Op en neer naar Blacksburg en een rustige zondag

Zaterdag

Om acht uur staan Rick en ik op, nemen een snelle douche en springen dan in de van.  We hebben besloten onderweg ontbijt te halen.  Tot onze verbazing is het vrij druk op de I-66 zo vroeg op de zaterdagmorgen.

Het wordt ons al gauw duidelijk dat we het weekend dat de meeste Virginia Tech en JMU studenten (terug) naar hun school gaan hebben verkozen.  Maar goed dat we vandaag zijn gegaan dan, want morgen zullen er gegarandeerd files staan.

Na zo'n drie kwartier stoppen we om ontbijt te halen bij de Starbucks in Front Royal.  Die heeft een drive thru waar Rick doorheen probeert te rijden.  Dat gaat echter mis met de aanhangwagen, die ergens tegenaan schaaft.  Rick raakt er ietwat door in paniek, maar het lukt mij hem er zonder verdere kleerscheuren uit te leiden.  Het schaven was ook alleen aan de stoep, dus het valt gelukkig allemaal mee.

Dan parkeert Rick het gevaarte maar langs de kant en gaan we binnen ons eten en drinken bestellen.  Voor mij wordt het een venti ijs Americano en een van de wraps.  Rick neemt zijn favoriete "skinny hazelnut latte" en de kalkoenspek sandwich.  Het gaat er allemaal goed in.

Al snel draaien we nu de I-81 op.  Ik geniet altijd van deze snelweg, want het landschap langs de weg is zo mooi.  Allemaal oude boerderijen met de typische schuren en silo's, maisvelden en af en toe koeien.  We passeren zelfs een aanhangwagen met long horn stieren erin.

Zoals altijd rijden er enorm veel vrachtwagens op deze weg.  Ik sta er altijd weer versteld van hoe lang sommigen zijn en hoe hard ze rijden!  Helaas regent het ook af en toe, maar we schieten goed op.  Een keer tanken we tussendoor en dan rijden we net na enen Katja's straat binnen. 

Rick vindt een plek om het gevaarte te parkeren en Katja wacht ons al op met Zorro in haar armen.  Zorro lijkt warempel blij ons weer te zien.  Hij blijft maar kopjes geven!  Volgens Katja is hij opeens een stuk aanhankelijker en slaapt zelfs op haar bed.

Met vereende krachten dragen we de bank en stoel van de aanhanger het huis binnen.  Gelukkig is het droog en passen ze door de voordeur, want daar waren we nog even bezorgd om.  Er staan al twee groene fauteuils van een ander meisje, dus ons blauwe meubilair past daar niet echt bij, maar het gaat ze erom genoeg zitplaatsen te hebben in de woonkamer.

Het ziet ernaar uit dat Katja's nieuwe huisgenoten nog minder proper zijn, dan zij.  Of misschien is het dat Katja eindelijk wel in een wat schoner huis wil wonen.  Ze vertelt constant de keuken op te moeten ruimen om zelfs maar te kunnen koken en van een paar meisjes staan de verhuisdozen nog in de kamer.  Ik grap met haar dat ze in ieder geval niet dezelfde problemen zal krijgen als aan het einde van vorig schooljaar, maar zo'n heel vies huis is natuurlijk weer het andere uiterste.

Als het meubilair eenmaal staat, gaan we in Katja's auto naar het centrum van Blacksburg.  Het is al bijna half twee, dus de magen rommelen.  Katja kiest Pita Vera, een Mediterranees restaurant aan de hoofdstraat. 

Het is een goede keuze, want alles is even lekker.  Van de hummus en enorme pita, de warme boonsalade, die ik nooit eerder heb gegeten, tot de kabobs met heerlijke gegrilde groentes.  Het is natuurlijk ook heel fijn om zo weer gezellig met onze oudste te lunchen en bij te kletsen.

Na het eten bezoeken we nog even de Virginia Tech boekenwinkel.  Ik koop er een paar nieuwe magneten voor de van, want de oude zijn na meer dan vier jaar wel versleten.  Katja koopt tijdelijke Hokie tatoes voor de footballwedstrijden en natuurlijk de zoveelste trui met het VT logo erop.  Dat is het uniform van iedereen hier, zo ongeveer.

Bij Rite Aid stoppen we nog even voor wat benodigdheden en gaan dan terug naar Katja's huis.  Daar haalt ze Rick nog even over om haar gordijnroe op te hangen wat hij natuurlijk met plezier doet.  Helaas is het daarna alweer tijd om afscheid te nemen, want we moeten vanavond nog de aanhanger terugbrengen.  Hopelijk zien we Katja volgende week weer in Michigan.

Zodra we aan de terugweg beginnen, openen de hemelsluizen zich.  Saskia had al ge-smst dat het bij ons thuis ook flink vies weer was.  Toch blijft het landschap hier me boeien en ik neem me voor in de herfst eens op een schuren fotosafari te gaan.  Die oude schuren in allerlei verschillende kleuren, maar vooral donkerrood, zijn zo fotogeniek, maar zeer moeilijk scherp te krijgen met een snelheid van 120 km/u.

Na Staunton wordt het droog en dat is toch een stuk prettiger rijden.  De eerste tekenen van de herfst zijn in de hogergelegen gebieden al te zien.  Een struik, die in de bermen groeit, heeft daar al zijn felrode herfstkleuren, erg mooi. 

