zegt dat ze dat doet, dus dat hoop ik dan maar.

Foto's van de bloesems staan hier.

Foto's van onze nieuwe meubels hier.