Dag 9 Aruba: Met Madi naar de Natural Pool

Helaas heeft het vannacht flink geregend en het ziet ernaar uit dat dat niet het laatste water, wat we vandaag uit de lucht zullen zien vallen, is.  Het is nu echter nog droog, dus voor de eerste keer deze vakantie laat ik de fitness voor die is en ga met Rick langs Palm Beach wandelen.

Als ontbijt wil ik namelijk een van de overheerlijke "melon medley" smoothies van de Kadushi Juice Bar van het Hyatt hotel.  Die bestaat uit drie verschillende soorten meloen en wat vanille yoghurt.  Het is een gezond en ontzettend lekker ontbijt.

We lopen verder naar de pier met kleurige vissersbootjes.  We zien een van de vissers met zijn vangst van vandaag.  Hij heeft een flinke barracuda en een grote mahi mahi gevangen.  De vissersbootjes zijn een dankbaar fotografie onderwerp voor mij. 

De donkere wolken pakken zich intussen samen en Rick heeft zijn boek in het zwembad laten liggen en dat is al een keer natgeregend.  Hij gaat dus gauw terug, terwijl ik nog wat foto's neem.  Aangezien ik mijn SLR meeheb, wil ik die eigenlijk ook niet nat laten regenen, dus lang blijf ik niet.

Op de terugweg zie ik opeens dat er nog een juice bar is en die is wat goedkoper.  Ik bestel een "veggie kick" met appel, spinazie, selderij, gember en wortel.  Dat vind ik gewoonlijk erg lekker, maar dit keer absoluut niet.  Niet zozeer vanwege de smaak, want die gaat nog wel, maar vanwege de consistentie.  De spinazie is namelijk gemalen in plaats van sap en dat maakt het zo dik dat ik ervan moet kokhalzen.  Geen succes, dus, volgende keer toch maar weer de Kadushi bar.

De donkere wolken maken dat de kleur van de zee nog dieper turquoise is, dan gewoonlijk, zo mooi!  Maar ik ben toch wel blij dat ik net het hotel binnenloop als de bui losbarst.  Het plenst gewoon! 

Katja en Rick zijn in de kamer. Zij maken zich zorgen om Saskia's Kindle, die zij op een stoel in het zwembad heeft achtergelaten, terwijl ze met Kai een wandeling maakt.  Van die twee is geen teken en Rick waagt zich dan toch maar in de plensregen om de e-reader te redden.  Daarmee is hij niets te vroeg, want de kaft is al aardig nat.  Het apparaat zelf gelukkig nog niet.

Als twee verzopen ratten zo nat komen Kai en Saskia niet veel later terug.  De ochtend is alweer vrijwel voorbij, dus we maken ons klaar voor onze middagplannen.  Die houden onder anderen een lunch bij Eetcafe The Paddock in.  De serveerster hier herkent ons zelfs van vorig jaar.  Kennelijk zijn er maar weinig Amerikanen, die Nederlands spreken, zoals Rick.

Zoals altijd is het een tijd wachten op ons eten, maar we zitten lekker aan het water en hebben geen haast. Mijn broodje carpaccio is ontzettend lekker.  Rick heeft een tosti met salami, kaas, tomaat en ananas en had extra salami gevraagd.  Er zit welgeteld een plakje salami op.  Ja, zegt de serveerster, de keuken is zo vrekkig.  Een plakje salami is wel heel erg weinig!  Maar ach, het blijft toch ieder jaar een traditie om hier een keer te eten en Rick moet er wel om lachen.

Na het eten stoppen we bij het nieuwe I "hartje"ARUBA teken wat aan het begin van Oranjestad staat.  We maken er een aantal foto's met en zonder mensen erop.  Dit jaar is dat logo overal te zien, op stickers, t-shirts, mokken en winkels. 

Om half vier hebben we met Madi afgesproken om ons naar de Natural Pool te brengen.  We gaan op zoek naar het huis van haar moeder wat aan het begin van de weg naar de Natural Pool staat.  Gewoonlijk moeten we daar naar zoeken, maar vandaag vinden we het meteen.  Het is een felgroen huis op een heuvel, dus al van verre te zien. 

We zijn een half uur te vroeg en lezen wat in de auto, of, zoals in Katja's geval in een luie stoel op het erf van Madi's moeder.  Hier scharrelen ook kippen en een haan en een aantal geiten rond.  Dit is een typisch Arubiaanse familie en supervriendelijk, zoals vrijwel iedereen hier. 

Keurig om half vier komt Madi aanrijden in haar rode Jeep.   Madi is haar gewoonlijke vrolijke zelf.  Ze heeft haar gitaar mee, want haar vader is drie maanden geleden overleden en die speelde de gitaar.  Nu is zij het ook aan het leren en als ze hoort dat Kai speelt wil ze graag iets van hem horen.  Kai is daar te verlegen voor, dus op de heenweg ligt de gitaar ongebruikt tussen hem en Saskia in.

