Naar de Bahamas

Zoals wel vaker als ik op reis ga ben ik al heel vroeg wakker. Ik blijf nog tot half acht liggen, maar ga er dan uit en wek Katja ook meteen. Onze vlucht zal om tien over half elf vertrekken en ik vind het altijd fijn tenminste anderhalf uur van tevoren op het vliegveld te zijn.

We eten een snel ontbijt en pakken de laatste spullen in. Dan brengt Rick ons naar Reagan National Airport. We hebben even wat verkeer bij ons in de buurt, maar de route I-495, I-395 en George Washington Memorial Parkway bevalt ons prima. Daar staan vrijwel nooit files, in tegenstelling tot de I-66, eigenlijk een directere weg, maar onvoorspelbaar en soms meer een parkeerplaats dan een snelweg.

Na afscheid van Rick genomen te hebben, gaan we inchecken. Kennelijk is mijn brein nog niet helemaal wakker, want ik moet bij de kiosk mijn paspoort inscannen en ik kan daar de gleuf toch maar niet voor vinden en het ding gaat daardoor telkens weer uit. Katja is ook geen hulp, die lacht alleen maar.

Uiteindelijk krijgt een van de medewerksters medelijden met mij. Met veel humor zegt ze dat ik ook geen gebruiksaanwijzingen kan volgen en zij dacht nog wel dat dat alleen bij mannen zo was. Ha ha! Inderdaad superstom, de gleuf is bovenaan de machine en ik probeerde telkens een gleuf in het midden (waarom is dat ding er dan ook???).

Enfin, paspoorten gescand, bagage gelabeld en we krijgen onze boarding passen. Tijdens de rit naar het vliegveld viel me op dat de vluchten over de stad opstijgen vanochtend. Ik vraag speciaal een zitplaats aan de A kant, zodat we de Mall van boven kunnen zien straks. De vlucht zit lang niet vol, dus dat is geen probleem.

Na de incheckbagage bij de roentgenmachines te hebben afgegeven, lopen we naar de veiligheidscontrole. Hier staat een langere rij, dan ik van Reagan National gewend ben. Dat geeft mij ook gelegenheid om mijn brein weer eens in werking te stellen en dan bedenk ik me dat juist de F kant van het vliegtuig de monumenten gaat zien.

Daar baal ik van, want alle vier de vluchten, die ik van en naar dit vliegveld heb genomen de afgelopen maanden gingen de andere kant op. Katja vindt het maar onzin, maar ik ga toch kijken of we de F kant kunnen krijgen. De gate agent is superaardig en belooft te doen wat hij kan.

Katja heeft nog niet echt ontbeten, dus we halen een panini met ei en worst voor haar. Ik neem dan ook nog maar een koffie, want duidelijk heb ik die nodig vanochtend. Bij het nieuwsstandje kiest Katja een paar tijdschriften uit en ik neem flesjes water en Diet Coke mee voor onderweg. Intussen sms-t Rick dat het bij ons sneeuwt, gelukkig zien wij geen vlok (net ten zuiden van ons valt er nog een flink pak, raar weer deze winter!).

Opeens kijk ik op mijn horloge en realiseer me dat het boarden allang begonnen is. Sterker nog, we moeten opschieten om nog op tijd aan boord te gaan! Hoe de tijd opeens zo vloog is me een raadsel. De gate agent heeft goed nieuws, we kunnen de hele rij 8 aan de F kant krijgen!

Daar neem ik de raamplaats en Katja zit aan het gangpad. We zitten door mijn Premier status (waar ik dit jaar eens flink van geniet, want volgend jaar kan ik die wel vergeten) ook nog eens in de "bonus" stoelen, waardoor we extra beenruimte hebben. Het wordt dan ook een gerieflijke vlucht en ik zie het Capitool en Washington Monument bij het opstijgen onder ons voorbij glijden, zo mooi (wel jammer dat de vleugel er ook was, maar dat laat het vliegtuig zien)!


Een uurtje later wordt de landing naar Charlotte ingezet. Op HLN hoorde ik al dat er hier harde wind was, wat misschien tot vertragingen zou leiden. Dat is niet het geval, maar het vliegtuig wiebelt vervaarlijk, dus ik ben blij als we weer heelhuids aan de grond staan.

Charlotte is een leuk vliegveld met veel restaurants. Wij bestellen eten bij het Stock Car Cafe. Ik neem hun Aziatische zalmsandwich, die zowaar erg lekker is, ongewoon voor vliegveldeten. Katja vindt haar chili ook smakelijk.


Downtown Charlotte uit het vliegtuig

Gelukkig had HLN het verkeerd en zijn er geen vertragingen. Keurig op tijd stappen we in het vliegtuig naar Nassau. Ik krijg weer een raamplaats en Katja het gangpad, maar dit keer komt er wel iemand tussen ons inzitten. Katja en ik lezen toch de hele vlucht (zij doet schoolwerk), dus geen probleem.

De raamplaats blijft mijn favoriet. Ik lees natuurlijk wel, maar kijk ook veel naar buiten. Zo zie ik de kust van Florida onder ons voorbijglijden met de intracoastal waterway. Ik had er eigenlijk geen idee van dat er zoveel baaien en andere waterwegen zo dicht bij de oceaan waren.

Na een tijdje over enkel oceaan te hebben gevlogen zie ik het eerste turquoise water onder ons. De Bahamas waren de eerste eilanden in het Caribisch gebied (al zijn zij technisch gezien niet Caribisch), die ik bezocht. In 1985 ging ik met een collega reisagente naar de Wyndham Cable Beach, toen een splinternieuw hotel, om te zien hoe we dat aan klanten zouden kunnen verkopen.

