De laatste rondleiding voor de vakantie

Als ik opsta liggen Kai en Saskia nog in diepe rust.  Ik laat Cosmo uit en voel dat het weer een warme dag gaat worden.  Ik eet ontbijt en maak me klaar en wek Saskia dan, want die heeft beloofd me naar het metrostation te brengen.  Wat dat betreft is een beginnende chauffeuse fijn, er komt geen enkel protest.

Vandaag heb ik op een heel andere plek dan gewoonlijk afgesproken met de Belgische familie S.  Ik stap bij het Federal Center SW station uit en loop naar de ingang van het Air and Space Museum aan Independence Avenue.  Zij logeren in het L'Enfant Plaza Hotel en dit is een goed punt om elkaar te treffen. 

Onderweg kom ik langs het hoofdkwartier van de Voice of America.  Die hebben ook tours, zie ik, en daar ben ik eigenlijk wel geinteresseerd in.  Ik maak een mentale notitie dat van de winter te gaan doen.  Er zijn eigenlijk zoveel organisaties in DC, die ook allemaal rondleidingen hebben.  Er is zelfs na zoveel jaren nog heel wat nieuws te ontdekken.

Voor het Air and Space Museum  wacht ik op mijn groepje van vandaag.  Hier stoppen ook de tourbussen, dus het is een komen en gaan van toeristen.  Niemand lijkt echter aan de beschrijving van een Belgisch echtpaar met tiener te voldoen.  Toch grappig hoe ik vaak meteen weet, wie het gaat zijn, als ze aan komen lopen.  Vandaag ook weer, het is een subtiel verschil in kleding, denk ik.  Ik denk in ieder geval regelmatig: "Nee, dat zijn ze niet, te Amerikaans gekleed".

Het is een vrolijke kennismaking, die meteen de toon zet voor de rest van de dag.  Van hieruit lopen we eerst via de botanische tuin naar het Capitool.  Hier laat ik iedereen altijd de electrische aansluitingen voor de pers zien en die zijn vandaag in gebruik, want er is een interview gaande.  Ik zie in ieder geval het NBC logo.  De spreker herken ik niet, maar ik neem aan dat het een afgevaardigde is.

Bij de Library of Congress is het vandaag rustig.  Dat betekent ook dat de veiligheidsbeambte bij de grote leeszaal zich verveelt en dat uit in overdreven streng geblaf naar de enkele toeristen, die naar boven komen.  Zo moeten we aan de rechterkant van de trap blijven, al loopt er geen mens aan de andere kant.  Ook mogen een paar andere toeristen geen foto's voor de trap maken met het mozaiek op de achtergrond, want ze blokkeren de trap (waar niemand op wil). 

Altijd als ik hier kom, heb ik een flesje water mee.  Opeens moet ik het in mijn tas doen.  Tja, daar is geen plaats voor.  Bij gratie Gods mag ik het dan toch meenemen.  De grote leeszaal is helemaal afgeschermd, dus mijn water zou ik met de beste wil van de wereld niet over de aanwezigen kunnen gooien.  Wat een mens, zeg, en dat terwijl ze hier meestal heel aardig zijn.

Na het gebouw uitgebreid bewonderd te hebben, gaan we de hitte weer in, hoewel het met een bries en wat bewolking minder erg voelt.  Voor het Capitool staan een ambulance, brandweerwagen en nog een voertuig met flitsende lichten, maar verder zien we er niets gaande.  Wellicht is een senator onwel geworden, want wonder boven wonder zijn vandaag zowel de Senaat, als het Huis van Afgevaardigden in sessie.

Het blijft toch wel een feit dat hoe kleiner de groep, hoe sneller de rondleiding gaat.  Ook nu weer hebben we ruim tijd voor onze lunch, dus ik besluit de langere weg door Chinatown te nemen.  Zo zien ze ook een gezellige buurt met veel restaurants en winkels, want hun hotel ligt ook in het kantoor/ministerie gedeelte van de stad.  Ik raad een aantal restaurants aan waar ze vanavond ook heen kunnen lopen.

We lopen zo ook langs het oudste kerkje in de "Federal City", zoals Washington in de achttiende eeuw heette, St. Patrick's.   Het huidige gebouw stamt uit begin 19e eeuw en N. vraagt of we er binnen kunnen.  Dat vind ik eigenlijk ook wel erg leuk, want dat heb ik nog nooit gedaan.  Het is een erg mooie kerk van binnen en vooral de brandgeschilderde ramen zijn prachtig.  Zo is er toch iedere keer weer wat nieuws tijdens de rondleidingen.