We stappen in en het valt op dat het eerste gedeelte van de rit een stuk beter is dan vorig jaar.  Dat komt omdat Madi met de premier van het eiland hier is gaan rijden en die vond het ook nodig dat de weg verbeterd werd. 

Alleen waren de rotsen toch teveel voor de bulldozer en het laatste stuk naar de Natural Pool (of Conchi, de plaatselijke naam) is net zo'n gehobbel als voorheen.  Dat gehobbel valt niet te beschrijven tot je het een keer hebt meegemaakt.  Het mag de naam "weg" niet eens hebben.  Het is telkens de minst erge rotsen kiezen. 

Ongedeerd komen we na een minuut of twintig dan eindelijk bij de Natural Pool aan.  Daar zijn vooral veel lokale zwemmers.  Madi vertelt dat het door de weeks vaak veel drukker is met allemaal toeristen.  Ik vind het nu al zo druk, want zo groot is die Natural Pool niet. 

Madi geeft ons brood om aan de vissen te voeren.  Er is een schol met grote grijzen vissen aanwezig, die zeer agressief zijn.  Zo erg zelfs, dat eentje mij in mijn vinger bijt, terwijl ik niet eens eten voor ze heb!  Ik zie maar een paar mooie vissen en verder komen enorme golven over de rand van het "zwembad" heen, waardoor je alleen belletjes ziet. 

Na nog wat gewoon gezwommen te hebben, heb ik het wel gezien.  Saskia en Kai hebben er ook genoeg van en gaan op de rotsen klimmen, al snel gevolgd door Katja.   Alleen Rick kijkt nog visjes.  Ook dat duurt niet lang en niet veel later klimmen we de flinke in rotsen gehouwen trap weer op naar Madi's Jeep.

Nu staat Madi erop dat Kai gitaar speelt en hij doet dat schoorvoetend tot hij onze complimenten hoort.  Opeens ontpopt Kai zich tot een sfeervol gitarist, terwijl wij over de rotsen hotsen.  Hij kan het best en is er gewoon te bescheiden voor om dat te laten weten. 

Veel te snel zijn we weer bij het huis van Madi's moeder.  Zoals ieder jaar was ook dit weer een leuk avontuur en zeker niet in de eerste plaats door de Natural Pool zelf.  Eigenlijk zou ik best zonder kunnen, maar die rit door het landschap met cactussen en kolibri's (waarvan we er twee zagen vandaag) van Aruba is zo uniek.  Die maak je nergens anders mee, vooral niet met een authentieke en vrolijke gids als Madi!

Het weer ziet er de hele tijd dreigend uit, maar gelukkig blijft het droog.  We verwachten ook niet veel van de zonsondergang met al deze bewolking en regenbuien telkens.  Maar dat hebben we verkeerd ingeschat.  Het wordt juist een heel erg mooie zonsondergang, al zien we de zon zelf niet ondergaan.

Vanavond hebben we weer bij een uniek restaurant geboekt, de Screaming Eagle.  Hier staan hemelbedden met kussens en daarop gaan wij liggen om te eten.  De kinderen krijgen er met hun drieen een en Rick en ik delen er een.  Vitrage omringt de bedden, zodat we wat privacy hebben van de mensen, die in de bedden tegenover ons liggen.  Het is zeer ontspannend.

Het eten is ook prima.  Ik neem twee voorafjes, die meer dan genoeg zijn.  De eerste zijn zwezeriken met een salade van haricots verts en appel, een heerlijke combinatie.  Daarna heb ik een crabsalade met calamari, ook erg lekker, maar de zwezeriken waren mijn favoriet.  Ook de anderen zijn zeer tevreden met hun maaltijden.

De desserts hier zijn echt de specialiteit.  Kai en ik bestellen "la tazza formossa", een kop en schoten van pure chocolade gevuld met sinaasappelsorbet, tia maria en witte chocolade mousse.  Om je vingers bij af te likken (letterlijk, want de chocolade kop smelt snel).  Kai krijgt het helemaal op, ik bij lange niet.

Rick en Saskia hebben de drie verschillende chocolade mousses en ik ben blij die niet te hebben genomen, want dat is me een bak!  Zij hebben er echter geen moeite mee, waaruit ik opmaak dat de mousses verrukkelijk zijn.  Aan Katja's lege bakje te zien geldt datzelfde voor de creme brulee.

Terug in het hotel zijn we net op tijd om Eric Idle "Always Look on the Bright Side of Life" te horen zingen.  Laat dat nu ook mijn telefoontoontje zijn.  Jammer dat de Spelen alweer voorbij zijn.  We hebben er veel van gezien, maar ook heel veel gemist.  Op naar de Winterspelen in Rusland!

Foto's van vandaag staan hier.