Wat was ik onder de indruk van het witte zand en de kleur van het water! Dat had ik nog nooit gezien. Sindsdien hebben we er heel wat Caribische vakanties opzitten, maar ik heb nog steeds bijzondere herinneringen aan dat korte reisje.

Sindsdien zijn wij met de kinderen ook een keer in de Bahamas geweest. Bijna tien jaar geleden in 2002 won Ricks afdeling van zijn werk een reis naar Atlantis, het grote resort op Paradise Island.

Het zijn die waterkleuren, die me altijd bij zijn gebleven, en met de landing geniet ik er weer van. Katja en ik lopen zo snel we kunnen naar de paspoortcontrole, denkend aan hoe druk die altijd is in Aruba. De Bahamas hebben duidelijk meer personeel ingezet, want we zijn er zo doorheen.

Onze tassen komen al gauw en de douane kijkt alleen even naar ons immigratiedocument. Dan is het zoeken naar Majestic Tours, die ons naar ons hotel gaan brengen. Ook die bus is snel gevonden. Opvallend is hoe vriendelijk de mensen hier zijn, moet ik zeggen.

De rit naar ons hotel duurt slechts een kwartier en wij zijn de eersten, die van boord mogen. Wij logeren in het Sheraton Nassau Beach, grappig genoeg vlak naast de Wyndham en met een gang daarmee verbonden. Zo kom ik zeventwintig jaar later opeens weer op die plek van eerste kennismaking met deze mooie eilanden.

We sluiten aan in de rij om in te checken en krijgen dan wel weer met de Caribische "snelheid" te maken. Het gaat me allemaal langzaam! Als wij eindelijk aan de beurt zijn, heb ik al na een paar minuten onze sleutels in handen. Waarom het bij anderen zo lang moet duren is me een raadsel.

Onze kamer is op de tweede verdieping en daarvoor moeten we een trap af. Dan gaan bij mij al wat vraagtekens op, want ons arrangement zou met zeezicht moeten zijn. Inderdaad lopen we een lange gang af en openen de deur van de kamer met zicht op het hotel naast ons. Alleen als we ons ver over ons balkon buigen zien we de zee.

Gelukkig heb ik mijn documenten mee en daarop staat toch echt "deluxe ocean view". Katja blijft in de kamer relaxen en ik ga terug naar de receptie. Daar tref ik de manager toevallig, die eerst zegt dat er "resort view" in onze reservering staat. Net als ik hem mijn copie wil laten zien, neemt hij dat terug.

Hij verontschuldigt zich voor de fout, maar heeft voor vannacht geen andere kamers meer. Om het goed te maken zullen we nu morgen, als het goed is, een volle ocean view krijgen, in plaats van de gedeeltelijke, die met ons arrangement kwam. Prima, het is toch al laat en veel daglicht zullen we vanavond niet meer zien.

Na ons wat opgefrist te hebben, gaan Katja en ik het resort verkennen. Het is helaas nogal bewolkt en er staat een koele wind, maar hopelijk is dat morgen anders. De zwembaden zien er heerlijk uit en de zee heeft zeker die mooie turquoise kleur.

We lopen naar het Wyndham hotel, waar een hele groep college studenten net de lift ingaat. We zien het casino, waar we misschien ook nog een gokje gaan wagen. Vreemd idee dat ik hier, niet veel ouder dan Katja, zoveel jaren geleden ook liep.

Via de ondergrondse gang lopen we terug naar ons hotel. Daar nemen we plaats in de Telegraph Bar en bestellen nachos en Kalik, het Bahamiaanse bier. Ik ben geen grote bierliefhebster, maar vind dit bier wel erg lekker.


Op de kamer frissen we ons wat op en doen toch maar iets warmere kleren aan. Dan nemen we een taxi naar Olives Meze Grill. Daar treffen we een vol restaurant, maar we kunnen aan de bar plaatsnemen en daar eten bestellen. Prima, dat is ook wel zo leuk, want zo krijgen we de echte Bahamians nog eens te spreken. Katja wordt meteen uitgenodigd naar een nachtclub te gaan, maar daar bedankt ze toch maar voor.

Katja's El Diablo cocktail smaakt ook echt zo, heel sterk! Ik ben blij dat ik het bij een wijntje heb gehouden. Het eten is werkelijk voortreffelijk. We bestellen gamba's met tomaat en feta, geflambeerde Griekse kaas (die heel populair is en een paar keer de rookmelders af doet gaan), heerlijke gegrilde groentes en gegrilde inktvispoten, die met een glaasje ouzo worden geserveerd.


Het moet gezegd, dit restaurant zou concurrentie zijn voor de Griekse restaurants in ons gebied en die zijn echt goed. Het smaakt allemaal even lekker en het is de tweede keer ooit dat ik inktvispoten lekker vond. Ze smaken helemaal niet taai, juist erg mals. De ouzo erbij geeft een bijzondere combinatie. We zijn blij met onze eerste restaurantkeuze hier!

Een taxi brengt ons terug naar het hotel. Katja is heel moe, dus maakt zich al klaar voor bed. Volgens mij zijn deze reisjes met mij haar kans om eens echt te ontspannen en bij te slapen. Ik schrijf dit blog en ga dan ook gauw plat. Zo vreemd om opeens weer in zo'n heel andere omgeving te zijn!