Het is al na achten als we eindelijk de aanhanger terugbrengen in Falls Church.  Rick heeft net verzucht blij te zijn dat het droog is, als het begint te plenzen!  De arme man moet in de stromende regen de aanhanger losmaken, de zakken met tuinhoutsnippers, die erin liggen om hem leeg wat gewicht te geven, eruit halen en de wagen op zijn plaats trekken.  Gelukkig heb ik een handdoek achterin liggen, waarmee Rick zich ietwat kan afdrogen.

Nu we toch in het centrum van Falls Church zijn en het al tegen negenen loopt, besluiten we te gaan eten bij Ireland's Four Provinces.  Rick heeft het koud en ik heb ook wel zin in lekker Iers eten.   We bestellen beiden een kop soep, ik de uiensoep, die heerlijk is!  Het is gezellig ook hier in de bar. Ierse muziek en veel sportwedstrijden gaande, hoewel de Nationals vanavond verliezen.  Ik grap met Rick dat wij gewoon niet moeten kijken, want de Nationals doen het heel erg goed, behalve als wij toeschouwers zijn.

Als hoofdgerecht heeft Rick de lam "stew" en ik de mosselen.  Voor mij is het perfect, lekker licht eten, maar meer dan genoeg.  Ricks ogen waren groter dan zijn maag, zoals we hier zeggen, en hij krijgt zijn maaltijd bij lange niet op.  Hij krijgt de vraag of hij een doos wil om de rest mee naar huis te nemen, een "doggy bag" noemen we dat hier.  Maar Rick heeft vooral aardappelpuree over, dus bedankt daarvoor.

Thuis treffen we Cosmo en de katten aan, blij ons te zien.  Saskia logeert vannacht bij een vriendin.  Ze wilde eerst een feestje bouwen bij ons thuis, maar Rick en ik zijn daar te moe voor.  Gewoonlijk graag, maar vanavond willen we dat even niet.  Wij voeren de dieren en kijken daarna nog even tv en dan is het bedtijd.

Zondag

De lange rit van gisteren heeft ons toch wel erg moe gemaakt en we slapen lekker lang uit.  De voorspelde regen is er nog niet, dus we eten buiten op het deck in het zonnetje ontbijt.  De temperatuur is heel aangenaam, maar het is zo vochtig dat het wel duidelijk is dat het weerbericht gaat kloppen.

Energie voor echt sporten heb ik vandaag niet.  Zolang het nog droog is, besluiten Rick en ik daarom Cosmo mee te nemen voor een lange wandeling door Nottoway Park.  Intussen pakken donkere wolken zich samen en ziet de lucht er steeds dreigender uit.  Ook horen we in de verte gerommel.

Net als ik denk dat we het toch droog zullen houden tot we thuis zijn, openen de hemelsluizen zich.  Het is maar goed dat we regenjassen mee hebben genomen, hoewel die niet voorkomen dat we toch heel nat worden. 

De rest van de dag is het afwisselend zonnig en dan weer een enorme plensbui.  Het wordt dus een rustige middag van lezen, in mijn geval, en een dutje doen, in het geval van de andere twee, want Saskia heeft vannacht ook weinig slaap gehad.  In ieder geval is mijn trilogie van de Vijftig Tinten nu uit, dus mijn oren zijn weer terug naar hun normale kleur.

Gisteren heeft Saskia de film "Paranorman" gezien en raadde ons aan die te gaan zien.  Aan het eind van de middag rijden Rick en ik dus naar Tysons Corner. Het is droog als we vertrekken, maar onderweg begint het weer te stortregenen.  Echt zo'n bui, waarbij in korte tijd een paar centimeter regen valt.

Vanaf de parkeergarage zijn er geen overdekte oversteken naar de mall, dus onder Ricks kleine parapluutje rennen we zo snel mogelijk naar binnen.  De paraplu helpt niet veel, dus we hopen dat de airco niet te koud zal staan in de zaal.

Gelukkig valt dat mee en we kunnen zelfs onze favoriete plaatsen (met de railing als "voetsteun") innemen.  Rick haalt wat popcorn en dan kan de pret beginnen.  Eerst zien we ongeveer tien voorfilms, waarvan het gros erg leuk is.  De meesten komen eind dit jaar uit.

Paranorman is net zo leuk als Saskia zei.  Ik vind het ook zo knap hoe ze die film hebben gemaakt.  Wat een werk!  Een kleintje in de zaal vindt het allemaal te spannend en protesteert luidkeels dat hij deze film niet wil zien.  Wat zijn ouders doen, weet ik niet, maar na zijn protesten zegt hij telkens "au!".  Uiteindelijk reageren de mensen om hun heen en nemen ze het kind eindelijk de zaal uit.

Voor kleintjes is het ook best een spannende film, maar een erg leuk verhaal.  De anderhalf uur vliegen dan ook voorbij.  Gelukkig schijnt de zon weer als we naar buiten komen, maar in de verte ziet de lucht er gewoon paars uit, zo donker!  We hebben de regen hard nodig, dat wel.

We maken er verder een rustige tv zondagavond van en zullen het vast niet laat maken.  Gek genoeg mis ik Katja vandaag meer dan ooit.  Of eigenlijk dat het hele gezin bij elkaar is, want het zal waarschijnlijk maanden duren voor dat weer het geval is.

 

Mijn hondenvriendje