Zelfs nu nog hebben we ruim een half uur voor onze reservering, als we bij Old Ebbitt Grill aankomen.  Dat geeft ons nog mooi tijd om het Kerkje van de Presidenten te bezoeken en de voorkant van het Witte Huis te bekijken.  Duidelijk is de president niet thuis, want er is nauwelijks beveiliging te bekennen. 

Bij de Old Ebbitt Grill krijgen we een tafeltje op de binnenplaats. Altijd leuk, want dat geeft een terrasgevoel met de palmbomen en het vele licht dat door het dak komt.  Ik raad de crabcake aan, zoals altijd, en alle bestellen die.  Ik kan het niet laten om toch weer de "heirloom" tomatensalade met mozzarella te nemen.  Die is erg lekker en ik kan hem zelfs niet op!

Intussen maak ik een lijstje van dingen, die in Washington en omgeving "must sees" zijn.  Zij hebben nog drie volle dagen hier.  Hopelijk gaat het ze lukken het meeste van mijn lijstje te zien.  Ik ben blij dit jaar meer mensen rondgeleid te hebben, die niet maar een dag hebben geboekt.  Ik vond het vorig jaar echt jammer als mensen pas hier uitvonden dat er zoveel te doen is.

Na het eten is het aanvankelijk erg warm en vochtig, maar al gauw brengen wolken verkoeling.  Zoveel wolken zelfs dat we vrezen het niet droog te zullen houden.  Mijn buienradar app op mijn gsm laat wel een zware bui zien dichtbij de stad, maar net te oosten van ons en dat komt meestal niet westwaarts.  Inderdaad houden we het gelukkig droog, maar met een harde bries en veel bewolking is het een stuk beter vol te houden dan in de volle zon.

Bij alle monumenten is het vrij rustig.  Geen grote Japanse of Italiaanse groepen, meer individuele toeristen.  Rond het Tidal Basin wordt gesproeid (met water uit de rivier) en moeten we regelmatig voorzichtig lopen door plassen, modder en sproeiers zoveel mogelijk ontwijken.  Duidelijk heeft men hier aan de toerist lak, want het maakt het pad bijna onbegaanbaar.

Niet al te modderig lukt het ons na het Jefferson Memorial weer op droge straten te komen.  Langs het Bureau of Engraving and Printing lopen we terug naar Independence Avenue waar we vanochtend begonnen.  Mijn Smithsonian metrostation ligt ook dicht bij hun hotel, dus ik neem afscheid bij de roltrappen.  Weer een erg gezellige dag en ik hoop dat ik hun ook ideeen voor de komende dagen heb gegeven.

Mijn trein komt al een minuut, nadat ik op perron stap.  Metro heeft verschrikkelijk airconditioning in hun treinen, dus ik puf nog even na.  Bij Dunn Loring bel ik Kai of hij me op kan komen halen en ik ben blij zijn airconditioned auto te zien.  Het was vandaag wel minder afzien, dan ik had verwacht, dankzij veel wolken en een harde bries.

Saskia wordt opgehaald om naar de wedstrijd van de Washington Nationals te gaan met Aoife en haar familie.  Kai en ik bedenken wat we willen eten en dat wordt Zpizza.   Ja, alweer pizza, maar pizza hier betekent eigenlijk een deegbodem met allerlei verschillende dingen erop.  Eigenlijk zou je hier iedere dag pizza kunnen eten en toch een heel andere maaltijd hebben.

Rick is inmiddels onderweg naar huis en Katja voelde zich vandaag beter dan gisteren.  Hopelijk hebben we ergens morgen het hele gezin weer bij elkaar.  Ik ben altijd pas gerust als Katja die lange afstand van Blacksburg naar huis weer veilig heeft afgelegd.

Zorro is nu helemaal thuis hier

Net hebben we de VS vrouwen 8 met roeien zien winnen en daardoor dus ook de Nederlandse ploeg brons zien krijgen.  Ik krijg vaak de vraag voor wie ik ben en die vind ik moeilijk te beantwoorden.  Eigenlijk ben ik blij voor iedere sporter, ongeacht welk land, die wint.  Ik "ken" de VS atleten beter door de media, dus voel meer een band met hen, maar vind het ook weer prachtig als Nederland een medaille krijgt.  Heel goed voor zo'n klein land en wat land betreft zijn Kai en ik het erover eens dat een medaille voor Nederland voor ons zwaarder telt.

Foto's van vandaag staan hier.